Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23.09.2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 12.06.2020 r. odmówił D. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15.09.2020 r. ustaliła, że D. K. nie jest niezdolny do pracy.

/decyzja k. 107 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożył D. K. wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swego stanowiska podniósł że jego stan zdrowia uzasadnia stwierdzenie iż jest osobą niezdolną do pracy.

/odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 5./

Na rozprawie w dniu 7 .06.2022 r. poprzedzającej wydani wyroku strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe wnioskodawca podtrzymał zgłaszane w procesie zastrzeżenia do opinii biegłych kardiologa i otolaryngologa.

/ stanowisko procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 7.06.2022 r. 00:00:55-00:08:03/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca D. K. urodził się (...) z wykształcenia jest farmaceutą. Pracuje w zawodzie.

/bezsporne/

Orzeczeniem (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 13.04.2016 wnioskodawca został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z przyczyn 03-L 05- R na stałe stwierdzono iż niepełnosprawność istnieje od urodzenia a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 13.03.2009 r. Jednocześnie stwierdzono, iż wnioskodawca wymaga odpowiedniego zatrudnienia w warunkach chronionych, konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze ora pomoce techniczne ułatwiające funkcjonowanie według wskazań lekarza prowadzącego, korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z ulg socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej organizacje pozarządowe oraz inne placówki.

/ orzeczenie z dnia 13.04.2016 k 106/107 dokumentacji medycznej ZUS/

W dniu 12.06.2020 r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/ wniosek k. 1-3 akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS po konsultacji z neurologiem ZUS rozpoznał u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez objawów korzeniowych, Angina P. w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze , niedosłuch zaprotezowany wydolny społecznie, zapalenie m. sercowego w wywiadzie, zapalenie tarczycy w 2001 r. operacja przepukliny pachwinowej obustronnie, pępkowej i mosznowej oraz PZ w przeszłości. Stan po operacyjnym leczeniu rozszczepu wargi i podniebienia w dzieciństwie. Orzeczeniem z dnia 24.08.2020 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że z uwagi na posiadane schorzenia, wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/opinia lekarska z dnia 24.08.2020 r. k. 121-122 dokumentacji medycznej ZUS, orzeczenie k. 87 akt ZUS/

W dniu 26.10.2020 do ZUS wpłynął sprzeciw wnioskodawcy od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i żądanie rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS. Wnioskodawca podniósł, że z uwagi na stan zdrowia wbrew zapatrywaniu lekarza orzecznika jest niezdolny do pracy.

/sprzeciw – k. 123 -126 dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 15.09.2020 r. zaocznie, rozpoznając u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, Angina P. w wywiadzie, zapalenie m. sercowego w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienna serca, obustronny niedosłuch / zaopatrzony w aparaty słuchowe/ wydolny społecznie, stan po operacyjnym leczeniu rozszczepu wargi i podniebienia w dzieciństwie, przebyte leczenie operacyjne przepukliny pachwinowej obustronnej, pępkowej i mosznowej oraz PŻ w dzieciństwie w całości podtrzymała wnioski Lekarza Orzecznika nie stwierdziła u ubezpieczonego ograniczenia sprawności organizmu dającego podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy na poziomie posiadanych kompetencji.

/opinia lekarska z dnia 15.09.2020 k. 127-128 dokumentacji medycznej akt ZUS, orzeczenie k. 105 akt ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 15.09.2020 r. organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 23.09.2020 r. odmówił D. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja k. 107 akt ZUS/

U D. K., w sądowym badaniu przez biegłego chirurga, rozpoznaje się: stan po operacji obustronnej przepukliny pachwinowej sposobem L. w 2019r. Stan po cholecystektomii laparoskopowej. Żylaki lewej kończyny dolnej w stopniu zaawansowania C 2 w sześciostopniowej skali (...). Nie stwierdza się długotrwałej niezdolności do pracy zarobkowej z przyczyn chirurgicznych. Nie stwierdza się całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy zarobkowej w dacie zaskarżonej decyzji ani w dacie złożenia wniosku o rentę. Biegły chirurg uważa, że u badanego nie stwierdza się naruszenia sprawności organizmu z przyczyn chirurgicznych skutkującego niezdolnością do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

/ pisemna opinia biegłego chirurga M. G. k. 17-17 v./

Ze względów neurologicznych u wnioskodawcy rozpoznaje się zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych z zespołem bólowym kręgosłupa oraz przebyty w kwietniu 2019 roku uraz głowy. Wnioskodawca od wielu lat odczuwa bóle odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Dolegliwości pojawiają się przy długotrwałym przebywaniu w pozycji wymuszonej. Występują bóle i zawroty głowy, szumy uszne. Podaje także zaburzenia świadomości, bóle stawu biodrowego prawego. Po lekach typu S., C., U. chodzi mu się lepiej. W dzieciństwie przebył rozszczep wargi i podniebienia strony lewej i z tego powodu ma asymetryczną twarz. Słabo słyszy. Nosi aparaty słuchowe. W badaniu neurologicznym nie stwierdza się znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu, który pozwoliłby uznać badanego za niezdolnego do pracy zarobkowej zgodnie z wysokim poziomem kwalifikacji zawodowych. Wnioskodawca ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności z przyczyn laryngologicznych i z układu ruchu przyznany na stałe.

/ pisemna opinia biegłego neurologa J. B. k. 19-21/

Z punktu widzenia otolaryngologa u D. K. rozpoznaje się osłabienie słuchu po stronie prawej, przytępienie słuchu po stronie lewej, szumy uszne w wywiadzie. Mimo istniejącego uszkodzenia narządu słuchu opiniowany ma zachowaną społeczna funkcję słuchu , korygowaną aparatami w stopniu pozwalającym na słowną komunikacje z otoczeniem. Opiniowany ma zachowaną statykę ciała. Zgłaszane zawroty głowy należą obok szumów usznych do objawów subiektywnych mogących pozostawiać ślady w psychice – do oceny przez psychiatrę i psychologa. Szumy uszne często towarzyszą zmianom destrukcyjnym w narządzie słuchu, co ma miejsce u ubezpieczonego. Trwanie szumów bardzo często utrudnia wydajną pracę swobodny wypoczynek sen, zaburza tok myślenia, przeszkadza w sytuacjach intymnych, może prowadzić do poczynań samodestrukcyjnych. Laryngologia nie ma możliwości zmiarkowania ich skutków może jedynie ustalić ich nasilenie poprzez naddanie do uszu pacjenta sztucznie wygenerowanych szumów, które pokryją szumy uszne odczuwane przez badanego. Przy tego typu postępowaniu też opieramy się na subiektywnym sygnale zgłaszanym przez pacjenta. Trwanie uporczywych szumów może pozostawić ślady w psychice pacjenta a ustalenie tych śladów należy do specjalistów w zakresie psychiatrii i psychologii. Dotychczas medycyna nie ustaliła innego postępowania jak powyżej przytoczone. Sprawa szumów usznych w przypadku wnioskodawcy ujawniła się po ich zgłoszeniu przez opiniowanego w czasie zbierania wywiadu. W warunkach ambulatoryjnych jednorazowej wizyty brak możliwości ustalenia ich istnienia oraz oceny ich skutków. Biegły nie stwierdził w badaniu u opiniowanego objawów zapalenia zatok obocznych nosa. Wszystkie zgłoszone stany w razie ich zaostrzenia pozostają do leczenia w ramach zwolnień lekarskich i nie stanowią podstawy uznania niezdolności do pracy. Stan słuchu opiniowanego nie dyskwalifikuje do pracy mimo przyznania niepełnosprawności ww. jest zdolny do pracy na stanowisku magistra farmacji.

/ pisemna opinia biegłego otolaryngologa A. L. k. 25-29, pisemna opinia uzupełniająca k. 121-122, pisemna opinia uzupełniająca k. 149-150/

Ze względów kardiologicznych u wnioskodawcy rozpoznaje się nadciśnienie tętnicze wyrównane, przebyte zapalenie mięśnia sercowego w wywiadzie (przed 25 laty) angina P. w wywiadzie tj. dławica naczynioskurczowa (obecnie bez danych na potwierdzenie tego rozpoznania) oraz inne osłabienie słuchu po stronie prawej, przytępienie słuchu po stronie lewej, szumy uszne w wywiadzie, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym, stan po operacji obustronnej przepukliny pachwinowej sposobem L. - 2019r, stan po cholecystektomii laparoskopowej, żylaki lewej kończyny dolnej w stopniu zaawansowania C2 wg skali (...). Wnioskodawca jest relatywnie dobrego ogólnego stanu zdrowia. Dominują problemy laryngologiczne. Jest też obciążony schorzeniami kardiologicznymi (choroby przewlekłe). Ma rozpoznane nadciśnienie tętnicze. Niemniej jednak nie był kwalifikowany do inwazyjnego leczenia (tj. zabiegi angioplastyki tętnic wieńcowych). Na chwile obecną brak danych na zaawansowaną niewydolność serca, czy cechy znacznego uszkodzenia mięśnia sercowego. Ostatnio miał wykonaną też rozszerzoną diagnostykę kardiologiczną - z dobrym wynikiem bez istotnych zmian w dotychczasowych badaniach (na dzień 29.04.2021r ma zaplanowany pobyt szpitalny celem rozszerzenia badań diagnostycznych w ramach oddziału kardiologii (...)). W badaniu USG serca (ECHO z informacji od prowadzącego kardiologa) - stwierdzono prawidłową kurczliwość mięśnia lewej komory serca (oszacowana frakcja wyrzutowa EF 60%) tj. NORMA. Z uwagi na podejrzenie choroby niedokrwiennej serca miał wykonywaną próbę wysiłkową - osiągnięto obciążenie 12 MET (próba klinicznie ujemna, elektrokardiograficznie słabo dodatnia). Miał także wykonywane badanie (...) tj. 24 godzinna rejestracja zapisu EKG z dnia 30.01.2020r. - nie stwierdzono istotnych zaburzeń rytmu serca. Całościowo wnioskodawca leczy się więc obecnie z powodu nadciśnienia tętniczego. Wg dostępnych danych jest kontrolowane lekami (z dobrym zakresem kontroli, jedynie okresowe skoki). Całościowo jednak na chwilę obecną uzyskano dość optymalną jego kontrolę - (co ważne jednak na relatywnie niedużej ilości leków). Przy braku należytego wyrównania konieczna kontrola i zmiana leczenia w poradni kardiologicznej. Mając na uwadze poziom kwalifikacji oraz całościowy stan kliniczny należy uznać, iż z punktu widzenia biegłego z zakresu kardiologii nie stwierdza się niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej - pracy zawodowej, w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 17.12.1998r. Ocena zgodna z oceną Komisji Lekarskiej ZUS. Ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowego zasiłku chorobowego. Dodatkowe badanie tj. angio-CT tętnic wieńcowych z 22.07.2021r generalnie nie uwidoczniło krytycznych zmian (tj zmian mogących powodować niedokrwienie mięśnia sercowego , opisy zmian typu 25-49% to zmiany raczej nieistotne klinicznie). Oczywiście wnioskodawca będzie miał jeszcze badanie (...) tj. ocena ukrwienia, jednak na chwilę obecną nie stwierdza się niezdolności do pracy (w tym dla przykładu prowadzący kardiolog także nie kieruje wnioskodawcy na pilne leczenie kardiologiczne). Co do zasady przyszłe badania tj. np. planowane (...) nie mają wpływu na obecną ocenę oraz na ocenę dokonaną przez Organ Rentowy. W przypadku stwierdzania w przyszłości istotnych zmian wnioskodawca winien na bieżąco występować o ponowną ocenę ZUS z uwagi na zmianę stanu zdrowia.

/ pisemna opinia biegłego kardiologa R. G. k. 33-35, pisemna opinia uzupełniająca k. 94/

Z ortopedycznego punktu widzenia u wnioskodawcy rozpoznaje się: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, biodro prawe trzaskające. W badaniu ortopedycznym nie stwierdza się znacznego stopnia naruszenia sprawności organizmu, które byłyby wskazaniem do uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Dodatkowo sam wezwany przyznaje, że pracował w ostatnim okresie na umowę-zlecenie która właśnie się skończyła, ale będzie rozpoczynać kolejną pracę na umowę-zlecenie. Fakt, że badany ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności oznaczony symbolem 03-L i 05-R nie jest jednoznaczny z całkowitą niezdolnością do pracy. Dokumentacja znajdująca się z aktach sprawy nie potwierdza również, aby z ostatnim czasie doszło u wnioskodawcy do znacznego ograniczenia jego sprawności oraz aby było on kwalifikowany do leczenia operacyjnego w zakresie narządu ruchu . Wnioskodawca jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Na podstawie akt sprawy, zebranego wywiadu oraz przeprowadzonego naocznego badania ortopedycznego nie stwierdza się u wnioskodawcy niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej.

/ pisemna opinia biegłego ortopedy P. S. k. 44-47/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację lekarską, opinie biegłych: chirurga, neurologa, otolaryngologa kardiologa, ortopedy.

Opinie biegłych Sąd uznał za wiarygodne, zostały bowiem one sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca. Biegli nadto w sposób wyczerpujący określili schorzenia, jakie występują u D. K. i kompleksowo ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Wydane w sprawie opinie są logiczne, spójne i rzetelnie opisują stan zdrowia ubezpieczonego, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Opinie te zostały wydane w oparciu o pełną dokumentację medyczną wnioskodawcy oraz po uprzednim zbadaniu ubezpieczonego.

Sąd ma przy tym na uwadze, iż ubezpieczony po zapoznaniu się z treścią opinii i treścią opinii uzupełniających w przypadku biegłych kariologa i otolaryngologa wskazał iż nie zgadza się z ich wnioskami w zakresie braku stwierdzenia jego niezdolności do pracy jednakże jednocześnie poza własną oceną swojego stanu zdrowia nie przedstawił do nich jakichkolwiek merytorycznych zarzutów pozwalających na uznanie, iż opinie zwłaszcza opinie biegłego otolaryngologa wydano w sposób nierzetelny a wynikające z nich wnioski nie mają oparcia w rzeczywistym stanie rzeczy.

Wskazać należy iż opiniujący w sprawie biegli specjaliści w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisali stan zdrowia wnioskodawcy z uwzględnieniem wszelkiej dostępnej dokumentacji medycznej ponadto z uwzględnieniem schorzeń wnioskodawcy ocenili poziom i stopień naruszenia sprawności jego organizmu rzutujący na brak stwierdzenia jego niezdolności do pracy odnosząc to do poziomu kwalifikacji i kompetencji zawodowych. Analiza opinii biegłych pozwala uznać, iż biegli wnikliwe zapoznali się z dokumentacją medyczną ubezpieczonego i dokumentacją przedłożoną w procesie, historią jego choroby, i wyciągnęli z zebranej dokumentacji medycznej oraz z osobistego badania ubezpieczonego stanowcze wnioski w zakresie oceny jego zdolności do pracy, które zostały umotywowane w sposób niebudzący wątpliwości. Biegli kardiolog i otolaryngolog w opiniach uzupełniających także szczegółowo odnieśli się do stawianych przez wnioskodawcę zastrzeżeń i zarzutów. To natomiast, iż wnioskodawca nadal inaczej niż biegli ocenia dokumentację medyczną i stan własnego zdrowia bez przedstawienia konkretnych i jednoznacznych zarzutów, które dyskwalifikowałyby opinie jako nierzetelne stanowi jedynie polemikę z wnioskami końcowymi tych opinii i co za tym idzie nie może odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona powodowa jest niezadowolona z dokonanej przez biegłych oceny. Wnioski wypływające z opinii wszystkich biegłych oceniających stan zdrowia wnioskodawcy w procesie należy więc uznać za kompletne miarodajne dla rozstrzygnięcia.

Znamiennym jest także, iż wnioskodawca nie wnosił o wydanie w sprawie opinii przez innych biegłych tej samej specjalności i oponował przeciwko opiniowaniu go przez biegłych psychologa czy psychiatry dla oceny skutków odczuwanych przez niego szumów usznych. Tym samym przeprowadzenie tych ostatnich dowodów wbrew wyraźnemu stanowisku wnioskodawcy w tym przedmiocie nie mgło posłużyć do wykazania zgłaszanej przez niego tezy w zakresie istnienia jego niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2022 r. poz. 504 t.j. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 i ust.4 przepisu powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym opinii biegłych z zakresu chirurgii, neurologii, otolaryngologii, kardiologii ortopedii, skarżący przy uwzględnieniu posiadanych przez niego schorzeń, jest jednak zdolny do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. W ocenie Sądu biegli w swoich opiniach wyjaśnili dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy zarobkowej. Opinie biegłych oceniające stan zdrowia wnioskodawcy szczegółowo wyjaśniały dlaczego naruszenie sprawności organizmu skarżącego nie przekłada się na zdolność świadczenia przez niego pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawcy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy. Sąd podzielił opinie biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r. III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest, iż wnioski wynikające z wydanych w sprawie opinii dotyczące zdolności do pracy odwołującego nie zostały skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawca, któremu doręczono wskazane opinie i pouczono o konieczności przedstawienia ewentualnych do nich zarzutów nie zgadzając się z ich treścią nie wskazywał, jednak iż jakiekolwiek okoliczności dotyczące zarówno jego stanu zdrowia jak i zdolności do pracy nie zostały jeszcze dostatecznie wyjaśnione. Powód nie domagał się też wydania kolejnych opinii uzupełniających czy dowodu z opinii innych biegłych specjalistów a wyłącznie prezentował własne subiektywne stanowisko w zakresie oceny własnego stanu zdrowia.. Tymczasem strona w toku procesu winna dowodzić swoich racji, a nie jedynie przedstawiać subiektywne poglądy dotyczące stanu zdrowia i okresu występowania niezdolności do pracy. Zgodnie bowiem z art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W konsekwencji wobec braku dowodów potwierdzających stanowisko ubezpieczonego żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawcy prawa o renty nie mogło zostać zaakceptowane.

W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do oceny poprawności i wiarygodności opinii biegłych, pozostaje bez wpływu treść orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wnioskodawcy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jej wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sad Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy

Bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia pozostaje też okoliczność iż wnioskodawca okresowo faktycznie może mieć problem ze znalezieniem zatrudnienia dostoswanego do jego niepełnosprawności. Powyższe w świetle powołanych przepisów nie może być bowiem utożsamiane z niezdolnością do pracy. Wskazana okoliczność także w świetle zasad współżycia społecznego nie może stanowić podstawy przyznania świadczenia z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych. Prawo to opiera się bowiem na normach bezwzględnie obowiązujących, to jest ściśle określających warunki otrzymania poszczególnych uprawnień i wykluczających odwołanie do zasad słuszności. Podstawą przyznania świadczeń z ubezpieczenia społecznego mogą być tylko przepisy prawa, a nie zasady współżycia społecznego. (Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 grudnia 1998 r. II UKN 379/98 Legalis Numer 45844).

Wnioskodawca, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów z uwagi na posiadane schorzenia nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.

W przedmiocie żądania wnioskodawcy zwrotu wydatków kwocie 354 zł na dojazd na badanie przez pięciu biegłych wskazać należy iż zgodnie z treścią art. 277 zd. 1 k.p.c. świadek ma prawo żądać zwrotu wydatków koniecznych, związanych ze stawiennictwem do sądu, a ponadto wynagrodzenia za utratę zarobku. Zasady przyznawania świadkowi zwrotu kosztów podróży określa art. 85 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2021.0.2257 t.j.). W myśl art. 91 ustawy o kosztach sądowych w wypadku gdy obowiązujące przepisy przewidują przyznanie stronie należności w związku z jej udziałem w postępowaniu sądowym, należności te przyznaje się stronie w wysokości przewidzianej dla świadków.

Zgodnie z treścią art. 85 ust. 1 i ust. 2 powołanej ustawy świadkowi/ stronie przysługuje zwrot kosztów podróży – z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu – w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Górną granicę należności, o których mowa w ust. 1, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Zasady zwrotu kosztów podróży precyzuje Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U.2013.0.167).

Maksymalne stawki będące podstawą obliczenia zwrotu kosztów podróży samochodem określa Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania i sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002 roku Nr 27, poz. 271 ze zm.). W myśl § 2 pkt 1 maksymalna wysokość stawki za 1 km przebiegu dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 wynosi 0,8358 zł. Trasa z K. O. do Ł. wynosi 87 km w jedną stronę a w obie 174 km. A zatem D. K. przysługuje zwrot kosztów w kwocie 174 km x 0,8358 co daje kwotę 145 zł. tytułem zwrotu stawiennictwa na badaniu przez biegłego.

W pozostałym zakresie żądanie zwrotu jako przekraczające maksymalną stawkę uznać należy za nieuzasadnione i jako takie podlegające oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w pkt. 2 i 3 sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

19 VII 2022 roku.