Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny - Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Beata Łomnicka

Sędziowie: SO Katarzyna Serafin - Tabor

SR (del.) Jarosław Tyrpa (sprawozdawca)

Protokolant sądowy: Izabela Ślązak

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2014 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. S., J. O., R. R. i J. R.

przeciwko J. B., Z. T. (...) P.P.H.U. Spółce jawnej z siedzibą w O.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Krowodrzy w Krakowie

z dnia 31 stycznia 2013 roku, sygnatura akt I C 1638/12/K

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 czerwca 2014 roku

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie zasądził od strony pozwanej J. B., Z. T. P.P.H.U. (...) spółki jawnej z siedzibą w O. na rzecz powoda S. S. kwotę 52 875 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 42 750 zł od dnia 22 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty i od kwoty 10 125 zł od dnia 31 maja 2012 r. do dnia zapłaty (pkt I.1), na rzecz powódki J. O. kwotę 1958,33 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1583,33 zł od dnia 22 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty i od kwoty 375 zł od dnia 31 maja 2012 r. do dnia zapłaty (pkt I.2), na rzecz powoda R. R. kwotę 1958,33 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1583,33 zł od dnia 22 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty i od kwoty 375 zł od dnia 31 maja 2012 r. do dnia zapłaty (pkt I.3), na rzecz powoda J. R. kwotę 1958,33 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1583,33 zł od dnia 22 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty i od kwoty 375 zł od dnia 31 maja 2012r. do dnia zapłaty (pkt I.4); odrzucił pozew w stosunku do H. L. i J. E. (pkt II) oraz zasądził od strony pozwanej na rzecz powodów S. S., J. O., R. R., J. R. solidarnie kwotę 5706 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

Sąd Rejonowy ustalił, że powodowie S. S., H. L., J. E., J. O., R. R. i J. R. są współwłaścicielami nieruchomości położonej w K. ul. (...), stanowiącej zabudowaną działkę nr (...) oraz to, że wyrokiem z dnia 8 lipca 2010r. (I C 210/08) Sąd Okręgowy w Krakowie zasądził od strony pozwanej J. B., Z. T. (...) P.P.H.U. s. j. na rzecz powodów wskazane w wyroku kwoty wraz z odsetkami tytułem odszkodowania m. in. za zawinioną przez stronę pozwaną niemożność wynajęcia lokalu użytkowego, znajdującego się na nieruchomości będącej współwłasnością powodów.

Sąd Rejonowy przytoczył następujące ustalenia Sądu Okręgowego w Krakowie, które legły u podstaw wydania powyższego wyroku z dnia 8 lipca 2010 roku:

Od dnia 12 marca 2007 r. na nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością powodów przy ul. (...) w K. pozwana spółka prowadziła prace wyburzeniowe budynków. Roboty te były wykonywane bez zabezpieczenia i w sposób niezgodny z zatwierdzonym przez Wydział Architektury (...) projektem, co spowodowało zawalenie się ściany szczytowej budynku na posesję nr (...) w dniach 9 oraz 16 czerwca 2007 r. W wyniku odpadnięcia fragmentu ściany wyburzanego budynku, uszkodzone zostały konstrukcja i pokrycie dachu oraz ściana czołowa budynku na nieruchomości powodów. Koszt naprawy budynku rzeczoznawca inż. A. Ś. oszacował na 158.862,25 zł. Ubezpieczyciel pozwanej (...) S.A. odmówił wypłaty odszkodowania. Przed zdarzeniem, w dniu 31 stycznia 2007 r., powodowie zawarli umowę z Biurem (...), zlecając mu podjęcie czynności zmierzających do zawarcia umowy najmu lokalu użytkowego znajdującego się na ich nieruchomości. W dniu 15 kwietnia 2007 r. w K. R. S. zawarł z R. M., wspólnikiem (...) s.c., umowę przedwstępną najmu lokalu, który miał być przeznaczony wyłącznie na działalność poligraficzną. R. S. zobowiązał się w ciągu jednego miesiąca do przygotowania pomieszczeń na działalności drukarni. Strony postanowiły, iż umowa zawarta zostaje na czas określony od 15 maja 2007 r. do 15 maja 2012 r., z miesięcznym czynszem płatnym od 15 czerwca 2007 r. w wysokości 3 000 zł. Na poczet zawarcia przyszłej umowy właściwej najmu najemcy wpłacili zaliczkę w wysokości 2 000 zł, która miała być przeznaczona na doprowadzenie wody i później zaliczona na poczet czynszu. Objęcie lokalu miało nastąpić w dniu 15 czerwca 2007 r. tj. po podpisaniu umowy właściwej i po przewidywanym zakończeniu robót rozbiórkowych na nieruchomości przy ul. (...). Pismem z dnia 14 czerwca 2007 r. R. M. wypowiedział umowę przedwstępną najmu lokalu użytkowego. Wskazał, że na sąsiedniej posesji w dalszym ciągu trwają roboty rozbiórkowe co powoduje zagrożenie zdrowia i życia oraz możliwość zniszczenia kosztownych maszyn poligraficznych. Wyjaśnił również, iż dotarła do niego wiadomość o katastrofie budowlanej, która dotknęła przedmiot najmu, co utwierdziło w decyzji o wypowiedzeniu. Wartość szkody poniesionej przez powodów będącej w związku przyczynowym ze zniszczeniem hali przy ul. (...) biegły wycenił na brutto 106.630,57 zł według poziomu cen z IV kwartału 2007 r. Stwierdził, że nie jest już możliwe odtworzenie konstrukcji drewnianych tak, aby miały identyczny wygląd jak przed katastrofą.

Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że pozwani rozpoczęli wpłaty kwot zasądzonych w wyroku Sądu Okręgowego po wszczęciu egzekucji komorniczej przez powodów w sierpniu 2011 r. Powodowie uzyskane od pozwanych pieniądze przeznaczyli na odbudowę hali, którą rozpoczęli w marcu 2012 roku.

Mając na względzie prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie, którym zasądzono na rzecz powodów odszkodowanie za niemożność wynajęcia budynku w okresie od 15 maja 2007 roku do 31 maja 2010 roku, Sąd Rejonowy przywołując brzmienie art. 365 § 1 k.c. wskazał, że wyrok ten pociąga za sobą prekluzję faktów, wykluczającą dopuszczalność dążenia do wydania odmiennego rozstrzygnięcia na podstawie faktów istniejących w czasie trwania uprzedniego postępowania i mieszczących się w granicach prawomocnie osadzonego żądania. Wyjaśnił, że w sprawie poza sporem było, że w następstwie robót prowadzonych przez stronę pozwaną w 2007 roku doszło do zawalenia się ściany na nieruchomość stanowiącą własność powodów. Strona pozwana zgłaszała środki dowodowe zmierzające do wykazania, że powodowie nie mogli wykorzystywać swojej nieruchomości na cele związane z działalnością poligraficzną, a przedwstępna umowa najmu miała charakter pozorny (została stworzona dla wyłudzenia odszkodowania). Zarzuty te w ocenie Sądu Rejonowego nie mogły być przedmiotem badania w niniejszej sprawie, bowiem kwestie te zostały przesądzone przez Sąd Okręgowy w Krakowie w sprawie o sygn. akt I C 201/08. W ramach tamtego postępowania Sąd ustalił, że umowa zawarta z R. M. była ważna i skuteczna, zaś w następstwie działań strony pozwanej nie doszło do jej zrealizowania, co spowodowało szkodę w majątku powodów, wynikającą z nieotrzymania czynszu najmu w kwocie 3 000 zł miesięcznie. Sąd Rejonowy uznał, że jest tymi ustaleniami związany, a zatem uznał, że szkoda w majątku powodów nadal występuje w związku z nieotrzymywaniem kolejnych rat czynszu najmu.

Sąd pierwszej instancji odnosząc się do zarzutu strony pozwanej co do możliwości odbudowy przez powodów budynku zaznaczył, że strona pozwana, pomimo istnienia prawomocnego wyroku, dopiero w sierpniu 2011 roku rozpoczęła dokonywanie wpłat na rzecz powodów. Wbrew nałożonemu przez Sąd Rejonowy obowiązkowi strona pozwana nie przedstawiła przy tym żadnego dowodu wskazującego na wysokość wpłat, które wystarczyłyby na odbudowę hali oraz tego w jakim czasie, przy uwzględnieniu dokonanych wpłat, hala ta mogła zostać odbudowana. Wobec powyższego nie można przyjąć, że powodowie nie odbudowując hali dążyli do zwiększenia powstałej szkody, skoro pozwana nie przekazała im środków pozwalających na taką odbudowę. Strona pozwana nie zgłosiła skutecznie także żadnych dowodów pozwalających na przyjęcie, że umowa najmu zawarta przez powodów z R. M. nie byłaby wykonywana w okresie objętym żądaniem pozwu. W takiej sytuacji należało uznać, że powodowie nadal uzyskiwaliby dochód z przedmiotowej umowy w kwocie 3000 zł miesięcznie. Podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na treść art. 120 § 1 k.c. Roszczenie powodów staje się wymagalne z upływem każdego kolejnego miesiąca, w którym powodowie otrzymywaliby czynsz najmu, wówczas powstaje szkoda w ich majątku.

Zasądzone w wyroku kwoty stanowią iloczyn miesięcy, za które powodowie dochodzili odszkodowania i kwoty 3 000 zł przy uwzględnieniu wysokości udziału przysługującego im we współwłasności nieruchomości.

Odrzucając pozew H. L. i J. E. Sąd Rejonowy powołując się na brzmienie art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. wyjaśnił, że powódki nie żyją, a zatem nie mogą być stroną procesu.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na postawie art. 98 k.p.c.

Apelację od punktów I i III powyższego wyroku wniosła strona pozwana, domagając się jego zmiany w punkcie I poprzez oddane lenie powództwa, uchylenie punktu III poprzez nieobciążanie jej kosztami procesu, zasądzenia od powodów na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Wyrokowi temu strona pozwana zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego:

- art. 365 § 1 k.p.c. poprzez błędne stwierdzenie, że sad pierwszej instancji pozostaje związany ustaleniami faktycznymi stwierdzonymi w wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 8 lipca 2010 roku (sygn. akt I C 210/08);

- art. 227 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych zgłaszanych przez stronę pozwaną zmierzających do wyjaśnienia istotnych okoliczności w sprawie i w konsekwencji błędne stwierdzenie, że nieruchomość była przystosowana do prowadzenia działalności poligraficznej oraz stwierdzenie, że umowa zawarta przez powodów nie została zrealizowana z winy strony pozwanej;\

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nierozważenie materiału dowodowego w sposób wszechstronny z powodu nieuwzględnienia środków dowodowych zgłaszanych przez stronę pozwaną.

W zakresie pierwszego z zarzutów apelacyjnych strona pozwana zarzuciła, że w świetle orzecznictwa przedmiotem prawomocności materialnej jest jedynie ostateczne rozstrzygnięcie, wyrażone w sentencji orzeczenia, nie zaś przesłanki, które doprowadziły do sformułowania owej sentencji. Sąd bowiem nie jest związany ani ustaleniami faktycznymi, ani poglądami prawnymi zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia. Z tego względu zakwestionowała zasadność wyrażonego przez Sąd Rejonowy poglądu, jakoby art. 365 § 1 k.p.c. z racji swojego sformułowania przez ustawodawcę pociągał za sobą prekluzję faktów - twierdzeń o okolicznościach faktycznych i jako taki uprawniał inny sąd do nieprzeprowadzenia postępowania dowodowego odnośnie okoliczności rozstrzygniętych w orzeczeniu innego sądu.

Przyjęta przez Sąd Rejonowy wykładnia art. 365 § 1 k.p.c. pociąga za sobą zasadność drugiego z zarzutów apelacyjnych tj. naruszenia art. 227 k.p.c. Środki dowodowe zgłoszone przez stronę pozwaną zmierzały do wykazania, że nieruchomość będąca własnością powodów nie mogła być wykorzystywana do działalności poligraficznej oraz dotyczące wątpliwości przedwstępnej umowy. Są to okoliczności które należy uznać za istotne w niniejszej sprawie i winny zostać wyjaśnione w toku postępowania dowodowego. Okoliczności te Sąd Rejonowy winien ustalić samodzielnie, nie zaś powoływać się na dokonane w tym względzie ustalenia Sądu Okręgowego. To z kolei skutkowało naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c., bowiem sad pierwszej instancji nie był w stanie dokonać wszechstronnej oceny materiału dowodowego, skoro nie uwzględnił wniosków dowodowych strony pozwanej.

Strona pozwana zarzuciła ponadto, że niesłuszne jest stwierdzenie Sądu Rejonowego, że zignorowała zobowiązanie do przedłożenia wpłat na rzecz powodów i nie przedstawiła żadnego dowodu na tę okoliczność. Do pisma procesowego z dnia 31 maja 2012 roku, znajdującego się w aktach sprawy, pełnomocnik strony pozwanej dołączył oświadczenie pozwanego odnośnie kwot wyegzekwowanych w postępowaniu egzekucyjnym. W oświadczeniu tym, jako wyegzekwowana została cała kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy. Z pisma tego w sposób bezsporny wynika, że powodowi otrzymali całość należności zasądzonej w tym postępowaniu. Jednakże mimo to w dalszym ciągu nie doszło do przywrócenia hali do stanu pierwotnego.

W odpowiedzi na apelację powodowie S. S., J. O., R. R. i J. R. wnieśli o jej oddalenie i zasadzenie kosztów postępowania. Wskazując na związek pomiędzy art. 365 k.p.c. i art. 366 k.p.c. podali, że związanie orzeczeniem oznacza zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z poprzednio osądzoną kwestią, a nawet niedopuszczalność prowadzenia postępowania dowodowego w tym zakresie, czego konsekwencją jest zastosowanie prekluzji twierdzeń o okolicznościach faktycznych. Powaga rzeczy osadzonej obejmuje nie tylko sentencję, ale rozciaga się częściowo również na integralnie związane z sentencją powody rozstrzygnięcia, w szczególnosci ustalenia faktyczne w takim zakresie, w jakim indywidualizują one sentencję jako rozstrzygnięcie o przedmiocie sporu i w jakim okreslają istotę danego stosunku prawnego. Sentencja wskazanego wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie wraz z jej indywidualizacją w zakresie ustaleń faktycznych stanowi prejudykat w nieniejszej sprawie, a ustalanie przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego na podstawie prowadzonego we własnym zakresie postępowania dowodowego byłoby niedopuszczalne.

Sąd Okregowy zważył, co następuje:

W świetle zarzutów apelacji zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma wykładnia i stosowanie art. 365 § 1 k.p.c., a w szczególności kwestia skutków przewidzianej w nim mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, wiążącego nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Określona w tym przepisie moc wiążąca stanowi pozytywny skutek prawomocności orzeczenia, w odróżnieniu od opisanej w art. 366 k.p.c. powagi rzeczy osądzonej, traktowanej jako negatywny skutek prawomocności wyroku, zaś oba te skutki składają się na tzw. prawomocność materialną orzeczenia. Podstawowym celem powyższych regulacji jest zapewnienie orzeczeniom prawomocnym formalnie cech niewzruszalności i stabilności w celu uniemożliwienia ich wzruszenia i zapewnienia należytej ochrony prawnej zawartym w nich rozstrzygnięciom. Jak trafnie wskazuje się w literaturze, ochrona taka nie byłaby zapewniona, gdyby możliwe było kwestionowanie przez dowolne osoby, organy państwa i instytucje stanu prawnego ukształtowanego korzystnie dla ubiegającego się o ochronę prawną przez prawomocne orzeczenie sądowe. Regulacje przewidziane w art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c. gwarantują stabilność określonej orzeczeniem sądowym sytuacji prawnej, uniemożliwiając jej podważenie przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia i zobowiązując do jej respektowania inne sądy oraz inne organy państwa w określonych przez ustawę granicach. Należy podkreślić, że tym samym regulacje te realizują jedną z najistotniejszych gwarancji konstytucyjnych, jaką jest prawo do rozstrzygnięcia sprawy przez niezawisły sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji), która nie byłaby możliwa do osiągnięcia bez stabilności, pewności i niewzruszalności rozstrzygnięć sądowych. Są także jedną z gwarancji powagi wymiaru sprawiedliwości.

W orzecznictwie przy tym jednolicie przyjmuje się, że powaga rzeczy osądzonej i moc wiążąca orzeczenia w zasadzie odnoszą się tylko do treści jego sentencji, a nie uzasadnienia, natomiast zawarte w uzasadnieniu motywy rozstrzygnięcia mogą mieć znaczenie dla ustalenia zakresu mocy wiążącej i powagi rzeczy osądzonej prawomocnego orzeczenia, czyli dla określenia granic jego prawomocności materialnej w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. (orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 8 czerwca 2005 r. V CK 702/04, niepubl., z dnia 15 lutego 2007 r. II CSK 452/06, OSNC-ZD 2008/A/20, z dnia 21 czerwca 2007 r. IV CSK 63/67, z dnia 15 listopada 2007 r. II CSK 347/07 i z dnia 13 marca 2008 r. III CSK 284/07, niepubl.). Jednakże w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie także przyjmuje się moc wiążącą prawomocnych rozstrzygnięć prejudycjalnych. Wskazuje się, że związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, nawet jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna. W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana (porównaj między innymi wyroki: z dnia 8 stycznia 2002 r. I CKN 730/99, z dnia 12 lipca 2002 r. V CKN 1110/00, z dnia 7 stycznia 2004 r. III CK 192/02, z dnia 13 października 2005 r. I CK 217/05, z dnia 8 marca 2010 r. II PK 258/09, z dnia 29 września 2011 r. IV CSK 652/10, z dnia 28 marca 2012 r. II UK 327/11 i z dnia 19 października 2012 r. V CSK 485/11, niepubl.). Jest tak dlatego, że unormowanie przewidziane w art. 365 § 1 k.p.c. ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Istnienie prawomocnego wyroku, co do udzielenia ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu, przekreśla możliwość ponownego oceniania zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeżeli występują te same okoliczności. W konsekwencji, w sytuacji, gdy sąd rozstrzygnął już w prawomocnie osądzonej sprawie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego, w następnym procesie o pozostałe świadczenia wynikające z tego samego stosunku prawnego sąd jest związany rozstrzygnięciem zawartym w pierwszym wyroku, który ma charakter prejudycjalny. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami.

W sprawie poza sporem jest to, że Sąd Okręgowy w Krakowie rozpoznając pomiędzy tymi samymi stronami sprawę pod sygn. akt I C 210/08 zasądził od strony pozwanej na rzecz powodów określone w prawomocnym wyroku z dnia 8 lipca 2010 roku kwoty m.in. z tytułu odszkodowania za niemożność wynajęcia przez powodów hali posadowionej na stanowiącej ich współwłasność działce w okresie od 15 maja 2007 roku do 31 maja 2010 roku. Podstawą wydania wyroku w tamtej sprawie było stwierdzenie, że powodowie wynajęliby halę za kwotę 3000 zł miesięcznie, na co wskazywała przedwstępna umowa najmu lokalu użytkowego z dnia 15 kwietnia 2007 roku, ale nie mogli tego uczynić, bowiem hala ta uległa zniszczeniu, wskutek zawinionego działania strony pozwanej. Umowa najmu jaką mieli zawrzeć powodowie obejmowała okres do 15 maja 2012 roku, a przewidziany nią czynsz wynosił 3000 zł miesięcznie. U podstaw żądania w niniejszej sprawie leżą te same okoliczności, tyle, że powodowie dochodzą w niej odszkodowania za dalszy okres tj. od 1 czerwca 2010 roku do 15 maja 2012 roku (data końcowa trwania umowy najmu).

Strona pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionuje tego, że ponosi odpowiedzialność za zniszczenie hali ale zaprzecza, by powodowie ponieśli szkodę z tytułu utraconych korzyści, bowiem umowa przedwstępna z dnia 15 kwietnia 2007 roku „spełnia wszystkie cechy pozorności (została wytworzona na wyłudzenie odszkodowania)”, co wynika z tego, że budynek nie nadawał się do prowadzenia w nim działalności poligraficznej od początku (jeszcze przed powstaniem szkody). Z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie, zasądzającego na rzecz powodów odszkodowanie z tytułu niemożności wynajęcia hali magazynowej temu samemu najemcy w oparciu o tę samą umowę, wynika, że hala magazynowa zostałaby wynajęta, a zatem jest to ocena odmienna od tej, jaką w niniejszym postępowaniu dowodzić chce strona powodowa. Oceniając występujący pomiędzy stronami stosunek prawny i rozstrzygając kwestię możliwości wynajęcia hali już od 15 maja 2007 roku w oparciu o umowę przedwstępną z dnia 15 kwietnia 2007 roku Sąd Okręgowy przesądził o tym, że powodowie w tych okolicznościach uzyskaliby dochody z tytułu najmu w kwocie 3000 zł miesięcznie. Podnoszone przez stronę pozwaną zarzuty zmierzają w istocie do wykazania tego, że należąca do powodów hala magazynowa nie zostałaby wynajęta z tego powodu, że umowa przedwstępna była pozorna, zaś sama hala nie nadawała się od samego początku do prowadzenia działalności poligraficznej, co stoi w sprzeczności z rozstrzygniętą już przez Sąd Okręgowy sprawą i co stanowiłoby w istocie żądanie dokonania odmiennej oceny, od tej która została już dokonana prawomocnym wyrokiem. Taka ocena byłaby w świetle powołanego orzecznictwa niedopuszczalna, a zatem zarzuty apelacji należy uznać za pozbawione podstaw prawnych. Dodatkowo zauważyć należy, że wiarygodne zeznania R. S. (k.82) dają podstawę do ustalenia, iż rzeczona hala magazynowa była przez powodów wynajmowana w okresie wcześniejszym, a bezpośrednio przed zawarciem umowy przedwstępnej została odnowiona właśnie po to, by zostać wynajęta. Zawarcie umowy przedwstępnej z dnia 15 kwietnia 2007 roku było wynikiem znalezienia najemcy za pomocą profesjonalnego pośrednika. Zawierając umowę przedwstępną z dnia 15 kwietnia 2007 roku potencjalny najemca (R. M.) zapewne ocenił przydatność pomieszczeń do prowadzenia w nich działalności poligraficznej i gotów był ją wynająć, na co wskazuje podjęte przez niego zobowiązanie. Przyczyną wypowiedzenia umowy przedwstępnej nie był fakt niezdatności przedmiotu najmu do umówionego celu ale to, że nie było możliwe jej użytkowanie z przyczyn leżących po stronie pozwanej, co wynika z wypowiedzenia z dnia 14 czerwca 2007 roku (k. 22).

Jedynym zarzutem, który nie pozostaje w związku z rozstrzygniętym już przez Sąd Okręgowy zagadnieniem możliwości wynajęcia hali, jest zarzut możliwości jej odbudowania przez powodów, co miało nastąpić ze środków wpłaconych powodom z tytułu odszkodowania. Te bowiem okoliczności były podnoszone, jako zaistniałe już po okresie objętym rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego. Słusznie jednak Sąd Rejonowy uznał ten zarzut za nieuzasadniony. Wbrew bowiem zarzutom apelacji strona powodowa nie wykazała w toku postępowania w jakiej wysokości dokonywała wpłat i czy pozwoliłyby one na odbudowanie hali w okresie objętym żądaniem pozwu. Dołączone do pisma z dnia 31 maja 2012 roku oświadczenie (k. 66) jest niepodpisane, a zatem nie stanowi dowodu, na podstawie którego możliwe byłoby czynienie jakichkolwiek ustaleń, a po drugie nie wynika z niego kiedy i jakie kwoty zostały wpłacone, w szczególności, by zostały one uiszczone w takich terminach, by w okresie objętym żądaniem pozwu możliwe było odbudowanie hali. Wiarygodne są natomiast zeznania powoda R. S., że odbudowa hali rozpoczęła się dopiero w marciu 2012 roku, co miało związek z ratalną spłatą w toku postępowania egzekucyjnego. Strona powodowa mogła uregulować zobowiązanie we wcześniejszym terminie, co umożliwiłoby powodom odbudowanie hali wcześniej i mogło ograniczyć ich szkodę, czego jednak nie uczyniła.

Biorąc powyższe pod rozwagę na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelację oddalił.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. a na ich wysokość złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych, liczone od wartości przedmiotu zaskarżenia.

Ref. SSR P. S.