Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 825/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 września 2021 roku w sprawie VII K 163/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego oraz treść apelacji oskarżonego zostaną one rozpoznanie łącznie i tak w apelacji obrońcy sformułowano zarzuty:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony swoim postępowaniem wyczerpał dyspozycję art. 193 k.k. oraz art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 190a § 2 k.k.;

2. obrazę przepisów postępowania:

– art. 4 i 7 k.p.k. przez dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o całkowicie dowolną ocenę materiału dowodowego, niedostrzeżenie istotnych sprzeczności w zebranym w sprawie materiale dowodowym w zeznaniu pokrzywdzonej,

- naruszenie art. 201 k.p.k. w zw. z art. 215 k.p.k. przez oddalenie wniosku o nową opinię psychiatryczną pogłębioną o ocenę psychologiczną zachowań oskarżonego i uznanie, że opinia biegłych psychiatrów jest pełna i nie budzi wątpliwości, mimo iż z zebranego w sprawie materiału i dokumentacji medycznej wynika ,że oskarżony cierpi na zaburzenia osobowości a w sytuacjach stresowych, frustracyjnych może tracić kontrolę nad sobą, nie mogąc wówczas ocenić w sposób realistyczny konsekwencji własnego postępowania, co obligowało Sąd - by dokładnie Rozumieć osobowość oskarżonego ( nie tylko w kontekście art. 31 § 1 i § 2k.k. ) do poszerzenia badań o opinię psychologiczną a następnie konieczność dopuszczenia uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów w przedmiocie wyjaśnienia, czy w pełni oskarżony był w stanie pokierować swoim postępowaniem w inkryminowanym czasie.

Natomiast oskarżony zarzucił sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, przez przyjęcie, że dopuścił się obu przestępstw, a także naruszenie przepisów postępowania poprzez nieodroczenie rozprawy w sytuacji gdy ze względu na stan zdrowia nie był w stanie uczestniczyć w rozprawie, co naruszyło jego prawo do obrony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego sprowadzających się do zanegowania ustaleń sądu I instancji i co istotne niezasadnych - na wstępie dla jasności konkluzji, nakreślić trzeba, że podnoszenie przez skarżących argumenty nie mogą polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelantów nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skargach apelacyjnych zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podobnie ma się rzecz w odniesieniu do podniesionego przez skarżącego - obrońcę oskarżonego - zarzutu obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzającego się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy, który okazał niezasadny. Bowiem przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (zobacz: OSNKW 7-9/1991, poz.41). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. Podzielić też należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego - w ocenie sądu odwoławczego - Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, czyniąc przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego P. G.. Przedstawiona ocena dowodów jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, pozostaje więc pod ochroną art. 7 k.p.k.. Zarzuty stawiane zaskarżonemu rozstrzygnięciu stanowią wyłącznie niczym nieuzasadnioną polemikę ze słusznymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy, sprowadzają się do samego podważania ustaleń Sądu wyrażonych w uzasadnieniu orzeczenia, jak też przeciwstawiania tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej ocenie materiału dowodowego, który legł u podstaw ustaleń faktycznych. Sąd I instancji w przedmiotowej sprawie wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Wyrok w niniejszej sprawie wydany został na podstawie dowodów obciążających, bo takie właśnie Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne. Tym samym, zupełnie nie ma racji obrońca, że Sąd bezpodstawnie przyjął, iż w dniu opisanym w akcie oskarżenia oskarżony P. G. dopuścił się naruszenia miru domowego pokrzywdzonej. Zarzut ten pozostaje w oczywistej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej B. Ż. oraz jej partnera T. C.. Pokrzywdzona konsekwentnie od samego początku twierdziła, że po tym jak poinformowała oskarżonego, że nie będzie mu już pomagała i pośredniczyła w wynajmowaniu jego mieszkania w W. ten zaczął się awanturować, krzyczeć i nękać ją pretensjami. Pokrzywdzona nie godziła się na takie zachowanie oskarżonego i zażądała aby opuścił jej mieszkanie, jednak ten jej żądania lekceważył, wobec czego wymieniona postanowiła wezwać Policję. Takie zachowanie B. Ż. wprost wskazywało na brak zgody na przebywanie podsądnego w jej mieszkaniu. Relacje pokrzywdzonej potwierdzają zeznania jej partnera T. C.. Świadek wyraźnie podał, że oskarżony nie chciał opuścić mieszkania, mimo wezwaniom pokrzywdzonej do jego opuszczenia. Awanturował się oraz straszył wymienioną, ze się z nią policzy. Natomiast kiedy to świadek nakazał oskarżonemu opuścić mieszkanie, ten uderzył go w twarz po czym wybiegł. W związku z tym, Sąd meriti słusznie uznał zeznania B. Ż., jak również T. C. za w pełni wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne i konsekwentne. Gdyby wymienieni chcieli tylko kłamliwie pomówić oskarżonego, to z pewnością wskazaliby na popełnienie przez niego cięższego przestępstwa, tak by mieć pewność, że otrzyma on surową karę.

A zatem, nie ma racji skarżący podnosząc, iż nie doszło ze strony oskarżonego do popełnienia czynu z art. 193 k.k. z uwagi na to, że pokrzywdzona wpuściła go do mieszkania i zrobiła mu kawę. Zważyć wszak należy, iż czynność sprawcza naruszenia miru domowego polega na wdzieraniu się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo na ogrodzony teren lub nieopuszczenia takiego miejsca wbrew żądaniu osoby uprawnionej. Komentowany przepis przewiduje zatem dwie alternatywne formy naruszenia miru domowego odpowiadające przyjętym w strukturze przestępstwa formom czynu. Naruszenia miru można bowiem dokonać przez działanie, które polega na wdarciu się sprawcy do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo na ogrodzony teren, lub przez zaniechanie, które zachodzi wówczas, gdy sprawca wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza. N. natomiast określonego miejsca jest taką sytuacją faktyczną, w której sprawca już znalazł się w określonym miejscu – obojętnie czy za wiedzą lub zgodą gospodarza – i nie opuszcza tego miejsca mimo żądania ze strony osoby uprawnionej, aby to uczynił. Jest bowiem kwestią drugorzędną, czy sprawca znalazł się w tym miejscu legalnie, nie chcąc go następnie opuścić, czy też nielegalnie, istotne jest bowiem tylko to, że sprzeciwia się żądaniu osoby uprawnionej. Przez żądanie należy rozumieć stanowcze i wyraźne, a nie tylko dorozumiane wyrażenie woli osoby uprawnionej, aby dana osoba opuściła jego mieszkanie lub inne jego pomieszczenie albo należący do niego ogrodzony teren. N. cudzego miejsca staje się bowiem bezprawne od chwili dotarcia do sprawcy żądania osoby uprawnionej opuszczenia miejsca, które do niej należy. Bez wątpienia zachowanie oskarżonego mające miejsce w dniu 28 listopada 2018 roku w mieszkaniu pokrzywdzonej stanowiło naruszenie miru domowego określone w art. 193 k.k., wszak pomimo wyraźnych próśb pokrzywdzonej nie chciał opuścić niniejszego miejsca. Uczynił to dopiero wówczas kiedy zorientował się , że wymieniona postanowiła zadzwonić na policję.

Sąd odwoławczy podziela również ustalenia Sądu pierwszej instancji w zakresie przypisanego oskarżonemu sprawstwa czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 190a § 2 k.k. 11 § 2 k.k.. Kluczowym dowodem sprawstwa i winy oskarżonego w popełnieniu tego przestępstwa jest informacja od dostawcy usług internetowych (...), z której wynika, iż adres IP komputera, za pośrednictwem którego, złożony został w dniu 28 listopada 2018 roku wniosek o kredyt gotówkowy na dane pokrzywdzonej B. Ż. przypisany był do modemu zainstalowanego u abonenta B. G. – matki oskarżonego, zamieszkałej w P. na ul. (...), pod którym to adresem zamieszkuje również oskarżony. Poza tym abonentem numeru telefonu wskazanego w umowie kredytowej okazał się być oskarżony, natomiast właścicielem rachunku bankowego, na który przelane zostały środki z uruchomionego kredytu, była babka wymienionego. Powiązanie w logiczny ciąg powyższych okoliczności prowadzi do niepodważalnego wniosku o sprawstwie oskarżonego w zakresie powyższego czynu.

Jako bezzasadny należało ocenić także zarzut apelacji wskazujący na obrazę art. 201 § 1 k.p.k. w zw. z art. 215 k.p.k., która, zdaniem skarżącego, miała nastąpić poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa. W tym kontekście przypomnieć należy, że opinię o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego wydać mogą jedynie biegli lekarze psychiatrzy (art. 202 § 1 k.p.k.) i choć do udziału w wydaniu opinii powołuje się nadto biegłego lub biegłych innych specjalności to decyzja Sądu w tym zakresie zależy od złożenia wniosku tylko przez psychiatrów (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 marca2013 roku w sprawie V KK 28/13, Legalis nr 797116 ). Powyższe wynika z tego, że konieczność "przybrania" do wydania opinii psychiatrycznej jeszcze innych biegłych wchodzi w zakres wiadomości specjalnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie II AKa 121/14, Legalis nr 1136630). Badanie psychologiczne, jest badaniem pomocniczym, przeprowadzanym gdy potrzebują go biegli psychiatrzy dla wykonania zleconej im opinii. W przedmiotowej sprawie biegli sporządzający opinię sądowo-psychiatryczną o stanie zdrowia oskarżonego nie dostrzegli konieczności powołania do wydania opinii również biegłego psychologa i nie wnioskowali o rozszerzenie zespołu biegłych. Wydali jednoznaczną opinię o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego bez potrzeby zasięgania stanowiska specjalisty z dziedziny psychologii. W konsekwencji nie mógł Sąd Rejonowy naruszyć przepisów postępowania w powyższym zakresie, przeciwne stanowisko autora apelacji uznać należy za spekulacje natury specjalistycznej, w sferze w której ani strony, ani Sąd nie dysponują odpowiednią wiedzą fachową. Nie jest przecież rzeczą stron dyktowanie biegłym, jakie metody i techniki badawcze mają stosować dla wykonania postawionego im przez sąd zadania, rozstrzygają o tym lekarze psychiatrzy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 17 grudnia 2009 r. w sprawie II AKa 225/09, LEX nr 589881). Nie można wprawdzie wykluczyć, że sąd, wyjątkowo z urzędu stwierdzi konieczność powołania biegłego celem przeprowadzenia w stosunku do oskarżonego dodatkowych badań psychologicznych, w ramach opiniowania o jakim mowa w przepisie art. 202 § 1 k.p.k. To jednak musi wynikać z konkretnych ujawnionych w sprawie okoliczności, które pozostawały poza polem widzenia biegłych psychiatrów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 maja 2014 r. w sprawie II AKa 121/14, Legalis nr 1136630 ). Tego rodzaju sytuacja w omawianej sprawie nie wystąpiła. Skarżący nie przywołuje szczególnych okoliczności sprawy, które biegli psychiatrzy winni byli uwzględnić, a tego nie uczynili, a w związku z tym trafnie nie dostrzegł ich także Sąd Rejonowy oraz sąd odwoławczy.

Bezzasadne jest również twierdzenie oskarżonego, jakoby zostało naruszone jego prawo do obrony, gdyż jakkolwiek oskarżony nie uczestniczył w rozprawach w dniach 25.06.2021 r., 29.07.2021 r., 23.09.2021 r., niemniej jednak jego nieobecność prawidłowo uznano za nieusprawiedliwioną (pomimo powoływanie się m. in. na niemożność stawiennictwa z powodu stanu zdrowia okoliczność ta nie została w żaden sposób udokumentowana np. poprzez załączenie zaświadczenia lekarskiego), a nadto, w rozprawie uczestniczył jego obrońca z urzędu, który w sposób należyty reprezentował jego interesy w niniejszym postępowaniu. A zatem, powyższe oznacza, że nie doszło uchybienia skutkującego ograniczeniem jego prawa do obrony.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroki i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o umorzenie postępowania z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość zarzucanych oskarżonemu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Obraza art 286 § 3 k.k. przez brak przyjęcia , że zarzucany oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia czyn nie stanowi wypadku mniejszej wagi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut niezakwalifikowania przypisanego oskarżonemu przestępstwa oszustwa jako wypadku mniejszej wagi.

Podkreślenia wymaga, że za obrazę prawa materialnego nie może zostać uznana sytuacja, w której sąd rozpoznający sprawę nie skorzysta z przysługującego mu uprawnienia. Zarzut taki będzie bowiem jedynie skuteczny, jeżeli sąd, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, nie podejmie rozstrzygnięcia o charakterze obligatoryjnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 1977 r., I KR 65/77, LEX nr 16996; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1973 r., I KR 142/72, LEX nr 18642). Wspomniany obowiązek musi przy tym wynikać expressis verbis z treści przepisu. W rozpoznawanym przypadku okoliczność taka nie zachodzi, a stosowanie art. 286 § 3 k.k. uzależnione jest od ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd rozpoznający sprawę na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego.

Kodeks karny nie zawiera definicji „wypadku mniejszej wagi". Zdefiniowanie tego pojęcia zostało pozostawione doktrynie i orzecznictwu. Wypadek mniejszej wagi to uprzywilejowana postać czynu o znamionach typu podstawowego, w której znamiona przestępstwa cechują się niewysoką szkodliwością społeczną. Problematyka związana z ustaleniem okoliczności decydujących o przyjęciu wypadku mniejszej wagi była przedmiotem licznych orzeczeń tak Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych. W wyroku z dnia 26 listopada 2008 roku (II K 79/08, LEX nr 477715) Sąd Najwyższy wskazał, że o zakwalifikowaniu jako wypadku mniejszej wagi decydować powinny te okoliczności, które zaliczone są do znamion czynu zabronionego. W licznych orzeczeniach podkreśla się, że o przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 1997r., V KKN 6/97, LEX nr 30363; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2010 roku., II AKa 270/10, LEX nr 621279). O tym czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje więc ostateczny bilans wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną szkodliwością. Podobnie w literaturze wskazuje się, że wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazują, że czyn charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości. To stopień społecznej szkodliwości czynu jest podstawowym kryterium oceny czy dany czyn można zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi (por. Małgorzata Dąbrowska - Kardas, Piotr Kardas, Kodeks Karny z komentarzem, Zakamycze, Kraków 1999r., tom III, s. 116-118).

Rozstrzygając czy zachodzi wypadek mniejszej wagi, czy też nie, należy więc zważyć, czy zachodzi przewaga okoliczności łagodzących nad tymi o pejoratywnym wydźwięku ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2004 r., WA 1/04, LEX nr 162548). Bowiem wypadek mniejszej wagi to sytuacja, w której znamiona przestępstwa - zwłaszcza przedmiotowe - cechują się niewysoką szkodliwością, na tyle niewielką, że nie powinno się stosować do jego sprawcy zwykłych zasad odpowiedzialności za dane przestępstwo (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 maja 2011 roku, sygn. akt II AKa 88/11, LEX nr 1099168). Przez wypadek mniejszej wagi rozumieć należy więc czyn o niższym niż przeciętny stopniu społecznej szkodliwości. O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje w istocie ocena stopnia jego społecznej szkodliwości postrzegana przez pryzmat przesłanek wskazanych w art. 115 § 2 kk (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2008 roku, sygn. akt II KK 235/08 LEX nr 477896).

Prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego nie dają podstaw do przypisania zachowaniu oskarżonego przymiotu wypadku mniejszej wagi. Zasadnicze znaczenie miała tutaj postać motywacji działania oskarżonego, który z premedytacją wprowadzał w błąd bank, aby w ten sposób nieuczciwe uzyskiwać środki pieniężne. Poza tym działaniu oskarżonego przyświecała jednocześnie chęć ukarania pokrzywdzonej, za to, że postanowiła nie pomagać mu więcej oraz nie pośredniczyć w wynajmowaniu jego mieszkania w W.. W dodatku należy zauważyć, że oskarżony swoim działaniem zrealizował znamiona określone w dwóch przepisach ustawy karnej na szkodę podmiotu gospodarczego – banku i pokrzywdzonej. Powyższe okoliczności ujemnie wpływają na ocenę zachowania oskarżonego, stojąc tym samym na przeszkodzie uznaniu go za wypadek mniejszej wagi.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu przestępstwa oszustwa jako wypadku mniejszej wagi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku Sadu Rejonowego w P. T. z dnia 23 września 2021 roku w sprawie VII K 163/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny i sprawiedliwy, zaś apelacje oskarżonego i jego obrońcy bezzasadne. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej, skrupulatnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. G. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych, które zasądzono na rzecz adwokata J. U. ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18).

3

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego P. G. od opłaty oraz od wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 § 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku) mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonego, a mianowicie okoliczność, iż z ostatnich informacji o nim wynikało, że utrzymuje się z renty socjalnej osiągając z tego tytułu 920 złotych miesięcznie i ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci w wieku 8 i 11 lat, a zatem, stanowiło to asumpt do stwierdzenia,, że poniesienie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze stanowiłoby dla niego nadmierną uciążliwość.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 września 2021 roku w sprawie VII K 163/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony P. G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 września 2021 roku w sprawie VII K 163/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana