Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 489/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 28 czerwca 2022 r., sygn. akt II K 990/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------

----------------------------------------------------

------------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------

----------------------------------------------------

------------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Oskarżony w sporządzonej własnoręcznie apelacji zarzucił – jak należy rozumieć – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż A. B. dopuścił się przypisanego mu przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Obrońca oskarżonego zaskarżył wydany wyrok w całości, zarzucając:

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, poprzez błędne ustalenie przez Sąd I instancji, iż:

- słowa, które miały zostać wypowiedziane przez oskarżonego w dniu 9 sierpnia 2020 roku wzbudziły u pokrzywdzonego H. P. (1) realną obawę spełnienia, kiedy z jego zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz podtrzymanych przez Sądem wynika, że nie słyszał on słów, jakie oskarżony miał wypowiedzieć w jego kierunku, a zna je wyłącznie z późniejszej relacji B. P. (1) i A. S., wobec czego nie mogły one wzbudzić u niego realnej obawy spełnienia;

- oskarżony w dniu 9 sierpnia 2020 roku wypowiedział w stosunku do H. i B. P. (1) słowa „zabiję was wszystkich, powyrywam wam wszystkim flaki”, kiedy B. P. (1) w swoich zeznaniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz podtrzymanych przed Sądem wskazuje na inne słowa, jakie oskarżony miał do niej wypowiedzieć, zaś H. P. (1) wskazuje, że nie słyszał żadnych gróźb, o słowach „zabiję was wszystkich, powyrywam wam wszystkim flaki” usłyszał dopiero później od żony oraz A. S.;

- w dniu 9 sierpnia 2020 roku groził H. i B. P. (1) pozbawieniem życia i zniszczeniem mienia, kiedy żaden ze świadków ww. zdarzenia nie widział oskarżonego, a jedynie domyślają się oni, że to oskarżony mógł się tych czynów dopuścić, a żaden dowód nie wskazuje na groźby zniszczenia mienia kierowane przez oskarżonego;

- w dniu 2 sierpnia 2020 roku słowa wypowiedziane przez oskarżonego wzbudziły u H. P. (1) uzasadnioną obawę spełnienia, kiedy zachowanie pokrzywdzonego wskazuje, że obawa taka nie została u niego wywołana;

- w dniu 30 września 2020 w K. oskarżony A. B. groził pokrzywdzonemu A. P. pozbawieniem życia, a groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną realną obawę spełnienia, kiedy z zeznań świadka D. S. wynika, że w tym czasie oskarżony nie był w K., a w innej miejscowości na imprezie ze znajomymi, w tym z ww. świadkiem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.:

- art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/343 z dnia 9 marca 2016 roku poprzez dowolną ocenę dowodów, mającą wpływ na treść orzeczenia, w szczególności poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości w sprawie co do tego, jakie słowa miał wypowiedzieć oskarżony w dniu 9 sierpnia 2020 roku w stosunku do H. i B. P. (1), jaki miał być przebieg tego zdarzenia objętych aktem oskarżenia, kto był świadkiem tego zdarzenia, gdzie znajdował się oskarżony w dniu 30 września 2020 roku;

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę:

- zeznań świadka K. K., W. E. oraz D. S., a to przez błędne ustalenie, że świadkowie ci z powodu pokrewieństwa oraz przyjaźni z oskarżonym złożyli zeznania stronnicze, jak również całkowite pominięcie kwestii pomówienia oskarżonego przez pokrzywdzonych oraz ich sąsiadów, co skutkowało niewłaściwą oceną ww. dowodów oraz brakiem dania wiary zeznaniom ww. świadków;

- zeznań świadków H. P. (1), B. P. (1), A. S., U. P. i A. P., a to przez błędne przyjęcie, że nieścisłości w zeznaniach ww. osób wynikają z upływu czasu jaki minął od zdarzenia, kiedy różnice te są znaczne i uwidocznione już w zeznaniach przez ww. osoby w toku postępowania przygotowawczego, gdzie ww. osoby przesłuchiwane były w niedługim okresie od zdarzeń objętych pkt I-III części wstępnej wyroku, wobec czego winny zdarzenia te pamiętać, a przedmiotowe nieścisłości nie powinny występować.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów, obrońca oskarżonego zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu A. B. kary w wymiarze 10 miesięcy kary pozbawienia wolności, co jest rażąco niewspółmiernie dolegliwe w stosunku do okoliczności popełnienia czynu zabronionego, stopnia zawinienia oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2

Jako że zarówno oskarżony, jak i jego obrońca w swoich środkach odwoławczych sformułowali zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, Sąd II instancji odniesie się do nich w sposób łączny.

Obrońca oskarżonego podnosił, iż w toku postępowania nie ustalono, jakie dokładnie słowa oskarżony kierował do pokrzywdzonych polemizując, czy były to groźby oraz czy wywołały one realną obawę ich spełnienia. Niewątpliwie jednak słowa wypowiedziane przez A. B. i powoływane przez świadków stanowiły groźby karalne, chociaż w toku postępowania sądowego H. P. (1) i B. P. (1) mieli opory przed cytowaniem słów oskarżonego przed Sądem, jako że miały one wulgarny charakter (k. 104, 105). Dla ustalenia, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu nie jest konieczne dosłowne przytoczenie wypowiedzianych przez niego słów, tym bardziej iż relacjonowane przez świadków zdarzenia miały dynamiczny przebieg. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż pokrzywdzeni obawiali się spełnienia przez oskarżonego wypowiadanych przez niego gróźb, zwłaszcza że nie sprowadzały się one jedynie do słownej agresji, ale i przyjmowały formę fizyczną jak rzucanie kamieniami czy bramką ogrodzenia. Zaznaczyć przy tym należy, iż 9 sierpnia 2020 r. A. B. obudził pokrzywdzonych późno w nocy, a zachowanie oskarżonego wywołało u nich tym większe obawy, iż podejrzewali oni, że oskarżony znajduje się od pod wpływem substancji psychoaktywnych, od których był uzależniony.

H. P. (1) nie miał powodu, aby pomawiać oskarżonego o popełnienie przypisanego mu ciągu przestępstw. Jak wynika z treści jego zeznań złożonych podczas rozprawy z dnia 29 marca 2022 r., zna on A. B. od lat, mieszkają po sąsiedzku i nie miał z nim wcześniejszych zatargów (k. 104). Podejmowane przez niego reakcje obronne, jak próba przegonienia oskarżonego z posesji nie są w żadnym razie dowodem na to, iż pokrzywdzony nie obawiał się spełnienia gróźb oskarżonego – tym bardziej, iż pokrzywdzony decydował się na wezwanie patrolu Policji. Także problemy ze słuchem pokrzywdzonego nie dają podstawy do przyjęcia, iż groźby wypowiadane przez oskarżonego nie wywołały u niego realnej obawy ich spełnienia – nawet bowiem jeśli H. P. (1) poznał treść słów wypowiadanych przez A. B. z relacji B. P. (1) i A. S., to nie jest wykluczone, iż pokrzywdzony obawiał się spełnienia tych gróźb w przyszłości.

Obrońca oskarżonego podważając prawidłowość poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, interpretował zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób dowolny i wybiórczy insynuując, jakoby w dniu 9 sierpnia 2020 r. przed domem pokrzywdzonych pojawiła się osoba, której świadkowie nie byli w stanie zidentyfikować i pomówili A. B. o dopuszczenie się tego czynu. Jak już jednak wspomniano, pokrzywdzeni znali oskarżonego od wielu lat i jako że mieszkali w bliskim sąsiedztwie, z pewnością nie mieli problemów z rozpoznaniem oskarżonego po głosie i posturze.

Okoliczność, że 30 wrzenia 2020 oskarżony groził A. P. wynika nie tylko z relacji pokrzywdzonego, ale znajduje potwierdzenie w zeznaniach P. P. (1), którego pokrzywdzony poprosił o wezwanie Policji. Chociaż świadek ten nie był bezpośrednim świadkiem ataku oskarżonego, to jednak widział, jak A. P. był zdenerwowany i wystraszony po spotkaniu z oskarżonym. Z jego zeznań wynika także, iż A. P. potraktował kierowane do niego groźby na tyle poważne, iż obawiał się powrotu tego dnia do obowiązków służbowych. Wobec powyższego stanowisko obrońcy, iż groźby oskarżonego nie wywołały u pokrzywdzonych realnej obawy ich spełnienia, stanowi nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Ad. 3

Przypomnieć należy, iż wynikająca z art. 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo stanowi dyrektywę dla sądu orzekającego, który w przypadku powzięcia niedających się usunąć wątpliwości powinien je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Zasada ta nie odnosi się jednak do wątpliwości, które to strony uważają za nierozstrzygnięte czy niedające się usunąć. Z pisemnych motywów wyroku Sądu I instancji nie wynika, aby Sąd ten w toku postępowania powziął wątpliwości, których nie dało się usunąć, a zatem przesłanka stosowania reguły z art. 5 § 2 k.p.k. w badanym postępowaniu w ogóle się nie zaktualizowała.

Powoływany przez obrońcę zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że Sąd orzekający ocenił zgromadzone w sprawie dowody z naruszeniem zasad logicznego rozumowania, nie uwzględniając wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej, spełniającej dyrektywy wskazanej wyżej zasady procesowej. Natomiast ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną powołanego przepisu co sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia Sądu. Zarzut o tym charakterze nie może się bowiem sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu meriti.

W badanej sprawie Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach pokrzywdzonych: H. P. (1), B. P. (1) oraz A. P., które to wzajemnie się uzupełniały, a także znalazły potwierdzenie w relacjach świadków U. P., A. S. i P. P. (1). Akcentowane przez skarżącego nieścisłości w zeznaniach świadków, oceniane zgodnie z dyrektywami art. 7 k.p.k., nie przesądzają o odmowie nadania im waloru wiarygodności. Znajdują one usprawiedliwienie nie tylko w upływie czasu, ale też wzburzeniu emocjonalnym i strachu wywołanym nieprzewidywalnym zachowaniem oskarżonego. Deprecjonowanie wartości dowodowej zeznań tych świadków tylko z tego powodu, iż są oni osobami bliskimi dla H. P. (1) w realiach przedmiotowej sprawy jest nieuzasadnione – tym bardziej, iż zeznania te są spójne i wzajemnie się uzupełniają.

Z kolei zeznania K. K., W. E. oraz D. S., na które powoływał się obrońca w wywiedzionym środku odwoławczym, nie stanowią dostatecznej podstawy do podważenia prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia. K. K. i W. E. są siostrami oskarżonego, które nie miały wiedzy na temat przebiegu zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania i wypowiadały się jedynie co do wzajemnych relacji pomiędzy rodzinami oskarżonego i pokrzywdzonych. Co więcej, W. E. w czasie, w którym doszło do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu ciągu przestępstw przebywała poza granicami kraju (k. 130). Z kolei D. S. – chociaż twierdził, iż w dniu 30 września razem z oskarżonym był „cały dzień na imprezie”, to jednak jego zeznania nie mogą stanowić alibi dla A. B. – zwłaszcza że świadek ten nie był pewny, czy miało to miejsce w 2020 r. Zeznania tych świadków stoją w sprzeczności z innymi dowodami, które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne i oparł na nich poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.

Ad. 4

Nie był zasadny także zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej A. B.. Przypomnieć bowiem należy, iż rodzaj i wymiar kary określany jest zgodnie z dyrektywami art. 53 k.k., zgodnie z którymi sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (§ 1). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego (§ 2).

Biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu objętego niniejszym postępowaniem, stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego ciągu przestępstw, a także uprzednią karalność oskarżonego oraz działanie w warunkach recydywy, wymierzona mu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatną i sprawiedliwą reakcją prawno-karną na jego czyny, której nie sposób uznać za niewspółmiernie i rażąco surową. Podkreślić również należy, iż subiektywne przekonanie oskarżonego o nadmiernej surowości wymierzonej mu kary nie jest wystarczające dla uznania słuszności zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k. Zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w judykaturze, które podziela także Sąd Odwoławczy, na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenie co do wymiaru kary, ale o różnicę tak zasadniczą, iż karę wymierzoną nazwać można byłoby - również w znaczeniu potocznym - rażąco niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy ( por. m. in. wyrok SA w Poznaniu z dnia 4 lipca 2022r., sygn. akt II AKa 132/22, LEX nr 3402383, wyrok SA w Warszawie z dnia 13 maja 2022r., sygn. akt II AKa 32/22, LEX nr 3365140, wyrok SA w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2022r., sygn. akt II AKa 91/22, LEX nr 3345888).

Wniosek

1. Chociaż oskarżony nie sformułował wprost wniosków w sporządzonej przez siebie apelacji, to z jej treści wnioskować należy, iż domagał się on uniewinnienia od przypisanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego A. B. od zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I-III części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu, II Wydział Karny, z dnia 28 czerwca 2022 roku w sprawie II K 990/20, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w części, tj. w zakresie dot. kary wymierzonej oskarżonemu poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w wysokości 40 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki grzywny w wysokości 10 złotych, zmianę zaskarżonego wyroku w części, tj. w zakresie dot. środków karnych orzeczonych wobec oskarżonego, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego zakazu kontaktowania się z pokrzywdzonymi na okres 1 roku oraz zakazu zbliżania się oskarżonego do pokrzywdzonych na odległość mniejszą niż 30 metrów przez okres 1 roku oraz nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania przez Sądem I Instancji oraz II Instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż A. B. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu ciągu przestępstw z art. 190 § 1 k.k., którego dopuścił się w warunkach recydywy zwykłej, czyniąc te ustalenia w oparciu o dane o wcześniejszej karalności oskarżonego. Wbrew zatem stanowisku skarżących, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oceniony w sposób całościowy i swobodny (a nie dowolny) nie dawał podstaw do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów objętych zaskarżonym wyrokiem.

Jak już wspomniano, zarówno wybór rodzaju kary, jak i jej wymiar znajdują oparcie w dyrektywach art. 53 k.k. i są adekwatne do okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu ciągu przestępstw, a także stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Biorąc ponadto pod uwagę, iż A. B. działał w warunkach powrotu do przestępstwa, wymierzona mu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest sprawiedliwą reakcją prawno-karną, adekwatną do wagi jego czynu.

Na aprobatę zasługuje także nałożony na oskarżonego 3-letni zakaz kontaktowania się z oskarżonymi oraz zbliżania się do nich na odległość 100 metrów orzeczony w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Prawidłowości takiego rozstrzygnięcia nie podważa podnoszona przez obrońcę okoliczność, iż dom oskarżonego znajduje się w mniejszej odległości od domu rodziny P., aniżeli 100 metrów. Oczywistym jest bowiem, iż oskarżony nie naruszałby nałożonego na niego zakazu, znajdując się w swoim domu i nie mając wówczas kontaktu z pokrzywdzonymi. Orzeczony zakaz ma bowiem zapobiec sytuacjom, w których oskarżony niepokoił pokrzywdzonych, stojąc przed ich domem lub znajdując się na podwórku swojego domu, albo też w miejscu pracy A. P.. Podkreślić również należy, iż środek ten ma przywrócić poczucie bezpieczeństwa pokrzywdzonym, którzy obawiali się A. B. nawet przebywając w swoim domu, dlatego też skrócenie okresu obowiązywania tego środka nie byłoby celowe ani wskazane, również przez względy prewencji indywidualnej.

Na marginesie zauważyć należy, iż w pkt IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oskarżony został zwolniony z kosztów sądowych, więc wniosek obrońcy o zmianę orzeczenia Sądu I Instancji w tym zakresie był bezprzedmiotowy.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. B..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w apelacji oskarżonego oraz jego obrońcy, w pełni aprobując ustalenia i oceny Sądu I instancji leżące u podstaw wydanego orzeczenia. Nie było również konieczności ingerowania w jego treść z urzędu, dlatego też zaskarżony wyrok jako trafny i prawidłowy podlegał utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. A. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Wysokość zasądzonych kwot Sąd ustalił na podstawie § 2 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powołane przepisy określają stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 złotych, którą to zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia uzupełniono o obowiązującą aktualnie stawkę podatku od towarów i usług.

Ponadto Sąd Odwoławczy, mając na względzie obecną sytuację materialną oskarżonego, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucane mu przestępstwo

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana