Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział XVII Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Bogdan Gierzyński

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania B. Ł. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 6 listopada 2019 r., znak: (...) (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od powódki B. Ł. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 1/20

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 6 listopada 2019 r., znak: (...) (...) na podstawie art. 56 ust. 2 w związku z art. 56 ust. 1 pkt 12, ust. 3, ust. 6, 6a oraz art. 30 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 ze zm.) oraz art. 104 i 105 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, którego stroną była Pani B. Ł. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą B. Ł. Firma (...) z siedzibą w P., zwana w dalszej części decyzji „Przedsiębiorcą", w sprawie wymierzenia kary pieniężnej orzekł, że:

1)  Przedsiębiorca nie przestrzegał obowiązku wynikającego z koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z 3 października 2013 r. nr (...) ze zm., w ten sposób, iż w okresie od 27 września 2018 r. do 26 maja 2019 r. prowadził działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu zbiornika podziemnego na olej napędowy o numerze ewidencyjnym (...) oraz bezobsługowego odmierzacza paliw o numerze fabrycznym (...) zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości Ś.: (...), (...)-(...) S., niezgodnie z przedmiotem i zakresem działalności koncesjonowanej, ustalonym w pkt 1 ww. decyzji koncesyjnej.

2)  Za działanie określone w pkt 1 wymierzył karę pieniężną w kwocie 40 000,00 zł (czterdzieści tysięcy złotych, zero groszy).

3)  Umarzył postępowanie administracyjne wszczęte z urzędu w dniu 7 sierpnia 2019 r., na podstawie art. 56 ust 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne, w sprawie wymierzenia Przedsiębiorcy kary pieniężnej w związku z nieprzestrzeganiem obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, z uwagi na zawartego w pkt 2.2.1. poprzez dokonywanie obrotu parametry jakościowe były niezgodne z parametrami przepisami prawa.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła B. Ł. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą B. Ł. Firma (...) z siedzibą w P. zaskarżając ją w części, tj. w pkt. 1 i 2 decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W. z dnia 06.11.2019 r., znak: (...) (...) w sprawie wymierzenia kary pieniężnej.

Odwołująca w zaskarżonym zakresie zarzuciła naruszenie przez pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W. prawa materialnego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a)  art. 56 ust. 1 pkt. 12, art. 56 ust. 2, art. 56 ust 3 i art. 56 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 z późn. zm.) poprzez ich bezzasadne zastosowanie w sprawie, co skutkowało nałożeniem na B. Ł. kary pieniężnej w kwocie 40.000,00 zł z tytułu nieprzestrzegania obowiązku wynikającego z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, gdy tymczasem do naruszenia tego doszło bez jakiejkolwiek winy, wiedzy i zamiaru B. Ł., która otrzymała koncesję ze wskazanym numerem zbiornika o nr ewidencyjnym (...), albowiem do wniosku o wydanie koncesji złożyła komplet dokumentów przekazanych jej przez wydzierżawiającego zbiornik ze wskazaniem tego właśnie numeru ewidencyjnego.

b)  art. 56 ust. 1 pkt. 12, art. 56 ust. 2, art. 56 ust 3 i art. 56 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 z późn. zm.) poprzez ich bezzasadne zastosowanie w sprawie, co skutkowało nałożeniem na B. Ł. kary pieniężnej w kwocie 40.000,00 zł z tytułu nieprzestrzegania obowiązku wynikającego z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, a co miało polegać na wykorzystywaniu bezobsługowego odmierzacza paliw o numerze fabrycznym (...) w sytuacji, gdy koncesja przewidywała numer odmierzacza (...), bez uwzględnienia wyjaśnień, że odmierzacz o numerze (...) stanowił tylko i wyłącznie infrastrukturę zastępczą na wypadek awarii odmierzacza głównego o numerze (...);

c)  art. 56 ust. 6 a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 z późn. zm.) poprzez brak jego zastosowania w sprawie, co w konsekwencji skutkowało nałożeniem na B. Ł. kary pieniężnej w kwocie 40.000,00 zł z tytułu nieprzestrzegania obowiązku wynikającego z koncesji na obrót paliwami ciekłymi, gdy tymczasem pozwany (na skutek okoliczności tej konkretnej sprawy) winien zastosować dyspozycję powyższego przepisu i tym samym odstąpić od wymierzenia kary, ponieważ stopień szkodliwości czynu był znikomy (wręcz żaden), a powódka, niezwłocznie po zasięgnięciu informacji o niewłaściwym numerze zbiornika, zaprzestała naruszania prawa i zrealizowała wszystkie wymagane prawem obowiązki.

W zaskarżonym zakresie odwołująca zarzuciła ponadto naruszenie przez pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W. przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a)  art. 7 k.p.a., 77 k.p.a. i 80 k.p.a. poprzez oddalenie przez pozwanego postanowieniem z dnia 26.09.2019 r. wniosku powódki o zobowiązanie W. P. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) (...) W. P. (1) do złożenia wyjaśnień i podania przyczyn, dla których przekazał B. Ł. komplet dokumentów wraz z nieprawidłowym numerem zbiornika, który następnie wpisany został do udzielonej koncesji, a co w konsekwencji skutkowało brakiem wyjaśnienia najistotniejszego z punktu widzenia tej sprawy faktu.

Powołując się na powyższe zarzuty, odwołująca wniosła o:

1.  Uchylenie w zaskarżonej części (tj. w pkt. 1 i 2) decyzji pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W. z dnia 06.11.2019 r., znak: (...) (...) w sprawie wymierzenia kary;

- ewentualnie, na wypadek braku uwzględnienia przez Sąd wniosku powódki o uchylenie w/w decyzji w zaskarżonym zakresie, wniosła o:

2.  Zmianę zaskarżonej decyzji pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W. z dnia 06.11.2019 r., znak: (...) (...) w pkt. 2 poprzez obniżenie kary pieniężnej z kwoty 40.000,00 zł do kwoty 1.000,00 zł;

3.  Zasądzenie od pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w W. na rzecz powódki B. Ł. kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

4.  Dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do niniejszego odwołania, tj.:

a)  umowy dzierżawy z dnia 17.03.2014 r. zawartej pomiędzy powódką a W. P. (1) wraz z protokołem przekazania wiaty i zbiornika;

b)  protokołu szczelności z dnia 10.01.2014 r., z dnia 13.01.2014 r., protokołu badania odbiorczego Urzędu Dozoru Technicznego z dnia 20.12.2013 r., decyzji Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego z dnia 20.12.2013 r.;

c)  zdjęć infrastruktury, zlokalizowanej (...), (...)-(...) S., wykorzystywanej przez powódkę B. Ł.;

d)  oświadczenie W. P. (1) z dnia 15.11.2019 r.;

-

dla wykazania faktu:

-

otrzymania od Wydzierżawiającego W. P. (1) kompletu dokumentacji technicznej zbiornika z podanym numerem (...), który następnie przekazany został pozwanemu Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki wraz z wnioskiem o wydanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi;

-

braku wiedzy i świadomości powódki o niewłaściwym numerze zbiornika zamieszczonym w udzielonej koncesji;

-

braku wykorzystywania odmierzacza paliw o numerze fabrycznym (...);

-

braku możliwości wykrycia przez powódkę B. Ł. błędu w numerze ewidencyjnym zbiornika;

5.  Zobowiązanie przez Sąd pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki do przedłożenia do akt oryginału dokumentów złożonych przez powódkę do wniosku o udzielenie koncesji znak: (...) z późniejszymi zmianami i dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów, tj.:

-

umowy dzierżawy z dnia 17.03.2014 r. zawartej pomiędzy powódką a W. P. (1) wraz z protokołem przekazania wiaty i zbiornika;

-

wniosku o udzielenie koncesji;

-

dokumentacji technicznej zbiornika podziemnego, tj. protokołu szczelności z dnia 10.01.2014 r., z dnia 13.01.2014 r., protokół badania odbiorczego Urzędu Dozoru Technicznego z dnia 20.12.2013 r., decyzji Prezesa Urzędu Dozoru Technicznego z dnia 20.12.2103 r.;

-

dla wykazania faktu:

-

otrzymania od Wydzierżawiającego W. P. (1) kompletu dokumentacji technicznej zbiornika z podanym numerem (...), który następnie przekazany został pozwanemu Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki wraz z wnioskiem o wydanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi;

-

braku wiedzy i świadomości powódki o niewłaściwym numerze zbiornika zamieszczonym w udzielonej koncesji;

6.  Przesłuchanie powódki B. Ł. w charakterze strony dla wykazania faktu:

-

otrzymania od Wydzierżawiającego W. P. (1) (w ramach zawartej w dniu 17.03.2014 r.) kompletu dokumentacji technicznej zbiornika z podanym numerem (...), który następnie przekazany został pozwanemu Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki wraz z wnioskiem o wydanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi;

-

braku wiedzy i świadomości powódki o niewłaściwym numerze zbiornika zamieszczonym w udzielonej koncesji;

-

braku wykorzystywania odmierzacza paliw o numerze fabrycznym (...);

7.  Rozpoznanie sprawy także pod nieobecność powódki B. Ł.;

8.  Dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań w charakterze świadka: Z. O. i W. P. (1)

-

dla wykazania faktu:

-

otrzymania od Wydzierżawiającego W. P. (1) kompletu dokumentacji technicznej zbiornika z podanym numerem (...), który następnie przekazany został pozwanemu Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki wraz z wnioskiem o wydanie koncesji na obrót paliwami ciekłymi;

-

braku wiedzy i świadomości powódki o niewłaściwym numerze zbiornika zamieszczonym w udzielonej koncesji;

-

braku wykorzystywania odmierzacza paliw o numerze fabrycznym (...);

9.  Zobowiązanie pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki do przedłożenia całości dokumentacji, zgromadzonej w sprawie znak: (...) (...).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1)  oddalenie odwołania;

2)  pominięcie wniosków dowodowych wskazanych w pkt 5,6,8 na wykazanie faktów tam określonych jako irrelewantnych dla rozpoznania niniejszej sprawy;

3)  zasądzenie od powoda na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorcy - B. Ł. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą B. Ł. Firma (...) z siedzibą w P. została udzielona koncesja na obrót paliwami ciekłymi decyzją Prezesa URE z 3 października 2013 r. nr (...) ze zm. na okres od 21 października 2013 r. do 21 października 2023 r. /k. 19, k. 21-23v akt adm./

Decyzją z 27 sierpnia 2014 r. nr (...), na wniosek Przedsiębiorcy, powyższą decyzję zmieniono, szczegółowo określając przedmiot i zakres działalności objętej koncesją w pkt 1: „Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi: benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, gazem płynnym, konfekcjonowanym gazem płynnym, przy wykorzystaniu: stacji paliw lub stacji auto-gazu zlokalizowanych w miejscowości D. przy ul. (...) (dz. nrgeod. (...)), zbiornika o nr ewidencyjnym (...) i bezobsługowego odmierzacza paliw o nr fabrycznym (...) zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości (...) (dz.nr geod.(...))”. /k. 4041 akt adm./

W dniu 11 stycznia 2017 r. do ZOT URE z siedzibą w P. wpłynął wniosek Przedsiębiorcy z 4 stycznia 2017 r., w sprawie zmiany koncesji na obrót paliwami ciekłymi, poprzez dostosowanie posiadanej koncesji na obrót paliwami ciekłymi do wymagań wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw.

W związku z powyższym, 24 sierpnia 2017 r. decyzją nr (...), Prezes URE dokonał zmiany koncesji Przedsiębiorcy, określając jej przedmiot i zakres w punkcie 1 w następujący sposób: „Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN: olejami napędowymi: (...), przy wykorzystaniu: stacji paliw płynnych położonej w miejscowości Ś.: (...), (...)-(...) S., lub stacji paliw płynnych położonej w miejscowości G.: (...), (...)-(...) N. lub bez wykorzystania urządzeń infrastruktury technicznej". /k. 51-54v akt adm./

W związku z popełnieniem oczywistej omyłki pisarskiej, decyzja ta została następnie z urzędu sprostowana postanowieniem z 27 września 2018 r., nr (...) (...), a przedmiot i zakres działalności określony w punkcie 1 koncesji zyskał następujące brzmienie: „Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN: olejami napędowymi: (...), przy wykorzystaniu:

- jednego dzierżawionego zbiornika podziemnego na olej napędowy o nr ewidencyjnym (...) o pojemności 60 m3, wraz z jednym bezobsługowym odmierzaczem paliw o nr fabrycznym (...) zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości Ś., (...), (...)-(...) S. (dz. nr geod.(...)), jednej komory o poj. 40 m3 dzierżawionego zbiornika podziemnego na olej napędowy o nr ewidencyjnym (...), wraz z jednym bezobsługowym odmierzaczem paliw o nr fabrycznym (...) z dwoma węzami nalewczymi, zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości G.: (...), (...)-(...) N. (dz. (...)), lub bez wykorzystania urządzeń infrastruktury technicznej". /k.55-55v akt adm./

W dniu 31 stycznia 2019 r. do ZOT URE z siedzibą w P. wpłynął wniosek Przedsiębiorcy z 25 stycznia 2019 r. o sprostowanie w treści decyzji Prezesa URE wydanej w dniu 24 sierpnia 2017 r. nr (...) (...), oczywistej omyłki pisarskiej polegającej na wpisaniu błędnego numeru ewidencyjnego zbiornika paliw. Przedsiębiorca w treści wniosku poinformował Prezesa URE, że dostał od właściciela infrastruktury błędny komplet dokumentów dotyczących zbiornika paliw ciekłych (decyzję Urzędu Dozoru Technicznego, a także protokół z wykonania czynności dozoru technicznego). /k. 56-56v akt adm./

W toczącym się postępowaniu, zakończonym wydaniem decyzji Prezesa URE z 24 sierpnia 2017 r. nr (...) (...), wykorzystano nadal aktualne dokumenty znajdujące się w aktach Przedsiębiorcy dotyczące zbiornika o numerze ewidencyjnym (...) i taki numer został wpisany w powyższej decyzji. Natomiast we wniosku z 25 stycznia 2019 r. Przedsiębiorca podniósł, że użytkuje inny zbiornik o numerze ewidencyjnym (...) i dopiero z wnioskiem z 25 stycznia 2019 r. o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej załączył dokumentację techniczną dotyczącą nowego zbiornika. /k. 51-54v akt adm./

Ponieważ powyższy błąd dotyczył kwestii merytorycznej, będącej przedmiotem decyzji Prezesa URE z 24 sierpnia 2017 r. nr (...) (...), Prezes URE postanowieniem z 14 lutego 2019 r. odmówił sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej. /k. 60-61 akt adm./

Następnie w dniu 20 lutego 2019 r. do ZOT URE z siedzibą w P. wpłynął wniosek Przedsiębiorcy z 7 lutego 2019 r. o zmianę posiadanej koncesji dotyczącą eksploatowanej na stacji paliw w miejscowości (...), (...)-(...) S., infrastruktury - wpisanie do przedmiotu i zakresu działalności odmierzacza paliw ciekłych o numerze fabrycznym (...). /k. 62 akt adm./

8 maja 2019 r. do ZOT URE z siedzibą w P. wpłynął wniosek Przedsiębiorcy z 2 maja 2019 r. o zmianę zbiornika paliw ciekłych zlokalizowanego na stacji paliw w miejscowości (...), (...)-(...) S. - wykreślenie zbiornika podziemnego na olej napędowy o nr ewidencyjnym (...), a wpisanie zbiornika podziemnego na olej napędowy o nr ewidencyjnym (...). /k.63-64, k. 65 akt adm./

Aktualnie, po zmianie koncesji decyzją z 27 maja 2019 r. nr (...), punkt 1 koncesji Przedsiębiorcy ma następujące brzmienie: „Przedmiot działalności objętej niniejszą koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN: olejami napędowymi: (...), (...), przy wykorzystaniu:

- jednego dzierżawionego zbiornika podziemnego na olej napędowy o nr ewidencyjnym (...) o pojemności 60 m3, wraz z dwoma bezobsługowymi odmierzaczami paliw o numerach fabrycznych (...) oraz (...) zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości Ś.: (...), (...)-(...) S. (dz. nr geod.(...)),

- jednej komory o poj. 40 m3 dzierżawionego zbiornika podziemnego na olej napędowy o nr ewidencyjnym (...), wraz z jednym bezobsługowym odmierzaczem paliw o nr fabrycznym (...) z dwoma wężami nalewczymi, zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości G.: (...), (...)-(...) N. (dz. nr (...)), lub bez wykorzystania urządzeń infrastruktury technicznej". /k. 66-69 akt adm./

Pismem z 23 maja 2019 r., znak: (...), Naczelnik (...) Urzędu Celno-Skarbowego w G. przekazał materiały z kontroli przeprowadzonej 18 stycznia 2019 r. przez funkcjonariuszy (...) Urzędu Celno-Skarbowego w G. Delegatury w R., nr akt: (...), w miejscu eksploatacji przez Przedsiębiorcę infrastruktury technicznej zlokalizowanej w miejscowości (...), (...)-(...) S.. W wyniku kontroli stwierdzono, że na ww. posesji Przedsiębiorca prowadził detaliczną sprzedaż oleju napędowego z wykorzystaniem infrastruktury, w skład której wchodzą zbiornik paliwa o numerze ewidencyjnym (...) i numerze fabrycznym (...) i dwa dystrybutory paliwa o numerach fabrycznych (...) i (...). Stanowiło to naruszenie warunków określonych w koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE z 3 października 2013 r. nr (...) ze zm., bowiem działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu zbiornika paliw numerze ewidencyjnym (...) oraz odmierzacza o numerze fabrycznym (...) Przedsiębiorca mógł prowadzić dopiero od momentu zmiany koncesji decyzją nr (...), tj. od 27 maja 2019 r. /k. 1-1v, k. 2-4v akt adm./

Tym samym pismem Naczelnik (...) Urzędu Celno-Skarbowego w G. poinformował Prezesa URE, że w miejscu eksploatacji przez Przedsiębiorcę zbiornika o numerze fabrycznym (...) i numerze ewidencyjnym (...) (zlokalizowanego na stacji paliw w miejscowości (...), (...)-(...) S.), dokonywano sprzedaży oleju napędowego, który nie spełniał wymagań jakościowych określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z 9 października 2015 r. w sprawie wymagań jakościowych dla paliw ciekłych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1680). /k. 1-1v, k. 2-4v akt adm./

Prezes URE pismem z 7 sierpnia 2019 r. o sygnaturze nr (...) (...) poinformował Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej oraz wezwał do złożenia wyjaśnień związanych z naruszeniem warunków koncesji. /k. 9 akt adm./

Pismem z 12 sierpnia 2019 r., nadesłanym do ZOT URE z siedzibą w P. 22 sierpnia 2019 r., Przedsiębiorca wyjaśnił: „(...)zbiornik podziemny, dzierżawiony przez mnie na podstawie umowy dzierżawy z dnia 17.03.2014 r., stanowił przedmiot decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wydanej w dniu 24.08.2017 r., (...), w sprawie dostosowania posiadanej koncesji na obrót paliwami ciekłymi do wymagań wskazanych w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (...). Jednakże na skutek oczywistej omyłki wydzierżawiającego, otrzymała od niego komplet dokumentów, dotyczących zbiornika o pojemności 60,00 m3, zlokalizowanego na stacji paliw w miejscowości (...), (...)-(...) S. (dz. nr geod. (...)) o numerze ewidencyjnym (...) i taki też komplet dokumentów (pozostając w dobrej wierze) przekazałam wraz ze stosownym wnioskiem Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki. Powyższy, błędny numer zbiornika zawarty został w decyzji na stronie 2 wpkt. 1: przedmiot i zakres działalności. Tymczasem okazało się, że dzierżawię i korzystam ze zbiornika o pojemności 60,00 m3, zlokalizowanego na stacji paliw w miejscowości (...), (...)-(...) S. (dz. nr geod. (...)), jednakże o innym numerze ewidencyjnym, tj. (...). Błąd został wykryty dopiero przez inspektorów (...) Urzędu Celno-Skarbowego w G. podczas kontroli, która miała miejsce w dniu 18.01.2019 r. Jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w postaci obrotu paliwami ciekłymi, zostałam wprowadzona w błąd przez wydzierżawiającego codo rzeczywistego numeru zbiornika. Błędu w żaden sposób nie mogłam wykryć, ponieważ zbiornik wraz z cechą (numerem) był zakopany, odebrany przez Urząd Dozoru Technicznego - natomiast ja miałam wgląd tylko i wyłącznie do przekazanych mi przez wydzierżawiającego dokumentów. Błąd, w jaki zostałam wprowadzona przez wydzierżawiającego, miał charakter nieumyślny, ponieważ polegał na mylnym przekazaniu niewłaściwego kompletu dokumentów przez wydzierżawiającego. Ponadto był to błąd tylko i wyłącznie formalny (mylny numer zbiornika) - ponieważ wszystkie pozostałe dane, w tym dane techniczne zbiornika, były prawidłowe. Pragnę zauważyć, że z mojej strony nie doszło do żadnej próby jakiegokolwiek oszustwa, ponieważ to wydzierżawiający dysponował całą dokumentacją posiadanych zbiorników i ewentualna wina iv przekazaniu stosownej dokumentacji obciążą jego - a nie mnie, jako dzierżawcę. Podnoszę, iż niezwłocznie po zasięgnięciu wiedzy o tym, że numer zbiornika jest nieprawidłowy, wystąpiłam do Urzędu Regulacji Energetyki Oddział w P. z wnioskiem o sprostowanie numeru zbiornika w udzielonej koncesji, co zostało zaakceptowane i spełnione, na co posiadam odpowiednie dokumenty. (...) Oświadczam, ze nie jestem w stanie określić, przez jaki okres prowadziłam działalność przy wykorzystaniu zbiornika podziemnego na olej napędowy o nr ewidencyjnym (...) oraz bezobsługowego odmierzacza paliw o numerze fabrycznym (...), zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości (...), (...), które nie były wpisane w przedmiot i zakres koncesji. Odpowiedzi takiej może udzielić tylko i wyłącznie wydzierżawiający, tj. (...) (...) W. P. (1) albowiem to on posiada wiedzę w tym zakresie (...) jednocześnie wskazuję, że do dzierżawionego zbiornika przyporządkowane są dwa dystrybutory (o czym poinformowany został Urząd Regulacji Energetyki. Tankowanie odbywa się tylko i wyłącznie z jednego dystrybutora (głównego), natomiast drugi dystrybutor ma charakter zapasowy i mógłby zostać użyty tylko i wyłącznie w sytuacji, gdyby dystrybutor główny uległ awarii (co ma na celu zabezpieczenie możliwości tankowania paliwa przez klientów stacji)". /k. 71-74 akt adm./

Przedsiębiorca wniósł „o zobowiązanie przez Urząd Regulacji Energetyki wydzierżawiającego, tj. (...) (...) W. P. (1), adres: (...) (...)-(...) S. do złożenia wyjaśnienia i podania przyczyn, dla których przekazano mi (jako dzierżawcy) nieprawidłowy numer zbiornika, który następnie wpisany został do udzielonej mi przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki koncesji". Prezes URE postanowieniem z 26 września 2019 r. oddalił wyżej wskazany wniosek dowodowy. /k. 71-74 akt adm./

W nawiązaniu do stwierdzenia Przedsiębiorcy zawartego w piśmie z dnia 12 sierpnia 2019 r. o następującej treści: „Podnoszę, iż niezwłocznie po zasięgnięciu wiedzy o tym, że numer zbiornika jest nieprawidłowy, wystąpiłam do Urzędu Regulacji Energetyki Oddział w P. z wnioskiem o sprostowanie numeru zbiornika w udzielonej koncesji, co zostało zaakceptowane i spełnione, na co posiadam odpowiednie dokumenty", należy zauważyć, że Przedsiębiorca rzeczywiście po kontroli, która miała miejsce 18 stycznia 2019 r., sporządził wniosek o „sprostowanie oczywistej omyłki", jednak wniosek ten nie został uwzględniony - postanowieniem z 14 lutego 2019 r.

Prezes URE odmówił sprostowania (ze względu na błędne ustalenie stanu faktycznego, a nie błąd pisarski). Przedsiębiorca nie zareagował natomiast w sposób właściwy na powyższe postanowienie Prezesa URE - wiedząc, że eksploatuje zbiornik niezgodnie z zapisem koncesji, wniosek o zmianę tej koncesji złożył dopiero 2 maja 2019 r.

Przychody Przedsiębiorcy w 2018 r. z całej działalności gospodarczej wyniosły(...) zł ((...)). /k. 73 akt adm./

Całkowity dochód Przedsiębiorcy w 2018 r. wyniósł (...) zł ((...)). /k. 73 akt adm./

Przychody Przedsiębiorcy w 2018 r. z tytułu obrotu paliwami ciekłymi wyniosły (...) zł ((...)). /k. 73 akt adm./

Dochód z działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi w 2018 r. wyniósł (...) zł ((...)). Powyższe dane ustalono na podstawie nadesłanego przez Przedsiębiorcę oświadczenia. /k. 73 akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane. Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był przed odwołującą od zaskarżonej decyzji kwestionowany

Sąd oddalił wniosek odwołującej o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków oraz przesłuchania powoda dla wykazania faktu braku wiedzy i świadomości powódki o niewłaściwym nr zbiornika zamieszczonym w udzielonej koncesji; braku wykorzystania odmierzacza paliw o nr (...), a także otrzymania od wydzierżawiającego W. P. (2) kompletu dokumentacji technicznej zbiornika nr (...), które zostały załączone do wniosku o udzielenie koncesji są zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, tj. umowy dzierżawy infrastruktury stacji paliw, dokumentacji zbiorników, protokołów kontroli oraz chronologii zdarzeń wynikają fakty obiektywnie wykazujące prowadzenie przez powódkę działalności gospodarczej z przekroczeniem zakresu udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi - z wykorzystaniem innej bądź dodatkowej infrastruktury. Istotne okoliczności sprawy, stanowiące podstawę do orzekania w niniejszej sprawie wynikają ze zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy. Dopuszczenie ww. dowodów stanowiło by naruszenie zasady z art. 227 k.p.c.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutów naruszenia przez pozwanego przepisów postępowania administracyjnego mających w ocenie odwołującej wpływ na rozstrzygnięcie sprawy należy wskazać, że postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia tym samym stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06). Ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, albowiem nie ma ono wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji.

Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powódka, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza zatem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego też względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. Do powódki należy zatem wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą Sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku, a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. W sytuacji, gdy organ stosownych dowodów nie dostarczył i decyzja nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, na odwołującym się nie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwnego. Na podstawie tak zebranego materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych oraz dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę na wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 czerwca 2008 r., sygn. akt XVII AmE 209/07, w którym Sąd ten powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego wyraził stanowisko, że „celem postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu”. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Należy stwierdzić, że powódka nie kwestionowała powyższych okoliczności faktycznych, jak również nie zakwestionowała faktu naruszenia obowiązków wynikających z koncesji.

W sprawie bezsporne jest, że powódka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi na podstawie koncesji udzielonej przez Prezesa URE w dniu

W ustalonym stanie faktycznym przedmiotowej sprawy ustalono bezsprzecznie, co nie zostało przez powódkę zakwestionowane, że prowadziła ona detaliczną sprzedaż oleju napędowego z wykorzystaniem infrastruktury, w skład której wchodzą zbiornik paliwa o nr ewidencyjnym (...) i nr fabrycznym (...) i dwa dystrybutory paliwa o nr fabrycznych (...) i (...). Jednakże stanowiło to naruszenie warunków określonych w koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielone) decyzją Prezesa URE z dnia 3 października 2013 r., nr (...) ze zmianami, albowiem działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi powódka mogła prowadzić tylko przy użyciu innego zbiornika z innym nr identyfikacyjnym, a także przy użyciu jednego tylko bezobsługowego odmierzacza paliw o nr fabrycznym (...), a nie jak wykazała kontrola powódka prowadziła działalność koncesjonowaną przy użyciu dwóch bezobsługowych odmierzaczy paliw - protokół z dnia z 18 stycznia 2019 r. kontroli wyrobów energetycznych (k. 3-4 akt adm.). W niniejszej sprawie kwestia winy nie ma znaczenia, bowiem nawet niezawinione naruszenie koncesji podlega sankcji za nieprzestrzeganie wymogów, na które powódka wnoszą o udzielenie jej koncesji się godziła. Zgodzić si więc należy ze stwierdzeniem pozwanego, że w ustalonym stanie faktycznym powódka wykazała się niedbalstwem w prowadzeniu działalności koncesjonowanej, albowiem mogła samodzielnie dokonać weryfikacji posiadanej dokumentacji i wykryć zaistniałe nieścisłości, nawet jeśli nie uczyniła tego w formie protokołu zdawczo-odbiorczego przy przejmowaniu dzierżawy. Przekroczenie ram udzielonej koncesji prowadzi w konsekwencji do naruszenia przepisów prawa, do przestrzegania których zobowiązał się podmiot koncesjonowany.

Stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 ze zm.) – obowiązującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Treść powołanego przepisu wskazuje zatem, że już samo naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów z art. 56 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego (P.e.) oraz wymierzenia na tej podstawie przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej.

W ocenie Sądu, brzmienie przepisu przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w sytuacji spełnienia hipotezy przedmiotowej normy prawnej. Powyższy przepis stanowi w związku z tym samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego działania przedsiębiorcy. Stąd też nawet niezawinione działanie przedsiębiorcy uprawnia organ regulacyjny do nałożenia kary pieniężnej przy wystąpieniu naruszenia warunków koncesji.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powódka, jako koncesjonowany podmiot profesjonalny zdaje sobie sprawę z obowiązków na niej ciążących i w konsekwencji odpowiada za swoje działania bądź zaniechania powstałe w wyniku wykonywania działalności koncesjonowanej, która winna być czyniona zgodnie z prawem. Powódka z pewnością zdaje sobie również sprawę z tego, że działalność koncesyjna, o możliwość wykonywania której sama się ubiegała, jest reglamentowana przez państwo, w związku z czym sposób jej wykonywania winien stać na szczególnie wysokim poziomie i powinna być ona wykonywana przede wszystkim zgodnie z prawem. Uzyskując koncesję powódka zgodziła się wypełniać wszystkie jej postanowienia.

Zdaniem Sądu to na podmiocie gospodarczym ciąży obowiązek prawidłowego wykonywania obowiązków koncesyjnych i to powódka jest odpowiedzialna za organizację pracy, dlatego bez znaczenia jest powoływanie się powódki na niedopatrzenie ze swojej strony. Zgodnie z protokołem badania odbiorczego dokonanego przez UDT w dniu 20 grudnia 2013 r., zbiornik paliw ciekłych o nr ewidencyjnym (...) posiada nr fabryczny (...) i został wybudowany w 2013 r. (k. 31 akt adm.). Kopię tego protokołu wraz z kopią decyzji UDT (w której również podane są nr ewidencyjny i fabryczny) powódka załączyła do wniosku o zmianę koncesji z dnia 16 czerwca 2014 r. (k. 24, k. 31 akt adm.). Powódka mogła zatem wykryć nieścisłości między posiadaną dokumentacją a stanem faktycznym, co najmniej w dniu złożenia pierwszego wniosku o zmianę koncesji. Z kolei na zdjęciu załączonym przez powoda do odwołania widnieje numer fabryczny zbiornika ( (...)) oraz rok jego budowy (2010) i dotyczą one zbiornika o numerze ewidencyjnym (...), który jest faktycznie zamontowany na stacji paliw w Ś.. Dane te zawarte są także w protokole Urzędu Dozoru Technicznego. Kopię protokołów UDT zbiornika o nr ewidencyjnym (...) z dnia 15 listopada 2016 r. oraz 26 listopada 2018 r. powódka załączyła do wniosku z dnia 25 stycznia 2019 r. skierowanego do pozwanego o sprostowanie nr zbiornika wskazanego w udzielonej koncesji, jako oczywistej omyłki pisarskiej (k. 56-59 akt adm.).

Jak wskazano już na wstępie, dla stwierdzenia naruszenia warunku koncesji nie ma znaczenia kwestia winy, czy też jej braku, dla stwierdzenia naruszenia. Podkreślenia wymaga w tym miejscu, że wykonywanie koncesjonowanej działalności gospodarczej niezgodnie z zakresem koncesji jest naruszeniem obowiązków (warunków) wynikających z koncesji. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Powódka wykonywała koncesjonowaną działalność gospodarczą niezgodnie z zakresem posiadanej koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Powódka prowadzi działalność gospodarczą od momentu otrzymania koncesji w 2013 r. na obrót paliwami ciekłymi, nie przerwała tej działalności w chwili powzięcia wiadomości o przekroczeniu zakresu posiadanej koncesji, dotyczy to okresu 18 stycznia - 27 maja 2019 r.

Jak wynika z § 3 pkt 2 umowy dzierżawy zawartej w dniu 12 czerwca 2014 r., wydzierżawiający udostępnia dwa osobne stanowiska umożliwiające instalację i działanie dwóch dystrybutorów paliwa. Zgodnie zaś z § 4 pkt. 1 dzierżawca - powód oświadczył że będzie wykorzystywał infrastrukturę stacji paliw do bezpośredniej sprzedaży paliwa przy wykorzystaniu dwóch bezobsługowych dystrybutorów (k. 27-28 akt adm.). Z treści wskazanej umowy wynika zatem, że powódka od początku działalności koncesjonowanej chciała wykorzystywać dwa dystrybutory paliwa. Z treści protokołów z dnia 18 stycznia 2019 r. dotyczącego kontroli wyrobów energetycznych oraz czynności pobierania próbek oraz ich badania (k. 3-4, k. 8 akt adm.) podpisanych przez powódkę, wynika że prowadzi działalność przy użyciu zbiornika o innym nr niż wskazany w koncesji oraz używa dwóch odmierzaczy paliwa. Z kolei brak jest adnotacji, aby jeden z dystrybutorów był wyłączony z użycia (k. 8v akt adm.). Powódka podpisała niniejszy protokół i nie wnosiła w tym przedmiocie zastrzeżeń - pisma powoda z dnia 12 kwietnia oraz 16 maja 2019 r. (k. 12-13, k. 15-16 akt adm.). Gdyby ustalenia stwierdzone w protokole (część V pozostałe ustalenia) były niezgodne ze stanem faktycznym powódka powinna złożyć zastrzeżenia do protokołu, co nie miało miejsca.

Ponieważ protokoły kontroli są dokumentami urzędowymi, stwierdzającymi zastany stan faktyczny (art. 76 § 1 k.p.a.), a powódka ich nie kwestionowała, oznacza że powódka zaaprobowała wskazane w nim stwierdzenia. W tym stanie rzeczy ciężar udowodnienia istnienia odmiennego stanu faktycznego spoczywał na powódce w myśl art. 6 k.c. w zw. z art. 232 oraz 244 § 1 k.p.c., pozwany był bowiem zawiązany ustaleniami zawartymi w dokumencie, jakim bezsprzecznie jest protokół zdawczo-odbiorczy.

Zatem, w czasie kilku miesięcy 18 stycznia - 27 maja 2019 r. powódka wykonywała działalność na powyższej stacji paliw niezgodnie z warunkiem 1 udzielonej jej uprzednio koncesji.

Tak więc obrót paliwami ciekłymi na tej stacji przez tak długi okres czasu dokonywany był bez kontroli ze strony organu koncesyjnego pomimo, że działalność ta podlega koncesjonowaniu oraz kontroli Prezesa URE. Istotnym jest zatem, iż wymagania koncesji nakazywały przedsiębiorcy podjąć wszelkie niezbędne działania, aby zawiadomić organ o zmianie koncesji, co nastąpiło ze znacznym opóźnieniem w stosunku do wykonywanej działalności na tej stacji paliw. Stopień zawinienia w tym wypadku należało ocenić jako bardzo duży.

Mając na względzie podwyższony miernik staranności, którym powinien kierować się podmiot koncesjonowany, powódka miała obowiązek przestrzegania warunków koncesji, na które się zgodziła i o co wnioskowała składając wniosek o udzielenie koncesji dla prowadzenia zaplanowanej przez siebie działalności gospodarczej. Powódka powinna w chwili podjęcia reglamentowanej działalności gospodarczej przy użyciu dzierżawionej infrastruktury dokonać audytu otrzymanej dokumentacji z dzierżawionymi urządzeniami stacji paliw. Wskazane czynności powinny nastąpić w protokole zdawczo –odbiorczym już przy podpisaniu w dniu 12 czerwca 2014 r. umowy dzierżawy infrastruktury znajdującej się na stacji paliw w Ś. umowa nie wymienia przedmiotowego załącznika). Powódka nie zweryfikowała przed podjęciem działalności koncesjonowanej dokumentacji technicznej zbiornika z danymi identyfikacyjnymi znajdującymi się na zbiorniku (tabliczka znamionowa), bo w ten sposób wykryłby rozbieżność pomiędzy dokumentacją techniczną a informacjami znajdującymi się na zbiorniku, stąd dokumentacja nie pochodzi od użytkowanego zbiornika, bowiem zawiera inny nr identyfikacyjny. Ten błąd został wvkrytv dopiero przez inspektorów (...) Urzędu Celno-skarbowego w G. podczas kontroli, która miała miejsce w dniu 18 stycznia 2019 r.

W ugruntowanym już od lat stanowisku doktryny i judykatury, profesjonalizm przedsiębiorcy powinien przejawiać się w dwóch podstawowych cechach jego zachowania: postępowaniu zgodnym z regułami fachowej wiedzy oraz sumienności. Wzorzec należytej staranności musi uwzględnić zwiększone oczekiwania co do zawodowych kwalifikacji koncesjonariusza-specjalisty, co do jego wiedzy i praktycznych umiejętności skorzystania z niej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., IV CK 100/05, Legalis 92763).

Przepis art. 355 § 2 k.c. wymaga od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą przy uwzględnieniu ich zawodowego charakteru, staranności szczególnego rodzaju. To przemawia za tym, że przedsiębiorca obowiązany jest do zwiększonej skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania, jak również uzasadnione jest oczekiwanie od niego wiedzy na temat sposobu wykonywania koncesjonowanej działalności. W istotę działalności gospodarczej wpisane jest również posiadanie specjalistycznej wiedzy nie tylko obejmującej czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone standardy wymagań. Szczególnym przykładem profesjonalnej działalności gospodarczej jest wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi, która powinna cechować się profesjonalizmem wynikającym z zawodowego charakteru tej działalności. Z kolei w odniesieniu do stosunków o charakterze zawodowym wymagane są kryteria specjalistyczne, wśród których istotnym kryterium gwarantującym prawidłową realizację zadań koncesyjnych jest staranność, na poziomie wyższym od przeciętnego, która wymagana jest od specjalistów bez względu na to, czy odpowiednio wysoki stopień biegłości osiągnięty został w drodze uzyskania specjalistycznego wykształcenia zawodowego (fachowego), czy też poprzez praktyczne doskonalenie zawodowe. Powódka powyższych kryteriów nie spełniła, albowiem naruszyła wymogi koncesyjne w zakresie prowadzenia działalności bez przedłużenia koncesji w przewidzianym przepisami czasie.

Naruszając warunek pkt. 1 koncesji, poprzez prowadzenie działalności na stacji paliw z naruszeniem jej zakresu, powódka tym samym wypełniła przesłanki z art. 56 ust. 1 pkt 12 P.e.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, iż kwestia winy nie ma znaczenia, albowiem z punktu widzenia przepisów ustawy – Prawo energetyczne, w szczególności treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy, istotny jest sam fakt jego naruszenia, poprzez naruszenie warunków koncesji, bez konieczności wykazywania zawinionego działania przedsiębiorcy. Odpowiedzialność ponoszona na podstawie wskazanego wyżej przepisu jest odpowiedzialnością o charakterze obiektywnym, która wypływa z samego faktu naruszenia przepisów, nie jest zaś oparta na zasadzie winy. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wielokrotnie już wyraził powyższe stanowisko w orzecznictwie, które wielokrotnie również zostało zaaprobowane przez sąd II instancji (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie: z dnia 19 września 2007 r., sygn. akt VI ACa 458/07, z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt VI ACa 1002/11).

„Zgodnie z przepisem art. 56 ust. 2 Prawa energetycznego „karze podlega ten kto...", zatem Prezes URE jest obowiązany, a nie uprawniony, do nałożenia kary w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze. Zgodnie z art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe" (wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2007 r., sygn. akt III SK 1/07, wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 19 września 2007 r. sygn. akt VI ACa 458/07, z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt VI ACa 356/09, z dnia 28 sierpnia 2009 r. sygn. akt VI ACa 300/09, wyroki Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów: z dnia 10 września 2007 r., sygn. akt XVII AmE 58/07 oraz z dnia 2 października 2009 r. sygn. akt XVII AmE 191/08).

Treść wskazuje zatem, że już samo naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów z art. 56 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego oraz wymierzenia na tej podstawie przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej. W ocenie Sądu, brzmienie przepisu przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w sytuacji spełnienia hipotezy przedmiotowej normy prawnej. Powyższy przepis stanowi w związku z tym samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego działania przedsiębiorcy. Stąd też nawet niezawinione działanie przedsiębiorcy uprawnia organ regulacyjny do nałożenia kary pieniężnej przy wystąpieniu naruszenia warunków koncesji.

Sąd stwierdza, że powódka jako koncesjonowany podmiot profesjonalny zdaje sobie sprawę z obowiązków na niej ciążących i w konsekwencji odpowiada za swoje działania bądź zaniechania powstałe w wyniku wykonywania działalności koncesjonowanej, która winna być czyniona zgodnie z prawem.

Sąd nie mógł w związku z powyższym odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust 6a P.e. w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 P.e. postępowanie w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE toczy się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu w sprawach z zakresu regulacji energetyki. Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów. Z kolei w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że kwestie poruszone w odwołaniu stanowią powtórzenie stanowiska wyrażonego w postępowaniu administracyjnym, jak również stanowią jedynie polemikę z treścią zaskarżonej decyzji.

Zdaniem Sądu decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ocena dokonana przez Prezesa URE, co do charakteru i rozmiaru naruszenia obowiązków wynikających z przepisów ustawy – Prawo energetyczne i udzielonej koncesji. Sąd stanął na stanowisku, że wysokość nałożonej na odwołującą kary pieniężnej znajduje uzasadnienie w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Ponad wszelką wątpliwość został stwierdzony fakt naruszenia warunku koncesji, a tym samym naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych, albowiem odwołujący nie kwestionował w odwołaniu kwestii naruszenia przez spółkę warunku koncesji.

Zgodnie z postanowieniami art. 56 ust. 6 P.e. Prezes URE ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Przy ocenie szkodliwości czynu, reasumując wskazane wyżej rozważania należało wziąć pod uwagę, że od 27 września 2018 r. do 26 maja 2019 r. powódka prowadziła działalność polegającą na obrocie paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu zbiornika podziemnego na olej napędowy o numerze ewidencyjnym (...) oraz bezobsługowego odmierzacza paliw o numerze fabrycznym (...) zlokalizowanych na stacji paliw w miejscowości Ś.: (...), (...)-(...) S., niezgodnie z przedmiotem i zakresem działalności koncesjonowanej, ustalonym w pkt 1 ww. decyzji koncesyjnej, tj. przez okres 8 miesięcy. Naruszenie warunku koncesji nosi znamiona znacznej szkodliwości czynu, a powódka zaprzestała naruszania prawa dopiero w dniu 27 maja 2019 r., a więc w dniu wydania decyzji rozszerzającej przedmiot działalności koncesjonowanej o drugi bezobsługowy odmierzacz paliwa o nr (...). Nie wystąpiły zatem przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej określone w art. 56 ust. 6a P.e.

Stopień zawinienia powódki należało w związku z tym określić jako duży, albowiem, co już podkreślono, to na powódce ciąży obowiązek stworzenia takiej organizacji działalności koncesjonowanej, aby wykluczyć sytuacje użytkowania infrastruktury technicznej bez wcześniejszego zgłoszenia tego faktu organowi regulacyjnemu, który na wniosek zainteresowanego dokona stosowanej zmiany koncesji, co wynika z zapisów ustawy.

Powódka, zdaniem Sądu, miała pełną świadomość czego dotyczy udzielona jej koncesja i jaki jest jej zakres.

Przechodząc w tym miejscu do kwestii wymiaru nałożonej na odwołującego kary pieniężnej, której wysokość odwołujący kwestionował, należy wskazać, że na podstawie art. 56 ust. 3 P.e., wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Przychody Przedsiębiorcy w 2018 r. z całej działalności gospodarczej wyniosły (...) zł. Przychody Przedsiębiorcy w 2018 r. z tytułu obrotu paliwami ciekłymi wyniosły (...) zł. Dochód z działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi w 2018 r. wyniósł (...) zł, zaś całkowity dochód Przedsiębiorcy w 2018 r. wyniósł (...) zł (k. 73 akt adm.).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 56 ust. 6 P.e. w ocenie Sądu pozwany prawidłowo ocenił stopień szkodliwości czynu oraz stopień zawinienia powoda jak też uwzględnił fakt, że powódka dotychczas nie była karana za naruszenie przedmiotu i zakresu koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Wymierzona kara pieniężna w wysokości 40.000 zł, stanowi ok. (...) % przychodów z działalności koncesjonowanej uzyskanych przez powódkę w 2018 r.

Należy zauważyć, że kwota kary jest niższa od limitu wyznaczonego w art. 56 ust. 3 P.e., bowiem maksymalny wymiar kary mógł wynieść 15 % tego przychodu, czyli kwotę (...) zł. Tym samym wysokość wymierzonej kary pozostaje we właściwej proporcji do uzyskanego przychodu i nie będzie rzutować na stabilność finansową, co w ocenie Sądu nie spowoduje utraty płynności finansowej przedsiębiorcy, ani też nie przyczyni się do upadłości, czy likwidacji przedsiębiorcy.

Kara pieniężna, aby była skuteczna powinna być również na tyle dolegliwa dla podmiotu, by ten w przyszłości unikał podobnych zachowań sprzecznych z prawem i jest ostrzeżeniem na przyszłość. Przedsiębiorca prowadzący działalność koncesjonowaną ponosi odpowiedzialność za swoje działania sprzeczne z prawem nie tylko w kontekście wpływu na własną działalność, ale również na działalność koncesyjną prowadzoną przez pozostałe podmioty. Uznanie, że szkodliwość czynu dokonanego przez przedsiębiorcę była większa niż znikoma, uniemożliwia to odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. Organ regulacyjny nie ma obowiązku w myśl art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne do odstąpienia od wymierzenia podmiotowi kary. W ocenie Sądu, nałożona kara pieniężna będzie pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a zatem będzie zarówno realną, jak również odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu oraz wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań. W ocenie Sądu sytuacja finansowa odwołującej pozwala na uiszczenie kary we wskazanej wyżej wysokości bez uszczerbku dla prowadzonej działalności gospodarczej i nie będzie stanowić nadmiernego obciążenia finansowego dla powódki.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. odwołanie powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powódkę należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niej na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 720 zł w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

Sędzia SO Bogdan Gierzyński