Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014r. w Gliwicach

sprawy z powództwa A. R. (R.)

przeciwko (...) Spółce jawnej w R.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. akt IV P 548/13

oddala apelację.

(-) SSO Maria Gawlik (spr.) (-) SSO Jolanta Łanowy (-) SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 57/14

UZASADNIENIE

Powódka A. R. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej, tj. (...) spółce jawnej w R. domagała się zasądzenia 2.500,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Uzasadniając swoje stanowisko powódka podniosła, że była pracownikiem pozwanej zatrudnionym na ½ etatu od 01 lutego 2012r. do 31 stycznia 2017r.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana, w uzasadnieniu swego stanowiska podniosła, że łącząca strony umowa przewidywała możliwość jej wcześniejszego wypowiedzenia. Podał, że wręczone powódce wypowiedzenie spełniało wszystkie wymogi formalne przewidziane przez prawo pracy. Podniósł, że wypowiedzenie umowy o pracę na czas określony jest normalnym trybem jej rozwiązania i nie musi ono zawierać uzasadnienia.

Sąd Rejonowy w Zabrzu, wyrokiem z dnia 25 lutego 2014r. (sygn. akt IV P 548/13) uwzględnił roszczenie powódki w całości.

Rozstrzygnięcie to Sąd Rejonowy wydał w oparciu o następujący stan faktyczny:

Sąd I instancji ustalił, że A. R. została zatrudniona w firmie (...) spółka jawna w R. z dniem 22 listopada 2010r. Początkowo strony łączyła umowa o pracę na okres próbny, następnie z dniem 01 lutego 2011r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony na okres jednego roku. Natomiast w dniu 01 lutego 2012r. doszło do podpisania kolejnej umowy o pracę na czas określony, która miała trwać do 31 stycznia 2017r. Powódce powierzono obowiązki sprzedawcy w wymiarze ½ etatu. Nadto we wszystkich umowach znalazł się zapis o długości okresu wypowiedzenia.

W dniu 23 grudnia 2013r. pozwany wręczył powódce wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy poczynił następujące rozważania:

Zdaniem Sądu Rejonowego roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ pozwany w sposób niezgodny z przepisami prawa pracy wypowiedział powódce umowę o pracę.

Sąd I instancji w pierwszej kolejności zauważył, iż umowa o pracę na czas określony, co do zasady nie może zostać wypowiedziana przed upływem okresu, na jaki została zawarta. Wyjątek od tej zasady przewiduje art. 33 kp, który stanowi, że przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony dłuższy niż sześć miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia. Zgodnie natomiast z art. 30 § 4 kp tylko w przypadku rozwiązania umowy na czas nieokreślony za wypowiedzeniem, obowiązkiem pracodawcy jest podanie przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie, a brak jej wskazania skutkuje uchybieniem formalnych warunków wypowiadania umowy o pracę i daje pracownikowi roszczenia z art. 45 kp.

W ocenie Sądu Rejonowego zawarcie z powódką umowy o pracę na okres 5 lat narusza przepisy prawa pracy, a zastrzeżenie terminu miało na celu obejście przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę na czas nieokreślony. Zgodnie z dyspozycją art. 25 § 1 kp, ustawodawca wyróżnił umowę o pracę na czas określony, na czas nieokreślony, na czas wykonywania określonej pracy. Każda z wyżej wymienionych umów służy określonemu celowi, a zawarcie jednej z nich zależy od określonych potrzeb stron stosunku pracy. Taki katalog rodzajów umów o pracę został stworzony po to, by te potrzeby zaspokoić. Również w sposób generalny można stwierdzić, jakiemu celowi służy dany rodzaj umowy, co zresztą wynika z samego nazewnictwa tych umów. Najbardziej typowym sposobem zatrudnienia pracownika jest umowa o pracę na czas nieokreślony, gdyż najlepiej realizuje ona ochronę pracownika przed rozwiązaniem stosunku pracy oraz zapewnia stabilność zatrudnienia. Umowy o pracę na czas określony stanowią wyjątek. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 16 kwietnia 1998r., (OSNAP 1998/19/558), standardem prawa pracy jest zatrudnienie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, która ze względu na sposób i zakres ochrony przed jej rozwiązaniem najpełniej respektuje uzasadnione potrzeby pracownika. Instytucja umowy terminowej stanowi więc wyjątek, który musi być rzeczowo usprawiedliwiony interesem obu stron i nie może być przez pracodawcę nadużywany w celu obejścia przepisów o ochronie trwałości bezterminowego stosunku pracy (…) wskazanie w okolicznościach danej sprawy, że pracodawca nadużył swojej ekonomicznej przewagi umożliwia uznanie klauzuli terminu za nieważną na podstawie art. 58 § 1 kc w zw z art. 300 kp.

Kodeks pracy nie określa, na jak długi okres czasu może być zawarta umowa o pracę na czas określony, ale zdaniem Sądu I instancji nie do przyjęcia jest stanowisko, że w takiej sytuacji może być ona zawierana na dowolnie długi czas. Akceptowanie takiego stanowiska skutkowałoby zatarciem różnicy pomiędzy celem umowy o pracę na czas nieokreślony, a celem umowy na czas określony, zaś pracownik z racji zawarcia umowy na czas określony pozbawiony zostałby ochrony prawnej, jaka wiąże się z nawiązaniem umowy na czas nieokreślony, a w szczególności dopuszczalności rozwiązywania stosunku pracy jedynie z uzasadnionych przyczyn. Nieuzasadnione wypowiedzenie pracownikowi bezterminowej umowy o pracę daje mu prawo do wystąpienia do sądu z żądaniem uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub zasądzenie odszkodowania. Porównując ten stan ochrony do ochrony gwarantowanej pracownikowi, z którym zawarto umowę o pracę na czas określony, stwierdzić należy, że z całą pewnością korzystniejsze jest dla pracownika zawarcie umowy na czas nieokreślony. Nadto w razie wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony, w myśl art. 50 § 3 kp pracownikowi przysługuje tylko roszczenie odszkodowawcze.

Celem umowy o pracę na czas określony jest umożliwienie stronom pozostawanie w stosunku pracy przez pewien, z góry określony odcinek czasu, gdy można przewidzieć, że po jego upływie, bądź nie będzie potrzeby, bądź możliwości kontynuowania stosunku pracy. Z kolei podstawową cechą umowy o pracę na czas nieokreślony jest brak oznaczenia końcowej daty jej trwania, zakładana z góry długotrwałość stosunku pracy, a więc przyjęcie że umowa ta będzie trwała tak długo, dopóki którakolwiek ze stron nie postanowi jej rozwiązać. Należy też przyjąć, że zakładaną przez ustawodawcę cechą umowy o pracę na czas określony jest jej krótkotrwałość. Wniosek taki można wyprowadzić przede wszystkim z charakteru roszczenia, który przysługuje pracownikowi w razie wadliwego rozwiązania z nim terminowej umowy o pracę. Otóż taki pracownik może dochodzić jedynie odszkodowania, z wyjątkami określonymi w art. 50 § 5 kp, co jest związane z założoną niecelowością przywracania do pracy osoby zatrudnionej na i tak niedługi okres czasu. O takiej niecelowości natomiast nie można mówić, w razie zatrudnienia kogoś na 5 lat, tak jak to miało miejsce w przypadku powódki.

W ocenie Sądu Rejonowego zawarcie z powódką umowy na tak długi okres stoi w sprzeczności z celem umowy na czas określony, zważywszy że tak długi okres trwania umowy nie został niczym uzasadniony, a zdaniem Sądu merytorycznego służył jedynie obejściu przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę na czas nieokreślony. Strona pozwana nie wykazała żadnego racjonalnego uzasadnienia celu zawarcia umowy o pracę na tak długi okres. Wyjaśnienia pozwanego, że zawieranie umów o pracę na tak długi okres jest dla niego bezpieczne, gdyż w przypadku niezadowolenia z pracy pracownika umowa wygaśnie, a stosunek pracy nie będzie przedłużany potwierdza, że pozwany miał na celu jedynie obejście przepisów prawa celem ułatwienia sobie rozwiązywania stosunku pracy. Także charakter wykonywanej przez powódkę pracy nie pozwala na uznanie za celowe zawarcie umowy o pracę na okres 5 lat.

Zważyć należy, że złudne gwarantowanie pracownikowi stabilności zatrudnienia w drodze zawarcia wieloletniej umowy o pracę, przy jednoczesnym zastrzeżeniu możliwości wcześniejszego wypowiedzenia umowy o pracę, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Taka treść umowy daje pracodawcy możliwość rozwiązania umowy w każdym czasie, bez podania jakiejkolwiek przyczyny. W ocenie Sądu Rejonowego rodzaj wykonywanej pracy nie uzasadnia w żaden sposób prawa do zawarcia umowy na czas określony 5 lat. Zawieranie umów terminowych musi być uzasadnione charakterem pracy, względami organizacyjnymi, założeniem że po upływie czasu określonego w umowie, bądź nie będzie potrzeby, bądź możliwości kontynuowania stosunku pracy. Pozwany w toku procesu nie wykazał w żaden sposób celu, jaki uzasadniał zawarcie z powódką umowy o pracę na czas określony na stanowisku sprzedawcy na okres 5 lat. Stosowanie umowy na czas określony musi być uzasadnione interesem obu stron i winno łączyć się z charakterem zajmowanego stanowiska pracy oraz rodzajem tej pracy. Co prawda ustawodawca nigdzie nie określił maksymalnego okresu trwania umowy o pracę na czas określony. Pomocne może być jednak sięgnięcie do nieobowiązującej już ustawy z dnia 01 lipca 2009r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz.U z 2009r, nr 125, poz 1035), gdzie w art. 13 wskazano, że okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 24 miesięcy. Ustawa ta nie miała zastosowania w niniejszej sprawie, jednak z jej treści wyraźnie wynika, że polski ustawodawca nie dopuszcza zawierania wieloletnich umów terminowych.

Jednocześnie wskazać należy, że umowa o pracę z dnia 01 lutego 2012r. nie była pierwszą umową o pracę na czas określony zawartą z powódką. W związku z powyższym w czasie trwania umowy o pracę z dnia 01 lutego 2011r., jak i umowy na okres próbny pozwany mógł ustalić, czy powódka właściwe wykonuje powierzone jej zadania. W tym stanie rzeczy nic nie uzasadnia zawarcia drugiej umowy na czas określony 5 lat.

Mając na uwadze powyższe, Sąd I instancji uznał, że celem zawarcia z powódką umowy o pracę na czas określony 5 lat było obejście przepisów prawa, co skutkuje tym, że na mocy art. 58 kc w zw z art. 300 kp, nieważne jest postanowienie umowy o pracę stwierdzające, iż jest to umowa o pracę na czas określony oraz na podstawie art. 116 § 2 kc w związku z art. 94 kc i art. 300 kp zastrzeżenie terminu końcowego jej trwania. Dyspozycja art. 58 § 1 kc stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą lub mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a w szczególności ten że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Natomiast w myśl art. 58 § 2 kc, nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, zaś zgodnie z § 3 powyższego artykułu, jeżeli nieważnością dotknięta jest tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy, co do pozostałych części, chyba że z okoliczności sprawy wynika, że bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uznał, że nieważnością dotknięte zostało postanowienie umowy o pracę określające, na jaki okres została ona zawarta, co powoduje, iż stwierdzić należy że strony łączyła umowa na czas nieokreślony.

Natomiast zgodnie z art. 116 § 2 kc, jeżeli skutki czynności prawnej mają ustać w oznaczonym terminie, stosuje się odpowiednio przepisy o warunku rozwiązującym. Regulacja art. 94 kc stanowi, że warunek niemożliwy, jak również warunek przeciwny ustawie lub zasadom współżycia społecznego pociąga za sobą nieważność czynności prawnej, gdy jest zawieszający, a nie zastrzeżony, gdy jest rozwiązujący. W związku z tym, że w rozpoznawanej sprawie oznaczenie końcowej daty trwania umowy o pracę miało na celu obejście przepisów prawa, na podstawie wskazanych powyżej przepisów, końcowy termin umowy o pracę uznać należy za niezastrzeżony.

Potwierdzeniem zaprezentowanego stanowiska jest również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1999r, zgodnie z którym ustalenie, że strony zawarły umowę o pracę na okres próbny w celu obejścia przepisów prawa, powoduje nieważność postanowienia określającego rodzaj umowy. W konsekwencji umowę taką należy uważać za zawartą na czas nieokreślony, chyba że zgodnym zamiarem stron było zawarcie terminowej umowy o pracę (I PKN 215/99, OSNAP 2000/24/890).

W wyroku z dnia 25 lutego 2009r, Sąd Najwyższy wskazał, że nie korzysta z ochrony (art. 8 kp), nieuzasadnione wypowiedzenie przez pracodawcę wieloletniej umowy o pracę na czas określony, jeżeli umowa ta została narzucona przez pracodawcę razem z klauzulą dopuszczalności jej wypowiedzenia (art. 33 kp) wyłącznie po to, ażeby pracodawca dysponował nieskrępowaną możliwością rozwiązania stosunku pracy (II PK 186,08, OSNP 2010/19-20/2310).

Przytoczyć należy także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 września 2005r. (II PK 294/04, OSNP 2006/13-14/207) zgodnie z którym: zawarcie długoterminowej umowy o pracę na czas określony (9 lat) z dopuszczalnością jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym wypowiedzeniem może być kwalifikowane jako obejście przepisów prawa pracy, ich społeczno-gospodarczego przeznaczenia lub zasad współżycia społecznego (art. 58 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.).

W związku z powyższym Sąd I instancji stwierdził, że strony łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony i pozwany wypowiadając powódce stosunek pracy naruszył art.30 § 4 kp.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 45 § 1 kp i art.47 ¹ kp Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w żądanej wysokości.

W dalszej kolejności Sąd I instancji uzasadnił orzeczenie o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana

Zaskarżając wyrok w całości, zarzuciła mu:

1. naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego i błędne wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających oraz sprzeczność ustaleń sądu z zebranym materiałem dowodowym poprzez:

- przyjęcie, że trakcie zawierania umowy o pracę z dnia 1 lutego 2012r. pozwana dopuścił się jakiegokolwiek nadużycia wobec powódki mimo braku jakichkolwiek dowodów na tą okoliczność, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia w sprawie,

- przyjęcie, że umowa o pracę z dnia 1 lutego 2012r. zawarta przez strony nie odzwierciedla zgodnego zamiaru obu stron mimo braku jakichkolwiek dowodów na tą okoliczność, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia w sprawie,

- przyjęcie, że zamiarem pozwanej przy zawieraniu umowy o pracę z powódką było umożliwienie zwolnienia powódki w dowolnym momencie, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia w sprawie,

2. naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 25 § 1 k.p. w związku z art. 33 k.p. i uznanie przez Sąd, że zawarta przez strony umowa miała charakter umowy na czas nieokreślony, a nie jak wynika z jej treści oraz okoliczności sprawy, że była umową na czas określony,

3. naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 25 § 1 k.p. w związku z art. 33 k.p. i uznanie przez Sąd, że zawarta przez strony umowa o pracę na okres 5 lat stanowi obejście przepisów o zawieraniu umów o pracę na czas nieokreślony mimo, że z żadnych unormowań kodeksu pracy oraz okoliczności sprawy nie wynika, aby zawarcie umowy o pracę na taki okres czasu rodziło skutek przekształcenia tej umowy w umowę na czas nieokreślony,

4. naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 8 k.p. w związku z art. 25 § 1 k.p. i przyjęcie przez Sąd, że zawarcie z powódką umowy o pracę na czas określony stanowi obejście przepisów prawa pracy, ich społeczno – gospodarcze przeznaczenie i w konsekwencji nieprawidłowe uznanie przez Sąd, ze strony łączyła umowa zawarta na czas nieokreślony,

5. naruszenie przepisów prawa, a mianowicie art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c. i przyjęcie przez Sąd, że na stronie pozwanej ciążył obowiązek wykazania celu jaki uzasadniał zawarcie z powódką umowę na czas określony na stanowisku sprzedawcy na czas określony 5 lat, gdy ciężar ten spoczywał na stronie powodowej.

W oparciu o tak postawione zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych;

ewentualnie o;

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie dotyczące koszt ow postępowania przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje.

Apelacja pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że dokonując analizy i oceny materiału dowodowego w sprawie, do czego sąd II instancji jest nie tylko uprawniony, ale i zobowiązany, Sąd Okręgowy stwierdził, iż Sąd I instancji prawidłowo ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonał prawidłowej ich oceny.

Nie znajduje potwierdzenia zarzut apelującej jakoby Sąd I instancji źle ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowody.

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Zasada swobodnej oceny dowodów jest jedną z podstawowych reguł procesu cywilnego. Odnosi się ona zarówno do wyboru określonych środków dowodowych jak i do sposobu ich przeprowadzenia. Ramy swobodnej oceny dowodów określone w art. 233 § 1 k.p.c. wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie rozważenia zebranego materiału. Dając lub omawiając wiary zeznaniom dowodowym kieruje się wyłącznie własnym przekonaniem ( por. wyrok SN z dn. 10 czerwca 1999r. II UKN 685/98 OSNP 2000/17/655, wyrok SN z dn. 29 września 2000r. V CKN 94/00, LEX 52589, wyrok SN z dn.14 grudnia 2001r. V CKN 561/00, LEX 52713).

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, samo przytoczenie w skardze apelacyjnej odmiennej własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz ich oceny i znaczenia jako przesłanek rozstrzygnięcia sprawy i nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. ( por. wyrok SN z dn. 3 września 1969r., PR 228/69, nie publikowany, wyrok SN z dn. 7 stycznia 2005r., IV CK 387/04, LEX nr 177263, wyrok SN z dn. 15 kwietnia 2004r., IV CK 274/03, LEX nr 164852).

Podkreślić należy, że Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie, wyciągając przy tym właściwe wnioski i nie przekraczając ram swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy orzekający w niniejszej sprawie w pełnej rozciągłości podziela argumentację i rozważania prawne poczynione przez Sąd I instancji.

W szczególności Sąd I instancji prawidłowo ocenił, iż zawarcie z powódką umowy o pracę na okres 5 lat narusza przepisy prawa pracy, a zastrzeżenie terminu miało na celu obejście przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę na czas nieokreślony.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie uznał, że celem zawarcia z powódką umowy o pracę na czas określony 5 lat było obejście przepisów prawa, co skutkuje tym, że na mocy art. 58 k.c. w związku z art. 300 k.p., nieważne jest postanowienie umowy o pracę stwierdzające, iż jest to umowa o pracę na czas określony oraz na podstawie art. 116 § 2 k.c. w związku z art. 94 k.c. i art. 300 k.p. zastrzeżenie terminu końcowego jej trwania. Dyspozycja art. 58 § 1 k.c. stanowi, że czynność prawna sprzeczna z ustawą lub mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a w szczególności ten, że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Natomiast w myśl art. 58 § 2 k.c., nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, zaś zgodnie z § 3 powyższego artykułu, jeżeli nieważnością dotknięta jest tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy, co do pozostałych części, chyba że z okoliczności sprawy wynika, że bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Według Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że nieważnością dotknięte zostało postanowienie umowy o pracę określające, na jaki okres została ona zawarta, co powoduje, iż stwierdzić należy że strony łączyła umowa na czas nieokreślony.

Po myśli art. 116 § 2 k.c., jeżeli skutki czynności prawnej mają ustać w oznaczonym terminie, stosuje się odpowiednio przepisy o warunku rozwiązującym. Regulacja art. 94 k.c. stanowi, że warunek niemożliwy, jak również warunek przeciwny ustawie lub zasadom współżycia społecznego pociąga za sobą nieważność czynności prawnej, gdy jest zawieszający, a nie zastrzeżony, gdy jest rozwiązujący.

W związku z tym, że w rozpoznawanej sprawie oznaczenie końcowej daty trwania umowy o pracę miało na celu obejście przepisów prawa, na podstawie wskazanych powyżej przepisów, końcowy termin umowy o pracę Sąd I instancji uznał za niezastrzeżony, a Sąd II instancji podziela to stanowisko.

Reasumując Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Rejonowego, iż strony łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony, a pozwana wypowiadając stosunek pracy naruszyła art. 30 § 4 k.p., wobec czego powódce należy się odszkodowanie na mocy art. 45 kp w zw. z art. 47 ¹ kp.

Według Sądu II instancji Sąd I instancji wyczerpująco przedstawił argumenty, przyjęte za podstawę swego rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Okręgowego argumentacja ta jest trafna i logiczna.

Wobec powyższego, uznając apelację pozwanego za bezzasadną, Sąd odwoławczy, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji i oddalił apelację.

SSO Maria Gawlik (spr.) SSO Jolanta Łanowy SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodnicząca Sędzia

ZARZĄDZENIE

1.  sprawa niekasacyjna

2.  uzasadnienie odnotować,

3.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- pełnomocnikowi strony pozwanej ,

4.  po nadejściu zwrotnego potwierdzenia odbioru, akta przesłać do Sądu Rejonowego
w Z.

G., dnia

(...)

SSO M. G.