Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 363/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 czerwca 2020 roku, sygn. akt VIII K 111/18 w sprawie R. G.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I – błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść i rzutujący w konsekwencji na ostateczny kształt wyroku, a polegający na uznaniu, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przypisania winy oskarżonemu R. G. w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia wobec uznania, że dokonanie przelewów w łącznej kwocie 5.970.109,81 złotych z rachunku spółki (...) S.A. na prywatne rachunki R. G. nie doprowadziło do wyrządzenia spółce szkody majątkowej w wielkich rozmiarach, a w konsekwencji działanie oskarżonego nie nosiło znamion niegospodarności w rozumieniu art. 296 § 1 k.k. w zw. z art. 296 § 2 i 3 k.k., podczas gdy obiektywna ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, przeprowadzona w oparciu o zasady logiki, doświadczenia życiowego, wskazania wiedzy i poprawne reguły wykładni, poparte analizą dorobku orzeczniczego, prowadzi do wniosku, że oskarżony dokonując przelewu środków z rachunku spółki na indywidualne rachunki bankowe prowadzone na jego rzecz bez żadnego umocowania prawnego w tym zakresie dopuścił się działania na szkodę podmiotu, wobec którego był zobowiązany do zajmowania się sprawami majątkowymi, co wypełnia zakres pojęcia błędu dowolności określonego w art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Lektura uzasadnienia apelacji prokuratora wskazuje, że pomimo postawienia zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, faktycznie te ustalenia nie są kwestionowane. Podważana jest natomiast ocena sądu pierwszej instancji polegająca, wedle oskarżyciela, na błędzie dowolności określonej w art. 7 k.p.k. i uznaniu, że spółka (...) S.A. (dalej S.) nie poniosła szkody w związku z dokonaniem przelewów środków z rachunku spółki na indywidualne rachunki bankowe prowadzone na rzecz R. G. bez żadnego umocowania prawnego.

2.  W kontekście tak skonstruowanej apelacji zasadnym jest powtórzenie za sądem okręgowym, że R. G. nie zaprzeczał, że wykonał przelewy na prywatne konta, podał również jaka była motywacja jego działania. Oskarżony, jako ówczesny prezes zarządu spółki S. przyznał, że po wpłacie należności przez komornika sądowego z tytułu wygranej sprawy o zapłatę, w dniu 17 grudnia 2009 roku wykonał dwa przelewy na łączną kwotę 5.000.000 zł tytułem „zaliczki na zabezpieczenie”. Z dokumentów wynika, że na konto R. G., w okresie objętym aktem oskarżenia, dokonano jeszcze przelewów w dniach 24 lutego 2010 roku – 3.000 zł tytułem „zaliczka na zabezpieczenie” i 25 marca 2010 roku – 2.000 zł tytułem „zasilenie”.

3.  O ile faktycznie sąd w uzasadnieniu wskazał okres od 1 grudnia 2009 roku do 31 grudnia 2011 roku ( przy czynie zarzucanym od 17 grudnia 2009 roku do 25 marca 2010 roku) i kwotę 5.970.109,81 zł, o tyle takie stwierdzenie nie wpływa w żaden sposób na prawidłowość rozstrzygnięcia o uniewinnieniu oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Prokurator kwestionuje bowiem błędność uznania, że dokonanie przelewów nie doprowadziło do wyrządzenia spółce szkody majątkowej w wielkich rozmiarach.

4.  Rację ma prokurator, że spółka akcyjna (...), działająca przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie, jako osoba prawna była odrębnym podmiotem praw i obowiązków. Oczywistym jest również to, że majątek spółki był odrębny od majątku osobistego jej jedynego akcjonariusza, co jest konsekwencją jej podmiotowości prawnej. W świetle obowiązujących przepisów spółka akcyjna może we własnym imieniu nabywać prawa, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana, a za swoje zobowiązania odpowiada całym swoim majątkiem. (...) spółki akcyjnej nie odpowiadają za zobowiązania spółki, a w praktyce akcjonariusz ryzykuje faktycznie utratą wniesionego wkładu. Tym samym majątek spółki akcyjnej nie stanowi współwłasności jej wspólników. Osobę fizyczną i osobę prawną wyróżniają inne cechy, które nadają im indywidualność i inne uprawnienia w obrocie gospodarczym.

5.  Rację ma również prokurator, że pogląd prawny, na który powołuje się sąd okręgowy, przywołany w wyroku SN z dnia 27 czerwca 2001 roku sygn. akt V KKN 49/99) jest relewantny dla niniejszej sprawy.

6.  Niemniej jednak argumentacja prawna odnosząca się do uniewinnienia w zakresie czynu pierwszego, traktowana jako całość, jest słuszna i nie wskazuje, by sąd meriti nie uznał odrębności spółki akcyjnej od jej jedynego akcjonariusza. W uzasadnieniu wskazano bowiem „Przyjmując, że zarządca spółki kapitałowej będąc jednocześnie jej udziałowcem podejmując określone decyzje gospodarcze, wywołuje stan narażenia na szkodę majątek tejże spółki, w konsekwencji oznacza spadek wartości posiadanych w niej udziałów. W rezultacie – mimo, że spółka kapitałowa jest odrębną od udziałowca osobą prawną – szkoda dotknie wszak jego samego. Narażenie spółki na szkodę jest więc w istocie – patrząc z perspektywy udziałowca – swoistym samonarażeniem się na szkodę.” (uzasadnienie sądu okręgowego str. 20).

7.  O ile nie sposób kwestionować odrębności spółki (...) od R. G., o tyle słusznie uznano, że nie bez znaczenia dla oceny wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzucanego mu w pkt. I czynu, ma fakt, że był on prezesem zarządu spółki i jej jedynym akcjonariuszem. Wszak uwagi ogólne, odnoszące się do odrębności osoby prawnej i fizycznej, nie mogą być oderwane od realiów ustalonego stanu faktycznego, w sytuacji gdy dowodzony jest zamiar popełnienia przestępstwa przez osobę oskarżoną.

8.  Faktem jest, że po uzyskaniu środków pieniężnych, w wyniku działań komornika po wygranym procesie sądowym o zapłatę, R. G. jako prezes zarządu spółki S., dokonał kilku przelewów tytułem „zaliczki na zabezpieczenie” na własne prywatne konto osobiste, bez żadnego tytułu w dacie ich wykonania. Czynności te zostały dokonane bez uzasadniającej je podstawy prawnej, nie wynikały z żadnej umowy, statutu spółki, tym samym ocenić je należy jako prawnie bezpodstawne. Oskarżony nie przestrzegał wówczas swojej odrębności jako osoby fizycznej od zarządzanej przez niego spółki (...).

9.  Faktem jest, że w momencie wykonania przelewów doszło do powstania uszczerbku w majątku spółki. Jednakże nie było to równoznaczne z popełnieniem przez oskarżonego przestępstwa zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia.

10.  Przepis art. 296 § 1 k.k. chroni prowadzenie cudzych spraw majątkowych, a penalizowane zachowanie jest w zasadzie dwuetapowe. Osoba będąca obowiązana na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej w pierwszej kolejności nadużywa udzielonych jej uprawnień lub niedopełnia ciążącego na niej obowiązku, tym samym przekracza swoje uprawnienia menadżerskie. W drugiej kolejności wyrządza zarządzanej osobie szkodę, która to szkoda stanowi bezprawny uszczerbek w majątku. Skuteczne przypisanie czynu przestępnego określonego w tym artykule wymaga udowodnienia zarówno pierwszego, jaki i drugiego wyżej wskazanego znamienia.

11.  Warunkiem przypisania sprawcy odpowiedzialności za przestępstwo nadużycia zaufania jest wykazanie, że swoim zachowaniem, polegającym na nadużyciu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązku, doprowadził do wyrządzenia znacznej szkody majątkowej (m.in. wyrok SN z 3 lutego 2005 roku, III KK 339/04). Jeżeli zachowania podjęte przez osobę określoną w art. 296 § 1 k.k. polegające na przekroczeniu uprawnień lub niedopełnieniu obowiązku nie są uzasadnione z punktu widzenia gospodarczego, nie są etyczne, nie są celowe, bądź są kontrowersyjne, lecz w efekcie ich podjęcia lub zaniechania nie powodują powstania szkody określonej w § 1 lub § 3 tego przepisu, nie ma podstaw do przypisania przestępstwa z art. 296 § 1–3 k.k.” (wyrok SA w Warszawie z 16 maja 2014 r., II AKa 36/14, LEX nr 1469424).

12.  Analiza czynności podjętych przez R. G. w tamtym okresie, jako całości, wskazuje, że faktycznie doszło do utraty władztwa przez osobę prawną nad środkami pieniężnymi przelanymi z rachunku spółki na rachunki prywatne. Niemniej jednak nie skutkowało to pozbawieniem spółki możliwości dysponowania tymi środkami i nie spowodowało szkody na jej rzecz. O ile osobą faktycznie dysponującą tymi środkami był R. G., o tyle w dalszym ciągu rozporządzał nimi, działając w interesie spółki, między innymi regulując jej zobowiązania.

13.  Oskarżyciel publiczny kryminogenność działania R. G. wnioskuje i sprowadza do samego wykonania przelewów. Kluczowym natomiast ustaleniem było, czy R. G. działał między innymi z zamiarem wyrządzenia spółce szkody. Oczywistym jest, że to zamiar, z jakim działa sprawca, definiuje rodzaj popełnianego przestępstwa. Prokurator nie przedstawił natomiast żadnych dowodów mogących świadczyć o zamiarze wyrządzenia spółce szkody przez R. G..

14.  Uznanie, że w wyniku nadużycia uprawnień przez oskarżonego została wyrządzona szkoda majątkowa, wymaga uwzględnienia wszystkich czynności, jakie podjął i motywacji jaka nim kierowała. Nie jest wystarczające odwołanie się do jednostkowego zdarzenia, przynoszącego uszczerbek, bez uwzględnienia pozostałych czynności dokonanych przez oskarżonego.

15.  Oskarżyciel całkowicie pomija powody, dla których oskarżony zdecydował się na te operacje finansowe. Wyjaśnienia R. G. zostały uznane przez sąd za wiarygodne i nie były kwestionowane przez apelującego. Wskazują one wprost, że jego zamiarem nie było spowodowanie szkody spółce. Ustalenie odmienne wymaga kontrdowodu, którego próżno szukać w materiale dowodowym.

16.  W związku z powyższym przypomnieć należy, że spółka (...), przed wygranym sporem sądowym i uzyskaniem należności w drodze egzekucji komorniczej, prowadziła liczne spory cywilne o zapłatę. Wcześniejszy prezes zarządu T. S. zawierał ugody z byłymi kontrahentami i podpisywał w imieniu spółki weksle, w tym dwa weksle in blanco dla A. K.. A. K., pomimo zawarcia porozumienia i spłaty zobowiązania, weksli tych nie zwrócił. W związku z powyższym R. G., chcąc uchronić środki pieniężne przelane przez komornika przed nagłą i szybką egzekucją z w/w weksli dokonał dwóch przelewów na swoje prywatne konta.

17.  Środki pieniężne przelane na prywatne rachunki służyły w dalszym ciągu spółce (...), gdyż R. G. pokrył z nich wszystkie jej bieżące zobowiązania, rozliczył sprawy finansowe z A. K. i T. S., spółdzielnią mieszkaniową i kancelarią prawną. Spółka, wskutek decyzji oskarżonego spłaciła wszelkie swoje zobowiązania. Tym samym, pomimo braku pozostawania środków pieniężnych na rachunku spółki, faktycznie pozostawały one w jej dyspozycji. Wszelkie czynności były wykonywane przez prezesa jej zarządu, czyli R. G..

18.  Po opłaceniu wszystkich zobowiązań spółki, pozostała część środków została zaliczona na poczet dywidendy, która, na podstawie uchwały walnego zgromadzenia podjętej w dniu 2 marca 2010 roku, została wypłacona R. G., jej jedynemu akcjonariuszowi. Sąd pierwszej instancji prawidłowo podniósł, że sens posiadania akcji spółki handlowej jako przedsięwzięcia ekonomicznego, wyraża się w realizacji prawa do dywidendy. Biegły rewident z (...) sp. z o.o., badający spółkę i jej wyniki za okres 2009 roku, wskazał zysk do wypłaty dywidendy. Tym samym R. G., jedyny akcjonariuszem S., podejmując uchwałę o wypłacie dywidendy nie mógł działać na szkodę spółki. Każdy akcjonariusz ma bowiem prawo do dywidendy, a prawo to jest legalnie chronione (art. 347 § 1 k.s.h.).

19.  Nie sposób czynić ustaleń odnośnie zasadności wypłaty dywidendy na podstawie opinii pisemnej biegłego K. N. złożonej w toku postępowania przygotowawczego, gdyż była ona niepełna. Jak wynika z opinii biegłego, pierwszej złożonej na rozprawie, nie dysponował opinią biegłego rewidenta i odpisem aktualizacyjnym. Po zapoznaniu się z dokumentacją złożoną na etapie postępowania sądowego, biegły dokonał korekty w opinii uzupełniającej.

20.  Rację ma zatem sąd pierwszej instancji, który wskazuje „Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego sądowego K. N.. Z racji uzyskania stanowiska oskarżonego dopiero na etapie postępowania jurysdykcyjnego oraz znacznego uzupełnienia materiałów sprawy - co miało znaczący wpływ na kompletność materiału dowodowego na podstawie którego pracował biegły - na szczególną uwagę zasługują późniejsze opinie uzupełniające i ustne stanowisko biegłego. Wartym dostrzeżenia jest bowiem, że biegły pracujący na niewłaściwie ustalonych podstawach, wyciągnął nieodpowiadające okolicznością sprawy wnioski.”

21.  Odnośnie stwierdzenia oskarżyciela publicznego (str. 7 apelacji), który wskazał, że „nie znalazł w treści opinii biegłego, zarówno pisemnych, jak i ustnych złożonych na rozprawie, stwierdzeń uprawniających do uznania, że biegły ocenił zachowanie oskarżonego jako prawidłowe, co wprost wyraził sąd w uzasadnienie orzeczenia na k. 22” należy odwołać się wprost do treści opinii uzupełniającej złożonej po wpłynięciu aktu oskarżenia z dnia 14 czerwca 2019 roku, w której to biegły stwierdził „w przypadku potwierdzenia okoliczności wykazanej w prywatnej opinii biegłego rewidenta (zasądzenia należności będących przedmiotem opisu prawomocnym wyrokiem i ich uregulowania) istnieją uzasadnione przesłanki do uznania, iż stanowisko zarządu spółki w zakresie odpisów aktualizacyjnych i uregulowanych należności było prawidłowe” (k. 2575)

22.  Mając powyższe na względzie zarzut prokuratora błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na błędnym uznaniu o braku podstaw do przypisania oskarżonemu R. G. winy w zakresie czynu pierwszego jest całkowicie bezzasadny.

Lp.

Zarzut

2.

II – błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść i rzutujący w konsekwencji na ostateczny kształt wyroku, a polegający na uznaniu, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przypisania winy oskarżonemu R. G. w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia wobec uznania, że w świetle postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy, X Wydział Gospodarczy do spraw upadłościowych i naprawczych z dnia 5 grudnia 2012 roku, sygn. X GU 324/12 o oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości (...) S.A. oraz postanowienie Sądu Rejonowego w Olsztynie, Wydział V Gospodarczy z dnia 12 września 2014 roku, sygn. GU 51/14 o ogłoszeniu upadłości (...) S.A. brak jest podstaw do przyjęcia, że niezgłoszenie przez R. G. wniosku o ogłoszenie upadłości w okresie objętym zarzutem wyczerpuje znamiona czyny z art. 586 k.s.h., podczas gdy obiektywna ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, przeprowadzona w oparciu o zasady logiki, doświadczenia życiowego, wskazania wiedzy i poprawne reguły wykładni, poparte analizą dorobku orzeczniczego, prowadzi do wniosku, że w świetle opinii biegłego z zakresu finansów i księgowości, potwierdzającej zaistnienie przesłanek do ogłoszenia upadłości spółki na koniec 2010 r. zasadne jest uznanie, że R. G. dopuścił się zarzucanego mu czynu w okresie począwszy od dnia 15 kwietnia 2011 roku do momentu ustania warunków uzasadniających upadłość spółki, co wypełnia zakres pojęcia błędu dowolności określonego w art. 7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Uwagi ogólne oskarżyciela publicznego zawarte w uzasadnieniu apelacji a odnoszące się do czasu popełniania przestępstwa z art. 585 k.s.h., konsekwencji ogłoszenia stanu upadłości są słuszne, aczkolwiek w zakresie ustalenia popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia nie wnoszą nic istotnego.

2.  Nie ma natomiast racji prokurator stwierdzając, że sąd pierwszej instancji dokonał błędnej oceny zakresu związania konstytutywnego orzeczenia sądu gospodarczego art. 8 § 2 k.p.k.).

3.  Powtórzyć wypada za sądem pierwszej instancji, że T. S. w lipcu 2012 roku złożył do sądu wniosek o ogłoszenie upadłości spółki (...). Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych, postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2012 roku powołał tymczasowego nadzorcę sądowego dla zabezpieczenia majątku S., a następnie w sprawie pod sygn. akt X GU 324/12 w dniu 05 grudnia 2012 roku wydał postanowienie po rozpoznaniu dwóch wniosków o ogłoszenie upadłości tej spółki. Tego dnia sąd rejonowy umorzył postępowanie w przedmiocie wniosku A. K. oraz oddalił wniosek T. S. o ogłoszenie upadłości S., gdyż uznał, że nie zachodziły przesłanki do ogłoszenia upadłości spółki. Postanowienie to jest prawomocne.

1.  Tym samym stwierdzić należy, że do 2012 roku (postanowienie sądu rejonowego z dnia 05 grudnia 2012 roku) nie było podstaw do ogłoszenia upadłości S.. Skoro nie było podstaw do zgłoszenia upadłości oskarżony nie może odpowiadać za niezgłoszenie takiego wniosku, skoro obowiązek taki powstaje w momencie powstania warunków uzasadniających upadłość spółki. Skoro takich okoliczności sąd gospodarczy nie stwierdził, nie można oskarżać R. G. za niezasadne żądania skonfliktowanych z nim podmiotów.

2.  Co do pozostałego zarzucanego przez oskarżyciela czasu rzekomego popełnienia przestępstwa z art. 585 k.s.h. faktem jest, że finalnie ogłoszono upadłość spółki (...). Wniosek o ogłoszenie upadłości został zgłoszony w dniu 11 lipca 2014 roku przez J. S.. Postanowieniem z dnia 12 września 2014 roku Sądu Rejonowego w Olsztynie, Wydział V Gospodarczy (V GU 51/14) ogłosił upadłość S..

3.  Całkowicie niezrozumiałe są argumenty oskarżyciela publicznego wskazujące na niesprecyzowanie przez sąd pierwszej instancji zaistnienia stanu niewypłacalności, w świetle jego dalszych wywodów, że sąd nie był do tego zobowiązany. Co więcej ustalenia w tym zakresie zostały poczynione, za początek stanu niewypłacalności wskazano 30 czerwca 2014 roku (uzasadnienie str. 21).

4.  Tym samym oskarżony nie może odpowiadać za niezgłoszenie wniosku o upadłość spółki w okresie od 15 kwietnia 2011 roku do 8 maja 2014 roku, gdyż w tym okresie nie powstały warunki uzasadniające jej upadłość.

5.  Abstrahując od powyższego zupełnie niezrozumiałymi są dywagacje oskarżyciela „należy jednak podkreślić, że ustalenia o przedmiotowym rozstrzygnięciu sąd poczynił jedynie w oparciu o wyjaśniania oskarżonego R. G. i pisma T. S. – wierzyciela spółki (...) (…) nie załączono do akt postanowienia z dnia 5 grudnia 2012 roku sygn.. X GU 324/12.” (str. 8 uzasadnienia apelacji).

6.  Prokurator, jako strona, posiada w toku postępowania przed sądem szczególne obowiązki, polegające na konieczności zebrania i przedstawienia materiału dowodowego udowodniającego popełnienie przez osobę oskarżaną zarzucanego jej czynu. W sytuacji uznania, że kwestia rozstrzygnięcia sądu gospodarczego, co do upadłości była jeszcze niedostatecznie udowodniona, winien wykazać się inicjatywą dowodową. Sąd apelacyjny nie dostrzegł jakichkolwiek przeszkód, by odpis takiego postanowienia prokurator uzyskał samodzielnie i zawnioskował o przeprowadzenie dowodu z tego dokumentu na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Co więcej, nie było przeszkód, by dokument ten złożyć przy apelacji. Skoro takich kroków nie poczyniono twierdzenia o braku możliwości ustosunkowania się do powodów wydania postanowienia są co najmniej niezrozumiałe i nie świadczą o błędach popełnionych przez sąd pierwszej instancji. Sąd nie ma obowiązku snuć domysłów, który jeszcze dokument prokurator hipotetycznie uzna za konieczny, by się do niego ustosunkować.

7.  Nadto podnieść należy, że prokurator w apelacji nie podał powodów, dla których sąd meriti miałby czynić ustalenia odnoszące się do kondycji finansowej spółki w 2010 roku pod kątem ewentualnego warunków uzasadniających ogłoszenie jej upadłości. Ustalenia biegłego K. N. stwierdzające, że spółka (...) nie posiadała wystarczających środków umożliwiających regulowanie bieżących zobowiązań z 2010 roku jest relewantne dla tej sprawy, skoro prokurator zarzucił oskarżonemu popełnienie czynu z art. 585 k.s.h. w okresie od 15 kwietnia 2011 roku. Czynienie ustaleń i rozważań odnośnie roku 2010 roku wykraczałoby poza ramy aktu oskarżenia.

8.  Poza tym przejściowe problemy związane z wypłacalnością spółki nie są równoznaczne z powstaniem warunków wskazujących na jej upadłość. R. G., jako prezes zarządu, dokonywał na bieżąco analizy sytuacji finansowej spółki, zresztą słusznej, skoro po wygranym procesie sądowym wszystkie zobowiązania spółki, w wyniku jego decyzji, zostały spłacone, a w 2011 roku spółka (...), osiągnęła zysk w wysokości 11.376.075 zł.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji.

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Całkowita bezzasadność zarzutów prokuratora.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Wydatkami sądowymi poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Anna Kalbarczyk

Katarzyna Capałowska Izabela Szumniak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok uniewinniający od obu zarzucanych czynów

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana