Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2014 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa G. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w S.

z dnia 19 listopada 2013 r. sygn. akt I C 38/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 84/14

UZASADNIENIE

Powódka G. B. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. na swoją rzecz kwoty 80.000zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 lipca 2010 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz kwoty 20.000zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 lipca 2010 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania z powodu istotnego pogorszenia sytuacji życiowej. Nadto powódka domagała się zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania podała, że na skutek wypadku spowodowanego w dniu (...) roku przez K. W., ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, poniosła śmierć córka powódki - K. P..

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w S. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 70.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 lipca 2010 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne i rozważania Sądu pierwszej instancji.

G. B. była matką K. P.. W dniu (...) roku kierujący samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) K W. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości jazdy do warunków panują na drodze i na łuku drogi utracił stateczność kierunkową i panowanie pojazdem, w wyniku czego zjechał na lewą stronę drogi, gdzie uderzył w przydrożne drzewo, a następnie zderzył się (...) o nr rej. (...) z przyczepą o nr rej. (...) kierowanym Z. H.. W wyniku tego zdarzenia pasażerki kierowanego przez K. W. samochodu B. P. i K. P. poniosły śmierć na miejscu. B. P. była babcią K. P., u której dziewczynka spędzała wakacje.

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2001 roku Sąd Rejonowy w K. uznał K. W. winnego popełnienia wyżej opisanych zdarzeń i skazał go na karę(...), przy czym warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności na okres pięciu lat próby. Sprawca wypadku był ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej za szkody komunikacyjne w pozwanym (...) S.A. w W..

Pismem wniesionym w dniu 15 lipca 2010 roku, powódka zgłosiła swoje roszczenie wobec pozwanego tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w kwocie 80.000zł, na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c. oraz tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie sytuacji życiowej w kwocie 20.000zł, na podstawie art. 446 § 3 k.c. Pozwany odmówił powódce wypłaty powyższych kwot.

Powódka G. B. w chwili śmierci córki K. P. nie posiadała stałego zatrudnienia. Zdarzało się, że podejmowała prace dorywcze, ale w niewielkim zakresie. Mieszkała wraz z szóstką dzieci: D., J., D., K., która zmarła, M. i J., (...). Ojcem córek K. i J. był A. P.. Zginął on (...). Po jego śmierci powódka związała się z J. J. (3), ale z uwagi na (...)rozstała się z nim. W chwili śmierci K. P. powódka nie mieszkała z żadnym partnerem.

Powódka po śmierci swojego konkubenta A. P. zaczęła (...) (...) W latach 2001-2009, z uwagi na jej problemy zdrowotne, dwójka jej najmłodszych dzieci tj. J. M., mieszkały wraz ze swoim ojcem.

Powódka G. B. bardzo głęboko przeżyła śmierć córki. Relacje emocjonalne pomiędzy nią, a zmarłą córką były bardzo silne. Zmarła zajmowała bardzo ważne miejsce w życiu matki, była dla niej kimś wyjątkowym, niezastąpiony. Pomagała powódce w domu, wspierała ją, gdy była chora. Wypadek i śmierć K. P. wpłynęły destrukcyjnie na życie powódki, znacznie upośledzając jej funkcjonowanie w rolach społecznych, w życiu rodzinny zawodowym. Skutki jej śmierci powódka będzie długo odczuwać. Obecnie u powódki występują (...). Dobre relacje powódki z pozostałymi dziećmi mają co prawda walor terapeutyczny, ale nie rekompensują w pełni cierpienia stracie córki K.. W wyniku przebytego (...) związanego ze śmiercią córki powódka doznała długotrwałego uszczerbku zdrowiu w wysokości 5%.

Powódka obecnie mieszka wraz z córką J. oraz z synem D. i M.. Nie pracuje, utrzymuje się z alimentów na córkę J., które wypłacane są przez fundusz alimentacyjnych w wysokości 300 zł miesięcznie, z zasiłku rodzinnego w wysokości 109 zł miesięcznie oraz z zasiłku okresowego wypłacanego z pomocy społecznej w wysokości 300zł.

Sąd Okręgowy zważył, że powództwo jedynie w części zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd wskazał, że powódka prawidłowo swoje roszczenia wywodzi z art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. i art. 23 k.c. Obecnie nie budzi już wątpliwości pogląd, że co do zdarzeń, które miały miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku tj. przed wprowadzeniem zadośćuczynienia z art. 446 § 4 k.c. najbliższym członkom rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła w skutek deliktu - a więc naruszenia dobra osobistego w postaci zerwania szczególnej więzi rodzinnej {vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22.10.2010r., III CZP 76/10, Lex nr 604152 oraz z dnia 13.07.201 lr., III CZP 32/11, Lex nr 852341, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.05.201 lr., I CSK 521/10, Lex nr 848128).

W ocenie Sądu również odpowiedzialność pozwanego z tytułu ubezpieczenia OC sprawcy wypadku z dnia (...) roku nie ulega wątpliwości. Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzeń ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W ocenie Sądu, tak sformułowany przepis nie wyklucza - co do zasady - odpowiedzialności ubezpieczyciela w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli wskutek ruchu pojazdu doszło do zdarzenia stanowiącego naruszenie dóbr osobistych, jeżeli śmierć nastąpiła wskutek ruchu pojazdu, a w konsekwencji tej śmierci doszło naruszenia dóbr osobistych osoby innej niż bezpośrednio poszkodowana.

Zadośćuczynienie za naruszenie dobra osobistego w związku z zerwaniem więzi rodzinnych jest zadośćuczynieniem szczególnym, którego celem jest skompensowanie straty niemajątkowej wywołanej przez śmierć członka najbliższej rodziny. Roszczenie to nie ma na celu wyrównania tej straty. Jego celem jest złagodzenie cierpienia wywołanego stratą osoby bliskiej. Okolicznościami wpływające na wysokość tego świadczenia są m.in. dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, a także charakter i rodzaj zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny, stopień w jakim zostali członkowie będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy, skorzystanie z pomocy fachowej w czasie radzenia sobie w tej trudnej sytuacji. Ustalając wysokość tego zadośćuczynienia nie sposób znaleźć żadnych uniwersalnych mierników za pomocą których możliwe byłoby zbadanie bólu, rozpaczy, cierpienia i rozmiaru uczuć. W każdym przypadku i w stosunku do każdej osoby uprawnionej do zadośćuczynienia należy podchodzić indywidualnie.

W ocenie Sądu powódka bez wątpienia bardzo głęboko przeżyła stratę córki K. P.. Krzywdę powódki potęguje fakt, że śmierć jej córki nastąpiła w tak młodym wieku i niespodziewanie, gdy zmarła była pod opieką swojej babci do której powódka miała pełne zaufanie. Sąd wskazał również, że sprawcą wypadku, w którym zginęła córka powódki był bratanek ojca zmarłej dziewczynki, który do dnia dzisiejszego nawet nie przeprosił najbliższą rodzinę zmarłej za to zdarzenie. Z zeznań powódki złożonych na rozprawie w dniu 14 listopada 2013 roku, a także z

informacyjnego przesłuchania powódki na rozprawie w dniu 7 maja 2013 roku wynika, że do dnia dzisiejszego ma ona głęboki żal do sprawcy wypadku, w którym zginęła jej córka.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy Sąd uznał, odpowiednim zadośćuczynieniem dla powódki będzie kwota 70.000zł, pozostałym zakresie powództwo Sąd oddalił jako wygórowane.

Odsetki od dochodzonego roszczenia Sąd zasądził na postawie art. 476 k.c. zgodnie z żądaniem powódki tj. od dnia następnego po dniu wydania przez pozwanego końcowej decyzji odmownej odnośnie przyznania po stosownego zadośćuczynienia w związku ze śmiercią córki K. P.. Sąd uznał, iż już na etapie wydania decyzji odmownej pozwany (...) S.A. w W. dysponował odpowiednimi dowodami (dokumentacją medyczną dotyczącą korzystania przez powódkę z pomocy (...)), które w ocenie Sądu umożliwiały ubezpieczycielowi dokonanie oceny zasadności zgłoszonego roszczenia przez powódkę i jego wysokości na dzień wydania decyzji odmownej.

Natomiast Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia żądania powódki w kwocie 20.000zł z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej powódki w związku ze śmiercią córki. Sąd uznał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym z zeznań powódki, nie wynika, aby wskutek śmierci córki powódki jej sytuacja materialna uległa pogorszeniu. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, brak było podstaw do uwzględnienia żądania powódki, zgłoszonego przez nią na podstawie art. 446 § 3 k.c.

Z uwagi na wynik procesu Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c..

Pozwany w wywiedzionej apelacji zaskarżył wyrok zakresie uwzględnionego roszczenia i rozstrzygnięcia o kosztach procesu wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, ewentualnie o obciążenie stron kosztami procesu stosownie do wyniku procesu, zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykład­nię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności:

- naruszenie art. 822 KC, w brzmieniu sprzed nowelizacji w 2004 r., w związku z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy po­jazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz. U. z 2000 r., Nr 26 poz. 310 ze zm.), poprzez jego niezastosowanie;

-

naruszenie art. 448 KC w związku z art. 24 § 1 KC poprzez niezasadne uznanie, iż re­gulacja ta ma zastosowanie w niniejszej sprawie i nakazuje uwzględnienie roszczenia powódki;

-

naruszenie art. 446 KC wskutek nieuznania, że nowelizacja tego przepisu poprzez wprowadzenie § 4 stworzyła po raz pierwszy w polskim kodeksie cywilnym możliwość dochodzenia zadośćuczynienia po śmierci osoby bliskiej, jednakże wyłącznie do zda­rzeń, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu po dniu 3 sierpnia 2008 roku,

-

przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza w odniesieniu do zeznań strony powodowej i błędne ustalenia faktyczne, które doprowadziły do uznania, iż po­wódkę łączyła ze zmarłą szczególna więź, której zerwanie uzasadnia zasądzenie na rzecz powódki zadośćuczynienia w kwocie przyjętej przez Sąd Okręgowy w S.,

-

naruszenie prawa materialnego tj. art. 481 § 1 KC w związku z art. 455 KC i art. 446 § 1 KC poprzez nieprawidłową ich wykładnię polegająca na zasądzeniu odsetek od dnia określenia wysokości zadośćuczynienia przez powódkę, a nie od daty wyrokowa­nia.

Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela ocenę dowodów przedstawioną przez Sąd pierwszej instancji oraz dokonane na tej podstawie ustalenia faktyczne. Sąd odwoławczy podziela także rozważania prawne, z tym jednak zastrzeżeniem, że zastosowanie w niniejszej sprawie znajduje § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów (Dz.U. z 2000 r., Nr 26 poz. 310 ze zm.), a nie jak przyjął Sąd Okręgowy – art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124 poz. 1152 ze zm.). W dacie zdarzania przepisy ustawy jeszcze nie obowiązywały, stąd też zastosowanie mają przepisy powołanego rozporządzenia. Powyższe nie ma jednak żadnego znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy, jako że zawarte w obu tych aktach prawnych normy prawne były zbieżne w swojej treści.

Chybiony jest zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Skarżący nie przedstawił w treści apelacji żadnych argumentów na poparcie swojej tezy, że powódki nie łączyła ze zmarłą córką szczególna więź, która przemawia za zasądzenia na jej rzecz zadośćuczynienia. Trzeba przy tym zaznaczyć, że ocena charakteru więzi łączących osoby bliskie ma wpływ na wysokość zadośćuczynienia. Natomiast podstawą odmowy przyznania zadośćuczynienia może być stwierdzenie braku istnienia więzi emocjonalnej. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że więź taka istniała. Przemawia za tym chociażby wiek dziecka w chwili śmierci – (...)oraz to, że zmarła pozostawała pod stałą pieczą powódki.

Niewątpliwie upływ czasu łagodzi ból wywołany śmiercią osoby bliskiej. Nie powoduje to jednak utraty przez uprawnionego prawa dochodzenia roszczenia z tytułu zadośćuczynienia. Naturalne z upływem czasu zmniejszenie intensywności przeżywania osobistej tragedii nie eliminuje bowiem uczucia pustki po śmierci bliskiej osoby. Na ocenę zasadności dochodzenia roszczenia z tytułu zadośćuczynienia nie ma zatem znaczenia to, czy jest ono dochodzone w okresie żałoby (a więc w z reguły w okresie roku od śmierci), czy wiele lat po śmierci osoby bliskiej.

Trafny jest przywołany w treści apelacji pogląd, że nie można premiować osób o słabej konstrukcji psychicznej, a gorzej traktować roszczenia osób o osobowości zamkniętej, jednak nie ma on zastosowania w niniejszej sprawie. Kwestia ta ma bowiem znaczenie dla oceny wysokości zadośćuczynienia, a nie samej podstawy do jego przyznania. Zasądzone w niniejszej sprawie zadośćuczynienie nie jest rażąco wygórowane, a tylko w takim przypadku możliwa jest zmiana kwoty zasądzonej przez sąd pierwszej instancji. Nie można przy tym racjonalnie zakładać, że osoby o silnej konstrukcji psychicznej nie powinny w ogóle przeżywać śmierci swoich bliskich. Śmierć osoby bliskiej w normalnych relacjach rodzinnych – a takie miały miejsce w niniejszej sprawie – zawsze wywołuje ból i cierpienie, a jedynie przez poszczególne osoby różnie może być przeżywane: jedne osoby okazują swoje emocje i je uzewnętrzniają, inne zaś tłumią je w sobie.

Chybione są podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela utrwalony w orzecznictwie pogląd, że śmierć bliskiej osoby powoduje w określonych, konkretnie analizowanych przypadkach, tj. zawsze w odniesieniu do okoliczności indywidualnych określonej sprawy - naruszenie dobra osobistego poprzez zerwanie więzi emocjonalnej, tj. w rozpoznawanej sprawie - szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Dobrem osobistym, które zostało w rozpoznawanym tu przypadku naruszone, było zatem prawo do życia rodzinnego i utrzymanie tego rodzaju więzi, jak i prawo do posiadania rodziny. Nie stanowił przeszkody fakt, że zdarzenie uzasadniające podstawę żądania zawartego w pozwie miało miejsce przed dniem wejścia w życie przepisu art. 446 § 4 k.c. tj. przed dniem 3 sierpnia 2008 roku (por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2010 roku, (...), uchwała SN z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/2010).

Na przeszkodzie uznania zasadności roszczenia nie stoi także treść art. 822 KC, w brzmieniu sprzed nowelizacji w 2004 r., w związku z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy po­jazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Do tego zarzutu odnieść należy stanowisko judykatury wyrażone na tle art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, jako że wyrażona w tych przepisach norma prawna jest tożsama w swojej treści. Sąd Apelacyjny podziela uchwałę Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/2012, zgodnie z którą: "Artykuł 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003 r. Nr 124 poz. 1152 ze zm.) - w brzmieniu sprzed dnia 11 lutego 2012 r. - nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c.". Powołane bowiem przepisy obejmują odpowiedzialnością ubezpieczyciela za wszystkie szkody, które mogą wynikać ze zdarzeń takich jak śmierć, uszkodzenie ciała czy rozstrój zdrowia. Ubezpieczyciel odpowiada zaś za szkodę w takich granicach, w jakich ponosiłby ją ubezpieczony.

Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę podziela dominujące w orzecznictwie Sądu Najwyższego zapatrywanie, że w wypadku zadośćuczynienia uprawniony może żądać zasądzenia odsetek w zasadzie od chwili zgłoszenia żądania. Zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się bowiem wymagalne po wezwaniu obowiązanego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego - art. 455 § 1 k.c. Od tej chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie - art. 481 § 1 k.c. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013 r. I CSK 667/12 i z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 434/09 oraz powołane tam orzecznictwo). Wysokość zadośćuczynienia zależy bowiem od rozmiaru doznanej krzywdy. Wprawdzie ocena tego rozmiaru dokonywana jest przez sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, nie zmienia to jednak faktu, iż poszkodowany doznał krzywdy w związku z danym zdarzeniem. Dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia za miarodajny należy więc przyjąć okres, w którym poszkodowany doznał krzywdy, a nie moment jej określenia w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Nie ma przy tym przeszkód, aby obowiązany wypłacił należne świadczenia bez oczekiwania na wynik postępowania sądowego. Kwestionowanie zasadności dochodzonego roszczenia lub samej tylko jego wysokości przez zobowiązanego, nie może rodzić niekorzystnych skutków dla uprawnionego. Dla wzmocnienia powyższej argumentacji warto przywołać trafną tezę zawartą w wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 28 października 2011 r., (...) " Obecnie funkcja odszkodowawcza odsetek przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną. Zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadzi w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i stanowi nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go niekiedy do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres".

W tym stanie rzeczy nie podzielając wskazanych wyżej zarzutów apelacji ani argumentacji zgłoszonej na jej poparcie, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013.490 j.t.).