Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 42/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 października 2020 roku,

sygn. akt VIII K 51/18, wydany w sprawie A. C., M. K. (1), M. D. (1), K. Ł..

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Zarzuty wspólne apelacji obrońców oskarżonych A. C.,

M. D. (1), K. Ł.

Lp.

Zarzut

I.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C.:

1c) naruszenie art. 7 k.p.k. polegającej na dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodu z zeznań świadków S. B. i M. Z. i uznaniu tych zeznań w całości za wiarygodne, w sytuacji gdy zachodzą liczne sprzeczności w treści tych zeznań, wzajemnie się wykluczające, a w szczególności w zakresie liczebności osób biorących udział w pobiciu ze skutkiem śmiertelnym S. K. (1) oraz pobiciu J. T., albowiem S. B. w swoich depozycjach wskazuje na 3 mężczyzn, którzy szamotali się z pokrzywdzonym K. a następnie bili J. T. podczas gdy świadek (...) widziała 4 – 5 osób bijących J. T. i 1 osobę przy leżącym S. K. (1), co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych sądu i uznaniem, iż to A. C., M. D. (1) i K. Ł. są sprawcami pobicia ze skutkiem śmiertelnym S. K. (1), zaś za pobicie J. T. odpowiadają oni wspólnie i w porozumieniu wraz z M. K. (1);

1d) naruszenie art. 7 k.p.k. polegającej na dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. C. założonych na rozprawie w dniu 5.06.2018r., w których to oskarżony opisuje szczegółowy przebieg zdarzenia, swoją rolę w nim, a także pozostałych oskarżonych oraz świadka D. K., wskazują go jako tego, który kopnął w klatkę piersiową pokrzywdzonego S. K. (1), w wyniku czego S. K. (1) upadł na asfalt (uderzając głową o twarde podłoże), następnie zadał mu jeszcze kilka ciosów uderzając go pięścią, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych i skazaniem A. C., M. D. (1) i K. Ł. jako sprawców pobicia ze skutkiem śmiertelnym pokrzywdzonego S. K. (1).

2a) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, tj. ustaleni, iż to oskarżeni A. C., M. D. (1) i K. Ł. działając wspólnie iw porozumieniu wzięli udział w pobiciu ze skutkiem śmiertelnym S. K. (1), podczas gdy sąd meriti widzi duże prawdopodobieństwo, iż świadek D. K. brał czynny udział w pobiciu co najmniej jednego z pokrzywdzonych (w tym S. K. (1)), co skutkuje sprzecznością w ustalonym przez sąd przebiegu zdarzenia, albowiem konfiguracja osób biorących udział w śmiertelnym pobiciu S. K. (1), mogła być inna – ewentualne sprawstwo D. K. wyklucza w tym czynie oskarżonego A. C., M. D. (1) bądź K. Ł., bądź wszystkich łącznie.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. (1):

2/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na chybionej ocenie prawnej zachowania M. D. (1) i uznania, że biorąc udział w pobiciu S. K. (1) obiektywnie mógł przewidzieć następstwo w postaci śmierci, przy jednoczesnym braku dowodów na tego rodzaju wnioskowanie i w konsekwencji przyjęcia kwalifikacji prawnej art. 158 § 3 k.k. w sytuacji gdy prawidłowa i wnikliwa analiza prawna zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności treści opinii medyków wskazuje że zgon pokrzywdzonego nie był wynikiem doznanych obrażeń powstałych w wyniku pobicia, a mógł nastąpić w wyniku bezwładnego uderzenia głową pokrzywdzonego o twarde betonowe podłoże, którego mechanizmy obronne były wyłączone lub w znacznym stopniu ograniczone z uwagi na znaczny stan nietrzeźwości i biorąc pod uwagę orzecznictwo sądów w powyższym zakresie, nie sposób wykazać zarówno elementu obiektywnej możliwości przewidzenia śmiertelnego następstwa udziału w pobiciu, jak również związku przyczynowego pomiędzy jego zgonem, a zachowaniem M. D. (1), jak i pozostałych współoskarżonych w rozumieniu art. 158 § 3 k.k. oraz zdarzenia jako całości, a jedynym jego zamiarem było bezsprzecznie i wyłącznie pobicie wspólnie z kolegami S. K. (1), to jest popełnienia czynu z art. 156 § 1 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. Ł.:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia w pkt I (pkt I aktu oskarżenia) sentencji wyroku polegający na uznaniu, że K. Ł. wziął udział w pobiciu S. K. (1), kiedy jednocześnie z treści uzasadnienia wynika, że rolę w tym zdarzeniu mógł wziąć D. K., co do którego postepowanie przygotowawcze zostało przedwcześnie umorzone przez prokuraturę, co przy przyjęciu zeznań S. B. za wiarygodnych w całości odnośnie okoliczności, że trzy osoby biły S. K. (1), wykluczałoby rolę w zdarzeniu jednej osoby – K. Ł., M. D. (1) lub A. C.

3. w zakresie czynu przypisanego w pkt. I (pkt I aktu oskarżenia) sentencji wyroku – art. 7 k.p.k.

– poprzez obdarzenia walorem wiarygodności świadka S. B. oraz M. Z., kiedy zeznania te wzajemnie się wykluczają co najmniej w zakresie liczby napastników mających brać udział w pobiciu S. K. (1), a także z powodu wielu nieścisłości dotyczących tego samego stanu faktycznego, które to zeznania nie powinny stanowić podstawy ustaleń faktycznych, zwłaszcza kiedy zdolność postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania postrzeżeń prze tych świadków była znacznie ograniczona z powodu uzależnienia od alkoholu, znajdowania się pod jego wpływem w dniu zdarzenia, a odnośnie S. B. z dużą pewnością pozostawania w wielodniowym cugu alkoholowym

– brak obdarzenia walorem wiarygodności wyjaśnień oskarżonych K. Ł. i M. D. (1) tylko na podstawie, że ich wyjaśnienia przeczą treści zeznań S. B. oraz M. Z..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Wbrew zarzutom apelacji, sąd pierwszej instancji po dokonaniu oceny dowodów w sposób swobodny, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prawidłowo ustalił stan faktyczny.

2.  Z punktu widzenia rekonstrukcji tragicznych zdarzeń, które miały miejsce w dniu 14 października 2017 roku najistotniejsze są zeznania S. B., M. Z., jako osób obcych dla oskarżonych i naocznych świadków zdarzenia, wyjaśnień samych oskarżonych oraz wyjaśnienia/zeznania D. K. i K. S.. Zeznania świadków K. L. i K. B. funkcjonariuszy Policji przybyłych na miejsce zdarzenia są mniej istotne i uznać je należy za dowody wspomagające czynienie ustaleń faktycznych co do rekonstrukcji zdarzeń, gdyż przyjechali po pobiciach, a część współsprawców oddaliła się już z miejsca zdarzenia. Ważkie również były dowody z opinii biegłych, jak również wyniki oględzin zwłok pokrzywdzonego S. K. (2). Przesłuchanie J. T. w zasadzie, co do ustalenia aktywności oskarżonych w pobiciu zarówno tego jego, jak i zmarłego S. K. (1), niewiele wniosło z uwagi na niepamięć świadka przebiegu zdarzeń od początkowej fazy pobicia i odtwarzanie tego co przekazała mu S. B..

3.  Nie można podzielić poglądu obrońców o nikłej wartości dowodowej zeznań naocznych świadków S. B. i M. Z. w zakresie ustalenia przebiegu zdarzeń, gdyż wskazywane sprzeczności w ich relacjach są pozorne.

4.  Na wstępie rozważań odnośnie różnic w relacjach świadków na temat jednego zdarzenia należy podnieść kilka uwag ogólnych. W procesie pamięciowym istotne są trzy fazy: zapamiętywanie – przechowywanie − odtwarzanie. Przy zapamiętywaniu cechą charakterystyczną pamięci jest jej wybiorczość. Każdy postrzega zdarzenie w różny sposób, nie dostrzega każdego detalu jego przebiegu, następnie nie zapamiętuje wszystkich swoich spostrzeżeń, lecz te elementy, które w danej chwili budzą jego zainteresowanie. Nie mniej istotne jest zaangażowanie emocjonalne obserwatora, doświadczenie, zaangażowanie, skupienie uwagi.

5.  Przechowywanie śladów pamięciowych również ma charakter wybiórczy. Oznacza to, że nie wszystko co zostanie dostrzeżone zostanie przechowane w pamięci przez obserwatora zdarzeń, następnie pozostanie przechowane w pamięci przez wiele lat w niezmienionej treści. Luki w pamięci pojawiają się wraz z upływem czasu, dotyczą różnych elementów zapamiętanego pierwotnie materiału. Wpływ na przechowywanie ma między innymi wiek, sprawność umysłowa, wielokrotność odtworzeń śladów pamięciowych w różnych czynnościach.

6.  Na odtwarzanie również ma wpływ wiele czynników wewnętrznych i zewnętrznych: czas, emocjonalne związanie z przypominaną sobie okolicznością, warunki jej odtwarzania.

7.  Wszystkie te okoliczności należy mieć na uwadze oceniając zeznania świadków pod kątem ich spójności wewnętrznej, ale również zbieżności z relacjami innych osób obserwujących zdarzenie. Nie każda osoba znajdująca się na miejscu zdarzenia będzie zwracała uwagę na te same fragmenty zdarzenia, czy też jego szczegóły. Stąd też mogą się pojawiać różnice w relacjach, aczkolwiek nie można ich automatycznie kwalifikować jako zeznania mające na celu wprowadzenie w błąd co do przebiegu zdarzenia, bądź prowadzących do ich wyeliminowania jako materiał dowodowy.

8.  Jeżeli takie rozbieżności występują, są one dowodem na wybiórczość postrzegania stresującego zdarzenia przez postronne, a także zaskoczone jego przebiegiem osoby. W sytuacji, gdy to pewne rozbieżności zostaną dostrzeżone rolą sądu jest ich ocena, tym samym przydatność zeznań do czynienia ustaleń faktycznych.

9.  Rację ma sąd pierwszej instancji, że zeznania S. B. i M. Z. są jako całość wiarygodne, gdyż każdy z tych świadków relacjonował przebieg zdarzeń ze swojego punktu widzenia, tak jak je zapamiętał. Ich zeznania są pozornie rozbieżne, z uwagi na to, że każda z tych osób była jego świadkiem na różnym etapie. Świadek S. B. była świadkiem całości zdarzenia, to jest pobicia zarówno S. K. (1) i J. T., a świadek M. Z. obserwował je od momentu, gdy S. K. (1) leżał już na chodniku, a oskarżeni bili leżącego już na trawniku J. T..

10.  Faktem jest, że świadek S. B. zeznała, że na miejsce podjechały dwa samochody. „Te samochody zatrzymały się na ulicy (...) jadąc z przeciwnego kierunku. Z pierwszego pojazdu który się zatrzymał wyskoczyło dwóch mężczyzn. W tym czasie J. był obok mnie, a S. kilka kroków przed nami. Z samochodu wybiegli tylko pasażerowie, kierowca w ogóle nie wychodził ale ja jego nie widziałam. Najpierw mężczyźni podbiegli do S. i tam była szamotanina. Ja na chwilę odwróciłam głowę a kiedy ponownie spojrzałam w to samo miejsce to S. leżał częściowo na chodniku i ulicy. Jego głowa leżała na krawężniku i miał zakrwawioną całą twarz. Ja nie widziałam dokładnie jak ci mężczyźni bili S. ale ono do niego podbiegli i S. już leżał z zakrwawioną twarzą. Po chwili mężczyźni podbiegli do J. i zaczęli go kopać. J. się przewrócił i zasłaniał twarz rękoma. Ta cała sytuacja działa się bardzo szybko.” (k. 92).

11.  Jej relacja w tym zakresie jest usprawiedliwiona przebiegiem zdarzeń. Nie jest kwestionowane przez obrońców, że samochody, w których jechali oskarżeni przyjechały na miejsce zdarzenia, w różnym czasie, aczkolwiek w odstępie mniej niż kilku minut. Na ten fakt wskazują wszyscy oskarżeni, relacjonując co wydarzyło się przed samym zdarzeniem. W pierwszym samochodzie kierowanym przez D. K. pasażerami byli A. C., M. D. (1) i K. Ł.. W drugim samochodzie kierowcą był K. S. a pasażerem M. K. (1). W czasie odwożenia kolegi do domu oskarżony A. C. zauważył przechodzącego J. T. (razem z S. K. (1) i S. B.), polecił kierującemu D. K. zatrzymać się, po czym wybiegł z samochodu. Za nim wybiegli M. D. (1) i K. Ł.. Za chwilę na miejsce dojechał świadek K. S. i oskarżony M. K. (1).

12.  Stwierdzenie S. B. „Te samochody zatrzymały się na ulicy (...) jadąc z przeciwnego kierunku.” nie dyskredytuje jej zeznań. Dynamika zdarzenia, fakt, że świadek szła razem z pokrzywdzonymi, przebywała w zasadzie obok zarówno S. K. (1) i J. T., których pobiło kilku młodych mężczyzn, była zaskoczona sytuacją spowodowało, że zapamiętała dwa samochody, co było prawdą, z pominięciem tego, że drugi samochód przyjechał kilka minut później. S. B. zapamiętała pojawienie się dwóch samochodów na miejscu zdarzenia. Nie powoduje to automatycznie wątpliwości co do wiarygodności świadka, bądź o wpływie spożytego alkoholu na możliwość postrzegania i zapamiętywania zdarzeń. Świadczy jedynie o naturalnej dla człowieka wybiórczości zapamiętywania i relacjonowania zdarzeń.

13.  Obserwacja zdarzenia przez świadka M. Z. rozpoczęła się od innego momentu, „Idąc samemu wzdłuż ul. (...) (…) zauważyłem po przeciwnej stronie (…) leżącego mężczyznę na chodniku wokół którego kucał inny mężczyzna jakby udzielał mu pomocy. Ten który leżał nie poruszał się, widziałem koło niego dużą plamę krwi. (…) Pozostałe osoby – grupka osób (cztery, pięć osób wokół drugiej osoby – mężczyzny, który leżał niedaleko w odległości ok. kilku metrów na trawniku, drugi z grupy kopie tego leżącego a pozostali z grupy przyglądają się temu wszystkiemu.” (k. 33v).

14.  Powyższe obrazuje, że S. B. widziała oba pobicia od samego początku, czyli od momentu gdy oskarżeni A. C., M. D. (1) i K. Ł. pobili S. K. (1), natomiast M. Z. od momentu gdy ten pokrzywdzony leżał na chodniku, a po dołączeniu M. K. (1) pobity został J. T.. Stąd różnice w liczbie podawanych sprawców. Z pierwszego samochodu kierowanym przez D. K. wyskoczyli oskarżeni A. C., M. D. (1) i K. Ł. i podbiegli do pokrzywdzonego S. K. (1). Natomiast po dołączeniu do tej grupy M. K. (1) właściwie ustalono, że był on czwartym współsprawcą czynu na szkodę J. T..

15.  Stwierdzenia sądu pierwszej instancji odnośnie „istnienia dużego prawdopodobieństwo, że D. K. brał czynny udział w pobiciu co najmniej jednego z pokrzywdzonych w niniejszej sprawie, a postępowanie wobec niego zostało przedwcześnie umorzone przez prokuraturę.” pozostaje bez wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonych. Biorąc pod uwagę zeznania świadka S. B., że z samochodu wybiegli jedynie pasażerowi, kierowca nie wysiadał, a to D. K. był właśnie kierowcą można wykluczyć jego udział w pobiciu S. K. (1). Niekwestionowane jest to, że M. K. (2) dołączył do grupy bijących J. T.. Natomiast brak jest pewnego materiału dowodowego na przyjęcie, by D. K. brał także w nim udział. Nie można powyższego również wykluczyć, skoro świadek (...) widział bijących czterech/pięciu mężczyzn. Nawet jeżeli przyjąć przypuszczenia sądu odnośnie roli D. K., aczkolwiek brak jest na to pewnych dowodów, materiał dowodowy pozwalałby również na takie rozszerzone ustalenia. Brak odpowiedzialności ewentualnej jednej osoby w pobiciu nie stanowi dowodu czy też okoliczności mogącej podważyć prawidłowe ustalenia sądu odnośnie pozostałych osób biorących w nim udział, którzy zasiedli na ławie oskarżonych.

16.  Częściowe uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego A. C. nie wynikało jedynie z ich wielokrotnej zmienności, lecz także sprzeczność z zeznaniami S. B. i M. Z.. Ocena materiału dowodowego jako całości, wzajemne powiązanie dowodów bezwątpliwie prowadzi do wniosku, że oskarżeni A. C., M. D. (1) i K. Ł. dopuścili się pobicia pokrzywdzonego skutkującego jego śmiercią, natomiast dodatkowo z M. K. (2) dokonali pobicia J. T. narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 k.k.

17.  Przechodząc do kwestii przyjętej przez sąd kwalifikacji prawnej argumentacja obrońców nie jest również zasadna. W pierwszej kolejności w przypadku czynu na szkodę S. K. (1) należy odnieść się do dowodów w postaci opinii biegłych, jak również wyników sekcji zwłok pokrzywdzonego.

18.  Jak wynika z protokołu sądowo – lekarskich zwłok, ustaleń sekcji zwłok i wyników przeprowadzonych badań dodatkowych przyczyną zgonu S. K. (1) był masywny uraz czaszkowo – mózgowy z nieodwracalnym uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego. W toku oględzin i sekcji zwłok S. K. (1) stwierdzono obecność obrażeń w obrębie twarzy, szyi i kończyn górnych, które obejmowały tkanki miękkie. Ponadto S. K. (1) doznał urazu czaszkowo – mózgowego z wielołamowymi złamaniami kości podstawy i sklepienia czaszki, obecnością płynnej krwi pod i nad oponą twardą, wylewami krwawymi pod oponami miękkimi, stłuczeniami mózgu w obrębie obu płatów czołowych i skroniowych, prawego płata potylicznego, lewej półkuli móżdżku, niewielkimi ogniskami krwotocznymi w obrębie prawego płata czołowego i mostu mózgu,

19.  Jak podali biegli obrażenia w zakresie głowy były to obrażenia obejmujące tkanki miękkie twarzoczaszki i mózgoczaszki, natomiast obrażenia, które należy wiązać z nieodwracalnym uszkodzeniem mózgu to obrażenia wewnątrzczaszkowe w postaci wieloogniskowego uszkodzenia mózgu z jego stłuczeniem, krwawieniem śródczaszkowym, a przede wszystkim cechami stłuczenia pnia mózgu.

20.  Takie obrażenia wskakują na to, że pokrzywdzony doznał co najmniej kilku tępych urazów głowy godzących w górne jej okolice i ze zróżnicowaną siłą. Obrażenia twarzoczaszki i przedniej części głowy zadano z co najmniej średnią siłą i było to co najmniej kilka tępych urazów godzących obustronnie w różne części twarzy i kończyn górnych oraz w obrębie lewej połowy szyi zadanych narzędziem twardym, jak np. ręka zwinięta w pięść lub inne części ciała ze średnią siłą (łokieć , kolano, obuta stopa). Natomiast obrażenia zlokalizowane w części tylnej głowy, to jest rana tłuczona okolicy potylicznej lewej i towarzyszące jej rozległe złamania kości pokrywy czaszki wskazują na dużą siłę urazu.

21.  Obrońca oskarżonego M. D. (1) wskazuje, że odtworzenie mechanizmu powstania obrażeń u pokrzywdzonego w oparciu o ich charakter zlokalizowanych w obrębie twarzy, szyi i kończyn górnych nie pozwala na jednoznaczne wskazanie, które z tych urazów były zadane pięścią, nogą czy otwartą dłonią. Nie wskazuje natomiast jakie znaczenie dla określenia kwalifikacji prawnej ma mieć takie precyzyjne ustalenie. Charakter i specyfika popełnionego przez oskarżonych przestępstwa polega na tym, że ciosy zadawane są przeważnie wielokrotnie, mogą być zadawane różnymi narzędziami, przez wiele osób. Przypisanie odpowiedzialności karnej za działanie wspólnie i w porozumieniu nie wymaga czynienia ustaleń, który z ciosów, jakim narzędziem spowodował konkretne obrażenie. W sytuacji, gdy czyn popełniany jest w trzy osoby wspólnie i w porozumieniu nie ma również obowiązku czynienia precyzyjnych ustaleń, które obrażenie powstało na skutek działania której osoby. Wszyscy sprawcy, podejmując się czynności polegających na jednoczesnym zadawaniu ciosów ponoszą odpowiedzialność za to, że dopuściły się pobicia.

22.  Obrońca wskazuje ponadto, że nie można stwierdzić które z uderzeń spowodowały upadek pokrzywdzonego. Nie dostrzega natomiast, że odpowiedzialność kilku współsprawców za udział w pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwo. Tym samym do przypisania udziału konkretnych osób w pobiciu nie ma konieczności precyzyjnego ustalania kto zadał cios pokrzywdzonemu w którą część ciała, który cios którego współsprawcy spowodował konkretne obrażenie i czy powstało ono w wyniku uderzenia pięścią, kopnięcia. Dla przypisania czynu pobicia kilku osobom działającym jako współsprawcy wystarczające jest stwierdzenie podejmowania działań przez nich wszystkich przeciwko innemu człowiekowi lub grupie osób.

23.  Propozycja odpowiedzialności karnej oskarżonego M. D. (1) za czyn z art. 155 k.k. jest całkowicie niezasadna, biorąc pod uwagę ustalenia stanu faktycznego. W niniejszej sprawie doszło do następstwa w postaci śmierci człowieka, ale podjęte przez oskarżonych działania były niczym innym aniżeli pobiciem, które to kwalifikowane jest w art. 158 k.k. Ustalenie jakiego czynu dopuścili się oskarżeni, czyli prawnokarna kwalifikacja zachowania czynione jest w oparciu o stronę podmiotową zachowania sprawców, a nie tylko wywołanego skutku. Zamiarem oskarżonych A. C., M. D. (1) i K. Ł. było pobicie S. K. (1) (później J. T.), stąd kwalifikacja z art. 158 k.k. Natomiast każda osoba dorosła ma świadomość, że wielokrotne zadawanie ciosów w głowę szyję, górne części ciała przez kilku młodych mężczyzn, będących w sile wieku może prowadzić do niebezpiecznego skutku, w szczególności gdy dochodzi do takiego zmasowanego ataku. Trzech młodych mężczyzn uderzających znacznie starszego od nich człowieka może spowodować jego upadek, w tym uderzenie głową o twarde podłoże, które może doprowadzić do zgonu. Nie jest to jakaś szczególna, czy specjalistyczna wiedza. Zwłaszcza, gdy upada osoba nietrzeźwa, która w związku z tym nie asekuruje upadku.

24.  Czyn z art. 158 § 3 k.k. jest specyficznym rodzajem przestępstwa. Obejmuje bowiem umyślność pobicia, natomiast doprowadzenie do śmierci jest skutkiem nieobjętym zamiarem osoby oskarżonej, na którą nawet się nie godzi, jest natomiast następstwem czynu umyślnego. To oznacza, że kwalifikowaną odmianę pobicia skutkującego śmiercią pokrzywdzonego cechuje kombinowana strona podmiotowa. Na podstawie art. 158 § 3 k.k. odpowiadają ci sprawcy, którzy umyślnie uczestniczyli w bójce lub pobiciu o charakterze niebezpiecznym, ale nie chcieli ani nie godzili się na śmierć uczestnika bójki lub ofiary pobicia, jednak zarzucić im można świadomą lub nieświadomą nieumyślność co do takiego następstwa czynu. (V. Konarska-Wrzosek [w:] A. Lach, J. Lachowski, T. Oczkowski, I. Zgoliński, A. Ziółkowska, V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. III, Warszawa 2020, art. 158).

25.  Nie jest tak jak twierdzi obrońca oskarżonego M. D. (1), że powinien on obejmować swoim zamiarem „choćby ewentualnym śmierć pokrzywdzonego”. Gdyby tak było i oskarżony działał z zamiarem (choćby ewentualnym) spowodowania śmierci pokrzywdzonego S. K. (1), zadawał mu ciosy w obrębie twarzy, szyi i kończyn górnym nie odpowiadaliby z art. 158 § 3 k.k. lecz tak jak proponował prokurator z art. 148 § 1 k.k.

26.  Kwalifikacja z art. 158 § 3 k.k. ma zastosowanie do sprawcy biorącego udział w bójce lub pobiciu tylko wówczas, gdy nie można stwierdzić, że pomiędzy indywidualnym działaniem, a skutkiem przewidzianym w art. 158 § 3 k.k. zachodzi związek przyczynowy, bądź gdy w zachowaniu sprawcy nie było zamiaru spowodowania skutku określonego w art. 158 § 3 k.k. W przypadku bowiem, gdy zamiar sprawcy biorącego udział w bójce lub pobiciu skierowany jest na spowodowanie śmierci, ma zastosowanie przepis art. 148 § 1 k.k.” (SA w Warszawie wyrok z 11.04.2014 r., II AKa 80/14 ; SA w Warszawie wyrok z 12.06.2013 r., II AKa 158/13 ).

27.  Stwierdzenia obrońcy oskarżonego M. D. (1) przedstawione w apelacji odnośnie charakteru zdarzenia nie są do końca poparte materiałem dowodowym w sprawie. Nie sposób bowiem uznać, że oskarżeni nie byli bezwzględni, skoro we trzech napadli na starszego mężczyznę a ciosy jakie mu zadawali, bez żadnego powodu, w głowę i górne części ciała (stwierdzone w sekcji zwłok) ze średnią siłą. Nieużywanie przez sprawców niebezpiecznego narzędzia w postaci czy to kija bejsbolowego, czy też noża nie wyklucza ustalenia bezwzględności działania, skoro używali swoich pięści i nóg. W sytuacji obrażeń stwierdzonych w protokole sekcji bez komentarza można pozostawić stwierdzenie obrońcy, że pokrzywdzony doznał „zaledwie kilku tępych urazów”.

28.  Obrońca stara się również dowieść, że upadek S. K. (1) mógł być wynikiem jego zachowania bez udziału oskarżonych, pod wpływem alkoholu a skutek wynikiem braku właściwej asekurował upadku. Tak sugestia obrońcy jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego i logiką. Pokrzywdzony nie upadł jak oskarżeni odeszli, odjechali. Jak wynika z zeznań świadka S. B. oskarżeni „podbiegli do S. i tam była szamotanina”, co zostało doprecyzowane przez biegłych, którzy ustalili, że ciosów zadawane były z co najmniej średnią siłą. Co więcej pokrzywdzony upadł w trakcie tej „szamotaniny”, o czym świadczą dalsze zeznania S. B., która tylko na chwilę odwróciła głowę a S. K. (1) leżał już częściowo na chodniku i ulicy. Zwykłe zasady doświadczenia życiowego, ale także logiki wskazują wprost, że upadek pokrzywdzonego nie był wynikiem jakiejś chwilowej dysfunkcji w jego organizmie, niezależnej od oskarżonych, ale był wynikiem silnych ciosów zadawanych przez trzech młodych mężczyzn.

29.  Odnośnie świadomości oskarżonego M. D. (1) skutków działań podjętych przez niego wraz z dwoma współsprawcami powtórzyć należy, że każda osoba nawet u progu swej dorosłości ma świadomość, że wielokrotne zadawanie ciosów w głowę, szyję, górne części ciała przez kilku młodych mężczyzn, będących w sile wieku, może prowadzić do niebezpiecznego skutku, w szczególności gdy dochodzi do tak zmasowanego ataku. Trzech młodych mężczyzn uderzających znacznie starszego od nich człowieka może spowodować jego upadek, w tym uderzenie głową o twarde podłoże, które może doprowadzić do zgonu.

30.  Za oczywisty lapsus obrońcy adw. Z. J. (1) należy uznać zdanie „Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności i brak dowodów przeciwnych, obrona opowiada się stanowczo i zdecydowanie za tezą, że śmierć S. K. (1) oskarżony M. D. (2) mógł obiektywnie przewidzieć, czy wręcz przewidywał i na to się godził”.

31.  Nie jest również zasadna argumentacja obrońcy odnosząca się do przyjętej kwalifikacji w zakresie czynu na szkodę J. T.. Sąd prawidłowo ustalił, że zachowanie wszystkich czterech oskarżonych, którzy pobili pokrzywdzonego, w tym kopali go leżącego na trawniku naraziło go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 k.k. Sposób działania oskarżonych opisali świadkowie S. B. i M. Z.. „Po chwili mężczyźni podbiegli do J. i zaczęli go kopać. J. się przewrócił i zasłaniał twarz rękoma.” (zeznania S. B.), które zostały potwierdzone zeznaniami M. Z.. Oskarżeni zadawania ciosy nogami odzianymi w buty, człowiekowi leżącemu na trawniku, który bronił się zasłaniając głowę rękoma. O ich sprawności fizycznej i sile można wnioskować na podstawie tego, że chwilę przed pobiciem J. T. zadawali ciosy innemu pokrzywdzonemu z siłą co najmniej średnią. Tym samym narażenie J. T. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 k.k. jest udowodnione sposobem działania oskarżonych. Do takiej konkluzji w wystarczy doświadczenie życiowe i zawodowe. Natomiast to jakich obrażenia faktycznie doznał pokrzywdzony nie mają znaczenia, gdyż przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. jest przestępstwem z narażenia.

32.  „Przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. jest typowym przestępstwem konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo , nie jest natomiast jego znamieniem spowodowanie efektywnie takiego obrażenia ciała. Może być ono zatem popełnione przy braku doznania jakichkolwiek obrażeń ciała przez pokrzywdzonego lub doznaniu ich w niewielkim zakresie, o ile tylko zaistniało konkretne niebezpieczeństwo powstania wymaganych treścią normy obrażeń” (SA we Wrocławiu wyrok z 19.06.2013 r., II AKa 178/13 , , oraz w wyroku z 24.11.2016 r., II AKa 297/16 ).

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C.

Lp.

Zarzut

1b) obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 182 § 3 k.p.k. polegające na błędnym pouczeniu świadka D. K. na rozprawie w dniu 11 lipca 2018 rok o przysługującym mu prawie do odmowy składania zeznań, z uwagi na fakt, iż jest on podejrzanym o popełnienie tożsamego czynu z art. 148 § 1 k.k. w przedmiotowej sprawie, wskazująca że postępowanie wobec świadka zostało umorzone, ale nie jest prawomocne, podczas gdy postanowienie o umorzeniu postępowania względem podejrzanego D. K. stało się prawomocne w dniu 4 lipca 2018 roku i w dniu rozprawy nie przysługiwało mu prawo do odmowy składania zeznań na podstawie art. 182 § 3 k.p.k., co skutkowało przerwaniem jego przesłuchania, a w konsekwencji naruszeniem prawa do obrony, albowiem jedynie obrońca M. K. (1) zdołał zadać pytania temu świadkowi na rozprawie w dniu 11.07.2018r., zaś podczas kolejnego przesłuchania na rozprawie w dniu 25.06.2019r. świadek zasłaniał się niepamięcią wszelkich okoliczności przedmiotowego zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Na wstępie wskazać należy, że uzupełnienie apelacji o zarzut naruszenia przez sąd art. 182 § 3 k.p.k. przez obrońcę oskarżonego K. Ł. jest niedopuszczalne z uwagi na to, że zarzut ten pozostaje poza zakresem uzupełnienia uzasadnienia wyroku przez sąd pierwszej instancji.

2.  Nie ma natomiast racji obrońca oskarżonego A. C., że sąd naruszył art. 182 § 3 k.p.k. przy przesłuchaniu świadka D. K.. Przypomnieć bowiem należy, że świadek ten został przesłuchany dwukrotnie.

3.  Pierwsze przesłuchanie miało miejsce na rozprawie w dniu 11 lipca 2018 roku. Świadek w pierwszej części opowiedział o zdarzeniu w formie swobodnej, następnie odpowiadał na pytania obrońcy M. K. (1). W trakcie zeznań świadek oświadczył, że poczuł się słabo i wniósł o zarządzenie przerwy w przesłuchaniu. Z informacji zawartych w protokole rozprawy wynika, że po udaniu się do ambulatorium znajdującym się w budynku sądu, pielęgniarki poinformowały, że D. K. zasłabł i nie jest zdolny do zeznawania (lekarz był nieobecny).

4.  Wówczas prokurator oświadczył, że nie jest pewien czy świadek zrozumiał pouczenie. Ponadto poinformował, że nie ma wiedzy, czy postanowienie o umorzeniu postępowania wobec świadka jest prawomocne. Po potwierdzeniu przez świadka faktu bycia podejrzanym w tej sprawie i po pouczeniu sądu o treści art. 182 § 3 k.p.k. świadek oświadczył, ze odmawia składania zeznań. Odczytano mu wówczas jego wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, które potwierdził.

5.  Faktem jest, że postanowienie o umorzeniu postępowania wobec D. K. uprawomocniło się w dniu 4 lipca 2018 toku, czyli tydzień przed terminem rozprawy, na której słuchany był świadek. Po stwierdzeniu jednak tej okoliczności świadek został ponownie wezwany na przesłuchanie, które nastąpiło na rozprawie w dniu 10 marca 2020 roku. Świadek odpowiadał wówczas na pytania pozostałych obrońców.

6.  Tym samym nie sposób uznać, by sąd finalnie naruszył art. 182 § 3 k.k. i było miało to wpływ na treść wyroku. O ile w dniu 11 lipca 2018 roku nie było podstaw do pouczenia o prawie wynikającym z tego artykułu, o tyle błąd ten został konwalidowany poprzez ponowne przesłuchanie świadka.

7.  Nie bez znaczenia dla oceny tego zarzutu ma fakt, że zeznania tego świadka (obciążające) oskarżonych nie stały się podstawą ustaleń faktycznych, a sąd pierwszej instancji uznał je za niewiarygodne.

8.  Dywagacje obrońcy z jakiego powodu D. K. uniknął oskarżenia dla oceny naruszenia przez sąd art. 182 § 3 k.p.k. są całkowicie relewantne. W polskim procesie karnym funkcjonuje zasada skargowości i to prokurator decyduje o tym kogo postawić w stan oskarżenia.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., M. D. (1) i M. K. (1)

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C. – pkt 3

rażąca niewspółmierności kary poprzez

a) niezastosowanie względem oskarżonego A. C. art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k. mimo że oskarżony jest osobą młodocianą w rozumieniu art. 115 § 10 k.p.k. zaś przy wymiarze kary winien kierować się przede wszystkim tym, by młodocianego sprawcę wychować;

b) nieuwzględnienie właściwości i warunków osobistych oskarżonego A. C. oraz sposobu życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, podczas gdy z wywiadu środowiskowego z dnia 21.12.2017r. sporządzonego przez kuratora zawodowego P. J. wynika, iż :

⚫

oskarżony A. C. jest osobą niepełnosprawną (zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności) na skutek zdiagnozowanej u niego nadpobudliwości psychoruchowej oraz zdiagnozowane zaburzenia emocjonalno – adaptacyjne;

⚫

orzeczono względem oskarżonego potrzebę kształcenia specjalnego oraz indywidualne nauczanie, gdy jeszcze uczęszczał do szkoły;

⚫

rodzina oskarżonego była objęta nadzorem kuratorskim z uwagi na przemoc w rodzinie i alkoholizm;

⚫

niewskazanie na czym polegał wysoki stopień demoralizacji oskarżonego;

⚫

powołanie się przez sąd meriti na uprzednią karalność oskarżonego, która nie wyklucza możliwości zastosowania art. 60 § 1 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k. tak aby orzeczona kara nie była nadmiernie łagodna, ale też nie nosiła znamion rażącej niewspółmierności, jak w skarżonym orzeczeniu, biorąc pod uwagę, iż poprzednie czyny, których się dopuścił oskarżony A. C. miały gatunkowo inny rodzaj;

⚫

nieuwzględnienie, iż oskarżony posiada na utrzymani dwójkę małoletnich dzieci, które wychowuje wraz z konkubiną A. G., zaś wieloletnia kara pozbawienia wolności pozbawi rodzinę środków do życia, której jest głównym żywicielem.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. (1):

3/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony M. D. (1) jest osobą o wysokim stopniu zdemoralizowaną i uprzednio karaną, a nadto nadania nadmiernego znaczenia pozostałym okolicznościom obciążającym (nasilenie złej woli, stopień winy, wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów, w sytuacji kiedy śmierć człowieka stanowi ustawowe znamię przestępstwa z art. 158 § 3 k.k. i w związku z tym znamienia tego nie wolno przyjmować jako okoliczności obciążającej oraz niedostrzeżenie lub pomniejszenie wagi szeregu okoliczności łagodzących związanych ze stroną podmiotową i przedmiotową obu zdarzeń i nieprawidłowe zastosowanie ustawowych dyrektyw kary zawartych w art. 53 k.k., a powyższe okoliczności miały istotny wpływ na wysokość orzeczonych kar zarówno jednostkowych, jak i kary łącznej, które w realiach niniejszej sprawy należy uznać za zbyt surowe.

Apelacja obrońcy M. K. (1) w części co do kary:

1. obraza art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. polegająca na przyjęciu, iż orzeczona kara 1 roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności jest odpowiednia z uwzględnieniem faktu przeproszenia J. T. na terminie rozprawy w dniu 25 lipca 2018 roku, przyjmując wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wysoki stopień demoralizacji oskarżonego, z pominięciem w ocenie obrony okoliczności mających ewentualny wpływ na ferowanie wyroku w sprawie i orzeczonej reakcji karnej za przypisany mu czyn, mianowicie złożenia wyjaśnień wiarygodnych odmiennie od pozostałych oskarżonych, pomimo aktu oskarżenia, dobrowolnego jako pierwszy przeproszenia J. T., nie kwestionowania sprawstwa już na etapie postępowania przygotowawczego, podjęcia zatrudnienia po opuszczeni aresztu śledczego oraz opinii pracodawcy co do zachowania oskarżonego oraz spodziewania się dziecka w związku z Z. S., niezasadności podniesionej okoliczności wysokiego stopnia demoralizacji oskarżonego z uwagi na dotychczasową niekaralność oraz sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego, a które to okoliczności w ocenie obrony przemawiają na wymierzeniu kary w odmiennym od pozostałych w zakresie wymiaru kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Określenie wymiaru kary to proces złożony, ma na niego wpływ szereg okoliczności, ale także duża odpowiedzialność, z jednej strony by kara czyniła zadość prewencji indywidualnej, z drugiej strony czyniła zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Sąd karny uprawniony jest do wymierzania kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej wymiar ustala również w kontekście sumy dolegliwości, jakie poniesie osoba skazana za swój czyn. Zgodnie z treścią art. 53 k.k. sąd wymierza karę bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Decydując o wymiarze kary uwzględnia także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Kara bowiem musi być sprawiedliwa, nie jest formą odwetu za popełniony czyn.

2.  Wszystkie kary wymierzone oskarżonym, w tym A. C., M. D. (1) kary jednostkowe i łączna oraz M. K. (1) kara jednostkowa nie noszą znamion rażącej surowości.

3.  B. stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu jest znaczny, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, czyli popełnienie przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, sposób i okoliczności jego popełnienia, motywację oskarżonych.

4.  Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych A. C., M. D. (3) i K. Ł. oraz czynu oskarżonego M. K. (1) jest bardzo wysoki. Oskarżeni godzili w najwyższe dobro człowieka, jakim jest zdrowie, ale też życie. Sposób i okoliczności popełnionego czynu wskazują, że wszyscy oskarżeni są osobami nieprzewidywalnymi i niebezpiecznymi. Nie sposób uznać, by działali w stanie silnego wzburzenia, które mogłoby wpływać na stopień ich winy. Oskarżeni znają i rozumieją podstawowe normy zachowania obowiązujące społecznie i prawnie, potrafią zatem przewidzieć konsekwencje braku ich przestrzegania.

5.  Dyrektywy odnoszące się do młodocianego określone w art. 60 § 1 k.k., czyli nadzwyczajne złagodzenie kary są fakultatywne. Sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować, niemniej jednak w przypadku oskarżonego A. C. jest to znacznie utrudnione skoro nie wyciągnął wniosków z wcześniejszych skazań.

6.  W niniejszej sprawie wewnętrzna sprawiedliwość kar orzeczonych wobec wszystkich oskarżonych obligowała to uwzględnienia roli w popełnionych czynach/czynie.

7.  Oskarżony A. C. winien ponieść najsurowszą odpowiedzialność karną za popełnione czyny, albowiem to on był jedynym inicjatorem zdarzenia. Gdyby nie oskarżony, jego prośba o zatrzymanie samochodu do zdarzenia by nie doszło, S. K. (1) by żył, a J. T. nie zostałby pobity. Zdecydowanie negatywnie również należy ocenić nie tyle powód jego działania, co sposób rozwiązania konfliktu jaki zaistniał pomiędzy jego matką a J. T.. Nie umniejszając patologicznych warunków w rodzinie w jakiej się wychował A. C. wybór przez niego drogi życiowej polegającej na popełnianiu przestępstw nie może pozostać bez właściwej reakcji sądu.

8.  Również argumentacja obrońcy oskarżonego M. D. (1) nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd właściwie „docenił” zamiar jakim kierował się oskarżony. Oskarżony miał możliwość nie brania udziału w zdarzeniu polegającym na pobiciu dwóch mężczyzn, jednego ze skutkiem śmiertelnym. Niemniej jednak podjął inną decyzję, wybiegł za swoim kolegą z samochodu i wspólnie z nim (i z K. Ł., a następnie także M. K. (1)) pobił pokrzywdzonych, bez jakiegokolwiek powodu. Ta nagłość zamiaru nie umniejsza w jakikolwiek stopnia winy oskarżonego. Wręcz przeciwnie podwyższa ocenę stopnia jego winy i świadczy o jego braku umiejętności panowania nad swoim usposobieniem. Zarówno S. K. (1) i J. T. nie spowodowali jakiegokolwiek zagrożenia dla oskarżonego. M. D. (1) pobił ich tylko z tego powodu, że bił ich jego kolega.

9.  Nie można zgodzić się z obrońcą, że „nie powinno się karać przestępcy za to, że przestępstwo popełnił, lecz po to by go więcej w życiu nie popełnił”. Kara bowiem powinna być przede wszystkim sprawiedliwa za przestępstwo które zostało popełnione a wymierzona w ten sposób by sprawca zrozumiał swój czyn, poniósł jego karnoprawne konsekwencje, by zdemobilizować go od popełnienia przestępstwa po raz wtóry, ale także ma za swoje zadanie kształtowanie społecznej świadomości nieopłacalności popełniania przestępstw.

10.  Z uwagi na to, że obrońca nie podał żadnej argumentacji odnośnie zatarcia skazania, sąd nie może odnieść się do tej podniesionej kwestii.

11.  Podobne okoliczności legły u podstawy nieuwzględnienie zarzutu obrońcy oskarżonego M. K. (1). Oskarżony przyjechał na miejsce zdarzenia kilka chwil po swoich kolegach. Widział co się stało, pomimo tego, bez żadnego powodu, dołączył do nich, by pobić pokrzywdzonego J. T.. Świadczy to o cechach jego wybuchowej osobowości.

12.  Wszystkie okoliczności podane przez obrońcę mają swoje odzwierciedlenie w wymiarze kary oskarżonemu M. K. (1). Tak samo jak M. D. (1) i K. Ł. miał możliwość nie tylko podjęcia decyzji o niepopełnieniu czynu, ale także miał możliwość powstrzymania swojego kolegi A. C.. Kara jednego roku i sześciu miesięcy jest karą wyważoną i sprawiedliwą.

13.  Obecny styl życia oskarżonego i ewentualne wyciągniecie wniosków z popełnionego przestępstwa, może zostać wzięte pod uwagę w przypadku złożenia wniosku o pozwolenie na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., M. D. (1)

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy A. C.:

1a) naruszenie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. (1):

1. naruszenie art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Z uwagi na fakt, że uzasadnienie wyroku sporządzone przez Sąd Okręgowy w Warszawie, w części, nie spełniało kryteriów wskazanych w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. postanowieniem z dnia 10 marca 2022 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie na podstawie art. 449a § 1 k.p.k. zwrócił akta sprawy VIII K 51/18 celem uzupełnienia uzasadnienia wyroku poprzez: wskazanie faktów, które zostały ustalone w zakresie obu czynów zarzucanych oskarżonym i dokonanie wnikliwej, nie pobieżnej oceny zeznań świadków S. B., M. Z., D. K., M. K. (3), Z. J. (2) i G. W..

2.  Po sporządzeniu uzupełnienia uzasadnienia apelację w sprawie złożył jedynie obrońca oskarżonego K. Ł., pozostali obrońcy nie podnieśli dodatkowych zarzutów. W związku z powyższym zarzut naruszenia art. 424 k.p.k. jest obecnie bezprzedmiotowy.

3.  Poza powyższym o ile sporządzone przez Sąd I instancji uzasadnienie pisemne wyroku w rozpoznawanej sprawie nie jest idealne, uprawnione jest stwierdzenie, że jest dalekie od ideału, wręcz powierzchowne, o tyle po jego treść nie dyskwalifikuje zapadłego wyroku. W postępowaniu odwoławczym przedmiotem kontroli jest bowiem zapadły wyrok będący rezultatem analizy przeprowadzonych dowodów, w tym przekonania sądu, co do ich wiarygodności przy budowaniu podstawy dowodowej, a nie sposób przedstawienia tych czynności w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Wnioski obrońców oskarżonych A. C., M. D. (1), K. Ł., M. K. (1)

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C.:

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

Apelacja obrońcy oskarżonego M. D. (1):

1/ uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

2/ uchylenie wyroku o karze łącznej pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu i wymierzenie kar jednostkowych po 1 roku pozbawienia wolności (czyn z art. 158 § 1 k.k.), kary łącznej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy ew. 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności celem umożliwienia oskarżonemu M. D. (1) złożenia wniosku o warunkowe przedterminowe zwolnienie z reszty do odbycia orzeczonej kary

Apelacja obrońcy oskarżonego K. Ł.:

-

zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego w pkt. I

-

umorzenie postępowania z powodu braki skargi uprawnionego oskarżyciela, w konsekwencji przyjęcia że zarzucany czyn wypełniał znamiona z art. 157 § 2 k.k.

-

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. K. (1):

o zmianę wyroku i wymierzenie kary 11 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

– brak –

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w całości w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacji i trafność rozstrzygnięcia sądu I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

I.

Przedmiot i zakres zmiany

Koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu K. Ł. na kwotę 2.220 zł, powiększoną o stawkę podatku VAT.

Zwięźle o powodach zmiany.

Sąd apelacyjny – zgodnie ze słusznym wnioskiem obrońcy – podwyższył wysokość wynagrodzenia dodatkowo za postępowanie przygotowawcze w wysokości 300 zł.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. J. kwotę 738 zł, w tym podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu K. Ł..

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego A. C., M. D. (1), K. Ł. kwoty po 400 zł, od oskarżonego M. K. (1) kwotę 300 zł tytułem opłat oraz wydatki za postępowaniem odwoławcze w częściach nań przypadających.

6.  PODPIS

Anna Kalbarczyk

Anna Zdziarska Katarzyna Capałowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. Ł.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana