Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014 r. w Gdańsku

sprawy B. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek apelacji B. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. akt IV U 1812/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1041/13

UZASADNIENIE

Ubezpieczona B. K. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 11 września 2012 r. ustalającej wartość jej kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 40.324,46 zł.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje stanowisko.

Ubezpieczona ostatecznie precyzując odwołanie wniosła o ustalenie wartości kapitału początkowego na podstawie faktycznych wynagrodzeń uzyskanych w latach 1988 – 1993,
a wynikających z druku Rp7 wystawionego przez (...) sp. z o.o. (przechowawcę akt osobowych byłego pracodawcy), a nie na podstawie najniższego wynagrodzenia przyjętego przez organ rentowy.

Sąd Okręgowy w Toruniu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia
10 kwietnia 2013 r. w sprawie IV U 1812/12 umorzył postępowanie w części zaspokojonej decyzją
z dnia 13 lutego 2013 r. (punkt pierwszy) oraz oddalił odwołanie w pozostałej części (punkt drugi).

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji:

Organ rentowy decyzją z dnia 11 września 2012 r. ustalił ubezpieczonej B. K. wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 40.324,46 zł. Do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych, tj. z lat 1982, 1984, 1986 – 1993. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru ustalono na poziomie 29,02 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 29,02 % przez kwotę bazową w wysokości 1.220,89 zł (29,02 x 1.220,89 zł = 354,30 zł). Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął: okresy składkowe – 9 lat,
5 miesięcy i 18 dni, okresy nieskładkowe - 2 lata i 1 miesiąc. W tej decyzji organ rentowy nie uwzględnił:

- okresu pracy w gospodarstwie rolnym od 2 marca 1994 r. do 31 grudnia 1998 r., gdyż przy ustalaniu kapitału początkowego nie uwzględnia się okresów pracy w gospodarstwie rolnym,

- dochodów za okresy: 1988 r. kwoty 358.492,00 zł, 1989 r. kwoty 1.445,00 zł, 1990 r. kwoty 7.548.386,00 zł, 1991 kwoty 13.953.877,00 zł, 1992 r. kwoty 20.040.700,00 zł, 1993 kwoty 3.012.000,00 zł, bowiem wynikają one z zaświadczenia wystawionego przez przechowawcę akt osobowych.

Ubezpieczona w okresie od 18 marca 1988 r. do 28 lutego 1993 r. była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze inspektora ds. inwentaryzacji i referenta w (...) – Budowlanej Spółce z o.o. w T.. W trakcie postępowania sądowego Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z kart wynagrodzeń i kart zasiłkowych ubezpieczonej z okresu zatrudnienia
w latach 1988 – 1993. Na podstawie przeprowadzonych dowodów organ rentowy w dniu 13 lutego
2013 r. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego, którą to decyzją uwzględnił ubezpieczonej wynagrodzenia z lat 1988 – 1993 wynikające z przedłożonych kart. Organ rentowy nie uwzględnił natomiast wymienionych w wyżej wskazanych kartach następujących składników:
w 1988 r. nagrody z zysku w wysokości 900 zł z kolumny nr 17 opisanej jako 5 %, w 1989 r. nagrody z zysku w wysokości 18.140 z kolumny nr 17 – z uwagi na brak opisu, w 1990 r. nagrody z zysku
w wysokości 251700 z kolumny nr 17 opisanej jako 1 %, 5 %, w 1991 r. kwoty z kolumny
nr 16 z uwagi na brak opisu składnika, w 1992 premii dot. 1991 r. z uwagi na brak możliwości odczytania kwoty oraz składnika opisanego jako przepustka, w 1993 r. kwot odprawy po zwolnieniu, dodatku wyrównawczego, przepustki.

Organ rentowy wniósł o umorzenie postępowania w zakresie zaspokojonym decyzją z dnia
13 lutego 2013 r., w pozostałym zakresie o oddalenie odwołania. Ubezpieczona podtrzymała swoje stanowisko i wniosła o ponowne naliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem całości wynagrodzenia w kartach wynagrodzeń. Organ rentowy w piśmie z dnia 9 kwietnia 2013 r. podtrzymał swoje stanowisko.

Sąd Okręgowy mając na uwadze, że przed wydaniem rozstrzygającym w sprawie organ rentowy wydał w dniu 13 lutego 2013 r. decyzję, którą w części uwzględnił żądanie ubezpieczonej
na podstawie art. 477 ¹³ k.p.c. umorzył postępowanie w części zaspokojonej ww. decyzją (punkt pierwszy wyroku).

Pozwany dokonując ponownego ustalenia kapitału początkowego nie uwzględnił tych składników wynagrodzenia, które są nieprecyzyjne, nie można określić ich źródła, sposobu ustalenia, a w konsekwencji oceny, czy stanowiły one podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne. Sąd Okręgowy powołując się na treść art. 15 ust. 1 i 174 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440
ze zm.) wskazał, że podstawę ustalenia kapitału początkowego może stanowić jedynie taki przychód, który stanowił podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne. Należało zgodzić się
z organem rentowym, że zakwestionowane pozycje na kartach wynagrodzeń są nieprecyzyjne
i nieopisane, i niewiadomym jest jaki miały charakter i czy stanowiły podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenie społeczne. Ubezpieczona nie zgłosiła żadnych dowodów pozwalających na ocenę charakteru zakwestionowanych składników przez organ rentowy.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji orzekł, jak w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku wywiodła ubezpieczona, a z jej treści wynikało, że dotyczyła ona punktu drugiego orzeczenia. Zarzuciła mu: rażące naruszenie zasady prawa materialnego poprzez pozbawienie jej wysokości składników ujętych w kartach i zaświadczeniach o wynagrodzeniach wydanych przez organ administracyjny jakim był zakład pracy państwowej, pozbawienie skutecznej obrony jej praw (art. 379 pkt 5 k.p.c.), gdyż nie miała pełnomocnika, a nie jest prawnikiem, natomiast pozwany miał pełnomocnika - radcę prawnego do sprawy. Wskazała, że niemożliwość odczytania zapisów przez organ rentowy z kart i zaświadczeń pracy jest żenująca i nie może być powodem pozbawienia jej składek i ich wysokości (pozbawia się ją praw nabytych).

W uzasadnieniu apelacji ubezpieczona wskazała, że zarówno organ rentowy, jak i Sąd Okręgowy obarcza ją winą za brak możliwości odczytów ekonomicznych w zapisach kart, które sporządził pracodawca (były organ administracji państwowej). Zdaniem apelującej Sąd Okręgowy w Toruniu uparcie podtrzymywał sporządzane i wadliwe decyzje pozwanego, a ostatnią z dnia 13 lutego 2013 r., która znajduje się w aktach sprawy, nadal nie wlicza się okresów mających istotne znaczenie dla naliczenia kapitału początkowego.

Skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku oraz o rozstrzygnięcie tego zagadnienia
na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. przez Sąd Najwyższy, albowiem nie może być tak, iż za ewidentne błędy organu administracyjnego, jakim jest organ rentowy i były państwowy zakład pracy, konsekwencje prawne ma ponosić ona.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni B. K., w świetle uzupełnionego przez Sąd II instancji materiału dowodowego w trybie art. 382 k.p.c., nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny. Nie zawiera ona żadnych argumentów, które mogłyby prowadzić do podważenia przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego, poczynionych przez ten Sąd ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego sprawy, czy też dokonanej subsumcji.

Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji traktując
je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r.,
z. 24, poz. 776). Sąd Odwoławczy w pełni podziela także ocenę prawną, jakiej dokonał Sąd pierwszej instancji, uznaje ją za wyczerpującą, a tym samym nie ma potrzeby powtarzać w całości trafnego wywodu prawnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2006 r., IV CK 380/05, LEX
nr 179977; z dnia 16 lutego 2005 r., IV CK 526/04, LEX nr 177281).

Skarżąca bezpodstawnie podnosiła, że została pozbawiona skutecznej obrony praw (art. 379 pkt 5 k.p.c.) z tej tylko przyczyny, że nie miała pełnomocnika, zaś pozwany był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Wnioskodawczyni nie składała wniosku o przyznanie pełnomocnika
z urzędu. Była prawidłowo zawiadamiana o terminach posiedzeń, brała aktywny w nich udział zgłaszając wnioski dowodowe.

Sąd Apelacyjny w trybie art. 382 k.p.c. zobowiązał pozwanego do wyjaśnienia przyczyn, dla których w decyzji hipotetycznej z dnia 13 lutego 2013 r. przy ponownym ustalaniu kapitału początkowego nie uwzględnił nagród z zysku w latach 1988-1989, 1900, premii dotyczącej roku 1991 wypłaconej w roku 1992.

Organ rentowy w odpowiedzi na zobowiązanie w piśmie procesowym z dnia 9 kwietnia
2014 r. wskazał, że za lata 1988 - 1989 nie uwzględniono nagród z zysku, ponieważ zgodnie z niżej wymienionymi przepisami nie stanowiły one podstawy wymiaru składek:

-rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1987 r. w sprawie zgłaszania pracowników
do ubezpieczenia społecznego oraz składek na ubezpieczenie (Dz. U. Nr 37, poz. 211 ze zm.) obowiązujące od 1 stycznia 1987 r. do 31 grudnia 1989 r.,

- uchwałą Nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń
w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M.P. Nr 15, poz. 85),

- zarządzeniem Nr 21 Prezesa GUS z dnia 18 maja 1984 r. w sprawie Kwalifikacji Składników Wynagrodzeń (Dz. Urz. GUS nr 3 poz. 6).

Natomiast w 1990 r. nie uwzględniono do podstawy kwoty nagrody z zysku, ponieważ została ona wypłacona w kwietniu 1990 r. i organ rentowy przyjął, że nagroda ta dotyczy roku 1989 r.
W związku z tym, że na kserokopii karty wynagrodzeń brak informacji czy pracodawca faktycznie zapłacił składkę od nagrody z zysku za 1989 r. (wypłaconej w 1990 r.), a następnie nie wystąpił
z żądaniem jej zwrotu, organ rentowy nie zaliczył tej kwoty do podstawy wymiaru zgodnie
z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz. U. Nr 7, poz. 41 ze zm.). Organ rentowy nie doliczył również kwoty premii widniejącej na kartach wynagrodzeń za 1992 r.,
a dotyczącej roku 1991, gdyż po podliczeniu poszczególnych składników wynagrodzeń brak kwoty premii w łącznej kwocie brutto (pismo – k. 110-111 a.s., zarządzenie nr 21 – k.127 a.s.).

Po pierwsze wskazać należy, że instytucja tzw. kapitału początkowego wprowadzona ustawą
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.; dalej ustawa emerytalna) jest związana z odmiennymi
od dotychczasowych zasadami ustalania emerytury, którą obecnie oblicza się biorąc pod uwagę sumę składek zgromadzonych na indywidualnym koncie emerytalnym ubezpieczonego w całym okresie ubezpieczenia (art. 25 ust. 1). Dotychczasowe zasady obowiązują jedynie w stosunku do osób urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r. Zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy emerytalnej dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., czyli osób objętych nowymi zasadami obliczania emerytur, które podlegały ubezpieczeniu przed wejściem w życie ustawy, (a więc w okresie kiedy nie było jeszcze obowiązku ewidencjonowania składek na indywidualnych kontach), ustala się kapitał początkowy. Kapitał ten oblicza się według zasad określonych w art. 174, biorąc pod uwagę wysokość tzw. emerytury hipotetycznej, której wysokość uzależniona jest (por. art. 53 ustawy emerytalnej), od podstawy wymiaru oraz ilości (liczby) okresów składkowych i nieskładkowych. Oba te składniki są przy ustalaniu kapitału początkowego zmodyfikowane w stosunku do zasad ogólnych, bowiem do stażu ubezpieczeniowego przyjmuje się okresy składkowe wymienione w art.
6 i nieskładkowe wymienione w art. 7, pomijając okresy podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników i okresy z nimi zrównane (wymienione w art. 10 ust. 1 ustawy) oraz okresy ubezpieczenia
za granicą (art. 8), uwzględniane - pod pewnymi warunkami - do obliczania emerytury na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2005 r., I UK 135/04, OSNP 2005/14/217).

Innymi słowy kapitał początkowy odpowiada wysokości emerytury, jaką osoba zainteresowana otrzymałaby w dniu 1 stycznia 1999 r., gdyby spełniała warunki wymagane do jej przyznania, a więc po pierwsze ustala się podstawę wymiaru kapitału mnożąc wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (nie wyższy od 250 %) przez kwotę bazową, wynoszącą dla celów kapitału początkowego 1.220,89 zł (100 % przeciętnego wynagrodzenia w drugim kwartale kalendarzowym 1998 r.), a następnie wykazane okresy składkowe i nieskładkowe, mnożąc odpowiednio przez
1,3 % (okresy składkowe) i 0,7 % (okresy nieskładkowe) podstawy wymiaru. Do tak obliczonej części świadczenia dodaje się tzw. część socjalną wyliczoną proporcjonalnie do wieku wnioskodawcy, otrzymując w ten sposób wartość emerytury hipotetycznej.

Formuła wymiaru emerytury hipotetycznej tym różni się od formuły wymiaru emerytury powszechnej w systemie zdefiniowanego świadczenia, że kwotę stałą (C) pomniejsza się
o współczynnik „p” (art. 174 ust. 8 ustawy emerytalnej), którego wielkość zależy od wieku ubezpieczonego i posiadanego stażu ubezpieczeniowego w dniu 31 grudnia 1998 r. Ustalając zatem kapitał początkowy wylicza się kwotę emerytury powszechnej, jaką (hipotetycznie) otrzymałby ubezpieczony za wkład do systemu przed reformą emerytalną z 1999 r. Tak wyliczona (według zasad identycznych dla wszystkich ubezpieczonych) emerytura hipotetyczna po pomnożeniu przez liczbę 209 stanowić będzie kapitał początkowy doliczany do podstawy wymiaru emerytury w systemie zdefiniowanej składki (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 r., II UZP 7/13, LEX
nr 1408685). Zgodnie z art. 174 ust. 3 ustawy emerytalnej podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych
10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi, że podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego
w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko organu rentowego wyrażone w piśmie procesowym
z dnia 9 kwietnia 2014 r. w zakresie nieuwzględnienia nagród z zysku za lata 1988 - 1989, ponieważ nie stanowiły one podstawy wymiaru składek, a pozostałe wpisy były nieczytelne, tym samym uznając, że argumentacja apelującej zawarta w piśmie procesowym z dnia 2 maja 2014 r. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1987 r. w sprawie zgłaszania pracowników do ubezpieczenia społecznego oraz składek na ubezpieczenie (Dz. U. Nr 37, poz. 211 ze zm.) obowiązującego od 1 stycznia 1987 r. do 31 grudnia 1989 r. składka
na ubezpieczenie społeczne pracowników wynosiła - z uwzględnieniem ust. 2 i 3 - 38 % podstawy wymiaru składki. W myśl § 6 pkt 6 ww. rozporządzenia podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne pracowników zatrudnionych w uspołecznionych zakładach pracy stanowiły,
z uwzględnieniem § 7 i 8, wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, zaliczone w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej
do wynagrodzeń osobowych, z wyłączeniem wypłat: nagród okolicznościowych wypłacanych
w związku z uroczystym dniem lub też należących do sfery praw honorowych.

Natomiast zgodnie z § 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 14 i 29 uchwały Nr 33 Rady Ministrów z dnia
25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej
(M.P. Nr 15, poz. 85; dalej uchwała Nr 33) obowiązującej od 1 stycznia 1984 r. do 30 marca 2001 r. wynagrodzenia obejmowały wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty wypłacane (wydawane) bezpośrednio pracownikom lub innym osobom fizycznym przez jednostkę gospodarki uspołecznionej, stanowiące wydatki tej jednostki ponoszone na opłacenie wykonywanej na jej rzecz pracy, niezależnie od źródeł finansowania tych wypłat i świadczeń oraz bez względu na podstawę stosunku pracy bądź innego stosunku prawnego lub czynności prawnej,
na których podstawie jest świadczona praca. Do wynagrodzeń nie zaliczano: nagród o charakterze szczególnym, a zwłaszcza nagród państwowych, resortowych o charakterze nagród państwowych, nagród konkursowych, nagród za szczególne osiągnięcia w zakresie prac badawczych oraz zastosowania ich wyników w praktyce, nagród dla wyróżniających się w pracy aktywistów społecznych, nagród za ratownictwo morskie, nagród dla krwiodawców, nagród za upowszechnianie kultury, nagród za osiągnięcia w eksporcie przyznawanych z funduszu nagród Ministra Handlu Zagranicznego i premii i nagród za oszczędne zużycie paliwa płynnego i za oszczędne wykorzystanie ogumienia.

Zgodnie z § 2 ust. 1 uchwały nr 33 wynagrodzenia dzieliły się na: (pkt 1) wynagrodzenia osobowe, (pkt 2) wynagrodzenia bezosobowe, (pkt 3) honoraria, (pkt 4) wynagrodzenia agencyjno-prowizyjne, (pkt 5) nagrody z zakładowego funduszu nagród, (pkt 6) wypłaty z zysku do podziału
i z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach, (pkt 7) rekompensaty pieniężne z tytułu wzrostu cen detalicznych. Nagrody z funduszu nagród tworzonego na podstawie art. 208 § 6 ustawy z dnia
16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz. U. Nr 30, poz. 210 i z 1983 r. Nr 39, poz. 176) traktowano na równi z wypłatami wymienionymi w ust. 1 pkt 6 (§ 2 ust. 2 uchwały nr 33).

Nagrody z zakładowego funduszu nagród obejmowały nagrody wypłacane z tego funduszu, tworzonego na podstawie odrębnych przepisów w uspołecznionych zakładach pracy, z wyłączeniem przedsiębiorstw państwowych objętych przepisami ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 7, poz. 54 i Nr 45, poz. 289) (§ 7 uchwały nr 33).

Wypłaty z zysku do podziału obejmowały nagrody i premie wypłacone z funduszu załogi tworzonego na podstawie odrębnych przepisów z zysku do podziału w przedsiębiorstwach państwowych i innych jednostkach gospodarki uspołecznionej. Wypłaty z nadwyżki bilansowej w spółdzielniach obejmowały premie i nagrody dla członków będących pracownikami i pracowników spółdzielni, a w spółdzielniach pracy - także wypłaty dla członków z tytułu wkładu pracy(§ 8 uchwały nr 33).

Z kolei w okresie od 1 stycznia 1990 r. do 31 grudnia 1998 r. obowiązywało rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz. U. Nr 7, poz. 41 ze zm.), które w § 4 stanowiło,
że składka na ubezpieczenie społeczne pracowników wynosiła, z uwzględnieniem § 5 i 52, 45 % podstawy wymiaru składki. W myśl § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia podstawę wymiaru składek
na ubezpieczenie społeczne pracowników stanowi dochód w gotówce i w naturze z tytułu wykonywania pracy w ramach stosunku pracy, z wyjątkiem: (pkt 1) gratyfikacji (nagród jubileuszowych), (pkt 7) nagród okolicznościowych, wypłacanych w związku z uroczystym dniem lub też należących do sfery praw honorowych, (pkt 8) nagród rzeczowych, (pkt 16) nagród o charakterze szczególnym.

Pozwany również zasadnie uznał, że w 1990 r. nie uwzględniono do podstawy kwoty nagrody z zysku, ponieważ została ona wypłacona w kwietniu 1990 r. i organ rentowy przyjął, że nagroda
ta dotyczy roku 1989 r. W związku z tym, że na kserokopii karty wynagrodzeń brak informacji, czy pracodawca faktycznie zapłacił składkę od nagrody z zysku za 1989 r. (wypłaconej w 1990 r.),
a następnie nie wystąpił z żądaniem jej zwrotu. Organ rentowy nie doliczył również kwoty premii widniejącej na kartach wynagrodzeń za 1992 r., a dotyczącej roku 1991, gdyż po podliczeniu poszczególnych składników wynagrodzeń brak kwoty premii w łącznej kwocie brutto.

Wprawdzie w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, jednakże zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno - rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 9 stycznia 1998 r., II UKN 440/97, OSNP 1998/22/667; 4 lipca 2007 r.,
I UK 36/07, LEX nr 390123, 14 czerwca 2006 r., I UK 115/06, OSNP 2007/17-18/257, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12 stycznia 2012 r., III AUa 1450/11, LEX nr 1110002). Wszystkie składniki wynagrodzenia, które mają być przyjęte do podstawy wymiary świadczenia muszą być ustalone w sposób pewny i nie budzący wątpliwości. Zatem twierdzenia apelującej wskazujące, że niemożliwość odczytania zapisów przez organ rentowy z kart i zaświadczeń pracy pozbawia ją praw nabytych są chybione. Nie można uznać, że nabyła ona jakiekolwiek prawo
do żądania ustalenia wysokości składników wynagrodzenia we wskazany przez siebie sposób. Ubezpieczona musi wykazać zgodnie z art. 6 k.c., że na pewno takie składniki wynagrodzenia otrzymywała, w wysokości nie budzącej wątpliwości, z jakiego tytułu, a także czy stanowiły one podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne.

Ponadto w ocenie Sądu II instancji nie zachodziły przesłanki wskazane w art. 390 § 1 k.p.c., które uzasadniałyby przedstawienie zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu, ponieważ w sprawie nie wystąpiły kwestie prawne budzące poważne wątpliwości, których Sąd Apelacyjny nie mógłby rozstrzygnąć na podstawie stosownych przepisów prawa we własnym zakresie.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.