Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 985/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 11 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Grudziądzu – nikt – zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2019 r., 10 maja 2019 r., 6 czerwca 2019 r., 20 sierpnia 2019 r., 4 października 2019 r., 7 listopada 2019 r., 5 grudnia 2019 r., 10 września 2020 r., 19 listopada 2020 r., 21 stycznia 2021 r., 4 marca 2021 r.

sprawy karnej

M. P. (1) z d. K.,

c. J. i J. z d. O., ur. (...) w K., PESEL: (...), obywatelstwa polskiego, zam. (...)-(...) G., ul. (...), nie karanej

oskarżonej o to, że:

I. w dniu 18 października 2013 r. w G. podała nieprawdę w złożonej do Urzędu Skarbowego w G. deklaracji podatku od towarów i usług (...)-7 dotyczącej Firmy Handlowo –Usługowej (...) w ten sposób, że wskutek nierzetelnego, to jest niezgodnego z rzeczywistością prowadzenia ewidencji nabyć dla potrzeb podatku od towarów i usług za miesiąc wrzesień 2013 r., zawyżyła podatek naliczony VAT o łączną kwotę 23 000 zł, a to przez posłużenie się nierzetelnymi, tj. nie odzwierciedlającymi zdarzeń gospodarczych:

- fakturą VAT nr (...) z dnia 3 września 2013 r., wystawioną przez Usługi Budowlane (...), wykazującą usługę robót budowlanych – etap I, o wartości netto 23500,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 5 405,00 zł,

- fakturą VAT nr (...) z dnia 9 września 2013 r., wystawioną przez Usługi Budowlane (...), wykazującą usługę robót budowlanych – etap II, o wartości netto 26500,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 6 905,00 zł,

- fakturą VAT nr (...) z dnia 28 września 2013 r., wystawioną przez Usługi Budowlane (...), wykazującą usługę robót budowlanych – etap III, o wartości netto 24750,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 5 692,50 zł,

- fakturą VAT nr (...) z dnia 30 września 2013 r., wystawioną przez Usługi Budowlane (...), wykazującą usługę robót budowlanych – etap IV, o wartości netto 25250,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 5 807,50 zł,

- czym naraziła na uszczuplenie podatek od towarów i usług o kwotę 23 000 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 i § 2 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., po zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s.

II. w dniu 30 kwietnia 2014 r. w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu PIT 36L za rok 2013 r., odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych wskutek nierzetelnego, to jest niezgodnego z rzeczywistością prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów za rok 2013, zawyżyła koszt uzyskania przychodu o łączną kwotę 110 000 zł poprzez posłużenie się nierzetelnymi, tj. nie odzwierciedlającymi rzeczywistych zdarzeń gospodarczych

- rachunkiem nr (...) z dnia 28 września 2013 r., wystawionym przez Z. S., za montaż podłogi, o wartości 10 000 zł,

- czym naraziła na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych o kwotę 20 900 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 i § 2 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., po zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s.

III. w okresie od 18 października 2013 r. do 30 kwietnia 2014 r. w G., działając ze z góry powziętym zamiarem obniżenia własnych zobowiązań podatkowych, poświadczyła nieprawdę co do skutków podatkowych zdarzeń gospodarczych, jako okoliczności mającej znaczenie prawne, w złożonych do Urzędu Skarbowego w G. dokumentach w postaci deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7 za miesiąc wrzesień 2013 r. oraz w zeznaniu rocznym PIT 36L za rok 2013 r., przy czym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na uszczupleniu należności publicznoprawnej o łączną kwotę 43 900 zł, używała nierzetelnych, tj. nie odzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych:

- rachunkiem nr (...) z dnia 28 września 2013 r., wystawionego przez Z. S., za montaż podłogi, o wartości 10 000 zł,

- faktury VAT nr (...) z dnia 3 września 2013 r., wystawionej przez Usługi Budowlane (...), wykazującej usługę robót budowlanych – etap I, o wartości netto 23500,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 5 405,00 zł,

- faktury VAT nr (...) z dnia 9 września 2013 r., wystawionej przez Usługi Budowlane (...), wykazującej usługę robót budowlanych – etap II, o wartości netto 26500,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 6 905,00 zł,

- faktury VAT nr (...) z dnia 28 września 2013 r., wystawionej przez Usługi Budowlane (...), wykazującej usługę robót budowlanych – etap III, o wartości netto 24750,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 5 692,50 zł,

- faktury VAT nr (...) z dnia 30 września 2013 r., wystawionej przez Usługi Budowlane (...), wykazującej usługę robót budowlanych – etap IV, o wartości netto 25250,00 zł, podatku VAT 23% w kwocie 5 807,50 zł,

tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 i § 3 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

oraz sprawy karnej

Ł. P.,

s. Z. i B. z d. M., ur. (...) w G., PESEL: (...), obywatelstwa polskiego, zam. (...)-(...) G., ul. (...), nie karanego

oskarżonego o to, że:

I. zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi M. P. (2) związanymi z działalnością gospodarczą prowadzoną przez nią pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...), w zamiarze obniżenia jej zobowiązań podatkowych, ułatwił jej popełnienie czynu zabronionego polegającego na tym, że w dniu 18 października 2013 r. w G. M. P. (2) podała nieprawdę w złożonej do Urzędu Skarbowego w G. deklaracji podatku od towarów i usług (...)-7 dotyczącej Firmy Handlowo Usługowej (...) w ten sposób, że wskutek nierzetelnego, to jest niezgodnego z rzeczywistością prowadzenia ewidencji nabyć dla potrzeb podatku od towarów i usług za miesiąc wrzesień 2013 r. zawyżyła podatek naliczonego VAT o łączną kwotę 23 000 zł, a to przez posłużenie się nierzetelnymi, tj. nie odzwierciedlającymi zdarzeń gospodarczych:

- czym M. P. (2) naraziła na uszczuplenie podatek od towarów i usług o kwotę 23 000 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 18 § 3 k.k. i art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 i § 2 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., po zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s.

II. zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi M. P. (2) związanymi z działalnością gospodarczą prowadzoną przez nią pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...), w zamiarze obniżenia jej zobowiązań podatkowych, ułatwił jej popełnienie czynu zabronionego polegającego na tym, że w dniu 30 kwietnia 2014 r. w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu PIT 36L za rok 2013 r., odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych wskutek nierzetelnego, to jest niezgodnego z rzeczywistością prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów za rok 2013, M. P. (2) zawyżyła koszt uzyskania przychodu o łączną kwotę 110 000 zł poprzez posłużenie się nierzetelnymi, tj. nie odzwierciedlającymi rzeczywistych zdarzeń gospodarczych:

- rachunkiem nr (...) z dnia 28 września 2013 r., wystawionym przez Z. S., za montaż podłogi, o wartości 10 000 zł,

- czym M. P. (2) naraziła na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych o kwotę 20 900 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 18 § 3 k.k. i art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 i § 2 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., po zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s.

III. zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi M. P. (2) związanymi z działalnością gospodarczą prowadzoną przez nią pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...), w zamiarze obniżenia jej zobowiązań podatkowych, ułatwił jej popełnienie czynu zabronionego polegającego na tym, że w okresie od 18 października 2013 r. do 30 kwietnia 2014 r. w G., działając ze z góry powziętym M. P. (2), poświadczyła nieprawdę co do skutków podatkowych zdarzeń gospodarczych, jako okoliczności mającej znaczenie prawne, w złożonych do Urzędu Skarbowego w G. dokumentach w postaci deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7 za miesiąc wrzesień 2013 r. oraz w zeznaniu rocznym PIT 36L za rok 2013 r., przy czym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na uszczupleniu należności publicznoprawnej o łączną kwotę 43 900 zł, używała nierzetelnych, tj. nie odzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych:

- rachunku nr (...) z dnia 28 września 2013 r., wystawionego przez Z. S., za montaż podłogi, o wartości 10 000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i § 3 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

oraz sprawy karnej

Z. S.,

s. J. i J. z d. M., ur. (...) w S., PESEL: (...), obywatelstwa polskiego, zam. (...)-(...) G., ul. (...), nie karanego

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 28 września 2013 r. w G., w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod firmą Zakład (...), ul. (...), (...)-(...) G., wystawił nierzetelny rachunek:

- nr (...) z dnia 28 września 2013 r. za montaż podłogi, o wartości 10 000,00 zł,

w których poświadczył niezgodnie z prawdą sprzedaż usług na rzecz Firmy Handlowo Usługowej (...) – podatnika we właściwości Naczelnika Urzędu Skarbowego w G., w sytuacji, gdy wskazane zdarzenie gospodarcze w rzeczywistości nie miało miejsca, a rachunek wystawił wyłącznie w celu obniżenia zobowiązania podatkowego wymienionego nabywcy,

- tj. o przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s., a po zastosowaniu art. 8 § 1 k.k.s.

II. w dniu 28 września 2013 r. w G., w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod firmą Zakład (...), ul. (...), (...)-(...) G., wystawił nierzetelny rachunek:

- nr (...) z dnia 28 września 2013 r. za montaż podłogi, o wartości 10 000,00 zł,

w którym poświadczył niezgodnie z prawdą sprzedaż usług na rzecz Firmy Handlowo Usługowej (...) – podatnika we właściwości Naczelnika Urzędu Skarbowego w G., w sytuacji, gdy wskazane zdarzenie gospodarcze w rzeczywistości nie miało miejsca, a rachunek wystawił wyłącznie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez wymienionego nabywcę w postaci obniżenia jego zobowiązania podatkowego,

- tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 k.k.

o r z e k ł :

na podstawie art. 4 § 1 k.k. stosując przepisy k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. oraz na podstawie art. 2 § 2 k.k.s. stosując przepisy k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2016 r. przed wejściem w życie ustawy nowelizującej z dnia 1.12.2016 r. (Dz. U. poz. 2024)

I. Oskarżonego Z. S. uznaje za winnego popełnienia czynu zabronionego zarzucanego mu w punkcie I-szym i II-gim aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo skarbowe określone w art. 62 § 2 k.k.s. oraz przestępstwo określone w art. 271 § 1 i 3 k.k., za co na podstawie art. 62 § 2 k.k.s. wymierza mu karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 70 zł (siedemdziesiąt) złotych oraz na podstawie art. 271 § 3 k.k., po zastosowaniu art. 37a k.k., wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 20 zł (dwudziestu) złotych, wskazując na podstawie art. 8 § 2 k.k.s., że wykonaniu podlega jedynie kara grzywny orzeczona za przestępstwo skarbowe określone w art. 62 § 2 k.k.s.,

II. Oskarżonego Ł. P. uznaje – w ramach zachowań zarzucanych mu w punkcie I-szym i II-gim aktu oskarżenia - za winnego tego, że w G., działając w krótkich odstępach czasu w nieustalonych dniach września 2013 roku, w wykonaniu tego samego zamiaru, zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi M. P. (2) związanymi z działalnością gospodarczą prowadzoną przez nią pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...) posłużył się nierzetelnymi, tj. nie odzwierciedlającymi zdarzeń gospodarczych fakturami wymienionymi w punkcie I-szym aktu oskarżenia poprzez przekazanie ich osobie zajmującej się księgowością wymienionej firmy celem ujawnienia ich w rejestrze zakupów podatku VAT za wrzesień 2013 roku, a także w tym samym miejscu i czasie, wiedząc, iż M. P. (2) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, chociaż ta okoliczność go nie dotyczyła, działając w zamiarze, aby M. P. (2) składając w dniu 30 kwietnia 2014 roku zeznanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 rok – PIT 36L podała w nim nieprawdę w zakresie kosztów uzyskania przychodu, zawyżając je o łączną kwotę 110000 złotych, narażając tym samym ten podatek na uszczuplenie o kwotę 21525 zł stanowiącą małą wartość, swoim zachowaniem ułatwił jej popełnienie tego czynu zabronionego poprzez posłużenie się tymi samymi nierzetelnymi fakturami oraz nierzetelnym rachunkiem wymienionym w punkcie II-gim aktu oskarżenia polegające na przekazaniu ich osobie zajmującej się księgowością firmy (...) celem ujawnienia ich w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 rok, tj. przestępstwa skarbowego określonego w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., za co na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. wymierza mu karę 70 (siedemdziesiąt) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 70 zł (siedemdziesiąt) złotych,

III. Oskarżonego Ł. P. uznaje – w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie III-cim aktu oskarżenia - za winnego tego, że w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. P. (2) w postaci obniżenia wysokości jej zobowiązań podatkowych, w krótkich odstępach czasu w nieustalonych dniach września 2013 roku, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zajmując się faktycznie sprawami gospodarczymi M. P. (2) związanymi z działalnością gospodarczą prowadzoną przez nią pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...), działając w zamiarze, aby M. P. (2) poświadczyła nieprawdę w zeznaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 rok – PIT 36L w zakresie kosztów uzyskania przychodu, a także w deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7 za miesiąc wrzesień 2013 rok w zakresie wysokości naliczonego podatku VAT, swoim zachowaniem ułatwił jej popełnienie tego czynu poprzez użycie wymienionych w punkcie III-cim aktu oskarżenia dokumentów, w których poświadczono nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawnopodatkowe polegające na przekazanie ich osobie zajmującej się księgowością wymienionej firmy celem ujawnienia ich w rejestrze zakupów podatku VAT za wrzesień 2013 roku oraz w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 rok, tj. przestępstwa określonego w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 12 § 1 k.k., za co na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., po zastosowaniu art. 37a k.k., wymierza mu karę 120 (stu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 30 zł (trzydziestu) złotych,

IV. Na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. orzeka, że wobec oskarżonego Ł. P. wykonaniu podlega jedynie kara grzywny orzeczona w punkcie II-gim części dyspozytywnej wyroku,

V. Oskarżoną M. P. (2) uniewinnia od popełnienia czynów zarzucanych jej w punkcie I, II i III aktu oskarżenia,

VI. Zasądza od oskarżonego Ł. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 490 zł (czterystu dziewięćdziesięciu złotych) opłaty,

VII. Zasądza od oskarżonego Z. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 zł (stu czterdziestu złotych) opłaty,

VIII. Zwalnia oskarżonego Z. S. oraz oskarżonego Ł. P. od obowiązku uiszczenia obciążających ich wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.

IX. Kosztami procesu w części uniewinniającej oskarżoną M. P. (2) obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 985/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. P. (2), Ł. P., Z. S.

czyn zabroniony przypisany oskarżonemu Z. S. w punkcie I-szym części dyspozytywnej wyroku, czyny zabronione przypisane oskarżonemu Ł. P. w punkcie II-gim i III-cim części dyspozytywnej wyroku, czyny zabronione zarzucane oskarżonej M. P. (2) w punkcie I, II i III aktu oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (2) oraz Ł. P. są małżeństwem. M. P. (2) prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo-Usługowa (...). Przedmiotem działalności była działalność dydaktyczna w zakresie nauki języków obcych, a także działalność budowlana.

Firma (...) była podwykonawcą inwestycji pod nazwą "Urządzenie ogólnodostępnych terenów rekreacyjnych przy (...)" w G.. Głównym wykonawcą była firma (...) sp. j. Kierownikiem budowy był R. B..

Realizacją wykonania tej inwestycji z ramienia firmy (...) zajmował się Ł. P., podczas gdy M. P. (2) zajmowała się nauką języków obcych. M. P. (2) nie miała wpływu na budowę w G., wybór i kontrolę podwykonawców w zakresie tej inwestycji, gdyż zagadnienia te należały do jej męża Ł. P.. Podobnie M. P. (2) nie zajmowała się rachunkowością oraz fakturami związanymi z tą inwestycją, gdyż zajmował się tym jej mąż Ł. P.. M. P. (2) podpisywała faktury, czy deklaracje przekazywane jej przez męża, bo miała zaufanie do męża, nie sprawdzając, czy wymienione dokumenty są dobrze wypisane.

wyjaśnienia oskarżonej M. P. (2)

1156v.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

944

zeznania świadka D. K.

1187v.

Z. S. prowadził działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...), ul. (...), (...)-(...) G.. W związku z wykonaniem inwestycji w G. Z. S. jako podwykonawca firmy (...) miał wykonać montaż podłogi amfiteatru. Wymieniony nie wykonał wspomnianej usługi. Ł. P. poprosił Z. S. o wystawienie rachunku po to, aby wpisać go w koszty. W związku z tym Z. S. dnia 28 września 2013 roku wystawił rachunek nr (...) za montaż podłogi w amfiteatrze w G. na kwotę 10.000 złotych. Ł. P. nie zapłacił żadnych pieniędzy Z. S. za wystawienie rachunku.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

944

wyjaśnienia oskarżonego Z. S.

927

kopia rachunku nr (...)

W związku z wykonaniem przez firmę (...) prowadzoną przez M. P. (2) inwestycji w G. A. S. wystawił faktury o nr (...).

Faktura nr (...) wystawiona dnia 3 września 2013 roku opiewała na kwotę 28905 złotych, w tym 5405 zł podatku VAT i dotyczyła robót budowlanych - estrada z zapleczem w G. - I etap.

Faktura nr (...) była wystawiona dnia 9 września 2013 roku opiewała na kwotę 32595 złotych, w tym kwotę 6095 zł podatku VAT i dotyczyła robót budowlanych - estrada z zapleczem w G. - II etap.

Faktura nr (...) była wystawiona dnia 28 września 2013 roku opiewała na kwotę 30442,50 złotych, w tym kwotę 5692,50 zł podatku VAT i dotyczyła robót budowlanych - estrada z zapleczem w G. - III etap.

Faktura nr (...) była wystawiona dnia 30 września 2013 roku opiewała na kwotę 31057,50 złotych, w tym kwotę 5807,50 zł podatku VAT i dotyczyła robót budowlanych - estrada z zapleczem w G. - IV etap.

Mimo wystawienia wymienionych faktur A. S. nie był na terenie inwestycji w G..

A. S. był osobą niepiśmienną, ze słabą znajomością języka polskiego, nie zatrudniał pracowników, nie miał majątku, nie miał narzędzi i środków trwałych, nie miał podstawowych wiadomości w zakresie prowadzenia działalności.

zeznania świadka J. S. (1)

1186v.

kopie faktur

16-19

zeznania świadka K. O.

1164v.

W deklaracji podatku od towarów i usług (...) -7 za wrzesień 2013 roku, złożonej w dniu 18 października 2013 roku, w zakresie firmy prowadzonej przez M. P. (2) wskazano jako podstawę opodatkowania kwotę 121.951 złotych, jako wysokość podatku należnego kwotę 28049 złotych oraz jako wysokość podatku naliczonego kwotę 46655 złotych. Jednocześnie w deklaracji wskazano, że nadwyżka podatku naliczonego nad podatkiem należnym w wysokości 23939 złotych ma zostać przeniesiona na następny okres rozliczeniowy.

kopie deklaracji

438

W zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36L za 2013 rok, złożonym dnia 30 kwietnia 2014 roku, M. P. (2) wskazała kwotę 758646,33 zł przychodu, kwotę 700832,96 zł kosztów uzyskania przychodu, a także kwotę 79 złotych podatku do zapłaty. Wskutek uwzględnienia w zeznaniu czterech faktur wystawionych przez A. S. oraz rachunku wystawionego przez Z. S. doszło do zawyżenia kosztów uzyskania przychodu o kwotę 110000 złotych, a w efekcie narażenia podatku dochodowego na uszczuplenie w kwocie 21525 złotych.

kopia deklaracji

456-58

Faktury wystawione przez A. S. zostały uwzględnione w ewidencji zakupów VAT firmy (...) za wrzesień 2013 roku. Rachunek wystawiony przez Z. S. oraz faktury wystawione przez A. S. zostały uwzględnione w podatkowej księdze przychodów i rozchodów firmy (...) za wrzesień 2013 roku.

Wymienione faktury oraz rachunek zostały przekazane do biura rachunkowego prowadzącego księgowość firmy (...) nieustalonego dnia września 2013 roku przez Ł. P..

kopie dokumentów

(...)-34

zeznania świadka P. D.

(...)- (...)

We wrześniu 2013 roku księgowość firmy (...) prowadziło biuro (...) s.c. z siedzibą w G.. Faktury do wymienionego biura przynosił w większości wypadków Ł. P..

kopia umowy

(...)-50

zeznania świadka P. D.

(...)- (...)

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

(...)

Z końcem maja 2016 roku pracownicy Urzędu Skarbowego przeprowadzili kontrolę w zakresie podatku VAT i podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 rok w firmie (...). Kontrolujący zakwestionowali rzetelność niektórych faktur i rachunków uwzględnionych w zakresie podatku VAT i podatku dochodowego. Wspomniane nieprawidłowości dotyczyły m.in. rachunku nr (...) wystawionego przez Z. S. oraz faktur wystawionych przez A. S..

W sierpniu 2017 roku, po zapoznaniu się z wynikami kontroli M. P. (2) złożyła korektę deklaracji VAT -7 za wrzesień 2013 roku oraz korektę zeznania PIT 36L za 2013 rok.

W korekcie deklaracji VAT-7 wskazano jako podstawę opodatkowania kwotę 121.951 złotych, jako wysokość podatku należnego kwotę 28049 złotych oraz jako wysokość podatku naliczonego kwotę 23655 złotych. Jednocześnie w deklaracji wskazano, że nadwyżka podatku naliczonego nad podatkiem należnym w wysokości 939 złotych ma zostać przeniesiona na następny okres rozliczeniowy.

W korekcie zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36L za 2013 rok M. P. (2) wskazała kwotę 758646,33 zł przychodu, kwotę 588568,49 zł kosztów uzyskania przychodu, a także kwotę 21604 złotych podatku do zapłaty. Zaległości podatkowe zostały zapłacone.

wyjaśnienia oskarżonej M. P. (2)

1156v.- (...)

zeznania świadka K. O.

969v.

zeznania świadka B. K.

86-86v.

kopie deklaracji

439-441, 450-455

dowody wpłat

(...)-21

Z. S., M. P. (2) oraz Ł. P. nie byli uprzednio karani za przestępstwo oraz przestępstwo skarbowe.

zapytania o karalność

k. 1297-99

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. P. (2), Ł. P., Z. S.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Za nieudowodniony sąd uznał fakt, że rachunek wystawiony przez Z. S. został uwzględniony w deklaracjach firmy (...) w wyniku błędu.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

944

Za nieudowodniony sąd uznał fakt wykonywania usług budowlanych przy realizacji inwestycji w G. przez firmę (...).

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

944-944v.

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonej M. P. (2)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej M. P. (2) (k. 940, k. 1071, k. 1156v.- (...), k. 1344).

Wiarygodność depozycji złożonych przez oskarżoną odnosi się w pierwszej kolejności do tego, że realizacją i wykonaniem inwestycji w G. zajmował się jej mąż Ł. P.. Przytoczone wyjaśnienia oskarżonej znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego Ł. P. (k. 944), a także w zeznaniach świadka D. K. (k. 1187v.). W zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym nie zgromadzono natomiast dowodów podważających treść tych wyjaśnień. W szczególności za dowód podważający wiarygodność wyjaśnień oskarżonej zdaniem sądu nie można potraktować wyjaśnień oskarżonego Z. S., który wskazał w nich, że załatwiał wszystko z Ł. P., a nie jego żoną, z którą nie rozmawiał (k. 1074), a także, że nigdy nie poznał oskarżonej M. P. (2) (k. 1185v.).

Podobnie za dowód podważający wiarygodność wyjaśnień oskarżonej nie można potraktować dowodu z zeznań świadka K. O. (k. 1164v.-1165v.). Wymieniony świadek w swych zeznaniach podała, że nie wie, czym zajmowała się wymieniona oskarżona, a czym zajmował się jej mąż oskarżony Ł. P.. Nadto, z zeznań tego świadka wynika, że nie miała ona wiedzy, kto zajmował się poszukiwaniem podwykonawców, a także, kto zajmował się fakturami. Wreszcie, z zeznań tego świadka wynika, że oskarżona M. P. (2) raczej nie była na terenie budowy w G..

W ocenie sądu za dowód podważający wiarygodność wyjaśnień oskarżonej nie można było również potraktować zeznań świadka B. K. (k. 1166), który podał, że wszyscy świadkowie przesłuchani w trakcie postępowania kontrolnego wskazali na to, że w związku z realizacją inwestycji w G. kontaktowali się z oskarżonym Ł. P., a nie oskarżoną M. P. (2), a także, że ustalenia poczynione w trakcie kontroli potwierdziły, że oskarżona M. P. (2) nie zajmowała się fakturami, czy podpisywaniem protokołów odbioru robót.

Za dowód podważający wiarygodność wyjaśnień oskarżonej nie można było potraktować także zeznań świadka M. L. (k. 1167), który zeznał, że na terenie inwestycji w G. nie widział oskarżonej M. P. (2).

Za dowód podważający wiarygodność wyjaśnień oskarżonej nie można było potraktować także zeznań świadka L. K. (k. 1169v.), który zeznał, że na budowie nie widział oskarżonej, a nadto, że nie słyszał, aby ktoś na budowie rozmawiał z nią telefonicznie na temat budowy. Podobnie należało ocenić zeznania świadka A. O., który zeznał, że nie wie, czy oskarżona była na budowie, ale jak on był, to jej nie widział (k. 1170v.), a także, że zazwyczaj faktury dla O.-u przyjmował oskarżony Ł. P. albo oskarżona M. P. (2), a także, że oskarżona bywała w biurze firmy (k. 1171).

Dowodem podważającym wiarygodność wyjaśnień oskarżonej M. P. (2) nie były także zeznania świadka Z. P., który zeznał, że oskarżona nie miała dużej wiedzy na temat tego, co się dzieje na terenie budowy, nie wiedziała nic na temat podwykonawców, czy firm, które tam pracowały (k. 1174).

Dowodem podważającym wiarygodność wyjaśnień oskarżonej M. P. (2) nie były także zeznania świadka J. S. (1), który zeznał, że nie widział oskarżonej na terenie budowy (k. 157).

Dowodem podważającym wiarygodność wyjaśnień oskarżonej M. P. (2) nie były także zeznania świadka P. D., który zeznał, że to oskarżony Ł. P. zostawiał dokumenty w biurze rachunkowym, a nadto zeznał, że nie pamięta, czy oskarżona przynosiła faktury do zaksięgowania (k. 1343-44).

Wiarygodność wyjaśnień oskarżonej odnosiła się także do tego, że prowadziła działalność gospodarczą, a także jej zakresu. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonej znajdowały wsparcie w dowodach z dokumentów.

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego Ł. P. (k. 944, k. 1067, k. 1157-1157v., k. 1357).

Wiarygodność analizowanego dowodu odnosiła się do tego, że faktycznie zajmował się działalnością gospodarczą prowadzoną przez oskarżoną M. P. (2), a także co do tego, że oskarżona M. P. (2) nie miała wpływu na przebieg wykonania inwestycji budowlanej w G.. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego znajdowały wsparcie w wyjaśnieniach oskarżonej M. P. (2).

Wiarygodność wyjaśnień oskarżonego odnosiła się również do tego, że to on, a nie oskarżona M. P. (2), zanosiła faktury do biura rachunkowego celem uwzględnienia ich w deklaracjach podatkowych. W tym zakresie jego wyjaśnienia znajdowały wsparcie w wyjaśnieniach oskarżonej M. P. (2) oraz zeznaniach świadka P. D..

Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że Z. S. nie wykonał usługi montażu podłogi przy inwestycji w G.. W tym zakresie wyjaśnienia tego oskarżonego były spójne z wyjaśnieniami oskarżonego Z. S..

wyjaśnienia oskarżonego Z. S.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego Z. S. (k. 927, k. 1074, k. 1185v.- (...)).

Wiarygodność wyjaśnień tego oskarżonego odnosiła się do tego, że nie wykonał usługi montażu podłóg, co do której wystawił rachunek nr (...). W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego były spójne z wyjaśnieniami oskarżonego Ł. P..

Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że o wystawienie rachunku poprosił go oskarżony Ł. P. po to, aby wpisać go sobie w koszty. Sąd obdarzył walorem wiarygodności przytoczone wyjaśnienia oskarżonego, gdyż oskarżony nie miał żadnego interesu faktycznego, ani prawnego, aby pomówić oskarżonego Ł. P..

zeznania świadka K. O.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. O. (k. 969-970, k. 1164v.-1165v.) co do przebiegu i wyniku kontroli w firmie oskarżonej M. P. (2). W tym zakresie zeznania tego świadka znajdowały wszakże potwierdzenie w zeznaniach świadka B. K., a także w dowodach z dokumentów.

zeznania świadka B. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka B. K. (k. 86-87, k. 1165v.- (...)) co do przebiegu i wyniku kontroli w firmie oskarżonej M. P. (2). W tym zakresie zeznania tego świadka znajdowały wszakże potwierdzenie w zeznaniach świadka K. O., a także w dowodach z dokumentów.

zeznania świadka J. S. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. S. (1) (k. 157-159, k. 1186v.) co do tego, że oskarżona M. P. (2) nie zajmowała się wykonaniem inwestycji w G.. W tym zakresie zeznania świadka pokrywały się z wyjaśnieniami oskarżonych, a także z zeznaniami świadków wskazanych przy omówieniu wyjaśnień oskarżonej M. P. (2).

Sąd dał także wiarę zeznaniom tego świadka co do tego, że nie widział A. S. na terenie inwestycji w G.. Zdaniem sądu zeznania tego świadka korespondowały z zeznaniami świadka K. O. w części, w jakiej wskazała przyczyny, z powodu których wymieniony A. S. nie mógł wykonać usług objętych fakturami, które zostały wystawione na rzecz firmy (...) oskarżonej M. P. (2) (k. 1164v.).

zeznania świadka D. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka co do tego, że oskarżona M. P. (2) nie miała wpływu na realizację inwestycji w G. (k. 1187v.). W zakresie tych okoliczności zeznania tego świadka były spójne z wyjaśnieniami oskarżonych M. P. (2) oraz Ł. P..

zeznania świadka P. D.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. D. (k. 1343-1344) co do podmiotu prowadzącego rachunkowość firmy oskarżonej M. P. (2) we wrześniu 2013 roku, gdyż w tym zakresie znajdowały wsparcie w dowodzie z dokumentu (k. 1348-50).

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. P. (k. 944, k. 1157) co do tego, że rachunek wystawiony przez Z. S. za usługę montażu podłogi został uwzględniony w deklaracjach podatkowych firmy (...) w wyniku błędu, omyłkowo. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego były sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego Z. S., który podał, że o wystawienie rachunku poprosił go oskarżony Ł. P. po to, aby wpisać go sobie w koszty (k. 927).

wyjaśnienia oskarżonego Ł. P.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. P. co do tego, że firma (...) wykonywała usługi budowlane przy realizacji inwestycji w G. (k. 944-944v.). Oskarżony w swych wyjaśnieniach nie potrafił wszakże wskazać jakichkolwiek osób, które z ramienia firmy (...) miałyby wykonywać prace budowlane na terenie budowy w G.. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie przeczyły także zeznania świadka K. O. (k. 1164v.), z których wynikało, że A. S. był osobą niepiśmienną, ze słabą znajomością języka polskiego, nie zatrudniał pracowników, nie miał majątku, nie miał narzędzi i środków trwałych, nie miał podstawowych wiadomości w zakresie prowadzenia działalności. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego przeczyły także zdaniem sądu zeznania świadka J. S. (1) co do tego, że nie widział A. S. na terenie inwestycji w G. (k. 1186v.). Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego przeczył także dowód z prawomocnego wyroku skazującego wydanego wobec A. S., w którym uznano jego winę w zakresie m.in. faktur wystawionych na rzecz firmy oskarżonej M. P. (2) (k. 1301-1304).

zeznania świadka R. B.

Zdaniem sądu zeznania świadka R. B. (k. 90-93, k. 815v.-816, k. 1166v.) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek zeznał, że nie miał kontaktu z podwykonawcami i stąd też nie był w stanie wskazać, jaki był udział oskarżonych w wykonaniu inwestycji w G., a także, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka M. S.

Zdaniem sądu zeznania świadka M. S. (k. 95-98, k. 820v.-821, k. 1166v.) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek zeznał, że na terenie inwestycji pojawił się we wrześniu 2013 roku w celach towarzyskich i nie był zawodowo związany z tą inwestycją. Dlatego też świadek nie był w stanie wskazać, jaki był udział oskarżonych w wykonaniu inwestycji w G., a także, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka M. L.

Zdaniem sądu zeznania świadka M. L. (k. 101-103, k. 883-884, k. 1167) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka L. K.

Zdaniem sądu zeznania świadka L. K. (k. 809-810, k. 1169v.) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka J. P.

Zdaniem sądu zeznania świadka J. P. (k. 848-49, k. 1170) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka J. M.

Zdaniem sądu zeznania świadka J. M. (k. 854-855, k. 1170-1170v.) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka A. O.

Zdaniem sądu zeznania świadka A. O. (k. 860-861, k. 1170v.- (...)) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka W. M.

Zdaniem sądu zeznania świadka W. M. (k. 870-871v., k. 1173v.) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka Z. P.

Zdaniem sądu zeznania świadka Z. P. (k. 138-140, k. 306v., k. 874-875v., k. 1173v.- (...)) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka J. S. (2)

Zdaniem sądu zeznania świadka J. S. (2) (k. 163-163v., k. 930-931, k. 1187) nie miały znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek, który nie prowadził robót w G., nie był w stanie wskazać, w jakim zakresie usługi dla firmy (...) świadczyły firmy (...) lub Z. S..

zeznania świadka A. S.

Sąd nie dał wiary depozycjom złożonym przez A. S. (k. 948-950, k. 1045-49, k. 1050-51, k. 1052-53, k. 1055-56, k. 1289v.), w których zaprzeczył, aby faktury wystawione na rzecz firmy oskarżonej były nierzetelne. Zeznania świadka nie znajdowały wsparcia w wyjaśnieniach oskarżonego Ł. P., który nie potrafił wszakże wskazać jakichkolwiek osób, które z ramienia firmy (...) miałyby wykonywać prace budowlane na terenie budowy w G..

Wiarygodności zeznań świadka A. S. przeczyły także zeznania świadka K. O. (k. 1164v.), z których wynikało, że A. S. był osobą niepiśmienną, ze słabą znajomością języka polskiego, nie zatrudniał pracowników, nie miał majątku, nie miał narzędzi i środków trwałych, nie miał podstawowych wiadomości w zakresie prowadzenia działalności.

Wiarygodności zeznań analizowanego świadka przeczyły także zdaniem sądu zeznania świadka J. S. (1) co do tego, że nie widział A. S. na terenie inwestycji w G. (k. 1186v.).

Wreszcie wiarygodności zeznań analizowanego świadka przeczył także dowód z prawomocnego wyroku skazującego wydanego wobec A. S., w którym uznano jego winę w zakresie m.in. faktur wystawionych na rzecz firmy oskarżonej M. P. (2) (k. 1301-1304).

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Z. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Z ustaleń faktycznych poczynionych w toku postępowania karnego na podstawie wyjaśnień oskarżonego Z. S., wyjaśnień oskarżonego Ł. P., a także dowodu z dokumentu w postaci rachunku nr (...) wynika, że Z. S. prowadził działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...), ul. (...), (...)-(...) G.. W związku z wykonaniem inwestycji w G. Z. S. jako podwykonawca firmy (...) miał wykonać montaż podłogi amfiteatru. Wymieniony nie wykonał wspomnianej usługi. Ł. P. poprosił Z. S. o wystawienie rachunku po to, aby wpisać go w koszty. W związku z tym Z. S. dnia 28 września 2013 roku wystawił rachunek nr (...) za montaż podłogi w amfiteatrze w G. na kwotę 10.000 złotych. Ł. P. nie zapłacił żadnych pieniędzy Z. S. za wystawienie rachunku.

Na podstawie tych ustaleń faktycznych sąd przyjął, że oskarżony Z. S. wystawił autentyczny, ale nierzetelny rachunek, w którym poświadczył niezgodnie z prawdą sprzedaż usług na rzecz firmy (...) oskarżonej M. P. (2), gdzie zdarzenie gospodarcze wymienione w rachunku w postaci montażu podłogi w amfiteatrze w rzeczywistości nie miało miejsca, a rachunek wystawił wyłącznie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci obniżenia zobowiązania podatkowego przez firmę oskarżonej M. P. (2). Zachowanie oskarżonego Z. S. wyczerpywało znamiona przedmiotowe przestępstwa skarbowego określonego w art. 62 § 2 k.k.s. oraz przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 3 k.k., pozostających w zbiegu uregulowanym w art. 8 § 1 k.k.s.

Zdaniem sądu oskarżony Z. S. wyczerpał nie tylko przedmiotowe, ale także podmiotowe znamiona przestępstwa skarbowego określonego w art. 62 § 2 k.k.s. oraz przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 3 k.k., gdyż swoim zachowaniem chciał wystawić nierzetelny rachunek po to, aby został on uwzględniony w ewidencji oskarżonej M. P. (2) i obniżał zobowiązanie podatkowe firmy oskarżonej. Z innych dowodów zgromadzonych w sprawie nie wynika, aby poczytalność oskarżonego była wyłączona albo ograniczona w stopniu znacznym.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Ł. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynikało, że oskarżony Ł. P. zajmował się faktycznie sprawami gospodarczymi oskarżonej M. P. (2) związanymi z prowadzeniem przez nią działalności gospodarczej pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...) w rozumieniu przyjętym w art. 9 § 3 k.k.s.

W ramach zajmowania się tymi sprawami oskarżony Ł. P. posłużył się nierzetelnymi fakturami wystawionymi przez A. S. poprzez przekazanie ich nieustalonego dnia września 2013 roku osobie zajmującej się księgowością wymienionej firmy celem ujawnienia ich w rejestrze zakupów podatku VAT za wrzesień 2013 roku, a także podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 roku. Z ustaleń faktycznych wynikało, że faktury wystawione przez A. S. zostały uwzględnione w ewidencji zakupów VAT firmy (...) za wrzesień 2013 roku, a także w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 roku. Dodatkowo, zajmując się sprawami gospodarczymi firmy (...) oskarżony Ł. P. posłużył się nierzetelnym rachunkiem wystawionym przez Z. S. poprzez przekazanie go nieustalonego dnia września 2013 roku osobie zajmującej się księgowością wymienionej firmy celem jego ujawnienia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 roku.

Z ustaleń faktycznych wynikało, że faktury wystawione przez A. S. były nierzetelne, gdyż nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W tym zakresie należy przypomnieć, iż sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. P. co do tego, że firma (...) wykonywała usługi budowlane przy realizacji inwestycji w G. (k. 944-944v.). Oskarżony w swych wyjaśnieniach nie potrafił wszakże wskazać jakichkolwiek osób, które z ramienia firmy (...) miałyby wykonywać prace budowlane na terenie budowy w G.. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie przeczyły także zeznania świadka K. O. (k. 1164v.), z których wynikało, że A. S. był osobą niepiśmienną, ze słabą znajomością języka polskiego, nie zatrudniał pracowników, nie miał majątku, nie miał narzędzi i środków trwałych, nie miał podstawowych wiadomości w zakresie prowadzenia działalności. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego przeczyły także zdaniem sądu zeznania świadka J. S. (1) co do tego, że nie widział A. S. na terenie inwestycji w G. (k. 1186v.). Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego przeczył także dowód z prawomocnego wyroku skazującego wydanego wobec A. S., w którym uznano jego winę w zakresie m.in. faktur wystawionych na rzecz firmy oskarżonej M. P. (2) (k. 1301-1304).

Z ustaleń faktycznych wynikało, że rachunek wystawiony przez Z. S. był nierzetelny, gdyż nie odzwierciedlał rzeczywistego zdarzenia gospodarczego. Z wyjaśnień oskarżonego Z. S., a także wyjaśnień oskarżonego Ł. P. wynikało, że Z. S. nie wykonał usługi montażu podłóg, co do której wystawił rachunek nr (...). W analizowanym zakresie sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonego Z. S. co do tego, że o wystawienie rachunku poprosił go oskarżony Ł. P. po to, aby wpisać go sobie w koszty.

Zdaniem sądu oskarżony Ł. P. wiedział o tym, że faktury wystawione przez A. S. oraz rachunek wystawiony przez Z. S., jakkolwiek autentyczne, to miały jednak charakter nierzetelny. Z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy wynika wszakże, że oskarżony podejmował większość czynności na terenie realizacji inwestycji w G., więc musiał mieć świadomość, że A. S. oraz Z. S. nie wykonywali tam usług wymienionych w fakturach oraz w rachunku.

Z tych też względów zdaniem sądu należało przyjąć, że oskarżony Ł. P. swym zachowaniem wyczerpał znamiona przedmiotowe przestępstwa skarbowego określonego w art. 62 § 2 k.k.s. Wymieniony oskarżony, wiedząc o tym, że wymienione faktury oraz rachunek są nierzetelne i przekazując je do ujawnienia w rejestrze zakupów oraz w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, chciał popełnić przestępstwo skarbowe określone w art. 62 § 2 k.k.s. W sprawie nie stwierdzono okoliczności wyłączających lub ograniczających poczytalność oskarżonego.

W zakresie zeznania PIT 36L dotyczącego podatku od osób fizycznych za 2013 rok oskarżonej M. P. (2) należało przyjąć, oskarżony Ł. P. przekazując faktury wystawione przez A. S. oraz rachunek wystawiony przez Z. S. celem uwzględnienia ich w zeznaniu podatkowym za 2013 rok ułatwił oskarżonej M. P. (2) popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 1 i 2 k.k.s. polegającego na podaniu przez nią nieprawdy we wspomnianym zeznaniu skutkującym narażeniem podatku VAT na uszczuplenie. Oskarżony Ł. P., mąż oskarżonej M. P. (2), wiedział, że jego żona jest podatnikiem w rozumieniu art. 56 § 1 k.k.s. Uwzględnienie wymienionych nierzetelnych dokumentów w zeznaniu podatkowym oskarżonej M. P. (2) skutkowało zawyżeniem kosztów uzyskania przychodów o kwotę 110.000 złotych, co naraziło podatek od osób fizycznych oskarżonej na uszczuplenie o kwotę 21525 złotych, stanowiącą małą wartość w rozumieniu art. 56 § 2 k.k.s.

Z tych też względów zdaniem sądu należało przyjąć, że oskarżony Ł. P. swym zachowaniem wyczerpał również znamiona przedmiotowe przestępstwa skarbowego określonego w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 i 2 k.k.s. Wymieniony oskarżony, wiedząc o tym, że wymienione faktury oraz rachunek są nierzetelne i przekazując je do ujawnienia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, chciał ułatwić oskarżonej popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 1 i 2 k.k.s. W sprawie nie stwierdzono okoliczności wyłączających lub ograniczających poczytalność oskarżonego.

Oskarżony Ł. P. swym zachowaniem wyczerpał znamiona dwóch przepisów prawa karnego skarbowego, co uzasadniało przywołanie w części dyspozytywnej wyroku przepisu art. 7 § 1 k.k.s. Zachowania oskarżonego zostały podjęte w krótkich odstępach czasu w nieustalone dni września 2013 roku. Oskarżonemu towarzyszył ten sam zamiar, a mianowicie zmniejszenie zobowiązania podatkowego oskarżonej M. P. (2). Stąd też sąd uznał za uzasadnione przywołanie w części dyspozytywnej wyroku przepisu art. 6 § 2 k.k.s.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie II-gim części dyspozytywnej wyroku.

W zakresie deklaracji VAT 7 dotyczącej oskarżonej M. P. (2) za wrzesień 2013 roku brak było natomiast podstaw do przyjęcia, że oskarżony Ł. P. przekazując faktury wystawione przez A. S. do rejestru zakupów celem uwzględnienia ich w deklaracji VAT 7 za wrzesień 2013 roku ułatwił oskarżonej M. P. (2) popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 1 i 2 k.k.s. polegającego na podaniu przez nią nieprawdy w deklaracji podatkowej skutkującym narażeniem podatku VAT na uszczuplenie. Uwzględniając treść art. 56 § 1 i 2 k.k.s. należało przyjąć, że z taką sytuacją moglibyśmy mieć do czynienia, gdyby wskutek uwzględnienia w deklaracji nierzetelnych faktur podatek VAT został narażony na uszczuplenie, czyli wskutek uwzględnienia tych faktur doszłoby do pomniejszenia zobowiązania podatkowego oskarżonej w zakresie podatku VAT. W niniejszej sprawie z taką sytuacją nie mieliśmy natomiast do czynienia. W tym zakresie należało wszakże mieć na uwadze treść dowodu z dokumentu (k. 438). Z wymienionego dowodu wynikało, że w deklaracji podatku od towarów i usług (...) -7 za wrzesień 2013 roku, złożonej w dniu 18 października 2013 roku, w zakresie firmy prowadzonej przez M. P. (2) wskazano jako podstawę opodatkowania kwotę 121.951 złotych, jako wysokość podatku należnego kwotę 28049 złotych oraz jako wysokość podatku naliczonego kwotę 46655 złotych. Jednocześnie w deklaracji wskazano, że nadwyżka podatku naliczonego nad podatkiem należnym w wysokości 23939 złotych ma zostać przeniesiona na następny okres rozliczeniowy. Mając na uwadze przytoczony dokument oskarżona M. P. (2), poprzez uwzględnienie w deklaracji m.in. faktur wystawionych przez A. S., nie naraziła podatku VAT na uszczuplenie, gdyż wskazała, że nadwyżka podatku VAT naliczonego nad podatkiem należnym ma zostać przeniesiona na następny okres rozliczeniowy.

W analizowanym zakresie dotyczącym deklaracji VAT 7 nie sposób też było przyjąć, że oskarżony Ł. P. przekazując faktury wystawione przez A. S. do rejestru zakupów celem uwzględnienia ich w deklaracji VAT 7 za wrzesień 2013 roku ułatwił oskarżonej M. P. (2) popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 76 § 1 i 2 k.k.s. polegającego na podaniu przez nią w deklaracji podatkowej danych niezgodnych z rzeczywistym stanem skutkującym narażeniem podatku VAT na nienależny zwrot. Uwzględniając treść art. 76 § 1 i 2 k.k.s. należało przyjąć, że z taką sytuacją moglibyśmy mieć do czynienia, gdyby wskutek uwzględnienia w deklaracji nierzetelnych faktur podatek VAT został narażony na nienależny zwrot, czyli wskutek uwzględnienia tych faktur doszłoby do nienależnego zwrotu podatku VAT na rzecz oskarżonej. W niniejszej sprawie z taką sytuacją nie mieliśmy natomiast do czynienia. W tym zakresie należało wszakże mieć na uwadze treść dowodu z dokumentu (k. 438). Z wymienionego dowodu wynikało, że w deklaracji podatku od towarów i usług (...) -7 za wrzesień 2013 roku, złożonej w dniu 18 października 2013 roku, w zakresie firmy prowadzonej przez M. P. (2) wskazano jako podstawę opodatkowania kwotę 121.951 złotych, jako wysokość podatku należnego kwotę 28049 złotych oraz jako wysokość podatku naliczonego kwotę 46655 złotych. Jednocześnie w deklaracji wskazano, że nadwyżka podatku naliczonego nad podatkiem należnym w wysokości 23939 złotych ma zostać przeniesiona na następny okres rozliczeniowy. Mając na uwadze przytoczony dokument oskarżona M. P. (2), poprzez uwzględnienie w deklaracji m.in. faktur wystawionych przez A. S., nie naraziła podatek VAT na nienależny zwrot. Dokonując przytoczonej oceny zachowania oskarżonego sąd podzielił pogląd wyrażony w doktrynie, wedle którego przerzucenie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na następne okresy rozliczeniowe wiążę się z typową cechą tego podatku, jaką jest możliwość jego odliczenia od podatku naliczonego, co oznacza redukcję obciążeń podatkowych w tym podatku, a co nie może być utożsamiane ze zwrotem (tak Tomasz Oczkowski, w: Kodeks karny skarbowy. Komentarz, pod red. Igora Zgolińskiego, Warszawa 2018, s. 511). Podobnie na aprobatę zasługuje pogląd wyrażony w doktrynie, wedle którego nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, zadeklarowana do dalszego odliczania, nie jest również nadpłatą podatku (tak Tomasz Oczkowski, w: Kodeks karny skarbowy. Komentarz, pod red. Igora Zgolińskiego, Warszawa 2018, s. 511).

Z tych też względów sąd przypisując oskarżonemu Ł. P. popełnienie czynu zabronionego w punkcie II-gim części dyspozytywnej wyroku w opisie czynu nie wskazał, że oskarżony ułatwił oskarżonej M. P. (2) popełnienie przestępstwa skarbowego w zakresie deklaracji VAT 7 dotyczącej podatku VAT za wrzesień 2013 roku.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

III

Ł. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ramach zajmowania się tymi sprawami oskarżony Ł. P. użył poświadczających nieprawdę faktur wystawionych przez A. S. poprzez przekazanie ich nieustalonego dnia września 2013 roku osobie zajmującej się księgowością wymienionej firmy celem ujawnienia ich w rejestrze zakupów podatku VAT za wrzesień 2013 roku, a także podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 roku. Z ustaleń faktycznych wynikało, że faktury wystawione przez A. S. zostały uwzględnione w ewidencji zakupów VAT firmy (...) za wrzesień 2013 roku, a także w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 roku. Dodatkowo, zajmując się sprawami gospodarczymi firmy (...) oskarżony Ł. P. użył poświadczającego nieprawdę rachunku wystawionego przez Z. S. poprzez przekazanie go nieustalonego dnia września 2013 roku osobie zajmującej się księgowością wymienionej firmy celem jego ujawnienia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za wrzesień 2013 roku.

Z ustaleń faktycznych wynikało, że faktury wystawione przez A. S. poświadczały nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawnopodatkowe, gdyż nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W tym zakresie należy przypomnieć, iż sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego Ł. P. co do tego, że firma (...) wykonywała usługi budowlane przy realizacji inwestycji w G. (k. 944-944v.). Oskarżony w swych wyjaśnieniach nie potrafił wszakże wskazać jakichkolwiek osób, które z ramienia firmy (...) miałyby wykonywać prace budowlane na terenie budowy w G.. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie przeczyły także zeznania świadka K. O. (k. 1164v.), z których wynikało, że A. S. był osobą niepiśmienną, ze słabą znajomością języka polskiego, nie zatrudniał pracowników, nie miał majątku, nie miał narzędzi i środków trwałych, nie miał podstawowych wiadomości w zakresie prowadzenia działalności. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego przeczyły także zdaniem sądu zeznania świadka J. S. (1) co do tego, że nie widział A. S. na terenie inwestycji w G. (k. 1186v.). Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego przeczył także dowód z prawomocnego wyroku skazującego wydanego wobec A. S., w którym uznano jego winę w zakresie m.in. faktur wystawionych na rzecz firmy oskarżonej M. P. (2) (k. 1301-1304).

Z ustaleń faktycznych wynikało, że rachunek wystawiony przez Z. S. poświadczał nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawnopodatkowe, gdyż nie odzwierciedlał rzeczywistego zdarzenia gospodarczego. Z wyjaśnień oskarżonego Z. S., a także wyjaśnień oskarżonego Ł. P. wynikało, że Z. S. nie wykonał usługi montażu podłóg, co do której wystawił rachunek nr (...). W analizowanym zakresie sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonego Z. S. co do tego, że o wystawienie rachunku poprosił go oskarżony Ł. P. po to, aby wpisać go sobie w koszty.

Zdaniem sądu oskarżony Ł. P. wiedział o tym, że faktury wystawione przez A. S. oraz rachunek wystawiony przez Z. S., jakkolwiek autentyczne, to miały jednak charakter wystawionych dokumentów poświadczających nieprawdę. Z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy wynika wszakże, że oskarżony podejmował większość czynności na terenie realizacji inwestycji w G., więc musiał mieć świadomość, że A. S. oraz Z. S. nie wykonywali tam usług wymienionych w fakturach oraz w rachunku.

Z tych też względów zdaniem sądu należało przyjąć, że oskarżony Ł. P. swym zachowaniem wyczerpał znamiona przedmiotowe przestępstwa określonego w art. 273 k.k. Wymieniony oskarżony, wiedząc o tym, że wymienione faktury oraz rachunek są dokumentami poświadczającymi nieprawdę i przekazując je do ujawnienia w rejestrze zakupów oraz w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, chciał popełnić przestępstwo określone w art. 273 k.k. W sprawie nie stwierdzono okoliczności wyłączających lub ograniczających poczytalność oskarżonego.

W zakresie zeznania PIT 36L dotyczącego podatku od osób fizycznych za 2013 rok oskarżonej M. P. (2) oraz w zakresie deklaracji VAT 7 dotyczącej podatku VAT za wrzesień 2013 roku należało przyjąć, oskarżony Ł. P. przekazując faktury wystawione przez A. S. oraz rachunek wystawiony przez Z. S. celem uwzględnienia ich w zeznaniu podatkowym za 2013 rok oraz w deklaracji podatku VAT za wrzesień 2013 roku ułatwił oskarżonej M. P. (2) popełnienie przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 3 k.k. polegającego na poświadczeniu przez nią nieprawdy we wspomnianym zeznaniu w zakresie kosztów uzyskania przychodu oraz we wspomnianej deklaracji w zakresie wysokości podatku naliczonego VAT.

Z tych też względów zdaniem sądu należało przyjąć, że oskarżony Ł. P. swym zachowaniem wyczerpał również znamiona przedmiotowe przestępstwa określonego w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. Wymieniony oskarżony, wiedząc o tym, że wymienione faktury oraz rachunek są dokumentami poświadczającymi nieprawdę i używając ich poprzez przekazanie je do ujawnienia w rejestrze zakupów podatku VAT oraz w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, chciał ułatwić oskarżonej popełnienie przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 3 k.k. Oskarżony działał wszakże z zamiarem osiągnięcia przez oskarżoną M. P. (2) korzyści majątkowej w postaci obniżenia wysokości jej zobowiązań podatkowych. W sprawie nie stwierdzono okoliczności wyłączających lub ograniczających poczytalność oskarżonego.

Oskarżony Ł. P. swym zachowaniem wyczerpał znamiona dwóch przepisów prawa karnego powszechnego, co uzasadniało przywołanie w części dyspozytywnej wyroku przepisu art. 11 § 2 k.k. Zachowania oskarżonego zostały podjęte w krótkich odstępach czasu w nieustalone dni września 2013 roku. Oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a mianowicie obniżeniu zobowiązań podatkowych oskarżonej M. P. (2). Stąd też sąd uznał za uzasadnione przywołanie w części dyspozytywnej wyroku przepisu art. 12 § 1 k.k.

Dokonanie oceny zachowania oskarżonego Ł. P. co do tego, że ułatwił oskarżonej M. P. (2) popełnienie przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 3 k.k. polegającego na poświadczeniu przez nią nieprawdy w wystawionym przez nią zeznaniu PIT 36 L w zakresie kosztów uzyskania przychodu oraz w wystawionej przez nią deklaracji VAT 7 w zakresie wysokości podatku naliczonego VAT było możliwe z tego powodu, że zdaniem sądu wymienione dokumenty należy traktować jako dokumenty określone w art. 271 § 1 k.k.

W tym zakresie sądowi znany jest odmienny pogląd wyrażony w orzecznictwie sądów powszechnych, wedle którego deklaracja podatkowa nie stanowi dokumentu, o którym mowa w art. 271 § 1 k.k. oraz w art. 273 k.k. Zapatrywanie takie zostało wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 maja 2014 r., II AKa 107/14. W uzasadnieniu wskazano na to, że dokumenty, o które chodzi we wskazanych przepisach, muszą przede wszystkim charakteryzować się walorem zaufania publicznego. Przejawia się to w znamieniu czasownikowym wystawiania dokumentu, co musi być dokonywane przez niezależny od Spółki podmiot, na który przepisy prawa nałożyły obowiązek poświadczenia danych podawanych przez Spółkę. W przypadku działania oskarżonego wszystkie dokumenty pochodziły od Spółek, w których sprawował on funkcję prezesa zarządu. Nie można wywodzić wniosku o tym, iż dokumenty te posiadały walor, o jaki chodzi w powołanych wyżej przepisach z tego, że składane były do odpowiednich organów, a to w postaci Urzędów Skarbowych i Sądów Rejestrowych. Podobny pogląd wyraził także Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 25 lutego 2015 r., II AKa 457/14 (Lex nr 1281821). W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano na to, że restryktywne interpretowanie znamienia czasownikowego "poświadcza", przy przestępstwie fałszu intelektualnego określonego w art. 271 § 1 k.k. prowadzi do wniosku, że nie można mówić o poświadczeniu nieprawdy w dokumencie w sytuacji, gdy to sam wystawca dokumentu przedstawia, czy stwierdza w tym dokumencie okoliczności dotyczące jego samego. Zdaniem wymienionego sądu poświadczenie nieprawdy w dokumencie może odnosić się do sytuacji, w których wystawiający dokument podmiot potwierdza okoliczności odnoszące się do zdarzeń lub faktów dotyczących osób trzecich, nie zaś dotyczących bezpośrednio podmiotu wystawiającego dokument.

Zdaniem sądu pogląd wykluczający deklaracje podatkowe z katalogu dokumentów, o których mowa w art. 271 § 1 k.k. nie zasługuje jednak na akceptację. Dokonując takiej oceny sąd miał na uwadze, że w doktrynie przytoczone zapatrywania sądów powszechnych co do charakteru deklaracji podatkowej zostały wszakże ocenione krytycznie. W doktrynie wskazano wszakże, że realizacja znamion czynu zabronionego wymaga zawarcia w dokumencie poświadczenia, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a poświadczenie takie może dotyczyć zarówno okoliczności dotyczących osoby trzeciej, jak i podmiotu wystawiającego dokument (tak Włodzimierz Wróbel, Tomasz Sroka, w: Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Tom II, pod red. Włodzimierza Wróbla oraz Andrzeja Zolla, Warszawa 2017, s. 747). Zdaniem sądu przytoczony pogląd wyrażony w doktrynie zasługuje w pełni na akceptację. Aprobując przytoczone zapatrywanie w tym zakresie należy uwzględnić treść nie tylko przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, ale także treść przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W literaturze prawa podatkowego (zob. Komentarz do ustawy - Ordynacja podatkowa, red. B. Brzeziński, wydanie elektroniczne system informacji prawnej Legalis) wskazuje się, że deklaracja podatkowa jest formą oświadczenia wiedzy podatnika, dotyczącego faktów mających znaczenie dla powstania i wysokości zobowiązania podatkowego. Spotyka się je w podatkach płaconych na zasadzie samoobliczania, a dane w nich zawarte ułatwiają kontrolę prawidłowości płacenia podatku przez podatnika. W przepisach Ordynacji podatkowej termin „deklaracja podatkowa” używany jest w znaczeniu szerszym, niż ma to miejsce w ustawach podatkowych. Obok deklaracji podatkowych, w ścisłym tego słowa znaczeniu, obejmuje ono również zeznania podatkowe, wykazy oraz informacje, do składania których obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci (art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa; Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.).

Treść deklaracji podatku od towarów i usług określają przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Wedle dyspozycji przepisów tejże ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 października 2013 r. deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, zawierają dane niezbędne do rozliczenia podatku, obliczenia jego wysokości, w tym wysokości podstawy opodatkowania, podatku należnego i podatku naliczonego, a także dane dotyczące podatnika (art. 99 ust. 7c ustawy).

Dla określenia znaczenia deklaracji podatkowych w zakresie podatku VAT należy uwzględnić także treść art. 99 ust. 12 cytowanej ustawy o podatku od towarów i usług. Z tego punktu widzenia zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1 przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że organ podatkowy określi je w innej wysokości.

Dla określenia znaczenia deklaracji podatkowych w zakresie podatku VAT należy mieć na uwadze treść przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa. Z tego punktu widzenia jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3 (art. 21 § 2 cytowanej ustawy - Ordynacja podatkowa). Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, albo powstałego zobowiązania nie wykazano, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego (art. 21 § 3 cytowanej ustawy - Ordynacja podatkowa).

Zarówno w art. 21 § 2 cytowanej ustawy - Ordynacji podatkowej, jak i w art. 99 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca sformułował domniemania prawne prawdziwości złożonej deklaracji podatkowej. Z regulacji tej wynika bowiem, że jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej (czyli z mocy prawa), podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem 21 § 3 Ordynacji podatkowej. W myśl zaś art. 99 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że organ podatkowy określi je w innej wysokości. Tym samym, to na organie podatkowym ciąży powinność obalenia domniemań prawnych, sformułowanych we wspomnianych przepisach ogólnego oraz szczególnego prawa podatkowego.

Mając na uwadze powyższe uwagi należało zdaniem sądu uznać, że deklaracja podatkowa dotycząca podatku VAT jest dokumentem wystawianym przez podatnika, w którym może on poświadczyć nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne w rozumieniu art. 271 § 1 k.k. Niewątpliwie poświadczenie nieprawdy w tym dokumencie może dotyczyć zarówno okoliczności dotyczących należności podatkowej Skarbu Państwa, jak i zobowiązania podatkowego wobec Skarbu Państwa ciążącego na podmiocie wystawiającym dokument. Na poparcie tego stanowiska należy przywołać treść art. 21 § 2 cytowanej ustawy - Ordynacja podatkowa, z którego wynika, że podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty. Nadto, zarówno w art. 21 § 2 cytowanej ustawy - Ordynacji podatkowej, jak i w art. 99 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca sformułował domniemania prawne prawdziwości złożonej deklaracji podatkowej. Z tych też względów niewątpliwie informacja podana w deklaracji ma znaczenie dla podatnika, ale także ma znaczenie dla Skarbu Państwa jako beneficjenta podatku VAT.

Podobne względy - w ocenie sądu - przemawiały na rzecz stanowiska, że zeznanie podatkowe PIT 36 L należy traktować jako dokument wystawiany przez podatnika, w którym może on poświadczyć nieprawdę co do okoliczności prawnych mających znaczenie dla ustalenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz jego wysokości.

Z tych też wszystkich powyżej przytoczonych względów orzeczono jak w punkcie III-cim części dyspozytywnej wyroku.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

M. P. (2)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Zdaniem sądu brak było wystarczających podstaw do przyjęcia, że oskarżona M. P. (2) popełniła czyn zarzucany jej w punkcie I-szym aktu oskarżenia w ten sposób, że podała nieprawdę w złożonej deklaracji podatku VAT -7 za wrzesień 2013 roku poprzez uwzględnienie w niej nierzetelnych faktur wystawionych przez A. S.. Podobnie zdaniem sądu brak było wystarczających podstaw do przyjęcia, że oskarżona M. P. (2) popełniła zarzucany jej w punkcie II-gim aktu oskarżenia czyn w ten sposób, że podała nieprawdę w złożonym zeznaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych PIT-36L poprzez uwzględnienie w nim nierzetelnych faktur wystawionych przez A. S. oraz rachunku wystawionego przez oskarżonego Z. S.. Z tych samych względów, opisanych szerzej poniżej, brak było zdaniem sądu wystarczających podstaw do przyjęcia, że oskarżona M. P. (2) popełniła zarzucany jej w punkcie III-cim aktu oskarżenia czyn w ten sposób, że poświadczyła nieprawdę w deklaracji VAT 7 za wrzesień 2013 roku oraz w zeznaniu PIT 36L za 2013 roku poprzez uwzględnienie w nich nierzetelnych faktur wystawionych przez A. S. oraz rachunku wystawionego przez oskarżonego Z. S..

Zdaniem sądu za dokonaniem powyżej wyrażonej oceny zachowania oskarżonej M. P. (2) przemawiało zestawienie wymagań strony podmiotowej przestępstw skarbowych określonych w art. 62 § 2 k.k.s. oraz art. 56 § 1 k.k.s. oraz przestępstw określonych w art. 271 k.k. oraz art. 273 k.k. z ustaleniami faktycznymi poczynionymi w niniejszej sprawie na podstawie dowodów ujawnionych w trakcie przewodu sądowego.

Przestępstwo skarbowe opisane w art. 62 § 2 k.k.s., a także przestępstwo skarbowe określone w art. 56 § 1 lub 2 k.k.s. może być popełnione wyłącznie umyślnie, w obu postaciach zamiaru, bezpośrednim albo ewentualnym (tak Igor Zgoliński, w: Kodeks karny skarbowy. Komentarz, pod red. Igora Zgolińskiego, Warszawa 2018, s. 382, s. 420). Zdaniem sądu oznacza to, że aby uznać daną osobę za winną popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 62 § 2 k.k.s. polegającego na tym, że posłużyła się nierzetelnym rachunkiem albo fakturą należy udowodnić tej osobie, że wiedziała o tym, że rachunek lub faktura nie odzwierciedlają rzeczywistego zdarzenia gospodarczego i z tego powodu chciała, albo godziła się na popełnienie analizowanego przestępstwa skarbowego. Podobnie opisane wymagania strony podmiotowej oznaczają, że aby uznać daną osobę za winną popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 56 § 1 lub 2 k.k.s. polegającego na tym, że podała nieprawdę w deklaracji podatkowej lub zeznaniu podatkowym należy udowodnić ten osobie, że wiedziała, iż faktury lub rachunki wykorzystane przy sporządzaniu deklaracji lub zeznaniu nie odzwierciedlają rzeczywistego zdarzenia gospodarczego i z tego powodu chciała, albo godziła się na popełnienie analizowanego przestępstwa skarbowego.

Przestępstwo opisane w art. 271 § 1 k.k., a także przestępstwo określone w art. 273 k.k. może być popełnione wyłącznie umyślnie, w obu postaciach zamiaru, bezpośrednim albo ewentualnym. Co więcej, przestępstwo opisane w art. 271 § 3 k.k. może być popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, a więc w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Zdaniem sądu oznacza to, że aby uznać daną osobę za winną popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 273 k.k. polegającego na tym, że posłużyła się rachunkiem albo fakturą poświadczającymi nieprawdę należy udowodnić tej osobie, że wiedziała o tym, że rachunek lub faktura nie odzwierciedlają rzeczywistego zdarzenia gospodarczego i z tego powodu chciała, albo godziła się na popełnienie przestępstwa określonego w art. 273 k.k. Podobnie opisane wymagania strony podmiotowej oznaczają, że aby uznać daną osobę za winną popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 271 § 1 lub 3 k.k. polegającego na tym, że poświadcza nieprawdę w deklaracji podatkowej lub zeznaniu podatkowym należy udowodnić ten osobie, że wiedziała, iż faktury lub rachunki wykorzystane przy sporządzaniu deklaracji lub zeznaniu nie odzwierciedlają rzeczywistego zdarzenia gospodarczego i z tego powodu chciała, albo godziła się na popełnienie przestępstwa określonego w art. 271 § 1 lub 3 k.k.

Konfrontując przytoczone wymagania strony podmiotowej przestępstw skarbowych określonych w art. 62 § 2 k.k.s. oraz w art. 56 § 1 i 2 k.k.s. oraz przestępstw określonych w art. 271 § 1 i 3 k.k. oraz w art. 273 k.k. z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie należało uznać, że oskarżona M. P. (2) ich nie spełniła. Oskarżona M. P. (2) wyjaśniła, że faktycznie nie zajmowała się wykonaniem inwestycji w G., a zdaniem sądu wyjaśnieniom tym należało dać wiarę (k. 940, k. 1071, k. 1156v.- (...), k. 1344). Z wyjaśnień oskarżonej wynikało, że realizacją i wykonaniem inwestycji w G. zajmował się jej mąż Ł. P.. Przytoczone wyjaśnienia oskarżonej znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego Ł. P. (k. 944), a także w zeznaniach świadka D. K. (k. 1187v.). W zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym nie zgromadzono natomiast dowodów podważających treść tych wyjaśnień.

W szczególności za dowód podważający wiarygodność wyjaśnień oskarżonej zdaniem sądu nie można potraktować wyjaśnień oskarżonego Z. S., który wskazał w nich, że załatwiał wszystko z Ł. P., a nie jego żoną, z którą nie rozmawiał (k. 1074), a także, że nigdy nie poznał oskarżonej M. P. (2) (k. 1185v.).

Dowodem podważającym wiarygodność wyjaśnień oskarżonej M. P. (2) nie były także zeznania świadka J. S. (1), który zeznał, że nie widział oskarżonej na terenie budowy (k. 157).

Mając na uwadze przytoczony materiał dowodowy należało przyjąć, że oskarżona M. P. (2) nie miała wiedzy na temat tego, że rachunek wystawiony przez Z. S. lub faktury wystawione przez A. S. nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Dlatego też należało przyjąć, że nie było dowodów na to, że oskarżona chciała, albo godziła się na popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 62 § 2 k.k.s. Podobnie powyżej przytoczony materiał dowodowy nakazywał przyjęcie, że oskarżona M. P. (2) nie wiedziała, iż faktury lub rachunki wykorzystane przy sporządzaniu deklaracji lub zeznaniu nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Stąd też należało przyjąć, że nie było dowodów na to, że oskarżona chciała albo godziła się na popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 1 i 2 k.k.s.

Mając na uwadze przytoczony materiał dowodowy należało też przyjąć, że oskarżona M. P. (2) nie miała wiedzy na temat tego, że rachunek wystawiony przez Z. S. lub faktury wystawione przez A. S. nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Stąd też należało przyjąć, że nie było dowodów na to, że oskarżona chciała, albo godziła się na popełnienie przestępstwa określonego w art. 273 k.k. Podobnie, mając na uwadze powyżej przytoczony materiał dowodowy, należało przyjąć, że oskarżona nie miała wiedzy na temat tego, że faktury lub rachunki wykorzystane przy sporządzaniu deklaracji lub zeznaniu nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Stąd też należało przyjąć, że nie było dowodów na to, że oskarżona chciała albo godziła się na popełnienie przestępstwa określonego w art. 271 § 1 lub 3 k.k.

Z tych też względów, mając na uwadze art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., z uwagi na brak wyczerpania przez oskarżoną znamion czynów zabronionych zarzucanych jej w punkcie I, II i III aktu oskarżenia, należało uniewinnić oskarżoną od popełnienia tych czynów. Stąd też orzeczono jak w punkcie V-tym części dyspozytywnej wyroku.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Z. S.

Ustawowe zagrożenie karą w przypadku przestępstwa skarbowego określonego w art. 62 § 2 k.k.s. wynosiło od 10 do 240 stawek dziennych grzywny, zaś w przypadku przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 3 k.k. wynosiło od 6 miesięcy do lat 8 pozbawienia wolności.

Mając na uwadze przytoczone ustawowe zagrożenie karą sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny. Za taką oceną przemawiała niezbyt znaczna wysokość zagrożenia dla zobowiązań podatkowych Skarbu Państwa wynikająca z wystawienia przez oskarżonego rachunku na kwotę 10.000 złotych. Nadto, oskarżony popełnił przypisany mu czyn z inicjatywy oskarżonego Ł. P.. Wreszcie, na korzyść oskarżonego należało także potraktować okoliczność, że za wystawienie nierzetelnego rachunku nie uzyskał żadnej gratyfikacji finansowej. Sąd uznał stopień winy oskarżonego za znaczny. Oskarżony działał wszakże z zamiarem bezpośrednim, co znaczy, że chciał popełnić przypisany mu czyn polegający na wystawieniu nierzetelnego rachunku. W sprawie nie zostały przeprowadzone dowody wyłączające albo ograniczające poczytalność oskarżonego. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej sąd na korzyść oskarżonego uwzględnił jego uprzednią niekaralność za przestępstwa oraz przestępstwa skarbowe.

Mając na uwadze powyższe argumenty sąd uznał, że oskarżonemu należy wymierzyć za przestępstwo określone w art. 62 § 2 k.k.s. karę 20 stawek dziennych grzywny. Określając wysokość jednej stawki kary grzywny na kwotę 70 zł sąd miał na uwadze możliwości finansowe oskarżonego w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (k. 1185).

Zdaniem sądu wymierzona kara grzywny za przestępstwo skarbowe określone w art. 62 § 2 k.k.s. jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy oskarżonego, odpowiada wskazaniom wynikającym z dyrektywy prewencji indywidualnej. Oskarżony jest wszakże osobą uprzednio niekaraną, a zatem wystarczającym dla osiągnięcia celów kary jest wymierzenie mu kary grzywny. Wymierzona kara zdaniem sądu odpowiada także wskazaniom wynikającym z dyrektywy prewencji ogólnej, gdyż uświadamia środowisku oskarżonego, a także ogółowi społeczeństwa, że popełnienie czynu zabronionego spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości.

Zdaniem sądu oskarżonemu należało wymierzyć karę grzywny nie tylko za przestępstwo skarbowe określone w art. 62 § 2 k.k.s., ale także za przestępstwo określone w art. 271 § 1 i 3 k.k., stosując w tym zakresie instytucję uregulowaną w art. 37a k.k. Za wymierzeniem oskarżonemu za przestępstwo określone w art. 271 § 1 i 3 k.k. kary grzywny w ilości 50 stawek dziennych po 20 złotych przemawiały te same okoliczności, powyżej przytoczone, jak w przypadku kary grzywny orzeczonej za przestępstwo skarbowe określone w art. 62 § 2 k.k.s.

W przypadku oskarżonego Z. S. wymierzono dwie kary, ale mając na uwadze treść art. 8 § 2 k.k.s. wykonaniu powinna podlegać tylko najsurowsza z nich, a więc kara grzywny orzeczona za przestępstwo skarbowe, wynosząca według przeliczenia 20 stawek kary grzywny po 70 zł kwotowo 1400 złotych.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie I-szym części dyspozytywnej wyroku.

Ł. P.

Ustawowe zagrożenie karą w przypadku przestępstwa skarbowego określonego w art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. wynosiło od 10 do 720 stawek dziennych grzywny.

Mając na uwadze przytoczone ustawowe zagrożenie karą sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie był znaczny. Za taką oceną przemawiało posłużenie się przez oskarżonego czterema nierzetelnymi fakturami oraz jednym rachunkiem. Za przytoczoną oceną przemawiała także niezbyt znaczna wysokość podatku narażonego na uszczuplenie w kwocie 21525 złotych. Na niekorzyść oskarżonego sąd uwzględnił, że do popełnienia przypisanego czynu doszło z inicjatywy oskarżonego Ł. P..

Sąd uznał stopień winy oskarżonego za znaczny. Oskarżony Ł. P. działał wszakże z zamiarem bezpośrednim, co znaczy, że chciał posłużyć się nierzetelnym rachunkiem oraz fakturami. Nadto, oskarżony działał w zamiarze, aby wskutek posłużenia się tymi dokumentami oskarżona M. P. (2) podała nieprawdę w zeznaniu PIT 36 L. W sprawie nie zostały przeprowadzone dowody wyłączające albo ograniczające poczytalność oskarżonego. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej sąd na korzyść oskarżonego uwzględnił jego uprzednią niekaralność za przestępstwa oraz przestępstwa skarbowe.

Mając na uwadze powyższe argumenty sąd uznał, że oskarżonemu należy wymierzyć za przestępstwo określone w art. 56 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. karę 70 stawek dziennych grzywny. Określając wysokość jednej stawki kary grzywny na kwotę 70 zł sąd miał na uwadze możliwości finansowe oskarżonego w związku z wykonywanym zajęciem zarobkowym (k. 943v.).

Zdaniem sądu wymierzona kara grzywny za przestępstwo skarbowe określone w art. 56 § 2 k.k.s. jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy oskarżonego, odpowiada wskazaniom wynikającym z dyrektywy prewencji indywidualnej. Oskarżony jest wszakże osobą uprzednio niekaraną, a zatem wystarczającym dla osiągnięcia celów kary jest wymierzenie mu kary grzywny. Wymierzona kara zdaniem sądu odpowiada także wskazaniom wynikającym z dyrektywy prewencji ogólnej, gdyż uświadamia środowisku oskarżonego, a także ogółowi społeczeństwa, że popełnienie czynu zabronionego spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości.

Ł. P.

III

Ustawowe zagrożenie karą w przypadku przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 3 k.k. wynosiło od 6 miesięcy do lat 8 pozbawienia wolności.

Mając na uwadze przytoczone ustawowe zagrożenie karą sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie był znaczny. Za taką oceną przemawiało użycie przez oskarżonego czterech poświadczających nieprawdę faktur oraz jednego rachunku. Na niekorzyść oskarżonego sąd uwzględnił, że do popełnienia przypisanego czynu doszło z inicjatywy oskarżonego Ł. P., a nie z inicjatywy innych osób.

Sąd uznał stopień winy oskarżonego za znaczny. Oskarżony Ł. P. działał wszakże z zamiarem bezpośrednim, co znaczy, że chciał użyć wspomnianego rachunku oraz faktur. Nadto, oskarżony działał w zamiarze, aby wskutek użycia tych dokumentów oskarżona M. P. (2) poświadczyła nieprawdę w zeznaniu PIT 36 L oraz w deklaracji podatkowej VAT 7. W sprawie nie zostały przeprowadzone dowody wyłączające albo ograniczające poczytalność oskarżonego. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej sąd na korzyść oskarżonego uwzględnił jego uprzednią niekaralność za przestępstwa oraz przestępstwa skarbowe.

Mając na uwadze powyższe argumenty sąd uznał, że oskarżonemu należy wymierzyć za przestępstwo określone w art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., po zastosowaniu art. 37a k.k., karę stu stawek dziennych grzywny. Określając wysokość jednej stawki kary grzywny na kwotę 30 zł sąd miał na uwadze możliwości finansowe oskarżonego w związku z wykonywanym zajęciem zarobkowym (k. 943v.).

Zdaniem sądu wymierzona kara grzywny za przestępstwo określone w art. 271 § 1 i 3 k.k. jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy oskarżonego, odpowiada wskazaniom wynikającym z dyrektywy prewencji indywidualnej. Oskarżony jest wszakże osobą uprzednio niekaraną, a zatem wystarczającym dla osiągnięcia celów kary jest wymierzenie mu kary grzywny. Wymierzona kara zdaniem sądu odpowiada także wskazaniom wynikającym z dyrektywy prewencji ogólnej, gdyż uświadamia środowisku oskarżonego, a także ogółowi społeczeństwa, że popełnienie czynu zabronionego spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości.

Ł. P.

W przypadku oskarżonego Ł. P. wymierzono dwie kary, ale mając na uwadze treść art. 8 § 2 k.k.s. wykonaniu powinna podlegać tylko najsurowsza z nich, a więc kara grzywny orzeczona za przestępstwo skarbowe, wynosząca według przeliczenia 70 stawek kary grzywny po 70 zł kwotowo 4900 złotych.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie IV-tym części dyspozytywnej wyroku.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Mając na uwadze karę podlegającą wykonaniu wobec oskarżonego Ł. P., wskazaną w punkcie IV-tym części dyspozytywnej wyroku, sąd zasądził od wymienionego oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 490 złotych, mając na uwadze treść art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152 ze zm.).

VII

Mając na uwadze karę podlegającą wykonaniu wobec oskarżonego Z. S., wskazaną w punkcie I-szym części dyspozytywnej wyroku, sąd zasądził od wymienionego oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 140 złotych, mając na uwadze treść art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 27, poz. 152 ze zm.).

VIII

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił oskarżonego Ł. P. oraz oskarżonego Z. S. od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania. Podejmując takie rozstrzygnięcie sąd uwzględnił obowiązek utrzymania przez oskarżonego Ł. P. dwójki małoletnich dzieci (k. 943v.), zaś w przypadku oskarżonego Z. S. obowiązek utrzymania współmałżonka, który posiada pierwszą grupę inwalidzką bez prawa do renty (k. 926v.), a także niewielką wysokość osiąganego przez oskarżonego miesięcznie dochodu w kwocie ok. 1500 złotych (k. 1185).

Kosztami procesu w części uniewinniającej oskarżoną M. P. (2) sąd na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. obciążył Skarb Państwa, gdyż było to obligatoryjne.

Podpis

II K 985/18

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE