Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2022 roku

Sąd Okręgowy w Elblągu w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Elżbieta Kosecka – Sobczak

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Deręgowska

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Braniewie Rajmunda Kobieli

po rozpoznaniu dnia 15 lutego 2022 roku

sprawy T. R. (1)

s. J. i Z., ur. (...) w O.

oskarżonego o czyn z art. 178a§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Braniewie

z dnia 29 października 2021 roku o sygn. akt II K 306/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt. II w ten sposób, że obniża okres orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym do 2 (dwóch) lat;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia T. R. (1) od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty.

Sygn. akt VI Ka 13/22

UZASADNIENIE

T. R. (1) został oskarżony o to, że w dniu 09.06.2018r. w miejscowości B. kierował samochodem osobowym m-ki A. nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu tj. o czyn z art. 178 a §1 kk.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Braniewie z 29.10.2021r. o sygn. II K 306/21:

I. oskarżonego uznano za winnego tego, że w dniu 09.06.2018r. w miejscowości B. kierował samochodem osobowym m-ki A. nr rej. (...) znajdując się w stanie po użyciu alkoholu tj. posiadając w 1 dm3 wydychanego powietrza 0,25 mg/l alkoholu, który to czyn zakwalifikowano jako wykroczenie z art. 87 § 1 kw i za to na podstawie art. 87 § 1 kw w zw z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzono mu karę grzywny w wysokości 500 złotych;

II. na podstawie art. 87 § 3 kw w zw. z art. 29§1 i 2 kw orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat,

III. na podstawie art.29§4 kw na poczet zakazu z pkt. II zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 09.06.2018r.

IV. zwolniono oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych i opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając go w części dot. orzeczenia o karze, i zarzucając mu rażącą surowość wymierzonego środka karnego w postaci orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.

W związku z powyższym zarzutem obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób by orzec wobec T. R. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesienie apelacji przez obrońcę doprowadziło do zmiany rozstrzygnięcia z pkt. II , przy czym nie nastąpiło to w zakresie obniżenia okresu zakazu dokładnie w sposób postulowany przez skarżącego.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu z pkt. II wyroku jego rażącą surowość w zakresie dotyczącym okresu na jaki orzeczono zakaz. Podniósł, dla uzasadnienia tego zarzutu, iż Sąd Rejonowy nie uwzględnił niewielkiej ilości alkoholu ujawnionej w organizmie T. R.. Jednak ten argument nie mógł zostać uwzględniony. Należy przypomnieć, że T. R. został ukarany za wykroczenie z art. 87§1kw, który penalizuje prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu. Stan po spożyciu alkoholu to zawartość alkoholu we krwi od 0,2 do 0,5‰ albo od 0,1 do 0,25 mg w 1 dm ^{( 3)} wydychanego powietrza, w realiach niniejszej sprawy ustalono zaś- czego skarżący nie kwestionuje- że T. R. kierował samochodem posiadając w 1 dm3 wydychanego powietrza 0,25 mg/l alkoholu, co stanowi górną granicę dla stanu po spożyciu alkoholu. Z pewnością nie można więc z tego wywodzić, że w zakresie przypisanego mu wykroczenia z art. 87§1kw to T. R. miał niewielką ilość alkoholu w wydychanym powietrzu, a wręcz należy stwierdzić, że była to maksymalna ilość alkoholu dla przyjętego jego stanu po użyciu alkoholu, co wymagało orzeczenia obligatoryjnego – na podstawie art. 87§3kw- zakazu prowadzenia pojazdów na okres znacznie przewyższający postulowany przez obrońcę minimalny okres 6 miesięcy. Bowiem w myśl art. 29§1kw zakaz prowadzenia pojazdów orzeka się na okres od 6 miesięcy do 3 lat. W komentarzu do art. 29 kodeksu wykroczeń ( Mozgawa Marek (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. II, Opublikowano: LEX 2009) wskazano co do określonego w nim środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów iż „ Zasadniczym celem tego środka jest wyeliminowanie z ruchu drogowego sprawców stwarzających zagrożenie dla jego bezpieczeństwa, jest on zatem istotnym narzędziem polityki kryminalnej w zakresie prewencji szczególnej (Cyprian, Problem, s. 626; Stefański, Zakaz, s. 46 oraz 54 i n.; Łucarz, Zakaz, s. 71 i n.; por. wszakże zastrzeżenia Bachracha i Kuleszy co do roli szczególnoprewencyjnej omawianego środka - Bachrach, Przestępstwa, s. 72 i n.; Kulesza, Warunki, s. 31). Prócz tego pełni on też istotne funkcje represyjne i generalnoprewencyjne (por. Pracki, Umyślne, s. 193 i n.; Łucarz, Zakaz, s. 71 i n.)” W sytuacji więc gdy T.R. mając w wydychanym powietrzu alkohol w ilości maksymalnej dla stanu po użyciu alkoholu – chociaż będąc kierowcą zawodowym winien sobie zdawać szczególnie sprawę z negatywnego oddziaływania alkoholu na organizm kierowcy- tym samym stwarzał wyższe zagrożenie dla innych uczestników ruchu niż osoba, która by miała minimalną ilość stanowiącą o takim stanie, to również cele prewencji szczególnej i ogólnej przemawiały za tym by zakaz ten orzec znacznie powyżej wnioskowanego okresu 6 miesięcy.

Natomiast należy częściowo się zgodzić z argumentami obrońcy, że sąd I instancji nie dopatrzył się okoliczności łagodzących mających wpływ na wymiar tego środka. Fatycznie, w sytuacji gdy T. R. obecnie właściwie funkcjonuje w społeczeństwie (co też wynika z informacji z KRK, gdzie od 1993r. nie odnotowano skazania go za przestępstwa, chociaż sąd I instancji prawidłowo dostrzegł iż T. R. przypisanego wykroczenia dopuścił się będąc uprzednio karany i w okresie próby wynikającym z postanowienia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu), przyznał się do czynu, a także gdy – co dostrzega sąd odwoławczy-od czasu czynu i zatrzymania oskarżonemu prawa jazdy upłynęło ponad 3 lata i pół roku, w którym to czasie T. R. był realnie wyeliminowany z ruchu drogowego, orzeczony na 3 lata w pkt. II wyroku zakaz jawi się jako rażąco surowy.

Dlatego sąd odwoławczy uznał, że w realiach niniejszej sprawy jako sprawiedliwy i adekwatny do przywołanych wyżej okoliczności będzie zakaz wynikający z pkt. II wyroku obniżony w zakresie jego obowiązywania do lat 2. Przy czym należy skarżącemu wskazać, że argument z apelacji, iż T. R., w przypadku, gdy zakaz będzie orzeczony na okres inny niż postulowane 6 miesięcy, to będzie musiał ponownie uzyskiwać uprawnienia do kierowania pojazdami, nie ma żadnego wpływu na to by tak znacznie obniżyć wymiar tego zakazu. Bowiem to sam sprawca decydując się na prowadzenie pojazdu znajdując się w górnym stanie po użyciu alkoholu doprowadził do znacznego obniżenia poziomu bezpieczeństwa ruchu, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w okresie wymierzonego przez sąd odwoławczy zakazu. Ponadto gdyby przyjąć tok rozumowania obrońcy, że sąd miałby uwzględnić przy wyborze odpłaty karnej skutki wymierzenia środka karnego w postaci zakazu na okres wyższy niż minimalny tylko mając na uwadze to czy sprawca będzie musiał czy też nie ponownie uzyskiwać uprawnienia do kierowania pojazdami, to w praktyce nie można by realizować celów prewencji, a także realnie ukarać sprawcy, który popełnił wykroczenie.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na mocy art. 437 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw zaskarżony wyrok w pkt. II zmienił w ten sposób, że obniżył okres orzeczonego tam zakazu do 2 lat, a w pozostałym zakresie wyrok jako słuszny i trafny, utrzymał w mocy.

Nadto – wobec nieuwzględnienia w znacznym zakresie apelacji wniesionej przez obrońcę oraz w całości jej wniosku końcowego- winien obciążyć T. R. wydatkami za postępowanie odwoławcze i opłatą, ale odstąpił od tego z uwagi na jego nie najlepszą sytuację rodzinno- majątkową (na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 121§1 kkw).