Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 129/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

T. K. (1)

w nocy z 19 na 20 września 2019 roku w Z., działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia A. K. (1), poprzez uciskanie ręką szyi pokrzywdzonej, doprowadził do nagłego zatrzymania krążenia, a następnie do jej śmierci na skutek uduszenia gwałtownego w mechanizmie dławienia,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony T. K. (1) i pokrzywdzona A. K. (1) byli w związku konkubenckim od około 2011r. Ze związku tego mieli córkę W. - urodzoną w (...)r. (pokrzywdzona miała również starsze dzieci z wcześniejszych związków, którymi się już nie opiekowała). Początkowo mieszkali u rodziców oskarżonego w miejscowości K.; potem, kiedy oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności, a pokrzywdzona była w ciąży, przeprowadziła się ona do swojej matki. Kiedy urodziła się ich córka W., a oskarżony opuścił zakład karny, ponownie przeprowadzili się do jego rodziców.

W kwietniu 2016r. oskarżony zaczął pracować w Holandii; co kilka miesięcy wracał do Polski; przesyłał również pokrzywdzonej pieniądze na utrzymanie jej i córki. Od 2017r. oskarżony pracował w Holandii razem z bratem pokrzywdzonej - D. B. (1).

W październiku 2017r. pokrzywdzona wynajęła mieszkanie w Z., przy ul. (...). Kaucję na to mieszkanie dali rodzice oskarżonego. Pokrzywdzona z córką przeprowadzili się do tego mieszkania. Oskarżony, kiedy wracał do Polski z Holandii zatrzymywał się w tym mieszkaniu; wtedy najczęściej ich córką opiekowali się rodzice oskarżonego.

Zarówno oskarżony jak i pokrzywdzona nadużywali alkoholu. Pokrzywdzona miała ten problem od dawna, wpadała w ciągi alkoholowe.

Kiedy oskarżony wracał do kraju - razem spożywali alkohol. Oskarżony znęcał się wtedy nad pokrzywdzoną, bił ją i wyzywał; podejrzewał ją również o zdrady. Z czasem te podejrzenia przerodziły się w pewność. Rzeczywiście bowiem pod nieobecność oskarżonego pokrzywdzona spożywała alkohol z innymi mężczyznami w wynajmowanym mieszkaniu, coraz bardziej popadając w alkoholizm.

W 2019r. oskarżony przyjechał do Polski w maju. Już wcześniej groził pokrzywdzonej, że ją zabije za to, że puszcza się z innymi. W maju razem spożywali alkohol, a oskarżony mocno pobił pokrzywdzoną i "zerwał z nią" (było to zresztą kolejne zerwanie, albowiem wcześniej już były takie sytuacje, ale znowu się schodzili); później prosił nawet swojego kolegę o wywiezienie mebli z tego mieszkania. Po wyjeździe oskarżonego do Holandii w maju, pokrzywdzona związała się z innym mężczyzną - A. B. (1), aczkolwiek nie nocował on u niej, natomiast doszło między nimi do kontaktów seksualnych.

Po maju 2019r. oskarżony przestał przysyłać pokrzywdzonej pieniądze, w związku z czym przestała ona płacić czynsz i opłaty za media, skutkiem czego we wrześniu 2019r. odcięto jej energię elektryczną. Ponieważ pokrzywdzona nie miała już pieniędzy, nadal piła z innymi mężczyznami, którzy kupowali jej alkohol, bądź oferowała "seks" za alkohol.

zeznania B. B. (1)

67-68, 151-154, 922-923

zeznania A. B. (1)

198-199, 376-377

zeznania M. C. (1)

1084-1085, 204-205

zeznania K. S.

1025-1026, 206-208

zeznania K. K. (2)

956,452

zeznania S. N.

955-956,459

zeznania M. W.

367-368,

zeznania E. D.

772

umowa najmu + informacja

931-937

wyjaśnienia oskarżonego

387-389,390-391, 921-922,923

zeznania Ł. T.

957, 569

zeznania D. B. (1)

957-958

zeznania K. M. (1)

1006, 71-72

dokumentacja z pogotowia

983-989

wykaz interwencji

212

Oskarżony i D. B. (1) wrócili do Polski w dniu 16 września 2019r. W tym czasie pokrzywdzona nie miała żadnych obrażeń, za wyjątkiem zastarzałego siniaka pod okiem; poza tym była opuchnięta na twarzy z powodu nadużywania alkoholu. Przed przyjazdem oskarżonego córka W. została oddana do jego rodziców pod opiekę.

Oskarżony, mimo, że formalnie rozstał się z pokrzywdzoną, po powrocie zamieszkał w wynajmowanym przez nią mieszkaniu; razem zaczęli spożywać alkohol.

W okresie pomiędzy 16 a 19 września 2019r. oskarżony co najmniej raz pobił pokrzywdzoną, powodując u niej obrażenia ciała w postaci złamania skośnego trzonu żuchwy po stronie prawej w 1/2 długości, otarcia naskórka i rany tłuczonej w rzucie żuchwy, krwiaka podtwardówkowego na granicy przedniego i środkowego dołu czaszki.

W nocy z 19 na 20 września 2019r. oskarżony i pokrzywdzona nadal spożywali alkohol. W pewnym momencie oskarżony - działając z zamiarem bezpośrednim - poprzez zaciśnięcie ręki na szyi pokrzywdzonej spowodował zadławienie, w związku z czym doszło u niej do zatrzymania krążenia i w skutek tego do uduszenia gwałtownego. Na szyi pokrzywdzonej pozostał po tym ślad w postaci rozległych masywnych wylewów krwawych w obszarze tkanek miękkich. Pokrzywdzona zmarła. Oskarżony nad ranem opuścił mieszkanie i udał się do swojego ojca, któremu powiedział, że pokrzywdzona nie żyje. Ojciec oskarżonego po potwierdzeniu na miejscu, że to prawda - zawiadomił policję.

wyjaśnienia oskarżonego

387-389,390-391, 921-922,923

zeznania D. B. (1)

957-958

zeznania B. B. (1)

67-68, 151-154, 922-923

opinie sądowo-lekarskie

85-90, 342-345, 349-350, 583-585, 686-690, 1029 1118-1120

protokół badania trzeźwości

3

protokół oględzin

6-8, 80-82, 179-180

zdjęcia

16-49, 122, 175,

opinia toksykologiczna

84, 113-114,

opinia sądowo-genetyczna

699-734, 279-280, 259-263

Oskarżony był wcześniej karany. Ma osobowość dyssocjalną i jest uzależniony od alkoholu.

W czasie czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

karta karna

892-894

opinia sądowo-psychiatryczna

617-618

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

T. K. (1)

jak w pkt 1.1

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony chciał, aby pokrzywdzona przestała pić; nie używał siły wobec niej; nic mu nie wiadomo na temat obrażeń ciała jakie miała w przeszłości; nie wie jak to się stało, że ona nie żyje; wrócił do Polski aby załatwić sprawę mieszkania, aby pokrzywdzona go spłaciła; pokrzywdzona została pobita w środę (18.09.2019) przez nieustaloną osobę;

w zachowaniu oskarżonego brak zamiaru zabójstwa;

wyjaśnienia oskarżonego

387-389,390-391, 921-922,923

odpowiedź na akt oskarżenia

845-847

2.  OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania B. B. (1)

Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom świadka. Jest to matka zmarłej pokrzywdzonej, a więc osoba zainteresowana w sprawie - co Sąd miał na uwadze dokonując oceny jej zeznań. Wielokrotnie składała zeznania w toku śledztwa i za każdym razem nieco inaczej opisywała historię życia swojej córki. W ocenie Sądu najbardziej wiarygodne są pierwsze zeznania świadka, składane "na świeżo" na policji. Ich treść znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków K. K. (2), S. N., K. S., M. C. (1), K. M. (1), częściowo wyjaśnieniach oskarżonego oraz dowodach z dokumentów. W późniejszych zeznaniach świadek częściowo uszczegółowiła te zeznania, co również zasługuje na wiarę z powyższych względów; natomiast w każdych kolejnych zeznaniach można zauważyć tendencję do przedstawiania coraz gorszego obrazu oskarżonego oraz wybielania pokrzywdzonej - np. poprzez twierdzenie, że w czasie nieobecności oskarżonego w ogóle nie piła alkoholu, że samoistnie wyleczyła się z astmy, co stoi w jawnej sprzeczności z w/w dowodami i na wiarę nie zasługuje. Kolejne zeznania (w 2020r.) opisujące zachowania oskarżonego są coraz bardziej drastyczne, z gwałtami na pokrzywdzonej i grożeniem samemu świadkowi włącznie; takie zeznania, w świetle braku takich informacji w zeznaniach składanych w 2019r. oraz twierdzeń, jakoby oskarżony samym spojrzeniem przerażał członków rodziny muszą budzić uzasadnione wątpliwości co do ich wiarygodności i w ocenie Sądu mają na celu przedstawienie oskarżonego w jak najgorszym świetle. Z tego względu Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w części wskazanej na wstępie.

zeznania A. B. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, są one spójne, logiczne, korespondują z zeznaniami B. B. (1) (w części, w której Sąd dał im wiarę), częściowo z wyjaśnieniami oskarżonego; pośrednio znajdują potwierdzenie w zeznaniach K. S..

zeznania M. C. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, są one logiczne, konsekwentne, znajdują potwierdzenie w zeznaniach K. M. (1) (odnośnie pobicia S.), B. B. (1), K. S., S. N. (odnośnie spożywania alkoholu, znęcania się nad pokrzywdzoną).

zeznania K. S.

Zeznania świadka są wiarygodne; jest on wprawdzie spokrewniony z pokrzywdzoną (która była jego ciocią), ale w jego zeznaniach nie można się doszukać (w odróżnieniu np. od zeznań B. B.) prób wybielania pokrzywdzonej czy dodatkowego obciążania oskarżonego. Jego zeznania jawią się jako wyważone, logiczne, znajdujące potwierdzenie w zeznaniach świadków S. N., M. C. (1), K. M. (1), B. B. (w części uznanej za wiarygodną) oraz dowodzie z dokumentu (k.212); są również zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

zeznania K. K. (2)

Zeznania tego świadka Sąd ocenił analogicznie jak zeznania K.S.. Była ona wprawdzie córką pokrzywdzonej, ale jej zeznania należy ocenić jako zdystansowane i znajdują potwierdzenie w w/w dowodach. Świadek nie starała się celowo obciążać oskarżonego czy uwypuklać niekorzystnych dla niego okoliczności.

zeznania S. N.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, szczególnie tym złożonym w toku śledztwa; na rozprawie świadek częściowo zmieniła zeznania, ale ostatecznie podtrzymała te złożone w toku śledztwa; zeznania te są logiczne i korelują z zeznaniami K. K. (2), K. S., M. C. (1), K. M. (1), D. B. (1).

zeznania M. W.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, są one spójne, logiczne, korespondują z zeznaniami E.D..

zeznania E. D.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, jest to osoba obca w stosunku do stron; jej zeznania są spójne i logiczne, korelują z zeznaniami M. W..

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego tj. w części, w której opisywał on swój związek z pokrzywdzoną, tego że nadużywała ona alkoholu od dawna; że rozstali się w maju 2019r., że kiedy wrócił do Polski we wrześniu, to zamieszkał z pokrzywdzoną, ze razem spożywali alkohol. W tej części wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków - K. K. (2), S. N., B. B. (1), K. S., M. C. (1), K. M. (1), dowodach z dokumentów (dokumentacja medyczna pokrzywdzonej). Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której przyznał on, że w nocy 19/20 września był w mieszkaniu sam z pokrzywdzoną i nikt inny w tym mieszkaniu nie przebywał, albowiem brak jest dowodów, które podważałyby te wyjaśnienia.

umowa najmu + informacja

dowód wiarygodny, nie był kwestionowany przez strony.

zeznania Ł. T.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jako logicznym, spójnym, znajdującym potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego (w części uznanej za wiarygodną), zeznaniach D. B. (1), pośrednio w zeznaniach K. S. i K. K. (2).

zeznania D. B. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w przeważającej części, tj. odnośnie faktów, albowiem w tej części jego zeznania korespondują z wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami B. B. (w części uznanej za wiarygodne), zeznaniami K. K. (2), S. N., K. S., M. C. (1), K. M. (1). Natomiast Sąd nie dał wiary twierdzeniom świadka odnośnie tego kiedy pokrzywdzona zaczęła pić, jako sprzecznym z w/w dowodami; również twierdzenia świadka, iż nie interesował się życiem siostry i oskarżonego - wobec faktu pokrewieństwa z pokrzywdzoną, wspólnej pracy z oskarżonym za granicą, tego jak często odwiedzał siostrę, kiedy przebywał w Polsce - są sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu świadek starał się przekazywać jak najmniej informacji i dystansować się od całej sprawy.

zeznania K. M. (1)

Świadek częściowo zmieniała zeznania; w toku śledztwa opisywała swoją sąsiadkę (pokrzywdzoną) i jej nadużywanie alkoholu oraz obrażenia jakie posiadała kiedy widziały się po raz ostatni; natomiast twierdziła, że nie ma żadnych istotnych informacji dotyczących śmierci pokrzywdzonej. Natomiast na rozprawie zeznała, że była raz świadkiem jak oskarżony bił A. K.; wtedy też pobił jej konkubenta (S.); opisywała również co przekazywała jej pokrzywdzona odnośnie relacji z oskarżonym. wyjaśniła również powód, dla którego wcześniej (w pierwszych zeznaniach) nie podawała takich informacji. W ocenie Sądu zeznania te zasługują na wiarę; w części dotyczącej pobicia S. korespondują one z zeznaniami M. C. (aczkolwiek świadkowie podają inne powody pobicia w/w); w części dotyczącej znęcania się oskarżonego nad pokrzywdzoną - jej zeznania znajdują potwierdzenie w zeznaniach K. K. (2), K. S., M. C. (1), K. M. (1), D. B. (1), S. N.. Również powód zatajenia informacji w toku śledztwa (strach przed oskarżonym) jest wiarygodny - w świetle faktu, że oskarżony przebywał wówczas na wolności, a świadek widziała jak bez powodu pobił dwie osoby.

dokumentacja z pogotowia,

wykaz interwencji

dowody wiarygodne, sporządzone przez uprawnione do tego organy, nie były podważane przez strony.

protokół badania trzeźwości,

protokoły oględzin, zdjęcia

dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne; zostały sporządzone przez uprawnionych do tego funkcjonariuszy policji; obrona kwestionowała protokoły oględzin z 27.09.2019 i 29.11.2019 w związku z wykonaniem czynności po wejściu do mieszkania przez B. B.. Sąd oczywiście miał tą okoliczność na uwadze; natomiast to nie same czynności odnotowane w protokołach mogą w tej sytuacji budzić wątpliwości co do wiarygodności, ale co najwyżej zebrany w ich trakcie materiał dowodowy.

opinia toksykologiczna

Sąd podzielił wnioski biegłych; opinie zostały wydane po przebadaniu próbek krwi pokrzywdzonej; wnioski opinii są jasne i jednoznaczne, nie były podważane przez strony.

opinie sądowo-lekarskie

Kluczowe dowody w sprawie. Protokół sekcji zwłok pokrzywdzonej oraz dalsze opinie pisemne dotyczące obrażeń ciała i przyczyn śmierci wykonywał biegły ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (dalej ŚUM); natomiast opinie w zakresie kwalifikacji obrażeń ciała i sposobu ich powstania sporządzał biegły z zakresu chirurgii urazowej - D. K. (1).

Sąd podzielił wnioski biegłego D. K.; jest on specjalistą z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, wieloletnim biegłym sądowym; w sposób jasny i czytelny przedstawił on wnioski swojej opinii pisemnej; odpowiedział w ten sam sposób na dodatkowe pytania stron w opinii uzupełniającej. Wnioski obu jego opinii są jasne i pełne.

W ten sam sposób Sąd ocenił wnioski opinii pisemnych ŚUM oraz opinię ustną złożoną przez biegłego C. J.. Biegły wykonała sekcję zwłok pokrzywdzonej i sporządził z tej czynności protokół; następnie w oparciu o uzupełniany w toku śledztwa materiał dowodowy, w tym z badań toksykologicznych, histopatologicznych - sporządzał opinie uzupełniające, odpowiadając na kolejne pytania oskarżyciela. W toku rozprawy, po dodatkowym uzupełnieniu materiału dowodowego, w tym o dokumentację medyczną pokrzywdzonej z wcześniejszego leczenia - biegły sporządził kolejną opinię uzupełniającą, w której odpowiedział na pytania i zastrzeżenia stron; na rozprawie również odpowiedział w sposób jasny i pełny na dodatkowe pytania Sądu i stron, rozwiewając wątpliwości co do stosowanej terminologii. Wnioski wszystkich opinii są jasne i zrozumiałe. Wnioski opinii obu biegłych wzajemnie się uzupełniają, a częściowo - np. w zakresie czasookresu powstania obrażeń - korelują ze sobą.

Odnosząc się do zarzutu obrony zawartego w odpowiedzi na akt oskarżenia (str. 2), że biegły wskazał w opinii z 13.01.2020r., że do zgonu nie doszło na skutek uduszenia gwałtownego - to jest on dla Sądu niezrozumiały; jest to stwierdzenie wyrwane z kontekstu, a obrońca chyba nie zapoznał się z całą odpowiedzią na pytanie 2 w tej opinii; biegły odniósł się również do odpowiedzi na pytanie 3 (k.1119) w zakresie niedokonanego ucisku na szyję, na które to zdanie, wyrwane z kontekstu całego akapitu, powoływała się obrona. Co do pozostałych zarzutów, to biegły wypowiedział się na ich temat w opinii uzupełniającej (k.1118-1120) oraz omówiono je powyżej.

opinia sądowo-psychiatryczna

Sąd podzielił wnioski biegłych lekarzy psychiatrów; wydali oni opinie po przebadaniu oskarżonego; wnioski opinii są jasne i pełne, nie były kwestionowane przez strony.

karta karna

dowód wiarygodny; sporządzony przez uprawniony do tego organ

opinia sądowo-genetyczna

Sąd podzielił wnioski opinii, zostały one wydanie po przebadaniu materiału genetycznego zabezpieczonego w sprawie. Wnioski opinii są jasne i pełne.

Odnosząc się do zarzutu obrońcy z odpowiedzi na akt oskarżenia (str. 3) należy zauważyć, że rzeczywiście na niektórych zabezpieczonych próbkach zidentyfikowano materiał genetyczny innej osoby. W pierwszej kolejności należy zatem zauważyć, że przedmiotem badania przez biegłych były ślady zabezpieczone podczas wszystkich trzech oględzin mieszkania pokrzywdzonej (a więc 20 września, 27 września i 29 listopada 2019). Przy czym należy pamiętać, że obrona w w.w piśmie kwestionowała wiarygodność śladów zabezpieczonych podczas drugich i trzecich oględzin z powodu wejścia do mieszkania przed dokonaniem oględzin - przez B. B..

Ślady zabezpieczone w dniu 20.09.2019 w opinii zostały opisane w pkt 1-4; zabezpieczone podczas oględzin w kolejnych terminach - w pkt 5-16; natomiast w pkt 17 są ubrania pokrzywdzonej za szpitala.

Na podkoszulku damskim (zabezpieczonym ze zwłok 20.09.2019 k.727) zidentyfikowano właśnie materiał genetyczny innej osoby (a nie mężczyzny) poza materiałem pokrzywdzonej i być może oskarżonego; natomiast na tym samym podkoszulku - pod dekoltem, a więc tam gdzie należałoby złapać pokrzywdzoną za szyję aby ją udusić - znajdował się tylko materiał genetyczny pokrzywdzonej i oskarżonego, co obrona oczywiście pomija.

Natomiast ślady genetyczne innego mężczyzny, na które powołuje się obrona w w/w piśmie, zostały ujawnione na podkoszulku damskim i poszewce poduszki (k.731-732) zabezpieczonych w dniach 27.09.2019 i 29.11.2019. Zarzut ten jest zatem wewnętrznie nielogiczny. Skoro bowiem obrona twierdzi, że dowody uzyskane podczas oględzin w tych dniach są niewiarygodne - to tym samym niewiarygodne są również wyniki badań, na które się powołuje, albowiem ślady mogły zostać zanieczyszczone przed ich pobraniem. Sąd ten pogląd podziela; rzeczywiście nie wiadomo co się działo w mieszkaniu kiedy dostała się do niego B. B.; w tej sytuacji zabezpieczone w dniach 27.09.2019 i 29.11.2019 ślady nie mają takiego waloru wiarygodności jak ślady zabezpieczone w dniu 20.09.2019r. A więc obrona powołuje się na dowód mający wykazać, że kto inny mógł dokonać zabójstwa – jednocześnie podważając jego wiarygodność.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części w której zaprzeczał on, aby bił i znęcał się nad pokrzywdzoną, zarówno wcześniej jak i podczas ostatniego przyjazdu do Polski przed śmiercią pokrzywdzonej jak również twierdzeniu, że pokrzywdzona została w środę pobita przez nieznaną osobę; w tej części wyjaśnienia te są sprzeczne z zeznaniami K. K. (2), S. N., K. S., M. C. (1), K. M. (1), D. B. (1) oraz wnioskami biegłego D. K. i ŚUM. Z opinii biegłych jasno wynika, że obrażenia u pokrzywdzonej powstawały w różnym czasie, w ciągu 3-4 dni; najpoważniejsze obrażenia - krwiak podtwardówkowy, rana na brodzie (którą można, jak się wydaje powiązać ze złamaniem żuchwy) powstały 3-4 dni przed śmiercią; a więc musiały powstać zaraz po przyjeździe oskarżonego do pokrzywdzonej w dniu 16.09.2019r. Inne obrażenia powstały 1-2 dni przed śmiercią; takie wnioski biegłych podważają linię obrony oskarżonego w tej części. Należy jednocześnie odnotować, że nie stwierdzono aby te obrażenia powstały wcześniej np. tydzień czy dwa tygodnie wcześniej - gdzie jak starała się wykazać obrona pokrzywdzona miała doznawać obrażeń na skutek pobicia przez inne osoby czy też samoistnego przewracania się; nie sposób nie dostrzec korelacji pomiędzy tym kiedy zaczęły powstawać u pokrzywdzonej obrażenia a datą pojawienia się u niej oskarżonego.

Sąd nie dał również wiary twierdzeniom oskarżonego, iż nie wie w jaki sposób zmarła pokrzywdzona. W tej części jego wyjaśnienia są sprzeczne z wnioskami opinii w/w biegłych. Skoro :

- nikogo innego poza nim nie było w mieszkaniu tej nocy, a wychodząc po alkohol zamknął on to mieszkanie na klucz (jak twierdzi sam oskarżony)

- z opinii ŚUM wynika, że przyczyną śmierci pokrzywdzonej było uduszenie

- pokrzywdzona sama się nie udusiła

to oczywistą konstatacją jest, że sprawcą był oskarżony. Jedyną alternatywa byłoby przyjęcie, że ktoś obserwował mieszkanie pokrzywdzonej, czekał aż oskarżony z niego wyjdzie, zakradł się do środka, otworzył zamknięte mieszkanie, udusił pokrzywdzoną, po czym wyszedł zamykając za sobą mieszkanie. To zdawał się sugerować oskarżony wyjaśniając na temat kluczy do mieszkania. Należy zatem zauważyć, że jeżeli były 3 komplety kluczy - jak wyjaśniał oskarżony - to jeden miała pokrzywdzona, drugi miał on, a trzeci miała B. B. (która zresztą użyła go aby dostać się do mieszkania po śmierci pokrzywdzonej); nie ma żadnych dowodów, że A. B. dysponował kluczami do mieszkania pokrzywdzonej; nie ma również żadnych dowodów aby ktoś inny miał motyw, aby pozbawić pokrzywdzoną życia (o motywie oskarżonego będzie mowa niżej w rozważaniach prawnych). Z tego względu przyjęta przez oskarżonego w tym zakresie linia obrony, jako całkowicie gołosłowna i sprzeczna z w/w dowodami nie zasługiwała na wiarę i miała na celu jedynie odciążenie oskarżonego.

Na wiarę nie zasługują również twierdzenia, że oskarżony chciał aby pokrzywdzona przestała pić, pojechała z nim do Holandii; że wrócił aby załatwić kwestię mieszkania. W tej części wyjaśnienia te są wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne i sprzeczne z dowodami z dokumentów. Oskarżony raz twierdzi, że zerwał z pokrzywdzoną, rozstali się, kazał zabrać z jej mieszkania meble, a jednocześnie pierwsza rzecz którą robi po powrocie do Polski to spotyka się z nią i wprowadza do jej mieszkania; kolejną zdumiewającą kwestią jest sposób w jaki oskarżony chciał przekonać pokrzywdzoną do odstawienia alkoholu - czyli kupowanie jej alkoholu już od pierwszego dnia (poniedziałku) i picie razem z nią tego alkoholu przez kolejne dni aż do jej śmierci; odnośnie mieszkania - było ono wynajęte przez pokrzywdzoną i nie ma dowodu, aby oskarżony miał jakikolwiek tytuł prawny do tego lokalu czy interes w tym aby pokrzywdzona się z niego wyprowadziła. Poza tym jakoś oskarżony nie znalazł chwili czasu aby wybrać się do (...) Zrzeszenia (...) i załatwić sprawę z powodu której rzekomo przyjechał aż z Holandii. Twierdzenia oskarżonego w powyższych kwestiach są gołosłowne, niedorzeczne i jako takie na wiarę nie zasługują. Kwestię troski o dziecko (W.) - wskazywane przez oskarżonego również jako powody jego przyjazdu - najlepiej obrazuje sposób spędzania przez niego czasu po przyjeździe do Polski (po 4 miesiącach nieobecności); na kilka godzin odwiedził rodziców, którzy zajmują się jego dzieckiem, a 3 i pół dnia spędził na piciu alkoholu z pokrzywdzoną. Taki to z oskarżonego troskliwy i kochający ojciec.

Odnośnie zarzutu zawartego w odpowiedzi na akt oskarżenia co do znamion przestępstwa z art 148 §1 kk - Sąd wypowie się poniżej w pkt 3.

zeznania G. F.. H. W., J. P. (1), W. L., M. S. (1), M. D., D. B. (2), Z. E., J. G., D. S., Z. M., M. S. (2), I. M., B. B. (3), S. B., J. P. (2)

nic do sprawy nie wniosły.

zeznania R. S. (1), M. N. (1)

Sąd nie dał wiary zeznaniom R. S., albowiem są one sprzeczne z zeznaniami K. M., M. C., a także nielogiczne i niekonsekwentne. Skonfrontowany z zeznaniami K. M. świadek całkowicie nielogicznie tłumaczył dlaczego K. M. miała złożyć takie, a nie inne zeznania. To samo odnosi się do konfrontacji z zeznaniami M. C.. W ocenie Sądu świadek od początku starał się odciążyć oskarżonego, aczkolwiek nie sposób stwierdzić czy z powodu ich wieloletniej znajomości czy ze strachu.

Sąd nie dał również wiary zeznaniom M. N.. Jej zeznania są niekonsekwentne (przy czym świadek nie potrafiła logicznie wyjaśnić rozbieżności między zeznaniami ze śledztwa i z rozprawy), sprzeczne z dowodami z dokumentów (np. odnośnie stanu zdrowia pokrzywdzonej), w znacznej mierze opierają się na informacjach zasłyszanych od innych osób; świadek nie kryła również swojego negatywnego nastawienia do oskarżonego. W zeznaniach tych można dostrzec taką samą eskalację opisów oskarżonego i jego zachowania, jak w zeznaniach B. B.. W tej sytuacji jej zeznania nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych.

zeznania E. B. (1), W. K. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków. Zeznania E. B. nie dotyczyły co prawda istoty sprawy, ale jednego zdarzenia z okresu poprzedzającego śmierć pokrzywdzonej, które w niewątpliwie innym świetle pozwala ocenić wyjaśnienia oskarżonego i jego zamiar. Świadek jest małoletni, jego zeznania są konsekwentne, logiczne i w ocenie Sądu należy dać im wiarę.

Sąd dał wiarę zeznaniom W. K., aczkolwiek w przeważającej większości dotyczą one tego, co działo się po zdarzeniu i jako takie niewiele wnoszą do sprawy. W pozostałej części, odnośnie pobytu oskarżonego u pokrzywdzonej od poniedziałku (16 września) i nadużywania przez nią alkoholu - znajdują one potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego i zeznaniach świadków K. K. (2), S. N., K. S., M. C. (1), K. M. (1), D. B. (1).

zeznania

E. K.

odmówiła składania zeznań w trybie art 182 kpk.

pozostałe dowody z dokumentów, opinia biegłego informatyka

Nic istotnego do sprawy nie wniosły.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

T. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

T. K. został oskarżony o przestępstwo z art. 148 §1 kk. W ocenie Sądu ustalony w sprawie stan faktyczny (na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego) pozwolił na stwierdzenie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona tego przestępstwa. Na wstępie należy zaznaczyć, że przestępstwo to można popełnić zarówno z zamiarem bezpośrednim jak i ewentualnym, a nie - jak to stwierdził obrońca w odpowiedzi na akt oskarżenia (str.2) - tylko z zamiarem bezpośrednim. Z zamiarem bezpośrednim działa ten kto chce popełnić przestępstwo, a z zamiarem ewentualnym ten, kto przewidując taką możliwość - godzi się na to. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z zabójstwem w formie uduszenia.

Jak wskazuje się w orzecznictwie - uduszenie przez nacisk na szyję z reguły świadczy o bezpośrednim zamiarze pozbawienia ofiary życia, bowiem śmierć człowieka w wyniku uciskania szyi z dużą siłą stosunkowo długi czas, jest skutkiem oczywistym i nieuchronnym dla każdej dorosłej osoby. Ale nie wyklucza się też w szczególnych przypadkach, iż takiemu działaniu towarzyszyć może zamiar ewentualny, gdy celem nie jest spowodowanie śmierci (tak: Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 22.02.2018r. II AKa 193/17; analogicznie - Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 29.09.2017r. II AKa 8/17 i z 24.02.2017r. II AKa 550/16); dodatkowo - przy intensywnym, bardzo silnym duszeniu szyi osoby pokrzywdzonej, możliwy skutek w postaci spowodowania jej śmierci jest zrozumiały dla każdego człowieka o przeciętnym poziomie intelektualnym; dla przyjęcia zamiaru sprawcy nie są wystarczające tylko przesłanki przedmiotowe, lecz niezbędne jest uwzględnienie w tym zakresie całokształtu okoliczności zdarzenia przestępnego. Jeżeli oskarżony i pokrzywdzona byli ze sobą blisko związani, łączyły ich wzajemne uczucia, ich związek - nawet mimo okazjonalnych, niekiedy intensywnych kłótni oraz zazdrości oskarżonego - nie był dysfunkcyjny, planowali wspólną przyszłość, nie dochodziło w przeszłości do agresji fizycznej, oskarżony jest osobą ułożoną i prowadzącą ustabilizowany tryb życia, a jego osobowość nie wskazuje by był na tyle zdemoralizowany, aby bezpośrednio chciał pokrzywdzoną pozbawić życia, to nie można mu przypisać zamiaru zabójstwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 21.06.2017r. II AKa 62/17). Przenosząc powyższe rozważania na grunt stanu faktycznego w niniejszej sprawie należy zauważyć, że oskarżony jest osobą agresywną, stosującą przemoc, znęcającą się nad pokrzywdzoną od dłuższego czasu, wcześniej karaną za liczne przestępstwa. Dodatkowo oskarżony był zazdrosny o pokrzywdzoną (vide np. pobicie S. i pokrzywdzonej w związku z podejrzeniem o zdradę), a jednocześnie wiedział, że pod jego nieobecność w ostatnim czasie zdradzała go ona, aby zdobyć pieniądze na alkohol. Zdaniem Sądu motywem zabójstwa pokrzywdzonej była zazdrość oskarżonego. Przy czym, w ocenie Sądu nie ma dowodów, aby stwierdzić, że oskarżony zaplanował zabójstwo, jak to twierdziła osk. posiłkowa; okoliczność całej sprawy, zachowanie oskarżonego po przyjeździe do Polski pozwalają stwierdzić, że oskarżony działał z zamiarem nagłym, pod znacznym wpływem alkoholu (jeszcze o godz. 16.31 w dniu 20.09.2019r. miał 0,73 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu - k.3). Oczywiście działanie z zamiarem nagłym nie wyłącza bezpośredniości zamiaru. Zamiar nagły nie przemawia wcale za przyjęciem działania z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia, gdyż nagłość może też towarzyszyć zamiarowi bezpośredniemu. Uduszenie przez nacisk na szyję z reguły świadczy o bezpośrednim zamiarze pozbawienia ofiary życia, aczkolwiek w szczególnych przypadkach może takiemu działaniu towarzyszyć zamiar ewentualny, nie można też wykluczyć działania, którego celem nie jest spowodowanie śmierci. Ustalenia w tym zakresie winny być oparte na okolicznościach konkretnego zdarzenia. Dowodem o szczególnie istotnym znaczeniu jest w tego typu sprawach opinia sądowo-lekarska wyjaśniająca szczegółowy patomechanizm zgonu ofiary, a w szczególności określająca siłę i czas trwania ucisku. Jeżeli nacisk na szyję pokrzywdzonego zadany był z dużą siłą i trwał co najmniej 4 minuty to niewątpliwe oskarżony nie tylko liczył się z możliwością pozbawienia pokrzywdzonego życia, ale takiego właśnie skutku chciał. Oskarżony musiał bowiem wiedzieć, iż działając w opisany sposób, spowoduje skutek śmiertelny, a zatem działał w bezpośrednim zamiarze pozbawienia pokrzywdzonego życia. Śmierć człowieka w wyniku uciskania szyi - wrażliwej części ciała umożliwiającej oddychanie przez stosunkowo długi czas z dużą siłą jest skutkiem nieuchronnym i oczywistym dla każdej dorosłej osoby (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 29.09.2017r. II AKa 8/17).

W oparciu o powyższe poglądy orzecznictwa, mając na uwadze wnioski biegłego z ŚUM, w tym zawarte w opinii ustnej uzupełniającej, a jednocześnie rodzaj i charakter relacji łączącej oskarżonego i pokrzywdzoną przed śmiercią, charakter i tryb życia oskarżonego przed zdarzeniem, to zdaniem Sądu można stwierdzić, że działał on z zamiarem bezpośrednim nagłym pozbawienia życia pokrzywdzonej. Tym samym wyczerpał znamiona zbrodni z art 148 §1 kk.

Z drugiej strony Sąd nie znalazł podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej na zbrodnię z §2 art 148 kk - jak to wnioskowała osk. posiłkowa.

Jak wskazuje się w orzecznictwie - art. 148 § 2 pkt 1 k.k. można stosować wyłącznie wtedy, gdy analiza stanu faktycznego prowadzi do wniosku, że sprawca przedsięwziął działania ze swej natury zbędne dla zabicia człowieka, a mające przy tym na celu zadanie ofierze dodatkowych cierpień fizycznych, poprzez na przykład stosowanie tortur, poniżenie jej, czy też wywołanie udręczenia psychicznego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 10.05.2017r. II AKa 547/16); za szczególnie okrutne w rozumieniu art. 148 § 2 pkt 1 k.k. uznać należy również te zachowania, które są podejmowane w stosunku do osoby jeszcze żyjącej, ale już nieprzytomnej, lub pozostającej w głębokim upojeniu alkoholowym, a więc niezdolnej do odczuwania cierpienia psychicznego wskutek poniżających wypowiedzi sprawcy, a czasem niezdolnej do odczuwania także i cierpienia fizycznego, których to cierpień zadanie ofierze objęte było jednak zamiarem sprawcy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 5.11.2008r. II AKa 156/08). W niniejszej sprawie Sąd takich okoliczności nie stwierdził. Oskarżony dokonał pobicia pokrzywdzonej co najmniej raz, ale jak to już wskazano - na 3-4 dni przed śmiercią, siniaki powstały 1-2 dni przed śmiercią; z opinii biegłego D. K. nie wynika, że obrażenia ciała powstały bezpośrednio przed śmiercią, ani tym bardziej, żeby miały z nią bezpośredni związek. Z ustaleń faktycznych wynika, że oskarżony po prostu robił to co zawsze, czy znęcał się nad pokrzywdzoną fizycznie w okresie od 16 do 19.09.2019r., ale nie miało to związku z pozbawieniem jej życia. Jak wskazano powyżej Sąd przyjął zamiar nagły wobec oskarżonego, a więc również na tej podstawie nie można powiązać cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonej z zamiarem zabójstwa, który powstał bezpośrednio przed dokonaniem.

Sąd zmienił opis czynu przypisanego oskarżonemu eliminując z niego opis obrażeń szyi, albowiem nie były one powodem zatrzymania krążenia i śmierci, ale objawem ucisku szyi ręką; natomiast powodem śmierci było właśnie uciskanie ręką szyi co spowodowało zatrzymanie krążenia i śmierć.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. K. (1)

1, 2

W ocenie Sądu wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Wymierzając karę eliminacyjną, bo tak trzeba traktować karę 25 lat pozbawienia wolności - Sąd miał na uwadze okoliczności sprawy, a w szczególności całkowitą bezsensowność śmierci pokrzywdzonej; sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa jak i jego zachowanie po jego popełnieniu; jego wcześniejszą karalność; działanie pod wpływem alkoholu i uzależnienie od alkoholu oraz osobowość dyssocjalną. Wszystkie te okoliczności wskazują, że oskarżony stanowi zagrożenie dla społeczeństwa i powinien być trwale izolowany.

Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących w tej sprawie.

Należy przypomnieć, że oskarżony wcześniej już nieraz odbywał kary pozbawienia wolności w zakładach karnych; mimo to te pobyty nie odniosły pożądanego skutku i nie spowodowały, że zaczął on przestrzegać porządku prawnego. Wręcz przeciwnie - oskarżony dopuścił się ostatecznie najpoważniejszego przestępstwa czyli pozbawił inną osobę życia. W tej sytuacji względy prewencji zarówno indywidualnej jak i generalnej wymagają wymierzenia mu tak surowej kary. Opinia publiczna musi bowiem wiedzieć, że popełnienie takiej zbrodni, bez żadnych racjonalnych przyczyn (przecież oskarżony mógł po prostu zakończyć związek z pokrzywdzoną i się z nią rozstać, jeśli uważał że go zdradza i nie mógł tego znieść) spotka się z adekwatną i surową odpowiedzią wymiaru sprawiedliwości. Taki wymiar kary powinien również umożliwić samemu oskarżonemu podjęcie leczenia w zakresie alkoholizmu, który jak się wydaje jest istotnym przyczynkiem do powstania u niego zamiaru nagłego zabójstwa oraz przemyślenie swojego życia i jego zmianę co w konsekwencji może mu pozwolić kiedyś w przyszłości na powrót do społeczeństwa jak jednostki, która nie stanowi zagrożenia dla innych ludzi.

Na poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie.

T. K. (1)

4

Sąd orzekł od oskarżonego zadośćuczynienie na rzecz osk. posiłkowej w kwocie 10.000 zł.

Jak podnosi się w doktrynie – nie powinno budzić wątpliwości, że w ramach obowiązku z art. 46 § 1 k.k. możliwe jest orzeczenie zadośćuczynienia majątkowego za doznaną krzywdę w stosunku do osób najbliższych (…) oraz, że w przypadku zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej (art. 446 § 4 k.c.) należy brać pod uwagę dramatyzm doznań osób bliskich, poczucie osamotnienia i odczuwalnej pustki, cierpienia i wstrząs psychiczny, rolę, jaką osoba zmarła odgrywała w rodzinie, stopień, w jakim pozostali członkowie rodziny będą umieli się znaleźć w nowej rzeczywistości (tak: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I, Część I Komentarz do art. 1-52 k.k. pod red. A.Zolla i W.Wróbla, WK, 2016).

Mając na uwadze, że osk. posiłkowa jest matką pokrzywdzonej, ich wzajemne relacje, wstrząs jakiego doznała osk. posiłkowa na skutek jej śmierci, a z drugiej strony sposób życia pokrzywdzonej, fakt, że nie tylko nie stanowiła ona ani nie mogła stanowić w przyszłości żadnego wsparcia dla matki, ale to matka musiała się nią opiekować i zajmować/pomagać z powodu jej alkoholizmu - to w ocenie Sądu należy jej się zadośćuczynienie w w/w kwocie.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

T. K. (1)

3

Dowody rzeczowe w postaci ubrań pokrzywdzonej Sąd zwrócił osk. posiłkowej. Nie ma podstaw do orzekaniu ich przepadku (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 1.04.2009r. II AKz 194/09).

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz osk. posiłkowej kwotę 3000 zł tytułem zwrotu wydatku na ustanowienie pełnomocnika w sprawie. Kwotę ustalono na podstawie z §15 ust 3 w zw. z §11 i 17 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie

6

Ponieważ oskarżony od 2 lat przebywa w areszcie śledczym, nie ma żadnych źródeł dochodu - Sąd zwolnił go od kosztów procesu, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  Podpis

SSO Marcin Buzdygan SSR del. Radosław Chodorowski