Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Sławomir Lach

Protokolant: E. S.

w obecności Prokuratora – Gabrieli Cichońskiej-Odrobiny

po rozpoznaniu w dniach: 13 września, 21 październik, 6, 25 listopada, 30 grudnia 2013 r., 31 stycznia, 14 lutego, 14 kwietnia i 16 maja 2014 r. sprawy:

K. K. (1), syna J. i I. z domu S.,

urodzonego dnia(...) w P.,

oskarżonego o to, że:

w okresie pomiędzy 18 czerwca 2009 r. a 4 kwietnia 2012 r. w K. przywłaszczył sobie powierzone mu rzeczy ruchome, stanowiące mienie o znacznej wartości, wynoszącej łącznie 350.693,39 złotych netto (431.352,87 złotych brutto) w postaci centrum obróbczego (...) nr prod. 581 wraz z wyposażeniem (...), tokarki (...) z głowicą rewolwerową 8 pozycyjną wraz z wyposażeniem oraz sprężarki śrubowej (...) na szkodę (...) S. A.

- tj. o przestępstwo z art. 284§2 kk w zw. z art. 294§1 kk,

o r z e k a

1  uznaje oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że w 2009 r. w K. działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczył powierzone (...) Spółce jawnej w K. rzeczy ruchome w ten sposób, że:

- na przełomie maja czerwca 2009 r. sprzedał na rzecz nieustalonego podmiotu tokarkę (...) z głowicą rewolwerową 8 pozycyjną wraz z wyposażeniem o wartości netto 62.000 złotych,

- w dniu 5 października 2009 r. sprzedał (...) Sp. z o.o. w W. centrum obróbcze (...) nr prod. 581 wraz z wyposażeniem (...) o wartości netto 129.000 złotych,

działając na szkodę (...) S.A. w W. , to jest przestępstwa z art. 284§2 kk w zw. z art. 12 kk

i za to na mocy art. 284§2 kk i art. 33§2 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz wymierza mu grzywnę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 30 (trzydzieści) złotych;

1  na mocy art. 45§1 kw w zw. z art. 5§1 pkt 4 kpw umarza postępowanie wobec oskarżonego K. K. (1) o to, że w okresie od dnia 18 czerwca 2009 r. do dnia 4 kwietnia 2012 r. w K. samowolnie używał cudzą rzecz ruchomą w postaci sprężarki śrubowej (...) o wartości 7.900 złotych działając na szkodę (...) S.A. w W. , to jest o wykroczenie z art. 127§1 kw i na podstawie art. 118§2 kpw kosztami postępowania w tym zakresie obciąża Skarb Państwa;

1  na mocy art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

1  na mocy art. 627 kpk, art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2.944,65 zł (dwa tysiące dziewięćset czterdzieści cztery złote i sześćdziesiąt pięć groszy) stanowiące wydatki poniesione w sprawie i obciąża go opłatą w kwocie 480 zł (czterysta osiemdziesiąt złotych).

Sygn. akt IV K 95/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (1), M. K., P. P. i A. P. byli wspólnikami spółki (...) s.c. z siedzibą w K., która następnie w dniu 31 maja 2005 r. została przekształcona .(...) Sp.j. z siedzibą w K.. Faktycznie prowadzeniem działalności gospodarczej pod wskazaną firmą prowadzili zajmował się oskarżony K. K. (1).

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka P. P. k. 201-202, 370, 611-612; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611; odpis KRS k. 153-155, 295-297)

W dniu 14 lipca 2005 r. (...) Sp.j. zawarła umowę leasingu operacyjnego nr (...) z pokrzywdzonym (...) S.A., której przedmiotem była tokarka (...) wraz z wyposażeniem. Wartość urządzenia wynosiła 212.448 złotych netto (277.303,44 złotych brutto). Umowa leasingu została zawarta na okres 48 miesięcy.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; umowa wraz z dokumentacją leasingową k.110-141, 519-524)

Następnie w dniu 24 października 2006 r. (...) Sp.j. zawarła z pokrzywdzonym (...) S.A. umowę leasingu operacyjno-finansowego numer (...), której przedmiotem było centrum obróbcze (...) nr prod.581 wraz z wyposażeniem (...). Wartość urządzenia wynosiła 282.000 złotych netto (344.040 złotych brutto). Umowa miała obwiązywać 48 miesięcy.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; umowa wraz z dokumentacją leasingową k. 26-69)

Kolejną umowę leasingu operacyjno-finansowego o numerze (...) (...)Sp. j. zawarło z pokrzywdzonym (...) S.A. w dniu 8 listopada 2006 r. Jej przedmiotem była sprężarka śrubowa (...), której wartość wynosiła 20.160 złotych netto (24.595,20 złotych brutto). Umowa miała obwiązywać 36 miesięcy.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; umowa wraz z dokumentacją leasingową k.70-109)

We wszystkich wskazanych powyżej przypadkach urządzenia będące przedmiotami umów leasingu zostały nabyte na własność przez pokrzywdzonego (...) S.A., który oddał je następnie do korzystania firmie (...) Sp. j. z/s w K.. Zgodnie z postanowieniami ogólnych warunków poszczególnych umów leasingu o numerach (...), (...) i (...) urządzenia będące przedmiotem tych umów przez cały czas pozostawały własnością pokrzywdzonego (...) S.A. Korzystający mógł dokonywać zmian w przedmiotach leasingu, zmieniać miejsce lokalizacji tych przedmiotów lub oddać je osobie trzeciej do korzystania jedynie za pisemną zgodą pokrzywdzonego (...) S.A. Po zakończeniu umów leasingu leasingobiorca był zobowiązany do zwrotu urządzeń pokrzywdzonemu (...) S.A. Jednocześnie zgodnie z załącznikiem o nazwie „postanowienia uzupełniające”, stanowiącym część składową każdej z powyższych umów leasingu, korzystający i finansujący zobowiązali się do zawarcia umowy kupna-sprzedaży przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy leasingu i uregulowaniu wszystkich zobowiązań wynikających z umowy.

(Dowód: zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; ogólne warunku leasingu k. 28-30, 49-53, 72-74, 92-94,112-114, 128-130; postanowienia uzupełniające k. 35, 78, 118)

Osobą, która faktycznie korzystała z urządzeń będących przedmiotami umów leasingu o numerach (...), (...) i (...) był oskarżony K. K. (1) prowadzący działalność gospodarczą w ramach różnych spółek. Wymieniony podejmował wszystkie decyzje dotyczące tych urządzeń.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka P. P. k. 201-202, 370, 611-612; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611)

W 2008 r. pomiędzy wspólnikami (...) Sp. j., w tym głównie pomiędzy oskarżonym K. K. (1) i P. P. zaistniał konflikt. P. P. nieformalnie odszedł ze spółki w lipcu 2008 r., a w wyniku narastającego sporu doszło do zaprzestania współpracy w ramach spółki jawnej, a następnie do jej postawienia w stan likwidacji.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka P. P. k. 201-202, 370, 611-612; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611)

W konsekwencji w międzyczasie oskarżony K. K. (1) założył spółkę (...) Sp. z o.o. w K., a następnie (...) Sp. z o.o. w K. oraz firmę (...) w K. i nadal korzystał w ramach utworzonych podmiotów gospodarczych z urządzeń będących przedmiotami umów leasingu w ramach swojej działalności. Podmioty te miały siedziby w tym samym miejscu w K. przy ul. (...).

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka P. P. k. 201-202, 370, 611-612)

Pomiędzy (...) Sp. j. a (...) sp. z o.o. reprezentowanymi przez oskarżonego K. K. (1) zostały w dniu 1 sierpnia 2008 r. zawarte umowy najmu ruchomości, które dotyczyły tokarki (...) (przedmiot umowy leasingu nr (...)) i Centrum (...) wraz z wyposażeniem (przedmiot umowy leasingu nr (...)). Zgodnie z postanowieniami umowy najemca (...) Sp. z o.o. miał ponosić opłaty z tytułu leasingu oraz koszty eksploatacji. Pokrzywdzony (...) S.A. nie został poinformowany o oddaniu przedmiotów leasingu osobie trzeciej do korzystania, ani nie wyrażał na to pisemnej zgody.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; umowy najmu k. 526-527)

Począwszy od czerwca 2008 r. przedmiot umowy leasingu nr (...) - tokarka (...) zaczęła ulegać częstym awariom. Konieczne były naprawy serwisowe, które jednak nie przynosiły oczekiwanego rezultatu. Urządzenie było naprawiane w firmach (...) Spółka z o.o. w R., (...) Automatyka Serwisowa Sp. j. w P. i (...) Z. R.. Ostatnie z usług serwisowych miały miejsce na początku 2009 r. Konieczne było zlecenie wymiany części, których koszt mógł wynosić nawet kilkanaście tysięcy złotych.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611; dokumentacja serwisowa tokarki Masturn k. 206-226, 607, 656, 675-724, 752-770)

Na przełomie maja czerwca 2009 r. oskarżony K. K. (1) dokonał bez wiedzy i zgody pokrzywdzonego (...) S.A. sprzedaży przedmiotu umowy leasingu nr (...) - tokarki (...) na rzecz nieustalonej osoby. Przy demontażu urządzenia i jego załadunku pomagał pracownik spółki Z. N..

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; zeznania świadka P. P. k. 201-202, 370, 611-612; zeznania świadka Z. N. k. 732-733; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611;)

Do czasu kiedy sytuacja finansowa (...) Sp. j. była stabilna należności z tytułu umów leasingu były na bieżąco regulowane. Jeszcze w 2008 r. pojawiły się w spółce problemy finansowe związane z zaleganiem w płatnościach jednego z czołowych kontrahentów spółki. Z tego powodu spółka przestała terminowo regulować należności wobec pokrzywdzonego (...) S.A. Pismem z dnia 4 maja 2009 r. pokrzywdzony wyznaczył (...) Sp. j. dodatkowy, wskazany w umowach leasingu, 14-dniowy termin do zapłacenia zaległości wynikających z umów leasingu o numerach (...), (...) i (...), z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu terminu umowy zostaną wypowiedziane w trybie natychmiastowym. Korzystający nie zapłacił zaległości.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; wezwanie do zapłaty zaległości k. 774-784)

Pismem z dnia 10 czerwca 2009 r. pokrzywdzony (...) S.A. wypowiedział ze skutkiem natychmiastowym (...) Sp. j. z/s w K. umowy leasingu o numerach (...), (...) i (...). Jako podstawę wskazano zaległości w spłacie rat leasingowych (k. 150, 158). Pismo zawierające wypowiedzenie zostało odebrane przez pracownicę spółki w dniu 18 czerwca 2009 r. (k. 151-152, 159-160).

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611; wypowiedzenie umów leasingu k. 150-152, 158-160)

Na dzień wypowiedzenia (...) Sp. j. zalegała z zapłatą rat leasingowych:

- z umowy nr (...)- tokarka (...) – od września 2008 r., zaś wartość netto urządzenia na dzień wypowiedzenia wynosiła 62.000 złotych (poprzednio 113.840,05 złotych k. 330),

- z umowy nr (...) - Centrum (...) – od września 2008 r., zaś wartość netto urządzenia na dzień wypowiedzenia wynosiła 129.000 złotych (poprzednio 222.383,44 złotych k. 331),

- z umowy nr (...) - sprężarka śrubowa (...) – nie zalegał, jednakże od października 2008 r. raty były płacone z opóźnieniem, zaś wartość netto urządzenia na dzień wypowiedzenia wynosiła 7.900 złotych (poprzednio 14.469,90 złotych k. 329).

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; zeznania świadka K. W. k. 280-282, 402-403, 729-731; zeznania świadka K. K. (3) k. 340-341, 660; zeznania świadka T. M. (1) k. 401-402, 660-661; rozliczenie k. 260-272, 380-400; opinia biegłego k. 873-885, 891-892)

Od tego momentu zgodnie z ogólnymi warunkami umów leasingowych oskarżony K. K. (1), jako faktycznie korzystający w ramach spółki (...) Sp. j. z urządzeń będących przedmiotami leasingu był zobowiązany do ich zwrotu pokrzywdzonemu (...) S.A. Oskarżony K. K. (1) nie dokonał zwrotu urządzeń, niemniej jednak nadal, a nawet już wcześniej począwszy od dnia 1 sierpnia 2008 r., po powstaniu zaległości w płatnościach, jak i po otrzymaniu pisma z wypowiedzeniem umów w dniu 18 czerwca 2009 r., korzystał z tych urządzeń w ramach firmy (...) Sp. z o.o. będącą osobą trzecią w rozumieniu ogólnych warunków umowy leasingowej, bez uprzedniego uzyskani zgody pisemnej zgody pokrzywdzonego zarówno na zmianę podmiotu korzystającego, jak i dalsze korzystanie z urządzeń.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611; umowy najmu k. 526-527)

Po wypowiedzeniu umów leasingu oskarżony K. K. (1) spłacał zaległe należności wynikające z umów leasingowych. Nawiązał także kontakt z przedstawicielami pokrzywdzonego (...) S.A. w sprawie przejęcia umów przez nowy podmiot gospodarczy i ponownego ich wyleasingowania, a także spłaty zadłużenia i zakupu wyleasingowanych urządzeń. Warunkiem jednak było uprzednie uregulowanie wszystkich zaległości wynikających z umów leasingowych, czego oskarżony nie uczynił.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka K. W. k. 280-282, 402-403, 729-731; zeznania świadka K. K. (3) k. 340-341, 660; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611; zeznania świadka T. M. (1) k. 401-402, 660-661; dokumentacja finansowa k. 260-272, 380-400).

We wrześniu 2009 r. oskarżony K. K. (1) podjął rozmowy z firmą (...) Sp. z o.o w zakresie przejęcia(...) oraz tokarki poziomej (...)Model (...)(przedmiot umowy leasingu nr (...), który został wykupiony na własność po zakończeniu umowy). Do zawarcia umowy leasingowej nr (...)pomiędzy (...) Sp. z o.o. a (...) Sp. z o.o, której przedmiotem było wyleasingowanie (...) wraz z wyposażeniem, doszło w dniu 30 września 2009 r. (k. 856-858). Urządzenie zostało wycenione i sprzedane za kwotę netto 200.000 złotych (k. 624-637) (wartość przez biegłego została ustalona na kwotę 129.000 złotych k. 873-885, 891-892). W dniu 5 października 2009 r. w ramach działalności (...) Sp. j. oskarżony K. K. (1) dokonał sprzedaży przedmiotu umowy leasingu nr (...) w postaci (...) wraz z wyposażeniem na rzecz (...) Sp.z o.o. w W.. Na tę okoliczność została wystawiona przez oskarżonego faktura Vat nr (...) (k. 609). Jeszcze przed jej wystawieniem oskarżony K. K. (1) w dniu 23 września 2009 r. złożył oświadczenie, że dokonał wpłaty zaliczki w kwocie 26.840 złotych na rzecz firmy (...) Sp. j. jako dostawy urządzenia dla (...) Sp. z o.o. i wniósł o kompensatę z opłatą wstępną wynikającą z umowy leasingu (k. 623). W dniu 13 października 2009 r. sporządzono protokół odbioru urządzenia od (...) Sp. j., który to dokument został podpisany przez oskarżonego K. K. (1), jako prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. w K. (k. 618).

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; informacja z (...) wraz z dokumentacją k. 609, 617-637, 846-863; opinia biegłego k. 873-885, 891-892)

Oskarżony K. K. (1) był w stałym kontakcie z przedstawicielami (...) S.A., w tym m.in. z K. W.. Oskarżony K. K. (1) w imieniu (...) Sp. j. prowadził rozmowy z (...) S.A. Były one prowadzone telefonicznie, mailowo, oraz listownie aż do dnia 18 listopada 2011 r. (k. 227-229, 235, 243-251, 255-256, 258, 273-274, 326). Pomimo dokonania ustaleń odnośnie przywrócenia umowy leasingu nr (...) dotyczącej sprężarki śrubowej (...) i podpisania stosownego porozumienia przez oskarżonego, (...) S.A. ostatecznie nie podpisała tego dokumentu (k. 243-246), podając jako przyczynę fakt upływu okresu obowiązywania umowy leasingowej (k. 249).

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka K. W. k. 280-282, 402-403, 729-731; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; korespondencja z pokrzywdzonym k. 227-229, 235, 243-251, 255-256, 258, 273-274, 326;

Przedmiotem rozmów było przede wszystkim przeniesienie umów leasingu na nowy podmiot zarządzany przez oskarżonego K. K. (1) – (...) sp. z o.o. , albowiem (...) Sp. j., która była stroną umowy leasingu została postawiona w stan likwidacji. Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 23 lutego 2011 r. sygn. akt X GC 196/10 umowa spółki została rozwiązana i wspólnicy stali się jej likwidatorami, przy czym reprezentacja spółki była łączna przez wszystkich likwidatorów. Z kolei na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 30 września 2011 r. sygn. akt GL X Ns Rej. KRS (...), które uprawomocniło się w dniu 8 listopada 2011 r. w miejsce dotychczasowych likwidatorów powołano K. P.. Zatem w okresie likwidacji oskarżony nie był uprawniony do reprezentowania jednoosobowo (...) Sp. j. W przekazanej przez oskarżonego likwidatorowi dokumentacji brak było jakichkolwiek dokumentów wskazujących na sprzedaż, bądź likwidację urządzeń będących przedmiotem leasingu (k. 673), jak również nie przekazał likwidatorowi urządzeń do dyspozycji.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; zeznania świadka P. P. k. 201-202, 370, 611-612; zeznania świadka K. P. k. 292-293, 659-660; zeznania świadka T. M. (1) k. 401-402, 660-661; odpis KRS k. 153-154; odpis postanowienia k. 294; informacja od likwidatora k. 673)

W dniu 29 września 2011 r. Komornik Sądowy w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego K. K. (1) pod nazwą PHU (...) zajął między innymi sprężarkę śrubową (...) (przedmiot umowy leasingowej nr (...)) i centrum obróbcze (...) nr prod. 581 wraz z wyposażeniem (...) (przedmiot umowy leasingowej nr (...)). Urządzenia te jako stanowiące własność odpowiednio własność (...) S.A. i (...) Sp. z o.o. w W. zostały zwolnione spod zajęcia.

(Dowód: odpisy z akt postępowania egzekucyjnego k. 230-231, 236, 298-316)

Pismem z dnia 19 października 2011 r. pokrzywdzony (...) S.A. po raz kolejny zwrócił się do (...) Sp. j. o wydanie w terminie 3 dni przedmiotów z umów leasingowych. W odpowiedzi na wezwanie oskarżony w piśmie z dnia 18 listopada 2011 r. (k. 326) nie ustosunkował się do żądania wydania przedmiotów leasingu, wskazując w nim na likwidację (...) Sp. j. Już wówczas sprawami spółki zajmował się likwidator K. P., która nie dysponowała tymi urządzeniami.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611; wezwanie do wydania przedmiotów leasingu k. 148-149, 161-162; pismo k. 326)

W dniu 4 kwietnia 2012 r. na terenie firmy (...) Sp. z o.o. zatrzymano urządzenia w postaci sprężarki śrubowej (...) i centrum obróbczego (...) nr prod. 581 wraz z wyposażeniem (...) stanowiące przedmiot umów leasingowych nr (...)i nr (...), które następnie zostały wydane pokrzywdzonemu (...) S.A. Nie zdołano odzyskać tokarki (...) wraz z wyposażeniem, która została wcześniej sprzedana przez oskarżonego K. K. (1) nieustalonej osobie.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka K. G. k. 287-288, 370-371, 610-611; protokół zatrzymania rzeczy k. 192-194; protokół oddania na przechowanie k. 196-197)

Ówczesna wartość odzyskanych przez pokrzywdzonego (...) S.A. sprężarki śrubowej (...) stanowiącej przedmiot umowy leasingowej nr (...) wynosiła netto 4.400 złotych (poprzednio wyceniona przez pokrzywdzonego na kwotę 6.900 złotych k. 334-337, 816-821), zaś centrum obróbczego (...) nr prod. 581 wraz z wyposażeniem (...) stanowiącego przedmiot umowy leasingowej nr (...) wynosiła netto 80.000 złotych (poprzednio wyceniona przez pokrzywdzonego na kwotę 148.000 złotych k. 332-333, oraz na kwotę 71.000 złotych 822-826). Wartość nieodzyskanej tokarki (...) stanowiącej przedmiot umowy leasingowej nr (...)oszacowano na kwotę netto 23.000 złotych (poprzednio wyceniona przez pokrzywdzonego na kwotę 113.840,05 złotych).

(Dowód: wycena rzeczoznawcy pokrzywdzonego k. 332-337, 816-826; opinia biegłego k. 873-885, 891-892)

Pokrzywdzony (...) S.A. dochodził należności wynikających z umów leasingowych o nr (...) i nr (...) w drodze powództwa cywilnego. Obecnie toczą się postępowania egzekucyjne. Odzyskane urządzenia zostały sprzedane, zaś kwota uzyskana za nie została potrącona z zaległości (...) Sp.j.

(Dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829; zeznania świadka M. Ł. k. 233, 731-732; odpisy wyroków nakazowych i dokumentacji egzekucyjnej k. 324-325, 785-790; akta o sygn. XXV Nc 99/12 i odpisy k. 832-838)

Oskarżony K. K. (1) nie był wcześniej karany. Obecnie oskarżony utrzymuje się ze świadczenia emerytalnego w kwocie 2.500 złotych. Nie ma nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku.

(Dowód: karta karna k. 275, 407, 468, 799; dane o podejrzanym k. 241)

Oskarżony K. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowczo zaprzeczył, jakoby czuł się w jakimkolwiek momencie użytkowania urządzeń ich właścicielem, czy tak też postępował. Treść złożonych wyjaśnień przez oskarżonego w zasadniczej mierze zgodna była z ustalenia faktycznymi dokonanymi przez Sąd. Oskarżony przedstawił przyczyny, dla których zaprzestano terminowej realizacji należności wobec pokrzywdzonego, a także zarysował swoje starania o wznowienie umów leasingowych oraz opisał eksploatację i stan techniczny poszczególnych urządzeń.

(wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829)

Niemniej jednak twierdzenia oskarżonego, jakoby przez ten okres czasu nikt z ramienia pokrzywdzonego (...) nie zwracał się do niego o wydanie urządzeń, uznać należy za niewiarygodne, bowiem sprzeczne jest ze stanowiskiem pokrzywdzonego wyrażony w pismach oraz twierdzeniami pracowników pokrzywdzonego, w szczególności M. Ł., którzy wskazywali na taką praktykę, a także zostało dołączone do akt sprawy pismo z dnia 19 października 2011 r., w którym zażądano zwrotu urządzeń, a które pozostało bez odpowiedzi ze strony oskarżonego. Na poprzednie ustne żądania zwrotu urządzeń oskarżony każdorazowo wskazywał, że spłaci zadłużenie i wykupi urządzenia. Również świadek K. G. wskazała, że pokrzywdzony (...)wysłał pisma żądając zwrotu maszyn (przy czym podczas ostatniego przesłuchania poddała już, że pamięta tylko jedno takie pismo), nie było jednak tak, by ktoś z (...) przyjechał i te maszyny nie zostały mu wydane. Do tego w ogólnych warunkach umów leasingowych obowiązywało postanowienie nakazujące zwrot przez korzystającego urządzeń w wypadku zakończenia leasingu. Oskarżony z tego się nie wywiązał, co więcej brak było zgody na dalsze korzystanie z urządzeń. Nadto już wówczas dwa urządzenia zostały przez oskarżonego sprzedane innym podmiotom.

(wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829)

Na wiarę nie zasługuje również twierdzenie oskarżonego, jakoby informował pokrzywdzonego o konieczności zezłomowania tokarki Masturn. Taka okoliczność nie wynika także ze stanowiska pokrzywdzonego wyrażonego w pismach. Faktem jest, że nie uzyskał na to pisemnej zgody pokrzywdzonego, zaś z zeznań świadka Z. N. wynika, że nabywca zamierzał wykorzystywać urządzenie do produkcji, stąd nie może być mowy o ze złomowaniu a czynność tą należy uznać za sprzedaż, co zresztą znajduje również potwierdzenie protokole przeszukania. Oskarżony zatem dokonał jej sprzedaży, za nieustaloną cenę, przy czym według niego urządzenie prezentowało już wówczas jedynie wartość złomową. Nie przedłożył jednak, żadnej dokumentacji, która potwierdzałaby zezłomowanie urządzenia, cenę jaką za to uzyskał i wskazywałaby podmiot, który dokonał nabycia urządzenia, a tym samym miejsce, gdzie może być to urządzenie przechowywane.

(wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829)

Także twierdzenia oskarżonego, jakoby pokrzywdzony (...) wystawił fakturę sprzedaży centrum obróbczego (...) na (...) Sp. j. i wyrażał zgodę na sprzedaż urządzenia na rzecz nowego leasingodawcy (...) na wiarę nie zasługuje, jako sprzeczne z dokumentacją zawartą w aktach sprawy oraz ze stanowiskiem pokrzywdzonego wyrażonym w pismach. Sam oskarżony nie dostarczył faktury, na którą się powoływał. Przedłożył jedynie fakturę proforma z dnia 14 września 2009 r. (k. 812), która była wystawiona przez pokrzywdzonego na inny podmiot, a nie na (...) Sp. j., co wyraźnie świadczy, iż miał świadomość, że nie jest uprawniony do rozporządzania urządzeniem.

(wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) k. 241-242, 367-369, 473, 661, 793-794, 829)

Brak było natomiast podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków: P. P. – byłego wspólnika oskarżonego, K. G. – pracownika oskarżonego, T. M. (2) – księgowej oskarżonego, a także Z. N. – byłego pracownika oskarżonego, który osobiście brał udział w załadunku tokarki (...) dla nowego nabywcy. Świadkowie zgodnie przedstawili okoliczności dotyczące realizacji umów leasingu oraz późniejsze negocjacje oskarżonego z pokrzywdzonym, a także fakt korzystania z urządzeń w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego.

Podobnie należało ocenić zeznania pracowników pokrzywdzonego (...) S.A. – analityka K. W., który potwierdził negocjacje z oskarżonym, jednakże z uwagi na upływ czasu nie był już w stanie podać dokładnych szczegółów z tym związanych. Podobnie świadek K. K. (3), który jednak nie zajmował się windykacją należności leasingowych i wzywaniem do zwrotu urządzeń. Z kolei świadek M. Ł. swoje wiadomości w sprawie opierała na dołączonej do akt sprawy dokumentacji, a także wskazywał, że oskarżony był wielokrotnie wzywany do spłaty zadłużenia i wydania urządzeń zarówno ustnie, jak i pisemnie.

Zeznania świadka K. P. likwidator spółki jawnej wyraźnie wskazują na fakt, iż nie zostały jej przedłożone żadne dokumenty dotyczące przedmiotowych urządzeń, jak i same urządzenia.

Z kolei M. P. odmówiła składania zeznań jako osoba bliska wobec oskarżonego (k. 370, 659).

W pełni na wiarę zasługują zeznania powyżej wskazanych świadków, których relacje znajdują poparcie w obszernej dokumentacji związanej z korzystaniem z urządzeń pochodzących z leasingu, a także są wzajemnie spójne i wzajemnie się uzupełniają.

Ujawnione w toku postępowania dowody z dokumentów Sąd uznał za wiarygodne. Autentyczność i prawdziwość treści tych dokumentów nie budzi wątpliwości, a informacje w nich zawarte znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Żadna ze stron ich nie kwestionowała.

Sąd nie uznał opinii biegłego A. W. (k. 411-412, 791-793) jako dowodu w sprawie, albowiem dokonuje on wyceny urządzeń w ramach stałej współpracy z pokrzywdzonym (...), co osłabia zaufanie do jego bezstronności. Dlatego Sąd dopuścił dowód z opinii rzeczoznawcy majątkowego J. R. (k. 873-885, 891-892), na okoliczność wyceny urządzeń. Sąd uwzględnił opinię biegłego J. R. przy dokonanych ustaleniach faktycznych ponieważ została ona sporządzona zgodnie ze standardami i została ona oparta na podstawie obszernego materiału dowodowego dokumentującego stan techniczny urządzeń w poszczególnych okresach ich eksploatacji, a także uwzględniała wcześniej dokonane oszacowania przez pokrzywdzonego. Sąd nie miał więc jakichkolwiek podstaw do kwestionowania tych ustaleń, podobnie strony nie składały żadnych zastrzeżeń do ostatecznej ustnej opinii uzupełniającej. Nie ujawniły się także żadne okoliczności, które skutkowałyby osłabieniem zaufania do wiedzy lub bezstronności biegłego.

Powyższy materiał dowodowy pozwolił, w ocenie Sądu, na dokonanie stanowczych i pozbawionych wątpliwości ustaleń faktycznych.

Stwierdzić należy, iż oskarżonemu K. K. (1) można przypisać winę. Jest bowiem osobą dorosłą, znającą podstawowe normy jakie obowiązują w społeczeństwie. Miał również możliwość postąpienia zgodnie z regułami porządku prawnego, jednakże z tej możliwości nie skorzystał i dopuścił się czynu zabronionego. Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, zaś w sprawie nie zachodziły okoliczności świadczące o zniesieniu albo znacznym ograniczeniu poczytalności. Oskarżony nie leczy się psychiatrycznie.

Sąd dokonując opisu czynu sprecyzował czasookres popełnionego przestępstwa. Bezsprzecznie oskarżony K. K. (1) o rozwiązaniu umów leasingowych dowiedział się skutecznie w dniu 18 czerwca 2009 r., tymczasem urządzenie w postaci Tokarki (...) zbył już wcześniej, na przełomie maja i czerwca 2009 r. , zaś urządzenie w postaci centrum obróbcze (...)zbył w dniu 5 października 2009 r. na rzecz firmy leasingowej (...), zawierając w dniu 30 września 2009 r. umowę o leasing operacyjny. Ramy postępowania karnego zakreślone aktem oskarżenia, należy wiązać z problematyką czynu zarzuconego i ewentualnie przypisanego oskarżonemu, a nie z problematyką tożsamości poszczególnych elementów czynu. Podkreślić należy, że ramy postępowania zakreśla zdarzenie faktyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie każdy element tego opisu z osobna. Istotna jest tożsamość czynu wyznaczona faktycznymi ramami zdarzenia wskazanymi w akcie oskarżenia (związane z przywłaszczeniem trzech urządzeń), a nie jego opis i kwalifikacja prawna. Dlatego nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i związane z tym naruszenie zasady skargowości, dokonanie w toku przewodu sądowego odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia np. w zakresie daty, czy okresu popełnienia czynu, miejsca jego popełnienia, ilości i wartości przedmiotu przestępstwa, zachowania poszczególnych sprawców, czy tożsamości osoby pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko mieniu (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2002 r., III KKN 485/99, LEX nr 55188; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1994 r., II KRN 173/94, OSNKW 1995, z. 1-2, poz. 9; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 1994 r., II KRN 132/94, PS 1997/11 - 12/51; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lipca 1993 r., II KRN 98/93, Prok. Pr. 1995, nr 2, poz. 17; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1986 r., IV KR 129/86, OSNPG 1986, z. 12, s. 167; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1971 r., III KR 61/71, OSNPG 1971, z. 11, s. 221, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2002 r., w sprawie V KKN 112/01, LEX nr 55225, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2006 r. IV KK 376/05).

Mając na uwadze powyżej poczynione ustalenia faktyczne Sąd uznał oskarżonego K. K. (1) za winnego tego, że w 2009 r. w K. działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczył powierzone (...) Spółce jawnej w K. rzeczy ruchome w ten sposób, że:

- na przełomie maja czerwca 2009 r. sprzedał na rzecz nieustalonego podmiotu tokarkę(...)z głowicą rewolwerową 8 pozycyjną wraz z wyposażeniem o wartości netto 62.000 złotych,

- w dniu 5 października 2009 r. sprzedał (...) Sp. z o.o. w W. centrum obróbcze (...) nr prod. 581 wraz z wyposażeniem (...) o wartości netto 129.000 złotych,

działając na szkodę (...) S.A. w W., to jest przestępstwa z art. 284§2 kk w zw. z art. 12 kk.

Z kolei w wypadku sprężarki śrubowej T. Sąd uznał, że czyn zarzucany oskarżonemu w tym zakresie stanowi wykroczenie z art. 127§1 kw, polegające na tym, że w okresie od dnia 18 czerwca 2009 r. do dnia 4 kwietnia 2012 r. w K. samowolnie używał cudzą rzecz ruchomą w postaci sprężarki śrubowej (...) o wartości 7.900 złotych działając na szkodę (...) S.A. w W..

Mimo modyfikacji opisu przypisanych czynów granice oskarżenia zostały utrzymane. W miejsce czynu zarzucanego, w ramach tego samego zdarzenia faktycznego (historycznego) przypisano oskarżonemu czyn ze zmienionym opisem i jego ocena prawną, jednak mieszczący się w tym samym zespole zachowań oskarzonego, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności wartościowaniu z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego .

Kwalifikowanym typem przywłaszczenia jest sprzeniewierzenie, którego znamiona zostały określone w art. 284§2 kk. Polega ono na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy (np. oddanej na przechowanie, w zastaw, użyczonej, oddanej w komis czy leasing). Powierzenie jest w swej istocie przekazaniem rzeczy z zastrzeżeniem jej zwrotu, toteż przywłaszczenie takiej rzeczy zasługuje na surowszą ocenę jako nadużycie zaufania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 1992 r., II AKr 129/92, OSA 1993, nr 5, poz. 23). Sprawca przywłaszczenia wchodzi zatem w posiadanie rzeczy (mienia, prawa majątkowego) w sposób legalny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 kwietnia 1999 r., II AKa 131/99, KZS 1999, z. 8-9).

Przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym postąpienia z cudzą rzeczą (lub prawem majątkowym), tak jakby się było jej właścicielem ( animus rem sibi habendi). Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia (prawa majątkowego) dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64). Zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Co ważne, istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt nie zwrócenia rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Kardas, Przestępstwa przeciwko mieniu, Ministerstwo Sprawiedliwości, Warszawa 1998, nr 21, s. 167).

Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie II AKa 443/09 istotą przywłaszczenia jest bowiem zamiar nie bezprawnego władania cudzą rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie, czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku i jest to przestępstwo skutkowe.

Bezspornym było, iż oskarżony K. K. (1) wbrew postanowieniom umów leasingowych nie zwrócił przedmiotów leasingu niezwłocznie po wypowiedzenie, tymczasem już wcześniej, od sierpnia 2008 r. użytkował je w ramach innego podmiotu gospodarczego, co czynił bez pisemnej zgody pokrzywdzonego. Same te okoliczności jednak, nie wystarczają dla wykazania, że oprócz obiektywnego uniemożliwienia przez oskarżonego korzystania, czy też dysponowania przez pokrzywdzonego swoją własnością, które to zachowanie rzeczywiście w niniejszej sprawie wystąpiło, oskarżony dokonał już wówczas przywłaszczenia powierzonych urządzeń. Istotnym dla oceny zamiaru oskarżonego było również ustalenie, że oskarżony z pokrzywdzonym (...) prowadził negocjacje w przedmiocie przywrócenia wypowiedzianych umów, które miały zaawansowany charakter, co również wyklucza automatyczne ustalenie, że po wypowiedzeniu umów oskarżonemu towarzyszył zamiar przywłaszczenia wszystkich trzech urządzeń. Co ważne w każdym momencie pertraktacji z leasingodawcą oskarżony występował z pozycji użytkownika nie swoich maszyn, nie kwestionował wobec pokrzywdzonego jego prawa własności do tych maszyn. Negocjacje oskarżonego nie zawierały żadnych roszczeń co do maszyn, także takich, które uzasadniałyby możliwość skorzystania z prawa zatrzymania urządzeń, a chodziło mu jedynie o przewrócenie umów (cofnięcie wypowiedzeń) i odroczenie terminów płatności celem kontynuowania współpracy w ramach tychże umów leasingu. Oskarżony miał przy tym uzasadnione przekonanie, że istnieją prognozy na aneksowanie wypowiedzianych umów, przy czym co do jednego z urządzeń nie objętego zarzutem, doszło do przywrócenie umowy i wykupienia urządzenia przez oskarżonego. Nie mniej jednak, brak było przez cały okres zgody pokrzywdzonego na korzystanie przez oskarżonego z tych urządzeń. Oskarżony był informowany o konieczności zwrotu urządzeń, jednakże informował pokrzywdzonego, że zamierza uregulować zaległości. Z kolei już na spółka formalne wezwana do wydania urządzeń wystosowane w dniu 19 października 2011 r. odpisał, że (...) Sp. jawna została postawiona w stan likwidacji i należy w tej sprawie kontaktować się już z likwidatorem, nie ustosunkowując się do żądania wydania urządzeń, które jeszcze faktycznie posiadał w swojej dyspozycji i nadal wykorzystywał je w prowadzonej działalności gospodarczej. Oskarżony niewątpliwie miał zatem świadomość, że na nim jako leasingobiorcy spoczywa obowiązek natychmiastowego zwrotu urządzeń po zakończeniu leasingu bez dodatkowego wezwania, o czym już z pewnością świadczy konsultacja oskarżonego z prawnikiem, który miał mu wskazać na prawo zatrzymania. Nawet gdyby w wypadku ewentualnych wzajemnych roszczeń z tytułu umów leasingowych oskarżonemu przysługiwało ustawowe prawo zatrzymania (jak twierdziło oskarżony z art. 461 kc), to i tak nie byłby on uprawniony do używania zatrzymanych urządzeń, czerpania z nich pożytków, a tym bardziej do ich sprzedaży. Podkreślić należy, że dla zaistnienia prawa zatrzymania konieczne było złożenie wierzycielowi stosownego oświadczenia woli i faktyczne zatrzymanie jego rzeczy, tymczasem z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony kierował pod adresem pokrzywdzonego jakiekolwiek roszczenia o zwrot nakładów na którekolwiek urządzenie lub o naprawienie szkody wyrządzonej przez urządzenia, a tym bardziej aby w tym zakresie złożył oświadczenie woli wobec pokrzywdzonego, że celem zabezpieczenia swoich roszczeń dokonuje zatrzymania urządzeń. Zatem nie ulega wątpliwości, iż przez cały ten okres do czasu odzyskania przez pokrzywdzonego części urządzeń, oskarżony korzystał z urządzeń w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wbrew postanowieniom umownym i bez zgody pokrzywdzonego.

Niemniej jednak aby zachowanie oskarżonego móc uznać za przywłaszczenie istotnym jest by wykazać, że działaniu sprawcy towarzyszył zamiar, tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu. Z takowym działaniem oskarżonego mamy do czynienia jedynie odnośnie dwóch urządzeń, mianowicie Tokarki (...)i centrum obróbczego (...), które to urządzenia zostały przez oskarżonego sprzedane, bez wiedzy i zgody pokrzywdzonego, zaś ekwiwalent pieniężny otrzymany za urządzenia powiększył majątek oskarżonego, przy czym w wypadku centrum obróbczego urządzenie pozostało także nadal w jego posiadaniu jako leasingobiorcy. Dlatego uznać należy, że oskarżony każdorazowo działał w zamiarze powiększenia własnego majątku kosztem majątku pokrzywdzonego, bez żadnego ku temu tytułu. Zgodnie ze stosownymi postanowieniami umów leasingowych dopiero w przypadku gdyby ewentualnie doszło do przywrócenia umów, czego warunkiem było uregulowanie zaległości, to po ich zakończeniu oskarżonemu przysługiwałoby prawo kupna owych urządzeń i dopiero wówczas mógłby władać nimi jak właściciel. Wskazać należy, że okres obowiązywania umowy na Tokarkę (...) upływał w lipca 2009 r. zaś na centrum obróbcze (...) w październiku 2010 r. (umowy były zawarte na okres 48 miesięcy). Z kolei rozporządzenie tymi urządzeniami na rzecz innych podmiotów miało jeszcze miejsce przed ewentualnym upływem okresu obowiązywania umów leasingowych, co nawet w wypadku wznowienia umowy leasingowej na centrum obróbcze (...), nie byłoby równoznaczne z przeniesieniem na niego własności urządzenia.

Powyższej oceny nie zmienia fakt korespondowania z pokrzywdzonym po wypowiedzeniu umów, celem konsensualnego załatwienia sprawy, poprzez wznowienie umów, czy też przepisanie ich na inny podmiot, a nawet realizowanie płatności na rzecz leasingodawcy, które co należy podkreślić, nie stanowiły już rat leasingowych, a jedynie spłatę zaległość z tytułu umów. W tym wypadku prowadzone pertraktacje z pokrzywdzonym miały już jedynie na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej, bowiem pokrzywdzony nawet wówczas nie wiedział o sprzedaży części urządzeń przez oskarżonego.

W tych okolicznościach fakt zaniechania zwrotu powyższych urządzeń z chwilą wypowiedzenia umów leasingu pomimo ciążącego na nim takiego obowiązku z tytułu tychże umów, świadczy przede wszystkim, iż oskarżony zamierzał nadal używać tych urządzeń do produkcji, przy czym w wypadku tokarki (...), już w tym momencie ją nie dysponował, stąd ewentualne wydanie pokrzywdzonemu było niemożliwe. Co więcej, nawet po wypowiedzeniu i w trakcie negocjacji dotyczących wznowienia umów leasingowych nie poinformował o sprzedaży urządzenia pokrzywdzonego. O ile wobec pokrzywdzonego oskarżony nie kwestionował jego prawa własności do urządzeń, to już wobec osób trzecich dokonywał rozporządzenia tymi urządzeniami jak właściciel. Warto zauważyć, iż centrum obróbcze (...)po jego sprzedaży (...) było w dalszym ciągu używane przez oskarżonego przy produkcji w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod firmą(...) Sp. z o.o. w K. i gdy w dniu 29 września 2011 r. zostało zajęte przez komornika (k. 305-306), oskarżony do protokołu zajęcia złożył oświadczenie, iż urządzenie to stanowi własność (...), pomimo, iż do tej pory nie nastąpiło przeniesienie własności tego urządzenia przez pokrzywdzonego.

W tych okolicznościach sam fakt sprzedaży Tokarki (...) i centrum obróbczego (...) objętych leasingiem, oczywiście bez zgody leasingodawcy - w tym przypadku (...) S.A., świadczył o woli postępowania z nimi jak z własnymi. Wszystkie zatem opisane powyżej argumenty wiążące dla oceny zachowania oskarżonego utożsamiać należy z zamiarem przywłaszczenia tych urządzeń, tj. z nieuprawnionym postąpieniem z przedmiotem umowy, przeznaczeniem go już wówczas na inny cel niż zwrot właścicielowi powodując szkodę w jego majątku mającą także nieodwracalny charakter, czego nie zmienia fakt odzyskania po ponad dwóch latach jednego z urządzeń, którego wartość była znacznie niższa od tej z dnia przywłaszczenia.

Sąd przyjął, iż oskarżony dopuścił się przywłaszczenia tych urządzeń działając czynem ciągłym, ponieważ działał w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem. Jak bowiem stanowi art. 12 kk dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony. W niniejszej sprawie wszystkie powyższe przesłanki, o których stanowi art. 12 kk zostały spełnione. Oskarżony nie respektował postanowień umownych, z których wynikało, że pokrzywdzony (...) jest właścicielem obu urządzeń, czemu dał każdorazowo wyraz dokonując ich sprzedaży. Takiej postawie towarzyszył z góry powzięty zamiar postąpienia z urządzeniami jak właściciel.

Z kolei odmiennie należało ocenić sytuację dotyczącą sprężarki śrubowej T., która również pomimo wypowiedzenia umowy leasingowej nie została wydana przez oskarżonego i była przez niego wykorzystywana w prowadzonej pod różnymi firmami działalności gospodarczej. Oskarżony nie dokonał żadnego rozporządzenia tym urządzeniem, z którego można by wnioskować, że traktował je jako swoją własność. Wprost przeciwnie w trakcie negocjacji z pokrzywdzonym, jako że dokonał już spłaty rat leasingowym miało dojść do przeniesienia własności tego urządzenia na niego, do czego jednak faktycznie nie doszło. Nie mniej jednak, gdy w dniu 29 września 2011 r. urządzenie to zostało zajęte przez komornika (k. 305-306), oskarżony do protokołu zajęcia podał, iż stanowi ono własność pokrzywdzonego (...), co ewidentnie wskazuje, iż oskarżonemu nie towarzyszył przez okres po wypowiedzeniu umowy leasingowej zamiar przywłaszczenia tej rzeczy.

W tym miejscu należy wskazać, iż zamiar przywłaszczenia jest pojęciem zakresowo węższym od charakteryzującego inne typy czynów zabronionych zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej i różnym od zamiaru towarzyszącego sprawcy samowolnie używającego cudzej rzeczy, jak ma to miejsce np. w odniesieniu do czynów opisanych w art. 127§1 kw czy w art. 289 kk. Przytaczane kwestie były przedmiotem licznych judykatów Sądu Najwyższego (por. m.in. wywody wyroków: z dnia 28 czerwca 2000 r., III KKN 86/98, OSNKW 2000, z. 7-8, poz. 65, z dnia 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00, OSNKW 2000, z. 9-10, poz. 85, z dnia 11 marca 2003 r., V KK 212/02, Lex nr 77007, z dnia 6 maja 2004 r., V KK 316/03, OSNKW 2004, z. 7-8, poz. 70), który wielokrotnie wyjaśniał istotę zamiaru przywłaszczenia - także w zestawieniu ze znamionami typów innych czynów zabronionych, których przedmiotem jest cudze mienie. W tym miejscu wypada zatem tylko podkreślić, że charakterystyczne dla przestępstw stypizowanych w art. 284§1 i 2 kk działanie, polegające na zatrzymaniu, czy też rozporządzeniu cudzym składnikiem majątku jak własnym (np. poprzez jego zniszczenie czy wyzbycie się go), odzwierciedla odnoszący się do jego skutków cel sprawcy, który - w sposób tożsamy dla celu przyświecającego sprawcy kradzieży cudzej rzeczy - sprowadza się do nieodwracalnego pozbawienia innej osoby mienia i uczynienia z niego swojej własności. Przy czym bez znaczenia dla oceny zamiaru sprawcy pozostaje ewentualne późniejsze odzyskanie rzeczy. Wobec tego nie znajduje podstaw identyfikowanie zamiaru przywłaszczenia powierzonego mienia z samym tylko faktem nieuprawnionego postąpienia z nim w sposób uniemożliwiający właścicielowi korzystanie, niezależnie od tego, jaką wolą objęty był skutek tak podjętego działania i jaki przyświecał mu cel (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2005 r., sygn. akt V KK 15/05).

Przedmiotami ochrony art. 127§1 kw są własność i posiadanie rzeczy ruchomej. Strona przedmiotowa wykroczenia polega na tym, że sprawca samowolnie używa cudzą rzecz ruchomą. Wykroczenie to można popełnić tylko przez działanie i ma ono charakter materialny. Samowolne użycie oznacza, że sprawca bez zgody osoby uprawnionej do jej wyrażenia używa cudzej rzeczy ruchomej. Zgoda może być wyrażona w sposób wyraźny lub dorozumiany, w każdym razie musi istnieć najpóźniej w momencie rozpoczęcia używania rzeczy. Strona podmiotowa wykroczenia z art. 127§1 kw obejmuje zaś umyślność w obu postaciach zamiaru. Oskarżony miał świadomość braku zgody na używanie sprężarki śrubowej (...) i konieczności jej zwrotu po wypowiedzeniu umowy, mimo to nie uczynił tego i korzystał z urządzenia, aż do jego odebrania przez pokrzywdzonego. Oskarżony nie zwracał się również o umożliwienie korzystania z tego urządzenia, zaś pertraktacje prowadzone z pokrzywdzonym dotyczyły wznowienia umowy leasingowej, co było uzależnione od spłaty zadłużenia, a także dotyczyły nabycia urządzenia do czego jednak nie doszło, co również wyraźnie wskazuje, że oskarżony powinien w takim wypadku urządzenie zwrócić już wówczas zwrócić, tym bardzie, że nawet okres na jaki została zawarta umowa leasingowa upływał w listopadzie 2009 r. Oskarżony zatem bez podstawy prawnej i bez zgody pokrzywdzonego używał tego urządzenia aż do dnia 4 kwietnia 2012 r., czym dopuścił się wykroczenia z art. 127§1 kw.

Stosownie jednak do treści art. 45§1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Wykroczenie zostało popełnione w okresie od dnia 18 czerwca 2009 r. do dnia 4 kwietnia 2012 r., zatem okres dwuletni upłynął w dniu 4 kwietnia 2014 r. - stąd postępowanie karne należało umorzyć wobec przedawnienia karalności. Konsekwencją powyższego było obciążenie na podstawie art. 118§2 kpw kosztami postępowania w tym zakresie Skarbu Państwa. Dotyczy to kosztów związanych z wynagrodzeniem biegłych za sporządzanie opinii dotyczącej wyceny tego urządzenia.

Odnośnie przypisanego oskarżonemu przestępstwa przywłaszczenia należało mieć na uwadze, że przepisy kodeksu karnego stanowią, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Skazując oskarżonego Sąd wziął pod uwagę okoliczności podmiotowe i przedmiotowe popełnionego przez niego przestępstwa. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, bacząc by kara nie przekraczała stopnia jego winy, który w niniejszej sprawie równy był stopniowi społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Orzeczona kara nie stanowi wyrazu nadmiernej represji, ale jednocześnie nie jest też przejawem pobłażliwości, jej dolegliwość absolutnie nie przekracza stopnia winy, jest zarazem współmierna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Ustalając zaś stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd wziął pod uwagę rodzaj naruszonego dobra, jakim było mienie oraz obrót gospodarczy. Stopień naruszenia tych dóbr był znaczny, o czym świadczy zarówno stosunkowo wysoka wartość szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu, jak i fakt, że oskarżony do tej chwili nie uregulował zaległości z tytułu umów leasingu łączących go z pokrzywdzonym, a nadto jedno z urządzeń do tej pory nie zostało odzyskane przez pokrzywdzonego, zaś wartość odzyskanych urządzeń znacząco spadła w porównaniu do ich wartości na dzień wypowiedzenia umów. Społeczna szkodliwość przywłaszczenia w obrocie gospodarczym jest wyższa niż w innych przypadkach. Oskarżony zaś już w chwili, gdy dowiedział się o wypowiedzeniu umów nie czynił żadnych starań aby zgodnie z warunkami ogólnymi umowy dokonać niezwłocznego zwrotu urządzeń, bądź też uzyskać zgodę pokrzywdzonego na dalsze z nich korzystanie, działając przy tym w zamiarze bezpośrednim i przemyślanym, naruszając także dobre obyczaje handlowe, podstawowe zasady prawa cywilnego oraz postanowienia umowne. Takie czyny winny spotkać się z represją karną, albowiem mają wysoce negatywny wpływ na stabilność obrotu gospodarczego.

Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie, iż oskarżony przywłaszczył sobie rzeczy ruchome w postaci centrum obróbcze (...) nr prod. 581 wraz z wyposażeniem (...) o wartości netto 129.000 zł i tokarkę (...) z głowicą rewolwerową 8 pozycyjną wraz z wyposażeniem o wartości netto 62.000 zł działając na szkodę (...) S.A. w W.. Oba urządzenia sprzedał, postępując z nimi jak właściciel, zaś uzyskane środki pieniężne stanowiące ekwiwalent uzyskany za urządzenia, przeznaczył na własne cele. W przypadku tokarki (...) nie zdołano ustalić, gdzie obecnie się znajduje, natomiast centrum obróbcze (...)zostało odzyskane przez pokrzywdzonego, bowiem po jego sprzedaży, oskarżony używał urządzenia jako leasingobiorca w ramach działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą(...)Spółka z o.o. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, uzyskując bezpodstawnie korzyść majątkową. W takim wypadku stopień społecznej szkodliwości jego czynu należy określić jako znaczny.

Brak było okoliczności, które Sąd mógłby poczytać na niekorzyść oskarżonego. Na korzyść oskarżonego Sąd poczytał fakt, iż nie był on wcześniej karany.

Mając na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego postawę w okresie poprzedzającym popełnienie przestępstwa, jak i po jego popełnieniu, a także postawę w toku postępowania Sąd warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Sąd uznał, że mimo niewykonywania kary pozbawienia wolności zrealizowane zostaną cele wychowawcze, jakie orzeczona kara ma realizować wobec oskarżonego. Sąd uznał, iż cele kary mogą zostać zrealizowane bez odrywania go od jego środowiska. Sąd uznał, iż w świetle powyższego wystarczające będzie wyznaczenie dwuletniego okresu próby, w którym to postawiona przez Sąd pozytywna prognoza kryminologiczna będzie mogła zostać zweryfikowana. W wypadku, gdy oskarżony ponownie rażąco naruszy obowiązujący porządek prawny będzie istniała możliwość zarządzenia do wykonania orzeczonej kara pozbawienia wolności. Sąd jednak dając szansę oskarżonemu jest przekonany, iż oskarżony będzie przestrzegać obowiązującego porządku prawnego, zasad obrotu gospodarczego, gdyż czyn jaki został mu przypisany stanowi jedynie incydent w jego dotychczasowym życiu i z pewnością był także w jakimś stopniu uwarunkowany pogarszającą się sytuacją finansową jego przedsiębiorstwa.

Zważyć należy, iż z uwagi na to, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i takową osiągnął uzyskując ekwiwalent pieniężny za sprzedane urządzenia zasadnym było orzeczenie obok kary pozbawienia wolności, podlegającej wykonaniu kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych. Ustalając wymiar kary grzywny Sąd kierował się tymi samymi dyrektywami wymiaru kary, co przy wymierzaniu kary pozbawienia wolności. Natomiast wysokość stawki dziennej jest odpowiednia z uwagi na dochody jakie oskarżony może uzyskać ze względu na swoje warunki i właściwości osobiste, a także stanowi pochodną jego sytuacji majątkowej. Kara ta będzie stanowiła realną dolegliwość i zapobiegnie poczuciu bezkarności za popełnione przestępstwo. Kara w tej postaci spełni także swe cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego.

Orzeczona kara czyni zadość prewencji ogólnej, albowiem dąży do wzbudzenia u osób należących do najbliższego otoczenia oskarżonego, jak również jego kontrahentów i wierzycieli, przekonania, iż brak poszanowania dla obowiązującego prawa rodzi szereg niekorzystnych konsekwencji, a sprawca musi ponieść surowe tego skutki, przewidziane w kodeksie karnym.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 i 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 480 złotych oraz wydatki poniesione w sprawie w kwocie 2.944,65 złotych, w tym należności dla biegłych stanowiące 2/3 zasądzonej kwoty, a więc w zakresie dotyczącym dwóch urządzeń.