Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 534/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Iławie z dnia 13 września 2021r. w sprawie o sygn. akt II K 181/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę jego wydania w części dotyczącej orzeczenia o karze, polegający na ustaleniu, że wobec oskarżonego brak jest podstaw do zastosowania przy wymiarze kary zasady absorbcji, zaś jedynie kara 2 lat pozbawienia wolności zrealizuje cele w niej pokładane, a to na skutek uwzględnienia przez sąd jedynie okoliczności obciążających oskarżonego, z pominięciem bądź umniejszeniem tych przemawiających na jego korzyść tj. zachowanie skazanego po popełnieniu czynów, w tym przestrzeganie porządku prawnego, zaangażowanie w utrzymanie i opiekę nad rodziną, pozytywnego wywiadu kuratorskiego co do osoby skazanego, braku jakichkolwiek zastrzeżeń Policji co do jego funkcjonowania w społeczeństwie, a wskutek tego zaniechania wymierzenia oskarżonemu kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, dającej skazanemu szansę ubiegania się o dalsze jej odbywanie w systemie dozoru elektronicznego, co umożliwiłoby skazanemu będącemu jedynym żywicielem rodziny kontynuowanie pracy zarobkowej, łożenia na utrzymanie rodzinny oraz osobiste sprawowanie opieki nad chorującą żoną oraz niepełnosprawnym synem.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona przez obrońcę S. B. zasługiwała na częściowe uwzględnienie, co skutkowało koniecznością dokonania korekty zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej.

Tytułem wstępu stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził przewód sądowy i zgodnie z zasadami określonymi w art. 569 § 1 kpk, art. 85 § 1 § i § 2 kk., art. 86 §1 kk i art. 85a kk w z w. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r. do dnia 24 czerwca 2020r. (zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 – przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38, w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy) dokonał połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego S. B.:

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Iławie z dnia 02 czerwca 2014r. w sprawie (...)

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 24 czerwca 2016r w sprawie (...),

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Iławie z dnia 08 grudnia 2016r. w sprawie (...),

Skarżący nie zakwestionował ani wyboru ustawy - Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 czerwca 2020r. ani sposobu utworzenia przez sąd meriti realnego zbiegu przestępstw, zaś apelację skierował wyłącznie przeciwko rozstrzygnięciu o karze łącznej zawartej w pkt I zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy zasygnalizować, że przepis art. 86 § 1 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 czerwca 2020r.) nie ma charakteru normy stanowczej w takim ujęciu, że zawiera nakaz wymierzania kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, zatem, w sytuacji gdy sąd orzekł karę łączną pozbawienia wolności w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając 20 lat pozbawienia wolności - jego obraza w rozumieniu art. 438 pkt 1 k.p.k. - nie wchodzi w rachubę. Przepis ten określa granice kary łącznej, a także zasady łączenia kar niezależnie od tego, czy kara łączna orzekana jest w tym samym postępowaniu, w którym sądzone były przestępstwa pozostające w zbiegu, czy też w wyroku łącznym. Sąd orzekający jest związany tylko granicami kary określonymi w art. 86 § 1 k.k, nie może zatem orzec kary łącznej poniżej lub powyżej tak wyznaczonych granic. Wymiar kary łącznej orzekanej w konkretnej sprawie, mieszczący się w określonych przepisem art. 86 § 1 kk granicach – objęty jest natomiast sferą swobodnego sędziowskiego uznania, uwzględniającego dyrektywy wymiaru kary. Sprawia to, że podważanie ocen dokonanych w tej sferze możliwe jest jedynie w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.), a nie obrazy prawa materialnego (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 28 maja 2015 r., II KK 126/15, LEX nr 1786791; z dnia 8 listopada 2016 r., III KK 191/16, LEX nr 2157276). Zarzut obrazy prawa materialnego - co do zasady - nie może bowiem dotyczyć dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz okoliczności uwzględnianych przy wymiarze kary. W wypadku więc kwestionowania przez skarżącego wymiaru kary z uwagi na nieprawidłową ocenę dyrektyw albo okoliczności mających wpływ na wymiar kary, zarzut odwoławczy powinien dotyczyć rażącej niewspółmierności kary. Zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary pozostawiają organowi orzekającemu swobodę w procesie jej wymierzania i w zakresie zastosowanego stopnia represji karnej.

Ustosunkowując się do wyeksponowanego w apelacji zarzutu, opartego na podstawie odwoławczej określonej w art. 438 pkt 3 kpk, a sprowadzającego się w istocie do kwestionowania wymiaru orzeczonej kary łącznej, to Sąd Okręgowy podziela ugruntowany w orzecznictwie pogląd, że dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest przedstawienie nie samej tylko polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (vide wyrok SN z dnia 20.02.1975r, II KR 335/74, OSNPG 1975/9/84, wyrok SN z dnia 22.01.1975r, I KR 19/74, OSNKW 1975/5/58). Temu zadaniu skarżący tylko częściowo sprostał.

Godzi się przypomnieć, że wydając wyrok łączny, sąd orzekający, nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar w poprzednio osądzonych sprawach lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary, istnieje ścisły związek czasowy i przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej /wyrok SN z dnia 25. 10.1983 roku, sygn. IV KR 213/83, OSNKW 1984/5-6/65, przegląd orzeczn.: Ćwiąkalski Z. ZoIl A. NP 985/6/54, glosa: Paprzycki LK. NP 986/3/112/. Postępowanie bowiem co do wydania wyroku łącznego nie spełnia funkcji kontrolno - rewizyjnych w stosunku do poprzednio wydanych orzeczeń, nie może więc dotyczyć tego, o czym prawomocnie rozstrzygnięto w tychże wyrokach.

Sąd Okręgowy podzielił co do istoty zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku argumentację przemawiającą za ukształtowaniem w orzeczonej wobec skazanego S. B. kary łącznej pozbawienia wolości na zasadzie asperacji, a tym samym za odrzuceniem zasady absorbcji i zasady kumulacji, przy czym jednocześnie uznał, że oznaczenie jej w wymiarze 2 lat razi już surowością.

Odpierając sformułowany przez apelującego zarzut kwestionujący trafność wyboru metody łączenia jednostkowych kar pozbawienia wolności, tj. na zasadzie asperacji, zaakcentować przede wszystkim należy, że sąd orzekając karę łączną zobligowany jest rozważyć okoliczność czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary jednostkowe istnieje ścisły związek podmiotowo - przedmiotowy oraz czasowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak. Zgodnie bowiem z niezmiennym stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie i literaturze prawniczej, dla wymiaru kary łącznej, również tej orzekanej w ramach wyroku łącznego, decydujące znaczenia mają związek podmiotowo – przedmiotowy i czasowy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które nastąpiło skazanie. Zasadą jest, że im związek ten jest ściślejszy tym przeważa absorbowanie poszczególnych kar, im zaś luźniejszy – kumulacja ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 13.07.1995 r., II Akr 184/95, Prok. i Pr. 1996/2-3/16, wyrok SA w Krakowie z dnia 07.03.1991 r., II Akr 15/91, KZS 1991/3/12). Istotne jest czy czyny popełnione zostały w podobny sposób lub też w krótkich odstępach czasu. Przywołać należy także stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrażone w wyroku z dnia 29.09.1998, II AKa 98/98, OSA 1999/3/20., iż (...) na wymiar kary łącznej – nie ma wpływu ani stopień zawinienia z jego funkcją limitującą, ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw. Decydujące znaczenie ma zaś wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (...) oraz okoliczność, że celowość karania uzasadnia uwzględnienie zdarzeń zaszłych po wymierzeniu kar jednostkowych, a w tym zachowania skazanego w trakcie wykonania tychże kar (por. wyrok SA z Krakowie z dnia 28.09.1995, II Akr 247/95, Prok. i Pr.1996/4/18, wyrok SA z Krakowa z dnia 30.09.1998, II AKa 181/98, Prok. i Pr.1999/4/24).

Analiza zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, dokonana w kontekście zaprezentowanych uwag, nakazuje jednak uznać, iż – wbrew wywodom apelującego - wyżej określone warunki uzasadniające zastosowanie wobec S. B. zasady pełnej absorpcji nie zostały spełnione. Zawarta w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena związku przedmiotowo - podmiotowego i czasowego pomiędzy poszczególnymi czynami, za które S. B. został prawomocnie skazany, jest jak najbardziej prawidłowa i zasługuje na aprobatę. W tym zakresie Sąd Rejonowy prawidłowo zaakcentował wszystkie powyższe okoliczności. Rozważając kwestię bliskości podmiotowo-przedmiotowej oraz czasowej pomiędzy poszczególnymi czynami objętymi wyrokiem łącznym w pkt I, stwierdzić należy, że Sąd I instancji zasadnie skonstatował, iż występki pozostające w powyższym zbiegu realnym przede wszystkim nie są tożsame. S. B. został bowiem skazany za przestępstwa różnorodzajowe, tj. przeciwko rodzinie (występek niealimentacji) – art. 209 § 1 kk i przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w warunkach recydywy - art. 178a § 4 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Ponadto, jak słusznie zauważył sąd meriti, nie zachodzi pomiędzy nimi także zbieżność czasowa albowiem przestępstwa pozostające w zbiegu realnym utworzonym w pkt I skazany popełnił na przestrzeni aż 7 lat, tj. od VI 2009r. do III 2016r. Trafnie również zaakcentował sąd orzekający, iż skala przestępczej działalności, stanowiącej nie tylko podstawę przyjęcia realnego zbiegu przestępstw, a szczególnie wielość występków popełnionych przez skazanego (łącznie został on aż 6 – krotnie skazany) - nie przemawiają za zastosowaniem zasady absorbcji. Wbrew zatem wywodom apelującego całokształt postawy skazanego, w tym dokonanie przez niego kliku przestępstw, za które został wielokrotnie prawomocnie skazany - jednoznacznie świadczy o rażącym lekceważeniu przez niego porządku prawnego. Skazany pomimo danej mu kilkakrotnie szansy na zmianę swojego postępowania przez wymierzenie mu kar łagodniejszego rodzaju, z szansy tej nie skorzystał dopuszczając się kolejnych, równie poważnych przestępstw. Okoliczności te, dostrzeżone przez sąd meriti, eliminują zatem możliwość najłagodniejszego potraktowania skazanego i maksymalnego premiowania go w pełnym zakresie, a tym samym wzmacniają, zawartą w pisemnych motywach wyroku, argumentację przemawiającą za odstąpieniem od zastosowania zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej w przypadku tego konkretnie zbiegu realnego.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie zachodzą więc w odniesieniu do zbiegu realnego określonego w pkt I zaskarżonego wyroku, przesłanki zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak o to postulował autor apelacji. Sąd Okręgowy podzielił w tym zakresie także stanowisko wyrażone w wyroku SA w Katowicach z dnia 08.03.2001 r. sygn. akt II AKa 59/01, Prok. i Pr. 2002/3/21, iż zasadę absorpcji stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem w liczbie nie więcej jak dwa, wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania. Na wymiar kary łącznej w oparciu o zasadę pełnej absorpcji winny też mieć wpływ okoliczności, które ustawowo wskazują na możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, ale gdy nie sprzeciwiają się temu względy prewencyjne. W poddanej kontroli sprawie – wbrew intencji apelującego - w istocie żaden z określonych warunków uzasadniających zastosowanie wobec skazanego zasady absorpcji nie został spełniony. Za powyższą konstatacją przemawia także trafna zasada, iż absorpcję kar należy stosować bardzo ostrożnie, biorąc pod uwagę negatywną co do sprawcy przesłankę prognostyczną, jaką jest popełnienie kilku przestępstw (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.07.2000 r. sygn. akt II AKa 171/00, OSA 2001/2/5).

Co znamienne, wszystkie te okoliczności, determinujące w istotny sposób wybór metody łączenia jednostkowych kar pozbawienia wolności – zostały całkowicie pominięte przez apelującego, który skoncentrował się na eksponowaniu aktualnej postawy skazanego i jego trudnej sytuacji rodzinnej.

Reasumując w niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki zastosowania zasady pełnej absorpcji, a w konsekwencji apelację obrońcy w tym zakresie ocenić należy ocenić jako nieuprawnioną.

O ile trafność zastosowania przez sąd meriti zasady asperacji przy łączeniu jednostkowych kar pozbawiania wolności z powyższych względów nie została skutecznie podważona przez apelującego, to już wymiar kary łącznej ustalony w ramach tej metody w wysokości 2 lat pozbawienia wolności, razi surowością. Jak przekonująco argumentował autor skargi, Sąd I instancji nie w pełni prawidłowo bowiem ocenił proces resocjalizacyjny skazanego, jego właściwości i warunki osobiste oraz jego sytuację rodzinną, co zgodnie z dyrektywą określoną w art. 85a kk, powinno także znaleźć adekwatne odzwierciedlenie przy wymiarze kary łącznej. Sąd Rejonowy bowiem nienależycie uwzględnił i nie nadał stosownej wagi takim ujawnionym okolicznościom, mającym również wpływ na wymiar kary łącznej, jak: zachowanie skazanego po popełnieniu czynów, w tym przestrzeganie przez niego porządku prawnego od ponad 5 lat, zaangażowanie w utrzymanie i opiekę nad rodziną, pozytywna opinia środowiskowa, brak jakichkolwiek zastrzeżeń policji co do jego funkcjonowania w społeczeństwie, podjęcie pracy zarobkowej czy trudna sytuacja rodzinna związana ze stanem zdrowia żony i syna. Powyższe okoliczności wzmacniają stanowisko apelującego, że dotychczasowy proces resocjalizacji skazanego przebiega skutecznie, jednakże z uwagi na aspekty przedstawione we wcześniejszych akapitach niniejszego uzasadnienia związane z wielokrotną karalnością skazanego, w tym także popełnieniem przestępstwa w warunkach recydywy oraz brakiem związku podmiotowo – przedmiotowego i czasowego pomiędzy występkami pozostającymi w realnym zbiegu, a uwzględnione przez sąd I instancji - wymaga on dalszego jego wdrażania, przy czym nie przez tak długi okres, jak ocenił sąd meriti. Powyższe okoliczności, tak bardzo akcentowane przez apelującego, nie stanowią w sytuacji procesowej skazanego podstawy odstąpienia od stosowania zasady asperacji na rzecz zasady absorbcji, ale z kolei przemawiają za złagodzeniem orzeczonej kary łącznej do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i tak też postąpił sąd odwoławczy, dokonując korekty zaskarżonego rozstrzygnięcia w tym zakresie. Zaznaczyć jednocześnie należy, że skazany w tym układzie nie będzie mógł odbywać kary w systemie dozoru elektronicznego, ale z uwagi m.in. na stan zdrowia żony i dziecka może ubiegać się ewentualnie o odroczenie wykonania kary lub o przerwy w jej odbywaniu, a następnie warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary. Odnośnie zaś sytuacji finansowej rodziny, należy zauważyć, że ostatni wyrok zapadł wobec skazanego w dniu 08 grudnia 2016r. i przez te 5 lat tylko przez okres 4 miesięcy przebywał on w izolacji więziennej, a zatem miał wystraczająco dużo czasu aby finansowo zabezpieczyć najbliższych, a ponadto niewątpliwie rodzina korzysta ze świadczeń i programów społecznych, zapewniających jej niezbędne utrzymanie.

Konkludując stwierdzić należy, iż kara łączna złagodzona przez sąd odwoławczy do roku i 8 miesięcy miesięcy pozbawienia wolności jest korzystna dla skazanego i jak najbardziej sprawiedliwa, a zarazem czyni zadość wszystkim wyżej przywołanym dyrektywom i zasadom jej wymiaru. W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowana represja karna stwarza realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych w zachowaniu skazanego. Powinna ona zarazem wywołać w świadomości skazanego przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kara łączna w oznaczonym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania przestępstw.

Z przedstawionych wyżej względów, Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 2 kpk, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec skazanego S. B. karę łączną pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wonności, zaś w pozostałym zakresie utrzymał orzeczenie w mocy, jako w pełni słuszne i trafne.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie orzeczonej wobec skazanego kary łącznej do 1 roku i 6 miesięcy pozbawiania wolności

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Konsekwencją uznania apelacji obrońcy skazanego S. B. jedynie za częściowo zasadną - było złagodzenie orzeczonej zaskarżonym wyrokiem kary łącznej do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, a nie na zasadzie pełnej absorbcji do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, jak o to postulował apelujący. Powody wydania tegoż rozstrzygnięcia reformatoryjnego, szczegółowo przedstawiono we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia, poświęconych podniesionemu zarzutowi.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcie o zaliczeniu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresu pozbawienia wolności w sprawie Sądu Rejonowego w I. sygn. akt (...)od dnia 16.12.2020r. do dnia 12.04.2021r. (pkt II),

- o pozostawieniu do odrębnego wykonania wyroków jednostkowych w pozostałej części (pkt III)

- o kosztach sądowych, od uiszczenia których zwolniono skazanego (pkt IV)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec prawidłowości powyższych rozstrzygnięć i niekwestionowania ich przez apelującego, sąd odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy w tym zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

- wymiar kary łącznej pozbawienia wolności

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że orzeczoną wobec skazanego S. B. karę łączną pozbawienia wolności obniżył do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wonności.

W pozostałym zakresie utrzymano orzeczenie w mocy, jako w pełni słuszne i trafne.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody wydania tegoż rozstrzygnięcia reformatoryjnego, szczegółowo przedstawiono we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia, poświęconych podniesionemu zarzutowi

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Uwzględniając sytuację osobistą i majątkową skazanego, Sąd Okręgowy na mocy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

Krzysztof Korzeniewski Natalia Burandt Elżbieta Kosecka - Sobczak