Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 856/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku wydany w dniu 30 czerwca 2021 roku w sprawie o sygn. akt. II K 130/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut ( I) pierwszy apelacji obrońcy oskarżonej B. F. dotyczył obrazy art. 14 k.p.k. w związku z art. 17 §1 pkt 9 k.p.k. i art. 439 §1 pkt 9 k.p.k. oraz art. 399 §1 k.p.k. polegającej na wyjściu przez Sąd I instancji poza granice oskarżenia, w ten sposób, że Sąd I instancji zmienił w zaskarżonym wyroku opis zarzucanego oskarżonej czynu i uznał winę popełnienia czynu polegającego na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy, uznając zdarzenie faktyczne, nieobjęte skargą uprawnionego oskarżyciela (czyli pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela), co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kwestie granic aktu oskarżenia i ich ewentualnego przekraczanie były wielokrotnie przedmiotem rozważań w orzecznictwie sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2010-04-29 III KK 368/09 (opubl. w Legalis) stwierdzono:

1. O tym, czy sąd "utrzymał się" w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego objętego czynem przypisanym ze zdarzeniem historycznym zarzuconym przez oskarżyciela w akcie oskarżenia.

2. Jeżeli sędzia nie wykracza poza to samo zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się popełnienia przestępstwa przez danego oskarżonego, zasada tożsamości czynu przypisanego i czynu zarzuconego nie jest naruszona, chociaż stosownie do wyników przewodu sądowego sędzia ów czyn ustala inaczej pod względem faktycznym w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, w szczególności zawartymi w akcie oskarżenia i pomimo, że sędzia temu czynowi nadaje inną, łagodniejszą lub surowszą kwalifikację prawną, na podstawie ustalonego przez się stanu faktycznego, zgodnego lub niezgodnego z twierdzeniem oskarżyciela.

3. Identyczność czynu jest wyłączona, jeśli w porównywanych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego.

W wyroku z 2006-09-05 IV KK 194/06 (opubl. Legalis) uznano: granice oskarżenia zostają utrzymane dopóty, jak długo w miejsce czynu zarzuconego, w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) można przypisać oskarżonemu czyn nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego.

B. F. oskarżono o to, że: w okresie od 01 października 2011 roku do 31 sierpnia 2013 roku w R. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła Szpital (...) w R. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie łącznej (...) zł w ten sposób, że będąc zatrudnioną na stanowisku pełniącej obowiązki ordynatora Oddziału Neurologii Szpitala (...) w R. wprowadziła w błąd swojego pracodawcę co do faktycznego czasu pracy polecając podległym sobie pracownikom A. K. oraz S. O. rejestrowanie w jej imieniu przy użyciu przydzielonej karty chipowej godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy w pełnym ustalonym umową wymiarze, podczas gdy faktycznie do pracy stawiała się z opóźnieniem oraz wcześniej opuszczała miejsce pracy, to jest o dokonanie przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem wydanym w dniu 30 czerwca 2021 roku w sprawie o sygn. akt II K 130/19 uznał, że oskarżona B. F. oraz pozostali oskarżeni A. K. i S. O. działając wspólnie i w porozumieniu, czynem ciągłym, przy czym B. F. w okresie od 01 października 2011 roku do 31 sierpnia 2013 roku, A. K. w okresie od października 2011 r. do października 2012 r i S. O. w okresie od listopada 2012 r. do 31 sierpnia 2013 r. w R., poprzez podstępne wprowadzenie w błąd osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...), za pomocą posługiwania się przydzieloną B. F. kartą chipową wyłudzili poświadczenie nieprawdy, w tymże dokumencie co do czasu rozpoczynania i kończenia pracy przez B. F., czym wypełnili dyspozycję art. 272 kk w zw. z art. 12§1 kk.

W realiach przedmiotowej sprawy zdaniem sądu okręgowego sąd I instancji przypisując oskarżonej dokonanie czynu z art. 272 kk w zw. z art. 12§1 kk nie wyszedł poza granice oskarżenia, gdyż przypisany czyn w zaskarżonym wyroku zachował tożsamość zdarzenia historycznego ze zdarzeniem historycznym będącym podstawą zarzuconego czynu przez oskarżyciela w akcie oskarżenia. Podnieść należy, że czyn przypisany oskarżonej w punkcie 1 zaskarżonego wyroku dotyczy tych samych osób, tego samego czasu ich działania i sposobu działania, co czyn zarzucony w akcie oskarżenia. Sąd I instancji uznając, że nie można oskarżonej przypisać przestępstwa oszustwa z art 286§1 kk w zw. z art. 12 kk uznał, że jej zachowanie w ramach zarzuconego czynu polegające na tym, że ,, będąc zatrudnioną na stanowisku pełniącej obowiązki ordynatora Oddziału Neurologii Szpitala (...) w R. wprowadziła w błąd swojego pracodawcę co do faktycznego czasu pracy polecając podległym sobie pracownikom A. K. oraz S. O. rejestrowanie w jej imieniu przy użyciu przydzielonej karty chipowej godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy w pełnym ustalonym umową wymiarze, podczas gdy faktycznie do pracy stawiała się z opóźnieniem oraz wcześniej opuszczała miejsce pracy" spełniało przesłanki, przy dokonanej w punkcie 1 modyfikacji opisu czynu, do przypisania oskarżonej dokonania przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 272 kk w zw. z art. 12§1 kk. Przypisane oskarżonej działanie przy popełnieniu czynu przypisanego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku zachowało tożsamość zdarzenia historycznego ze zdarzeniem historycznym w zarzuconym czynie przez oskarżyciela w akcie oskarżenia (mieściło się w zdarzeniu historycznym).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od dokonania przypisanego jej czynu lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie I apelacji obrońcy oskarżonej B. F. nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw prawnych do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonej. Przy uwzględnieniu tylko tego zarzutu nie można oskarżonej uniewinnić od dokonania przypisanego jej czynu.

3.2.

Zarzut (II) drugi apelacji obrońcy oskarżonej B. F. dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych przyjętego za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegającego na przyjęciu nieprawidłowych ocen stanu faktycznego, które skutkowały błędnym przyjęciem, iż oskarżona dopuściła się wyłudzenia poświadczenia nieprawdy co do czasu rozpoczęcia i zakończenia pracy poprzez podstępne wprowadzenie w błąd osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...) w R. za pomocą karty chipowej, podczas gdy:

- sposób posługiwania się kartą chipową był ustalony z R. P. (1) dyrektorem Szpitala (...) w R., czyli z osobą upoważnioną do wglądu do ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym, będącą administratorem tego systemu, co przesądza o tym. że dyrektor Szpitala nie został wprowadzony w błąd, bowiem o tej procedurze, od początku jako jej pomysłodawca, wiedział,

- w wyniku zarzucanego działania nie doszło w ogóle do wystawienia jakiegokolwiek dokumentu,

- oskarżona, pełniąc funkcję ordynatora oddziału neurologii Szpitala (...) w R. była osobą, co do której pracodawca nie był zobowiązany do prowadzenia ewidencji czasu pracy w rozumieniu art. 149 §1 Kodeksu pracy, a tym samym nie był zobowiązany do wystawienia dokumentu,

- ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu karnego, a to art. 115 § 14 k.k., albowiem w realiach niniejszego postępowania z tą ewidencją nie jest związane określone prawo, ta ewidencja z uwagi na swoją treść nie stanowi dowodu prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne,

- ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym nie jest dokumentem wystawionym lub wydanym.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wbrew stanowisku apelanta nie pozwala na przyjęcie, że sposób posługiwania się kartą chipową przez oskarżoną był ustalony z R. P. (1) - dyrektorem Szpitala (...) w R. i to za jego wiedzą oraz zgodą (a nawet na polecenie) B. F. kazała podległym sobie pracownikom poświadczać jej imienną kartą chipową rozpoczęcie i zakończenie pracy. Zeznania świadka R. P. (1) w trakcie trwania całego procesu były logiczne, konsekwentne i jednoznacznie wynika z nich, że nie wyrażał zgody na to, aby inni pracownicy posługiwali się kartą chipową oskarżonej, by formalnie zgadzał się jej czas pracy w szpitalu. Za wiarygodnością zeznań ww. świadka przemawia fakt, że sam wydał zarządzenie nr 43/2011 z dnia 27 czerwca 2011 roku w sprawie ewidencjonowania czasu pracy w systemie elektronicznym. Zgodnie z §1 pkt 2 ww. zarządzenia każdy pracownik zobowiązany był w celu zapewnienia kontroli obecności w pracy, punktualnego jej rozpoczęcia i zakończenia, do potwierdzenia przybycia do pracy oraz zakończenia pracy, poprzez zarejestrowanie tego faktu w urządzeniach rejestrujących (czytnikach) przy użyciu osobistej karty magnetycznej. Zarządzenie to stosowało się odpowiednio dla osób świadczących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych (§3). Zarządzenie weszło w życie z dniem 1 lipca 2011 roku. Z powodu niezastosowania się do tego zarządzenia R. P. (2) rozwiązał umowę o pracę za porozumieniem stron z lekarzami (małżeństwem) pracującymi na jego oddziale macierzystym (ginekologicznym). Nie mógł zatem R. P. (2) wyrazić zgody lub wydać polecenia, aby oskarżona przy pomocy innych pracowników poświadczała czas pracy w szpitalu, tym bardziej, że od godziny 7:30 do 9:30 miała świadczyć pracę w ramach łączącego ją stosunku o pracę ze szpitalem (1/4 etatu) , a dopiero później miała świadczyć pracę w ramach umów kontraktów (6 godzin dziennie). Gdyby zatem dyrektor szpitala w jej przypadku zastosował inne standardy, niż w stosunku do pozostałych lekarzy, narażałby się na odwołanie go z funkcji dyrektora, gdyż wszyscy w szpitalu dowiedzieliby się szybko o tego rodzaju sytuacji. Zdaniem sądu okręgowego wyjaśnienia, oskarżonej B. F., w których twierdziła, że była zgoda dyrektora ( a nawet polecenie), aby ktoś inny posługiwał się jej kartą chipową do rejestracji czasu pracy, są jej linią obrony. Nie jest także trafny zarzut obrońcy oskarżonej B. F., że jej pracodawca nie był zobowiązany w stosunku do niej do prowadzenia ewidencji czasu pracy zgodnie z art. 149§1 Kodeksu pracy. Powinność prowadzenia ewidencji czasu pracy spoczywa na każdym pracodawcy niezależnie od liczby zatrudnianych pracowników. Odstępstwa od zasady ewidencjonowania godzin pracy zawiera art. 149 § 2 Kodeksu pracy w stosunku do pracowników objętych systemem zadaniowego czasu pracy, pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy oraz pracowników otrzymujących ryczałt za godziny nadliczbowe lub za pracę w porze nocnej. Dotyczy to jednak wyłącznie zwolnienia z ewidencjonowania godzin pracy, a nie ewidencjonowania czasu pracy ( wyrok SA w Szczecinie z dnia 06.06.2013 r., III APa 1/13.). W realiach przedmiotowej sprawy godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy przez oskarżoną były rejestrowane w systemie elektronicznym za pomocą odbijania imiennej karty chipowej. Z tej rejestracji były wykonywane wydruki, które potwierdzały obecność oskarżonej w danym dniu w pracy i mogły być wykorzystane do ewidencji czasu pracy prowadzonej przez pracodawcę, jednak sam system elektroniczny rejestracji czasu pracy pracowników w Szpitalu (...) w R. nie jest ewidencją czasu pracy w rozumieniu art. 149 § 1 Kodeksu pracy, a był wykorzystany do wyrywkowego sprawdzania czasu pracy pracowników z danymi zawartymi w grafiku elektronicznym czasu pracy. Z zeznań świadka S. Ł. ( kierownika kadr) wynika, że wydruki z kart magnetycznych potwierdzające obecność poszczególnych pracowników w pracy i ich czas pracy, były sprawdzane na polecenie dyrektora szpitala wyrywkowo w stosunku do pracowników poszczególnych oddziałów pod kątem, czy dane tam zawarte zgadzają się z elektronicznym grafikiem i w stosunku do osób pracujących na kontraktach z dołączonym przez nich załącznikiem podpisanym własnoręcznie, zawierającym informację ile godzin w danym dniu przepracowali. Był to zatem dokument ,,wewnętrzny" obowiązujący w szpitalu dla potrzeb wyrywkowego sprawdzania rzetelności podawanych godzin pracy przepracowanych przez poszczególnych pracowników, który wykorzystywały pracownice kadr do dokonania takiej weryfikacji. Powstaje zatem pytanie :czy był to ,,dokument wystawiony" w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego zawartych w dziale XXXIV dotyczących przestępstw popełnionych przeciwko wiarygodności dokumentów wypełniających dyspozycję art. 272 kk i art. 271 kk. Dokumentem jest przedmiot lub zapisany nośnik informacji. Konstytutywną cechą wszystkich dokumentów jest to, że z każdym z nich jest związane określone prawo albo ze względu na zawartą w nim treść stanowi on dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Nie ma przy tym znaczenia forma, w jakiej utrwalona została mająca znaczenie prawne treść. Dokumentem może być również kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem ( wyrok SA w Warszawie z dnia 09.12.2013 r., II AKa 392/13). W realiach przedmiotowej sprawy podnieść należy, że w art. 272 kk przewidziane jest przestępstwo wyłudzenia poświadczenia nieprawdy, zwane również fałszem intelektualnym pośrednim. Ochronie podlega tu to samo dobro prawne , co w art. 271 KK, czyli prawdziwość dokumentu rozumiana jako zgodność jego treści z prawdą, w tym również dowodowe znaczenie dokumentów (post. SA w Katowicach z 17.3.2010 r., II AKz 107/10, KZS 2010, Nr 6, poz. 60) . W przepisie tym czynność sprawcza polega na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy przy szczególnym sposobie działania określonym jako "podstępne wprowadzenie w błąd" . Przestępstwo z art. 272 kk należy więc zaliczyć do materialnych. Skutkiem koniecznym do dokonania jest wystawienie dokumentu, w którym poświadczona zostaje nieprawda (wyr. SA w Katowicach z 16.3.2000 r., II AKa 49/00, Prok. i Pr. – wkł. 2000, Nr 9, poz. 19). Pojęcie dokumentu, którym posługuje się przepis art. 272 kk jest tożsame z pojęciem dokumentu z art. 271 §1kk. Zgodnie ze stanowiskiem ugruntowanym w judykaturze jeszcze na gruncie Kodeksu karnego z 1969 roku, pojęcie dokumentu użyte w art. 266 KK (obecnie art. 271 § 1 KK) ma zakres węższy niż ogólne pojęcie dokumentu określone w art. 120 § 13 KK (obecnie art. 115 § 14 KK), dokument taki bowiem nie tylko musi mieć cechy wymienione w przepisie zawierającym definicje ustawowe, lecz także musi być dokumentem wystawionym przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę upoważnioną do wystawienia dokumentu, a ponadto – zawierać w swej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. W orzecznictwie przyjmuje się, że nie są dokumentem w rozumieniu ww. przepisów Kodeksu karnego dokumenty składane pracodawcy przez pracownika w ramach stosunku pracy (post. SN z 8.2.2005 r., III KK 154/04, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 315). W realiach przedmiotowej sprawy zdaniem sądu okręgowego rejestracja czasu pracy (ewidencja czasu pracy) w systemie elektronicznym nie jest ,,dokumentem wystawionym” w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w którym funkcjonariusz publiczny ( lub inna osoba upoważniona wystawienia dokumentu) poświadczył nieprawdę na skutek podstępnego wprowadzenia w błąd przez oskarżoną B. F..

Sąd okręgowy podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, który stwierdził, że:

1.Nie korzystają z ochrony art. 271 KK zarówno dokumenty sporządzone przez funkcjonariusza dla wewnętrznych celów urzędowych (np. notatki służbowe), jak i dokumenty regulujące zobowiązania między osobami fizycznymi lub prawnymi, a także oświadczenia woli lub wiedzy, wykorzystywane w toczącym się na podstawie przepisów prawa postępowaniu przed organami władzy publicznej.

2. Nie stanowią poświadczenia nieprawdy, w znaczeniu określonym w art. 271§1KK, niezgodne z prawdą oświadczenia zawarte w dokumentach sporządzonych do użytku wewnętrznego przedsiębiorstwa (wyrok SA w Białymstoku –II Wydział Karny z dnia 02.06.2015 r., (...)). W realiach przedmiotowej sprawy nie doszło do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w dokumencie wystawionym przez osoby uprawnione na użytek publiczny, z którym wiąże się z zasady zaufanie w obrocie prawnym. W rzecznictwie dominuje pogląd, że podanie nieprawdy w dokumencie, który nie jest przedmiotem wykonawczym z art. 271 KK, może wyczerpać znamiona innego przestępstwa (np. art. 233 § 6, art. 286, 297 § 1 KK, art. 56 § 1 KKS) (wyr. SN z 5.3.2003 r., III KKN 165/01, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 516). Podnieść należy, że B. F. została oskarżona o czyn z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk , ale z uwagi na fakt, że apelację od wydanego wyroku przez sąd I instancji wniósł jedynie obrońca oskarżonej na jej korzyść, sąd okręgowy na tym etapie postępowania nie może już analizować ewentualnych przesłanek uzasadniających przyjęcie właśnie takiej kwalifikacji prawnej jej czynu.

Zasadny jest zdaniem sądu okręgowego zarzut apelacyjny obrońcy oskarżonej, iż w realiach przedmiotowej sprawy ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym nie jest ,,dokumentem wystawionym lub wydanym”, o którym mowa w przepisach kodeksu karnego. Konsekwencją tego rodzaju ustaleń faktycznych jest zaistnienie dekompletacji znamion czynu z art. 272 kk w zw. z art. 12 §1 kk przypisanego przez sąd I instancji oskarżonej B. F..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania przypisanego jej czynu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut drugi obrońcy oskarżonej B. F. zasługiwał w zasadniczej części na uwzględnienie, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżoną od dokonania przypisanego jej czynu w punkcie 1.

3.3.

Zarzut (III) trzeci apelacji obrońcy oskarżonej B. F. dotyczył obrazy art. 272 k.k., poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na uznaniu przez Sąd Rejonowy w Radomsku, że po podstępnym wprowadzeniu w błąd osoby uprawnionej do wystawienia ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym, doszło do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy co do czasu rozpoczynania i kończenia pracy przez oskarżoną, podczas gdy:

- nie doszło do wystawienia lub wydania żadnego dokumentu związanego z ewidencją czasu pracy w systemie elektronicznym,

- ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym w realiach niniejszego postępowania nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu karnego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut trzeci apelacji obrońcy oskarżonej B. F. zasługuje na uwzględnienie. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.2 uzasadnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania przypisanego jej czynu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut trzeci apelacji obrońcy oskarżonej B. F. zasługiwał na uwzględnienie, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżoną od dokonania przypisanego jej czynu w punkcie 1.

3.4.

Zarzut ( IV) czwarty apelacji obrońcy oskarżonej B.

Ś.-F. dotyczył obrazy art. 7 k.p.k. i art. 2 §2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegającej na dowolnej, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, ocenie dowodów zebranych w sprawie, która spowodowała że Sąd nie dokonał ich prawidłowej interpretacji i przyjął bezpodstawnie, bez wątpliwości, że za pomocą karty chipowej oskarżona dopuściła się wyłudzenia poświadczenia nieprawdy co do czasu rozpoczęcia i zakończenia pracy poprzez podstępne wprowadzenie w błąd osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...) w R., podczas gdy z zebranych w postępowaniu karnym dowodów bez wątpliwości wynika, że czas pracy świadczonej przez oskarżoną jako pełniącą obowiązki ordynatora Oddziału Neurologii Szpitala (...) w R., a więc osoby zarządzającej jednostką organizacyjną tego Szpitala, wynika z harmonogramu/grafiku pracy na oddziale neurologii, przedłożonych przez nią rachunków i załączników odzwierciedlających rzeczywiste okresy realizacji świadczeń, a nie wydruków z rejestratora czasu pracy za pomocą karty chipowej, co w realiach niniejszego postępowania nie nadaje tym wydrukom walorów dokumentu w rozumieniu przepisów kodeksu karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutów zawartych w punktach II i III apelacji obrońcy oskarżonej, które uzasadniały zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania przypisanego jej w punkcie 1 czynu, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy był jest zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.5.

Zarzut (V) piaty apelacji obrońcy oskarżonej B.

Ś.- F. dotyczył obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w związku z art. 4 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na zaniechaniu wezwania na rozprawę świadka I. O. oraz na pominięciu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku omówienia i oceny istotnego dowodu w sprawie jakim niewątpliwie jest treść jego zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutów zawartych w punktach II i III apelacji obrońcy oskarżonej, które uzasadniały zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania przypisanego jej w punkcie 1 czynu, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy nie był zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji, gdyż jest to bezprzedmiotowe.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.6.

Zarzut (VI) szósty apelacji obrońcy oskarżonej B. F. dotyczył obrazy art. 16 k.p.k. w związku z art. 424 §1 pkt 2 k.p.k. która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegającej na naruszeniu prawa do rzetelnego procesu poprzez lakoniczne wyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy prawnej wyroku, sprowadzające się do przypisania oskarżonej popełnienia przestępstwa z art. 272 k.k., podczas gdy Sąd Rejonowy winien w czytelny, wyczerpujący, przekonujący i dokładny sposób przedstawić szczegółowe rozważania adekwatne do realiów postępowania II K 130/19, i wskazać:

- kogo konkretnie uznał za osobę upoważnioną do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...) w R.,

- dlaczego uznał, że ta osoba działała w dobrej wierze, co jest bezwzględnym warunkiem przypisania sprawstwa czynu z art. 272 k.k.,

- na jakiej podstawie uznał ewidencję czasu pracy w systemie elektronicznym za dokument w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. i w związku z tym uzasadnienie, czy w realiach niniejszego postępowania z tą ewidencją jest związane określone prawo lub ta ewidencja z uwagi na swoją treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne,

- czy w wyniku zarzucanego oskarżonej działania doszło w ogóle do wystawienia jakiegokolwiek dokumentu lub wydania jakiegokolwiek dokumentu,

- kiedy doszło do wystawienia lub wydania dokumentu objętego treścią zarzutu sformułowanego przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutów zawartych w punktach II i III apelacji obrońcy oskarżonej, które uzasadniały zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania przypisanego jej w punkcie 1 czynu, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy nie jest zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji, gdyż jest to bezprzedmiotowe.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.7.

Zarzut pierwszy (I) apelacji oskarżonej B. F. dotyczył obrazy art. 14 kpk w związku z art. 17 §1 pkt 9 kpk i art. 439 §1 pkt 9 kpk polegającej na wyjściu przez Sąd I instancji poza granice oskarżenia, w ten sposób, że Sąd I instancji zmienił w zaskarżonym wyroku opis zarzucanego jej czynu i jego kwalifikację prawną, a następnie uznał oskarżoną za winną popełnienia wyłudzenia poświadczenia nieprawdy, a więc za zdarzenie faktyczne, różniące się od czynu zarzuconego jej aktem oskarżenia przedmiotem ochrony i przedmiotem czynności wykonawczych, nieobjęte skargą uprawnionego oskarżyciela (czyli pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela), co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia dotyczące analogicznego zarzutu zawartego w punkcie I apelacji obrońcy oskarżonej B. F..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od dokonania przypisanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie I apelacji oskarżonej B. F. nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw prawnych do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonej. Przy uwzględnieniu wyłącznie tego zarzutu nie można oskarżonej uniewinnić od dokonania przypisanego jej czynu.

3.8.

Zarzut drugi (II) apelacji oskarżonej B. F. obrazy art. 7 k.p.k. i art. 2 §2 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegającej na dowolnej, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, ocenie dowodów zebranych w sprawie, która spowodowała, że Sąd nie dokonał ich prawidłowej interpretacji i przyjął bezpodstawnie, bez wątpliwości, że za pomocą karty chipowej oskarżona dopuściła się wyłudzenia poświadczenia nieprawdy co do czasu rozpoczęcia i zakończenia pracy poprzez podstępne wprowadzenie w błąd osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...) w R., podczas gdy z zebranych w postępowaniu karnym dowodów bez wątpliwości wynika, że czas pracy świadczonej przez oskarżoną jako pełniącą obowiązki ordynatora Oddziału Neurologii Szpitala (...) w R., a więc osoby zarządzającej jednostką organizacyjną tego Szpitala, wynika z harmonogramu/grafiku pracy na oddziale neurologii, przedłożonych przez nią rachunków i załączników odzwierciedlających rzeczywiste okresy realizacji świadczeń, a nie wydruków z rejestratora czasu pracy za pomocą karty chipowej, co w realiach niniejszego postępowania nie nadaje tym wydrukom walorów dokumentu w rozumieniu przepisów kodeksu karnego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony zarzut przez oskarżoną jest zasadny w części dotyczącej oceny pod względem prawnym wydruków z elektronicznego systemu rejestracji jej czasu pracy za pomocą odbijania imiennej karty chipowej, którym nie można nadać waloru dokumentu w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego (art. 271 kk i art. 272 kk). Są to dokumenty służące do wewnętrznej kontroli w szpitalu przez oddział kadr i weryfikacji czasu pracy pracowników z czasem wynikającym z elektronicznego grafiku pracy i w przypadku pracowników kontaktowych ze złożonymi przez nich załącznikami potwierdzającymi przepracowane godziny. Natomiast nie ma racji oskarżona, że wydruki te nie miały żadnego znaczenia dla wykazanego przez nią do kadr czasu swojej pracy. Jak wynika z zeznań R. P. (1) (dyrektora szpitala) czas pracy podany przez oskarżoną we własnoręcznie podpisanym załączniku powinien się zgadzać z wydrukiem z systemu elektronicznego rejestrującego czas pracy za pomocą odbijania imiennie przydzielonej każdemu pracownikowi karty chipowej. Także świadek S. Ł. potwierdziła, że wyrywkowo kontrolowano, czy taka zgodność zachodzi i w razie stwierdzenia rozbieżności pracownicy pracujący na umowę o pracę musieli odpracować brakujące godziny, a pracownicy pracujący na kontraktach dokonywali korekty wystawionych faktur.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od dokonania przypisanego jej czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut drugi apelacji oskarżonej B. F. zasługiwał na uwzględnienie w zasadniczej części, której podniosła, że wydruk z systemu elektronicznego jej czasu pracy rejestrowanego przy użyciu karty chipowej i tym samym rejestracja czasu pracy w elektronicznej ewidencji czasu pracy w ten sposób, nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego i nie dopuściła się przestępstwa z art. 272 kk, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżoną od przypisanego jej czynu w punkcie 1.

3.9.

Zarzut trzeci (III) apelacji oskarżonej B. F. dotyczył obrazy art. 2 §2 kpk w zw. z art. 167 kpk i art. 410 kpk, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, polegającej na zaniechaniu przez Sąd Rejonowy przeprowadzenia dowodów w celu poczynienia ustaleń faktycznych w kierunku kto jest osobą upoważnioną do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...) w R., czy osoba ta działała w dobrej wierze (o jest niezbędnym warunkiem zaistnienia przestępstwa z art. 272 kk), czy w wyniku zarzucanego oskarżonej działania doszło w ogóle do wystawienia jakiegokolwiek dokumentu lub wydania jakiegokolwiek dokumentu, czy dokument ten znalazł się w obrocie prawnym, kiedy i gdzie doszło do wystawienia lub wydania dokumentu objętego treścią zarzutu sformułowanego przez Sąd I instancjii jaki dokument w związku z tym został wystawiony lub wydany.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutu zawartego w punkcie II apelacji oskarżonej, który uzasadniał zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania przypisanego jej w punkcie 1 czynu, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy nie był zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji.

Wniosek

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.10.

Zarzut czwarty (IV) apelacji oskarżonej B. F. dotyczył obrazy art.6 kpk w zw. z art. 424§1 pkt 2 kpk , która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegającej na naruszeniu prawa do obrony oskarżonej i rzetelnego procesu poprzez lakoniczne wyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jego podstawy prawnej sprowadzające się do przypisania oskarżonej popełnienia przestępstwa z art. 272 kk, podczas , gdy Sąd Rejonowy winien w czytelny, wyczerpujący, przekonujący i dokładny sposób przedstawić szczegółowe rozważania adekwatne do realiów postępowania II K 130/19 , wskazać:

- kogo konkretnie uznał za osobę upoważnioną do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...) w R.,

- dlaczego uznał, że ta osoba działała w dobrej wierze, co jest bezwzględnym warunkiem przypisania sprawstwa czynu z art. 272 kk skoro tą osobą był R. P. (2) - dyrektor Szpitala (...) w R. (działający w złej wierze, co wynika z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, bowiem sposób posługiwania się oskarżonej kartą chipową był z nim ustalony i został przez niego narzucony), gdyż jako dyrektor Szpitala był jej pracodawcą, kierował działalnością Szpitala, zarządzał nim i miał w związku z tym dostęp do ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym, i jako dyrektor Szpitala tą ewidencją zarządzał i administrował, co wynika między innymi ze statusu Szpitala (...) w R.,

- na jakiej podstawie uznał ewidencję czasu pracy w systemie elektronicznym za dokument w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. i w związku z tym uzasadnienie, czy w realiach niniejszego postępowania z tą ewidencją jest związane określone prawo ( jakie) lub ta ewidencja z uwagi na swoją treść stanowi dowód prawa ( jakiego), stosunku prawnego (jakiego) lub okoliczności mającej znaczenie prawne ( jakiej),

- czy w wyniku zarzucanego oskarżonej działania doszło w ogóle do wystawienia jakiegokolwiek dokumentu lub wydania jakiegokolwiek dokumentu,

- kiedy doszło do wystawienia lub wydania dokumentu objętego treścią zarzutu sformułowanego przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutu zawartego w punkcie II apelacji oskarżonej, który uzasadniał zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania przypisanego jej w punkcie 1 czynu, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy nie był zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.11.

Zarzut piąty (V) apelacji oskarżonej B. F. dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegających na przyjęciu przez Sąd Rejonowy takich ustaleń faktycznych, z których zdaniem tego Sądu wynika, że za pomocą karty chipowej dopuściła się wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w dokumencie co do czasu rozpoczęcia i zakończenia pracy poprzez podstępne wprowadzenie w błąd osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...) w R., podczas gdy, mając na uwadze zasady prawidłowego wnioskowania i rozumowania oraz biorąc pod uwagę wskazania wiedzy, należało dojść do wniosku, że :

sposób posługiwania się oskarżonej kartą chipową był narzucony/ustalony z R. P. (1) dyrektorem Szpitala (...) w R. czyli z osobą upoważnioną do wglądu do ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym, będącym zarządcą i administratorem tego systemu, co przesądza o tym, że dyrektor Szpitala nie został w ogóle wprowadzony w błąd (tym bardziej podstępnie), bowiem o tej procedurze, od początku wiedział jako jej pomysłodawca i ją akceptował ,

- w wyniku zarzuconego działania oskarżonej nie doszło w ogóle do wystawienia lub wydania jakiegokolwiek dokumentu,

- ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu karnego , a to art. 115 § 14 k.k. albowiem w realiach niniejszego postępowania z tą ewidencją jest związane określone prawo, ta ewidencja z uwagi na swoją treść nie stanowi dowodu prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne, nie brała udziału w obrocie prawnym ,

-ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym nie jest dokumentem wystawionym lub wydanym, co zdaniem oskarżonej B. F. prowadzi do stwierdzenia , że nie dopuściła się żadnego przestępstwa , a jej czyn może tylko i wyłącznie stanowić co najwyżej przewinienie dyscyplinarne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutu z punktu II apelacji obrońcy oskarżonej, który uzasadniał zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania czynu przypisanego jej w punkcie 1, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy nie był zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.12.

Zarzut szósty (VI) apelacji oskarżonej B. F. dotyczył obrazy art. 272 kk polegającej na uznania przez Sąd Rejonowy w Radomsku, że po podstępnym wprowadzeniu w błąd wyłudziła poświadczenie nieprawdy co do czasu rozpoczęcia i kończenia pracy od osoby uprawnionej do wystawienia ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym, podczas gdy:

- osobą uprawniona do wystawienia ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym był R. P. (2) - dyrektor Szpitala (...) w R., jako osoba kierująca działalnością tego Szpitala według niewątpliwych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd, a więc nim zarządzająca, który wiedział o sposobie ewidencjonowania oskarżonej czasu pracy w systemie elektronicznym, bowiem ten sposób jej narzucił i go akceptował (a więc działał w złej wierze),

- nie doszło do wystawienia lub wydania żadnego dokumentu związanego z ewidencją czasu pracy w systemie elektronicznym,

- ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym nie została wprowadzona do obrotu prawnego,

- ewidencja czasu pracy w systemie elektronicznym w realiach niniejszego postępowania nie jest dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutu z punktu II apelacji obrońcy oskarżonej, który uzasadniał zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej B. F. od dokonania czynu przypisanego jej w punkcie 1, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy nie był zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.13.

Obrońca oskarżonej A. K. zarzucił w punkcie pierwszym (I) wniesionej apelacji obrazę prawa materialnego art.272kk w zw. z art. 12§1kk czynu, przez uznanie, że oskarżona swoim zachowaniem wypełniła dyspozycję art.272 kk w zw. z art. 12§1 kk.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przepisie art. 272 kk przewidziane jest przestępstwo wyłudzenia poświadczenia nieprawdy, zwane również fałszem intelektualnym pośrednim. Ochronie podlega tu to samo dobro prawne , co w art. 271 KK, czyli prawdziwość dokumentu rozumiana jako zgodność jego treści z prawdą, w tym również dowodowe znaczenie dokumentów (post. SA w Katowicach z 17.3.2010 r., II AKz 107/10, KZS 2010, Nr 6, poz. 60) . W przepisie tym czynność sprawcza polega na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy przy szczególnym sposobie działania określonym jako "podstępne wprowadzenie w błąd" . Przestępstwo z art. 272 kk należy więc zaliczyć do materialnych. Skutkiem koniecznym do dokonania jest wystawienie dokumentu, w którym poświadczona zostaje nieprawda (wyr. SA w Katowicach z 16.3.2000 r., II AKa 49/00, Prok. i Pr. – wkł. 2000, Nr 9, poz. 19). Dokumentem jest przedmiot lub zapisany nośnik informacji. Konstytutywną cechą wszystkich dokumentów jest to, że z każdym z nich jest związane określone prawo albo ze względu na zawartą w nim treść stanowi on dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Nie ma przy tym znaczenia forma, w jakiej utrwalona została mająca znaczenie prawne treść. Dokumentem może być również kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem ( wyrok SA w Warszawie z dnia 09.12.2013 r., II AKa 392/13). Pojęcie dokumentu, którym posługuje się przepis art. 272 kk jest tożsame z pojęciem dokumentu z art 271 §1kk. Zgodnie ze stanowiskiem ugruntowanym w judykaturze jeszcze na gruncie Kodeksu karnego z 1969 roku, pojęcie dokumentu użyte w art. 266 KK (obecnie art. 271 § 1 KK) ma zakres węższy niż ogólne pojęcie dokumentu określone w art. 120 § 13 KK (obecnie art. 115 § 14 KK), dokument taki bowiem nie tylko musi mieć cechy wymienione w przepisie zawierającym definicje ustawowe, lecz także musi być dokumentem wystawionym przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę upoważnioną do wystawienia dokumentu, a ponadto - zawierać w swej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. W orzecznictwie przyjmuje się, że nie są dokumentem w rozumieniu ww. przepisów kodeksu karnego dokumenty składane pracodawcy przez pracownika w ramach stosunku pracy (post. SN z 8.2.2005 r., III KK 154/04, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 315). W realiach przedmiotowej sprawy zdaniem sądu okręgowego rejestracja czasu pracy (ewidencja czasu pracy) w systemie elektronicznym nie jest ,,dokumentem wystawionym" w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego w którym funkcjonariusz publiczny (lub inna osoba upoważniona do wystawienia dokumentu) poświadczył nieprawdę na skutek podstępnego wprowadzenia w błąd przez oskarżoną A. K.. Był to zatem dokument ,,wewnętrzny" obowiązujący w szpitalu dla potrzeb wyrywkowego sprawdzania rzetelności podawanych godzin pracy przepracowanych przez poszczególnych pracowników, który wykorzystywały pracownice kadr do dokonania takiej weryfikacji. Sąd okręgowy podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, który stwierdził, że:

1.Nie korzystają z ochrony art. 271 KK zarówno dokumenty sporządzone przez funkcjonariusza dla wewnętrznych celów urzędowych (np. notatki służbowe), jak i dokumenty regulujące zobowiązania między osobami fizycznymi lub prawnymi, a także oświadczenia woli lub wiedzy, wykorzystywane w toczącym się na podstawie przepisów prawa postępowaniu przed organami władzy publicznej.

2. Nie stanowią poświadczenia nieprawdy, w znaczeniu określonym w art. 271§1KK, niezgodne z prawdą oświadczenia zawarte w dokumentach sporządzonych do użytku wewnętrznego przedsiębiorstwa (wyrok SA w Białymstoku –II Wydział Karny z dnia 02.06.2015 r., (...)). W realiach przedmiotowej sprawy nie doszło do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w dokumencie wystawionym przez osoby uprawnione na użytek publiczny, z którym wiąże się z zasady zaufanie w obrocie prawnym. W rzecznictwie dominuje pogląd, że podanie nieprawdy w dokumencie, który nie jest przedmiotem wykonawczym z art. 271 KK, może wyczerpać znamiona innego przestępstwa (np. art. 233 § 6, art. 286, 297 § 1 KK, art. 56 § 1 KKS) (wyr. SN z 5.3.2003 r., III KKN 165/01, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 516). Podnieść należy, że A. K. została oskarżona o czyn z art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk , ale z uwagi na fakt, że apelację od wydanego wyroku przez sąd I instancji wniósł jedynie obrońca oskarżonej na jej korzyść, sąd okręgowy na tym etapie postępowania nie może już analizować ewentualnych przesłanek uzasadniających przyjęcie właśnie takiej kwalifikacji prawnej jej czynu. Konsekwencją tego rodzaju ustaleń faktycznych jest zaistnienie dekompletacji znamion czynu z art. 272 kk w zw. z art. 12 §1 kk przypisanego przez sąd I instancji oskarżonej A. K..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej A. K. od dokonania przypisanego jej czynu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut I z apelacji obrońcy oskarżonej A. K. zasługiwał na uwzględnienie, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżoną od przypisanego jej czynu w punkcie 1.

3.14.

Zarzut drugi (II) apelacji obrońcy oskarżonej A. K. dotyczył obrazy art.7§1 kpk - przez brak oceny dowodu w postaci opinii biegłego L. S. i świadka S. Ł. w zakresie wpływu ewidencjonowania czasu pracy w systemie elektronicznym wykonywanym przez oskarżoną kartą innej osoby na wystawienie dokumentu czasu pracy i wynagrodzenia przez oskarżyciela posiłkowego innej osobie co stanowi, że pomiędzy zachowaniem oskarżonej a wystawieniem dokumentu przez administrację szpitala brak jest jakiegokolwiek związku. ,co doprowadziło do błędnych ustaleń w zakresie prawa materialnego zastosowanego w sprawie w stosunku do oskarżonej A. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uwzględnienie zarzutu z punktu I apelacji obrońcy oskarżonej A. K., który uzasadniał zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od dokonania przypisanego jej w punkcie 1 czynu, zgodnie z treścią art. 436 kpk sąd okręgowy nie był zobligowany do rozpoznania pozostałych zarzutów zawartych w apelacji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.15.

Zarzut pierwszy (I) apelacji obrońcy oskarżonego S. O. dotyczył obrazy art. 14 k.p.k. w związku z art. 17 §1 pkt 9 k.p.k. i art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. oraz art. 399 §1 k.p.k. polegającą na wyjściu przez Sąd I instancji poza granice oskarżenia, w ten sposób, że Sąd I instancji zmienił w zaskarżonym wyroku opis zarzucanego oskarżonej B. F. czynu i uznał winę popełnienia czynu polegającego na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy, uznając zdarzenie faktyczne, nieobjęte skargą uprawnionego oskarżyciela, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

S. O. został oskarżony o to, że w okresie od listopada 2012 roku do 31 sierpnia 2013 roku w R. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, aby B. F. doprowadziła Szpital (...) w R. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, swoim zachowaniem ułatwił jej popełnienie tego czynu w ten sposób, że na polecenie B. F. przy użyciu przydzielonej karty chipowej rejestrował za nią godziny rozpoczęcia i zakończenia pracy, podczas gdy w/w do pracy stawiała się z opóźnieniem oraz wcześniej opuszczała miejsce pracy, gdzie wartość powstałych z tego tytułu strat wyniosła (...) na szkodę Szpitala powiatowego w R., to jest o dokonanie przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Kwestie granic aktu oskarżenia i ich ewentualnego przekraczanie były wielokrotnie przedmiotem rozważań w orzecznictwie sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2010-04-29 III KK 368/09 (opubl. w Legalis) stwierdzono:

1. O tym, czy sąd "utrzymał się" w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego objętego czynem przypisanym ze zdarzeniem historycznym zarzuconym przez oskarżyciela w akcie oskarżenia.

2. Jeżeli sędzia nie wykracza poza to samo zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się popełnienia przestępstwa przez danego oskarżonego, zasada tożsamości czynu przypisanego i czynu zarzuconego nie jest naruszona, chociaż stosownie do wyników przewodu sądowego sędzia ów czyn ustala inaczej pod względem faktycznym w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, w szczególności zawartymi w akcie oskarżenia i pomimo, że sędzia temu czynowi nadaje inną, łagodniejszą lub surowszą kwalifikację prawną, na podstawie ustalonego przez się stanu faktycznego, zgodnego lub niezgodnego z twierdzeniem oskarżyciela.

3. Identyczność czynu jest wyłączona, jeśli w porównywanych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego.

W wyroku z 2006-09-05 IV KK 194/06 (opubl. Legalis) uznano: granice oskarżenia zostają utrzymane dopóty, jak długo w miejsce czynu zarzuconego, w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) można przypisać oskarżonemu czyn nawet ze zmienionym opisem i jego oceną prawną, ale mieszczący się w tym samym zespole zachowań człowieka, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem wydanym w dniu 30 czerwca 2021 roku w sprawie o sygn. akt II K 130/19 uznał, że oskarżeni B. F. A. K. i S. O. działając wspólnie i w porozumieniu, czynem ciągłym, przy czym B. F. w okresie od 01 października 2011 roku do 31 sierpnia 2013 roku, A. K. w okresie od października 2011 r. do października 2012 r i S. O. w okresie od listopada 2012 r. do 31 sierpnia 2013 r. w R., poprzez podstępne wprowadzenie w błąd osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu - ewidencji czasu pracy w systemie elektronicznym w Szpitalu (...), za pomocą posługiwania się przydzieloną B. F. kartą chipową wyłudzili poświadczenie nieprawdy, w tymże dokumencie co do czasu rozpoczynania i kończenia pracy przez B. F., czym wypełnili dyspozycję art. 272 kk w zw. z art. 12§1 kk.

W realiach przedmiotowej sprawy zdaniem sądu okręgowego sąd I instancji przypisując oskarżonemu S. O. dokonanie czynu z art. 272 kk w zw. z art. 12§1 kk nie wyszedł poza granice oskarżenia, gdyż przypisany czyn w zaskarżonym wyroku zachował tożsamość zdarzenia historycznego ze zdarzeniem historycznym będącym podstawą zarzuconego czynu przez oskarżyciela w akcie oskarżenia. Podnieść należy, że czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku dotyczy tych samych osób, tego samego czasu ich działania i sposobu działania, co czyn zarzucony w akcie oskarżenia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie I apelacji obrońcy oskarżonego S. O. nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw prawnych do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonego. Przy uwzględnieniu wyłącznie tego zarzutu nie można oskarżonego uniewinnić od dokonania przypisanego mu czynu.

3.16.

Zarzut drugi ( II) apelacji obrońcy oskarżonego S. O. dotyczył obrazy przepisów postępowania: art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 §1 pkt I k.p.k. polegającej na ocenie ujawnionych dowodów przez Sąd I instancji bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co skutkowało oparciem zapadłego orzeczenia na niepełnym, selektywnie wybranym materiale dowodowym, a także na odstąpieniu przez Sąd od wskazania, jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, które to uchybienia miały istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Obrońca oskarżonego ponadto podniósł, że S. O. działaniem swoim nie wypełnił znamion przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 272 kk, gdyż czynność przykładania karty chipowej do czytnika magnetycznego przez oskarżonego S. O. nie miała znaczenia prawnego. Ponadto nie mógł oskarżony popełnić przestępstwa z art.272 kk z zamiarem wynikowym, jak to przyjął sąd I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut II apelacji obrońcy oskarżonego w zasadniczej części, w której kwestionuje, że działanie oskarżonego S. O. spowodowało wypełnienie znamion przestępstwa z art. 272 kk, zasługuje na uwzględnienie. W przepisie art. 272 kk przewidziane jest przestępstwo wyłudzenia poświadczenia nieprawdy, zwane również fałszem intelektualnym pośrednim. Ochronie podlega tu to samo dobro prawne , co w art. 271 kk, czyli prawdziwość dokumentu rozumiana jako zgodność jego treści z prawdą, w tym również dowodowe znaczenie dokumentów (post. SA w Katowicach z 17.3.2010 r., II AKz 107/10, KZS 2010, Nr 6, poz. 60) . W przepisie tym czynność sprawcza polega na wyłudzeniu poświadczenia nieprawdy przy szczególnym sposobie działania określonym jako "podstępne wprowadzenie w błąd" . Przestępstwo z art. 272 kk należy więc zaliczyć do materialnych. Skutkiem koniecznym do dokonania jest wystawienie dokumentu, w którym poświadczona zostaje nieprawda (wyr. SA w Katowicach z 16.3.2000 r., II AKa 49/00, Prok. i Pr. – wkł. 2000, Nr 9, poz. 19). Dokumentem jest przedmiot lub zapisany nośnik informacji. Konstytutywną cechą wszystkich dokumentów jest to, że z każdym z nich jest związane określone prawo albo ze względu na zawartą w nim treść stanowi on dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Nie ma przy tym znaczenia forma, w jakiej utrwalona została mająca znaczenie prawne treść. Dokumentem może być również kopia niepotwierdzona za zgodność z oryginałem (wyrok SA w Warszawie z dnia 09.12.2013 r., II AKa 392/13). Pojęcie dokumentu, którym posługuje się przepis art. 272 kk jest tożsame z pojęciem dokumentu z art 271 §1kk. Zgodnie ze stanowiskiem ugruntowanym w judykaturze jeszcze na gruncie Kodeksu karnego z 1969 roku, pojęcie dokumentu użyte w art. 266 KK (obecnie art. 271 § 1 KK) ma zakres węższy niż ogólne pojęcie dokumentu określone w art. 120 § 13 KK (obecnie art. 115 § 14 KK), dokument taki bowiem nie tylko musi mieć cechy wymienione w przepisie zawierającym definicje ustawowe, lecz także musi być dokumentem wystawionym przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę upoważnioną do wystawienia dokumentu, a ponadto – zawierać w swej treści poświadczenie, któremu przysługuje cecha zaufania publicznego, a w związku z tym domniemanie prawdziwości. W orzecznictwie przyjmuje się, że nie są dokumentem w rozumieniu ww. przepisów kodeksu karnego dokumenty składane pracodawcy przez pracownika w ramach stosunku pracy (post. SN z 8.2.2005 r., III KK 154/04, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 315). W realiach przedmiotowej sprawy zdaniem sądu okręgowego rejestracja czasu pracy (ewidencja czasu pracy) w systemie elektronicznym nie jest ,,dokumentem wystawionym" w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w którym funkcjonariusz publiczny (lub inna osoba upoważniona do wystawienia dokumentu) poświadczył nieprawdę na skutek podstępnego wprowadzenia w błąd przez oskarżonego S. O.. Jest to dokument wewnętrzny na użytek pracowników działu kadr, aby mogli sprawdzić wyrywkowo czas pracy osób zatrudnionych w szpitalu. Sąd okręgowy podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, który stwierdził, że:

1.Nie korzystają z ochrony art. 271 KK zarówno dokumenty sporządzone przez funkcjonariusza dla wewnętrznych celów urzędowych (np. notatki służbowe), jak i dokumenty regulujące zobowiązania między osobami fizycznymi lub prawnymi, a także oświadczenia woli lub wiedzy, wykorzystywane w toczącym się na podstawie przepisów prawa postępowaniu przed organami władzy publicznej.

2. Nie stanowią poświadczenia nieprawdy, w znaczeniu określonym w art. 271§1KK, niezgodne z prawdą oświadczenia zawarte w dokumentach sporządzonych do użytku wewnętrznego przedsiębiorstwa (wyrok SA w Białymstoku –II Wydział Karny z dnia 02.06.2015 r., II Aka80/15). W realiach przedmiotowej sprawy nie doszło do wyłudzenia poświadczenia nieprawdy w dokumencie wystawionym przez osoby uprawnione na użytek publiczny, z którym wiąże się z zasady zaufanie w obrocie prawnym. W rzecznictwie dominuje pogląd, że podanie nieprawdy w dokumencie, który nie jest przedmiotem wykonawczym z art. 271 KK, może wyczerpać znamiona innego przestępstwa (np. art. 233 § 6, art. 286, 297 § 1 KK, art. 56 § 1 KKS) (wyr. SN z 5.3.2003 r., III KKN 165/01, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 516). Podnieść należy, że S. O. został oskarżony o czyn z art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk , ale z uwagi na fakt, że apelację od wydanego wyroku przez sąd I instancji wniósł jedynie obrońca oskarżonego na jego korzyść, sąd okręgowy na tym etapie postępowania nie może już analizować ewentualnych przesłanek uzasadniających przyjęcie właśnie takiej kwalifikacji prawnej jego czynu. Konsekwencją tego rodzaju ustaleń faktycznych jest zaistnienie dekompletacji znamion czynu z art. 272 kk w zw. z art. 12 §1 kk przypisanego przez sąd I instancji oskarżonemu S. O..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie II apelacji obrońcy oskarżonego S. O. w zasadniczej części zasługiwał na uwzględnienie, to sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu w punkcie 1.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonych B. F., A. K. i S. O. od dokonania przypisanego im czynu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadne okazały się zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych dotyczące braku wypełnienia znamion przestępstwa z art. 272 kk na skutek działania przypisanego oskarżonym w punkcie 1 zaskarżonego wyroku. W realiach przedmiotowej sprawy elektroniczna ewidencja czasu pracy pracowników Szpitala (...) w R. nie spełnia wymogu ,,dokumentu wystawionego" w świetle przepisów Kodeksu karnego dotyczących czynów wypełniających dyspozycję art. 271kk i art.272 kk. W takiej sytuacji nastąpiła dekompletacja znamion przestępstwa z art. 272 kk, a działanie oskarżonych przypisane im przez sąd I instancji nie wypełniało znamion innego przestępstwa lub wykroczenia. Można je jedynie potraktować jako delikt uzasadniający odpowiedzialność dyscyplinarną oskarżonych. Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonych B. F., A. K. i S. O. od dokonania przypisanego im czynu w punkcie 1.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2 wyroku sądu okręgowego.

Z uwagi na treść wyroku sąd okręgowy wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa ( art. 632 pkt 2 kpk).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej B. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżony jest wyrok odnośnie ustalenia, że oskarżona działaniem swoim dopuściła się przypisanego jej czynu przez sąd I instancji wypełniającego dyspozycje art. 272 kk w zw. z art. 12§1 kk.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżona B. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest ustalenie, że oskarżona działaniem swoim dopuściła się przypisanego jej czynu wypełniającego dyspozycje art. 272 kk w zw. z art 12§1 kk

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest ustalenie, że oskarżona swoim działaniem popełniła przypisany jej czyn wypełniający dyspozycję art. 272 kk w zw. z art. 12 §1 kk

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest ustalenie, że oskarżony swoim działaniem popełnił przypisany mu czyn wypełniający dyspozycję art. 272 kk w zw. z art. 12 §1 kk

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana