Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 marca 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pelewicz (del.)

Protokolant: Dariusz Kubat

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Krakowie Janusza Śliwy

po rozpoznaniu w sprawie

P. F.

skazanego z art. 216 § 1 k.k. i inne

zażalenia obrońcy skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 9 lutego 2023 r., sygn. akt III Kow 1774/22

w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

p o s t a n a w i a

I.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

II.  zwolnić skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z 9 lutego 2023 r., sygn. akt III Kow 1774/23, Sąd Okręgowy w Tarnowie odmówił udzielenia skazanemu zezwolenia na odbycie w systemie dozoru elektronicznego pozostałej części z sumy kar:

-

2 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z 5 października 2021 r., sygn. akt II K 213/21;

-

1 miesiąca pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Bochni z 28 września 2022 roku, sygn. akt II K 95/22 [k. 52-54].

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł obrońca skazanego, który zaskarżając je w całości, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że cele kary, postawa skazanego i jego zachowanie sprzeciwiają się udzieleniu zgody na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego, gdy tymczasem skazany dąży i dążył do pojednania, naprawienia na ile to możliwe relacji z pokrzywdzoną, podjęcia leczenia związanego z alkoholem, a ponadto umieszczenie w zakładzie karnym i dotychczasowy w nim pobyt z pewnością uzmysłowiły skazanemu jak faktycznie wygląda pobytu w zakładzie karnym, co nakazywało uznać, że spełnione są cele kary, a postawa i zachowanie skazanego nie sprzeciwiają się udzieleniu zgody na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego.

Podnosząc powyższy zarzut odwoławczy obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienie poprzez udzielenie skazanemu wnioskowanego zezwolenia na dozór elektroniczny. Alternatywnie skarżący obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania [k. 59].

Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje.

Zażalenie obrońcy skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawowym celem wykonywania kary pozbawienia wolności - co pomija skarżący w zażaleniu, a co w realiach rozpoznawanej sprawy ma kapitalne znaczenie przy ocenie realizacji przesłanki z art. 43la §  1 pkt 2 k.k.w., w kontekście zasadności wniosku skazanego, zwłaszcza wobec spełnienia przez niego wszystkich pozostałych przesłanek z art. 43la §  1 k.k.w., jest cel zapobiegawczy i wychowawczy, a więc to, co jest nazywane prewencją szczególną. Został on jednoznacznie wyartykułowany w art.  67 k.k.w., jako wzbudzanie w skazanym woli współdziałania w kształtowaniu jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności realnego (a nie ukierunkowanego tylko ze względu na taktykę procesową) poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego, a zatem powstrzymania się od powrotu do przestępstwa. Jest to cel niejako perspektywiczny, dalekosiężny, mający szansę realizacji w przyszłości, po odbyciu kary (zob. K. Postulski, Kodeks karny wykonawczy, LEX el., komentarz do art.  43la).

W powyższym kontekście trzeba wskazać, iż skazany odbywa krótkoterminowe kary pozbawienia wolności w sprawach o przestępstwo znęcania nad żoną oraz naruszenia jej nietykalności cielesnej i znieważania. W jednej z tych spraw skazany miał wymierzoną karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Niestety doprowadził do jej zarządzenia nadal prezentując naganne zachowania w okresie próby, w tym nadużywając alkoholu i dopuszczając się zachowań przemocowych (k. 27). Co więcej skazany ma obecnie prowadzoną kolejną (trzecią już) sprawę o występek znęcania nad żoną. Już z tych przyczyn należy przyznać rację Sądowi Okręgowemu, iż „cele kary oraz postawa skazanego i jego zachowanie – sprzeciwiają się skierowaniu go do dalszego odbywania kary w systemie wolnościowym, jakim jest dozór elektroniczny. Skazany od wielu lat boryka się z problemem alkoholowym, przechodził już nawet stacjonarne leczenie odwykowe i po kilku miesiącach abstynencji wrócił do nałogu. Skazany odwiedzał dzieci pod wpływem alkoholu i zdaniem małżonki podejmował działania złośliwe, chowając jej różne rzeczy, czy też uszkadzając je (wywiady środowiskowe kuratora).” (k. 53-54).

Zgodzić się należy ze skarżącym, iż dotychczasowy okres izolacji P. F. jest okresem wystarczającym do dokonania oceny jego postawy w zakładzie karnym, jednakże wbrew temu, co twierdzi obrońca skazanego, ocena ta jest negatywna i skutkować musi przyjęciem jego negatywnej prognozy kryminologicznej. Zauważyć bowiem należy, że zachowanie skazanego jest poprawne w takim tylko znaczeniu, iż nie dostarczyło ono jeszcze podstaw do wymierzenia mu kary dyscyplinarnej. Nie wyróżnia się ono jednak w sposób szczególnie pozytywny na tle innych osadzonych – skazany nie był nagradzany regulaminowo, nie został sprawdzony w warunkach wolnościowych, nie uczestniczył w programach resocjalizacyjnych (k. 48). Brak jest więc podstaw do tego, by przyjąć, że skazany zrozumiał naganność swojego postępowania i że obecnie krytycznie odnosi się do popełnionych przez siebie przestępstw.

Dlatego w ocenie Sądu Apelacyjnego udzielenie skazanemu zezwolenia na wykonywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego byłoby niewystarczające do osiągnięcia jej celów, a więc wzbudzenia w nim woli współdziałania w kształtowaniu jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego, a tym samym powstrzymania się od powrotu do przestępstwa. Ewentualne wykonywanie tej kary w systemie dozoru elektronicznego sprawiłoby, że w żaden sposób nie odczułby on jej dolegliwości, co więcej, mogłoby dodatkowo wzbudzić w nim poczucie bezkarności i przekonanie o niskiej szkodliwości jego zachowania. Zażalenie obrońcy skazanego należało zatem uznać za niezasadne.

Ze względu na sytuację rodzinna i majątkową P. F. zwolniono go z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków za postępowanie odwoławcze.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak we wstępie.