Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Robert Kirejew

Sędziowie

SSA Karina Maksym (spr.)

SSO del. Rafał Doros

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 9/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 10 października 2019 r., sygn. akt III K 23/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonegoS. Ł.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego S. Ł. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k., polegające na uznaniu S. Ł. - w pkt 10 wyroku - za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie IX części wstępnej i wymierzenie za to kary 1 roku pozbawienia wolności w sytuacji, gdy czyn ten został objęty prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z 4 grudnia 2012 r., sygn. akt III K 116/10

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zweryfikowanie zasadności tego zarzutu miało priorytetowe znaczenie dla wyniku kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku z punktu widzenia prawidłowości rozstrzygnięcia sprawy S. Ł.w zakresie jego skazania za przestępstwo z art. 258 § 3 k.k., albowiem stwierdzenie zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k., w postaci powagi rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k., determinowałoby konieczność uchylenia tej części wyroku i umorzenie co do tego czynu postępowania karnego,

- przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny kontrola instancyjna nie potwierdziła jednak zaistnienia wskazanego uchybienia. Przypomnieć należy, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z 4 grudnia 2012 r., sygn. akt III K 116/10, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 4 lipca 2013 r. sygn. akt II AKa 159/13, S. Ł. został prawomocnie skazany za przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. popełnione w okresie od połowy 2003 r. do 7 lipca 2004 r. i od 19 stycznia 2005 r do 13 lipca 2005 r., a zatem za występek stanowiący fragment jego szerszej działalności przestępczej i w odniesieniu do innego interwału czasowego, aniżeli przypisany w punkcie 10 zaskarżonego wyroku, obejmującego okres jego przestępczej działalności od dnia 8 lipca 2004 r. do dnia 18 stycznia 2005 r. W świetle pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie ulega także wątpliwości, że Sąd I instancji miał na uwadze treść cytowanego orzeczenia, jakie w sprawie skazanego uprzednio zapadło odnośnie czynu z art. 258 § 3 k.k. i baczył, aby zaskarżony wyrok nie był dotknięty wskazaną negatywną przesłanką procesową, co także w pisemnych motywach jednoznacznie wyraził,

- Sąd odwoławczy podziela zapatrywanie prane Sądu meriti, , że w analizowanym przypadku nie zaistniała powaga rzeczy osądzonej, skoro wymienione wyroki dotyczą skazań oskarżonego za przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. w niepokrywających się interwałach czasowych. Stanowisko to nie jest także odosobnione znajdując oparcie w licznych judykatach, w ttym w podzielanej przez Sąd Apelacyjny uchwale Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2007 r., sygn. akt I KZP 15/07, gdzie jednoznacznie stwierdzono, że „prawomocne skazanie rodzi powagę rzeczy osądzonej jedynie w takim zakresie, w jakim sąd orzekł o odpowiedzialności karnej za zachowanie będące przedmiotem zarzutu (…)” (OSNKW 2007/7-8/55, Biul. SN 2007/6/17, LEX nr 677927), a które zyskało akceptację w orzecznictwie sądowym, w tym w wyrokach zapadłych w tut. Sądzie z 25 lutego 2010 r., II AKa 350/09 (KZS 2010/6/52), z 1 czerwca 2011 r., II AKa 83/11 (LEX nr 1001374), z 28 lipca 2011 r., II AKa 244/11 (LEX nr 1001368), jak też Sądów Apelacyjnych: w Lublinie z 6 lipca 2010 r., II AKa 55/10 (LEX nr 628242) i z 21 września 2010 r., II AKa 85/10 (LEX nr 677927), w Krakowie z14 grudnia 2010 r., II AKa 191/10 (KZS 2011/4/37), w Gdańsku z 4 września 2012 r., II AKa 264/12 (LEX nr 1239859). Wprawdzie treść cytowanej uchwały Sądu Najwyższego dotyczyła rozważań na gruncie normy prawnej wyrażonej w art. 12 k.k., jednakże znajduje ona adekwatne odniesienie także do formalnego przestępstwa o charakterze trwałym, jakim jest przestępstwo stypizowane w art. 258 k.k. W obu przypadkach podstawą prawnokarnego wartościowania jest bowiem kompleks powiązanych ze sobą zachowań stanowiących jednolitą i niepodzielną całość (zob. P. Kardas, Okoliczności wyłączające przestępność lub karalność zachowania a konstrukcja czynu ciągłego, Prok. i Pr. 2008/1/s. 12),

- nie ma przy tym potrzeby odnoszenia się przez Sąd Apelacyjny do przeciwnego stanowiska wyrażonego w owej kwestii uprzednio przez Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej w wyroku z dnia 14 grudnia 2016 r. sygn. akt III 89/13, a które szeroko zdecydował się zacytować apelujący obrońca w rozpatrywanej apelacji, odwołując się także do stanowiska tut. Sądu poprzednio rozpoznającego sprawę oskarżonego S. Ł. (sygn. akt II AKa 159/13), a to dlatego, że obrońca selekcjonuje te treści wyraźnie tendencyjnie. Pomija zatem fakt jednoznacznego stwierdzenia także w cytowanym wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 lipca 2013 r., że „w wypadku przestępstw trwałych – a do takiej kategorii należy zaliczyć przestępstwo z art. 258 k.k. – przestępstwo to jest dokonane, ale jeszcze nie zakończone, póki jest utrzymywany przez sprawcę stan bezprawny (OSN SK 2004/1) stwierdzenie zatem przez sąd do kiedy ów stan bezprawny trwał upoważnia jednocześnie do zakreślenia granic czasowych popełnionego przestępstwa. Nie stanowi przy tym przeszkody ustalanie, że pewien fragment owego przestępstwa trwałego podlegał osądowi w innej sprawie (…)”,

- w tym świetle nie ulega wątpliwości, że Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym sprawę niniejszą nie podziela przywołanego w apelacji poglądu Sądu Najwyższego wyrażonego w orzeczeniu z 8 lutego 2011 r., IV K 124/10 (OSNwSK 2011/1/289, Biul. PK 2011/8/7),

- końcowo stwierdzić zatem należy, że Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że skoro kompozycja prawna przestępstw ciągłych i trwałych jest podobna, to również prawomocne skazanie za przestępstwo z art. 258 k.k. rodzi powagę rzeczy osądzonej tylko w takim zakresie, w jakim sąd orzekł o odpowiedzialności karnej za zachowania będące przedmiotem zarzutu, a zakres powagi rzeczy osądzonej wyznaczony jest czasem popełnienia prawomocnie przypisanego sprawcy przestępstwa wynikającym z owego wyroku (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 19 grudnia 2013 r. II AKa 290/13 LEX nr 1422332). Nie jest zatem zasadny omawiany zarzut odwoławczy, bo do zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k., w sprawie oskarżonego S. Ł. z całą pewnością nie doszło,

- na koniec dodać można, iż pismo procesowe złożone do akt sprawy przez S. Ł. (k. 14701-14707 t. 69) nie zawiera argumentacji, którą można by uznać za stanowiącą uzupełnienie postawionego w apelacji zarzutu

Wniosek

o zmianę orzeczenia poprzez umorzenie postępowania w tym zakresie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z powodu nie zaistnienia wytkniętej w apelacji bezwzględnej przyczyny odwoławczej

3.2.

Obrońca oskarżonego S. Ł. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi także:

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia – mający wpływ na jego treść – poprzez uznanie, że oskarżony podejmował zachowania co do których popełnienia nie przyznawał się w toku postępowania, w szczególności poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku, co do którego od samego początku nie przyznawał się, przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd wyjaśnień oskarżonego J. K. (1), w części przemawiającej za uniewinnieniem S. Ł. od tego. czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

⚫

argumentacja zaoferowana w apelacji obrońcy na uzasadnienie tak brzmiącego zarzutu, ma wymowę wybitnie polemiczną, przy czym brak w niej konkretnych danych, które prawidłowość zaskarżonego orzeczenia mogłyby podważać, wszak na jej stronach 8 i 9 mowa jest jedynie o tym, iż dowody przywołane przez sąd nie dawały podstawy do czynienia ustaleń obciążających oskarżonego, a ich błędność polega na „nie opisaniu rozbieżności pomiędzy treścią powyższych dowodów a poczynionymi przez Sąd meriti ustaleniami”. Z drugiej jednak strony apelujący przyznaje, iż Sąd I instancji „wskazał na szereg dowodów, które miały potwierdzać ww. ustalenia”, niemniej jednak do żadnego z nich nie nawiązuje, nie ocenia krytycznie dokonanej przez Sąd meriti analizy, nie wykazuje na czym owe uchybienia miałyby polegać,

⚫

tego rodzaju supozycje nie mogły okazać się wystraczające do skutecznego zanegowania trafności zaskarżonego orzeczenia, podobnie jak zacytowanie wyselekcjonowanych fragmentów depozycji określonych osób przy pominięciu całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, a który dowodził sprawstwa oskarżonego Ł. w zakresie występku przypisanego mu w punkcie 9 zaskarżonego wyroku w sposób niewątpliwy, w tym były to częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego. Nie ma racji także apelujący kiedy bazuje na deklaracjach J. K. (1) na temat tego, iż nie widział on na miejscu przestępstwa rozboju oskarżanego S. Ł., skoro te jego słowa korespondują z odtworzonymi przez Sąd I instancji ustaleniami faktycznymi, nie zaś jak sugeruje to obrona pozostają z nimi w sprzeczności. W ich świetle oczywiste jest, że S. Ł. nie było na miejscu przestępstwa i bezpośrednio w jego dokonaniu nie uczestniczył, bo jego rola polegała na udzieleniu pozostałym sprawcom pomocy (i to istotnie) poprzez zaopatrzenie ich w substancję służącą do doprowadzenia dozorcy obiektu do stanu nieprzytomności, a czego osobiście dokonał J. K. (1). Oczywiste także jest -w świetle prawidłowo zebranego i ocenionego przez Sąd meriti materiału dowodowego, w tym nade wszystko utrwalonych rozmów telefonicznych - że to S. S. pozostawał z oskarżonym Ł. w bezpośrednim kontakcie i wykonywał jego wskazówki, w efekcie czego wszedł w posiadanie wspomnianej substancji, co częściowo potwierdził w swoich wyjaśnieniach także oskarżony Ł. niezależnie od tego, iż niewiarygodnie starał się przekonać, że do odebrania tegoż środka od jego konkubiny ostatecznie nie doszło,

⚫

nie ma także racji obrońca oskarżonego zarzucając dowolność Sądu a quo w ocenie miarodajności wyjaśnień J. K. (1), bo przeczą temu pisemne motywy zaskarżonego wyroku, gdzie bez trudu można prześledzić tok rozumowania organu a quo. Nie ma także żadnego błędu w tym, iż organ procesowy przyjmuje jedynie część depozycji danej osoby za osnowę odtwarzanych faktów, a co wynika niejednokrotnie z oczywistej potrzeby dyktowanej ich zmiennością, czy wewnętrzną niespójnością, a co w przypadku J. K. (1) miało właśnie miejsce,

⚫

apelujący nie podjął także próby racjonalnego wykazania dlaczego jego zdaniem Sąd a quo nie był uprawniony do uznania obciążających oskarżonego dowodów, w tym nade wszystko wzmiankowanych wyjaśnień J. K. (1), za podstawę odtworzonych faktów, a proponuje przyjęcie za ich osnowę niewielkiego ich wycinka, co siłą rzeczy musiało by prowadzić do nieuprawnionych wniosków, które właśnie wysnuwa obrońca. W tej sytuacji za bezzasadne należało również zarzuty związany z błędnymi ustalenia faktycznymi w tym zakresie,

⚫

analiza wywiedzionej apelacji jasno zatem wskazuje, że zawiera ona subiektywny i polemiczny opis zdarzeń, obliczony wyłącznie na doprowadzenie do uwolnienia S. Ł. od odpowiedzialności karnej za wskazane przestępstwo, którego w przypisanej postaci zjawiskowej bez wątpienia się dopuścił,

⚫

na marginesie wspomnieć wypada, że pismo procesowe złożone do akt sprawy przez S. Ł. (k. 14701-14707 t. 69) nie zawiera argumentacji, którą można by uznać za stanowiącą uzupełnienie postawionego w apelacji zarzutu

Wniosek

o zmianę orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu określonego w punkcie 8 wyroku,

a w dalszej kolejności o uchylenie wyroku i przekazanie spawy Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- podniesione w apelacji zarzuty odwoławcze nie zasługują na uwzględnienie, zaś wobec nie stwierdzenia w wyniku kontroli odwoławczej zaistnienia okoliczności, które należałoby uwzględnić z urzędu, brak było podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, zgodnie z wnioskami obrony,

- obrońca nie podał żadnych uzasadnionych powodów przemawiających za uniewinnieniem oskarżonego, a zatem mogących doprowadzić do podważenia prawidłowości zaskarżonego orzeczenia w zakresie przypisanego S. Ł. w punkcie 9 przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k., którego ocena prawna także nie nasuwa zastrzeżeń będąc wynikiem prawidłowej subsumcji odtworzonych faktów pod przyjęte kumulatywnie w podstawie tego skazania przepisy prawa,

- podobnie apelujący nie rozwinął alternatywnie zgłoszonego żądania o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, a powodów do wydania takiego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny nie stwierdzi żadnych

3.3.

Obrońca oskarżonego S. Ł. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi także:

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia – mający wpływ na jego treść – poprzez uznanie, że oskarżony podejmował zachowania co do których popełniania nie przyznawał się w toku postępowania, w szczególności poprzez uznanie oskarżanego za winnego popełniania czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku, co do którego od samego początku nie przyznawał się, przy jednoczesnym daniu wiary zeznaniom świadka J. G. (P.), pomijając okoliczności mające wpływ na prawdomówność świadka, w tym istniejący konflikt między oskarżonym a pokrzywdzoną,

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia – mający wpływ na jego treść– poprzez uznanie, że oskarżony podejmował zachowania co do których popełnienia nie przyznawał się w toku postępowania, w szczególności poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- oceniając zasadność tej treści zarzutów Sąd Apelacyjny miał szczególnie utrudnione zadanie, albowiem poza arbitralnym stanowiskiem w nich wyrażonym nic więcej na ten temat w apelacji nie podniesiono, poza może jednym zdaniem zawartym w czwartym akapicie (od góry) na stronie 10 omawianego środka odwoławczego, że „Brak było również podstaw do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za pozostałe zarzucane mu przestępstwa co do których nie przyznawał się on do ich popełnienia. Sąd w tym zakresie oparł się na dowodach, które nie dają podstaw do skazania oskarżonego S. Ł.”. Z. tego fragmentu apelacji wyklucza podjęcie z nim merytorycznego dyskursu, nie jest bowiem rolą sądu odwoławczego domyślenia się intencji przyświecających autorowi apelacji, bądź też ponowne referowanie stanu dowodowego sprawy i odtwarzanego stanu faktycznego, w sytuacji gdy to w jakim zakresie nie akceptuje skarżący stanowiska Sądu I instancji winno zostać czytelnie wyrażone, a czemu w tym przypadku nie sprostano. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny jest zwolniony od szerszej analizy opisanych zarzutów i uprawiony jest do ograniczenia się do stwierdzenia, że ani prawidłowość odtworzonych przez Sąd a quo ustaleń faktycznych, ani przyjęte za ich podstawę dowody, w zakresie przypisania oskarżonemu S. Ł. przestępstw z punktów 7 (pkt VI części wstępnej) i 10 (pkt IX części wstępnej) zaskarżonego wyroku, nie budzą żadnych zastrzeżeń, a motywy którymi kierował się organ a quo są łatwe do poznania w świetle treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku,

- tak jak to już wytknięto powyżej, skarżący nie nawiązuje w swoich zarzutach do żadnych konkretnych uwag pozwalających na stwierdzenie co budzi zastrzeżenia autora odnośnie winy S. Ł. co do przypisanego mu przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. (punkt 7 zaskarżonego wyroku) poza odwołaniem się do faktu nie przyznania się oskarżonego do popełnienia tego czynu. Przypomnieć zatem można, że sprawstwo oskarżonego zostało potwierdzone wiarygodnymi dowodami, w tym nade wszystko zeznaniami pokrzywdzonej J. G. (obecnie P.), które nie były odosobnione i znajdowały oparcie nie tylko w zeznaniach świadków E. C., P. C., J. K. (2), ale i częściowo wyjaśnianych samego oskarżonego, potwierdzającego wszak istnienie długu, domaganie się od pokrzywdzonej jego spłaty, jak też utrzymywanie z nią kontaktów mających na celu jej wyegzekwowanie, a nawet kierowanie pod jej adresem niewybrednych słów, przy zaprzeczeniu jedynie wywierania nacisków w sposób przemocowy, co jednak nie dziwi, skoro posiadał świadomość, że właśnie te zachowania narażały go na odpowiedzialność karną,

- wbrew twierdzeniom obrońcy kontestującego w sposób skrajnie powierzchowny zasadność przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., także w tym zakresie kontrola odwoławcza nie potwierdziła, aby Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych rekonstruując okoliczności istnienia grupy przestępczej, jej składu oraz udziału w niej oskarżonego. Dotyczy to również jednoznacznego w świetle zebranych dowodów stwierdzenia odnośnie założenia i kierowniczej roli w grupie S. Ł., koordynującego działania poszczególnych członków i czerpiącego z tego korzyści majątkowe. Sąd I instancji w sposób jasny i przekonujący wskazał w pisemnym uzasadnieniu, z jakich źródeł dowodowych korzystał rekonstruując w tym zakresie stan faktyczny, a były to m.in. relacje procesowe, bądź ich określone części: T. R., J. K. (1), M. W., Ł. K., G. Z., E. Z., M. O., R. S., G. J., ale i samego oskarżonego S. Ł., a nadto utrwalone w wyniku kontroli operacyjnych prowadzonych pod kryptonimami (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)” rozmowy telefoniczne, dokumentacja fotograficzna, protokoły eksperymentów procesowych, oględzin miejsc przestępstw, odnalezienia części łupów bądź środków narkotycznych, opinie toksykologiczne. W tym świetle prawidłowość odtworzonych faktów nie budzi najmniejszych wątpliwości Sądu Apelacyjnego, podobnie jak i to, że S. Ł. znał osoby, którymi kierował w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, utrzymywał z nimi bezpośrednie bądź pośrednie kontakty (poprzez podległych mu członków grupy), wytyczał w jej ramach zadania, decydował o kierunkach działania i sposobach osiągnięcia założonych celów, a co służyło celom grupy, której był istotnym ogniwem. Nie trzeba przypominać, iż udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa, jest występkiem formalnym. W związku z tym, do wypełnienia jego znamion wystarcza sama przynależność bez popełnienia innych czynów zabronionych, których jednak oskarżony także się dopuszczał angażując się bezpośrednio w popełnieniu niektórych z nich. W tym stanie rzeczy nie do przyjęcia jest supozycja skarżącego o dowolności poczynionych ustaleń faktycznych, w tym nieudowodnieniu funkcjonowania w jej strukturach oskarżonego, bądź też nie odgrywaniu przez niego roli lidera. Wszystkie te elementy zostały szczegółowo zreferowane w uzasadnieniu kontestowanego wyroku, do których należy skarżącego odesłać,

- na koniec dodać można, iż pismo procesowe złożone do akt sprawy przez S. Ł. (k. 14701-14707 t. 69) nie zawiera argumentacji, którą można by uznać za stanowiącą uzupełnienie postawionego w apelacji zarzutu

Wniosek

o zmianę orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów określonych w punktach 7 i 10 wyroku,

a w dalszej kolejności o uchylenie wyroku i przekazanie spawy Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- podniesione w apelacji zarzuty odwoławcze nie zasługują na uwzględnienie, zaś wobec nie stwierdzenia w wyniku kontroli odwoławczej zaistnienia okoliczności, które należałoby uwzględnić z urzędu, brak było podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, zgodnie z wnioskami obrony,

- obrońca nie podał żadnych uzasadnionych powodów przemawiających za uniewinnieniem oskarżonego, a zatem mogących doprowadzić do podważenia prawidłowości zaskarżonego orzeczenia w zakresie przypisanych S. Ł. w punkcie 7 zaskarżonego wyroku przestępstwa z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 64 § 1 k.k., i w punkcie 10 przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., których ocena prawna także nie nasuwa zastrzeżeń stanowiąc efekt prawidłowej subsumcji odtworzonych faktów pod przyjęte kumulatywnie w podstawie tego skazania przepisy prawa,

- apelujący nie rozwinął także alternatywnego żądania o uchylenie wyroku w tych częściach i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, a powodów do wydania takiego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny nie stwierdził żadnych

3.4.

o brońca oskarżonego S. Ł. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi także:

5) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 394 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na niewłaściwym wprowadzeniu do materiału dowodowego dowodów z materiałów niejawnych w postaci zapisów audio podsłuchanych rozmów telefonicznych, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych wszystkich czynów, w których Sąd posłużył się stenogramami ww. zapisów

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- omawiany zarzut uzasadniony został tylko jednym zdaniem, że sąd bezzasadnie odstąpił od odsłuchania zapisów audio rozmów telefonicznych utrwalonych w toku kontroli na etapie śledztwa i posłużył się wyłącznie stenogramami, które nie odzwierciedlają rzeczywistego charakteru treści rozmów. Za tymi supozycjami nie szły jednak konkretne informacje odnośnie poszczególnych rozmów, czy ich fragmentów, w których te rozbieżności z ich transpozycją na słowny przekład miały zaistnieć, jak też stwierdzenie, że owe naruszenia miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, i jaki. W efekcie Sąd odwoławczy został pozbawiony możliwości poznania źródła wytkniętych uchybień i zweryfikowania ich zasadności, a ostatecznie tak brzmiący zarzut zmuszony był uznać za wybitnie gołosłowny,

- przechodząc do rozważań natury ogólnej przypomnieć należy, że tryb wprowadzania do procesu karnego tego rodzaju dowodów reguluje przepis art. 19 ust. 15 Ustawy z 1990 r. o Policji stanowiący, że w postępowaniu przed sądem, w odniesieniu do materiałów uzyskanych w drodze stosowania kontroli operacyjnej, stosuje się odpowiednio art. 393 § 1 zd. 1 k.p.k. W orzecznictwie wypracowano także jednolite stanowisko, w świetle którego nie ma żadnych wątpliwości, iż zastosowanie tutaj znajdzie także przepis art. 394 § 2 k.p.k. pozwalający na ujawnienie bez odtwarzania, a ściślej bez odsłuchania rzeczonych nagrań (art. 394 § 2 k.p.k.), co znajduje odzwierciedlenie w protokole rozprawy (art. 143 § 1 pkt. 7 k.p.k.). Przekłady zapisów tych rozmów są załącznikami do protokołu (analogia do art. 147 § 3 k.p.k.) (zob. wyrok Sąd Najwyższy w wyroku z 10 czerwca 2008 r., sygn. akt III KK 30/08, publ. OSNKW 2008/8/65, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 28 października 2015 r., sygn.. akt II AKa 259/15, LEX nr 2031189),

- w realiach analizowanej sprawy Sąd Okręgowy dysponował materiałem dowodowym w postaci zapisów dźwiękowych rozmów telefonicznych utrwalonych w śledztwie w postaci materiałów z eksploatacji kontroli operacyjnych, a które w toku rozprawy w dniu 26 września 2019 r. uznał za ujawnione w trybie przepisu art. 394 § 2 k.p.k. (w brzmieniu obowiązującym przed 5 października 2019 r.- uwaga własna SA), szczegółowo je opisując (k. 14495-14495 v.). Co więcej, strony procesu nie oponowały ujawnieniu omawianych materiałów w przyjętym przez Sąd a quo trybie art. 394 § 2 k.p.k., nie wnosiły także o bezpośrednie odsłuchanie na rozprawie zapisów rozmów, co zapewne było motywowane faktem ich odtworzenia w całości w toku rozpoznania sprawy przed Sądem Okręgowym w Bielsku Białej sygn. akt III K 116/10 , co nastąpiło na kilku terminach rozpraw i odbyło się w obecności oskarżonego S. Ł. ( nota bene rozpoznającego na nagraniach swój glos – vide m.in. k. 9726-8) , ale i jego obrońcy, którzy nie zgłosili wtedy zastrzeżeń odnośnie zgodności odsłuchanych rozmów z ich pisemnym przekładem, czego nie uczynili także podczas kolejnych 8 lat procesu karnego, aż do momentu wywiedzenia apelacji od wyroku podanego obecnie kontroli instancyjnej,

- w tym stanie rzeczy nie ulega kwestii, iż w sprawie S. Ł. utrwalone w wyniku kontroli operacyjnej zapisy rozmów telefonicznych i sporządzone ich pisemne przekłady stały się materią dowodową, a Sąd a quo mógł ten dowód wykorzystać w procesie i poddać analizie celem określenia istoty i zakresu ewentualnej odpowiedzialności karnej oskarżonych. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku także wprost wynika, że Sąd I instancji nie opierał się jedynie na stenogramach rozmów, bo w pierwszej kolejności powoływał w podstawach dowodowych odtwarzanych faktów odnośne materiały źródłowe obejmujące nagrane rozmowy. Z powyższego wynika jednoznacznie, że sporządzone na podstawie tych nagrań transpozycje na ich słowny przekład (stenogramy), nie zastąpiły dowodu pierwotnego, Jak słusznie podnosi się w orzecznictwie, słowne zapisy nagrań (stenogramy) mogą zostać wprowadzone do procesu obok treści zarejestrowanych (utrwalonych dźwiękowo) rozmów i tak się właśnie stało na kanwie analizowanej sprawy. Przypomnieć także trzeba, że przepis art. 410 k.p.k., który wedle skarżącego został przez Sąd meriti naruszony, nie eliminuje możliwości sięgania do pisemnych zapisów nagrań w miejsce ich bezpośredniego odtworzenia, jeśli przekłady słowne nie stanowią samoistnego, ani pierwotnego dowodu, na którym sąd poprzestał, a tak właśnie było na kanwie rozpatrywanej sprawy,

- w tym stanie rzeczy jako całkowicie niezasadny jawi się zarzut odwoławczy obrazy typowanych w apelacji przepisów art. 394 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. Sąd I instancji, we właściwej formie i zgodnie z omówionymi zasadami, ujawnił w toku rozprawy materiały z podsłuchu telefonicznego, przekształcając je w taki materiał dowodowy, który mógł zostać procesowo wykorzystany przy rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie niniejszej,

- na koniec dodać można, iż pismo procesowe złożone do akt sprawy przez S. Ł. (k. 14701-14707 t. 69) nie zawiera argumentacji, którą można by uznać za stanowiącą uzupełnienie postawionego w apelacji zarzutu

Wniosek

ogólne wnioski jw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Ł. od popełnienia przypisanych mu przestępstw, bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, została wykazana powyżej

3.5.

o brońca oskarżonego S. Ł. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi także:

6) obrazę przepisów postępowania tj. art. 177 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającą wpływ na treść orzeczenia – poprzez zaniechanie przesłuchania świadków wskazanych w akcie oskarżenia i wnioskowanych o przesłuchanie przez obronę, tj. K. G., G. P., R. H. oraz M. S., w sytuacji gdy zeznania ww. świadków umożliwiłyby prawidłowe ustalenie stanu faktycznego spraw

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- uzasadniając swoje stanowisko obrońca podnosi jedynie, iż zeznania wymienionych świadków umożliwiłyby prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, jednak nie precyzuje zarazem, do jakich elementów stanu faktograficznego ten zarzut się odnosi, o które w danym przypadku supozycje świadków chodzi, ani też jaki miałoby to mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, co czyni także ten zarzut chybionym,

- kontrola odwoławcza wykazała, iż w realiach analizowanej sprawy Sąd I instancji uprawniony był do odstąpienia od bezpośredniego przesłuchania na rozprawie M. S., G. P. i R. H., a wprowadzenie do materiału dowodowego relacji procesowych tych świadków nastąpiło w sposób prawidłowy. Co do M. S., prawomocnie skazanego za udział w przestępstwach przypisanych oskarżonym (k. 12810-11), jego depozycje odczytano w trybie art. 391 § 1 i 2 k.p.k. na rozprawie głównej w dniu 29.11.2018 r. (k. 13730 v.-1) dlatego, że świadek wyjechał do Anglii i nie była znana data jego powrotu do kraju, co oparto na szczegółowych i aktualnych (pochodzących z 21 i 26 listopada 2018 r.) danych uzyskanych przez funkcjonariuszy Policji w drodze wywiadu, a także informacjach o wdrożonych poszukiwaniach świadka w innych postępowaniach (k. 13716 i 13717). Należy także odnotować, że M. S. został przesłuchany na rozprawie w toku poprzedniego rozpoznania sprawy przed Sądem Okręgowym w Bielsku-Białej (sygn. III K 89/13), co nastąpiło w obecności S. Ł. i jego obrońcy, którzy nie zadali wówczas świadkowi żadnego pytania, a jedyne co wówczas zeznał to to, że nie pamiętał zdarzeń z 2005 r. i podtrzymuje poprzednie (k. 12804 v.-5 t.60). Analogicznie przedstawia się sytuacja w odniesieniu do G. P., którego relacje procesowe ujawniono na rozprawie z powodu jego ukrywania się poza granicami kraju. Był on także poszukiwany pięcioma listami gończymi w innych sprawach (k. 12778), co więcej zbiegł w toku procedury związanej z wykonaniem (...) w celu jego wydania z Wielkiej Brytanii do Polski (k. 13737). Najistotniejsze w tej kwestii jest jednak to, że oskarżony Ł. i jego obrońca wyrazili na rozprawie zgodę na ujawnienie bez odczytania relacji procesowych tego świadka (k. 14494 v.) - co nastąpiło w trybie art. 394 § 1 i 2 k.p.k. W tym świetle nie ulega wątpliwości, iż kontrola instancyjna potwierdziła prawidłowość uznania przez Sąd I instancji, iż ww. świadkowie przebywali za granicą, a pobyty te miały charakter długotrwały, a co upoważniało do odstąpienia od bezpośredniego przesłuchania tych osób bez obowiązku czynienia dalszych ustaleń co do miejsc pobytu świadków, czy wdrażania ich poszukiwań. Zaznaczyć także trzeba, że oskarżony S. Ł., jak i jego obrońca mieli sposobność odnieść się do tych dowodów, wnosić o uzupełnienie przewodu sądowego, jednak tego czego nie uczynili, co więcej wyrazili oni zgodę na odstępnie od bezpośredniego przesłuchania wymienionych świadków. Stawianie zatem obecnie zarzutu naruszenia przez Sąd a quo zasady bezpośredniości jawi się jako swoiście nielojalne procesów, ale i jest całkowicie gołosłowne, skoro w apelacji nie wskazuje się na żadne okoliczności wymagające wyjaśnienia, uściślenia, skonfrontowania, czy też na ewentualne sprzeczności, nieścisłości w relacjach ww. świadków, co dotyczy także kolejno wymienianych R. H., K. G. i A. O.. Dodać trzeba, że szczegółowa analiza protokołów przesłuchań R. H. nie pozwala na uznanie, że zawierają one jakiekolwiek ważkie informacje na temat sprawy oskarżonego Ł. (zarzut VII), które mogłyby mieć decydujący wpływ na treść zaskarżonego wyroku, co także uprawniało Sąd a quo do odstąpienia od bezpośredniego przesłuchania świadka, czemu również w tym przypadku oskarżony i obrońca nie oponowali, a co więcej o co wprost wnieśli na rozprawie (k. 14328 t. 67),

- z kolei, brak sprecyzowania przez skarżącego zarzutu dotyczącego K. G. nie pozwala Sądowi Apelacyjnemu na dokładniejsze jego zweryfikowanie, poznanie motywów jego postawienia, co nie było także możliwe po analizie akt sprawy oraz kontestowanego orzeczenia, a które na tego rodzaju dowodzie z całą pewnością się nie było oparte, bo niczego takiego ani z treści protokołów ani też pisemnego uzasadnienia wyroku nie sposób wyczytać,

- odnośnie sugestii obrońcy sformułowanej jedynie w uzasadnieniu apelacji, bez powiązania jednak z konkretnym zarzutem odwoławczym, na temat naruszeń, jakich Sąd meriti miał się dopuścić w przypadku przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka A. O., to stanowisko to jest dla Sądu Apelacyjnego niezrozumiałe i z całą pewnością nie dotyczy postępowania przeprowadzonego w sprawie niniejszej. Przypomnieć bowiem należy, że A. O. została bezpośrednio przesłuchana na rozprawie w dniu 4 lutego 2019 r. (w drodze wideokonferencji) przy udziale oskarżonego i jego obrońcy, którzy mieli możliwość zadawania pytań świadkowi, a żadne z ich strony wówczas nie padło (k. 13928-13930). Z kolei, ewentualne nieprawidłowości w przeprowadzeniu tego dowodu, o których miał sygnalizować oskarżony Ł. na rozprawie w dniu 27 października 2016 r., wykraczają poza zakres kontroli odwoławczej dotyczącej wyroku wydanego w sprawie, w której przewód sądowy został otwarty na rozprawie w dniu 30 lipca 2018 r.,

- na koniec dodać można, iż pismo procesowe złożone do akt sprawy przez S. Ł. (k. 14701-14707 t. 69) nie zawiera argumentacji, którą można by uznać za stanowiącą uzupełnienie postawionego w apelacji zarzutu

Wniosek

ogólne wnioski jw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. Ł. od popełnienia przypisanych mu przestępstw, bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, została wykazana powyżej

3.6.

o brońca oskarżonego S. Ł. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi także:

7) obrazę przepisów postępowania tj. art. 191 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. mających wpływ na treść orzeczenia – poprzez przesłuchanie świadków J. G. (obecnie P.) bez udziału biegłego psychologa, podczas gdy istniały i istnieją wątpliwości co do stanu psychicznego świadka

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- chybiony jest zarzut obrońcy oskarżonego S. Ł. odnośnie naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 192 § 2 k.p.k. poprzez odstąpienie od przesłuchania świadka J. P. w obecności biegłego psychologa, a co zdaniem apelującego było konieczne tylko dlatego, że świadek ten w toku poprzedniego rozpoznania sprawy został w taki sposób przesłuchany,

- zacząć trzeba od przypomnienia, iż pokrzywdzona J. P. (poprzednio G.) była przesłuchiwana w sprawie oskarżonego Ł. wielokrotnie zarówno w śledztwie, jak i w czasie kolejno prowadzonych postępowań sądowych. W toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Bielsku-Białej (sygn. akt III 89/13) oświadczyła, że pozostawała pod opieką Poradni Zdrowia Psychicznego, bo wydarzenia z udziałem S. Ł. mocno odbiły się na jej psychice i poprzez leczenie stara się je wymazać z pamięci. W efekcie została przesłuchana na rozprawie w dniu 25 czerwca 2015 r. w obecności lekarza psychiatrę i psychologa (k. 11253-6 t. 56), a następnie poddana badaniu przez lekarza psychiatrę, które zapoznał się z dokumentacją z leczenia psychiatrycznego pokrzywdzonej. Świadek podczas wielogodzinnego przesłuchania na rozprawie (od 11:30 do 15:00) wypowiadała się rzeczowo, konkretnie, w tym udzielając odpowiedzi na pytania obrońcy oskarżonego Ł.. Jej relacje procesowe nie zawierały żadnych treści mogących sugerować występowanie u świadka dysfunkcji psychicznych, co potwierdziły wnioski opinii sądowo-psychologicznej (k. 12339-50 t. 57), jednoznacznie stwierdzającej brak w zeznaniach świadka danych wskazujących na fantazjowanie, konfabulacje, wpływ osób trzecich i oceniającej je jako homogeniczne i posiadające walor psychologicznej wiarygodności. Z kolei, w opinii sadowo-psychiatrycznej stwierdzono, że świadek leczyła się z powodu depresji i nerwicy, odnotowano jej zmęczenie toczącym się postępowaniem, rozpoznając jedynie u J. P. łagodnie nasilony zespół depresyjny, a nadto brak deficytów funkcji poznawczych, czy zaburzeń psychicznych (k. 12302-3 t. 57),

- w tym stanie rzeczy nie było żadnych powodów, aby kolejne przesłuchanie świadka na rozprawie przed Sądem I instancji odbyło się z udziałem biegłego psychologa, jak tego domaga się skarżący w apelacji, a o co też nie wnosił. Ujawnione na rozprawie opinie wyeliminowały wszystkie wątpliwości we wzmiankowanym zakresie, a nie pojawiły się żadne nowe okoliczności uzasadniające sięganie do regulacji z art. 192 § 2 k.p.k. Świadek na rozprawie wskazała bowiem, że od trzech lat nie korzystała z pomocy psychologicznej, ani psychiatrycznej i od 3-4 lat nie miała potrzeby wspierania się medykamentami. Przypomnieć też należy, że art. 192 § 2 k.p.k. wymaga uprawdopodobnienia wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń. Innymi słowy, chodzi o powstanie rozsądnych w świetle doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy wątpliwości, czy wymienione stany psychiczne nie rzutują ujemnie na treść zeznań świadka. Wątpliwości te muszą być rzeczywiste i wynikać z konkretnych faktów, niedopuszczalne jest przesłuchanie świadka z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa, jeżeli nie istnieją wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 17.05.2017 r., sygn. II AKa 90/17 LEX nr 2317709),

- końcowo stwierdzić należy, iż w toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd Okręgowy zasadnie nie powziął wątpliwości co do umiejętności relacjonowania faktów przez świadka J. P., nie mógł zatem swoją decyzją (fakultatywną) o przesłuchaniu świadka bez udziału psychologa obrazić przepisu art. 192 § 2 k.p.k., co czyni także ten zarzut całkowicie niezasadnym,

- nadmienić należy, że pismo procesowe złożone do akt sprawy przez S. Ł. (k. 14701-14707 t. 69) nie zawiera argumentacji, którą można by postrzegać jako uzupełnienie postawionego w apelacji zarzutu

Wniosek

ogólne wnioski jw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. Ł. od popełnienia przypisanych mu przestępstw, bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, została wykazana powyżej

3.7.

o brońca oskarżonego S. Ł. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi także:

8) rażącą niewspółmierność kar i środków karnych (w tym kar łącznych) polegającą na wymierzeniu oskarżonemu rażąco surowych kar i środków karnych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zacząć trzeba od tego, iż nie ma Sąd Apelacyjny zastrzeżeń do części motywacyjnej zaskarżonego wyroku dotyczącej rozstrzygnięć penalnych, w której Sąd I instancji powołuje się zarówno na wspólne dla wszystkich okoliczności obciążające, ale i łagodzące, indywidualizując podmiotowo swoje rozważania tam gdzie sytuacja osobista danego oskarżonego tego wymagała. W świetle rzeczowej argumentacji zaoferowanej w tej części pisemnych motywów nie sposób także zgodzić się z apelującym obrońcom, jakoby rozstrzygnięcia penalne zapadłe wobec S. Ł. raziły swoją surowością, skoro są wyważone i właściwie uwzględniają zarówno pozytywne okoliczności, których wszak nie było w jego przypadku wiele, ale i te negatywnie świadczące o oskarżonym, jak chociażby powrotność na drogę przestępczą, w tym działanie w warunkach recydywy specjalnej, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a także znaczny stopień społecznej szkodliwości licznych przestępstw, jakich się dopuścił,

- wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe z całą pewnością nie są surowe skoro oscylują w dolnych granicach ustawowych zagrożeń, w wielu wypadkach znacznie poniżej średniego ich wymiaru: za przestępstwo z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i 64 § 1 k.k. – orzeczono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 kk. k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. - karę 2 lat pozbawiania wolności oraz grzywny równoważnej kwocie 500 zł, za przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.– karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny odpowiadającej kwocie 1 tys. zł, zaś za czyn z art. 258 § 3 k.k. – karę 1 roku pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu w tym ostatnim przypadku uprzedniego skazania oskarżonego za inny fragment tej samej działalności przestępczej. Z kolei karę łączną, możliwą do wymierzenia w granicach od 3 lat do 6 lat i 10 miesięcy - orzeczono w wysokości 4 lat pozbawienia wolności, a zatem w oparciu o zasadę asperacji, zbliżoną do absorpcji, nie zaś kumulacji,

- przypomnieć jeszcze można, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy sankcja, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia właściwie zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Nie można zatem mówić o rażącej niewspółmierności kary wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone, a tak to się właśnie przedstawia na kanwie analizowanego przypadku. Z całą pewnością miarkowanie kary nie może także bazować na porównaniu jej do innych skazanych, skoro każdy przypadek oceniany jest indywidualnie, a przestępstwa poszczególnych współdziałających ze sobą osób nie są tożsame,

- co więcej, zmiana wysokości kary mogłaby w postępowaniu odwoławczym nastąpić jedynie wtedy, gdyby jawiła się ona jako "rażąco niewspółmierna", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany z tego powodu wyroku. Określenie "rażąca" należy odczytywać jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Z powyższego jasno wynika, że sama surowość czy łagodność kary nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli podnosząca go strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, jak i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też przynoszącą rażącą dolegliwość. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca, co wynika pośrednio już z treści apelacji, w której obrońca domaga się obniżenia oskarżonemu kar z tego tylko względu, że jego zdaniem prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności miały nie zostać należycie uwzględnione, przy czym nie wykazuje zarazem w czym miałoby się to objawić,

- wobec braku przedstawienia argumentacji wskazującej na wadliwość kwestionowanego rozstrzygnięcia, zarzut odwoławczy zawarty w apelacji obrońcy uznano za bezzasadny, podobnie jak żądanie orzeczenie przepadku korzyści majątkowej (w punkcie 32) w niższej wysokości, czego jednak w żaden sposób nie uzasadniono, a co nie pozwala na zweryfikowanie tego stanowiska apelującego. W tej ostatniej kwestii wypada odnotować jedynie, iż Sąd Okręgowy szczegółowo uzasadnił czym kierował się wydając kontestowane orzeczenie, o czym przekonuje odnośny fragment pisemnych motywów wyroku (strona 131), a jeśli z którymś z tych ustaleń apelujący się nie zgadza winien wykazać na czym niesłuszność zastosowania przepadku równowartości korzyści majątkowej w ustalonej kwocie polegała, przypominając, iż w świetle art. 438 pkt. 4 k.p.k. stawianie zarzutu rażącej niewspółmierności uprawnione jest jedynie w odniesieniu do kary, środka karnego oraz nawiązki, a zatem nie przepadku z art. 45 § 1 k.k.,

- przypomnieć jeszcze można, iż rozstrzygniecie z punktu 32 zaskarżonego wyroku mogło zostać zaostrzone w stosunku do treści punktu 46 wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 14 grudnia 2016 r. sygn. akt III K 89/13, bo przy poprzednim rozpoznaniu sprawy zostało ono zaskarżone przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego S. Ł.,

- na koniec dodać można, iż pismo procesowe złożone do akt sprawy przez S. Ł. (k. 14701-14707 t. 69) nie zawiera argumentacji, którą można by uznać za stanowiącą uzupełnienie postawionego w apelacji zarzutu

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez:

- wymierzenie kar w niższym wymiarze za czyn określonego w punkcie 8 wyroku,

- wymierzenie kar w niższych niż orzeczone rozmiarach,

-orzeczenie przepadku korzyści majątkowej (pkt 32 wyroku) w niższej wysokości

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność wniosków została wykazana powyżej, przy okazji omawiania odnośnych zarzutów

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok zapadły w sprawie S. Ł., jako prawidłowy utrzymano w całości w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok nie zawiera uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu, nie potwierdziły się także zarzuty zawarte w apelacji obrońcy

1.6.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.7.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.8.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. 3 i 6

- na rzecz obrońcy z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa wynagrodzenie z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu przed Sądem Apelacyjnym, według stawek przepisanych, przyznając także na wniosek obrońcy należne mu wydatki tytułem kosztów dojazdu na rozprawę odwoławczą,

- oskarżonego zwolniono w całości od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, albowiem jest on pozbawiony wolności, a stąd nie ma możliwości zarobkowania, a tym samym pokrycia należnych Skarbowi Państwa kosztów związanych z rozpoznaniem apelacji wywiedzionej w jego sprawie

PODPIS

SSA Karina Maksym SSA Robert Kirejew SSO del. Rafał Doros

1.9.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego S. Ł.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z punktów 7, 8, 9, 10, 11, 32 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana