Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Bazelan (spr.)
Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Iwona Tchórzewska

Sędzia Sądu Rejonowego Marta Postulska-Siwek (del.)

Protokolant Starszy sekretarz sądowy Krystyna Melchior

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2014 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z wniosku L. M.

z udziałem W. M.

o podział majątku wspólnego

na skutek apelacji wnioskodawczyni L. M.

od postanowienia Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 20

grudnia 2013 roku, sygn. akt I Ns 917/11

postanawia:

I. zmienić częściowo zaskarżone postanowienie:

a) w punkcie II. i IV. w ten sposób, że obniżyć zasadzoną w punkcie II. od

L. M. na rzecz W. M. spłatę w kwocie 95217 zł

(dziewięćdziesiąt pięć tysięcy dwieście siedemnaście złotych) do kwoty 92299

zł (dziewięćdziesiąt dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych)

oraz obniżyć drugą ratę z kwoty 45217 (czterdzieści pięć tysięcy dwieście

siedemnaście złotych) do kwoty 42299 zł (czterdzieści dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych);

b) w punkcie V. w ten sposób, że zasądzić od W. M. na rzecz L. M. kwotę 1537,13 zł (tysiąc pięćset trzydzieści siedem złotych trzynaście groszy) tytułem zwrotu części wydatków;

II.  oddalić apelację w pozostałej części;

III.  stwierdzić, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane
z jego udziałem w sprawie;

IV.  przyznać adwokat M. N. od Skarbu Państwa - Sądu
Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie kwotę 1476 zł (tysiąc czterysta
siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną
świadczoną wnioskodawczyni z urzędu w drugiej instancji.

II Ca 288/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie:

I.  dokonał podziału majątku wspólnego L. M. i W. M. w ten sposób, że przyznał L. M. wchodzące w skład tego majątku spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L., znajdujące się w zasobie mieszkaniowym Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w L.;

II.  zasądził od L. M. na rzecz W. M. spłatę w kwocie 95.217 zł, płatną w dwóch ratach, z których: pierwsza w kwocie 50.000 zł w terminie 9 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia, druga w kwocie 45.217 w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia, z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi zapłaty którejkolwiek z tych rat;

III. zasądził od W. M. na rzecz L. M. kwotę 3.606,50 zł z tytułu zwrotu połowy nakładów na przedmiot wspólnego prawa;

IV.  oddalił wniosek L. M. o rozliczenie nakładu na majątek wspólny w zakresie kwoty 5.836 zł;

V.  oddalił wniosek L. M. o zasądzenie na jej rzecz od W. M. kwoty 25.260,32 zł z tytułu zwrotu połowy wydatków na przedmiot wspólnego prawa;

VI. zasądził od W. M. na rzecz L. M. kwotę 500 zł z tytułu zwrotu części kosztów postępowania;

VII.  ustalił wartość przedmiotu podziału majątku wspólnego na kwotę 216157zł;

VIII.  nakazał pobranie od W. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie kwoty 766,80 zł z tytułu części nieuiszczonych kosztów sądowych;

IX.  przejął na rachunek Skarbu Państwa pozostałą część nieuiszczonych kosztów sądowych;

X.  przyznał adwokat M. N. z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 4.428 zł, obejmującą kwotę 828 zł podatku od towarów i usług, którą nakazuje wypłacić na jej rzecz z sum budżetowych Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie).

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia Sądu Rejonowego:

Prawomocnym wyrokiem z dnia 27 grudnia 1995 roku, w sprawie I C 154/95, Sąd Wojewódzki w Zamościu rozwiązał małżeństwo W. M. z L. M., zawarte dnia l grudnia 1979 roku, przez rozwód z winy W. M.. L. M. i W. M. nie zawierali ze sobą żadnych majątkowych umów małżeńskich.

W czasie trwania ich związku małżeńskiego, w dniu 8 czerwca 1981 roku, zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w L. przydzielił L. M., jako jej członkowi spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego o powierzchni użytkowej 60,10 m2 numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L. z jednoczesnym wskazaniem, że w tym lokalu mają prawo zamieszkać również jej mąż W. M. i ich synowie K. M. i P. M..

Pieniądze na pokrycie wymaganej części wkładu budowlanego związanego z prawem do tego lokalu mieszkalnego L. M. miała zgromadzone jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego z W. M. - w kwocie 57.893,10 starych (przed denominacją) zł - na jej książeczce mieszkaniowej, a bezpośrednio przed wydaniem tego przydziału miała ona obowiązek uzupełnienia tego wkładu o kwotę 12.956,90 zł, która została przez nią wpłacona na rzecz tej Spółdzielni z jej i W. M. z ich pieniędzy pochodzących z ich wynagrodzeń za pracę, ponieważ oboje wtedy stale pracowali zarobkowo.

Po dokonaniu tego przydziału lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L. zamieszkała w nim L. M. wraz z jej mężem W. M. oraz ich dziećmi. W związku z tym L. M. i W. M. wraz z opłacaniem należności związanych z korzystaniem z tego lokalu mieszkalnego spłacali również ratalnie kredyt zaciągnięty przez Spółdzielnię Mieszkaniową (...) w L. na wybudowanie tego lokalu mieszkalnego; pieniądze na spłacanie tych należności mieli z uzyskiwanych przez nich zarobków.

W połowie lat 1980-tych W. M. wyjechał do Republiki Federalnej Niemiec w celu podjęcia tam okresowej tylko pracy zarobkowej, a jego żona L. M. pozostała wraz z ich dziećmi w L., mieszkając w lokalu mieszkalnym numer (...) w budynku przy ulicy (...).

Początkowo ten pobyt W. M. w Niemczech nie wpłynął w sposób istotny na jego relacje z jego żoną L. M.; w tym czasie bowiem utrzymywał on kontakt z L. M., przysyłał lub przywoził jej pieniądze i artykuły żywnościowe i przemysłowe. W tym czasie L. M. przyjeżdżała do niego do Republiki Federalnej Niemiec w celu odwiedzin.

W połowie 1989 roku W. M. i L. M. dokonali wpłaty, z ich środków pochodzących z ich zarobków, a przede wszystkim z zarobionych przez niego w Niemczech pieniędzy, na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w L. kwoty 271.585 starych złotych z tytułu całkowitej spłaty kredytu zaciągniętego przez tę Spółdzielnię w celu sfinansowania kosztu budowy lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L..

W związku z tym L. M. i W. M. od tej daty nie mają żadnych zobowiązań wobec Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w L. z tytułu wkładu budowlanego związanego ze spółdzielczym własnościowym prawem do tego lokalu mieszkalnego.

W pierwszej połowie lat 1990-tych relacje W. M. i jego żony L. M. znacznie pogorszyły się. W. M., stale przebywający w Republice Federalnej Niemiec, poznał tam inną kobietę, z którą się związał i w związku z tym ich związek małżeński, na skutek jego powództwa, został rozwiązany.

Również po rozwodzie L. M. nadal mieszkała z jej i jej byłego męża W. M. synami P. M. i K. M. w lokalu mieszkalnym numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L.. Tylko ona ponosiła wszystkie opłaty związane z korzystaniem z tego lokalu mieszkalnego. W okresie od dnia l marca 2001 roku do końca marca 2012 roku L. M. wydatkowała (zapłaciła Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w L.) na wszystkie należności związane z korzystaniem zajmowanego przez nią i okresowo jej i W. M. są dorosłych już synów lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L. łączną kwotę 50.520,65 zł z tytułu tak zwanego czynszu spółdzielczego, obejmującego również należności z tytułu ogrzewania mieszkania i zużytego w nim gazu ziemnego.

Wobec tego, że stolarka okienna oraz drzwi wejściowe w tym lokalu mieszkalnym były w bardzo złym stanie technicznym L. M. zdecydowała się dokonać ich wymiany. Z tytułu wymiany wszystkich okien poniosła (w 2003 roku) łączny koszt w wysokości 6.043,05 zł, a w związku z wymianą drzwi wejściowych (w 2009 roku) kwotę 1.170 złotych.

W dniu 2 lutego 2010 roku L. M. wniosła do Sądu Okręgowego w Lublinie o wszczęcie egzekucji alimentów zasądzonych na jej rzecz od W. M.. Dokumenty w tej sprawie zostały wysłane do organu przyjmującego na terytorium Niemiec do dalszego postępowania. Jednak z informacji uzyskanych od tego organu wynika, że po przeprowadzeniu kontroli sytuacji materialnej W. M. stwierdzono, że wysokość osiąganych przez niego dochodów uniemożliwia uzyskanie tych alimentów w ramach przymusowej egzekucji. W związku z taką sytuacją zaległość alimentacyjna W. M. wobec L. M. jest znacznej wysokości.

L. M. (lat 61) jest obecnie osobą samotną i sama mieszka w lokalu mieszkalnym numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L.. Utrzymuje się z emerytury z ubezpieczenia społecznego w wysokości 1.600 złotych miesięcznie. Nie ma innych dochodów.

W. M. ma obecnie 63 lata. Stale mieszka w Republice Federalnej Niemiec wraz ze swoją obecną żoną, z którą ma dwóch synów (w wieku 22 i 13 lat), w wolnostojącym domu mieszkalnym o powierzchni około 200 m2 i przeciętnym wyposażeniu; ma kilka dostawczych samochodów. Pracuje zarobkowo i z tej pracy uzyskuje miesięcznie kwotę 1350 euro; nie ma innych dochodów. Jego żona również pracuje i uzyskuje z tego tytułu dochody w podobnej wysokości. Obaj ich synowie nadal się uczą.

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) w budynku przy ulicy (...) w L. jest jedynym składnikiem majątku wspólnego L. M. i jej byłego męża W. M.. Rynkowa wartość prawa do tego lokalu mieszkalnego wynosi kwotę 216.157 złotych, według jego stanu technicznego w dacie 5 czerwca 1996 roku i aktualnie obowiązujących cen.

Rynkowa wartość prawa do tego lokalu mieszkalnego wynosi kwotę 222.200 złotych, według jego obecnego stanu technicznego, to jest z uwzględnieniem dokonanej przez L. M. wymiany (w 2005 roku) okien, i aktualnie obowiązujących cen.

Uiszczona jeszcze przed przydziałem prawa do tego lokalu mieszkalnego na poczet zaliczki na wymagany wkład budowlany kwota 57.893,10 starych złotych (pochodząca ze zlikwidowanej przez L. M. jej książeczki mieszkaniowej) stanowiła 11,90% kosztu wybudowania tego lokalu mieszkalnego, to jest wkładu budowlanego związanego z prawem do lokalu, czyli kwotę 25.723 złote w odniesieniu do jego wartości rynkowej według stanu w dniu 5 czerwca 1996 roku, a kwotę 26.442 złote w odniesieniu do tej wartości według aktualnego stanu lokalu.

Uiszczona przez L. M. i W. M., przy przydziale lokalu, kwota 12.956,90 starych złotych stanowiła 2,70% kosztu wybudowania tego lokalu mieszkalnego, to jest wkładu budowlanego związanego z prawem do lokalu, czyli kwotę 5.836 złotych w odniesieniu do jego wartości rynkowej według stanu w dniu 5 czerwca 1996 roku, a kwotę 5.999 złotych w odniesieniu do tej wartości według aktualnego stanu lokalu.

Odwołując się do art. 31-33 k.r.o. w brzmieniu sprzed 20 stycznia 2005 roku ( z uwagi na datę ustania wspólności majątkowej przed tą datą) Sąd Rejonowy wskazał, że jedynym składnikiem majątku wspólnego małżonków M. jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w L., które w oparciu o art. 212 § 2 k.c. przyznał wnioskodawczyni jako, że stanowi ono jej centrum życiowe.

Uznając za uzasadnione żądanie wnioskodawczyni uwzględnienia jej nakładu z majątku odrębnego na majątek wspólny, to jest na przedmiotowe prawo do lokalu w zakresie równowartości kwoty 57.893,10 starych złotych jako pochodzącej z jej oszczędności zgromadzonych przed zawarciem przez nią związku małżeńskiego z uczestnikiem (art. 33 pkt l i 2 k.r.o.) Sąd Rejonowy wskazał, że równowartość tej kwoty to kwota 25.723 złote, a wartość przedmiotowego prawa (według stanu lokalu w dacie ustania wspólności majątkowej małżeńskiej i cen aktualnych) wynosi kwotę 216.157 złotych, wobec czego spłata należna uczestnikowi wynosi kwotę 95.217 złotych (według następującego obliczenia: 216.157 złotych - 25.723 złote = 190.434 złote/2 = 95.217 złotych). Przedmiotową spłatę Sąd Rejonowy rozłożył na dwie raty płatne w terminach 9 i 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia.

Sąd uznał za nieudowodnione stwierdzenie, że uiszczona w 1981 roku kwota 12.956,90 starych złotych na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w L. bezpośrednio przed przydziałem na rzecz wnioskodawczyni prawa do przedmiotowego lokalu mieszkalnego tytułem brakującej części zaliczki na związany z tym prawem wkład budowlany, pochodziła z majątku odrębnego wnioskodawczyni.

Na mocy art. 686 k.p.c. w związku z art. 567 § 3 k.p.c. i art. 618 § l zdanie pierwsze k.p.c. oraz art. 207 k.c. Sąd Rejonowy uwzględnił roszczenie wnioskodawczyni o rozliczenie dokonanych przez nią (w podanym wyżej zakresie) nakładów na przedmiotowe mieszkanie, a więc co do całej wydatkowanej przez nią kwoty 7.213,05 zł, z której kwota 6.043,05 zł to wydatek na wymianę stolarki okiennej, a kwota l. 170 złotych była wydatkowana przez nią na wymianę drzwi wejściowych do lokalu, co skutkowało zasadnością żądania wnioskodawczyni zasądzenia na jej rzecz od uczestnika powołowy tej kwoty, a więc żądanej przez nią kwoty 3.606,50 zł

Natomiast za niezasadne Sąd uznał roszczenie wnioskodawczyni o zasądzenie od uczestnika na jej rzecz kwoty 25.260,32 zł z tytułu poniesionych przez nią wydatków na utrzymanie lokalu w okresie od marca 2001 roku do marca 2012 roku. W ocenie Sądu do takich kosztów nie mogą być wliczane koszty związane z zużyciem przez wnioskodawczynię takich mediów jak centralne ogrzewanie, gaz ziemny, z których korzystała tylko wnioskodawczyni, a w istocie rzeczy nie były one w ogóle konieczne do utrzymania przedmiotowego lokalu w należytym stanie, skoro ten lokal znajduje się w budynku wielomieszkaniowym zbudowanym z tak zwanej wielkiej płyty, a nie w małym budynku wolnostojącym. Nie było także według Sądu żadnych podstaw do stwierdzenia w sposób jednoznaczny lub chociażby przybliżony, jakie konkretnie składniki tak zwanego (potocznie) czynszu spółdzielczego musiałyby być zapłacone przez uprawnionego z tytułu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego niezależnie od korzystania przez oznaczoną osobę z tego lokalu dla celów bytowych, czy jakichkolwiek innych, w szczególności z tytułu funduszu remontowego, szeroko rozumianego zarządu w zakresie części wspólnych budynku, czy też całej nieruchomości. Dlatego przedmiotowe roszczenie (żądanie) wnioskodawczyni podlegało w całości oddaleniu.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 520 § 1 k.p.c. oraz art. 113 ust. l ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od tego postanowienia wniosła L. M. zaskarżając je w części w zakresie: pkt II w części zasądzającej od L. M. na rzecz W. M. spłatę w kwocie 95.217 zł oraz w zakresie drugiej spłaty w kwocie 45. 217 zł i w pkt IV oraz V w całości.

Wnioskodawczyni zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania cywilnego mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § l k.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, a to wydaniu orzeczenia bez wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, a przejawiającym się w dowolnym uznaniu, iż zeznania wnioskodawczyni nie są wiarygodne w zakresie środków przeznaczonych z jej majątku osobistego na dopłatę pozostałej części zaliczki na związany z prawem do przedmiotowego lokalu mieszkalnego wkład budowlany w kwocie 5 836 zł (nowych) dacie 1981r., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego tj., dowodów z dokumentów, zeznań świadków, prowadzi do konstatacji, iż wpłata własna 5 836zł stanowiła w całości majątek osobisty wnioskodawczyni;

2.  naruszenie przepisów postępowania cywilnego mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § l k.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, a to wydaniu orzeczenia bez wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, a przejawiającym się w dowolnym uznaniu, iż zeznania świadków B. B., P. M. oraz M. I. w zakresie wiedzy na temat źródła pochodzenia środków pieniężnych wydatkowanych na uzupełnienie przez wnioskodawczynię w 1981r. brakującej części zaliczki na
związany z prawem do przedmiotowego lokalu mieszkalnego wkład budowlany, są nielogiczne i niezgodne z doświadczeniem życiowym, podczas gdy brak ku temu podstaw z uwagi na fakt, iż świadek B. B. oraz M. I. były osobami blisko związanymi z wnioskodawczynią od lat 70tych i znały jej sytuację tak rodzinną jak i majątkową, natomiast świadek P. M. posiadał konkretną wiedzę co do powyższego tak od wnioskodawczyni, jak i od jej rodziców, a zeznania tychże świadków korelują z zeznaniami wnioskodawczyni oraz uczestnika co do przedmiotowego roszczenia L. M.;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zapadłego wyroku, polegający na ustaleniu, iż kwota 5 836 zł wpłacona do Spółdzielni Mieszkaniowej (...) tytułem brakującej części zaliczki na związany z tym prawem wkład budowlany w dacie 1981r., pochodziła ze środków zgromadzonych przez wnioskodawczynię oraz uczestnika z tytułu świadczonej przez nich pracy zarobkowej, podczas gdy brak ku temu podstaw wobec tego, iż w dacie przydziału mieszkania uczestnik nie pracował, nie posiadał żadnych
zasobów majątkowych, natomiast wnioskodawczyni w chwili przydziału była czynna zawodowo, z którego to tytułu otrzymywała wynagrodzenie wystarczające jedynie na utrzymanie stron i potrzeby dnia codziennego.;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zapadłego wyroku, polegający na ustaleniu, iż brak jest przesłanek do uznania roszczenia wnioskodawczyni w przedmiocie rozliczenia nakładów koniecznych poniesionych przez nią tytułem wydatków na utrzymanie lokalu od marca 2001r. do marca 2012 r. w wysokości 25 260, 32 zł, podczas gdy brak ku temu podstaw z uwagi na fakt, iż w/w żądanie wynika z tytułu łączącej strony współwłasności ułamkowej w czasookresie objętym przedmiotowym roszczeniem, z którą to wiążą się zobowiązania finansowe zarówno po stronie wnioskodawczyni jak i uczestnika.

Wnioskodawczyni wniosła o:

1.zmianę pkt II. zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie od L. M. na rzecz W. M. spłaty w kwocie 92.299 płatną w dwóch ratach, z których:

- pierwsza w kwocie 50 000 zł w terminie 9 miesięcy od dnia
uprawomocnienia się postanowienia

- druga w kwocie 42 299 zł w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia;

2.  zmianę pkt IV zaskarżonego wyroku przez dokonanie rozliczenia nakładu poczynionego przez wnioskodawczynię L. M. z majątku osobistego na majątek wspólny stron stanowiący spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w L. przy ul. (...) w postaci wkładu budowlanego w kwocie 5 836 zł;

3.  zmianę pkt V zaskarżonego wyroku poprzez dokonanie rozliczenia nakładów koniecznych poniesionych przez wnioskodawczynię L. M. na przedmiot wspólnego prawa tytułem opłat eksploatacyjnych w ten sposób, że zasądzić na jej rzecz od Uczestnika spłatę w wysokości 25 260,32 zł;

4.  zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni kosztów postępowania odwoławczego według norm prawem przepisanych;

5.  zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym według norm prawem przepisanych na rzecz adw. M. N. od Skarbu Państwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest uzasadniona jedynie w części.

Słuszne są zarzuty apelacji dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenia w tym zakresie art. 233 § 1 k.p.c. co do źródła pochodzenia środków w kwocie 12.956,90 starych złotych (o obecnej równowartości 5836 zł) wpłaconych do Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w L. bezpośrednio przed przydziałem prawa do lokalu mieszkalnego tytułem brakującej części wkładu budowlanego.

Mianowicie Sąd Rejonowy uznał, że wnioskodawczyni nie udowodniła jakoby przedmiotowa kwota dopłacona do wkładu pochodziła z jej majątku odrębnego i ustalił, że kwota ta pochodziła z wynagrodzeń za pracę małżonków M., podczas gdy sam uczestnik wprost przyznał, że środki te pochodziły z darowizny otrzymanej przez wnioskodawczynię (pismo k. 399). Tym samym okoliczność ta nie wymagała dowodu (art. 229 k.p.c.), nie zachodziły też podstawy do tego aby uznać, że przyznanie to budzi wątpliwości. Na pochodzenie środków przeznaczonych na wkład budowlany od rodziców wnioskodawczyni wskazywali obok wnioskodawczyni świadkowie P. M., M. I. i B. B., zaś uczestnik, choć początkowo przedstawiał odmienne twierdzenia, to już po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ostatecznie podał, że nie kwestionuje tej okoliczności. Sytuacja ta wskazuje, że jego stanowisko było przemyślane i nastąpiło już po analizie zebranych dowodów i brak było podstaw do podważenie ich mocy dowodowej.

Dlatego też Sąd Okręgowy uwzględnił apelację w zakresie, w jakim zmierzała do rozliczenia przedmiotowej kwoty 12 956, 90 st. zł (obecnie o równowartości 5836 zł) jako nakładu z majątku odrębnego wnioskodawczyni (art.33 pkt 2 k.r.o. w zw. z art. 45 § 1 k.r.o), co skutkowało zmianą zaskarżonego postanowienia w punkcie II. i IV. na mocy art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. i obniżeniem zasądzonej spłaty do kwoty 92299 zł {95217- (5836:2)} i w konsekwencji wysokości drugiej raty do kwoty 42299 zł.

Natomiast za nieuzasadnione w większości uznał Sąd Okręgowy zarzuty apelacji dotyczące braku rozliczenia wydatków poczynionych przez L. M. z tytułu opłat za lokal przy ul. (...) w L..

Nie ulega wątpliwości, że od wielu lat to wnioskodawczyni ponosi wszelkie koszty związane z lokalem, w tym opłaty do Spółdzielni, opłaty za media, itp. Stwierdzenia Sądu pierwszej instancji były trafne co do tego, że brak było podstaw do rozliczenia całości tych opłat uiszczonych do Spółdzielni, gdyż wnioskodawczyni nie wykazała wysokości poniesionych na majątek wspólny wydatków, które obciążałyby także uczestnika. Nie ulega wątpliwości, że w ramach uiszczanych przez wnioskodawczynię do Spółdzielni kwot mieściły się co najmniej w części koszty, które nie były związane z utrzymaniem bezpośrednio samego lokalu (a które obciążałyby także współuprawnionego uczestnika), ale także wydatki związane z zaspokajaniem potrzeb osób mieszkających w lokalu, tj. samej wnioskodawczyni. Koszty zużycia wody, gazu, energii cieplnej (w większości), wywozu nieczystości, itp. winny ponosić w stosunkach pomiędzy współuprawnionymi, te osoby, które z tych usług korzystały w danym momencie, nie wszyscy uprawnieni do lokalu (niezależnie od tego kto jest obowiązany do pokrycia tych kosztów wobec osób trzecich).

Biorąc pod uwagę powyższe i to, że wyłącznie wnioskodawczyni była w posiadaniu i korzystała ze wspólnego lokalu, to należy stwierdzić, iż nie miała ona podstaw do żądania od uczestnika zwrotu poniesionych przez siebie tego rodzaju kosztów, które były związane z zaspokajaniem jej potrzeb i nie można uznać, że stanowiły one wydatek na majątek wspólny. Natomiast w niniejszym przypadku brak było danych jaką część pokrytych opłat stanowiły te wydatki i ciężary, które są ściśle związane ze wspólnym lokalem (tzw. eksploatacja, podatki, fundusz remontowy, ubezpieczenia, itp.), a jaką część te związane np. z korzystaniem z mediów i w konsekwencji, w jakim zakresie ewentualnie uczestnik byłby zobowiązany do ich zwrotu. Złożone do akt dokumenty ze Spółdzielni (analiza kont k.9-34, k.132-196) obejmują jedynie ogólne naliczenia za kolejne miesiące bez rozbicia na poszczególne składniki opłat. Oznacza to, że wnioskodawczyni nie udowodniła swojego roszczenia co do wysokości (art. 6 k.c.).

Z tych względów apelacja w tym zakresie (z pewnym wyjątkiem, o którym poniżej) podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Mianowicie niezależnie od powyższego należy wskazać, że nie w pełni można się zgodzić ze stwierdzeniami Sądu Rejonowego jakoby wszystkie koszty związane z centralnym ogrzewaniem winny obciążać wyłącznie wnioskodawczynię, gdyż nie były one w ogóle konieczne do utrzymania przedmiotowego lokalu w należytym stanie. Mianowicie koszt ogrzewania lokalu należy w pewnym zakresie także do wydatków związanych z samym lokalem, gdyż ogrzewanie jest w świetle i zasad prawidłowej gospodarki niezbędne do utrzymania wspólnej rzeczy w niepogorszonym stanie i nie ma przy tym znaczenia, że lokal znajduje się w budynku wielomieszkaniowym. Dlatego też inni współuprawnieni także obowiązani są uczestniczyć stosownie do swojego udziału, w pokrywaniu części kosztów z tego tytułu, choć nie w całości, gdyż niewątpliwie znaczna cześć zużytego ogrzewania służy wyłącznie potrzebom osób zajmujących mieszkanie.

W dokumentach dotyczących wysokości naliczeń opłat za mieszkanie przy ul. (...) w L. znajduje się odrębna pozycja dotycząca rozliczenia centralnego ogrzewania, łącznie obejmująca wpłaty w wysokości 3074 zł 27 gr (k.161, 174, 187, 191, 193). Nie obejmuje ona pełnej kwoty, którą ponosiła wnioskodawczyni za ogrzewanie, a jedynie dopłatę wynikającą z corocznego rozliczenia, wskazuje na to usytuowanie tej pozycji jedynie raz w roku w pierwszym półroczu. W ocenie Sądu Rejonowego w tej części kosztów centralnego ogrzewania (jako związanej z utrzymaniem lokalu) winien z uwagi na powyższe uczestniczyć także współuprawniony W. M.. Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie także w punkcie V. zasądzając od W. M. na rzecz L. M. kwotę 1537, 13 zł tytułem połowy poniesionych w tym względzie wydatków.

Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy o adwokaturze oraz na podstawie § 19 w zw. z § 7 pkt 10 w zw. z § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 i w zw. z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd Okręgowy przyznał adwokat M. N. wynagrodzenie (wraz z podatkiem VAT) za pomoc prawną świadczoną uczestnikowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w postanowieniu.