Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 759/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15.07.22r. roku sygn. II K 507/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

wynikający z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzut:

1. obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia tj. art. 415 § 1 kpk poprzez jego bezzasadne zastosowanie i niezasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego obowiązku naprawienia szkody, z uwagi na to, że ewentualne roszczenia dotyczą należności, o których orzeczono wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi I Wydział Cywilny z dnia 13 stycznia 2016r. w sprawie I ACa 925/15 podczas, gdy roszczenie o naprawienie szkody wynikające z popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 kk nie jest tożsame z roszczeniem egzekwowanym w toku postępowania egzekucyjnego w związku z którym doszło do udaremnienia albo uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela, a zatem o tym roszczeniu nigdy prawomocnie nie orzeczono przez co brak jest podstaw do nieorzekania obowiązku naprawienia szkody;

wynikający z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i apelacji obrońcy zarzut:

2. rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, gdzie:

a. w ocenie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności jest rażąco za niska i nie uwzględnia stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego oraz nie odpowiada potrzebom kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa,

b. w ocenie obrońcy orzeczona kara jest za wysoka, niedostatecznie uwzględnia sposób zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste oraz przyznanie się oskarżonego do zarzuconego czynu, a wymierzone kary są zbyt dotkliwe i nie spełniają zamierzonych celów kary;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny (2a)

☒ niezasadne (1, 2b)

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie sąd odwoławczy zauważa, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania związanych z oceną zgromadzonych w sprawie dowodów, w szczególności określonych w art. 7 kpk. Dowody te zostały oceniane w sposób zgodny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz logicznego myślenia. Przez pryzmat tak dokonanej oceny, brak jest w ocenie sądu odwoławczego zastrzeżeń, co do dokonanych przez sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. Zgodnie z nimi wnioskowania przez oskarżyciela posiłkowego (jego pełnomocnika) kwota 187.400 zł. to wartość przedmiotów, jakie w ramach przypisanego oskarżonemu A. K. (1) przestępstwa, usunął on spod egzekucji komorniczej prowadzonej pod sygnaturą Km 237/16. Egzekucja ta była natomiast wynikiem wniosku wierzyciela – oskarżyciela posiłkowego, jaki ten złożył do komornika celem przymusowego wykonania orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Łodzi I Wydział Cywilny z dnia 13 stycznia 2016r. w sprawie I ACa 925/15. Dłużnik bowiem - oskarżony nie uiścił dobrowolnie zasądzonej w wyroku sądowym na rzecz pokrzywdzonego określonej kwoty pieniędzy. Usunięte spod egzekucji przedmioty były zajęte przez komornika sądowego w toku prowadzonej w/w egzekucji komorniczej.

Właśnie z tego powodu nie przekonuje argumentacja apelanta – pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, iż w sprawie błędnie zastosowano art. 415 § 1 kpk, albowiem roszczenie o naprawienie szkody wynikające z popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 kk nie jest tożsame z roszczeniem egzekwowanym w toku postępowania egzekucyjnego, w związku z którym doszło do udaremnienia albo uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela, a zatem o tym roszczeniu nigdy prawomocnie nie orzeczono. W konsekwencji zdaniem skarżącego brak było podstaw do nieorzekania obowiązku naprawienia szkody. Pełnomocnik przywołał także orzeczenia Sądu Najwyższego, gdzie postawione tezy pokrywają się z tokiem rozumowania apelanta (V KK 9/12 i III K 25/18) na poparcie swoich twierdzeń.

Sąd odwoławczy zważył, że intencją ustawodawcy dla zaistnienia klauzuli antykumulacyjnej określonej w art. 415 §1 kpk było wyeliminowanie sytuacji, w której w związku z tą samą szkodą (z racji dochodzenia tego samego roszczenia) w obrocie prawnym funkcjonowałyby dwa lub więcej tytułów egzekucyjnych. Reguła ta ma wyłączać jedynie realną możliwość bezpodstawnego wzbogacenia się wierzyciela i to jest jedyny powód jej ustanowienia - tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2021 r.V KK 317/21, Legalis). Zakaz ten odnosi się przy tym do każdego określonego w ustawie przypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody i bez znaczenia pozostaje np. skuteczność prowadzonej egzekucji. Jeśli pokrzywdzony wybrał drogę postępowania cywilnego do dochodzenia roszczenia i drogę tę zakończył uzyskując orzeczenie przyznające mu dochodzoną kwotę (z odsetkami), to bezskuteczność egzekucji nie zmienia zakazu ustanowionego w z art. 415 § 1 KPK (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2021 r. II AKa 2/21).

Sądowi odwoławczemu, w składzie rozpoznającym przedmiotowa apelację, znane jest orzeczenie Sądu Najwyższego przywołane przez apelanta – III KK 25/18. Zgodnie z jego tezą, zastosowanie tzw. klauzuli antykumulacyjnej w odniesieniu do sprawców przestępstw polegających na udaremnieniu zaspokojenia roszczeń, co do których toczy się inne postępowanie lub już o nich prawomocnie orzeczono, oznaczałoby przyznawanie im „swoistej premii za popełnienie przestępstwa”. Taka natomiast wykładnia klauzuli tj. wobec takich konkretnie sprawców, w ocenie tego Sądu nie zasługuje na aprobatę, bo: „zmierza do pozbawienia pokrzywdzonego realnej możliwości naprawienia poniesionej szkody i jednoczesnego pozostawienia owoców przestępstwa” (opubl. OSP 2021/4/27). Zdaniem sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie trudno jednak mówić o „pokrzywdzeniu” pokrzywdzonego, czy też o dodatkowym jego pokrzywdzeniu, poprzez brak zasadzenia wnioskowanej przez apelanta kwoty 187.400 zł., bo przecież ta kwota już ma swoje „zasądzenie” w przywołanym na wstępie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi (stanowiąc de facto część zasądzonej w nim sumy pieniędzy). Kwota 187.400 zł. stanowiła wartość przedmiotów zajętych dla potrzeb egzekucji całej sumy zasądzonej w sprawie ACa 925/15. Z ugruntowanego orzecznictwa sądów, także Sądu Najwyższego wynika, że nawet nieskuteczność egzekucji zasądzonej kwoty pieniężnej „podpada” pod klauzulę antykumulacyjną i nie można ponownie orzekać o tym samym roszczeniu. Dokonane w przedmiotowej sprawie przez oskarżonego usunięcie mienia zajętego przez komornika, prowadziło w efekcie do takiego właśnie skutku - bezskuteczności prowadzonej egzekucji (całkowitej, częściowej).

Czym innym jest natomiast ocena zachowania oskarżonego, podejmującego czynności przestępczych określonych w art. 300 § 2 kk i właściwe ukaranie za tak przypisany czyn.

Każde udaremnienie czy uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela oznacza przecież jakąś powtórną jego wiktymizację: bo raz został pokrzywdzony „cywilnie” (stał się wierzycielem, który musiał dochodzić zaspokojenia swoich roszczeń na drodze prawnej, uzyskując wcześniej orzeczenie sądu czy innego organu), a dodatkowo „karnie” (jego dłużnik, w celu udaremnienia owego orzeczenia, dokonuje przestępczych działań wobec przedmiotów zajętych, czy zagrożonych zajęciem składników mienia). Stanowi to jednak istotę przypisanego przestępstwa. Za tak ustalone zachowanie, podjęte wobec swojego wierzyciela, działając celowo i skutkowo, sprawca ponosi stosowną karę. Nie zawsze także z ewentualnego usunięcia sprawca będzie miał wymierne dla siebie korzyści. Może działać chcąc dodatkowo np. dokuczyć swojemu wierzycielowi. W przedmiotowej sprawie ustalono, iż sprawca przekazał usunięte składniki majątku na złom (uzyskując z tego jakieś profity, ale też znamiona czynu byłyby spełnione przy wywiezieniu składników na złom bez jakiejkolwiek gratyfikacji). Właśnie dlatego argumentacja związana z „pozostawieniem sprawcy owoców przestępstwa”, wywiedziona w przywołanych przez apelanta orzeczeniu, nie zawsze przekonuje.

Sądowi odwoławczemu znane są także orzeczenia sądów, w tym Sądu Najwyższego, w których wywiedziono odmienny wniosek, co do zastosowania klauzuli antykumulacyjnej wobec sprawców przestępstw, o jakich mowa w art. 300 §2 kk. Jest to przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2019r. wydany w sprawie sygn. V KK 119/18. W orzeczeniu tym uznano, że podstawowym celem penalizacji zachowań określonych w art. 300 § 2 KK jest ochrona indywidualnych interesów majątkowych jednostek, a głównym przedmiotem ochrony w tym przepisie są usankcjonowane orzeczeniami sądów roszczenia uprawnionych wierzycieli i ich zabezpieczenie przed nieuczciwymi zachowaniami dłużników, zmierzającymi do uniemożliwienia im zaspokojenia tych roszczeń, natomiast dobro wymiaru sprawiedliwości, postrzegane przez pryzmat powagi orzeczeń sądowych jest w przypadku tego przepisu ubocznym przedmiotem ochrony. Na tle zaistniałego stanu faktycznego za zasadne uznano zastosowanie klauzuli antykumulacyjnej wobec jednego ze sprawców (sprawa dotyczyła dwóch). Uznano w nim, że: …. nie negując możliwości dochodzenia od sprawcy przestępstwa z art. 300 § 2 kk naprawienia tej szkody, którą wyrządził swoim zachowaniem powodującym udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenie roszczeń wierzyciela, wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania nie wykazały, aby obowiązek naprawienia szkody, który należałoby nałożyć na oskarżonego w związku ze skazaniem za przypisane mu przestępstwo, obejmował swoim zakresem inną szkodę niż ta, której dotyczyło roszczenie będące przedmiotem opisanego szczegółowo rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego (…), a w toku postępowania nie ustalono, aby czyn przypisany temu właśnie sprawcy spowodował szkodę, której skompensowanie wymaga uzyskania przez pokrzywdzoną nowego tytułu egzekucyjnego przeciwko niemu.

Reasumując: przekonują ustalenia sądu meriti i wywiedziony przez niego wniosek, co do tożsamości podmiotowo-przedmiotowej roszczeń.

Sąd odwoławczy zważył, że nie jest wykluczonym, a nawet pewnym, iż w związku z przedmiotowym zachowaniem oskarżonego, doszło do powstania po stronie pokrzywdzonego szkody związanej strice z popełnionym czynem, której nie obejmowałaby już zastosowania klauzula antykumulacyjna. Są to np. koszty wyłożone tytułem dodatkowego wynagrodzenia dla komornika, dla jego działań podjętych w związku z dokonanym usunięciem mienia, koszty związane z dojazdami, wszelakie koszty, jakie poniósł pokrzywdzony związku ze swoimi działaniami śledczymi (w przedmiotowej sprawie pokrzywdzony w istocie przejął na siebie rolę poszukiwania dowodów przestępstwa), koszty związane z zasięgnięciem ewentualnej opinii prawnej, porady etc. W odniesieniu do takowych brak było jednak wniosku o jej naprawienie, ani ustaleń pozwalających na matematyczne wyliczenie.

W odniesieniu do zarzutu związanego z niewspółmiernością zastosowanej wobec sprawcy represji karnej, częściowo zasadnym okazał się zarzut podniesiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, a jego postawienie uzasadniało nałożenie na oskarżonego przez sąd odwoławczy dodatkowego obowiązku związanego z wykonaniem, w zakreślonym terminie czasu, orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Łodzi I z dnia 13 stycznia 2016r. sygn. I ACa 925/15. W ocenie sądu odwoławczego na nałożenie takiego obowiązku pozwalał kierunek i zakres apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, sam wniosek apelanta nie był natomiast dla sądu odwoławczego wiążący.

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary { vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

Wywody tak obrońcy, jak i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego dotyczące wymierzonych A. K. (1) kar, w żadnym razie nie dowodzą wadliwości zaskarżonego orzeczenia rozumianego jako błędne skazanie na zbyt niską karą pozbawienia wolności i grzywnę, czy błędne niesięgnięcie po samoistną karę grzywny. W ocenie sądu odwoławczego, dokonując ustaleń co do warunków osobistych i właściwości oskarżonego, sąd rejonowy nie pominął żadnych istotnych okoliczności zarówno łagodzących, jak i obciążających dla sprawcy. Obrona uwypuklała przyznanie się A. K., gdy tymczasem jego wyjaśnienia poza werbalnym przyznaniem się, nie wnosiły do sprawy żadnych merytorycznych treści. Pełnomocnik pokrzywdzonego umniejsza natomiast fakt niekaralności oskarżonego, mężczyzny już ponad 50-letniego, któremu – co wynika z akt sprawy – nie udał się jednak życiowy interes i skończył jako bardzo mocno zadłużony dłużnik. Całościowa analiza akt sprawy i zmiany dokonane w toku postepowania apelacyjnego, nie uzasadniają ani częściowego złagodzenia , ani zaostrzenia orzeczonych wobec A. K. kar.

Natomiast, w świetle dowodów zgromadzonych w sprawie, z których wynika, iż oskarżony wykonuje jakieś czynności związane z prowadzeniem stacji diagnostycznej oficjalnie będącej własnością członka jego rodziny - przy czym nie ustalono jednoznacznie w sprawie w jakim konkretnie charakterze je wykonuje, a ustalono, że działalność jest tożsama (nieodpłatna pomoc?, nieoficjalne zatrudnienie? jako pomoc?, jako , faktyczny kierujący?), przy ustalonym braku wykonania w całości orzeczenia w/w sądu apelacyjnego, zasadnym było nałożenie na sprawcę obowiązku, o jakim mowa w art. 72 §1 pkt 8 kk. W sytuacji, gdy przestępcze zachowanie miało związek z owym niewykonanym wyrokiem zasądzającym, a w przedmiotowej sprawie nawet zaistniało w celu udaremnienia jego wykonania na drodze egzekucyjnej, nałożenie obowiązku zakreślonego czasowo jest ze wszech miar zasadne. W ocenie sądu odwoławczego, taka właśnie zmiana wyroku najlepiej zabezpieczy interes pokrzywdzonego, który po upływie określonego na okres 1 roku czasu, będzie mógł żądać od sądu oceny tego, czy ewentualny brak wykonania orzeczenia cywilnego (w całości, części) był zawiniony ze strony oskarżonego, a jeśli tak – będzie mógł oczekiwać negatywnych dla niego konsekwencji. Okres próby, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego jest dłuższy.

Zdaniem sądu dokonane zmiany czynią zadość wszystkim postulatom i wskazaniom, o których mowa w art. 53 kk i tylko takie dają wystarczającą gwarancję na wszechstronne ukształtowanie świadomości prawnej oskarżonego, a przy tym nie zaburzają przekonania o istnieniu sprawiedliwości społecznej.

Wniosek

1. wniosek obrońcy: o wymierzenie samoistnej kary grzywny,

2. wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego: o podwyższenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do lat dwóch (orzeczenie kary o charakterze bezwzględnym) i podwyższenie orzeczonej kary grzywny do 200 stawek dziennych po 50 złotych każda stawka oraz o zasadzenie na rzecz pokrzywdzonego kwoty 187.400 zł., jako wartości przedmiotów usuniętych spod egzekucji, która była prowadzona co do kwoty wymienionej w punkcie 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 stycznia 2016r. sygn. I ACa 925/15;

☐ zasadny 1

☒ częściowo zasadny 2

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- zarzuty zasadne jedynie w odniesieniu do niewspółmierności zastosowanej wobec sprawcy represji karnej, rozumiane jako niewspółmiernie niskiej, ale uzasadniające jedynie założenie na oskarżonego w trybie art. 72 §1 pkt 8 kk obowiązku wykonania punktu 2 (część orzeczenia dotyczącego zasądzenia kwoty na rzecz pokrzywdzonego) wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 stycznia 2016r. sygn. I ACa 925/15;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wina i sprawstwo oskarżonego;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- słusznie przypisano oskarżonemu popełnienie przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 300 § 2 kk, a które wymierzono właściwą karę grzywny i karę pozbawienia wolności; szczegóły w punkcie 3.1.;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

-nałożenie na sprawce dodatkowego obowiązku w okresie próby;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano szczegółowo w punkcie 3.1.;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3, 4, 5

Wniesione apelacje spowodowały zmianę wyroku „na niekorzyść” oskarżonego, przez co stosownie do art. 635 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Dz. U nr 49 póz. 223 z 1983 roku, koszty procesu za postępowanie odwoławcze, co do zasady winien ponieść A. K.. Ustalona sytuacja materialna i bytowa oskarżonego uzasadniały jednak zastosowanie instytucji zwolnienia go od obowiązku pokrycia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym.

Wynagrodzenie przyznanego w sprawie obrońcy oskarżonego z urzędu przyznano na poziomie minimalnym, tak jak wynagrodzenie pełnomocnika uwzględnione w ramach zwrotu kosztów procesu poniesionych w sprawie przez oskarżyciela posiłkowego (kwota zasądzona na rzecz W. Ł. nie należy już do „kosztów sądowych”, a więc nie może być objęte normą art. 624 §1 kpk).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15.07.22r. II K 507/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15.07.2022r. w sprawie II K 507/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana