Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 118/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik wnioskodawcy podniósł następujące zarzuty:

1)  obrazę art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa P., w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. poprzez błędne zastosowanie skutkujące uznaniem, że w okolicznościach niniejszej sprawy sumą odpowiednią zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą z wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego w L. w sprawie (...) z dnia (...) r. wobec W. A. ojca wnioskodawcy, a uznanego winnym przestępstwa z art. 4 § 1 dekretu z 13 czerwca 1946 r. oraz kilku przestępstw z art. 259 k.k. i skazanego na śmierć z utratą praw publicznych i obywatelskich oraz przepadku mienia na rzecz Skarbu Państwa jest kwota 1 020 000 złotych;

2)  obrazę art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zb. z art. 552 § 1 k.p.k. poprzez błędną wykładnię i oparcie wysokości zadośćuczynienia na podstawie kwoty bazowej, tj. 10 000 złotych za miesiąc pobytu w więzieniu i ustalenie kwoty 1 020 000 złotych na rzecz wnioskodawcy syna W. A., a nie osobistej i indywidualnej krzywdy;

3)  obrazę art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zb. z art. 552 § 1 k.p.k. poprzez błędną wykładnię i zasądzenie niewspółmiernie niskiej w stosunku do rozmiaru doznanej krzywdy kwoty zadośćuczynienia, gdyż całokształt okoliczności sprawy, tj. przyczyny zatrzymania i traktowania, okoliczności aresztowania i osadzenia najpierw na Z. w L. (więzienie), a następnie w Wojskowym Więzieniu w B., długi okres izolacji, trudne warunki przebywania w zakładzie karnym, represje i ich skala oraz maltretowanie, jakich doświadczył ojciec wnioskodawcy w czasie izolacji, jak i brak relacji z bliskimi przemawiają za zasądzeniem dalszych kwot zadośćuczynienia;

4)  obrazę art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 448 k.c. w zb. z art. 552 § 1 k.p.k. poprzez błędną wykładnię i nieuwzględnienie we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności sprawy, które miały wpływ na wymiar krzywd wynikający z orzeczenia wobec ojca wnioskodawcy kary, w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia dla J. A., a zwłaszcza warunków, w jakich odbywał skazany (...) miesięcy izolacji w poczuciu rażącej niesprawiedliwości,

5)  obrazę art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa P., w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą na oddaleniu wniosku o odszkodowanie na rzecz wnioskodawcy ponad kwotę 250 000 złotych za szkodę doznaną wskutek braku pomocy ojca wnioskodawcy W. A., w tym w gospodarstwie rolnym, w wychowaniu dzieci, w pracach dorywczych w okresie od (...) r. i odbywania kary z wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego w L. w sprawie (...) z dnia (...) r. oraz umieszczenia przez pierwsze dwa lata w więzieniu na Z. w L., a następnie w Wojskowym Zakładzie Karnym w B., a w konsekwencji błędne przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie należne odszkodowanie to minimalne wynagrodzenie za każdy miesiąc pobytu w zakładzie karnym ojca wnioskodawcy pomniejszone o koszty utrzymania,

6)  obrazę art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa P. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że odszkodowanie przysługujące na podstawie tego przepisu dotyczy tylko szkód powstałych w związku z wykonaniem wyroku, podczas gdy przepis ten nie zwiera takowego ograniczenia, a stanowi podstawę do dochodzenia roszczeń za wszystkie szkody związane z represyjną działalnością organów państwa, czyli szkody wynikające bezpośrednio z wykonania wyroku byłego Wojskowego Sądu Wojskowego w L. w sprawie (...) z dnia (...) r. i jego skutki oraz na błędnym przyjęciu, że ustawa lutowa ogranicza odpowiedzialność Skarbu Państwa do skutków wydanego wyroku, podczas gdy ustawa lutowa nie zawiera tego rodzaju ograniczenia, a jedynym kryterium będącym podstawą ustalenia tego czy dany uszczerbek jest szkodą i wynika z wykonania w/w wyroku sądu wojskowego jest normalne następstwo działania i zaniechania, z którego wynikła, co w konsekwencji przekłada się na możliwość objęcia tym przepisem szkód dalej idących niż następstwo fizycznego pozbawienia wolności, jeżeli pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym z represyjną działalnością organów państwa w postaci wykonania wyroku z dnia (...) r. w stosunku do W. A..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadne okazały się zarzuty i wywody zawarte w uzasadnieniu apelacji, w których zakwestionowano pomniejszenie należnego odszkodowania o 20% tytułem kosztów utrzymania, jakie poniósłby W. A., gdyby przebywał na wolności oraz z tego powodu, że „wśród artykułów spożywczych, jakie w ramach działalności niepodległościowej pozyskiwał był również alkohol”. Pozostałe zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Cztery pierwsze zarzuty podniesione w apelacji dotyczą zadośćuczynienia. W zarzutach tych skarżący wskazuje na
„błędną wykładnię” lub „nieprawidłowe zastosowanie” przepisów, choć w rzeczywistości ani w tych zarzutach, ani w uzasadnieniu apelacji nie wykazał racjonalnie na czym owa „błędna wykładnia”, czy „nieprawidłowe zastosowanie” miałoby polegać. Apelujący w znakomitej większości poprzestaje na samych ogólnikach i cytowaniu tez zawartych w orzeczeniach sądów, co samo w sobie nie może i nie podważa trafności orzeczenia Sądu Okręgowego w analizowanym zakresie.

Otóż, na przekór twierdzeniom pełnomocnika wnioskodawcy, Sąd Okręgowy kształtując wysokość zadośćuczynienia miał na uwadze wszystkie istotne okoliczności sprawy i żadnej z nich nie pominął, a co więcej, każdej z nich nadał odpowiednią rangę i wagę. Znalazło to swój wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zbędnym powielaniem byłoby przytaczanie okoliczności, którymi kierował się Sąd Okręgowy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest adekwatna do realiów ocenianego przypadku. Warto zauważyć, że W. A. był pozbawiony wolności przez (...) miesiące. Doszło zatem do naruszenia jego dobra osobistego, tj. wolności. W związku z tym niewątpliwie doznał cierpień psychicznych i fizycznych. Było to dla niego traumatyczne przeżycie. Jego izolacja była długotrwała. W tym czasie został pozbawiony kontaktu z najbliższymi – też z małymi dziećmi. Co istotne, warunki bytowe izolacji były ciężkie. Niebagatelne znaczenie ma też to, że początkowo orzeczono wobec W. A. karę śmierci. Wszystkie te okoliczności zostały uwzględnione przez Sąd Okręgowy, czego skarżący zdaje się nie dostrzegać, a jak już wspomniano, podnosząc pierwsze cztery zarzuty ograniczył się w rzeczywistości do samych ogólników, które stanowią li tylko polemikę ze stanowiskiem Sądu Okręgowego i to całkowicie nieprzekonywującą. Apelujący przedstawił po prostu własną, subiektywną ocenę „odpowiedniej”, czy „pełnej kwoty zadośćuczynienia” i nie wykazał, aby Sąd I instancji dopuścił jakiegokolwiek błędu, czy obrazy prawa. Także przyjęcie, jako kwoty bazowej 10 000 złotych za każdy miesiąc pozbawienia wolności nie nasuwa żadnych wątpliwości. Jest to kwota odpowiednia, co Sąd Okręgowy nalżycie umotywował.

Uwzględniając przytoczone okoliczności, stwierdzić należy, że orzeczone zaskarżonym wyrokiem zadośćuczynienie z jednej strony stanowi odpowiednio odczuwalną wartość ekonomiczną, a z drugiej strony utrzymane jest w rozsądnych i sprawiedliwych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, właśnie w tej wysokości odzwierciedla ono indywidualne cechy konkretnego wypadku, jaki związany jest z W. A.. Zaznaczyć jednocześnie trzeba, że kwota jakiej tytułem zadośćuczynienia domaga się pełnomocnik wnioskodawcy jest znacznie wygórowana, jak słusznie zauważył to Sąd Okręgowy.

Przechodząc do dwóch ostatnich zarzutów i związanych z nimi wywodów zawartych w uzasadnieniu apelacji, a odnoszących się do odszkodowania, to okazały się one zasadne w zakresie, w jakim zakwestionowano w nich pomniejszenie należnego odszkodowania o 20% tytułem kosztów utrzymania, jakie poniósłby W. A., gdyby przebywał na wolności oraz z tego powodu, że „wśród artykułów spożywczych, jakie w ramach działalności niepodległościowej pozyskiwał był również alkohol”.

Wyjść trzeba od tego, że pojęcie i zakres odszkodowania za poniesioną szkodę, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, są takie same, jak w przypadku odszkodowania za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie, ujętego w przepisach art. 552 k.p.k., zaś w obu tych przypadkach przy orzekaniu odszkodowania winno się uwzględniać przepisy Kodeksu cywilnego, odnoszące się do szkody i obowiązku jej naprawienia. Wynika to z odesłań zawartych w art. 8 ust. 3 ustawy lutowej i w art. 558 k.p.k. Dlatego też przyjąć należy, że odszkodowanie, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, w art. 552 k.p.k. oraz w przepisach Kodeksu cywilnego opiera się na takim samym rozumieniu szkody i na tych samych regułach odnoszących się do sposobu jej określenia i naprawienia. Zgodnie zaś z art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody o charakterze majątkowym obejmuje straty, które poszkodowany poniósł (damnum emergens) oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans), przy czym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania, zobowiązująca sąd do precyzyjnego wyliczenia wartości szkody (gdy zaś nie da się tego uczynić, sąd może zastosować przepis art. 322 k.p.c.) i orzeczenia o jej naprawieniu tak, aby uszczerbek w majątku poszkodowanego został dokładnie wyrównany, a przyznane odszkodowanie ani nie było niższe od rzeczywistej wysokości szkody, ani jej nie przewyższało. Wyliczenie wysokości szkody o charakterze majątkowym winno więc mieć co do zasady charakter ścisły, poparty matematycznym wyliczeniem. Brak jest tu pola do ocen o charakterze wartościującym, czy odwoływania się do określonego systemu aksjologicznego. Nie sposób też pominąć, że art. 361 k.c. wyraża zasadę pełnego odszkodowanie, która jest jedną z najdonioślejszych zasad prawa zobowiązań. Oznacza ona, że jeśli nic innego nie wynika z przepisu ustawy ani z umowy między stronami, poszkodowany powinien uzyskać naprawienie szkody w pełnej wysokości obejmującej damnum emergens i lucrum cessans, a sąd, który orzeka w przedmiocie odszkodowania, nie ma swobody jego miarkowania (por. J. Ciszewski [red.], P. Nazaruk [red.]: Kodek cywilny. Komentarz aktualizowany, LEX/el 2022).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, za trafne należy uznać stanowisko skarżącego, że nieprawidłowe było pomniejszenie wyliczonego odszkodowania (zresztą zgodnie z mechanizmem zaproponowanym przez prokuratora) o 20% z tytułu kosztów utrzymania, jakie poniósłby W. A., gdyby przebywał na wolności. Prawdą jest, że w przeszłości taki sposób postąpienia był „preferowany” w orzecznictwie, co, jak się wydaje, znajdowało swoje zakotwiczenie w wytycznych wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej PRL z lat pięćdziesiątych (zob. uchwała ZO SN z 07.06.1958 r., 729/58, OSNCK 1958/4/34), które sformułowane zostały na gruncie odmiennego porządku prawnego i przed wejściem w życie Konstytucji z 1997 r. i obecnie muszą budzić uzasadnione wątpliwości. Rodzi to konieczność ponownej ich analizy, w szczególności pod kątem zasady słuszności i sprawiedliwości społecznej, wyrażonych w ustawie lutowej, które niewątpliwie nakazują orzekanie odszkodowania w granicach tego, co osoba represjonowana utraciła na skutek bezprawnego działania państwa (utracony dochód), nie zaś tego, czego w wyniku represji „nie zaoszczędziła”. W konsekwencji, Sąd Apelacyjny, za słuszny uznaje dominujący obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, zgodnie z którym nie jest prawidłowe sprowadzanie odszkodowania za szkodę spowodowaną uniemożliwieniem pracy zarobkowej osobie represjonowanej za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa P. do poziomu tych środków, które mogłaby przeznaczyć na swoje oszczędności. Odszkodowanie w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, wynikające z utraty przez represjonowanego dochodów powinno być zasądzane z uwzględnieniem pełnej kwoty utraconego przez osobę represjonowaną wynagrodzenia, nie zaś miarkowane do hipotetycznej kwoty możliwych do osiągnięcia przez nią oszczędności (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2019 r., IV KK 351/18, LEX nr 327555 i z dnia 5 czerwca 2019 r., III KK 189/18, LEX nr 2692735). Sposób określenia zakresu kompensacji szkody, opierający się na założeniu, że przy miarkowaniu wysokości takiego odszkodowania należy odliczyć wydatki, które represjonowany poniósłby na utrzymanie własne i rodziny, wychowanie i kształcenie dzieci, na potrzeby kulturowe, rozrywkowe itp., gdyby pozostawał na wolności, jest zatem błędny. Nadto byłby on niesprawiedliwy szczególnie w sprawach takich, jak przedmiotowa, a zatem w odniesieniu do osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa P., w których wysokość uzyskiwanych dochodów musiałaby być w większości przeznaczana na bieżące potrzeby życiowe represjonowanego i jego rodziny. Istotą odpowiedzialności odszkodowawczej, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, ponoszonej wszak przez Skarb Państwa na podstawie ryzyka, jest pełne wyrównanie poniesionej szkody, a zatem tego, co zostało utracone, a nie tego, co nie zostało zaoszczędzone. Akumulowanie środków uzyskiwanych za pracę należy do sfery korzystania z posiadanych dochodów, a nie ich pozyskiwania. Nie może to zatem stanowić kryterium ustalania wysokości odszkodowania, które ma naprawiać szkodę wynikłą z pozbawienia możliwości uzyskiwania dochodu. Decydowanie o sposobie pożytkowania potencjalnych dochodów jest uprawnieniem poszkodowanego, którego realizacja nie ma znaczenia w procesie szacowania rozmiaru szkody (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2019 r., III KK 189/18, LEX nr 2692735, z dnia 7 listopada 2019 r., IV KK 351/18, LEX nr 3275554, z dnia 28 października 2020 r., V KK 592/19, LEX nr 3105475, z dnia 20 listopada 2020 r., II KK 295/19, LEX nr 3209570 i z dnia 16 kwietnia 2021 r., IV KK 75/20, LEX nr 3229410). Należy również zauważyć, iż wskazany przez Sąd I instancji sposób miarkowania odszkodowania oparty jest na fikcyjnym założeniu, że możliwe byłoby zaoszczędzenie jakiejś hipotetycznej części wynagrodzenia za pracę. Tego typu założenie nie zostało jednak oparte na żadnych rzeczywistych obliczeniach, dokonanych przez Sąd I instancji i stąd, już choćby z tego tytułu, nasuwa uzasadnione wątpliwości co do swojej rzetelności. Gdyby zaprezentowany przez Sąd I instancji sposób wyliczenia uznać za trafny, to paradoksalnie mogłoby to prowadzić w szeregu sprawach do oddalenia wniosku o odszkodowanie, gdyby okazało się, że represjonowany w całości swoje dochody musiałby przeznaczyć na utrzymanie siebie i rodziny i racjonalnie nie mógłby gromadzić oszczędności, co skutkowałoby rażącą sprzecznością z ratio legis ustawy lutowej i wręcz niweczyłby jej cel rekompensacyjny. Nie można też pominąć tego, że art. 5 ust. 5 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), daje prawo do odszkodowania każdemu, kto został niezgodnie z prawem pozbawiony wolności, zaś art. 77 ust. 1 Konstytucji R. z 1997 r. nadaje obowiązkowi naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej, rangę zasady. Także i w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego wskazuje się, że przepis art. 41 ust. 5 Konstytucji RP jest samodzielnym źródłem prawa do odszkodowania z tego tytułu. Należne uprawnionemu odszkodowanie powinno mieć co zasady charakter pełny - rekompensować zarówno szkodę materialną (doznana strata, utracony zysk), jak i niematerialną (por. wyrok TK z 01.03.2011 r., P 21/09, OTK-A 2011, Nr 2, poz. 7). Mając zatem na uwadze wszystkie przytoczone wyżej względy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, odszkodowanie powinno być zasądzone z uwzględnieniem pełnej kwoty utraconych przez represjonowanego dochodów, nie zaś miarkowane do hipotetycznej kwoty możliwych do osiągnięcia przez niego „oszczędności” (po potrąceniu 20% wydatków).

Poczynione uwagi odnoszą się również w pełni do pomniejszenia zasądzonego odszkodowania w związku z tym, że wśród artykułów spożywczych, które W. A. pozyskiwał w ramach działalności niepodległościowej był alkohol. Poza tym, to, że czyny, za które represjonowany został skazany i odbył karę pozbawienia wolności stanowiły działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa P. zostało już przesądzone w prawomocnym orzeczeniu, którym stwierdzono nieważność wyroku będącego podstawą odbywania tej kary. Sąd Okręgowy orzekając w przedmiocie odszkodowania nie może tej kwestii oceniać odmiennie.

W uzasadnieniu apelacji skarżący de facto skupił się na tych dwóch omówionych wyżej okolicznościach, które skutkowały obniżeniem odszkodowania. W pozostały zakresie wywody pełnomocnika wnioskodawcy, które miałyby zmierzać do podwyższenia zasądzonego odszkodowania są nadzwyczaj ogólnikowe i nie poparte jakimikolwiek merytorycznymi argumentami.

Na koniec wypada zauważyć, że skarżący w swojej apelacji wielokrotnie powtarza, że W. A. był pozbawiony wolności przez (...) miesięcy, ale okoliczności tej nie wykazał przekonująco, a nawet nie podniósł w związku z tym wprost żadnego zarzutu. Sąd Okręgowy przyjął, że były to (...) miesiące, idąc za wywodem prokuratora na rozprawie. To ustalenie nie zostało podważone skutecznie przez apelującego, choć rzeczywiście w zgromadzonych materiałach nie ma dokumentu, z którego wynikałaby konkretna data opuszczenia zakładu karnego przez W. A.. Niemniej, to na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania, iż okres pozbawienia wolności był dłuższy aniżeli przyjęto to w zaskarżonym wyroku, a jak już wspomniano, w apelacji nie naprowadzono żadnych przekonujących dowodów na to, że było inaczej aniżeli przyjął to Sąd I instancji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzone w punkcie 1 na rzecz J. A. odszkodowanie podwyższył do kwoty 355 980 złotych.

Wniosek

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł alternatywnie o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądania wnioskodawcy w dalszej części, tj. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz J. A. dalszej kwoty 5 000 000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od prawomocnego wyroku do dnia zapłaty oraz kwoty 730 000 złotych tytułem dalszego odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od prawomocnego wyroku do dnia zapłaty za niesłuszne aresztowanie i skazanie oraz osadzenie w Wojskowym Zakładzie Karnym – odbywanie kary pozbawienia wolności w wymiarze 107 miesięcy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski okazały się zasadne w takim zakresie, w jakim uwzględnione zostały podniesione w apelacji zarzuty, co skutkowało podwyższeniem zasądzonego odszkodowania do kwoty 355 980 złotych. W pozostałym zakresie wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie, ponieważ niezasadne okazały się skorelowane z nimi zarzuty. Powody takiej oceny zostały przedstawione wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w mocy co do zasądzonego zadośćuczynienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody, które zdecydowały o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie zostały przytoczone przy okazji omówienia apelacji pełnomocnika wnioskodawcy i zbędnym powielaniem byłoby ich powtarzanie w tym miejscu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzone w punkcie 1 na rzecz J. A. odszkodowanie podwyższył do kwoty 355 980 złotych

Zwięźle o powodach zmiany

Także powody powyższej zmiany zostały zaprezentowane przy omówieniu zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy i nie ma potrzeby powtarzania tego jeszcze raz.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku.

Na podstawie art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa P., Sąd Apelacyjny kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

I. P. H. K. P. G.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

W zakresie dotyczącym wysokości zasądzonego zadośćuczynienia i odszkodowania.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana