Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego2014r

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale III Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Wolff

Ławnicy: Beata Lisiecka

Maria Łutowicz

Protokolant: Patrycja Rataj

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pile Joanny Pacholik- Bujacz

po rozpoznaniu w dniach: 06.11.2013r, 09.12.2014r, 16.01.2014r, 26.02.2014r, 28.02.2014r

sprawy

1. P. K., syna M. i A. z d. K., urodzonego (...) w P., karanego

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 29 kwietnia 2013 roku w P. wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie środkami psychotropowymi i odurzającymi, w ten sposób, że na polecenie M. R. (1) odebrał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 152, 64 grama netto i środek odurzający w postaci marihuany w ilości 20,27 grama netto od B. S., a które posiadał przy sobie w chwili zatrzymania, tj. o przestępstwo z art. 56 ust 1 i 3 ust. 3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§2 kk

II.  w okresie od około lutego 2013 roku do 25 kwietnia 2013 roku wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, dziesięciokrotnie udzielił małoletniemu W. D., w tym dwukrotnie także małoletniemu Ł. K. środek odurzający w postaci marihuany wystarczającej do jednorazowego zażycia za kwotę 25 złotych każdorazowo, tj. o czyn z 59 ust. 2 ust. 3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

2. B. S., ps. (...), syna S. i Z. z d. K., urodzonego (...) w P., karanego

oskarżonego o to, że:

III.  w dniu 29 kwietnia 2013 roku w P. wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie środkami psychotropowymi, w ten sposób, że odebrał od M. R. (1) znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 298,87 grama netto i środek odurzający w postaci marihuany w ilości 20,27 grama netto, które przechowywał w miejscu swojego zamieszkania i których część tj. 152,64 grama netto substancji psychotropowej w postaci amfetaminy i środek odurzający w postaci marihuany w ilości 20,27 grama netto przekazał P. K., a pozostałą znaczną ilość 146,23 grama netto posiadał nadal w miejscu zamieszkania, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§2 kk

3. M. R. (1) , syna J. B. (2) z d. P., urodzonego (...) w P., karanego

oskarżonego o to, że

IV.  w dniu 29 kwietnia 2013 roku w P. wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie środkami psychotropowymi, w ten sposób, że przekazał B. S. znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 298,87 grama netto i środek odurzający w postaci marihuany w ilości 20,27 grama netto, które B. S. przechowywał w miejscu swojego zamieszkania i których część tj. 152,64 grama netto substancji psychotropowej w postaci amfetaminy i środek odurzający w postaci marihuany w ilości 20,27 grama netto polecił odebrac od B. S. piotrowi kowalskiemu, a nadto posiadał w miejscu swojego zamieszkania pozostała znaczna ilość 35,20 grama netto substancji psychotropowej w postaci amfetaminy tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§2 kk

V.  w miesiącu grudniu 2012 r i styczniu 2013 r w P. wbrew przepisom ustawy działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił T. R. po 1 gramie amfetaminy za kwotę 20 zł, tj. o przestępstwo z art. 59 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

1.  Oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w punkcie I. tj. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust 3 w/w ustawy wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych każda;

2.  Oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w punkcie II. tj. przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust 2 w/w ustawy w zw. z art. 60§1 i 6 pkt. 2 kk wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 45§1 kk orzeka przepadek korzyści majątkowej w postaci kwoty 250 (dwustu pięćdziesięciu) złotych

3.  Na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk łączy kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt. 1 – 2 wyroku i wymierza oskarżonemu P. K. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 kk i art. 70§1 pkt 1 i §2 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres 5 (pięciu) lat próby, oddając go w tym czasie na podstawie art. 73§2 kk pod dozór kuratora sądowego

4.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza na poczet kary grzywny wymierzonej oskarżonemu P. K. w pkt. 2 wyroku okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 29 kwietnia 2013r do dnia 20 października 2013 r, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny i uznając grzywnę za wykonaną w całości.

5.  Na podstawie art. 70 ust 2 ustawy z dnia 29.07.2005r o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek przez zniszczenie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 152, 64 grama i środka odurzającego w postaci marihuany o wadze netto 20,27 grama

6.  Oskarżonego B. S. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt. III. tj. przestępstwa z art. 56 ust 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust 3 wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę 350 (trzystu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych każda;

7.  Na podstawie art. 69 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wyżej wobec oskarżonego B. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat próby, oddając oskarżonego w tym czasie na podstawie art. 73§1 kk pod dozór kuratora sądowego

8.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza na poczet kary grzywny wymierzonej oskarżonemu B. S. w pkt. 6 wyroku okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 29 kwietnia 2013r do dnia 20 października 2013 r, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny i uznając grzywnę za wykonaną w całości.

9.  Na podstawie art. 70 ust 2 ustawy z dnia 29.07.2005r o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek przez zniszczenie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 146,23 grama

10.  Oskarżonego M. R. (2) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt IV. z tą zmianą, że z jego opisu eliminuje sformułowanie: „a nadto posiadał w miejscu swojego zamieszkania pozostałą znaczną ilość 35,20 grama netto substancji psychotropowej w postaci amfetaminy” tj. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust 3 w/w ustawy wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda

11.  Oskarżonego M. R. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w punkcie V. z tą zmianą, że przyjmuje, iż stanowił on wypadek mniejszej wagi tj. czyn z art. 59 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust. 3 w/w ustawy wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 45§1 kk orzeka przepadek korzyści majątkowej w postaci kwoty 40 (czterdziestu) złotych

12.  Na podstawie art.85 kk i art. 86§1 kk orzeczone wyżej w pkt. 10 i 11 wobec M. R. (1) kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności

13.  Na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej wyżej w punkcie 12 kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. R. (1) tymczasowego aresztowania od dnia 29 lipca 2013 roku do dnia 26 lutego 2014roku

14.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. i § 2 ust. 1 i 3 w zw. z § 14 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5 oraz §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.) zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Poznaniu na rzecz obrońcy oskarżonego P. K. adw. A. B. oraz na rzecz obrońcy oskarżonego M. R. (1) adw. J. K. kwoty po 1486, 80 zł brutto, tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu, nieopłaconej nawet w części;

15.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr. 49, poz. 223 ze zmianami) zwalnia wszystkich oskarżonych w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów i opłat sądowych.

Beata Lisiecka SSO Katarzyna Wolff Maria Łutowicz

UZASADNIENIE

M. R. (1) jest osobą wielokrotnie karaną. W marcu 2013r. jego konkubina, K. M. zawarła umowę najmu dwupokojowego mieszkania położonego w P. przy ul. (...). M. R. (1) zamieszkał tam z nią oraz dwoma innymi osobami: P. K. i M. M. (2)- bratem swojej konkubiny. P. K. oraz M. M. (2) pochodzą ze środowiska patologicznego. M. M. (2) był karany za przestępstwa z ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Obecnie odbywa karę pozbawienia wolności. Ojciec P. K. jest osobą wielokrotnie karaną. W okresie wiosny 2013r. przebywał w zakładzie karnym. Poprzez ojca P. K. poznał M. R. (1).

W marcu 2013r. P. K. pokłócił się ze swoją matką. Postanowił wyprowadzić się z mieszkania zajmowanego wspólnie z nią, siostrą i babcią. M. R. (1) wyraził zgodę na zamieszkanie P. K. w mieszkaniu zajmowanym przez niego przy ul. (...) w P.. P. K. wprowadził się do rzeczonego mieszkania zajmując jeden pokój razem z M. M. (2). W drugim pokoju mieszkał M. R. (1) wraz z K. M..

M. R. (1) zajmował się obrotem narkotykami od schyłku 2012r. i w 2013r. do dnia 29 kwietnia 2013r. W ramach tej działalności przestępczej udzielił nieodpłatnie T. R. po 1 gramie amfetaminy za kwotę każdorazowo po 20 zł. Udzielenie miało miejsce w grudniu 2012r. i w styczniu 2013r. Nadto w kwietniu 2013r. w mieszkaniu przy ul. (...) przechowywał 298,87 gramów netto amfetaminy i środki odurzające w postaci 20,27 gramów netto marihuany. Dnia 29 kwietnia 2013r. M. R. (1) spotkał się w godzinach porannych w mieszkaniu przy ul. (...) ze znajomym B. S.. Wręczył mu 298,87 gramów netto amfetaminy i środki odurzające w postaci 20,27 gramów netto marihuany. Poprosił B. S. o przechowanie narkotyków w swoim mieszkaniu. B. S. wyraził na to zgodę i zabrał narkotyki do swojego mieszkania przy ul. (...) w P.. M. R. (1) nie wypowiadał się w rozmowie z B. S. odnośnie tego, kto był właścicielem tych narkotyków. W kwietniu funkcjonariusze Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji w :P. prowadzili poszukiwanie M. R. (1). Nie stawił się on bowiem w jednostce penitencjarnej w celu wykonania wobec niego kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Pile z dnia 30 listopada 2012r. o sygn. akt II K 859/12. Nadto w oparciu o czynności operacyjno – rozpoznawcze funkcjonariusze Policji powzięli informację, że w mieszkaniu przy ul. (...) ukrywa się mężczyzna poszukiwany przez jednostkę Policji w P. w związku ze zdarzeniem z użyciem broni palnej. Funkcjonariusze Policji rozpoczęli obserwację mieszkania M. R. (1). Około godziny 14:00 dnia 29 kwietnia 2013r. zaobserwowano P. K. i B. S.. Mężczyźni wychodzili z klatki schodowej przy ul. (...). Szli do miejsca zamieszkania B. S. przy ul. (...) w P.. B. S. wydał w swoim mieszkaniu P. K. narkotyki w postaci 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany. Pozostała część amfetaminy wydana przez M. R. (1) B. S. pozostała w mieszkaniu przy ul. (...). P. K. udał się z powrotem z narkotykami do mieszkania przy ul. (...). Na klatce schodowej funkcjonariusze Policji dokonali jego zatrzymania. Ujawniono u niego woreczki foliowe z 152,64 gramami netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany. W trakcie przeszukania mieszkania przy ul. (...) zabezpieczyli amfetaminę w łącznej ilości 35,20 gramów netto oraz cztery wagi elektroniczne. W trakcie przeszukania mieszkania B. S. funkcjonariusze Policji ustalili 146,23 gramów netto amfetaminy. M. R. (1) był właścicielem całej zabezpieczonej marihuany i amfetaminy w łącznej ilości 298,87 gramów netto. Nie ustalono, kto był właścicielem łącznej ilości 35,20 gramów netto amfetaminy zabezpieczonej w mieszkaniu przy ul. (...).

P. K. kolegował się z W. D.. Znał go od dziecka, „z podwórka”, grali razem w piłkę, chodzili też do jednej klasy, jednak W. D. jako młodszy od oskarżonego uczęszczał do klasy niższej. Poprzez W. D. P. K. poznał Ł. K., który również był od niego młodszy.

W lutym 2013r P. K. zaoferował W. D., że może sprzedawać mu środki odurzające w postaci marihuany. W. D. skorzystał z tej możliwości. W okresie od lutego 2013r. do dnia 25 kwietnia 2013r. wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu, P. K. z góry powziętym zamiarem sprzedał W. D. dziesięciokrotnie marihuanę. Wiedział że dwukrotnie W. D. miał się podzielić marihuaną z Ł. K.. Udzielenie marihuany następowało każdorazowo w porcjach wystarczających do jednorazowego zażycia. Cena jednej porcji wynosiła kwotę 25 zł.

Zgodnie z treścią opinii biegłych z zakresu chemii w 146,23 gramów netto biało – żółtej sproszkowanej substancji ujawnionej w mieszkaniu B. S. zawarty był siarczan amfetaminy w średniej zawartości procentowej w wysokości 17,0 %. Odnośnie zaś substancji zabezpieczonych w trakcie przeszukania P. K. biegli z zakresu chemii stwierdzili w 152,64 gramów netto żółto – brązowej substancji średnią zawartość siarczanu amfetaminy 2,0 %. Susz roślinny ujawniony w trakcie przeszukania P. K. był -zgodnie z treścią opinii biegłego- zielem konopi innych niż włókniste. Zgodnie z ustawą z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii amfetamina i jej sole zaliczane są do substancji psychotropowych grupy II – P. Ziele konopi innych niż włóknistych oraz wyciągi, nalewki farmaceutyczne a także wszystkie inne wyciągi z konopi innych niż włókniste zaliczane są do środków odurzających grupy I – N i IV – N. Na woreczku oznaczonym jako ślad numer 2A biegli z zakresu biologii wyodrębnili mieszaninę DNA pochodzącą od co najmniej dwóch osób. Z wysokim prawdopodobieństwem zabezpieczone DNA pochodziło -w ocenie biegłych- od M. R. (1) i P. K.. Prawdopodobieństwo zdarzenia, w którym genotyp losowo wybranej osoby z populacji polskiej pasowałby do profilu genetycznego uzyskanego z mieszaniny DNA ujawnionej w śladzie wynosi 1: (...).

P. K. jest synem M. i A., z domu K., urodził się dnia (...) w P., legitymuje się wykształceniem podstawowym, jest kawalerem, nie posiada dzieci, nie ma wyuczonego zawodu W chwili zatrzymania był bezrobotny, pozostawał na utrzymaniu rodziców, nie posiada majątku. P. K. był już karany. Sąd Rejonowy w Pile wyrokiem z dnia 14 listopada 2013r. o sygn. akt II K 853/13 skazał P. K. za czyny z ustawy antynarkotykowej na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. Wykonanie kary zostało warunkowo zawieszone na okres 4 lat tytułem próby.

Biegli lekarze psychiatrzy w opinii o stanie zdrowia psychicznego P. K. nie stwierdzili u niego choroby psychicznej, cech upośledzenia umysłowego ani innego zakłócenia czynności psychicznych. Stwierdzili za to zaburzenia adaptacyjne. Uznali, że P. K. miał tempore criminis zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem – nie zachodzą warunki określone w art. 31 § 1 i § 2 k.k. Zdaniem biegłych, aktualny stan psychiczny P. K. umożliwia mu udział w postępowaniu karnym.

B. S., znany pod pseudonimem (...) , jest synem S. i Z., z domu K., urodził się dnia (...) w P., legitymuje się wykształceniem zawodowym, jest kawalerem, nie posiada dzieci. Oskarżony z zawodu jest drukarzem jednakże nie pracuje pozostając na utrzymaniu rodziców. Oskarżony nie ma żadnego majątku. B. S. był w przeszłości karany:

a)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Pile z dna 05 czerwca 2012r. o sygn. akt II K 347/12 za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, przy czym wykonanie kary pozbawienia wolności zostało warunkowo zawieszone na okres 3 lat tytułem próby;

b)  wyrokiem Sądu Rejonowego w Pile z dnia 14 marca 2013r. o sygn. akt II K 133/13 za czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując B. S. do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

M. R. (1) jest synem J. i B., z domu P., urodził się dnia (...) w P., legitymuje się wykształceniem zawodowym, jest kawalerem, nie posiada dzieci, z zawodu jest betoniarzem – zbrojarzem. Przed osadzeniem w jednostce penitencjarnej oskarżony utrzymywał się z prac dorywczych, osiągając z nich dochód w kwocie około 1.500 zł miesięcznie. M. R. (1) nie posiada żadnego majątku. W przeszłości był karany dziesięcioma wyrokami jednostkowymi za przestępstwa i przestępstwa skarbowe, w tym za 7 przestępstw przeciwko mieniu i jeden raz za przestępstwo z ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Biegli lekarze psychiatrzy stwierdzili w opinii sądowo-psychiatrycznej, że M. R. (1) nie cierpiał na chorobę psychiczną. Nie stwierdzili u niego również cech upośledzenia umysłowego. Stwierdzili jednak u badanego M. R. (1) uzależnienie od alkoholu oraz szkodliwe używanie kanabinoli. W ocenie biegłych M. R. (1) tempore criminis mógł rozpoznać znaczenie swojego czynu i pokierować swoim postępowaniem – nie zachodziły zatem warunki określone w art. 31 § 1 i § 2 k.k. Aktualny stan psychiczny M. R. (1) umożliwiał mu udział w postępowaniu karnym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- wiarygodnych:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego P. K. (k. 40 – 41, 44 – 49, 51 – 52, 205 – 208, 328 – 329, 569 - 571)

- częściowo wyjaśnień oskarżonego B. S. (k. 54 – 55, 63 – 65, 199 – 202, 572 - 574)

- częściowo wyjaśnień oskarżonego M. R. (1) (k. 59 – 60, 194 – 195, 571 – 572, 706 - 707)

- zeznań świadka Ł. K. (k. 151 – 152, 576 – 577)

- zeznań świadka W. D. (k. 153 – 154, 258, 575 - 576)

- zeznań świadka T. R. (k. 189 – 190, 784 - 785)

- częściowo zeznań świadka K. M. (k. 20v – 21, 705 – 707)

- zeznań świadka S. P. (k. 223 – 224, 578 - 579)

- zeznań świadka Ł. P. (k. 782 – 784)

- zeznań świadka M. C. (k. 781 – 782)

- w pełni wiarygodnych dowodów z dokumentów i z opinii biegłych w postaci:

- protokołu przeszukania P. K. (k. 2 – 4)

- protokołu przeszukania mieszkania przy ul. (...) w P. (k. 5 – 7)

- protokołu zatrzymania P. K. (k. 8 – 8v)

- faksu protokołu zatrzymania P. K. (k. 9),

- protokołu zatrzymania B. S. (k. 10 – 10v)

- faksu Protokołu zatrzymania B. S. (k. 11),

- protokołu zatrzymania M. R. (1) (k. 12 – 12v)

- faksu protokołu zatrzymania M. R. (1) (k. 13)

- protokołu przeszukania M. R. (1) (k. 14 – 16)

- protokołu przeszukania mieszkania przy ul. (...) w P. (k. 17 – 19)

- protokołu przeszukania B. S. (k. 22 – 24)

- protokołu oględzin 10 woreczków strunowych (k. 25 – 26v)

- protokołu oględzin 40 woreczków strunowych z zawartością marihuany (k. 27 – 28v)

- protokołu użycia testera narkotykowego (k. 29 – 29v)

- protokołu użycia testera narkotykowego (k. 30 – 30v)

- protokołu użycia testera narkotykowego (k. 31 – 31v)

- polecenia osadzenia M. R. (1) w Zakładzie Karnym (k. 35)

- notatki urzędowej funkcjonariusza Policji (k. 36 – 36)

- faksu postanowienia o połączeniu spraw do wspólnego prowadzenia (k. 37 – 38)

- zawiadomienia o wykonywaniu kary wobec tymczasowo aresztowanego M. R. (1) (k. 94)

- zawiadomienia organu dysponującego o przyjęciu tymczasowo aresztowanego (k. 95)

- informacji (...) odnośnie M. R. (1) (k. 113)

- pism Izby Wytrzeźwień w P. odnośnie M. R. (1), B. S. i P. K. (k. 117 – 119)

- informacji o karalności M. R. (1), P. K. i B. S. za wykroczenia (k. 128 – 130)

- karty karnej M. R. (1) (k. 131- 133)

- karty karnej B. S. (k. 134 – 135)

- karty karnej P. K. (k. 136)

- notatki urzędowe na podstawie art. 213 § 1 k.p.k. odnośnie M. R. (1), P. K. i B. S. (k. 141 – 143)

- zawiadomieniu o osadzeniu M. R. (1) w innej sprawie (k. 149)

- CD i danych telekomunikacyjnych (k. 156 – 159)

- opinii sądowopsychiatrycznej odnośnie M. R. (1) (k. 186 – 188)

- zawiadomienia o osadzeniu M. R. (1) w innej sprawie (k. 197)

- dokumentacji telekomunikacyjnej (k, 216 – 218)

- notatki urzędowej funkcjonariusza Policji (k. 220)

- opinii sądowopsychiatrycznej odnośnie M. R. (1) (k. 227 – 229)

- materiału poglądowego w sprawie (k. 256 – 257)

- opinii z zakresu chemii (k. 261 – 268)

- opinii z zakresu informatyki (k. 270 – 299)

- opinii z zakresu biologii (k. 300)

- kwestionariusza wywiadu środowiskowego odnośnie P. K. (k. 305 – 306)

- odpisu wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Pile z dnia 27 stycznia 2009r. o sygn. akt II K 353/08 (k. 308 – 308v)

- opinii sądowopsychiatrycznej odnośnie P. K. (k. 344 – 346)

- faksu opinii z Aresztu Śledczego w Z. o M. R. (1) (k. 461 – 462)

- oryginału opinii z Aresztu Śledczego w Z. o M. R. (1) i informacja o pobytach i orzeczeniach (k. 463 - 467v)

- faxu opinii o tymczasowo aresztowanym P. K. z Aresztu Śledczego w P. wraz z informacją o pobytach i orzeczeniach (k. 563 – 565)

- oryginału opinii o tymczasowo aresztowanym P. K. z Aresztu Śledczego w P. wraz z informacją o pobytach i orzeczeniach (k. 584 – 586)

- zawiadomień o zwolnieniu ze sprawy B. S. i P. K. (k. 600 – 601)

- opinii o tymczasowo aresztowanym M. R. (1) z Aresztu Śledczego w P. wraz z informacją o pobytach i orzeczeniach (k. 640 – 644v)

- karty karnej P. K. (k. 725 – 726)

- karty karnej B. S. (k. 727 – 728)

- karty karnej M. R. (1) (k 729 – 732)

- wyroku Sądu Rejonowego w Pile z dnia 05 grudnia 2013r. przeciwko M. M. (2) (k. 770 – 771)

- akt Prokuratury Rejonowej w Środzie Wielkopolskiej o sygn. akt Ds. 1178/13

Oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) Sąd uznał za wiarygodne w części (k. 60, 84, 195, 571 – 572, 706 - 707). Oskarżony w trakcie całego postępowania nie przyznawał się do winy. W trakcie śledztwa oskarżony odmawiał składania wyjaśnień. W postępowaniu sądowym wyjaśnił, że nie uczestniczył w obrocie narkotykami. W swoich wyjaśnień wskazał, że P. K. zamieszkał z nim w mieszkaniu przy ul. (...) w P., ponieważ został wyrzucony z mieszkania przez swoją matkę. M. R. (1) zapewnił przy tym, że zobowiązał go do nieprzynoszenia do domu jakichkolwiek narkotyków i do prowadzenia spokojnego trybu życia. Oskarżony wyjaśnił nadto, że P. K. nie stosował się do tych zasad. M. R. (1) wyjaśnił, że znalazł narkotyki w pokoju zajmowanym przez P. K.; chciał się ich pozbyć z mieszkania więc wydał je znajomemu B. S. na przechowanie. M. R. (1) podał, że nie zna T. R.. Nigdy takiej osobie nie sprzedawał narkotyków. Nadto twierdził, że w trakcie zatrzymania funkcjonariusze Policji stosowali bezpodstawnie wobec niego przemoc. Sąd uznał wyjaśnienia M. R. (1) za wiarygodne w zakresie, z jakim przyznał się do wydania 298,87 gramów netto amfetaminy i środka odurzającego w postaci marihuany w wadze netto 20,27 gramów. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego R. korespondują z wyjaśnieniami B. S.. Oskarżony S. w swoich pierwszych wyjaśnieniach w sprawie wyraźnie podał, że przedmiotowe narkotyki wydał mu M. R. (1). Opisał przy tym szczegółowo miejsce wydania wskazując, że nastąpiło to w pokoju M. R. (1) w mieszkaniu przy ul. (...) w P.. Podkreślenia wymaga, że wyjaśnienia oskarżonego S. tworzą spójną całość z zeznaniami świadka P.. B. S. wyraźnie stwierdził, że narkotyki były przechowywane w mieszkaniu, w innym pomieszczeniu niż pokoju M. R. (1), gdyż ten opuścił swój pokój w trakcie rozmowy z B. S., a kiedy przyszedł z innego pomieszczenia mieszkania miał przy sobie narkotyki. Świadek P. zeznał zaś, że w trakcie przeszukania mieszkania przy ul. (...) funkcjonariusze Policji zabezpieczyli amfetaminę w pokoju P. K. (k. 223v, tom II. Wiarygodne było również wyjaśnienia oskarżonego w tej części, w jakiej podał, że nie posiadał 35,20 gramów netto amfetaminy zabezpieczonej w pokoju P. K.. Odnośnie tych substancji psychotropowych żaden dowód nie pozwala ich jednoznacznie powiązać z M. R. (1). Tak w szczególności P. K. w swoich wiarygodnych wyjaśnieniach wyraźnie wskazywał, że amfetamina i marihuana złożona u B. S. stanowiła własność M. R. (1). W wiarygodnych fragmentach wyjaśnień P. K. jednak brak stanowczej wypowiedzi, że amfetamina zabezpieczona w mieszkaniu przy ul. (...) w P. była własnością oskarżonego R.. W tym stanie rzeczy Sąd, kierując się zasadą in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k., uznał wyjaśnienia M. R. (1) za wiarygodne co do tego, że nie był właścicielem i nie posiadał zabezpieczonej w mieszkaniu przy ul (...) amfetaminy w ilości 35,20 gramów netto. Nie było natomiast podstaw do uznania wyjaśnień M. R. (1) za wiarygodne, w tej części, w jakiej wskazał, że P. K. był właścicielem 298,87 gramów netto amfetaminy i środka odurzającego w postaci marihuany w wadze netto 20,27 gramów. P. K. w swoich pierwszych wyjaśnieniach w sprawie, w tym przed Sądem w trakcie posiedzenia aresztowego, podał, że M. R. (1) był właścicielem narkotyków złożonych w mieszkaniu B. S.. Wyjaśnienia P. K. były w trakcie pierwszych trzech przesłuchań w tym względzie konsekwentne i wiarygodne. Późniejsze wyjaśnienia P. K. Sąd uznał za niewiarygodne z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia. Odnośnie sprzedaży T. R. po jednym gramie amfetaminy w miesiącach grudzień 2012r. i styczeń 2013r. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne. Świadek R. konsekwentnie zeznawał, jak M. R. (1) dokonał obu sprzedaży. Wskazywał przy tym miejsce transakcji oraz opisał relacje łączące go z M. R. (3). Sąd uznał również za niewiarygodne wyjaśnienia M. R. (1) w tej części, w jakiej wskazał, że funkcjonariusze Policji zastosowali wobec niego w sposób nieuzasadniony przemoc fizyczną. Z treści zeznań funkcjonariuszy Policji przesłuchanych w sprawie wynika wyraźnie, że M. R. (1) zadzwonił do drzwi mieszkania przy ul. (...) w P.. W mieszkaniu byli już funkcjonariusze Policji. Byli w obecności K. M. i zatrzymanego P. K.. Kiedy funkcjonariusz Policji otworzył drzwi, M. R. (1) próbował uciekać. W tym stanie rzeczy funkcjonariusze w sposób w pełni zasadny mogli zastosować wobec niego środki przymusu bezpośredniego. Podkreślenia przy tym wymaga w szczególności, że sam oskarżony R. w trakcie tych czynności nie kwestionował ich zasadności (k. 12 – 12v).

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego P. K. za częściowo wiarygodne (k. 40 – 41, 44 – 49, 51 – 52, 205 – 208, 328 – 329, 569 – 571). W trakcie składania pierwszych trzech wyjaśnień w sprawie P. K. nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Następnie, począwszy od złożenia wyjaśnień z dnia 26 czerwca 2013r. (k. 207 – 208, tom II akt) P. K. przyznał się do winy odnośnie obu zarzucanych mu przestępstw. W trakcie składania pierwszych trzech wyjaśnień w sprawie P. K. podawał, że M. R. (1) zajmował się w okresie od co najmniej marca 2013r. obrotem narkotykami. Amfetamina i marihuana zabezpieczone w sprawie stanowiły jego własność. Z wyjaśnień wynika, że M. R. (1) obawiał się przeszukania przez Policję mieszkania położonego przy ul. (...) w P.. Dlatego dnia 29 kwietnia 2013r. B. S. przyszedł do mieszkania przy ul. (...). M. R. (1) wydał mu większość narkotyków. P. K. wyjaśnił, że na polecenie M. R. (1) odebrał amfetaminę od B. S.. Nadto nabywał amfetaminę od M. R. (1) i sprzedawał ją swoim kolegom Ł. K. i W. D.. Począwszy natomiast od wyjaśnień z dnia 26 czerwca 2013r. P. K. podawał, że wszystkie narkotyki zabezpieczone w sprawie stanowiły jego własność. Wskazał , że poprzednie wyjaśnienia zostały spisane przez funkcjonariuszy Policji, którzy kazali mu je podpisać bez możliwości zaznajomienia się z ich treścią.

Na rozprawie z dnia 06 listopada 2013r. P. K. uzupełnił poprzednie wyjaśnienia wskazując, iż M. R. (1) na jego polecenie wydał amfetaminę i marihuanę B. S.. Odnośnie drugiego z zarzucanych mu czynów tj. udzielania marihuany W. D. i Ł. K., P. K. podał, że opis zawarty w zarzucie odpowiada w całości rzeczywistości. Wyjaśnienia P. K. były logiczne i spójne w zakresie, w jakim zostały złożone w trakcie jego pierwszych trzech przesłuchań w sprawie, odnośnie czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia. Oskarżony wówczas wyjaśnił, że M. R. (1) zajmował się obrotem amfetaminą i marihuaną. W ramach tej działalności poprosił B. S. o przechowanie amfetaminy i marihuany. P. K. wyjaśnił nadto, że M. R. (1) polecił mu odebrać część tych narkotyków. We wskazanym zakresie wyjaśnienia P. K. znajdują potwierdzenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym. B. S. w trakcie całego postępowania wskazywał, że amfetaminę i marihuanę wydał mu M. R. (1), który zresztą w swoich wyjaśnieniach do tego się przyznał. Podkreślenia wymaga przy tym, że zgodnie z treścią wyjaśnień B. S. M. R. (1) nigdy nie zastrzegał, że przekazywane narkotyki stanowią własność osoby trzeciej, w szczególności P. K.. Sąd uznał jednak za niewiarygodne w części wyjaśnienia P. K. złożone począwszy od przesłuchania z k. 205 – 208. Niewiarygodne są w tym zakresie twierdzenia P. K., że był on właścicielem narkotyków przechowywanych w mieszkaniu B. S.. Z wyjaśnień B. S. nie wynika, żeby P. K. zastrzegał w trakcie odbioru części narkotyków, że stanowią one jego własność. Kierując się doświadczeniem życiowym takie zachowanie nie koresponduje z wyjaśnieniami P. K. złożonymi począwszy od przesłuchania z k.205 – 208. Jeżeli P. K. faktycznie byłby właścicielem przechowywanych w mieszkaniu B. S. narkotyków, to poinformowałby go, że jest to jego własność. Wartość rynkowa 298,87 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany jest znaczna. Wynosi wiele tysięcy złotych. Osoba pozostawiająca tak znaczne mienie u osoby trzeciej na przechowanie określa szczegółowo warunki, na jakich mienie to może zostać wydane. Nadto należy mieć na względzie, że również wiarygodne zeznania świadka K. M. wskazują, że M. R. (1) zajmował się obrotem narkotykami. Świadek zeznała, że po około dwóch miesiącach znajomości z M. R. (3) zauważyła, że ma on do czynienia z narkotykami. Wynikało to z treści zasłyszanych rozmów telefonicznych M. R. (1) oraz z faktu znalezienia w mieszkaniu pustych woreczków strunowych (k. 20v – 21). Co do kwestii sprzedaży marihuany Ł. K. i D. D. Sąd uznał wyjaśnienia P. K. za wiarygodne. Do tego zarzutu oskarżony przyznał się od pierwszego przesłuchania w sprawie. Swoje wyjaśnienia w tym zakresie P. K. w trakcie dalszego postępowania podtrzymywał. Na rozprawie przed Sądem oskarżony K. wyraźnie wskazał, że wiedział, iż sprzedaje marihuanę małoletnim. Znał bowiem ze szkoły W. D., a z podwórka Ł. K.. Wiedział, że są młodsi od niego (k. 570, tom III). W dalszych wyjaśnieniach P. K. nadto sprecyzował, że przedmiotem sprzedaży nie była amfetamina, lecz marihuana. Kierując się doświadczeniem życiowym i zasadami racjonalnego rozumowania mógł pomylić się co do rodzaju narkotyków sprzedawanych obu małoletnim. P. K. zajmował się dystrybucją detaliczną narkotyków. Zatem mógł się pomylić co do rodzaju narkotyków sprzedawanych Ł. K. i W. D.. W trakcie pierwszego przesłuchania musiał być z uwagi na jego zatrzymanie i obawę tymczasowego aresztowania silnie zestresowany. Wyjaśnienia P. K. odnośnie czynu z pkt. II korespondują z wiarygodnymi zeznaniami świadków W. D. i Ł. K.. W. D. począwszy od pierwszych zeznań w sprawie podał, że nabył łącznie 10 porcji marihuany od P. K.. Wskazał, że dwukrotnie nabyta marihuana została spożyta przez niego wspólnie z Ł. K.. Ł. K. w swoich zeznaniach dotyczących nabycia marihuany od P. K., tj. począwszy od zeznań z k. 166v, wskazał, że dwukrotnie nabył ten środek odurzający za pośrednictwem W. D. od P. K.. Dokonując oceny wyjaśnień P. K. należy mieć na względzie, że zostały złożone dobrowolnie, bez stosowania wobec niego jakiegokolwiek przymusu ze strony funkcjonariuszy Policji. P. K. takich twierdzeń zresztą nie przedstawił w niniejszym postępowaniu. M. R. (1) twierdził w sprawie, że P. K. był rzekomo bity przez funkcjonariuszy Policji. Oskarżony K. oświadczył w tej sprawie, że nie ma nic do powiedzenia (k. 706, tom IV). Nadto śledztwo prowadzone przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Środzie Wielkopolskiej o sygn. akt Ds. 1178/13 w sprawie przekroczenia uprawnień i niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy Policji KPP w P. we wrześniu 2013r. w trakcie wykonywania czynności służbowych związanych z przesłuchaniem P. K. działając tym samym na szkodę w/w pokrzywdzonego, tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 k.k. zostało umorzone prawomocnie postanowieniem z dnia 31 grudnia 2013r.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego B. S. za wiarygodne w części (k. 54 – 55, 63 – 65, 79, 199 – 202, 572 – 574). B. S. konsekwentnie w trakcie całego postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W trakcie składania wyjaśnień podał, że amfetaminę i marihuanę wydał mu M. R. (1). Miało to miejsce w mieszkaniu przy ul. (...) w P.. Rozmowa pomiędzy nimi toczyła się w pokoju zajmowanym przez M. R. (1) i K. M.. Narkotyki M. R. (1) przyniósł przy tym z innej części mieszkania (k. 54v). Nie były składowane w jego pokoju. B. S. dalej wyjaśniał, że później P. K. przyszedł po południu dnia 29 kwietnia 2013r. po cześć narkotyków składowanych w jego mieszkaniu. B. S. wydał mu żądane narkotyki. Pozostałą część nadal ukrywał w mieszkaniu. W trakcie postępowania sądowego oskarżony B. S. podtrzymał swoje wyjaśnienia. Podał, że M. R. (1) nie mówił mu w trakcie wydawania narkotyków, że stanowią jego własność (k. 573). Nadto twierdził, że nie wiedział jaki ciężar miały przechowywane u niego narkotyki. Oskarżony również wyjaśnił, że funkcjonariusze Policji nie stosowali wobec niego przymusu fizycznego. Oczekiwali jednak obciążania M. R. (1) grożąc B. S. przedstawieniem dalszych zarzutów (k. 574, tom III). Wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne w tej części, w jakiej wskazał, że przyjął na przechowanie amfetaminę i marihuanę od M. R. (1), po czym wydał P. K. 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany. W tym zakresie B. S. wyjaśniał konsekwentnie i logiczne. Jego wyjaśnienia tworzą spójną całość z wiarygodnymi fragmentami wyjaśnień M. R. (1) i P. K.. M. R. (1) sam potwierdził, że wydał B. S. amfetaminę i marihuanę, by przechował narkotyki je w swoim mieszkaniu. P. K. zaś konsekwentnie wyjaśniał, że odebrał część amfetaminy i marihuanę z mieszkania B. S.. Mając na względzie treść wyżej przytoczonych wyjaśnień M. R. (1) i P. K. należy uznać za niewiarygodny fragment wyjaśnień B. S., że funkcjonariusze Policji wywierali na niego bezprawny przymus w celu zmuszenia go do złożenia wyjaśnień obciążających M. R. (1) (k. 574, tom III). Podkreślenia wymaga, że przez okres całego postępowania B. S. nie twierdził, że M. R. (1) wprost oświadczył, że narkotyki stanowią jego własność. Prokurator podobnie jak Sąd uznali M. R. (1) za właściciela narkotyków na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Tym samym nielogicznym były wyjaśnienia B. S. o rzekomym wywieraniu na niego presji przez funkcjonariuszy Policji. Treść jego wyjaśnień bowiem nie wskazuje na zamiar obciążania M. R. (1). Podkreślenia nadto wymaga, że B. S. w trakcie całego postępowania przygotowawczego nie zgłaszał rzekomych prób wymierania na niego bezprawnego przymusu przez funkcjonariuszy Policji. Był przesłuchiwany przez Prokuratora oraz przez Sąd w trakcie posiedzenia aresztowego, zatem miał możliwość wskazania na nieregulaminowe zachowania funkcjonariuszy Policji. Mógł w sprawie informację przekazać również za pośrednictwem swojego obrońcy. Sąd uznał również wyjaśnienia B. S. za niewiarygodne, w tym fragmencie, w jakim wskazał ,że przyjmując narkotyki nie wiedział, że stanowią znaczną ilość. Z treści wyjaśnień B. S. z k. 574 wynika wyraźnie, że narkotyki znajdowały się w woreczku z materiału. Kiedy B. S. niósł woreczek do domu musiał zauważyć, że jego ciężar i gabaryty jego zawartości wykluczały, żeby znajdowało się w nim tylko kilka gramów amfetaminy i marihuany. Odmienne stanowisko w sprawie nie znajduje oparcia w zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Złożone na rozprawie wyjaśnienia B. S., w których podał, że nie pamięta, żeby przechowywał również marihuanę (k. 574, tom III) sąd uznał za wiarygodne, jako zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Wyjaśnienia składał bowiem dnia 06 listopada 2013r. Było to więc przeszło pół roku po opisywanym zdarzeniu. Jednocześnie ilość marihuany przyjętej przez niego na przechowanie była stosunkowo mała. W tym stanie rzeczy mógł w trakcie składnia wyjaśnień na rozprawie zapomnieć, że przechowywał również marihuanę w swoim mieszkaniu.

Sąd uznał zeznania świadka K. M. za wiarygodne w części (k. 20v 21). W trakcie śledztwa świadek K. M. zeznała, że od około jednego miesiąca wynajmuje mieszkanie położone przy ul. (...) w P.. Zamieszkują z nią jej chłopak M. R. (1) oraz brat M. M. (2) i kolega P. K.. Świadek stwierdziła, że po około 2 miesiącach znajomości z M. R. (3) zauważyła, że zajmuje się on obrotem narkotykami. Wynikało to z treści rozmów telefonicznych prowadzonych przez M. R. (1). Nadto w mieszkaniu znajdowały się puste woreczki strunowe. Ma rozprawie świadek zeznała, że funkcjonariusze Policji nie dali jej możliwości przeczytania treści spisanych jako jej zeznania. Faktycznie nigdy nie obciążała M. R. (1). Twierdziła, że nie podtrzymuje obciążających go zeznań. Świadek nadto zeznała dnia 09 grudnia 2013r., że P. K. miał jej powiedzieć, iż zabezpieczone w sprawie narkotyki stanowią jego własność. Świadek również podała, że funkcjonariusze Policji stosowali przemoc wobec M. R. (1) w trakcie jego zatrzymania. Zeznania świadka K. M. złożone w śledztwie są w pełni wiarygodne. Udział M. R. (1) w obrocie narkotykami wynika z wiarygodnych fragmentów wyjaśnień P. K. i B. S.. Jednocześnie Sąd uznał zeznania K. M. z postępowania sądowego za niewiarygodne. Bezpodstawne jest twierdzenie, że świadek nie znała treści zeznań, które podpisała w śledztwie. Zeznania złożone przez świadka w postępowaniu przygotowawczym nie zawierają jakichkolwiek istotnych okoliczności odnośnie czynów zarzucanych M. R. (3). Jeżeli funkcjonariusze Policji faktycznie zamierzaliby doprowadzić do podpisania zeznań obciążających M. R. (1), to znajdowałoby się z nich wyraźne stwierdzenie, iż był on właścicielem narkotyków zabezpieczonych w sprawie. Zeznania K. M. nie zawierają jednak takiej wypowiedzi. W sprawie nie ma również podstaw do przyjęcia, że funkcjonariusze Policji stosowali bezprawnie środki przymusu bezpośredniego wobec M. R. (1). Z ich zeznań wyraźnie wynika, że oskarżony R. próbował uciekać. W tym stanie rzeczy uzasadnione było zastosowanie środków przymusu bezpośredniego. Na marginesie podkreślenia wymaga, że oskarżony R. nie kwestionował sposobu dokonania zatrzymania. Z treści protokołu zatrzymania wyraźnie wynika, że M. R. (1) nie kwestionował sposobu dokonania zatrzymania (k. 12 – 12v). Sposób wypowiedzi świadka, jej zachowanie na sali rozpraw, kierowane do M. R. (1) spojrzenia wyraźnie świadczyły o tym, że świadek jest pod przemożnym wpływem oskarżonego i stara się złożyć korzystne dla niego zeznania.

Zeznania świadka M. M. (2) (k. 785, tom IV) nie były dla Sądu wiarygodne. M. M. (2) w swoich zeznaniach twierdził, ze zabezpieczona amfetamina stanowiła jego własność. Marihuana zaś miała należeć do P. K.. Świadek w swoich zeznaniach nie podał jakichkolwiek szczegółowych okoliczności w celu uprawdopodobnienia swojej wersji wydarzeń. W szczególności nie podał, dlaczego po rzekomo jego amfetaminę nie udał się sam do B. S.. Również nie wskazał na jakiej podstawie P. K. mógł się domagać wydania mu amfetaminy przez B. S.. Zeznaniom świadka M. przeczą również uznane za wiarygodne fragmenty wyjaśnień P. K. i B. S.. Nadto K. M. w swoich zeznaniach podała, że M. R. (1) zajmował się obrotem narkotykami. Należy również zwrócić uwagę, że sam M. R. (1) w trakcie całego dotychczasowego postępowania zajmował stanowisko, że zabezpieczone w sprawie narkotyki stanowiły własność P. K.. Dopiero po pierwszej rozprawie przedstawiono nową wersję wydarzeń. Według niej właścicielem amfetaminy miał być M. M. (2). Z wyżej wskazanych przyczyn jest to jednak niewiarygodne.

W. D. składał zeznania zarówno w trakcie śledztwa, jak i w postępowaniu sądowym (k. 153 – 155, 258, 575 – 576). Sąd uznał zeznania świadka za w pełni wiarygodne. Świadek podał, że przez okres 2 – 3 miesięcy przed tymczasowym aresztowaniem P. K. nabywał od niego marihuanę. Nigdy nie kupował amfetaminy. Każdorazowo nabywał jedną porcję środka odurzającego za kwotę 25 zł. W. d. zeznał nadto, że dokonując ostatnich dwóch transakcji nabycia dzielił się środkiem odurzającym z kolegą Ł. K.. W takim przypadku dzielili się kosztami nabyci narkotyku. W. D. wskazał, że łącznie nabył 10 razy po jednej porcji marihuany od P. K.. Nadto świadek D. podał, że P. K. był świadomy, że sprzedawał marihuanę małoletniemu. Był on bowiem zapisany jako znajomy W. D. na portalu (...), gdzie widniała jego data urodzenia. Nadto wygląd W. D. wyraźnie wskazuje, że nie jest on osobą pełnoletnią. W ocenie W. D. z okoliczności nabywania marihuany P. K. musiał wiedzieć, że konsumować ją będzie również Ł. K.. Świadek zeznał, że P. K. wiedział, w jakim wieku jest Ł. K.. W trakcie postępowania sądowego W. D. podtrzymał zeznania złożone w śledztwie. Nadto podał, że w chwili składania zeznań przed Sądem nie pamięta już dokładnie ile razy P. K. sprzedał mu marihuanę. Ł. K. nigdy nie był obecny w trakcie dokonywania zakupu marihuany. Świadek D. podał, że ma 170 cm wzrostu. Przewodnicząca stwierdziła, że nie wygląda na osobę pełnoletnią. Zeznania W. D. są w pełni wiarygodne. P. K. w swoich wyjaśnieniach konsekwentnie podawał, że sprzedawał narkotyki. Nabywcą był W. D. i za jego pośrednictwem Ł. K.. Oskarżony K. na rozprawie wyraźnie przyznał, że wiedział, iż W. D. i Ł. K. w chwili nabywania marihuany byli małoletnimi. Nadto Ł. K. w swoich zeznaniach dotyczących nabywania marihuany od P. K. wyraźnie potwierdził zeznania W. D..

Sąd uznał zeznania świadka Ł. K. za wiarygodne (k. 151v, 166v, 576 - 577). Świadek w trakcie śledztwa zeznał, że nie nabywał żadnej amfetaminy od P. K.. W trakcie zeznań z k. 166v oświadczył, że dwa razy nabył za pośrednictwem W. D. marihuanę od P. K., za którą każdorazowo przekazał W. D. po 10 zł. Świadek podtrzymał swoje zeznania ze śledztwa w postępowaniu sądowym. Zeznania świadka począwszy od przesłuchania z k. 116v są konsekwentne, spójne i logiczne. Potwierdzili je świadek W. D. i oskarżony P. K.. W. D. wyraźnie podał, że nabywał marihuanę od P. K.. Ostatnie dwie działki nabytej marihuany spożył z Ł. K..

Sąd uznał zeznania świadka T. R. za w pełni wiarygodne (k. 189v – 190, 784 - 785). Świadek zeznał, że utrzymywał sporadyczne kontakty towarzyskie z M. R. (3). M. R. (1) oferował mu przy tym możliwość zakupu u niego narkotyków. T. R. zeznał, że u schyłku 2012r. i w styczniu 2013r. kupił po jednym gramie amfetaminy od M. R. (1) płacąc po 20 złotych za każdy gram. Na rozprawie T. R. podtrzymał swoje zeznania z postępowania przygotowawczego. Zeznania świadka były logiczne, rzeczowe i konsekwentne. Świadek opisał całościowo relacje łączące go z oskarżonym R.. Zeznania te znalazły potwierdzenie w wiarygodnych fragmentach wyjaśnień P. K. i B. S., z których wyraźnie wynika, że M. R. (1) zajmował się obrotem narkotykami. Potwierdziła to nadto w swoich zeznaniach świadek K. M.. Świadek podała, że po upływie około 2 miesięcy znajomości z M. R. (3) zauważyła, że ma kontakt z narkotykami. Wynikało to z zasłyszanych rozmów telefonicznych M. R. (1). Nadto w mieszkaniu znajdowały się woreczki po narkotykach. W toku całego zaś postępowania nie ujawniono okoliczności, dla jakich świadek miałby celowo zeznawać na niekorzyść M. R. (1). Jest on bowiem dla oskarżonego osobą obca, a ze złożonych zeznań nie odniósł żadnych korzyści.

W sprawie przesłuchano w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji S. P. (k. 223 – 224, 578 – 579), Ł. P. (k. 782 – 784) i M. C. (k.781 – 782). Funkcjonariusze opisali w swoich zeznaniach okoliczności zatrzymania oskarżonych w sprawie, w tym zwłaszcza oskarżonego M. R. (1). Podali przy tym, że wszystkie czynności w sprawie zostały przeprowadzone zgodnie z prawem. Nie podjęto wobec żadnego z oskarżonych lub świadka bezprawnych działań. Zeznania świadków były logiczne, spójne i konsekwentne. Nadto znalazły potwierdzenie w pozostałym wiarogodnym materiale dowodowym. W sprawie nie doszło do wymuszenia wyjaśnień określonej treści na oskarżonych P. K. i B. S.. To samo dotyczy zeznań złożonych przez świadka K. M.. Okoliczności przemawiające za takim stanem rzeczy zostały wskazane w omówieniu wyjaśnień oskarżonych K. i S. oraz zeznań świadka M.. Wiarygodne były również zeznania funkcjonariuszy Policji odnośnie zatrzymania M. R. (1). Oskarżony R. nie zakwestionował sposobu jego zatrzymania w protokole tej czynności. Nadto żadne inne wiarygodne źródło dowodowe nie podważa zeznań funkcjonariuszy Policji.

Sąd uznał za w pełni wiarygodną opinię biegłego z zakresu chemii (k. 261 – 267). Zgodnie z treścią opinii w 146,23 gramów netto biało – żółtej sproszkowanej substancji zabezpieczonej u B. S. zawarty był siarczan amfetaminy w średniej zawartości procentowej w wysokości 17,0 %. Odnośnie zaś substancji zabezpieczonych w trakcie przeszukania P. K. biegli z zakresu chemii stwierdzili, że w 152,64 gramach netto żółto – brązowej substancji średnia zawartość siarczanu amfetaminy wynosiła 2,0 %. Susz roślinny ujawniony w trakcie przeszukania P. K. był zgodnie z treścią opinii biegłego zielem konopi innych niż włókniste. Zgodnie z ustawą z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii amfetamina i jej sole zaliczane są do substancji psychotropowych grupy II – P. Ziele konopi innych niż włóknistych oraz wyciągi, nalewki farmaceutyczne, a także wszystkie inne wyciągi z konopi innych niż włókniste zaliczane są do środków odurzających grupy I – N i IV – N. Sąd uznał opinię biegłego z zakresu chemii za w pełni wiarygodną. Jest ona zupełna i całościowo. Opisano w niej szczegółowo przedmiot oraz metodologię badania. Wnioski biegły sformułował w sposób stanowczy. Są one logiczne i udzielają wyczerpującej odpowiedzi na pytania zadane biegłemu.

Opinia biegłych z zakresu biologii była również dla Sądu w pełni wiarygodna (k. 300). Z treści opinii z zakresu biologii wynika, że na woreczku oznaczonym jako ślad numer 2A biegli wyodrębnili mieszaninę DNA pochodzącą od co najmniej dwóch osób. Z wysokim prawdopodobieństwem niniejsze DNA pochodziło w ocenie biegłych od M. R. (1) i P. K.. Prawdopodobieństwo zdarzenia, w którym genotyp losowo wybranej osoby z populacji polskiej pasowałby do profilu genetycznego uzyskanego z mieszaniny DNA ujawnionej w śladzie wynosi 1:1193. Opinia z zakresu biologii udzieliła wyczerpujących odpowiedzi na zadane biegłym pytanie. Biegli przedstawili w niej metodologię badania. Wnioski badawcze są stanowcze. Sformułowano je w sposób logiczny, zrozumiały, posługując się językiem powszechnie używanym.

Obie opinie biegłych z zakresu psychiatrii Sąd uznał za w pełni wiarygodne (k. 186 – 188, 344 – 346). Biegli lekarze psychiatrzy w opinii o stanie zdrowia psychicznego P. K. nie stwierdzili u niego choroby psychicznej, cech upośledzenia umysłowego ani innego zakłócenia czynności psychicznych. Stwierdzili za to zaburzenia adaptacyjne. Uznali, że P. K. miał tempore criminis zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem – nie zachodzą warunki określone w art. 31 § 1 i § 2 k.k. Aktualny stan psychiczny P. K. umożliwia mu udział w postępowaniu karnym. Zgodnie z treścią opinii sądowo – psychiatrycznej na okoliczność stanu zdrowia psychicznego M. R. (1) oskarżony nie cierpiał na chorobę psychiczną. Biegli nie stwierdzili u niego również cech upośledzenia umysłowego. Stwierdzili jednak u badanego M. R. (1) uzależnienie od alkoholu oraz szkodliwe używanie kanabinoli. W ocenie biegłych M. R. (1) tempore criminis mógł rozpoznać znaczenie swojego czynu oraz mógł pokierować swoim postępowaniem – nie zachodziły zatem warunki określone w art. 31 § 1 i § 2 k.k. Aktualny stan psychiczny M. R. (1) umożliwiał mu udział w postępowaniu karnym.

Obie wyżej wskazane opinie biegłych udzielają całościowych odpowiedzi odnośnie stanu zdrowia psychicznego badanych. Wnioski końcowe jasno wynikają z przeprowadzonych badań, są logiczne i stanowcze. Sąd nie miał zatem powodów do kwestionowania opinii biegłych o uznanej kompetencji i doświadczeniu zawodowym, czego zresztą nie czyniły też strony.

W sprawie przeprowadzono opinię biegłego informatyka (271 – 299). Sąd uznał opinię za w pełni wiarygodną. Biegły z zakresu informatyki ustalił treści zapisane w telefonach komórkowych oskarżonych P. K., M. R. (1) i B. S.. Opinia biegłego była dla Sądu w pełni wiarygodna, jako fachowa i rzetelna. W opinii tej dokładnie przedstawiono treści zapisów zawartych w telefonach komórkowych oskarżonych. Treść opinii jest jednak nieistotna dla niniejszego postępowania.

Dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne, z uwagi na ich – w większości urzędowe pochodzenie oraz fakt, że żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości lub autentyczności, a Sąd nie miał powodu, żeby uczynić to z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W oparciu o wyżej wskazane dowody Sąd uznał oskarżonych za winnych zarzucanych im przestępstw. P. K. popełnił czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (zwanej dalej ustawą antynarkotykową). Czyn został osądzony w pkt. 1 wyroku. Zgodnie z art. 56 ust. 1 ustawy antynarkotykowej kto, wbrew przepisom art. 33-35 i 37, wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe lub słomę makową albo uczestniczy w takim obrocie, podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Na podstawie ust. 3 jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, sprawca podlega grzywnie i karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Obrót środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi i słomą makową oznacza przeniesienie ich własności bądź posiadania, odpłatnie bądź nieodpłatnie, bez udziału konsumenta (k. Łucarz, A. Muszyńska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii – Komentarz, komentarz do art. 56 ustawy, System LEX). Pojęcie znacznej ilości środków odurzających, substancji psychoaktywnych lub słomy makowej zostało zdefiniowane przez orzecznictwo i doktrynę. W tym względzie miarodajna jest treść tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2006 r., II KK 47/05. Sąd Najwyższy stwierdził, że „Miarą "znaczności" w rozumieniu art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 1997 r. Nr 75, poz. 468 ze zm.), jak i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1484) może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość”.

W niniejszej sprawie P. K. konsekwentnie przyznawał się do odbioru 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany od B. S.. Jak wynika z wiarygodnych fragmentów jego wyjaśnień te narkotyki miał przekazać M. R. (3), który zajmował się ich dalszą sprzedażą. Fakt wydania narkotyków P. K. potwierdził w swoich konsekwentnych wyjaśnieniach oskarżony B. S.. Świadek K. M. potwierdziła zaś, że M. R. (1) zajmował się handlem narkotykami. W mieszkaniu przy ul. (...) zabezpieczono ponadto cztery wagi elektroniczne. Udział P. K. w obrocie znaczną ilością amfetaminy i marihuany miał więc w sprawie miejsce, kiedy wszedł w posiadanie 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany w mieszkaniu B. S. i niósł te narkotyki do mieszkania przy ul. (...). Z treści wyjaśnień B. S. wynika, że P. K. odbierając od niego narkotyki wiedział ile dokładnie miał wziąć. P. K. pobrał bowiem tylko 152,64 gramów netto amfetaminy oraz 20,27 gramów netto marihuany. Pozostałą część amfetaminy pozostawił w mieszkaniu B. S.. Odbierając amfetaminę i marihuanę P. K. był zatem świadomy, że wchodzi w posiadanie znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych. P. K. potwierdził przy tym, że opis czynu z zarzutu odpowiada rzeczywistości. Mając powyższe na względzie należało stwierdzić, że P. K. popełnił czyn z pkt. 1 umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Treść art. 53 § 1 i § 2 k.k. określa dyrektywy wymiaru kary. Art. 53 § 1 k.k. stanowi, że Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zgodnie z § 2 tego artykułu wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Na niekorzyść oskarżonego przemawia jego karalność. Oskarżony jest urodzony dnia (...) Pomimo tak młodego wieku był już karany. Sąd Rejonowy w Pile wyrokiem z dnia 14 listopada 2013r. o sygn. akt II K 853/13 skazał P. K. za czyny z ustawy antynarkotykowej na karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. Wykonanie kary zostało warunkowo zawieszone na okres 4 lat tytułem próby. Dalszą okolicznością przemawiającą na niekorzyść oskarżonego K. jest jego dotychczasowy tryb życia i postawa. W tym zakresie negatywny obraz osoby oskarżonego K. wynika zwłaszcza z treści wywiadu środowiskowego kuratora sądowego i opinii z Aresztu Śledczego (k. 563 – 564, tom III). Wynika z niej, iż oskarżony ma zaburzony system wartości. Okolicznością obciążającą jest też fakt, że oskarżony nie ukończył żadnej szkoły i nie zdobył zawodu. Dalszą okolicznością obciążającą oskarżonego jest jego całkowity brak wobec siebie krytycyzmu. Oskarżony nie widzi konieczności zmiany dotychczasowego trybu życia. Wzorem dla P. K. jest jego ojciec, osoba wielokrotnie karana, z marginesy społecznego. Oskarżony K. szybko zintegrował się ze środowiskiem przestępczym, ze współosadzonymi łączą go relacje koleżeńskie.

Na korzyść oskarżonego K. przemawia okoliczność, że zarzucany mu czyn popełnił jako sprawca młodociany, gdyż w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat i w czasie orzekania w pierwszej instancji nie ukończył 24 lat. Okolicznością łagodzącą było również przyznanie się oskarżonego do czynu oraz fakt, iż w momencie jego popełnienia był osobą niekaraną (skazany został dopiero w listopadzie 2013r).

Mając na względzie wyżej wskazane okoliczności, jak też treść art. 54 § 1 k.k. Sąd w pkt. 1 wyroku na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy antynarkotykowej wymierzył oskarżonemu P. K. karę 2 lat pozbawienia wolności, czyli karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Przy wymiarze kary Sąd baczył, by jej dolegliwość nie przekroczyła stopnia winy i spełniła swoje wskazane w art. 53 kk cele. Sąd miał też na względzie dążenie do tego, by poprzez tak ukształtowaną karę oskarżonego wychować, wdrożyć do poszanowania porządku prawnego. Zdaniem Sądu, orzeczona kara stanowić będzie dla oskarżonego stosowną odpłatę za popełnione przestępstwo, a zarazem przyczyni się do zweryfikowania jego stosunku do porządku prawnego.

Obok kary pozbawienia wolności Sąd wymierzył też oskarżonemu karę 350 stawek dziennych grzywny zgodnie z dyspozycją art. 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r o przeciwdziałaniu narkomanii. Wysokość jednej stawki dziennej grzywny Sąd ustalił przy uwzględnieniu możliwości zarobkowych oskarżonego. Ilość stawek natomiast wynika z faktu, iż przedmiotem przestępstwa była znaczna ilość narkotyków.

W pkt. 2 wyroku Sąd uznał P. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy antynarkotykowej w zw. z art. 12 k.k. Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy antynarkotykowej kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Na podstawie ust. 2 jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego lub substancji psychotropowej małoletniemu, ułatwia użycie albo nakłania go do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

P. K. przyznał się w sprawie do dziesięciokrotnego udzielenia odpłatnego W. D. marihuany. Na rozprawie pokreślił nadto, że wiedział, iż marihuanę spożywać będzie również Ł. K.. Wygląd zewnętrzny W. D. wyraźnie wskazuje na nieukończenie przez niego 18 lat. Jednocześnie P. K. zna W. D. i Ł. K.. Z W. D. chodził do szkoły. Ł. K. zna z podwórka. Na rozprawie wyraźnie stwierdził, że wiedział, iż w kwietniu 2013r. jeszcze nie byli pełnoletni. W. D. i Ł. K. w swoich zeznaniach potwierdzili wyjaśnienia K.. Dotyczyło to zarówno odpłatnego udzielenia im marihuany, jak i faktu, że w chwili nabywania środka odurzającego byli małoletni. W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził, że oskarżony P. K. popełnił zarzucany mu czyn umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Dokonując wszystkich dziesięciu przypadków zbycia marihuany P. K. działał z góry powzięty zamiarem, w krótkich odstępach czasu. Sprzedaż marihuany miała miejsce w okresie od lutego 2013r. do dnia 25 kwietnia 2013r.. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w Postanowieniu z dnia 9 marca 2006 r. w sprawie V KK 271/05, że nawet kilkumiesięczne przedziały czasowe pomiędzy kolejnymi zachowaniami sprawcy czynu ciągłego mogą być w określonych okolicznościach traktowane jako "krótkie odstępy czasu" w rozumieniu art. 12 k.k. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego było spięte jednym, z góry powziętym zamiarem, ponieważ tymi zachowaniami realizował on cel uzyskiwania dochodu ze sprzedaży marihuany, stąd Sąd przydał, iż oskarżony działała w ramach art. 12 kk.

Wymierzając oskarżonemu P. K. za niniejszy czyn karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i § 2 k.k. Sąd zastosował w sprawie nadzwyczajne złagodzenie kary wobec oskarżonego na podstawie art. 60 § 1 w zw. z § 6 pkt. 2 k.k. Podstawą nadzwyczajnego złagodzenia kary była okoliczność, że oskarżony jest sprawcą młodocianym. W odniesieniu do niniejszego czynu zachodzą na korzyść oskarżonego K., jak i na jego niekorzyść te same okoliczności, jak wskazane w omówieniu pkt. 1 wyroku.

W tym stanie rzeczy Sąd wymierzył w pkt. 2 wyroku oskarżonemu P. K. na podstawie art. 59 ust. 2 ustawy antynarkotykowej w zw. z art. 60 § 1 i § 6 pkt. 2 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek korzyści majątkowej w postaci kwoty 250 zł, gdyż taką korzyść oskarżony z rzeczonego przestępstwa osiągnął.

W pkt. 3 wyroku Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego P. K. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat.

Główną ideą leżącą u podstaw wymiaru kary łącznej jest odpowiednia redukcja sumy kar podyktowana względami humanitarnymi. Rozmiar kary łącznej jest wyznaczony z jednej strony przez wagę popełnionych przestępstw a z drugiej – przez interes skazywanego. Mając powyższe przesłanki na uwadze Sąd stwierdził, że za zastosowaniem zasady absorpcji przemawia bliskość czasowa i przedmiotowa popełnionych przestępstw. Kara łączna pozbawienia wolności w niniejszej sprawie powinna zostać w oparciu o treść art. 86 § 1 k.k. wymierzona w granicach od 2 lat pozbawienia wolności do 3 lat pozbawienia wolności. Sąd uznał, że kierując się przede wszystkim bliskością czasową i przedmiotową popełnionych przestępstw oraz faktem popełnienia czynów przez sprawcę młodocianego zasadnym jest wymierzenie oskarżonemu przy zastosowaniu zasady absorpcji kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, zaś na podstawie § 2 k.k. zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Art. 70 § 1 pkt. 1 stanowi przy tym, że zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia i wynosi od 2 do 5 lat - w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, pomimo tego, iż oskarżony P. K. był już karany zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności. Przede wszystkim Sąd miał na względzie fakt, iż oskarżony karany był już po popełnieniu przestępstw będących przedmiotem niniejszego postępowania. Nie miała zatem miejsca taka sytuacja, by oskarżony zawiódł dane mu zaufanie. Bardzo młody wiek oskarżonego w powiązaniu z prezentowaną przezeń postawą, przyznanie się do winy, złożenie obszernych wyjaśnień, w których swojego sprawstwa nie kwestionował, uzasadnia- zdaniem Sądu- skorzystanie z dobrodziejstwa art. 69 kk. W ocenie Sądu, wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności byłoby w przypadku P. K. niecelowe, wręcz ze wszech miar dla niego niekorzystne. Jako osoba młoda i niedoświadczona, a nadto pobawiona właściwych wzorców w środowisku rodzinnym, mógłby w warunkach zakładu karnego ulec demoralizacji. Oczywisty jest wszak negatywny wpływ ze strony współosadzonych, którego, zdaniem Sądu, oskarżony winien unikać. Lepszym, zdaniem Sądu, rozwiązaniem pod względem wychowawczego oddziaływania jest orzeczenie kary pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesza się na okres próby. Groźba zarządzenia takiej kary stanowić będzie dla oskarżonego swoisty hamulec powstrzymujący go przed naruszaniem porządku prawnego. Wobec powyższego, jak też z uwagi na to, że zdaniem Sądu istnieje co do oskarżonego pozytywna prognoza na przyszłość, Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności. Dla zweryfikowania trafności tego stanowiska Sąd wyznaczył oskarżonemu, na podstawie art. 70 § 1 pkt. 1 i § 2 k.k. najdłuższy, bo 5- letni okres próby. Nadto, jako że P. K. jest sprawcą młodocianym, Sąd oddał go na podstawie art. 73§2 kk w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

W niniejszej sprawie oskarżony był zatrzymany i tymczasowo aresztowany w okresie od dnia 29 kwietnia 2013r. do dnia 20 października 2013r. Sąd w pkt. 4 wyroku na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet kary grzywny, jako kary realnie wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wykonywanej, okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 29 kwietnia 2013r. do dnia 20 października 2013r., przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny i uznając grzywnę za wykonaną w całości.

W pkt. 5 wyroku Sąd na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy antynarkotykowej orzekł przepadek przez zniszczenie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 152,64 grama i środka odurzającego w postaci marihuany o wadze netto 20,27 grama.

Zdaniem Sądu, również wina i sprawstwo B. S. odnośnie stawianego mu zarzutu zostały wykazane w toku przewodu sądowego. Za przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i 350 stawek dziennych grzywny po10 zł. B. S. w trakcie całego postępowania sądowego przyznawał się do przyjęcia narkotyków od M. R. (1) i wydania ich następnie w części P. K.. M. R. (1) przyznał się do wydania B. S. amfetaminy i marihuany. P. K. zaś wyjaśnił, że odebrał od B. S. 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany. Kierując się doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania B. S. musiał być świadomy, że przyjął na przechowanie łącznie znaczne ilości narkotyków. Wynikało do z ciężaru woreczków z narkotykami i z ich gabarytów. Przyjmując w posiadanie od M. R. (1) wskazaną amfetaminę i marihuanę B. S. wypełnił znamiona czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy antynarkotykowej. Swoim zachowaniem oskarżony S. nie wypełnił znamion przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy antynarkotykowej, tj. przestępstwa posiadania wbrew przepisom ustawy znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych. Posiadanie amfetaminy i marihuany przez B. S. było bowiem tylko jedną z czynności w procesie zmierzającym do dostarczenia tych narkotyków konsumentom. Było oczywiste w niniejszym stanie faktycznym, że B. S. nie będzie konsumował przechowywanej amfetaminy i marihuany. Właśnie z tego powodu wydał 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany P. K. dnia 29 kwietnia 2013r. Wobec powyższego Sąd uznał, że B. S. popełnił zarzucany mu czyn umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Wymierzając oskarżonemu S. karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i § 2 k.k. Okolicznością obciążającą, jaką Sąd miał na względzie przy wymiarze kary była wcześniejsza karalność oskarżonego Oskarżony jest młodym, 24 letnim człowiekiem, a był już karany dwoma wyrokami: za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i za czyn z art. 62 ust. 3 ustawy antynarkotykowej. Fakt dotychczasowej karalności oskarżonego świadczy o braku wykształcenia nawyku przestrzegania porządku prawnego. Okolicznością łagodzącą było dla Sądu natomiast przyznanie się oskarżonego do winy oraz fakt, iż oskarżony nie odgrywał istotnego znaczenia w obrocie narkotykami. B. S. przyjął na przechowanie narkotyki w godzinach rannych dnia 29 kwietnia 2013r, a już popołudniu tego dnia cześć z nich wydał P. K.. B. S. nie uzyskał żadnej korzyści majątkowej w udziału w obrocie wskazanymi narkotykami. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy antynarkotykowej wymierzył oskarżonemu B. S. w pkt. 6 wyroku karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę 350 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda. Ilość stawek dziennych wynika ze znacznej ilości narkotyków będących przedmiotem przestępstwa. Wysokość jednej stawki dziennej została natomiast określona przy uwzględnieniu możliwości zarobkowych oskarżonego B. S..

Pomimo wcześniejszej karalności oskarżonego Sąd dopatrzył się istnienia w odniesieniu do niego pozytywnej prognozy na przyszłość. Zdaniem Sądu, oskarżony nie jest sprawcą zdemoralizowanym, wyraził skruchę i żal z powodu popełnionego przestępstwa, a jego zachowanie w toku postępowania przed Sądem świadczyło o tym, że zrozumiał swój błąd i naganność podjętego zachowania. B. S. w sprawie był zatrzymany i tymczasowo aresztowany w okresie od dnia 29 kwietnia 2013r. do dnia 20 października 2013r. Doznał więc dolegliwości związanych z popełnieniem przestępstwa. Zdaniem Sądu, cele wychowawcze w stosunku do oskarżonego spełni kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Groźba bowiem zarządzenia wykonania tej kary stanowić będzie dla oskarżonego swoisty hamulec powstrzymujący go przed naruszeniami prawa w przyszłości. Nadto orzeczenie kary bezwzględnego pozbawienia wolności naraziłoby oskarżonego na demoralizujący wpływ ze strony innych osadzonych, nierzadko sprawców poważnych przestępstw. Sąd uznał więc, że kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania najlepiej spełni wobec B. S. swoją wychowawczą, jak i prewencyjną wolę. Będzie to też kara sprawiedliwa w odczuciu społecznym, zatem spełniająca swoją rolę w zakresie społecznego oddziaływania, jako że oskarżony w procederze odgrywał pomniejszą rolę, co winno znaleźć wyraz przy wymiarze kary.

Mając na względzie powyższe Sąd w pkt. 7 wyroku Sąd na podstawie art. 69 i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej w pkt. 6 wobec oskarżonego B. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat tytułem próby. Wyznaczenie maksymalnie długiego okresu próby pozwoli Sądowi na zweryfikowanie trafności swojego stanowiska co do orzeczenia kary wolnościowej. Na podstawie art. 73§1 kk w okresie próby Sąd oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, aby baczył, czy oskarżony w sposób prawidłowy wykorzystuje daną mu przez Sąd szansę.

W pkt. 8 wyroku sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu B. S. na poczet kary grzywny orzeczonej w pkt. 6 wyroku, a więc kary realnie wykonywanej wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 29 kwietnia 2013r. do dnia 20 października 2013r., przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny i uznając grzywnę za wykonaną w całości.

Sąd orzekł w pkt. 9 wyroku na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy antynarkotykowej przepadek przez zniszczenie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze netto 146,23 grama.

Zdaniem Sądu, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów wina i sprawstwo oskarżonego M. R. (1) odnośnie stawianych mu zarzutów zostały wykazane w toku przewodu sądowego.

M. R. (1) przyznał się do wydania B. S. 298,87 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany. P. K. wyjaśnił zaś, że odebrał na polecenie M. R. (1) 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany od B. S. o wskazując, że uczynił to na wyraźne polecenie M. R. (1). B. S. potwierdził wyżej wskazane wyjaśnienia M. R. (1) i P. K.. M. R. (1) jako właściciel wskazanych 298,87 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany był świadomy, że jest to znaczna ilości amfetaminy, względnie marihuany. Z treści wyjaśnień P. K. i zeznań K. M. wynika, że M. R. (1) zajmował się obrotem narkotykami. M. R. (1) znamiona czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy antynarkotykowej wypełnił poprzez wydanie 298,87 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany B. S. na przechowanie. W dalszej kolejności znamiona czynu zostały wypełnione poprzez polecenie P. K. pobrania od oskarżonego S. 152,64 gramów netto amfetaminy i 20,27 gramów netto marihuany. Jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienie nie było natomiast podstaw do przyjęcia, że przedmiotem czynu z art. 56 ust. 3 ustawy antynarkotykowej była również ilość 35,20 gramów netto substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, znalezionej w mieszkaniu przy ul. (...) w P.. Materiał dowodowy w sprawie nie dał podstaw, do przyporządkowania tej substancji psychotropowej wyraźnie M. R. (1). Wyjaśnienia P. K. w tym względzie nie były wystarczająco dokładne. Takich ustaleń również nie umożliwiały zeznania świadka K. M.. Wobec powyższego uznając oskarżonego M. R. (1) za winnego popełnienia czynu z art. 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd dokonał zmiany opisu czynu poprzez wyeliminowanie z niego sformułowania: „a nadto posiadał w miejscu swojego zamieszkania pozostałą znaczną ilość 35,20 gramów netto substancji psychotropowej w postaci amfetaminy”. W tym przypadku pozostają aktualne rozważania teoretyczne odnośnie art. 56 ustawy antynarkotykowej z pkt. 1 wyroku, jak i analiza pojęcia „znacznej ilości substancji psychotropowej lub środka odurzającego”. M. R. (1) wypełnił czyn umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i § 2 k.k. Okolicznością obciążającą była uprzednia karalność oskarżonego. M. R. (1) był dotychczas karany 10 wyrokami jednostkowymi. Łącznie spędził przeszło 9 lat w jednostkach penitencjarnych. Fakty te świadczą o głębokiej demoralizacji oskarżonego M. R. (1). Okolicznością, jaką Sąd uwzględnił Na niekorzyść oskarżonego R. Sąd uwzględnił również okoliczność, że swoimi czynami wymierał negatywny wpływ na osoby młode, wchodzące dopiero w dorosłe życie. M. R. (1) miał bowiem niewątpliwy wpływ na kształtującą się osobowość P. K., młodego człowieka, któremu przedstawił negatywne wzorce. . Sąd nie dopatrzył się w odniesieni udo oskarżonego M. R. (1) okoliczności łagodzących.

Wobec powyższego Sąd w pkt. 10 wyroku wymierzył M. R. (3) na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy antynarkotykowej na karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda. Ustalając ilość stawek dziennych Sąd miał na względzie znaczną ilość narkotyków, będących przedmiotem przestępstwa, zaś ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny Sąd uwzględnił możliwości zarobkowe oskarżonego.

W pkt. 11 wyroku Sąd uznał M. R. (1) za winnego popełnienia czynu z art. 59 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu narkomanii, przyjmując, iż stanowi on przypadek mniejszej wagi. Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy antynarkotykowej kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, udziela innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwia użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10. Ustęp 3 stanowi, że w wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Na sprawstwo oskarżonego M. R. (1) w swoich zeznaniach wskazał T. R. szczegółowo opisując przekazywanie mu amfetaminy przez M. R. (1). Jego zeznania zostały uznane za w pełni wiarygodne przez Sąd z przyczyn wskazanych w ich omówieniu. Jak wynika z tych zeznań M. R. (1) T. R. narkotyków udzielił dwukrotnie w miesiącu grudniu 2012r i w styczniu 2013r. Działał więc w krótkich odstępach czasu, ze z góry powziętym zamiarem popełnienia przestępstwa i w celu uzyskania dochodu, stąd kwalifikacja a z art. 12 kk jest w pełni zasadna. Niewielka zaś ilość udzielonego narkotyku przemawia zaś za przyjęciem, iż czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi. Oskarżony R. popełnił czyn umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Przy wymiarze kary za przypisane M. R. (3) przestępstwo Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 53 § 1 i § 2 k.k. Okolicznością obciążającą była wcześniejsza wielokrotna karalność oskarżonego oraz jego nieustabilizowany tryb życia wyrażający się w braku stałej pracy. Sąd nie dopatrzył się natomiast okoliczności łagodzących.

Mając powyższe na względzie Sąd w pkt. 11 wyroku wymierzył oskarżonemu M. R. (3) na podstawie art. 59 ust. 3 ustawy antynarkotykowej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek korzyści majątkowej w postaci kwoty 40 zł, gdyż taka korzyść oskarżony z przestępstwa osiągnął.

W pkt.12 wyroku Sąd na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego M. R. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Główną ideą leżącą u podstaw wymiaru kary łącznej jest odpowiednia redukcja sumy kar podyktowana względami humanitarnymi. Rozmiar kary łącznej jest wyznaczony z jednej strony przez wagę popełnionych przestępstw a z drugiej – przez interes skazywanego.

Kara łączna pozbawienia wolności w niniejszej sprawie powinna zostać w oparciu o treść art. 86 § 1 k.k. wymierzona w granicach od 2 i 4 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że kierując się przede wszystkim bliskością czasową i przedmiotową popełnionych przestępstw zasadnym jest wymierzenie oskarżonemu przy zastosowaniu zasady absorpcji kary łącznej 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, orzeczona kara zrealizuje swoją resocjalizacyjną wobec oskarżonego role, a jako kara stosunkowo surowa stanowić dlań będzie stosowną odpłatę za popełnione przestępstwa. Przyczyni się też do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wzbudzając przekonanie, iż popełnianie przestępstw nie popłaca i spotyka się z właściwą represją ze strony organów państwowych.

W świetle wymiaru kary łącznej zbędne są rozważania kwestii warunkowego zawieszenia jej wykonania.

W pkt. 13 wyroku Sąd zaliczył oskarżonemu M. R. (1) na poczet orzeczonej w pkt. 12 wyroku kary łącznej pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 29 lipca 2013r. do dnia 26 lutego 2014r.

Sąd w pkt. 14 wyroku zasądził na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. i § 2 ust. 1 i 3 w zw. § 14 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 pkt. 5 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 03 października 2002r.) od Skarbu Państwa – Sadu Okręgowego w Poznaniu na rzecz obrońcy oskarżonego P. K. adw. A. B. oraz na rzecz obrońcy oskarżonego M. R. (1) adw. J. K. kwoty po 1.486,80 zł brutto, tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu, nieopłaconej nawet w części.

W pkt. 15 wyroku Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr. 49, poz. 223 ze zmianami) zwolnił wszystkich oskarżonych w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów i opłat sądowych.

SSO Katarzyna Wolff