Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2014 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Ławnicy: Bogumiła Wacława Karpińska

Jadwiga Pawlik

Protokolant stażysta Marta Pachulska

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2014 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. L.

przeciwko (...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o odszkodowanie, wynagrodzenie chorobowe, sprostowanie świadectwa pracy

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki R. L. następujące kwoty:

a.  4.158 zł (cztery tysiące sto pięćdziesiąt osiem złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie,

b.  674,12 zł (sześćset siedemdziesiąt cztery złote dwanaście groszy) brutto wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia chorobowego,

II.  oddala powództwo o sprostowanie świadectwa pracy,

III.  umarza postępowanie w części o zapłatę kwoty 1.245,88 zł,

IV.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz pełnomocnika powódki ustanowionego z urzędu adwokata I. N. kwotę 195 zł (sto dziewięćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

V.  odstępuje od obciążania powódki kosztami procesu w części przegranej,

VI.  nakazuje pobrać od pozwanego(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Warszawie kwotę 242 zł (dwieście czterdzieści dwa złote) na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie tytułem kosztów sądowych,

VII.  nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1.386 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt sześć złotych).

Sygn. akt VI P 262/12

UZASADNIENIE

Powódka R. L. pozwem z dnia 15 marca 2012 roku skierowanym przeciwko(...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o sprostowanie świadectwa pracy, wypłacenie wynagrodzenia z tytułu zasiłku chorobowego oraz odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, tj. trzech miesięcy (pismo procesowe powódki: k. 1-2). W piśmie procesowym z 2 października 2012 roku powódka sprecyzowała powództwo i wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 4158,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, a także wynagrodzenia i zasiłku chorobowego w kwocie 1920,00 zł oraz sprostowanie świadectwa pracy z dnia 25 stycznia 2012 roku poprzez zmianę punktu 3 (pismo procesowe pełnomocnika powódki: k. 90 – 95). W zakresie kwoty wynagrodzenia chorobowego strona zmodyfikowała roszczenie w dniu 24 lipca 2012 roku do kwoty 674,12 zł brutto wskazując, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłacił zasiłek chorobowy w kwocie 1245,88 zł (k. 197).

W odpowiedzi na pozew(...)Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. uznała roszczenia powódki za bezzasadne i wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych (odpowiedź na pozew: k. 17-18).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. L. była zatrudniona w(...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. od dnia 1 lipca 2011 roku do dnia 24 stycznia 2012 roku na podstawie umowy o pracę na czas określony do 30 kwietnia 2013 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. Do 30 listopada 2011 roku powódka pracowała na stanowisku kierownika sklepu. Strony ustaliły, iż w czasie trwania stosunku pracy pracownik będzie otrzymywał wynagrodzenie miesięczne w wysokości 1386,00 zł brutto. Następnie w dniu 30 listopada 2011 roku powódka i prezes zarządu pozwanej spółki – E. W.podpisały porozumienie zmieniające umowę o pracę. Dotyczyło ono zmiany stanowiska pracy z kierownika na kasjer – sprzedawca (dowód: umowa o pracę na czas określony z dnia 1 lipca 2011 roku: k. 5, świadectwo pracy z dnia 25 stycznia 2012 roku: k. 4, porozumienie zmieniające umowę o pracę z dnia 30 listopada 2011 roku - część B, k. 1 akt osobowych).

Z uwagi na niezdolność do pracy powódka otrzymała zwolnienia lekarskie za okres od 27 grudnia 2011 roku do 8 marca 2012 roku. Za miesiąc grudzień 2011 roku pozwana wypłaciła wynagrodzenie, lecz wynagrodzenie chorobowe za okres od 1 stycznia 2012 roku nie zostało wypłacone R. L. (dowód: kopie zwolnień lekarskich: k. 32-42, k. 172-173, zeznania powódki: k. 258-259).

Powódka zanosiła zwolnienia lekarskie lecz na żądanie E. W. nie były one przyjmowane. W konsekwencji powódka przesyłała zwolnienia lekarskie drogą pocztową (dowód: k. 31-42, potwierdzone za zgodność z oryginałem potwierdzenia nadania zwolnień L4 za pośrednictwem poczty: k. 96, oryginały potwierdzeń odbioru przez pozwaną zwolnień lekarskich powódki: koperta – k. 173, zeznania A. R.: k. 116-118, zeznania S. G. (1): k. 198-199, zeznania powódki: k. 258-259).

W dniu 24 stycznia 2012 roku pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy. Jako przyczynę rozwiązania umowy pracodawca wskazał utratę zaufania do pracownika spowodowaną nieobecnością w pracy, a także nie poinformowaniem pracodawcy o przyczynie nieobecności w pracy począwszy od dnia 22 stycznia 2012 roku (to była niedziela). Pozwana Spółka nie doręczyła i nie przesłała powódce tego pisma, lecz jedynie świadectwo pracy, które - przesłane drogą pocztową - powódka odebrała w dniu 1 marca 2012 roku (dowód: rozwiązanie umowy o pracę z dnia 24 stycznia 2012 roku: część C, k. 2 akt osobowych, świadectwo pracy z dnia 25 stycznia 2012 roku: k. 4, zeznania powódki: k. 258-259).

Pozwany pracodawca wskazał, że dodatkowymi przyczynami, które warunkowały jego stanowisko były drastyczny spadek obrotów po licznych inwentaryzacjach, a także konfliktowość oraz brak umiejętności pracy w zespole – częste sprzeczki z przełożonym i współpracownikami (odpowiedź na pozew z dnia 17 maja 2012 roku – k. 17-18, zeznania A. R.: k. 116-118, zeznania K. Z.: k. 118-119).

R. L. była osobą bezkonfliktową, koleżeńską, a współpraca z nią układała się bardzo dobrze (zeznania D. K.: k. 119-120; zeznania D. B.: k. 197; zeznania J. B.: k. 198; zeznania S. G. (1): k. 198-199).

Pozwana Spółka była zadłużona jeszcze przed zatrudnieniem R. L. u podmiotów dostarczających towar na rzecz pozwanej, co skutkowało brakiem płynności finansowej i problemami z wypłacalnością (dowód: odpowiedzi dostawców towarów pozwanej wraz z załącznikami: k. 137-159).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wiarygodnych zeznań świadka D. K. (k. 119-120), świadka D. B. (k. 197), świadka J. B. (k. 198) i świadka S. G. (2) (k. 198 – 199) oraz zeznań powódki (k. 258 – 259), a także na podstawie akt osobowych dołączonych do niniejszej sprawy i dokumentów złożonych do akt przez strony oraz oświadczeń stron, co do okoliczności bezspornych.

Sąd ocenił zeznania A. R. tylko w części jako wiarygodne. Sąd dał wiarę jedynie kwestii dotyczącej przedłożenia jej zwolnienia lekarskiego przez powódkę i zalecenia, aby przesłała je pocztą prezesowi zarządu – E. W.. W zakresie wzajemnych relacji powódki ze świadkiem oraz współpracownikami Sąd uznał, iż zeznania świadka są gołosłowne i sprzeczne z w/w dowodami uznanymi za wiarygodne. Tak samo Sąd ocenił zeznania świadka K. Z., gdyż twierdzenia co do przyczyny rozwiązania z powódką umowy o pracę i napiętej atmosfery nie znalazły potwierdzenia w w/w wiarygodnych zeznaniach świadków.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podnosiły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Sąd oddalił wniosek o zmianę terminu rozprawy (k. 245, k. 254 i k. 257), z uwagi na brak podstaw procesowych do jego uwzględnienia.

Sąd pominął dowód z zeznań prezesa zarządu pozwanej Spółki E. W., albowiem będąc prawidłowo wezwaną na rozprawę, nie stawiła się i nie usprawiedliwiła nieobecności (k. 251, k.257).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

R. L. wniosła ostatecznie o zasądzenie na jej rzecz kwoty 4158,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, a także wynagrodzenia chorobowego w kwocie 674,12 zł brutto na podst. art. 92 § 1 pkt 1 k.p. oraz o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 25 stycznia 2012 roku poprzez zmianę punktu 3 i wpisanie „rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron”.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest to, że strony procesu łączyła umowa o pracę na czas określony, a także fakt podpisania przez nie porozumienia zmieniającego umowy o pracę.

Okolicznością sporną była przyczyna rozwiązania umowy o pracę z dnia 1 lipca 2011 roku.

Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.) to na pracodawcy ciąży obowiązek wykazania prawdziwości i zasadności przyczyny rozwiązania umowy o pracę.

Odpowiednią regulację w tym zakresie zawiera art. 52 § 1 pkt. 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z nim pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych. To właśnie na tę podstawę wskazał pracodawca w rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 24 stycznia 2012 roku. Zgodnie z art. 30 § 4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu pracodawca podał w swym oświadczeniu, iż ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych przez powódkę miało polegać na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy oraz nie poinformowania pracodawcy o przyczynie nieobecności w pracy począwszy od 22 stycznia 2012 roku.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że nieobecność powódki w pracy w okresie od 27 grudnia 2011 roku do 8 marca 2012 roku była usprawiedliwiona z uwagi na niezdolność do pracy potwierdzoną zwolnieniami lekarskimi za ten okres (dowód: kopie zwolnień lekarskich: k. 32-42, k. 172-173, zeznania powódki: k. 258-259).

Powódka zanosiła zwolnienia lekarskie lecz na żądanie E. W. nie były one przyjmowane. W konsekwencji powódka przesyłała zwolnienia lekarskie drogą pocztową (dowód: k. 31-42, potwierdzone za zgodność z oryginałem potwierdzenia nadania zwolnień L4 za pośrednictwem poczty: k. 96, oryginały potwierdzeń odbioru przez pozwaną zwolnień lekarskich powódki: koperta – k. 173, zeznania A. R.: k. 116-118, zeznania S. G. (1): k. 198-199, zeznania powódki: k. 258-259).

Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu pracodawca nie był uprawniony do rozwiązania z powódką umowy o pracę w trybie natychmiastowym bez wypowiedzenia.

Zgodnie z dyspozycją art. 56 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowanie. W myśl art. 58 k.p. odszkodowanie to przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Co prawda wybór między roszczeniem o przywrócenie do pracy i wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a odszkodowaniem należy do pracownika, jednakże od tej zasady są wyjątki. Zgodnie bowiem z treścią art. 59 k.p., w razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, zawartej na czas określony, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej w art. 58 k.p.

Bezsporne jest, że strony wiązała umowa o pracę na czas określony od 1 lipca 2011 roku do 30 kwietnia 2013 roku, zaś wadliwe rozwiązanie tej umowy nastąpiło w dniem 24 stycznia 2012 roku. W konsekwencji powódce przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres trzech miesięcy.

Wobec powyższego, Sąd zasądza od pozwanego(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki R. L. kwotę 4.158 zł (3 razy 1.386 zł) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2012 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie.

Stosunek pracy został rozwiązany z dniem 24 stycznia 2012 roku, tak więc były pracodawca w związku z wadliwym rozwiązaniem winien był zapłacić odszkodowanie już pierwszego dnia po rozwiązaniu umowy o pracę, tj. 25 stycznia 2012 roku. Powódka tymczasem wnosiła o odsetki od dnia złożenia pozwu 15 marca 2012 roku. W konsekwencji Sąd orzekł o odsetkach na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

W kwestii wynagrodzenia chorobowego należy zważyć, że powódce, z racji tego iż przebywała w okresie od dnia 1 stycznia 2012 roku do dnia rozwiązania umowy o pracę cały czas na zwolnieniu lekarskim, należy się wynagrodzenie określone w art. 92 § 1 pkt 1 k.p. w kwocie 674,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2012 roku do dnia zapłaty – zgodnie z żądaniem powództwa. Z kolei Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłacił na rzecz powódki kwotę 1245,88 zł tytułem zasiłku chorobowego za okres od 22 stycznia 2012 roku do 1 marca 2012 roku.

Sąd oddala powództwo o sprostowanie świadectwa pracy jako przedwczesne. Należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 97 § 3 k.p. jeżeli z orzeczenia sądu pracy wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie pracy informację, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę. Przepis § 5 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. Nr 60, poz. 282, ze zm.) wskazuje, że jeżeli orzeczenie sądu pracy o przyznaniu pracownikowi odszkodowania zostało wydane w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi, w terminie 3 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu w tej sprawie, nowe świadectwo pracy zawierające informację o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, powołującą art. 97 § 3 k.p. Zatem dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia zasadne będzie sprostowanie świadectwa pracy w w/w zakresie. Obowiązek sprostowania świadectwa pracy w zakresie przyczyny rozwiązania umowy o pracę wynika bowiem wprost z przepisów ustawy, nie ma zatem podstaw do orzekania o sprostowaniu świadectwa pracy w tym zakresie.

Brak jest także podstaw faktycznych do uwzględnienia żądania powódki o sprostowanie świadectwa pracy, bowiem z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego nie wynika, by strony rozwiązały stosunek pracy „za porozumieniem” (k. 90 pkt 2). To roszczenie kłóci się także z głównym żądaniem zasądzenia odszkodowania za rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia (k. 90 pkt 1).

Na podstawie art. 203 k.p.c., art. 469 k.p. i art. 355 k.p.c. Sąd umarza postępowanie w części o zapłatę kwoty 1.245,88 zł, bowiem zgodnie z informacją strony powodowej, kwota ta została już zapłacona powódce w toku procesu (k. 197).

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje oparcie w art. 98 § 1 kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Pełnomocnik powódki zgłosił stosowny wniosek (k. 91). Zatem o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego dla ustanowionego z urzędu pełnomocnika powódki, Sąd orzeka w punkcie IV zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 kpc i § 6 pkt 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 (135 zł w zakresie roszczenia o zapłatę 674,12 zł) oraz § 12 ust. 1 pkt. 1 (60 zł w zakresie roszczenia o odszkodowanie za wadliwe rozwiązanie umowy o pracę) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Dodatkowo wskazać należy, iż zastosowanie w niniejszej sprawie ww. przepisu § 12 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości znajduje potwierdzenie w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2011 r., II PZ 5/11, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd nie obciąża powódki kosztami procesu w części przegranej na podstawie art. 102 k.p.c., bowiem co od zasady powódka wygrywa proces – Sąd stwierdza wadliwe rozwiązanie umowy o pracę i zgodnie z żądaniem powódki zasądza odszkodowanie z odsetkami, a także wynagrodzenie chorobowe z odsetkami. Natomiast w zakresie sprostowania, w przypadku uprawomocnienia się orzeczenia, pozwana Spółka będzie z mocy prawa zobowiązana do dokonania tej czynności. W ocenie Sądu również stan rodzinny i majątkowy R. L. (k. 6-7) uzasadnia nieobciążanie jej kosztami procesu.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 5 marca 2007 r. (I PZP 1/07, M.P.Pr. 2007/7/368) wskazał, że Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50.000 zł, obciąży pozwanego pracodawcę, na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.), kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do sądu (art. 96 ust. 1 pkt. 4 tej ustawy), z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zd. 1 tej ustawy.

Rozstrzygnięcie o opłacie znajduje zatem oparcie w art. 13 w związku z art. 113 § 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity z 2010 r., nr 90 poz. 594 z późniejszymi zmianami). W związku z powyższym Sąd w punkcie VI nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie 5 % od kwoty zasądzonej na rzecz powódki.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzeka w punkcie VII na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nadaje wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.