Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 758/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 16 sierpnia 2022 roku sygn. II K 545/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

p odniesiony przez obrońcę oskarżonego D. G.:

*zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przypisaniu oskarżonemu sprawstwa, a w szczególności:

- błędne stwierdzenie, że oskarżony był pod ogrodzeniem i wrzucał kiełbasę na posesję,

- przyjęcie, że oskarżony działał w zamiarze otrucia psa,

*zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego wpływ na treść wyroku poprzez:

- bezzasadne przyznanie przymiotu wiarygodności zeznaniom I. N.,

- bezzasadne oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii psychologicznej dotyczącej I. N., podczas gdy treść zeznań wskazuje, że taka potrzeba zachodziła,

- bezzasadne przyznanie przymiotu wiarygodności opiniom toksykologicznym, podczas gdy opinie te nie rozstrzygnęły zagadnień zgłoszonych we wnioskach obrońcy i nadal są niepełne, niejasne i zawierają sprzeczności,

- bezzasadne oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego i mimo tego przeprowadzenie rozprawy, co stanowiło naruszenie prawa do obrony, gdyż sąd nie ustalił czy oskarżony jest zdolny do udziału w czynnościach procesowych, a nadto nie zostało wyjaśnione czy oskarżony choruje na mizofonię, nie ustalono czy jest on zdolny do odbywania kary i czy w chwili czynu działał świadomie,

* podniesiony z ostrożności procesowej zarzut rażącej surowości kary pozbawienia wolności, w stosunku do winy i społecznej szkodliwości czynu, właściwości sprawcy, a w szczególności jego stanu chorobowego,

podniesiony przez oskarżonego, wynikający z treści jego osobistej apelacji:

* zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu że popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy on tego nie zrobił,

* zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego wpływ na treść wyroku poprzez danie wiary zeznaniom I. N., która nie mówi prawdy z uwagi na występujący między nimi konflikt

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obu skarżących nie są zasadne

Analiza poprawności proceduralnej czynności sądu pierwszej instancji prowadzi do stwierdzenia, że w sferze tej nie zaistniały uchybienia przepisom kodeksu postępowania karnego i pozwala na zajęcie się zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych. Oczywiste bowiem pozostaje to, że kompleksowa ocena poprawności ustalonego stanu faktycznego może mieć miejsce dopiero po stwierdzeniu, że proces w jego sferze formalnej nie zawiera uchybień mogących prowadzić do podważenia ostatecznej prawidłowości wydanego wyroku.

W przeciwieństwie do stanowiska skarżących, zdaniem sądu odwoławczego, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wszechstronną jego analizę, sąd rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wywiódł z nich słuszne wnioski - tak co do sprawstwa i winy oskarżonego D. G. w zakresie przypisanego mu czynu, przyjętej zań kwalifikacji prawnej oraz wymierzonej kary pozbawienia wolności. Nie dopuścił się przy tym wskazywanego przez obrońcę błędu w przyjętych za podstawę wyroku ustaleniach faktycznych. Sąd ten w pisemnym uzasadnieniu wyroku, w sposób logiczny i z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego uargumentował, jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Kształtując swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów należycie uzasadnił, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym tego waloru odmówił. W ocenie tej nie dopuścił się dowolności. Trafność ustaleń i rozważań tego sądu nie może więc budzić wątpliwości.

Mając to na uwadze i odnosząc się do apelacji obrońcy, dotyczącej naruszeń przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na treść wyroku należy stwierdzić, iż podniesione zarzuty miały charakter głównie polemiczny.

W przedmiotowej sprawie sąd pierwszej instancji stwierdził sprawstwo oskarżonego D. G. przeprowadzając dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, analizując i oceniając wszystkie dowody w sposób rzetelny i wszechstronny.

Błędnie obrońca upatrywał naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. w dokonanej przez ten sąd ocenie z jednej strony wyjaśnień oskarżonego D. G., a z drugiej zeznań naocznego świadka inkryminowanego mu zachowania - I. N..

Swobodna, a więc zgodna z zasadami sformułowanymi w art. 7 k.p.k. ocena materiału dowodowego stanowi uprawnienie sądu merytorycznego i pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tak długo, dopóki skarżący nie wykaże, iż sąd ten oparł rozstrzygnięcie bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju okoliczności nie zostały skutecznie wykazane przez obrońcę. Skarżący podjął próbę przedstawienia odmiennej oceny materiału dowodowego, która jednak w przeciwieństwie do tej dokonanej przez sąd orzekający, charakteryzuje się ogólnikowością, dowolnością i brakiem obiektywizmu. Stwierdzić należy, że taka metoda kwestionowania trafności skarżonego wyroku nie mogła okazać się skuteczną.

Sąd pierwszej instancji miał na względzie wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, w tym treść wyjaśnień oskarżonego D. G. sprowadzających się do prostej negacji zarzucanego mu czynu oraz zeznania istotnych w sprawie świadków tj. naocznego obserwatora zdarzeń -I. N. i mającego wiedzę z jej relacji - A. P.. Dokonał kompleksowej ich analizy w powiązaniu z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności przez pryzmat wniosków wynikających z pisemnych opinii sądowo - toksykologicznych wydanych przez Instytut (...) sp. z o.o. w B. z karty 46 -52, 159 - 161, protokołów zatrzymania rzeczy z karty 6 - 7, 25 - 26, protokołu oględzin miejsca z karty 18 - 21. Dostrzegalne jest, iż obrońca takiej wymowy istotnych dowodów w sprawie we wzajemnym ich powiązaniu nie zauważył, przedstawiając w uzasadnieniu apelacji własną analizę zebranego materiału dowodowego. Przy czym wybiórczej ocenie poddał tylko te dowody, które przemawiały za tezą przez niego prezentowaną. Wyrywkowo powołał się bowiem na fragmenty zeznań mającego kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie dowodu z zeznań świadka I. N., pomijając przy tym szereg istotnych okoliczności wynikających z relacji tej osoby.

Oczywistym jest, że fundamentalnym zagadnieniem była ocena wiarygodności tego ostatnio powołanego dowodu w zestawieniu z wiarygodnością wyjaśnień oskarżonego. Należy zaznaczyć, że z tymi zasadniczymi dla sprawy dowodami sąd merytoryczny zetknął się bezpośrednio, ocenił złożone przez oskarżonego wyjaśnienia i zeznania przesłuchanych świadków, kierując się zarówno ich treścią, jak i też własnymi spostrzeżeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich postawy w toku prowadzonych czynności procesowych, jak też ich reakcji na zadawane pytania. Ten bezpośredni kontakt z poszczególnymi dowodami dawał możliwość właściwej oceny wiarygodności składanych wyjaśnień i zeznań.

Lektura wywiedzionych środków odwoławczych pozwala przyjąć, że skarżący w rzeczywistości nie dostarczyli żadnych rzeczowych argumentów, które byłyby w stanie skutecznie podważyć wiarygodność zeznań świadka I. N.. Wbrew wywodom obrońcy oskarżonego ta ostatnia konsekwentnie w toku całego postępowania obciążała oskarżonego D. G.. Zarówno w dochodzeniu , jak i na rozprawie głównej w sposób pewny i stanowczy wskazywała na jego osobę stojącą na chodniku przed ogrodzeniem jej posesji, w rogu tejże, w którym styka się ona bezpośrednio z nieruchomością należącą do rodziny G.. Spostrzeżenie to poczyniła w reakcji na ujadanie psa, który biegł a następnie znalazł się przy tym ogrodzeniu i trzymał w pysku - jak się następnie okazało - kawałek kiełbasy z wydrążonym otworem wypełnionym kostką do czyszczenia toalet, zawierającą substancją żrącą, niebezpieczną dla zdrowia i życia zwierzęcia.

Na forum sądu merytorycznego świadek I. N. jednoznacznie wskazała i kilka razy przekonująco powtórzyła, że widziała moment jak D. G. coś rzucił psu biegnącemu w stronę ogrodzenia, po czym na jej widok oddalił się w nieznanym kierunku. Pytana o przyczynę przemilczenia tej ostatniej okoliczności w toku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oświadczyła "...Ja przecież powiedziałam to policji, że widziałam jak D. stoi i rzuca ". Ta drobna nieścisłość w jej wypowiedzi nie jest w stanie podważyć jej wiarygodności. Sąd pierwszej instancji wskazał powody, dla których dał wiarę ww., a ocena ta zasługuje na akceptację. Nie może być wystarczającym argumentem dla zdyskredytowania tych zeznań, wywodzenie przez obrońcę, że świadek nie mogła dokładnie widzieć oskarżonego ze względu na rosnące wysokie tuje, jak również że nie jest w stanie wskazać dokładnie miejsca w którym stał oskarżony i opisać jak był ubrany. Otóż tuje rosły wzdłuż ogrodzenia betonowego dzielącego obie posesje, a nie z przodu nieruchomości. Jeśli zaś przesłaniały przestrzeń w rogu tejże posiadłości, to i tak nie dyskwalifikuje to prawdziwości twierdzeń świadka, gdyż roślinność nie stanowi jednolitej przeszkody uniemożliwiającej wgląd w otoczenie, tworzy bowiem prześwity i luki, pozwalające na obserwację znajdującego się przed nią terenu. Natomiast zaistniała emocjonalna dla świadka i dynamiczna sytuacja, wywołana ujadaniem psa i ucieczką oskarżonego z miejsca, z którego rzucał pokarm zwierzęciu, stanowi wystarczające uzasadnienie dla braku umiejętności precyzyjnego wskazania przez I. N. lokalizacji sprawcy w chwili gdy go spostrzegła. Trudno zaś wymagać aby w takich okolicznościach skupiała ona uwagę na elementach garderoby sąsiada, gdyż tą z cała pewnością pochłaniała obawa i troska o zwierzę, zainteresowane atrakcyjną w jego mniemaniu zdobyczą pokarmową i o jego zdrowie, zwłaszcza w obliczu tkwiących wciąż w pamięci świadka nieszczęśliwych wydarzeń związanych z zastrzeleniem przez oskarżonego poprzedniego psa, należącego do partnerki jej syna.

Co istotne I. N. niezwłocznie poinformowała o zaistniałej sytuacji telefonicznie zarówno Posterunek Policji w L., jak i syna A. P.. Jej relacja znalazła potwierdzenie w zeznaniach ostatnio wymienionego, który potwierdził że zaraz po zdarzeniu dowiedział się o jego przebiegu od matki.

Natomiast kawałek kiełbasy z zawartością zielonej substancji, który I. N. wyjęła z pyska psa, przekazała ona niezwłocznie organom ścigania przybywszy złożyć zawiadomienie o przestępstwie i zeznania w charakterze świadka. Po powrocie zaś do miejsca zamieszkania przeszukała posesję i znalazła kolejny kawałek kiełbasy i zieloną substancję o konsystencji plasteliny, leżące w rogu nieruchomości, w odległości 2 metrów od ogrodzenia z posesją D. G. i około 0,5 metra od ogrodzenia frontowego ( protokół oględzin miejsca karta 18 - 21 ).

Zabezpieczona substancja zielonego koloru okazała się kostką do czyszczenia toalet. Według ekspertyzy toksykologicznej skutkiem zjedzenia przez zwierzę kiełbasy zaprawionej tą ostatnią, byłaby perforacja ( przedziurawienie ) przewodu pokarmowego, związana z jej właściwościami żrącymi. W przypadku braku leczenia mogłoby dojść do śmierci, połączonej ze znacznym cierpieniem zwierzęcia. Perforacja przełyku prowadziłaby do odmy śródpiersiowej oraz ropnego zapalenia śródpiersia, perforacja ściany żołądka prowadziłaby do chemicznego zapalenia otrzewnej, a w przypadku jelit do chemiczno - kałowego zapalenia otrzewnej, a w konsekwencji w każym z tych przypadków do śmieci psa w ciągu kilkudziesięciu godzin. Zgon mógłby również nastąpić wskutek przeżarcia błony śluzowej przewodu pokarmowego z uszkodzeniem śródściennych naczyń krwionośnych i krwotoku do światła przewodu pokarmowego zwierzęcia.

Wskazane dowody, w tym bezpośrednie zetknięcie sądu merytorycznego z zeznaniami I. N., w pełni dają asumpt do twierdzenia, że brak jest podstaw do kontestowania przydatności procesowej i obiektywizmu depozycji tej ostatniej, stanowiącego podstawę przyjętych ustaleń faktycznych.

Wszechstronna analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do jedynie słusznego wniosku, a tym samym przekonania, o sprawstwie i winie oskarżonego D. G. w zakresie przypisanego mu czynu.

Brak było w realiach przedmiotowej sprawy podstaw do przeprowadzenia psychologicznej oceny sylwetki świadka I. N. w oparciu o art. 192 & 2 k.p.k. Dlatego też zasadnie postąpił sąd pierwszej instancji oddalając wniosek obrońcy o przesłuchanie ww. w obecności biegłego psychologa, gdyż nie zaistniały okoliczności pozwalające na ocenę, że świadek miała problemy w spostrzeganiu faktów i ich odtwarzaniu, lub by prezentowała deficyty natury psychicznej, utrudniające składanie zeznań.

Wskazany powyżej przepis dotyczy sytuacji, kiedy istnieje wątpliwość co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego spostrzeżeń. Celowość przesłuchania z udziałem biegłego lekarza lub psychologa świadków, co do których zachodzą wątpliwości, nie ma charakteru bezwzględnego (post. SN z 5.8.2008 r., III KK 68/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1582). Wymaga natomiast uprawdopodobnienia wątpliwości co do stanów w nim wskazanych, czyli powstania uzasadnionych w świetle doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy wątpliwości, czy stan psychiczny świadka albo stan jego rozwoju umysłowego, lub ograniczenie zdolności postrzegania, bądź odtwarzania, nie rzutują ujemnie na treść jego zeznań (wyr. SA w Gdańsku z 20.9.2012 r., II AKa 288/12, Legalis; post. SN z 26.3.2013 r., III KK 5/13, Legalis).

Podstawą wniosku o przeprowadzenie przesłuchania świadka z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa nie może być, jak w przedmiotowej sprawie, przekonanie strony o niezgodności zeznań z rzeczywistością. Dla decyzji o poddaniu świadka badaniu psychologicznemu znaczenie ma nie to, jak istotne są zeznania świadka, ale to czy istnieją wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego spostrzeżeń (wyr. SA w Krakowie z 20.7.2012 r., II AKa 113/12, KZS 2012, Nr 9, poz. 42). Podstawą wniosku mogą być bowiem wyłącznie okoliczności uzasadniające podejrzenie istnienia wskazanego w tych przepisach stanu obniżającego zdolność relacjonowania faktów (wyr. SN z 14.10.1998 r., V KKN 283/97, OSNKW 1999, Nr 1–2, poz. 6, z uwagami R. Kmiecika, Przegląd, Prok. i Pr. 2002, Nr 7–8, s. 30). Stan taki, wynikający z choroby, odchylenia od normy psychicznej czy ograniczenia zdolności percepcyjnych lub zapamiętywania, nie jest zależny od świadka, a zniekształcenie relacjonowanych treści może być wyłącznie jego konsekwencją. Potrzeba taka zachodzi np., gdy z zewnętrznych przejawów zachowania świadka można wnosić, że znajduje się on "na głodzie narkotykowym", bo wtedy można dopuścić, że jego zdolność dowodowa jest ograniczona (wyr. SA w Krakowie z 15.11.2002 r., II AKA 282/02, KZS 2002, Nr 12, poz. 41). Poza działaniem tego przepisu pozostają więc – co oczywiste – wszystkie inne przypadki wątpliwości co do zgodności zeznań z rzeczywistością, niemające przyczyn w jednym ze wskazanych w nim stanów (wyr. SA w Łodzi z 16.11.2000 r., II AKa 173/00, OSProk. i Pr. 2001, Nr 7–8, poz. 19).

Niesłusznie naruszenia wyrażonej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów, obrońca oskarżonego upatruje w niezasadnym – jego zdaniem – uznaniu opinii biegłych lekarzy psychiatrów wydanej wobec oskarżonego D. G., za kompletną, podczas gdy według jego twierdzeń, owa opinia pomija okoliczność dotyczącą choroby oskarżonego w postaci mizofonii, na którą wskazuje zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu 7 lipca 2022 roku przez lekarza psychiatrę J. O., stwierdzające nadwrażliwość badanego na hałas i dźwięki ( karta 192 ). Zaprezentowana argumentacja sprowadza się więc w istocie do próby wykazania, iż przedmiotowa opinia jest niepełna.

Twierdzenia autora apelacji nie zyskały aprobaty sądu odwoławczego. Sporządzona przez biegłych lekarzy psychiatrów w dniu 28 kwietnia 2021 roku pisemna opinii sądowo - psychiatryczna ( karta 93 - 94 ) uwzględnia bowiem wywiad przeprowadzony z oskarżonym D. G., w ramach którego nie podnosił on kwestii swojej nadwrażliwości na dźwięki. Konkludując biegli jednoznacznie orzekli, że ww. nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, ani inne zakłócenie czynności psychicznych, które miałyby wpływ na jego poczytalność w chwili przypisanego mu czynu. Reasumując opiniujący uznali, że miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem i nie zachodzą warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Ponadto stan psychiczny badanego pozwala mu na udział w postępowaniu i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Sąd rejonowy słusznie odwołał się również do dwóch innych opinii sądowo - psychiatrycznych dotyczących oskarżonego, wydanych na potrzeby innych spraw karnych ( karta 142 - 143 i 175 - 176 ), z których wynikają wnioski zbieżne z wnioskami opinii sporządzonej w przedmiotowej sprawie. Jedna z tych opinii została wydana 29 czerwca 2022 roku w sprawie o znęcanie nad rodzicami, a więc zaledwie kilka dni przed wskazanym zaświadczeniem lekarskim z dnia 7 lipca 2022 roku, a mimo tego oskarżony w przebiegu prowadzonego badania problemów z nadwrażliwością na dźwięki nie zgłaszał.

Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska skarżącego, iż opinia sądowo psychiatryczna jest niepełna, gdyż – wbrew wywodom apelacji – zawiera odpowiedzi na wszystkie postawione w tezie dowodowej pytania. Nie można też podzielić zdania skarżącego jakoby na okoliczność występowania po stronie oskarżonego stanu chorobowego pod postacią mizofonii, jako zaburzenia psychicznego, powinni wypowiedzieć się biegli psychiatrzy, a zaniechanie powołania opinii uzupełniającej miało doprowadzić do naruszenia przepisu art. 201 k.p.k.

Otóż według literatury naukowej mizofonia nie widnieje w psychiatrycznych klasyfikacjach (...) i (...). Stanowi zaburzenie, dla którego nie ustalono kryteriów klasyfikacyjnych. Może wystąpić u osób, po przebytych urazach głowy. Badania wykonane na Uniwersytecie N. pozwoliły na uznanie, że mizofonia nie jest zaburzeniem psychicznym na tle nerwicowym ani zaburzeniem lękowym, choć może występować łącznie z przypadłościami takimi jak schizofrenia, choroba afektywna-dwubiegunowa i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Podsumowując tę część rozważań przypomnieć należy, że kwestionowanie dowodu z opinii biegłych wymaga wykazania, że jest ona niepełna, niejasna, czy też zawiera wewnętrzne sprzeczności, była oparta na błędnych przesłankach, bądź nie odpowiada aktualnemu stanowi wiedzy w danej dziedzinie lub też jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania. W realiach przedmiotowej sprawy słusznie sąd rejonowy uznał, że opinia wydana przez biegłych lekarzy psychiatrów udziela wyczerpującej odpowiedzi w zakresie tezy dowodowej zakreślonej w postanowieniu o powołaniu tychże biegłych, a w szczególności stwierdza, że poczytalność D. G., tak w czasie czynu, jak i w trakcie postępowania, nie budziła wątpliwości. To wszystko powoduje, że konkluzja tegoż sądu, co do spełnienia przez kwestionowaną opinię wymogów określonych w rzeczywistości treścią przepisu art. 201 k.p.k. i przyznania jej waloru wiarygodności jest słuszna i zgodna z art. 7 k.p.k. Sąd rejonowy trafnie ocenił wartość dowodową tejże opinii, a autor apelacji nie doprowadził do zdyskredytowania wniosków wyprowadzonych z oceny tego dowodu.

Tożsama konstatacja odnosi się do ekspertyz toksykologicznych sporządzonych w przedmiotowej sprawie, które wbrew stanowisku obrońcy nie noszą mankamentów o jakich mowa w przepisie art. 201 k.p.k., a okoliczności do wyjaśnienia których tenże zmierzał zgłaszając na rozprawie apelacyjnej wniosek o wydanie opinii uzupełniającej, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia merytorycznego.

Odnosząc się do wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności, sąd odwoławczy w pełni podziela wywody sądu pierwszej instancji co do zasadności jej ukształtowania w takim wymiarze, jak w zaskarżonym wyroku.

Sąd rejonowy wziął pod uwagę uprzednią karalność ww. za czyn o tożsamej kwalifikacji prawnej, popełniony zaledwie 4 miesiące wcześniej, na szkodę tej samej rodziny. Wskazał na występującą po jego stronie wyjątkową uporczywość i arogancję w ignorowaniu porządku prawnego, w zakresie relacji sąsiedzkich. Zauważył jego tendencje do ostentacyjnego niepodporządkowywania się regułom życia w społeczeństwie. Słuszna jest zatem ocena tego sądu, że wymierzona odpowiednio surowa kara i jej dolegliwość odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze - zapobiegnie powrotowi do przestępstwa, będzie skłaniać oskarżonego do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania. Uwzględnia również, co także istotne, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie, że przestępstwo nie popłaca.

Stan zdrowia oskarżonego - zespół uzależnienia od alkoholu i nadwrażliwość na hałas, wbrew stanowisku obrońcy nie usprawiedliwia okrucieństwa, jakie oskarżony zamierzał spowodować zwierzęciu. Dlatego nie ma racji skarżący wywodząc, iż zatrzymanie bezprawnych działań oskarżonego na etapie usiłowania, zasługuje na łagodniejsze potraktowanie. Do tak szczęśliwego zakończenia stworzonej przez oskarżonego sytuacji, przyczyniła się tylko i wyłącznie postawa sprawującej opiekę nad psem I. N., która zapobiegła konsumpcji przez psa niebezpiecznej dla jego zdrowia i życia, substancji. Nie było w tym żadnej zasługi D. G., który po raz kolejny okazał się osobą bezwzględną, pozbawioną wrażliwości i empatii dla otaczającego go świata istot żywych, dostrzegającego w nim wyłącznie siebie i swoje problemy. Miał już przecież na swoim koncie zabójstwo psa i oczekiwał na rozstrzygnięcie będącego wówczas w toku procesu karnego, a mimo to bez żadnych skrupułów podjął próbę uśmiercenia kolejnego czworonoga. Swoją postawą antyspołeczną doprowadził do wyprowadzenia się dotychczasowych sąsiadów, a kolejnym lokatorom granicznej posiadłości też rozpoczął uprzykrzanie egzystencji ( okoliczność relacjonowana przez składającego zeznania przed sadem rejonowym policjanta T. M. karta 135 odwrót ).

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. G. od popełnienia przypisanego mu czynu, nie podlega uwzględnieniu z przyczyn wskazanych powyżej.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji nie jest zasadny. Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd drugiej instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 k.p.k. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie mógłby ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza że w odniesieniu do oskarżonego D. G. nie występowały ograniczenia z art. 454 k.p.k. do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 k.p.k. oraz treść art. 167 k.p.k. regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 k.p.k. powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny. Zarzuty wywiedzionych skarg apelacyjnych są chybione.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z powodu nieuwzględnienia apelacji wywiedzionych na korzyść oskarżonego sąd odwoławczy zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa 180 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 636 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego D. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie o sprawstwie i winie oraz rozstrzygnięcie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony D. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenie o sprawstwie i winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana