Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agata Makowska - Boniecka

Protokolant - sekr. sądowy Kamila Skorupska

przy udziale oskarżyciela – mł. asp. B. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2022 r. sprawy z wniosku Komendy Powiatowej Policji w C.

przeciwko T. G. (1), synowi Z. i H. z d. Ż., urodzonemu w dniu (...) w C.

obwinionemu o to, że:

W dniu 4 kwietnia 2022 roku około godziny 7:35 w miejscowości U. przy ul. (...) kierował pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami kat. B

tj. o wykroczenie z art. 94 § 1 k.w.

orzeka:

I.  uznaje obwinionego T. G. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 94 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 94 § 1 k.w. wymierza mu karę 3.000 zł (trzech tysięcy złotych) grzywny;

II.  na mocy art. 94 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w. orzeka wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B na okres 1 (jednego) roku;

III.  wymierza obwinionemu opłatę sądową w kwocie 300,- (trzystu) złotych oraz zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70,- (siedemdziesiąt) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków postępowania.

Sygn. akt II W 160/22

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2022 roku około godziny 7:35 w miejscowości U. przy ul. (...) kierował pojazdem mechanicznym - samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...), nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami kat. B.

Postanowieniem Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Chełmnie z dnia 22 kwietnia 2021 r. zatrzymano wobec T. G. (1) odebrane mu w dniu 19 marca 2021 r. elektronicznie prawo jazdy w związku z toczącym się postępowaniem przygotowawczym o czyn z art. 178a § 1 k.k. Orzeczenie to zostało zaskarżone przez T. G. do Sądu Rejonowego w Chełmnie, który postanowieniem z dnia 14 czerwca 2021 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Już wcześniej w dniu 4 lutego 2022 r. T. G. (1) kierował innym pojazdem i w związku z tym Policja zarzuciła mu kierowanie bez uprawnień; został skierowany wniosek o ukaranie do Sądu Rejonowego w Chełmnie, sprawa toczy się pod sygn. akt: II W 110/22.

(dowód: notatki urzędowe k. 2-3, 8, 13, odpis postanowienia k. 18 oraz oryginał k. 16 akt II Kp (...), kserokopia postanowienia PR w C., k. 13-14 akt II Kp (...) odpisy wyroków SR w C. w sprawach II K (...) i II K (...), k. 23-24).

Obwiniony T. G. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu wykroczenia. Nie kwestionował, że prowadził pojazd w dniu wskazanym w zarzucie, jednak uważał, że może kierować pojazdami kategorii B, ponieważ uprawnień nie odebrano mu prawomocnym wyrokiem, tylko postanowieniem. Poza tym ciągle ma przy sobie blankiet prawa jazdy. Twierdził, że zatrzymanie prawa jazdy przez Prokuratora go nie obowiązuje. Składał zażalenie na to postanowienie, ale niepomyślne dla niego orzeczenie Sądu w jego przedmiocie to „kolesiostwo”.

Na tle całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie zarówno wina obwinionego, jak i okoliczności popełnienia zarzuconego obwinionemu wykroczenia nie budzą wątpliwości. Wyjaśnienia obwinionego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności ujawnione w toku rozprawy dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w postaci: notatek urzędowych oraz odpisów orzeczeń. W ocenie Sądu brak było podstaw do podważania autentyczności tych dokumentów oraz informacji w nich zawartych i jako takie stanowią pełnoprawną część zgromadzonego materiału dowodowego. Obwiniony wprawdzie twierdził, że wiedział o zapadłym wobec niego postanowieniu i kwestionował je w drodze zażalenia, jednakże jego treść go nie wiąże. Kwestia posiadania uprawnień do kierowania pojazdami kat. B była nie tylko przedmiotem decyzji organu ścigania, ale również kontroli i analizy na skutek zażalenia T. G.. Jego subiektywne, niczym nieuzasadnione przekonanie, że dane orzeczenie go nie wiąże, nie zasługuje na uwzględnienie. Tym bardziej, że w toku kontroli drogowej dwa miesiące przed popełnieniem czynu będącego przedmiotem osądu Policja formułowała już w stosunku do T. G. zastrzeżenia odnośnie do braku jego uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Obwiniony co prawda otrzymał wówczas, jak twierdził, zaświadczenie w związku z zatrzymanym dowodem rejestracyjnym, z którego wynikało, że można jeździć pojazdem przez określoną ilość godzin, ale ten dokument w żaden sposób nie oznaczał, że jego uprawnienia zostały mu przywrócone („można jeździć”, ale pod warunkiem spełniania innych warunków do bycia kierowcą pojazdu mechanicznego).

Zgodnie z treścią art. 94 § 1 kw, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd mechaniczny, nie mając do tego uprawnienia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny nie niższej niż 1500 złotych. Przez brak wymaganych uprawnień w rozumieniu art. 94 § 1 k.w. należy rozumieć zarówno sytuację, gdy dana osoba w ogóle nie uzyskała uprawnień do prowadzenia pojazdu określonej kategorii w sposób wskazany w przepisach ustawy - Prawo o ruchu drogowym, utraciła je w wyniku cofnięcia i musi ponownie ubiegać się o uzyskanie takich uprawnień lub posiadając de facto takie uprawnienia nie może w danej chwili ich realizować i z nich korzystać z uwagi np. na ich czasowe "zawieszenie", nie powodujące jednak ich definitywnej utraty. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2019 r. sygn. akt IV KK 59/19). Tym samym znamiona komentowanego wykroczenia będzie realizowała także osoba, wobec której orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów lub zatrzymano prawo jazdy.

Zwrócić należy uwagę, że dokumentem stwierdzającym posiadanie uprawnienia do kierowania motorowerem, pojazdem silnikowym lub zespołem pojazdów składającym się z pojazdu silnikowego i przyczepy lub naczepy jest wydane w kraju prawo jazdy (art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o kierujących pojazdami). Przepis ten określa zatem, że prawo jazdy jest dokumentem, który zaświadcza i potwierdza uprawnienie do kierowania pojazdami określonej kategorii.

Obwiniony utracił uprawnienia do kierowania pojazdami kat. AM, B, B1, D, D1 w konsekwencji elektronicznego zatrzymania mu prawa jazdy, na mocy postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej w C. z dnia 22 kwietnia 2021 r. W konsekwencji T. G. w dniu 4 kwietnia 2022 r. nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie kategorii B prawa jazdy.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 94 § 1 k.w., Sąd na podstawie art. 94 §1 k.w. wymierzył mu karę 3.000,- złotych grzywny. Kara w takim wymiarze w ocenie Sądu jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i nie przekracza stopnia winy a nadto uwzględnia to, że obwiniony kolejny raz prowadził pojazd po zatrzymaniu mu prawa jazdy i to w związku z popełnieniem przestępstwa z art. 178 § 1 k.k., co więcej – znów prowadził pojazd pod wpływem substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, za co został nieprawomocnie skazany w sprawie II K (...) (już po nieprawomocnym skazaniu go w sprawie II K (...)). Stwarzał więc realne zagrożenie w ruchu drogowym i udowadniał, że nic sobie nie robi z wydanych wobec niego decyzji prokuratorskich i orzeczeń sądowych.

Sąd na mocy art. 94 § 3 k.w. w zw. z art. 29 § 1 k.w. orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii (...) na okres 1 roku. Orzeczenie tego środka, wobec przesądzenia odpowiedzialności za wykroczenie z art. 94 § 1 k.w. było obligatoryjne. Popełniony przez obwinionego czyn z art. 94 § 1 kw nie miał charakteru incydentalnego, gdyż obwiniony miał pełną świadomość, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami kat. B, tym bardziej - skoro skarżył decyzję o zatrzymaniu mu prawa jazdy z dnia 22 kwietnia 2021 r.

Sąd orzekł o kosztach postępowania w oparciu o art. 119 k.p.w. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 118 k.p.w. Sąd wymierzył obwinionemu opłatę w kwocie 300,- złotych czyli równej 10% wymierzonej grzywny zgodnie z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). W myśl przepisu art. 118 § 1 k.p.w. w razie skazania, obwinionego obciąża się zryczałtowanymi wydatkami postępowania oraz innymi należnościami, o których mowa w § 3, jeżeli należności takie powstały w postępowaniu. Zgodnie z § 3 art. 118 k.p.w. wydatki wykładane przez Skarb Państwa mają charakter zryczałtowany. W przedmiotowej sprawie obwiniony z uwagi na skazanie winien uiścić kwotę 100,- zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania sądowego oraz 20,- zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania wyjaśniającego (zgodnie z § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia – Dz. U. Z 2017 r. , poz. 2467). Sąd w tym miejscu lojalnie przyznaje, że w punkcie III dopuścił się omyłki rachunkowej i zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70,- zł (zamiast należnej 120,- zł) tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków postępowania Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia obwinionego od kosztów, czyli do skorzystania z wyjątku od reguły określonej w art. 118 § 1 k.p.w., albowiem w ocenie Sądu ich uiszczenie nie jest zbyt uciążliwe dla obwinionego ze względu na sytuację rodzinną majątkową i wysokość dochodów (por. art. 624 § 1 k.p.k.). Obwiniony ma dorywcze źródło dochodu w wysokości 2.000 zł netto.

Agata Makowska-Boniecka

C., 8 września 2022 r.