Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Niezabitowski

Sędziowie SSO Wiesław Oksiuta – spr.

SSO Dariusz Gąsowski

Protokolant Teresa Lasota

przy udziale Prokuratora Elżbiety Korwell, oskarżyciela publicznego R. G. z Urzędu Celnego w B.

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2014 roku

sprawy B. K.

oskarżonego o czyn z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 10 czerwca 2013 roku sygn. akt II K 103/13

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 900 ( dziewięćset ) złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami procesu w kwocie 70 ( siedemdziesiąt ) złotych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

B. K.został oskarżony o to, że w bliżej nieustalonym czasie, nie później jednak niż do dnia kontroli, to jest 29 maja 2012 roku, w lokalu BAR (...)przy ul. (...)w B., wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, urządzał gry o charakterze losowym w celach komercyjnych na urządzeniu elektronicznym H. S.nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540, z późn. zm.), to jest o czyn z art. 107 § 1 k.k.s.,

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim wyrokiem z dnia 10 czerwca 2013 r w sprawie II K 103/13 oskarżonego uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na mocy art. 107 § 1 k.k.s. skazał go i wymierzył mu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, równowartość jednej stawki dziennej ustalając na kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych.

Na mocy art. 30 § 5 k.k.s. oraz art. 31 § 5 k.k.s. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie numer 2 na karcie 143 akt sprawy pod pozycjami od 1 do 5 i zarządził zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych w wykazie numer 2 na karcie 143 akt sprawy pod pozycjami 1 i 2.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości obrońca oskarżonego, zarzucając mu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego – art. 107 kks w zw. z art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r o grach hazardowych poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż w polskim porządku prawnym dopuszczalne jest skazanie w oparciu o powołanie wyżej przepisy w sytuacji, gdy przepisy ustawy o grach hazardowych ograniczające dopuszczalność urządzania gier na automatach wyłącznie do kasyn gry pozostają w sprzeczności z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa Unii Europejskiej co do trybu ich uchwalenia i nie mogą stanowić podstawy do skazania.

W oparciu o powyższe wniósł o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu lub umorzenie postępowania w stosunku do niego w całości.

Wniósł jednocześnie, w oparciu o przepis art. 441 kpk o zwrócenie się przez Sąd Okręgowy w Białymstoku do Sądu Najwyższego z wnioskiem o rozstrzygnięcie pytania prawnego:

„Czy wobec treści rozstrzygnięcia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 należy uznać, że zakaz urządzania gier hazardowych poza kasynem gry należy uznać za przepis techniczny” w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34, a tym samym czy Sąd w Polce może stosować te przepisy jako podstawy do skazania?”

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako oczywiście bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy, dokonując kontroli zaskarżonego wyroku, nie znalazł podstaw do uwzględnienia zawartego w nim zarzutu, ani też postulowanego wniosku.

Zdaniem Sądu Okręgowego brak było podstaw do uwzględnienia zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego B. K. zarzutu obrazy prawa materialnego- art. 107 kks w zw. z art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych polegającego na ich niewłaściwym zastosowaniu i przyjęciu, że mogą stanowić podstawę skazania w sytuacji, gdy przepisy ustawy o grach hazardowych ograniczające dopuszczalność urządzania gier na automatach wyłącznie do kasyn gry, pozostają w sprzeczności z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa Unii Europejskiej.

Treść apelacji wskazuje, że obrońca nie kwestionuje ustaleń Sądu Rejonowego odnoszących się do przyjęcia na czym polegało działanie B. K. w zakresie urządzania gier o charakterze losowym w celach komercyjnych, a jedynie kwestionuje niewłaściwe zastosowanie przepisów o charakterze materialnym i ich zgodności z prawem Unii Europejskiej. Dlatego też Sąd Okręgowy podzielając w pełni zaprezentowaną w uzasadnieniu ocenę dowodów co do sprawstwa B. K. uznał, że pozytywne komentowanie zasługującego na aprobatę stanowiska z tym związanego na obecnym etapie postępowania staje się zbędne i niecelowe.

W tym miejscu należy wskazać, iż możliwość stosowania powyższych przepisów była już niejednokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Przypomnieć należy, że postanowieniem z dnia 28 listopada 2013 roku Sąd Najwyższy, w odpowiedzi na zagadnienie prawne przedstawione w trybie art. 441 § 1 k.p.k., stwierdził, iż „Naruszenie wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U. L. 363, s. 81) obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w konkretnym postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości trybu ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego rozstrzygnięcia brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 154), w tym jej art. 6. ust 1 i art. 14 ust. 1.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 roku w sprawie I KZP 15/13, Lex nr 1393793). Tożsame stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt IV KK 183/13 (Lex nr 1409532 ), w którym wprost odnosił się do cytowanego wyżej postanowienia.

W uzasadnieniu powyższych judykatów Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, iż w wyroku z dnia 19 lipca 2012 roku, na który powołuje się skarżący, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie wypowiedział się kategorycznie o charakterze przepisów ustawy o grach hazardowych, a stwierdził jedynie, iż „stanowią potencjalne przepisy techniczne”. Podkreślił przy tym, że ostateczne ustalenie charakteru przepisów ustawy z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych należy do sądów krajowych, a nie Trybunału, który zajmuje się wykładnią prawa unijnego. Jednocześnie stwierdził, że nawet ewentualne przyjęcie, że przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych mają charakter przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 roku, nie oznacza, że sądy mogą odmówić stosowania tychże przepisów ( jako regulacji, do których odsyła art. 107 § 1 kks). W ocenie Sądu Najwyższego naruszenie obowiązku notyfikacji, ustanowionego w powyższej dyrektywie, nie powoduje kolizji norm prawa wewnętrznego z regulacjami unijnymi, którą można by rozstrzygnąć w oparciu o reguły kolizyjne, a stanowi o wadliwości procesu stanowienia prawa. Natomiast przy naruszeniu trybu ustawodawczego, konstytucyjność przepisów, a co za tym idzie- możliwość ich stosowania- może być rozstrzygana jedynie przez Trybunał Konstytucyjny.

W świetle powyższych zapatrywań, które Sąd Okręgowy w pełni podziela, brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska skarżącego, iż powołane w zarzucie przepisy nie mogą być przez polskie Sądy stosowane. Jak bowiem podkreślił Sąd Najwyższy, konstytucyjny obowiązek poszanowania i przestrzegania ustaw ciąży na nich tak długo, dopóki ustawa ta nie utraci mocy obowiązującej.

W związku z tym Sąd Rejonowy, rozstrzygając o odpowiedzialności oskarżonego B. K.na podstawie art. 107 k.k.s., mógł dokonywać ustaleń o realizacji znamion tego przestępstwa w oparciu o przepisy art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, jak też mógł samodzielnie dokonywać oceny ich charakteru. Przy czym, w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do uznania powyższych przepisów za „techniczne” w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE. Analizując wymienione w zarzucie apelacji przepisy ustawy o grach hazardowych w świetle art. 1 pkt 3, 4 i 11 Dyrektywy 98/34/WE, należy wskazać, że przepis art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych stanowi, iż grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 tejże ustawy oraz art. 14 ust. 1 działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona wyłącznie w kasynach gry na podstawie udzielonej koncesji. W ocenie Sądu Odwoławczego przepisy te nie są przepisami technicznymi, specyfikacjami technicznymi, ani też innymi wymaganiami bądź zasadami dotyczącymi usług, o których mowa w Dyrektywie 98/34/WE. Stanowisko to znajduje potwierdzenie także w wydanym wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 29 listopada 2010 roku ( sygn. akt VI SA/ Wa 1605/10 ), z którego wynika, że przepisy dotyczące działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych nie mają charakteru przepisów technicznych w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, a tylko takie w myśl art. 8 tej Dyrektywy wymagają notyfikacji Komisji. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 lutego 2012 roku II FSK 10099 / 11 stwierdził, że ustawa o grach hazardowych, która weszła w życie od 2010 roku nie narusza regulacji unijnych.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości, co do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zachowania oskarżonego, jako wypełniającego znamiona czynu zabronionego z art. 107 § 1 k.k.s. i nie znalazł jakichkolwiek podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny utrzymał w mocy.

O opłacie za drugą instancję orzekł na mocy art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), natomiast o pozostałych kosztach procesu na podstawie art. 636§1 k.p.k..