Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 58/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego W. K. (1) adwokat K. B. podniósł następujące zarzuty:

1)  obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego przejawiającą się:

- uznaniem wyjaśnień W. K. (1) za niewiarygodne w przeważającej części. Podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego są konsekwentne, logiczne i spójne oraz korespondują z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżoną W. Ś. (1) i zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,

- uznaniem wyjaśnień W. Ś. (1) za niewiarygodne w przeważającej części, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonej korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym;

2)  powstały wskutek powyższych naruszeń błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż:

a)  oskarżony wprowadził do ewidencji zakupów (...) sp. Z o.o. 37 faktur VAT zakupu oleju napędowego niedokumentujących rzeczywistych dostaw tego towaru, co doprowadziło do złożenia VAT 7 i wniosku VAT – ZZ o zwrot naliczonego podatku od towarów i usług, w sytuacji, gdy (...) sp. z o.o. faktycznie korzystała z dostaw paliwa od (...) sp. z o.o.,

b)  oskarżony usiłował doprowadzić Naczelnika Urzędu Skarbowego P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, polegającego na dokonaniu nienależnego zwrotu naliczonego podatku od towarów i usług oraz zaliczeniu uzyskanej kwoty na rzecz zaległych zobowiązań, w sytuacji gdy wprowadził do ewidencji zakupów VAT spółki przedmiotowe faktury będące konsekwencją dostaw paliw od (...) sp. z o.o.

Obrońca oskarżonego W. K. (1) adwokat B. D. podniósł następujące zarzuty:

1)  obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, polegającej na:

- przyjęciu teorii o sprawstwie oskarżonego, który konsekwentnie od początku nie przyznawał się do zarzucanych czynów oraz złożył wyczerpujące wyjaśnienia, w których wskazał, że mimo wielokrotnych kontroli skarbowych w firmie, a także wcześniejszej współpracy z firma (...), wyniki kontroli nie wskazywały na jakiekolwiek nieprawidłowości, co więcej oskarżony dokonał sprawdzenia spółki pod kątem wymaganej koncesji oraz w zakresie bycia aktywnym podatnikiem podatku VAT, a także osobiście odbierał olej przywożony przez kierowcą spółki (...), co rzutuje na kwestię ustalenia przez Sąd w sposób błędny, iż W. K. (1) jako pełnomocnik zarządu spółki P. wprowadził do ewidencji zakupów VAT 37 faktur VAT zakupu oleju napędowego, nie dokumentując rzeczywistych dostaw tego towaru,

- brak ustosunkowania się do wyjaśnień oskarżonego, w których wskazano, że w niniejszej sprawie nie miało miejsca złożenie wniosku o zwrot podatku VAT, ale o przeksięgowanie nadwyżki podatku na kolejny miesiąc (okres rozliczeniowy), która ta okoliczność ma istotne znaczenie dla ustalenia kwestii rzutujących na odpowiedzialność karną oskarżonego oraz zastosowania w opisie czynu przypisanego „naraził na nienależny zwrot”,

- całkowitym pominięciu przez Sąd dokonania oceny dokumentu z dnia (...) r., złożonego do akt przez obrońcę na rozprawie w dniu (...) r., w sytuacji w której jak wynika z protokołu rozprawy z dnia (...) r., na żądanie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w P. złożone zostały przez spółkę (...) sp. z o.o. dokumenty, które potwierdziły współpracę ze spółką (...), w wyniku tego postępowania kontrolnego nie doprowadziły do wykazania jakichkolwiek nieprawidłowości,

- wyprowadzeniu z zeznań świadka L. J. teorii o pełnieniu przez niego roli tzw. „słupa” w spółce (...) sp. z o.o., w sytuacji w której z zeznań w/w świadka wynika jedynie, iż nazwiska oskarżonych nie są mu znane oraz że wcześniej oskarżonego nie widział, a ustosunkowując się do dokumentów okazanych mu w postępowaniu przygotowawczym wskazał, że widniejący podpis jest podobny do jego podpisu, co w pełni koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonego, który wskazywał kilkukrotnie, że nie współpracował (nie miał bezpośredniego kontaktu) z zarządem, a faktury i towar odbierał od kierowcy;

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, by oskarżony usiłował doprowadzić Naczelnika Urzędu Skarbowego P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa w kwocie 259 869 złotych, polegającego na dokonaniu przez niego na rzecz spółki (...) sp. z o.o. nienależnego zwrotu naliczonego podatku od towarów i usług oraz zaliczeniu tej kwoty na rzecz zaległych zobowiązań podatkowych spółki, poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu występowania po stronie spółki (...) sp. z o.o. nadwyżki podatku naliczonego nad zależnym, wynikającej z ujęcia w ewidencji VAT 37 faktur nie dokumentujących rzeczywistych transakcji nabycia oleju napędowego, w sytuacji, w której jak wskazano w zarzucie wyżej nie miała miejsca sytuacja polegająca na wprowadzeniu przez oskarżonego do ewidencji zakupów VAT spółki 37 faktur VAT zakupu oleju napędowego, nie dokumentujących rzeczywistych dostaw tego towaru;

3)  z ostrożności procesowej – obrazę prawa materialnego art. 286 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie i zakwalifikowanie zachowań oskarżonego opisanych w punkcie 1 i 3 zaskarżonego wyroku jako dwa odrębne czyny zabronione z art. 76 § 1 k.k.s. (pkt 1) i art. 286 § 1 k.k. (pkt 3), podczas gdy działanie oskarżonego stanowić może tylko jedno przestępstwo określone w art. 76 § 1 k.k.s., albowiem w/w przepisy pozostają w zbiegu pozornym, co wyklucza kumulację ich stosowania na podstawie art. 8 k.k.s.;

4)  z ostrożności procesowej – rażącą niewspółmierność kary w postaci grzywny w wysokości 300 stawek dziennych grzywny przy określeniu jednej stawki na 100 złotych, która ze względu na okoliczności o charakterze łagodzącym (uprzednia niekaralność, przypisanie czynu na podstawie którego nastąpiło skazanie w formie usiłowania), winna być stosownie umniejszona, a mając na uwadze obecną sytuację życiową i finansową oskarżonego jest karą rażąco niewspółmierną.

Obrońca oskarżonej W. Ś. (2) podniósł następujące zarzuty:

1)  obrazę art. 1 § 1 k.k.s w zw. z art. 56 § 1 k.k.s oraz art. 76 § 2 k.k.s poprzez brak wskazania dalszych norm prawnych – w szczególności prawa podatkowego, które w ramach normy blankietowej wyrażonej przepisem art. 56 § 1 k.k.s oraz art. 76 § 2 k.k.s. miała naruszyć oskarżona, co tym samym determinuje brak skazania oskarżonej za przestępstwo na podstawie obowiązujących przepisów prawa, ponieważ nie jest możliwe naruszenie samego przepisu art. 56 § 1 k.k.s oraz art. 76 § 2 k.k.s.;

2)  obrazę art. 44 § 2 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa poprzez brak zastosowania przepisu art. 44 § 2 k.k.s., mimo upływu okresu 5 lat określonych w przepisie art. 70 § 1 O.p. po upływie, których, z mocy prawa, dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, w szczególności mając na uwadze, że w ujawnionym na rozprawie głównej materiale dowodowym brak jest dowodu na okoliczność zaistnienia przesłanek pozwalających na przyjęcie, że doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia (i na jaki ewentualnie okres) bądź przerwania takiego biegu, co skutkowało brakiem umorzenia postępowania w zakresie czynów obejmujących znamiona w/w przepisów stosowanie do przepisu art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.;

3)  obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez niesamodzielne rozstrzygnięcie zagadnień faktycznych i prawnych, a w szczególności poprzez oparcie czynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie w zakresie szerszym niż przyjęcie, że dokument danej treści został sporządzony i zawiera określone ustalenia, tj. przyjmując ustalenia czynione przez inne podmioty (organy), w szczególności poprzez przyjęcie czynionych ustaleń w zakresie okoliczności faktycznych stanowiących podstawę wydania tych dokumentów, w szczególności na podstawie „decyzji Naczelnika US”, tj. decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego P. w P. z dnia 3 lutego 2014 r., która to z uwagi na odmienne ukształtowanie procesu ustalania stanu faktycznego (odmienne reguły dowodowe w postępowaniu podatkowym) nie mogą stanowić podstawy dokonywania ustaleń „Sądu Karnego” poza zakresem przyjęcia, iż dana decyzja została wydana w określonym kształcie i o określonej treści – jednakże nie kształtuje ona, w zakresie wiążącym Sąd, stanu prawnego, istotnego dla orzekania w sprawie karnej;

4)  obrazę art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez:

- brak poczynienia przez Sąd I instancji ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy mającego stanowić podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku samodzielnie, ale jako odtworzenie stanu faktycznego ustalonego przez inne podmioty – organy podatkowe, Sąd I instancji nie posiadał materiałów pozwalających na poczynienie ustaleń w zakresie okoliczności faktycznych, jakie znalazły się w uzasadnieniu, co wprost z niego wynika, jedynym pierwotnym materiałem, jakim dysponował Sad i jaki uczynił podstawą swoich ustaleń były faktury VAT, wniosek o zwrot podatku, zapisy w rejestrze zakupów, deklaracja VAT, gdzie wskazać należy, że dokumenty te same z siebie są prawidłowe księgowo i przekonują o prawidłowości działania oskarżonej, w żaden sposób nie potwierdzają zasadności tezy oskarżenia,

- pominięcie przez Sąd I instancji przy dokonywaniu oceny wyjaśnień oskarżonego W. K. (1) znacznej ich części, w zakresie tego, iż prowadził on wcześniej współpracę ze spółką (...), która to współpraca układała się prawidłowo, miał on kontakt z tą sama osobą, która zaopatrywała w paliwo wcześniejszą spółkę, w której prowadził działalność, zaś dostawy paliwa, które odzwierciedlają faktury VAT stanowiące podstawę naliczeń określonych w deklaracji VAT 7 oraz będących podstawą wniosku o zwrot podatku VAT, były rzeczywiste i brak było podstaw do tego, by w jakimkolwiek zakresie posiadać wątpliwości o rzetelności działania spółki,

- pominięcie przez Sąd I instancji ustaleń dotyczących osoby oskarżonej, tj. tego, iż przez cały okres „bycia” prezesem zarządu spółki pracowała ona na pełen etat, jako księgowa w (...) Szpitalu Miejskim im. (...) w P., zajmowała się wychowywaniem trójki małoletnich dzieci, co w przekonaniu obrony miało bardzo istotne znaczenie dla oceny dowodów oraz ustaleń dotyczących strony podmiotowej – zamiaru – po stronie oskarżonej w zakresie popełnienia zarzucanych jej przestępstw;

5)  obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, polegającej na przyjęciu, że:

- wyjaśnienia oskarżonej W. Ś. (2) w zakresie braku jej wiedzy o działalności operacyjnej (...) sp. z o.o., tj. kwestiach związanych z kontrahentami, dostawami, płatnościami, itd., nie zasługują na wiarę, ponieważ W. K. (1), który sprawami tymi się w spółce zajmował był jej życiowym partnerem, gdy jednocześnie oskarżona w czasie gdy pełniła funkcję prezesa zarządu spółki pracowała na pełen etat jako księgowa w (...) Szpitalu Miejskim im. (...) w P. oraz zajmowała się prowadzeniem domu i wychowaniem trójki małoletnich dzieci, gdzie zgodne z zasadami doświadczenia życiowego jest, że osoby żyjące w związkach nie posiadają szczegółowej wiedzy w zakresie pracy zawodowej swoich partnerów – posiadają ogólna wiedzę – jednakże poszczególne czynności i działania podejmowane w ramach wykonywanej pracy zawodowej nie są im wzajemnie znane, co miało również miejsce w odniesieniu do oskarżonej i współoskarżonego – W. Ś. (2) zajmowała się swoja praca zawodową i dokumentacja spółki w zakresie jej porządkowania, jednakże kwestie operacyjne leżały całkowicie poza sferą jej wiedzy,

- wyjaśnienia W. K. (1) w zakresie, w jakim wskazał, że działalność operacyjna spółki leżała w zakresie jego kompetencji nie zasługiwały na wiarę i W. Ś. (2) również znała szczegóły funkcjonowania spółki, gdzie zasady doświadczenie życiowego wskazują, że W. K. (1) jako osoba posiadająca doświadczenie w branży paliwowej, będzie osobą odpowiednią do prowadzenia spraw spółki, a nie W. Ś. (2), która nigdy takiej działalności nie prowadziła, a nadto pracowała w pełnym wymiarze godzin i sprawowała opieką nad dziećmi;

6)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, by:

a)  przypisać W. Ś. (2) zamiar choćby ewentualny popełnienia zarzucanych jej przestępstw, tj. by W. Ś. (2) chciała bądź w ogóle liczyła się z tym, że jej działanie może prowadzić do popełnienia przestępstwa, a tym bardziej by działała ona w zamiarze bezpośrednim, nakierowanym na uzyskanie korzyści majątkowej – gdzie nie posiadała ona wiedzę o działalności operacyjnej spółki, zaś jedyna wiedzą jaka mogła posiąść mogła czerpać z dokumentacji, która to w pełni potwierdza zasadność dokonania na rzecz (...) sp. z o.o. zwrotu podatku VAT w kwocie wskazanej we wniosku złożonym przez oskarżona,

b)  nie dochodziło do rzeczywistych dostaw paliwa mających odzwierciedlenie w 37 fakturach VAT wskazanych w zarzutach stawianych oskarżonej,

c)  oskarżeni mieli jakiekolwiek podstawy do tego by podejrzewać, że spółka (...) sp. z o.o. nie prowadzi w sposób rzetelny działalności, w zakresie obrotu paliwami, ponieważ wcześniej działalność w tym zakresie była przez tą spółkę prowadzona, a oskarżony W. K. (1) w sposób stały ze spółka tą współpracował.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońców okazały się niezasadne.

Na wstępie należy zauważyć, iż analiza apelacji wszystkich obrońców prowadzi do wniosku, że mimo podniesienia w nich zarówno zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych, to w rzeczywistości ściśle się one ze sobą wiążą. Te same okoliczności, które skarżący uznali za uchybienia Sądu, stały się podstawą do skonstruowania tych dwóch odmiennych rodzajowo zarzutów. Wprawdzie z różnej perspektywy, tj. raz jako obraza prawa procesowego, a innym razem jako błąd w ustaleniach faktycznych, ale w różnych rodzajowo zarzutach podważana jest ta sama ocena wiarygodności danego dowodu lub to samo ustalenie. Takie ujmowanie zarzutów nie jest prawidłowe. Dane, czyli jedno uchybienie, winno stanowić podstawę do podniesienia jednego zarzutu. Zarzut ten winien się opierać na tzw. pierwotnej przyczynie uchybienia, co wiąże się z tym, że nie można mylić przyczyny uchybienia z jego następstwem – skutkiem. Oczywiście jedno rozstrzygnięcie (np. jeden punkt wyroku) może być dotknięty dwoma bądź większą ilością uchybień, co da podstawę do podniesienia dwóch lub większej ilości zarzutów, ale, jak już to podkreślono, to samo uchybienie powinno stanowić podstawę do podniesienia jednego zarzutu. Poszukując pierwotnej przyczyny uchybienia należy pamiętać o tym, że zarzut obrazy prawa materialnego może by podniesiony prawidłowo tylko wtedy, gdy co do danego uchybienia nie są kwestionowane ustalenia faktyczne, natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być prawidłowo podniesiony tylko wtedy, gdy co do danego uchybienia nie jest kwestionowany sposób procedowania sądu (co wiąże się z obrazą przepisów prawa procesowego).

Przedstawiony sposób konstruowania zarzutów (kwalifikowania uchybienia pod określoną przyczynę odwoławczą) nie został zachowany w omawianych apelacjach. W konsekwencji, uznanie niezasadności zarzutu obrazy prawa procesowego będzie skutkowało niejako automatycznie niezasadnością odpowiadającego mu zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który został oparty na tym samym rzekomym uchybieniu Sądu, ale ujętym z perspektywy „następstwa” tegoż uchybienia, a nie „przyczyny”.

Uściślając niekonsekwencję skarżących w zakresie stawianych zarzutów, wskazać należy, iż w apelacjach podniesiono zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych. Nie ulega wątpliwości, że tego rodzaju zarzut winien być podniesiony - patrząc rzecz jasna od strony wspomnianej poprawności formalnej, czyli z punktu widzenia pierwotnej przyczyny uchybienia - wówczas, gdy skarżący co do danego uchybienia nie kwestionuje ani sposobu gromadzenia dowodów, ani też oceny ich wiarygodności, a zatem nie upatruje pierwotnej przyczyny zaistniałego uchybienia w obrazie przepisów procesowych, których jedynie skutkiem są błędne ustalenia faktyczne. Zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 k.p.k. należy bowiem formułować tylko wtedy, gdy, zdaniem skarżącego, w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku). Gdy skarżący dopatruje się przyczyny błędnych ustaleń w obrazie przepisów procesowych związanych ze sposobem ich gromadzenia, czy też oceny (np. w obrazie art. 7 k.p.k.), to powinien podnieść zarzut obrazy tych przepisów i jedynie jako ich skutek (wpływ na treść wyroku) wskazać błędne ustalenia faktyczne. Treść apelacji prowadzi do jednoznacznego wniosku, że apelujący de facto przyczyn błędnych ustaleń faktycznych dopatrują się, w ich zdaniem, nieprawidłowej ocenie wiarygodności zgromadzonych dowodów. Tak więc, kierując się wspomnianą już zasadą związaną z pierwotnym źródłem uchybienia, winni postawić zarzuty obrazy prawa procesowego, a błędne ustalenia faktyczne wskazać jedynie jako konsekwencje tej obrazy (wpływ na treść wyroku). Nieprawidłowe jest stawienia w takiej sytuacji dwóch odrębnych zarzutów, tj. zarazem obrazy prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych, chyba że mają one u swoich źródeł odmienne (nie tożsame) uchybienia, co przecież jest dość częstym przypadkiem.

Odrywając się jednak od poczynionych rozważań stwierdzić należy, że wbrew sugestiom obrońców, Sąd I instancji przeprowadził wnikliwe i wszechstronne postępowanie dowodowe, a zgromadzony materiał ocenił zgodnie z kryteriami określonymi w art. 7 k.p.k., tj. swobodnie a nie dowolnie, kierując się zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Nie pominął również przy wyrokowaniu (ocenie) żadnego dowodu, spełniając tym samym obowiązek wynikający z art. 410 k.p.k. W wyniku takiej oceny, Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które korelują z treścią uznanych za wiarygodne dowodów, a swoje stanowisko uzasadnił w sposób odpowiadający wymogom wskazanym w art. 424 k.p.k. Sąd I instancji, zgodnie z art. 8 § 1 k.p.k., samodzielnie też rozstrzygnął rysujące się w sprawie zagadnienia faktyczne i prawne. Nie doszło zatem do obrazy art. 7 k.p.k., art. 8 § 1 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., ani też do błędu w ustaleniach faktycznych, jak i do obrazy prawa materialnego.

Jeżeli zaś chodzi o obrazę art. 5 § 2 k.p.k., to nie dochodzi do naruszenia dyrektywy zawartej w tym przepisie wtedy, gdy wprawdzie istnieją dwie grupy przeciwstawnych sobie dowodów, ale ustalając przebieg wydarzeń, sąd orzekający oprze się na dowodach, które wspierają stan faktyczny z jednoczesnym przedstawieniem argumentacji przemawiającej za takim wyborem i wskazaniem dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym (por. postanowienie SN z dnia 19 kwietnia 2011 r., III KK 93/11, Biul. PK 2011, Nr 10, poz. 31). Uwzględnienie wszystkich dowodów przez sąd orzekający nie może oznaczać bowiem niejako obowiązku oparcia się na tych, które są korzystne dla oskarżonego, w sytuacji, gdy dowody zebrane w sprawie pozostają ze sobą w sprzeczności, tzn. dają podstawy do przyjęcia różnych wersji wydarzeń. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi polega na poddaniu analizie całokształtu zebranego materiału dowodowego i rzetelnej ocenie wiarygodności poszczególnych dowodów, zgodnie z kryteriami określonymi w art. 7 k.p.k. Takiej właśnie oceny dokonał Sąd Okręgowy, który swoje stanowisko przekonująco umotywował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny chciałby zwrócić uwagę przede wszystkim na to, że:

Po pierwsze, Sąd Okręgowy słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom W. K. (1) i W. Ś. (2) w zakresie, w jakim zaprzeczyli, aby dopuścili się czynów przypisanych im zaskarżonym wyrokiem. Twierdzenia oskarżonych są oderwane od realiów dowodowych sprawy, a uznanie ich za prawdziwe pozostawałoby w rażącej sprzeczności z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenie życiowego i wskazaniami wiedzy. W sprawie wszak niespornym jest, że W. Ś. (2) była prezesem zarządu spółki P., a W. K. (1) został ustanowiony pełnomocnikiem zarządu. W okresie od (...) r. W. K. (1) wprowadził do ewidencji zakupów spółki 37 faktur VAT zakupu oleju napędowego, przy czym wystawcą tych faktur miała być spółka (...). Następnie W. Ś. (2), działając jako prezes zarządu spółki P., w dniu (...) r. złożyła w Urzędzie Skarbowym P. w P. deklarację VAT – 7 z wykazaną rzekomą nadwyżką podatku naliczonego nad należnym w kwocie 391 628,83 zł, wynikającą z wymienionych wyżej faktur. Nadto W. Ś. (2) złożyła jednocześnie wniosek VAT – ZZ o zwrot spółce (...) 252 281,00 zł naliczonego podatku od towarów i usług. Dokumenty te oskarżona sygnowała swoim podpisem. Przedstawione okoliczności nie są kwestionowane przez strony, w tym przez apelujących, a jedynie w apelacji obrońcy oskarżonego adwokata B. D. zasugerowano, iż nie doszło do złożenia wniosku o zwrot podatku VAT, a jedynie domagano się „przeksięgowania nadwyżki podatku na kolejny miesiąc”, do czego Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części uzasadnienia. Rzecz jednak w tym, że przedmiotowe faktury nie mogły i nie odzwierciedlały rzeczywistych dostaw oleju napędowego. Były to transakcje fikcyjne, a oboje oskarżeni w pełni zdawali sobie z tego sprawę. Spółka (...), która miała być dostawcą paliwa z dniem 10 grudnia 2010 r. utraciła bowiem koncesję na obrót paliwami płynnymi. Mało tego, nie tylko utraciła tę koncesją, ale też rzeczywiście nie prowadziła działalności. Wskazują na to wyniki przeprowadzonej kontroli. Działalność ta nie miała bowiem miejsca w siedzibie spółki przy ul. (...) w P., ani też pod adresem wskazanym w Krajowym Rejestrze Sądowym, tj. przy ul. (...) w P., gdzie biuro zostało zlikwidowane już w dniu 1 września 2011 r. z uwagi na zaleganie z opłatami. Całkowite zaprzestanie działalności spółki (...) w zakresie handlu paliwami potwierdza również w swoich zeznaniach prezes jej zarządu (zmarły) L. J.. W oparciu o jego relacje można jedynie przyjąć, że będąc pod wpływem alkoholu podpisywał „podsunięte” mu dokumenty, ale nie stały za nimi rzeczywiste, prowadzone przez spółkę transakcje. Siła wymowy tych faktów nie pozostawia wątpliwości, że W. K. (1) i W. Ś. (2) dopuścili się przypisanych im czynów.

Po drugie, za wręcz irracjonalne należy uznać wyjaśnienia W. K. (1), że w ramach współpracy ze spółką (...) nie było potrzeby kontaktowania się z jej członkami zarządu, czy też osobami „decyzyjnymi” w tym podmiocie, a wystarczające były kontakty z kierowcami, którzy przywozili paliwo. Tak samo odnieść się trzeba do jego stwierdzenia, że wystarczającym dowodem posiadania koncesji przez spółkę (...) na handel paliwami była „podstemplowana deklaracja z US na J.”. Depozycje te pozostają w jaskrawej sprzeczności z zasadami profesjonalizmu i to szczególnie w branży paliwowej, gdzie weryfikacja kontrahenta jawi się jako oczywista, gdyż jej brak może skutkować bardzo poważnymi konsekwencjami. W. K. (1) posiadał bardzo duże doświadczenie w handlu paliwami, a zatem w pełni sobie zdawał sprawę z istoty omawianego zjawiska. Tak on, jak i W. Ś. (2) po prostu wiedzieli, że spółka (...) nie ma koncesji na handel paliwami, a przedmiotowe faktury (37) są fikcyjne i nie dokumentują rzeczywistych transakcji, zaś jedynym celem ich wystawienia były cele przestępcze, opisane w przypisanych im czynach. Na nieprawdziwość prezentowanej przez nich wersji, skonstruowanej wyłącznie dlatego, aby „wytłumaczyć” rzekome transakcje z niefunkcjonująca firmą, wskazuje również to, że sprawdzenie czy dany podmiot posiada koncesje na handel paliwami było bardzo proste, wystarczyło sprawdzić to na odpowiedniej stronie internetowej, a przecież oskarżeni byli profesjonalistami od lat działającymi na rynku. Dość naiwne są też wyjaśnienia, iż W. K. (1) płacił kierowcom bezpośrednio gotówką tak wysokie kwoty i jednocześnie nie potrafił podać żadnych nazwisk, telefonów itp.

Po trzecie, to, że poprzednie kontrole skarbowe nie wykazywały nieprawidłowości nie ma żadnego znaczenia. Faktem jest, przecież, że kontrola, która w efekcie zainicjowała postępowanie karne nieprawidłowości te wykazała, co znalazło potwierdzenie w zgromadzonych dowodach. Także bez znaczenia dla oceny prawidłowości zaskarżonego wyroku jest to, że oskarżony w latach wcześniejszych współpracował ze spółką (...) i „nie było żadnych problemów”. W okresie, który jest przedmiotem oceny w niniejszej sprawie problemy były i oskarżeni popełnili przypisane im przez Sąd Okręgowy przestępstwa. Tak samo należy odnieść się do dokumentu z dnia (...) r, złożonego przez obrońcę do akt na rozprawie w dniu (...) r. To, że spółka (...) w przeszłości współpracowała ze spółką (...) pozostaje bez związku z zarzuconymi oskarżonym w niniejszej sprawie przestępstwami. Rozstrzygające znaczenie mają wszak dowody zgromadzone w sprawie, które nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonych, a ich przestępcza działalność dotyczyła spółki (...).

Po czwarte, W. Ś. (2) w dniu (...) r. złożyła w Urzędzie Skarbowym P. w P. deklarację VAT - 7 z wykazaną nadwyżką podatku naliczonego nad należnym w kwocie 391 628,83 złotych, wynikającą z wyżej wymienionych faktur. Nadto złożyła wniosek VAT – ZZ o zwrot spółce (...) kwoty 252 281,00 złotych naliczonego podatku od towarów i usług. Dokumenty te sygnowała swoim podpisem (znajdują się one w aktach sprawy!) i ich treść jest jednoznaczna w swojej wymowie. To, czy kwota ta miałaby być w efekcie przelana na konto spółki, czy też w całości lub w części zaksięgowanie na zobowiązania wynikłe w kolejnych miesiącach nie zmienia postaci rzeczy w kwestii wyczerpania znamienia „narażenia na nienależny zwrot” oraz usiłowania „doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem” (w przypadku oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w opisie czynu wprost zaznaczono, iż zwrócony podatek miał być zaliczony na poczet zaległych zobowiązań podatkowych spółki).

Po piąte, wbrew sugestiom obrońcy oskarżonego W. K. (1), z zeznań zmarłego L. J. jasno wynika, że pełnił on rolę „słupa”. Przyznał, że spółka (...) utraciła koncesje na handel paliwami i takiej działalności nie prowadziła. Podpisywał jednak niekiedy dokumenty, które mu przedkładano, gdy był pod wpływem alkoholu. Oczywistym jest, że dokumenty te nie odzwierciedlały rzeczywistych transakcji, których po prostu nie było.

Po szóste, nietrafny jest zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie, mimo iż winien być zastosowany jedynie art. 76 § 1 k.k.s. albowiem przepisy te pozostają w zbiegu pozornym, co wyklucza kumulację ich stosowania na podstawie art. 8 k.k.s. Mianowicie, w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 roku (I KZP 19/12, R-OSNKW 2013, poz. 13) przyjęto, że reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 k.k.s, co w konsekwencji oznacza, iż wykluczone jest, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepis Kodeksu karnego albo odwrotnie. Pogląd ten zyskał powszechną akceptację w orzecznictwie (zob. postanowienie SN z dnia 5 grudnia 2017 r., III KK 256/17, L.; postanowienie SN z dnia 18 kwietnia 2019 r., II KK 82/19, L.; wyrok SA w Warszawie z dnia 14 października 2019 r., II AKa 404/18, L., wyrok SA w Katowicach z dnia 6 kwietnia 2018 r., II AKa 1/18, L. i postanowienie SN z dnia 24 stycznia 2013 r., I KZP 21/12, R- OSNKW 2013, poz. 14). W rezultacie, jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów (art. 8 § 1 KKS). Dlatego też Sąd Okręgowy prawidłowo postąpił skazując oskarżonych zarówno na podstawie przepisów Kodeksu karnego, jak i Kodeksu karnego skarbowego z uwagi na zaistnienie idealnego zbiegu, o którym mowa w art. 8 k.k.s.

Po siódme, na przekór twierdzeniom obrońcy oskarżonej W. Ś. (2), opisy przypisanych oskarżonej przestępstw w pełni oddają wszystkie znamiona typów czynów zabronionych wskazanych w podstawie skazania. Tak więc po stronie opisu czynów i kwalifikacji prawnej istnieje równowaga. Nie można zatem mówić o tzw. nietrzymaniu znamion. Wystarczy porównać treść przepisów wchodzących w skład podstawy skazania z opisem przypisanych oskarżonej czynów.

Po ósme, nie jest prawdą, że w sprawie winien znaleźć zastosowanie art. 44 § 2 k.k., ponieważ doszło do przedawnienia należności publicznoprawnej. Zgromadzone dowody temu przeczą. Należność publicznoprawna nie uległa przedawnieniu. Niemniej, wystarczające jest tu odwołanie się do uchwały Sadu Najwyższego (składu 7 sędziów) z dnia 20 września 2018 r., I KZP 7/18, z której wynika, ze w wypadku czynu, wyczerpującego znamiona opisane w dwóch albo więcej przepisów ustawy karnej, który stanowi przestępstwo podlegające kumulatywnej kwalifikacji prawnej, termin przedawnienia jego karalności wyznaczony jest w oparciu o wysokość kary grożącej za to przestępstwo określonej w przepisie przewidującym karę najsurowszą albo inne przesłanki wymienione w przepisach dotyczących terminu przedawnienia, a stosuje się go do całego kumulatywnie kwalifikowanego przestępstwa. Istota tej uchwały polega na tym, że nie można mówić o przedawnieniu czynu kwalifikowanego kumulatywnie, jeżeli chociażby jeden z przepisów wchodzących w jej skład dotyczył przestępstwa, które nie uległo jeszcze przedawnieniu. W takiej też sytuacji nie ma podstaw do usuwania z kwalifikacji prawnej przepisu, który dotyczy czynu, który, gdyby go oceniać w oderwaniu od innych przepisów tworzących kwalifikację kumulatywną, uległby przedawnieniu. Przedawnienie odnosi się bowiem do całości czynu, a nie do jego części związanej z danym przepisem współtworzącym kwalifikację prawną. Przenosząc tę uchwałę na grunt niniejszej sprawy zauważyć trzeba, że w skład kwalifikacji prawnej analizowanego w omawianym zarzucie przestępstwa wchodzi m.in. art. 62 § 2 k.k. S. on przestępstwo, które nie polega na uszczupleniu, czy narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej. Nie ma więc do niego zastosowania art. 44 § 2 k.k. Uwzględniając to, że czyn został popełniony w okresie od (...) r. ogłoszono W. Ś. (2), sporządzone w dniu (...) r., postanowienie o przedstawieniu zarzut popełnienia przedmiotowego przestępstwa i przesłuchano ją, to bez wątpienia, w świetle art. 44 § 1 i 5 k.k.s. o przedawnieniu nie może być mowy.

Po dziewiąte, całkowicie nieprawdziwe jest twierdzenie obrońcy oskarżonej W. Ś. (2), że Sąd Okręgowy nie był samodzielny w rozstrzyganiu rysujących się w sprawie zagadnień faktycznych i prawnych, gdyż oparł się na „na decyzji Naczelnika US”. Twierdzeniu temu przeczy uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w którym poczyniono stosowne ustalenia faktyczne i dokonano oceny prawnej zachowania oskarżonych zgodnie z zasadą samodzielności jurysdykcyjnej przewidzianej w art. 8 k.p.k. Ustalenia te i ocena prawna znajdują oparcie w zgromadzonych w sprawie dowodach. To, że Sąd Okręgowy wykorzystał do poczynionych ustaleń rzeczoną decyzję nie może dziwić skoro uznał ją za wiarygodny materiał dowodowy, czemu też, w realiach badanego przypadku, nie sposób się dziwić.

Po dziesiąte, nie ma też racji obrońca oskarżonej, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku precyzyjnie przedstawiono poczynione ustalenia faktyczne oraz wskazano, który dowody stanowiły ich podstawę. Poddano zarazem szczegółowej ocenie wszystkie zgromadzone dowody, w tym wyjaśnienia W. Ś. (2). Określono także, którym dowodom dano wiarę, a którym tej wiary odmówiono i dlaczego. Ocena ta jest w pełni zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Po jedenaste, to, że W. Ś. (2), poza spółką (...), pracowała w innym podmiocie, i zajmowała się wychowanie trójki małoletnich dzieci nie podważ trafności poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych. Oskarżona była prezesem zarządu spółki P., złożyła i podpisała deklarację VAT – 7 i wniosek VAT – ZZ oraz sygnowała je własnym podpisem. Jako partnerka życiowa W. K. (1), działała z nim wspólnie i w porozumieniu, jak też doskonale orientowała się w przestępczym procederze. Kierując się zgromadzonymi w sprawie dowodami, nie można ustaleń Sądu Okręgowego poczynionych w tym zakresie uznać za dowolne.

Reasumując, niezasadne okazały się podniesione w apelacjach obrońców zarzuty obrazy prawa procesowego i będących ich konsekwencjami zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych. Nie zasługiwały również na uwzględnienie zarzuty obrazy prawa materialnego.

Niezasadny okazał się także zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony w apelacji adwokata B. D.. Na przekór twierdzeniom obrońcy, Sąd Okręgowy kształtując rozmiar kary grzywny orzeczonej wobec W. K. (1), jak i kary grzywny orzeczonej wobec W. Ś. (2) oraz kar pozbawienia wolności wymierzonych tym oskarżonym, miał na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczności, tj. zarówno te przemawiające na ich korzyść, jak i na niekorzyść. Słusznie zwrócił uwagę z jednej strony na ilość naruszonych przez nich przepisów, a z drugiej strony na dotychczasową niekaralność W. K. (1) i W. Ś. (2) oraz złożenie częściowo wiarygodnych wyjaśnień. Każdej z tych okoliczności Sąd I instancji nadał odpowiednią rangę i wagę. Kara orzeczona za przestępstwo powszechne uwzględnia jednocześnie to, że oskarżeni popełnili czyn w formie stadialnej usiłowania. Co do kary grzywny, w szczególności ustalonej wysokości jednej stawki dziennej, to niewątpliwie trzeba tu mieć na uwadze aktualną sytuację materialną oskarżonych, ale i ich możliwości zarobkowe. Nie może też ujść uwadze to, że z uwagi na warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności kara grzywny będzie dla nich jedyną realną dolegliwością.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności oraz grzywny są adekwatne do stopnia ich zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im przestępstw, jak też zapewniają osiągniecie wobec nich celów zapobiegawczych i wychowawczych. Czynią również zadość potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nie budzi jednocześnie zastrzeżeń okres próby, na jaki Sąd Okręgowy zawiesił oskarżonym wykonanie wymierzonych im kar pozbawienia wolności. Okres ten jest wystarczający dla zapewnienia prawidłowej kontroli nad ich zachowaniem i winien w wystarczającym stopniu stymulować ich do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości.

Nie sposób również kwestionować zasadności rozstrzygnięcia Sądu I instancji zawartego w punkcie 5 zaskarżonego wyroku. Sąd ten, zgodnie z art. 8 § 2 k.k.s, przyjmując zbieg idealny, o którym owa w § 1 tegoż artykułu, trafnie wskazał, które z kar pozbawienia wolności i grzywny będą podlegały wykonaniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Obrońca oskarżonego W. K. (2) adwokat K. B. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego W. K. (1) adwokat B. D. wniósł alternatywnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonej W. Ś. (2) wniósł alternatywnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów,

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońców nie zasługiwały na uwzględnienie, ponieważ niezasadne okazały się podniesione przez nich zarzuty, o czym była mowa wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały przedstawione przy omówieniu zarzutów podniesionych w apelacjach obrońców i zbędne byłoby powtarzanie tego samego w tym miejscu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 2

Sąd Apelacyjny obciążył oskarżonych W. K. (1) i W. Ś. (2) kosztami sądowymi za postepowanie odwoławcze w częściach równych, to jest po 10 złotych każdego z nich oraz wymierzył im opłaty za drugą instancję w kwotach po 6 300 złotych. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz w art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

H. K. M. K. I. P.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońcy oskarżonego W. K. (1) adwokat K. B. oraz adwokat B. D..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonego za czyny przypisane mu w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej W. Ś. (2).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skazanie oskarżonej za przestępstwa przypisane jej w zaskarżonym wyroku.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana