Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 139/14

POSTANOWIENIE

Dnia 25 czerwca 2014r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Jolanta Kazberuk (spr.)

Sędziowie: SA Barbara Orechwa-Zawadzka

SA Bohdan Bieniek

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2014 r. w B.

sprawy z odwołania A. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o nauczycielskie świadczenia kompensacyjne

na skutek apelacji wnioskodawcy A. A.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 listopada 2013 r. sygn. akt IV U 2423/13

postanawia:

umorzyć postępowanie apelacyjne.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił A. A. prawa do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U. Nr 97, poz. 800).

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca wniósł o ponowne rozpoznanie jego sprawy.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 r., Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Za podstawę faktyczną wyroku Sąd Okręgowy przyjął następujące ustalenia:

Wnioskodawca A. A., urodzony dnia (...), w dniu 19 grudnia 2012 r. złożył wniosek o nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, przedkładając zaświadczenie Kurii Metropolitarnej Archidiecezji W., w której potwierdzone zostało jego zatrudnienie w charakterze wikariusza i nauczyciela religii.

Sąd Okręgowy ustalił, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych do wymaganego okresu pracy w wymiarze co najmniej 20 lat w jednostkach, o których mowa w art. 2 pkt 1 ustawy o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych, zaliczył okres 12 lat, 10 miesięcy i 27 dni. Nie zaliczył natomiast okresów pracy nauczycielskiej – od dnia 1 września 1998 r. do dnia 31 sierpnia 1999 r. i od dnia 1 września 2009 r. do 31 sierpnia 2011 r. z uwagi na to, że wnioskodawca pracował w wymiarze niższym niż ½ obowiązkowego wymiaru zajęć. Nadto, do wymaganego stażu pracy nie zaliczył wnioskodawcy okresu pracy jako nauczyciela – od dnia 3 lutego 1981 r. do dnia 31 sierpnia 1990 r., z powodu nieprzedłożenia za ten okres świadectwa pracy lub zaświadczenia, że katecheza wykonywana była w ramach stosunku pracy. Sąd pierwszej instancji ustalił również, iż okresy te – katechizacji poza szkołą -potwierdzone zostały zaświadczeniem Kurii Metropolitarnej.

Oceniając stan faktyczny sprawy, Sąd pierwszej instancji powołał się na przepisy art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U. Nr 97, poz. 800). Sąd ten podzielił również stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2001r. (III ZP 32/00) oraz w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 17 kwietnia 2013 r. (sygn. akt III AUa 1059/12).

W ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawca w świetle powyższej regulacji nie spełnił warunków do przyznania nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, wbrew stanowisku A. A. zaprezentowanego w odwołaniu, w jego sytuacji nie było wystarczającym legitymowanie się jedynie wymaganym co najmniej 20 letnim okresem pracy nauczycielskiej w 30-letnim ogólnym stażu pracy. Sąd Okręgowy, odwołując się do art. 4 ust. 3 ww. ustawy, wskazał na przesłankę ukończenia wieku 55 lat w ściśle określonym przez ustawę okresie, tj. 2009-2014 bez rozróżnienia na płeć. W rezultacie Sąd ten uznał, iż odwołanie podlegało oddaleniu na mocy art. 477¹⁴§ 1 k.p.c.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył:

Postępowanie w niniejszej sprawie podlega umorzeniu.

Zgodnie z art. 391 § 2 zdanie pierwsze k.p.c., w razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. Wobec skutecznego cofnięcia przez wnioskodawcę środka zaskarżenia, wydanie orzeczenia merytorycznego stało się zbędne i zaistniały przesłanki uzasadniające umorzenie postępowania apelacyjnego w sprawie.

Sąd Apelacyjny miał na uwadze art. 469 k.p.c., który nakazuje badanie skutków związanych z cofnięciem środka odwoławczego w aspekcie słusznego interesu pracownika (ubezpieczonego). W realiach niniejszej sprawy, w której zapadł wyrok oddalający odwołanie, cofnięcie środka odwoławczego przez A. A. nie narusza jego słusznego interesu.

Wobec skutecznego cofnięcia apelacji, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 391 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. orzekł, jak w sentencji postanowienia.

III AUa 139/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE