Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Małgorzata Manowska (spr.)

Sędzia SA– Anna Orłowska

Sędzia SO del. – Tomasz Pałdyna

Protokolant: – sekr. sądowy Beata Pelikańska

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Elektrowni (...) Sp. z o.o. w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 21 grudnia 2012 r.

sygn. akt XVII AmE 141/11

I oddala apelację;

II zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz Elektrowni (...) Sp. z o.o. w K. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 421/13

UZASADNIENIE

Elektrownia (...) sp. z o.o. w K. wniosła odwołanie od decyzji nr (...) z dnia 30 grudnia 2010r. Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wydanej po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej na przedsiębiorcę - Elektrownię (...) sp. z o.o. z siedzibą w K.. Decyzją tą Prezes URE orzekł, że przedsiębiorca nie przestrzegał obowiązku utrzymywania zapasów paliw w ilości zapewniającej utrzymanie ciągłości dostaw energii elektrycznej do odbiorców, określonej w § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych. Za powyższe działanie Prezes URE wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 40.000 zł, co stanowiło 0,0086% przychodu z działalności koncesjonowanej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej osiągniętego przez przedsiębiorcę w 2009r.

W odwołaniu podniesiono zarzuty naruszenia:

1.  przepisów prawa materialnego

a)  art. 56 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 56 ust. 2 pkt 1, ust 3, ust. 6 oraz w zw. z art. 10 ust. 1 Prawa energetycznego oraz w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 12 lutego 2003r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych (Dz.U. Nr 39 poz. 338- dalej jako Rozporządzenie 2003), a w razie przyjęcia, że zawarta w art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 2010r. o zmianie ustawy- Prawo energetyczne oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 21 poz. 104) norma oznacza stosowanie do niniejszej sprawy, traktowanej jako sprawa wszczęta lecz nie zakończona przed dniem wejścia w życie nowelizacji, nie tylko przepisów prawa energetycznego w brzmieniu nadanym nowelizacją, ale także Rozporządzenia 2003 w brzmieniu nadanym mu rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 19 maja 2010r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych (Dz.U. Nr 108 poz. - naruszenie w/w przepisów w zw. z § 2 ust. 1 pkt 2 oraz § 2 ust. la i ust. 2 Rozporządzenia 2003), poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na ich niezastosowaniu i stwierdzeniu przez pozwanego, że zawarta przez powoda umowa wieloletnia na dostawę węgla brunatnego z dnia 3 lipca 2008r. z kopalnią (...) w K. nie spełnia przesłanek zakwalifikowania jej jako umowy pozwalającej na uznanie, że powód wypełnił obowiązek utrzymywania zapasów paliw przez wytwórcę energii elektrycznej i ciepła wykorzystującego jako paliwo węgiel brunatny w rozumieniu powołanych wyżej przepisów i bezprawne uznanie, że u powoda wystąpiły niedobory zapasów węgla brunatnego, podczas gdy powód spełnił wszystkie wymagania stawiane przez pozwanego, pozwalające na uznanie, że powód wypełnił obowiązek, o którym mowa w art. 10 ust. 1 prawa energetycznego w sposób określony w § 2 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 Rozporządzenia 2003

b)  art. 10 ust. 4 pkt 2 Prawa energetycznego poprzez błędne zakwalifikowanie wypełnionych przez powoda formularzy otrzymanych od pozwanego, przedstawiających informacje o wielkości zapasów węgla brunatnego, jako dokumentu (dowodu) dotyczącego ewidencjonowania zapasów, podczas gdy dokumenty te nie mają takiego charakteru, przy jednoczesnym całkowitym pominięciu dowodu w postaci umowy wieloletniej, co skutkuje uznaniem, że pozwany nie przeprowadził czynności kontrolnych w zakresie ustalenia wielkości zapasu paliw, jakie powinny być dokonane w myśl art. 10 prawa energetycznego, skutkiem czego nie przeprowadzono kontroli zapasów w sposób przewidziany w w/w przepisie

c)  art. 10 ust. 1, ust. 1a-1f Prawa energetycznego w związku z nowelizacją przez ich niezastosowanie przy dokonywaniu wykładni art. 56 ust. 1 pkt 2 prawa energetycznego i uznanie, że utrzymywanie zapasu paliwa jest celem samym w sobie, podczas gdy prawo energetyczne przewiduje, że celem utrzymywania zapasu paliwa jest zapewnienie ciągłości dostaw energii elektrycznej lub ciepła odbiorców

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego t.j.

a)  art. 104 § 1 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z § 2 ust. 1 pkt 2 oraz § 2 ust. 2 Rozporządzenia 2003

b)  art. 6, 7, 8, 75, 77 oraz art. 80 k.p.a.

W związku z powyższym wniósł o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania w sprawie, ewentualnie o zmianę decyzji, ewentualnie o uchylenie decyzji do ponownego rozpoznania.

Pozwany- Prezes URE w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję.

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 3 lipca 2008r. pomiędzy Elektrownią (...) sp. z o.o. w K. a Kopalnią (...) S.A. w K. (jako dostawcą) została zawarta umowa na dostawę węgla brunatnego na okres od dnia 1 lipca 2008r. do 31 grudnia 2020r. W artykule 14 umowy strony określiły, że przez cały okres jej obowiązywania dostawca będzie utrzymywał dla potrzeb dostaw, rezerwy węgla brunatnego zapewniające pracę obiektu przez 20 dni. Rezerwa nie może być mniejsza niż 196.000 Mg.

W dniu 10 października 2008r. Prezes URE zwrócił się do Elektrowni (...) o przedstawienie informacji dotyczących realizacji obowiązku utrzymywania zapasów paliw w ilości zapewniającej utrzymanie ciągłości dostaw energii elektrycznej- na załączonych formularzach, wg stanu na dzień 1 listopada 2008r. Odpowiedzi udzielono w dniu 5 listopada 2008r., załączając umowę wieloletnią na dostawy węgla.

W protokole kontroli z grudnia 2008r. stwierdzono niedobór 193.746 Mg w utrzymywanym zapasie węgla brunatnego.

Kolejnej odpowiedzi na pismo Prezesa URE udzielono w dniu 11 grudnia 2008r. i 19 grudnia 2008r.

W protokole kontroli z 22 grudnia 2008 roku stwierdzono niedobór 210.359 Mg w utrzymywanym zapasie węgla brunatnego.

Następnej odpowiedzi na pismo Prezesa URE udzielono w dniu 7 stycznia 2009r. i 13 stycznia 2009r.

W dniu 16 stycznia 2009r. zawiadomiono powoda o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z ujawnieniem nieprawidłowości polegających na nieprzestrzeganiu obowiązku utrzymywania zapasów paliw.

W protokole kontroli z 2 lutego 2009r. stwierdzono niedobór 227.800 Mg w utrzymywanym zapasie węgla brunatnego.

W dniu 6 lutego 2009r. Elektrownia (...) udzieliła kolejnej odpowiedzi w sprawie zapasów.

W protokole kontroli z 26 lutego 2009r. stwierdzono niedobór 173.132 Mg w utrzymywanym zapasie węgla brunatnego.

Kolejnej odpowiedzi powód udzielił 9 marca 2009r.

W protokole z 30 marca 2009r. Prezes URE stwierdził niedobór 139.906 Mg węgla brunatnego.

W dniu 29 maja 2009r. zawiadomiono powoda o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z ujawnieniem kolejnych nieprawidłowości polegających na nieprzestrzeganiu obowiązku utrzymywania zapasów paliw i połączono do wspólnego prowadzenia to postępowanie wraz z postępowaniem wszczętym z urzędu dnia 16 stycznia 2009r.

W dniu 30 grudnia 2010r. Prezes URE wydał zaskarżoną decyzję.

Najwyższa Izba Kontroli w opublikowanej w dniu 14 grudnia 2011r. „Informacji o wynikach kontroli tworzenia i utrzymywania zapasów paliw przez elektrownie i elektrociepłownie”, jako nieprawidłowe oceniła sprawdzanie przez Prezesa URE utrzymywania zapasów paliw przez elektrownie i elektrociepłownie poprzez ankietowe zbieranie informacji.

Zdaniem Sądu Okręgowego odwołanie było zasadne.

Sąd I instancji wskazał, że ustawodawca przypisał szczególne znaczenie zapewnieniu ciągłości dostaw energii elektrycznej lub ciepła do odbiorców, w związku z czym nałożono na przedsiębiorstwa energetyczne obowiązki, w przypadku naruszenia których Prezes URE jest zobligowany do nałożenia na nich kary pieniężnej. Wśród tych szczególnych obowiązków znajduje się również obowiązek utrzymywania zapasów paliw. Powód wbrew zarzutom odwołania, zgodnie z art. 10 ust. 1 prawa energetycznego, jako przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii elektrycznej, był obowiązany do utrzymywania zapasów paliw w ilości zapewniającej utrzymanie ciągłości dostaw energii elektrycznej do odbiorców. Z uwagi na wykorzystywanie węgla brunatnego do wytwarzania energii, winien utrzymywać zapasy tego węgla w ilości odpowiadającej co najmniej dwudziestodobowemu zużyciu.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał również zarzut odwołania, że Prezes URE nie zastosował przy wydawaniu decyzji §2 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 1a rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych, dodanym przez § 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 19 maja 2010r. (Dz.U. z 2010r. Nr 108 poz. 701). Prezes URE prawidłowo uznał, że do sprawy wszczętej, ale nie zakończonej w okresie obowiązywania przepisów dotychczasowych, należy stosować przepisy nowe. Wobec tego, co do zasady, uznał, iż dopuszczalne jest utrzymywanie zapasów węgla brunatnego przez jego dostawcę, na podstawie umowy sprzedaży, zawartej z przedsiębiorstwem energetycznym.

Zdaniem Sądu I instancji kwestią wymagającą rozważenie było natomiast, czy Prezes URE dokonując kontroli w trybie art. 10 ust. 4 pkt 2 Prawa energetycznego dokonał prawidłowej kwalifikacji tej umowy, jak również, jaki jest charakter formularzy, wypełnionych przez powoda przedstawiających informacje o wielkości zapasów węgla brunatnego. Umowa sprzedaży określona w § 2 ust. 1a w/w rozporządzenia (z 12 lutego 2003r. po zmianie z 19 maja 2010r.) winna być zawarta na okres nie krótszy, niż rok, jeżeli transport węgla brunatnego od dostawcy do miejsca jego składowania sąsiadującego z miejscem wytwarzania energii jest realizowany w sposób zapewniający utrzymanie ciągłości dostaw paliwa dla przedsiębiorstwa energetycznego, przy użyciu środków transportu przeznaczonych i wykorzystywanych wyłącznie w tym celu. Z ust. 2 wynika natomiast, że za zapas węgla brunatnego gromadzony i utrzymywany przez dostawcę może być uznany węgiel brunatny w złożu odkrywkowej kopalni węgla brunatnego, przygotowany do wydobycia i dostarczenia do miejsca składowania sąsiadującego z miejscem wytwarzania energii.

Umowa dotycząca dostawy węgla pomiędzy Kopalnią (...) w K. a Elektrownią (...) sp. z o.o. w K. została zawarta na okres od 1 lipca 2008r. do 31 grudnia.2020r., węgiel miał być składowany w złożu odkrywkowej kopalni węgla brunatnego, transportowany w sposób zapewniający utrzymanie ciągłości dostaw za pomocą transportu kolejowego- wagonami samowyładowczymi należącymi do dostawcy. Zdaniem Sądu Okręgowego umowa spełniała więc wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej.

W kwestii sporu, co do interpretacji przez strony art. 14 umowy wieloletniej, dotyczącego utrzymywania zapasów, Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska Prezesa URE, że określono w nim wielkość zapasów, która jak wykazała przeprowadzona przez niego kontrola, okazała się niewystarczająca. Zdaniem Sądu I instancji zdanie pierwsze tego postanowienia wyraźnie bowiem określa obowiązek Kopalni (...) w K. do utrzymywania w złożu rezerw węgla zapewniające pracę elektrowni przez 20 dni. W zdaniu drugim doprecyzowano, że ma być to nie mniej niż 196.000 Mg węgla, co oznacza że jest to ilość minimalna, konieczna w miesiącu o najmniejszym zużyciu węgla. W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób wyprowadzić z zapisów umowy wniosku, że dostawca zobowiązał się do utrzymywania zapasów jedynie 196.000 Mg węgla, o czym świadczy zarówno specyfika kopalni odkrywkowej i wydobycia z niej węgla, właściwości samego węgla, sposób przyjmowania dostaw w elektrowni i rozliczeń za ten węgiel, jak i zapis zdania pierwszego art. 14. Sąd I instancji przyjął więc, że powód posiadał zapasy węgla w określonej przez rozporządzenie wielkości oraz formie- poprzez utrzymywanie przez dostawcę w kopalni odkrywkowej. Prezes URE w toku postępowania administracyjnego dokonał więc w ocenie Sądu Okręgowego błędnych ustaleń faktycznych, co doprowadziło do nałożenia na powoda kary pieniężnej, mimo że wypełnił on swe obowiązki w zakresie utrzymywania zapasów.

Ponadto Sąd Okręgowy uznał, że kontrola przeprowadzona za pomocą formularzy nie spełnia wymogów określonych w art. 10 ust. 4 pkt 2 Prawa energetycznego, podzielając w tym zakresie wnioski Najwyższej Izby Kontroli, zawarte w „Informacji o wynikach kontroli tworzenia i utrzymywania zapasów paliw przez elektrownie i elektrociepłownie”. Taki formularz nie stanowi w jego ocenie dokumentu ewidencjonowania zapasów, a jedynie ankietę o charakterze informacyjnym. Jednocześnie Sąd I instancji stwierdził, że w niniejszym przypadku zarzut braku przeprowadzenia kontroli jest zbyt daleko idący, gdyż Prezes URE dokonał analizy dokumentu w postaci umowy wieloletniej, który stanowił wypełnienie ustawowego obowiązku utrzymywania zapasów paliw.

Biorąc powyższe pod uwagę, na mocy art. 10 ust. 1 Prawa energetycznego w zw. z art.479 ⁵³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy uchylił zaskarżoną decyzję.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości, domagając się jego zmiany poprzez oddalenie odwołania bądź uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Pozwany podniósł zarzuty:

1.  naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

i.  art. 217 § 2 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 maja 2012 r.) w związku z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu w postaci dokumentów, tj. informacji posiadanych zapasach paliw wg stanu na dzień 1 grudnia 2008 r. (karta 51 akt adm.) i na dzień 1 stycznia 2009 r. (karta 68 akt adm.), na podstawie których sporządzono protokół kontroli stanu zapasów paliw na dzień 1 grudnia 2008 r. (karta 63 akt adm.) i na dzień 1 stycznia 2009 r. (karta 82 akt adm.), pomimo, że zawierają oświadczenia Powoda co do ilości posiadanych zapasów paliw na dzień kontroli, które to okoliczności miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co jednoznacznie potwierdza, że Powód nie utrzymywał zapasów paliw w ilości wymaganej przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych (Dz. U. Nr 39, poz. 338, z późn. zm. - zwane dalej „rozporządzeniem”); jak również nie uwzględnienie całości dokumentacji z kontroli Najwyższej Izby Kontroli, w szczególności „Informacji o wynikach kontroli tworzenia i utrzymywania zapasów paliw przez elektrownie i elektrociepłownie” (pismo Prezesa URE z dn. 15.07.2011 r., znak: (...)) oraz opinii Prezesa NIK do stanowiska Prezesa URE w sprawie „Informacji o wynikach kontroli tworzenia i utrzymywania zapasów paliw przez elektrownie i elektrociepłownie”;

ii.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie lakonicznego uzasadnienia wyroku nie zawierającego wskazania faktycznego podstawy rozstrzygnięcia, a mianowicie brak wskazania faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

2.  naruszenia przepisów prawa materialnego, tj.:

i.  art. 65 § 1 k.c. w związku z § 1 i 3 rozporządzenia, poprzez dokonanie błędnej wykładni oświadczenia woli stron umowy wieloletniej na dostawy węgla brunatnego z dnia 3 lipca 2008 r. zawartej pomiędzy Powodem a (...) w K. S.A. (zwanej dalej „umową na dostawy węgla brunatnego”), skutkujące uznaniem, że zapas paliwa w ilości wskazanej w tej umowie (nie mniejszej niż 196 000 Mg) spełnia wymogi ilościowe określone w rozporządzeniu we wszystkich okresach, miesiącach i dobach w poszczególnych latach;

ii.  art. 65 § 1 k.c. w związku z § 2 ust.1 pkt 2 i § 3 rozporządzenia, poprzez dokonanie wykładni oświadczenia woli stron umowy na dostawy węgla brunatnego z pominięciem wskazanych wyżej przepisów rozporządzenia, co skutkowało błędnym uznaniem, że z umowy wynika jednoznacznie, iż dostawca (...) zobowiązał się do utrzymywania zapasów węgla brunatnego w ilości większej niż gwarantowana w umowie (tj. 196 000 Mg), tymczasem zdaniem pozwanego z zapisu art. 14 umowy wynika, iż ilość 196 000 Mg jest tylko ilością gwarantowaną, do utrzymywania której zobowiązała się kopalnia, zatem bezsprzecznie nie wynika z umowy, że w przypadku konieczności utrzymywania zapasu na poziomie wyższym Powód będzie miał zapewniony zapas w ilości wymaganej na dany dzień;

(...).  art. 56 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne poprzez ich niezastosowanie, a także poprzez przyjęcie, że Powód nie naruszył obowiązku wynikającego z art. 10 ust. 1 tej ustawy, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 56 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja nie ma uzasadnionych podstaw prawnych.

Niniejsze postępowanie dotyczyło nałożenia przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku określonego w art. 10 ustęp 1 prawa energetycznego w związku z par. 2 ustęp 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2003 r. w sprawie zapasów paliw w przedsiębiorstwach energetycznych (dalej: rozporządzenie w sprawie zapasów). Kara pieniężna została nałożona na przedsiębiorcę energetycznego na podstawie art. 56 ustęp 1 pkt. 2 prawa energetycznego.

Jak to niejednokrotnie wyjaśnił Sąd Najwyższy, postępowanie o nałożenie kary pieniężnej w związku z niewykonaniem obowiązków wynikających z prawa energetycznego i weryfikacja prawidłowości orzeczenia organu regulacyjnego w tym zakresie powinny odpowiadać standardom takim, jakie obowiązują w sprawie karnej, w tym w szczególności z uwzględnieniem standardów ochrony praw oskarżonego (tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z 30 września 2011 r., III SK 10/11). Oznacza to obowiązek udowodnienia przez organ regulacyjnych wszystkich przesłanek uzasadniających nałożenie kary pieniężnej (art. 6 k.c.) oraz obowiązek rozstrzygania wszelkich wątpliwości na korzyść przedsiębiorcy (art. 5 par. 2 k.p.k.).

Mając na uwadze przedmiot rozpoznania w sprawie niniejszej, Prezes URE zobligowany był do udowodnienia, że powód – jako przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii elektrycznej nie utrzymywał zapasów węgla brunatnego w ilości określonej w par. 2 ustęp 1 pkt. 2 rozporządzenia o zapasach, to jest w ilości odpowiadającej co najmniej dwudziestodobowemu zużyciu. Dowód tych okoliczności nie został, zdaniem Sądu Apelacyjnego, przeprowadzony.

Pomiędzy stronami nie było ostatecznie sporne, że przedsiębiorstwo energetyczne może wywiązywać się z obowiązku nałożonego w art. 10 ustęp1 prawa energetycznego przez zawarcie umowy, o jakiej mowa w par. 2 ustęp 1 [1] rozporządzenia o zapasach. Przed wejściem w życie tego przepisu, obowiązywał i w dalszym ciągu obowiązuje par. 2 ustęp 2 powołanego rozporządzenia, w którym wskazano, że za zapas węgla brunatnego gromadzony i utrzymywany przez dostawcę może być uznany węgiel brunatny w złożu odkrywkowej kopalni węgla brunatnego przygotowany do wydobycia i dostarczenia do miejsca składowania sąsiadującego z miejscem wytwarzania energii. Prawodawca zdecydował się na takie rozwiązanie prawdopodobnie z uwagi na szczególne właściwości węgla brunatnego (w tym możliwość samozapłonu), które uniemożliwiają jego przechowywanie w hałdach, co przyznał pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 14 grudnia 2012 r. Z dniem 3 lipca 2010 r. w par. 2 rozporządzenia o zapasach dodano ustęp 1 [1] precyzujący jakie elementy istotne powinna zawierać umowa z dostawcą. Dlatego istota sporu sprowadzała się, w zasadzie do prawidłowej wykładni umowy z dnia 3 lipca 2008 r. łączącej powoda z Kopalnią (...) S.A. w K.. Wykładnia tej umowy dokonana przez Sąd Okręgowy nie naruszała art. 65 k.c. wbrew twierdzeniom apelacji i Sąd Apelacyjny uznaje ją za własną. Umowa ta zawarta została na okres do 31 grudnia 2020 r., spełnia zatem warunek umowy zawartej na okres nie krótszy niż rok. W art. 14 umowy strony zawarły następujące postanowienie „Przez cały okres obowiązywania umowy dostawca będzie utrzymywał dla potrzeb dostaw, w ramach niniejszej umowy rezerwy węgla brunatnego zapewniające pracę obiektu przez 20 dni. Rezerwa nie może być mniejsza niż 196.000 Mg.” Nie jest sporne pomiędzy stronami, że wielkość 196.000 Mg nie zawsze jest wystarczająca dla zapewnienia pracy Elektrociepłowni przez okres 20 dni. Prawidłowa jest jednak wykładnia zastosowana przez Sąd I instancji, a polegająca na przyjęciu, że ilość 196.000 Mg węgla jest ilością minimalną, konieczną do zapewnienia pracy Elektrociepłowni w miesiącu o najmniejszym zużyciu węgla. Sformułowanie „nie mniej niż” wskazuje na taką właśnie intencję stron - podmiotów profesjonalnie działających na rynku węglowym, jak to wskazuje strona powodowa. Jest to przy tym niejako wykładnia autentyczna, bo pochodząca od podmiotu, który złożył oświadczenie woli. Jeśli natomiast Prezes URE twierdził, że intencja stron umowy była odmienna, na co np. mógłby wskazywać sposób wykonywania tej umowy, to powinien na tę okoliczność zgłosić wnioski dowodowe, chociażby o przesłuchanie osób, które składały oświadczenia woli w imieniu powoda oraz w imieniu Kopalni (...) S.A. w K.. Żadne wnioski dowodowe na tę okoliczność nie zostały złożone.

Nie powiodła się również, zdaniem Sądu Apelacyjnego, kontrola utrzymania właściwych zapasów węgla brunatnego przez powoda. Zostało to spowodowane faktem, że ustawodawca, nakładając w art. 10 ustęp 1 prawa energetycznego w związku z par. 2 ustęp 1 pkt. 2 i ustęp 1[1] rozporządzenia o zapasach obowiązek zapewnienia zapasów węgla brunatnego uczynił to w sposób, który fizycznie jest niemierzalny dla organu regulacyjnego u powoda. Węgiel bowiem ma być składowany w złożu odkrywkowej kopalni węgla brunatnego i transportowany w sposób zapewniający utrzymanie ciągłości dostaw za pomocą transportu kolejowego. Dostarczony węgiel nie pozostaje zatem u powoda w hałdzie w ilości pozwalającej na utrzymanie wytwarzania energii przez okres 20 dni, co jest zgodne z par. 2 ustęp 1 [1] i ustęp 2 rozporządzenia o zapasach. Ryzyko takiego stanu rzeczy nie może jednak obciążać przedsiębiorcy, gdyż to organ regulacyjny powinien udowodnić nie wykonanie przez Elektrociepłownię obowiązku wynikającego z art. 10 ustęp 1 prawa energetycznego oraz par. 2 ustęp 1 pkt. 2 rozporządzenia o zapasach. Dowód taki nie został przeprowadzony, w szczególności przez dokonanie analizy dokumentów dotyczących ewidencjonowania zapasów (art. 10 ustęp 4 pkt. 2 prawa energetycznego), dowodów dostaw, faktur itp.

Błędnie podnosi skarżący naruszenie art. 217 par. 2 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym przed 3 maja 2012 r.) w związku z art. 227 k.p.c. przez pominięcie przez Sąd I instancji dowodu z dokumentów, to jest informacji o posiadanych zapasach paliw według stanu na dzień 1 grudnia 2008 r. i na dzień 1 stycznia 2009 r., pomimo, że zawierają one oświadczenie powoda o niewystarczających ilości zapasów węgla brunatnego. Wbrew temu, co twierdzi pozwany, powód takiego oświadczenia nie złożył. Z informacji udzielonej przez powoda w dniach 11 grudnia 2008 r. oraz 7 stycznia 2009 r. wynika, że nie udzielił on odpowiedzi na pytanie co do stanu zapasów węgla brunatnego utrzymywanego przez dostawcę używając formuły „nie dotyczy” i wskazując, że pytanie zawarte w formularzu dotyczy jedynie tych przedsiębiorstw energetycznych, do których węgiel brunatny dostarczany jest z kopalni taśmociągami (k 55 i 68 akt adm. – pytanie 3 oraz tabela 3 kolumna druga). Pomimo to pozwany sporządził protokoły kontroli zawierające podstawy do stwierdzenia, że powód nie wywiązał się z obowiązku określonego w art. 10 ustęp 1 prawa energetycznego. W tym stanie rzeczy nie można uznać, aby Sąd Okręgowy pominął wskazywane przez pozwanego dokumenty. Dokumenty te nie stanowią natomiast analizy dokumentacji ewidencyjnej, zawierają oświadczenie pochodzące od powoda, które nie zawiera odpowiedzi na pytanie o stan zapasów węgla brunatnego u dostawcy z powodu błędnego sformułowania formularza informacyjnego. Nie uprawniało to jednak Prezesa URE do przyjęcia naruszenia przez powoda obowiązku określonego w art. 10 ustęp 1 prawa energetycznego i nałożenia kary pieniężnej,

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 328 par. 2 k.p.c. Przepis ten bowiem może doznać naruszenia tylko wówczas, gdy braki w uzasadnieniu wyroku sądu są tak duże, że w istocie nie wiadomo jaki stan faktyczny został ustalony w sprawie i orzeczenie nie poddaje się kontroli instancyjnej. Sytuacja taka nie zachodzi w rozpoznawanej sprawie.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd Apelacyjny uznał apelację za bezzasadną i na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak na wstępie.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.