Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2011 r. numer (...), wydaną na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a, ust. 2, ust. 2a pkt 3, ust. 3 i ust. 6 w związku z art. 9a ust. 1a pkt 1 i ust. 8 i art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (dalej: Pr. Energ.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, po przeprowadzeniu postepowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) spółce akcyjnej w Ł. Prezes UOKiK w punkcie 1 orzekł, że przedsiębiorstwo energetyczne (...) spółka akcyjna (dalej: (...)) nie wywiązało się w roku 2010 z określonego w art. 9a ust. 8 ustawy Prawo energetyczne obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 91 ust. 1 ustawy- Prawo energetyczne, wydanych dla elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej albo uiszczenia opłaty zastępczej, obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 8a ustawy - Prawo energetyczne.

W punkcie 2 decyzji Prezes URE nałożył na (...) karę pieniężną w kwocie 67.284,65 złotych za działanie opisane w punkcie 1 decyzji.

Od powyższego rozstrzygnięcia, powód (...) wniósł odwołanie - zaskarżając decyzję Prezesa URE w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1)  wadliwe ustalenie, że (...) nie wywiązała się w roku 2010 z określonego w art. 9a ust. 8 ustawy- Pr. Energ. obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia z Kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 Pr. Energ. wydanych dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej albo uiszczenia opłaty zastępczej, obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 8 Pr. Energ., w sytuacji gdy (...) w dniu 31 marca 2011 r.- a więc w terminie określonym w art. 9a ust. 5 Pr. Energ. uiściła obliczoną w sposób wskazany w art. 9a ust. 8 Pr. Energ. Na rachunek (...) opłatę zastępczą w wysokości 160.973,37 złotych, czego skutkiem była obraza art. 56 ust. 1 pkt 1a oraz 9a ust. 1 pkt 1 i 2 Pr. Energ - wskutek ich mylnego zastosowania i wymierzenia kary pieniężnej mimo uiszczenia opłaty zastępczej, o jakiej mowa w art. 9a ust. 2 Pr. Energ., to jest wymierzenia kary pieniężnej mimo braku przesłanek wymierzenia takiej kary.

2)  z ostrożności procesowej powód zaskarżonej decyzji zarzucił również:

-

nieuwzględnienie, że decyzjami z dnia 9 września 2010 roku na skutek wniosków złożonych przez samego przedsiębiorcę Prezes URE- sygn. (...) oraz (...) cofnął przedsiębiorcy koncesje na dystrybucję energii elektrycznej oraz obrót energią elektryczną- a od tego czasu (...) nie prowadzi wyżej wymienionej działalności.,

-

nierozważenie, że zachowanie przedsiębiorcy nosi wszelkie cechy znikomej społecznej szkodliwości,

co w konsekwencji przesądza, iż zaskarżona decyzja uchybia także treści art. 56 ust. 6a Pr. Energ., a to wskutek jego niezastosowania i wymierzenia kary pieniężnej z pominięciem art. 56 ust. 6a ww. ustawy, to jest mimo zaistnienia wszelkich przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, skoro stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot nie tylko zaprzestał naruszania prawa, ale i dobrowolnie zrealizował obowiązek o jakim mowa w art. 9a ust. 1 pkt 2 ustawy w terminie określonym w ust. 5 i wysokości określonej w ust. 8 art. 9a Pr. Energ.

Powód wniósł o:

-

uchylenie zaskarżonej decyzji w całości,

-

zasądzenie od Prezesa URE na rzecz powoda kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu odwołania powód w pierwszej kolejności podniósł, że przepis art. 9a ust. 1 i 8 Pr. Energ. nakłada na podmioty wskazane w dyspozycji tego przepisu obowiązek zakupu świadectw pochodzenia, o których stanowi art. 9e ust. 1 Pr. Energ. oraz świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 Pr. Energ. Wypełnienie tego obowiązku może także nastąpić poprzez uiszczenie opłaty zastępczej. Obowiązek ten wbrew ustaleniom Prezesa URE (...) wypełniła uiszczając w dniu 31 marca 2011 r. na rzecz (...) opłatę zastępczą w wysokości 160.973,37 złotych.

W dalszej kolejności powód zarzucił Prezesowi URE, że pominął on iż decyzjami z dnia 9 września 2010 r. na skutek wniosków złożonych przez samego przedsiębiorcę Prezes URE - sygn. (...) oraz (...) cofnął przedsiębior-cy koncesje na dystrybucję energii elektrycznej oraz obrót energią elektryczną, co oznacza, że od tej daty można mówić o zaprzestaniu naruszania prawa przez przedsiębiorcę. Natomiast obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej za rok 2010 przedsiębiorca wykonał dobrowolnie, wobec czego brak było podstaw do nałożenia kary pieniężnej.

W ocenie powoda jeżeli zaistniało jakiekolwiek uchybienie wymogom prawa energetycznego to było ono niezawinione, nie wynikało ze złej woli, a było wynikiem niepełnej wiedzy, specyficznego podmiotu prawa jakim jest spółka sprawująca zarząd specjalną strefą ekonomiczną o realiach prawa energetycznego. Ponadto działalność ta była dla powoda działalnością poboczną, a sama spółka nie zatrudniała i nie zatrudnia specjalistów w zakresie energetyki. Ogólnie rzecz ujmując w ocenie powoda zachowanie to było społecznie szkodliwe w stopniu znikomym.

W odpowiedzi na odwołanie, Prezes URE podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu Prezes URE podniósł, że powód nie przedstawił do umorzenia świadectw pochodzenia z kogeneracji, nie uiścił również opłaty zastępczej na konto (...). Uwzględniając zaś wysokość jednostkowych opłat zastępczych dla kogeneracji obowiązujących w 2010 roku, które wynosiły: 128,80 zł/MWh dla jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 Pr. Energ. oraz 23,32 zł/MWh dla jednostki kogeneracji, o której mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 Pr. Energ. powód powinien wpłacić do dnia 31 marca 2011 r. na konto Narodowego Funduszu kwotę w wysokości 51.757,42 złotych. Tymczasem powód uiścił na konto Narodowego Funduszu kwotę 160.973,37 złotych opłaty zastępczej, odpowiadającej wolumenowi energii elektrycznej wytworzonemu w odnawialnych źródłach energii ( (...)), tj. wykonał inny obowiązek, o którym mowa w art. 9a ust. 1 Pr. Energ. Prezes (...) podkreślił również, że powód w Tabeli 1 Dane ogólne za 2010 r. załączonej do pisma z dnia 31 marca 2011 r. wyraźnie wskazał, że wpłacona kwota dotyczy obowiązku z art. 9a ust. 1 Pr. Energ., co wynika również z tytułu przelewu załączonym do ww. pisma. Tymczasem w przypadku realizacji obowiązku z art. 9a ust. 8 Pr. Energ., w wierszach 6-9 ww. tabeli powód sam wskazał na jego niewypełnienie poprzez wpisanie wartości „0”. Prezes URE wskazał, że w celu wypełnienia obydwu obowiązków powód powinien uiścić opłaty zastępcze na łączną kwotę 212.730,79 złotych.

W odniesieniu do nałożonej kary pieniężnej, pozwany wskazał, że przepis art. 56 ust. 1 pkt 1a Pr. Energ. przesądza o tym, że Prezes URE jest nie tylko uprawniony, ale wręcz zobowiązany do nałożenia kary pieniężnej na podmiot, który popełni jedno z wymienionych w tym przepisie przewinień. Ponadto dodał, że okoliczność, iż powodowi cofnięto koncesję na obrót energią elektryczną jest bez znaczenia, bowiem obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej powstał w okresie, w którym powód prowadził działalność gospodarczą objętą ww. zakresem. Prezes URE wskazał, że Pr. Energ. nie przewiduje okresu przedawnienia orzekania z powodu niewypełnienia przez przedsiębiorstwo energetyczne omawianego obowiązku.

Niezależnie od powyższego prezes URE podkreślił, że wobec nie wypełnienia obowiązku z art. 9a ust. 8 Pr. Energ. nie można przyjąć, że powód zaprzestał naruszenia prawa. Zatem nie można mówić również o odstąpieniu od wymierzenia kary, o którym stanowi w art. 56 ust. 6a Pr. Energ.

W piśmie z dnia 4 grudnia 2013 r. powód podtrzymał wniesione odwołanie w całości. W uzasadnieniu przyznał, że wbrew obowiązkowi wskazanemu w art. 9a ust. 8 pkt 2 Pr. Energ. nie dokonał płatności opłaty zastępczej wynikającej z powyższej normy, a dokonał jedynie płatności opłaty zastępczej o jakiej mowa w art. 9a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Powód cofnął również wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadka M. P.. W ocenie powoda istnieją wszelkie przesłanki wskazujące na możliwość zastosowania art. 56 ust. 6a Pr. Energ. Przede wszystkim za odstąpieniem od wymierzenia kary przemawia, iż powód dokonał samonaliczenia opłat zastępczych i z braku doświadczenia i praktyki popełnił błąd uiszczając w całości opłatę o jakiej mowa w art. 9a ust. 1 pkt 2. Ponadto Powód prowadził działalność koncesjonowaną jedynie kilka miesięcy i obecnie nie zamiesza już takiej działalności prowadzić, jak również jest podmiotem w którym większościowym udziałowcem jest Skarb Państwa, a kara pieniężna odprowadzona zostanie do Skarbu Państwa.

Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2013 r. stawili się pełnomocnicy stron, którzy podtrzymali swoje dotychczasowe stanowiska. Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z informacji z (...).

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, ustalił następujący stan faktyczny:

Powód - (...) spółka akcyjna w Ł. prowadził między 22 stycznia 2010 r., a 9 września 2010 r. działalność gospodarczą polegającą na obrocie energią elektryczną.

W dniu 22 stycznia 2010 r. Prezes URE wydał decyzję numer (...), którą udzielił powodowi koncesji na obrót energią elektryczną. Koncesja ta została cofnięta w dniu 9 września 2010 r.

Pismem z dnia 19 kwietnia 2011 r. Prezes URE na podstawie art. 28 Pr. Energ. zwrócił się do przedsiębiorstw energetycznych prowadzących działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu energii elektrycznej lub obrocie energią elektryczną o przesłanie informacji dotyczących dokonanej w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych w celu zbadania realizacji obowiązków, określonych w art. 9a ust. 1 i 8 Pr. Energ. (pismo wraz z załącznikami k. 1 - 6 akt adm.).

W odpowiedzi, pismem z dnia 31 marca 2011 r. (...) poinformowała Prezesa URE o realizacji obowiązków, określonych w art. 9a ust. 1 i 8 Pr. Energ. (k. 7 - 10 akt adm.).

Z informacji nadesłanych do URE wynika, że (...) dokonała w 2010 r. sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym w ilości 5.776,532 MWh. Zatem powód był obowiązany do:

a)  uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1 Pr. Energ. na łączną ilość 179,072 MWh lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości odpowiadającej tej ilości energii elektrycznej,

b)  uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 2 Pr. Energ. na łączną ilość 1.230,401 MWh lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości odpowiadającej tej ilości energii elektrycznej.

W dniu 31 marca 2011 r. (...) uiściła jedynie opłatę zastępczą w kwocie 160.973,37 złotych, odpowiadającą wolumenowi energii elektrycznej wytworzonemu w odnawialnych źródłach energii ( (...)).

Decyzją z dnia 9 września 2011 r. nr (...) Prezes URE zawiadomił (...) o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w dniu 9 września 2011 r. w sprawie wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej w związku z możliwością ujawnienia nieprawidłowości polegających na nieprzestrzeganiu w roku 2010, określonego w art. 9a ust. 8 Pr. Energ. obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia z kogeneracji, o których mowa w art. 9l ust. 1 Pr. Energ. dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej albo uiszczenia opłaty zastępczej obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 8a Pr. Energ. (k. 11 - 14 akt adm.).

Pismem z dnia 30 września 2011 r. (...) odniosła się do stanowiska zaprezentowanego w zawiadomieniu i wskazała, że uczyniła zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 9a Pr. Energ. uiszczając w dniu 31 marca 2011 r. na konto (...) opłatę zastępczą odpowiadającą wolumenowi energii elektrycznej wytworzonemu w odnawialnych źródłach energii ( (...)), o której mowa w art. 9a ust. 1 pkt 2 Pr. Energ. (k. 16 - 17 akt adm.).

Pismem z dnia 14 października 2011 r. Prezes URE poinformował (...) o zakończeniu zbierania materiału dowodowego i o możliwości zapoznania się z całością materiału dowodowego w ciągu 7 dni (k. 18 - 19 akt adm.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji znajdującej się w aktach sądowych i administracyjnych. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie jest spójny i niesprzeczny. Sąd Okręgowy uznał zgromadzone w aktach sprawy jak i aktach administracyjnych dokumenty oraz ich kopie i odpisy za wiarygodne, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości z urzędu, biorąc pod uwagę fakt, iż strony nie zgłaszały w tej kwestii zastrzeżeń.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na oddalenie w całości.

Zgodnie z art. 9a ust. 8 Pr. Energ. przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o których mowa w ust. 1a, w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 10 są obowiązani do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia kogeneracji, o którym mowa w art. 9l ust. 1 Pr. Energ. wydanego dla energii elektrycznej wytworzonej w jednostkach kogeneracji znajdujących się na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej lub uiszczenia opłaty zastępczej, w terminie określonym w ust. 5, obliczonej w sposób określony w ust. 8a.

Zgodnie z art. 9a ust. 1a pkt 1 Pr. Energ., obowiązek o którym mowa w ust. 1 i 8 wykonuje m. in. Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii elektrycznej lub jej obrotem i sprzedające energię elektryczną odbiorcom końcowym.

Na wstępie wskazać należy, że powód (...) w piśmie z dnia 4 grudnia 2013 r. przyznał, że wbrew obowiązkowi wskazanemu w art. 9a ust. 8 pkt 2 Pr. Energ. nie dokonał płatności opłaty zastępczej wynikającej z powyższej normy, a dokonał jedynie płatności opłaty zastępczej o jakiej mowa w art. 9a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Zatem Sąd uznał, że okoliczność ta ostatecznie pozostawała pomiędzy stronami bezsporna. Niemniej jednak powód podtrzymał stanowisko zawarte w odwołaniu od decyzji Prezesa URE w zakresie istnienia możliwości odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, poprzez zastosowanie art. 56 ust. 6a Pr. Energ. Zatem w dalszej części uzasadnienia Sąd dokonał analizy zasadności zgłoszonego przez stronę powodową zarzutu.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 56 ust. 1 pkt 1a Pr. Energ. karze pieniężnej podlega ten kto m.in. nie przestrzega obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia z kogeneracji lub uiszczenia opłaty zastępczej, o której mowa w art. 9a ust. 8 Pr. Energ. Wskazać należy, że zgodnie z art. 56 ust. 6 Pr. Energ. ustalając wysokość kary Prezes URE uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Natomiast art. 56 ust. 6a przewiduje możliwość odstąpienia przez Prezesa URE od wymierzenia kary, jeżeli stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Zatem zgodzić się należy z Prezesem URE, że każde niedopełnienie przez przedsiębiorcę obowiązku określonego w art. 9a ust. 8a Pr. Energ. rodzi obowiązek nałożenia stosownej kary pieniężnej. Tymczasem przepis art. 56 ust. 6a Pr. Energ. wskazuje na uprawienie, a nie obowiązek Prezesa URE w zakresie odstąpienia od wymierzenia kary. Decyzja taka ma charakter uznaniowy, bowiem wydawana jest w ramach swobodnego uznania organu administracji publicznej. Tego typu decyzja powinna spełniać nie tylko kryterium legalności, a więc uwzględniać przesłanki wskazane w art. 56 ust. 6a pr. en., ale także kontekst gospodarczy zachowania adresata decyzji oraz skutki tego zachowania (por. Muras Z. (red.) Prawo energetyczne. Komentarz, źródło LEX nr 8466). Ponadto z przepisu art. 56 ust. 6a Pr. Energ. wynika, że procedura ta może być przez Prezesa URE uruchomiona, gdy zaistnieją kumulatywnie następujące przesłanki:

1)  stopień społecznej szkodliwości czynu jest znikomy,

2)  podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że powód- (...) nie zaprzestał naruszania prawa, bowiem nie przedstawił do umorzenia świadectw pochodzenia z kogeneracji jak również nie uiścił opłaty zastępczej na konto (...).

Na uwzględnienie nie zasługują również podniesione przez powoda okoliczności w szczególności cofnięcie koncesji i brak doświadczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży energii elektrycznej. Wskazać należy, że cofnięcie koncesji nie ma wpływu na postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej. Są to odmienne postępowania, prowadzone na podstawie odmiennych przesłanek i norm prawnych (zob. wyrok SOKiK z dnia 9 czerwca 2009 r., XVII AmE 187/08, www.ure.gov.pl). Natomiast powód jako przedsiębiorca, a więc podmiot profesjonalnie działający na rynku nie może zasłaniać się brakiem doświadczenia, czy też brakiem wiedzy na temat realizowania obowiązków towarzyszących prowadzonej działalności . Istotnym jest więc wyłącznie to, że powód, aby sprostać wymaganiom nałożonym na niego w związku z otrzymaniem koncesji powinien podjąć wszelkie działania, aby spełnić określone w niej warunki. Zaznaczenia wymaga, że przedsiębiorca ma pełną swobodę wyboru działań, które podejmie w celu wywiązania się z obowiązków koncesyjnych (tak wyrok SOKiK z dnia 26 lipca 2013 r., XVII AmE 54/11). W ocenie Sądu skoro powód uzyskał stosowną koncesję to miał wiedzę o uprawnieniach i obowiązkach jakie wiążą się z wykonywaniem danej działalności gospodarczej.

Na uwagę nie zasługuje również podniesiony przez powoda argument, jakoby powód będąc podmiotem w którym większościowym udziałowcem jest Skarb Państwa nie miał obowiązku uiszczenia kary pieniężnej, bowiem kara ta i tak odprowadzona zostanie do Skarbu Państwa. W obowiązującym porządku prawnym każdy przedsiębiorca traktowany jest jednakowo w myśl zasady równości gospodarczej. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że podejmowanie i prowadzenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach. Zapis ten jest nawiązaniem do art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, który zapewnia prawo do równego traktowania wszystkich przez władze publiczne i zakazuje dyskryminowania kogokolwiek bez przyczyny. Ponadto zasada wolności gospodarczej gwarantuje jednakowe traktowanie zarówno w stosunku do podmiotów krajowych jak i podmiotów zagranicznych. Urzeczywistnienie wolności gospodarczych zakłada, że państwo traktuje wszystkich obywateli w stosunkach gospodarczych w sposób jednakowy. Zatem niezalenie od tego, czy udziałowcem powoda jest Skarb Państwa czy też nie obowiązki wynikające z przepisów prawa dotyczą każdego przedsiębiorcę w jednakowym zakresie.

Reasumując wskazać należy, że decyzja Prezesa URE w zaskarżonym przez powoda zakresie jest właściwa.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie drugim wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przedmiotowe powództwo zostało oddalone w całości, a zatem na powodzie - (...) spółce akcyjnej w Ł. ciąży obowiązek zwrotu pozwanemu kosztów procesu, które poniósł w związku ze swym udziałem w sprawie. Dlatego Sąd na podstawie § 14 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163. poz. 1349 ze zm.) zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 360 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR (del.) Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

(...)

(...)