Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Chodak

Sędziowie: SSO Lidia Haj

SSR Łukasz Sajdak (del.) – sprawozdawca

w obecności Protokolanta: st. prot. Marta Kruk

przy udziale Marty Gdańskiej – Kusior Prokuratora Prokuratury Okręgowej:

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 25 września 2014 roku

w sprawie W. K.

zażalenia obrońcy oskarżonego na postanowienie Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie, Wydział (...)z dnia 13 czerwca 2014 roku, sygn. akt II Ko 1209/14/K,

o podjęciu przeciwko oskarżonemu warunkowo umorzonego postępowania karnego prowadzonego przed Sądem Rejonowym dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie, Wydział (...)pod sygn. akt IX K 62/12/K,

postanawia:

I.  na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy,

II.  na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze oraz § 19 i § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata D. F. kwotę 516, 60 zł (pięciuset szesnastu złotych 60/100), w tym 23 % VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnić oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za niniejsze postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie, Wydział (...), sygn. akt II Ko 1209/14/K, orzekł o podjęciu wobec oskarżonego W. K. postępowania karnego, warunkowo umorzonego wyrokiem tego Sądu z dnia 24 kwietnia 2012 roku, sygn. akt IX K 62/12/K.

Postanowienie to zaskarżył obrońca oskarżonego na jego korzyść, zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. – poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy. W uzasadnieniu zażalenia obrońca podniósł, że Sąd I instancji zaniechał ustalenia – choćby przez przeprowadzenie wywiadu środowiskowego – czy oskarżony obecnie przestrzega porządku prawnego oraz jaka jest obecnie jego sytuacja materialna oraz osobista. W ocenie obrońcy Sąd ten zaniechał również wezwania pokrzywdzonego i wysłuchania jego stanowiska, przez co nie wyjaśnił szeregu ważnych w niniejszym postępowaniu okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na wydane w sprawie orzeczenie.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez orzeczenie o niepodejmowaniu wobec oskarżonego warunkowo umorzonego postępowania karnego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Ponadto wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne i na uwzględnienie nie zasługuje.

Rozpatrzenie zarzutu żalącego wymaga w pierwszej kolejności dokonania właściwej wykładni art. 366 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem, przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a w miarę możności także okoliczności sprzyjające popełnieniu przestępstwa. Podkreślić należy, że norma ustanowiona w tym przepisie nakłada na przewodniczącego obowiązek wyjaśnienia nie wszystkich okoliczności sprawy, lecz wszystkich okoliczności istotnych. Przewodniczący musi bowiem również uwzględniać zasadę ekonomii procesowej, mając na uwadze, by prowadzone postępowanie dowodowe nie przedłużało się z powodu ustalania okoliczności, które w żadnym razie nie mogą rzutować na ostateczne rozstrzygnięcie. Ustalenie, jakie okoliczności mają charakter istotnych, zależy od specyfiki rozpoznawanej w danym postępowaniu sprawy. Jak trafnie zauważył Sąd Apelacyjny w Łodzi (wyrok z 13 września 2007 roku, II AKa 105/07, OSPriP 2008, Nr 7-8, poz. 53), ustalenie, czy mają one charakter istotny, wymaga rozważenia, czy niewyjaśnienie danej okoliczności mogło in concreto mieć wpływ na treść ustaleń faktycznych dokonanych w postępowaniu. Innymi słowy, rodzaj ustalanych w postępowaniu okoliczności jest z góry wyznaczony typem rozstrzygnięcia, które postępowanie to kończy. Zarzut naruszenia art. 366 k.p.k. postawić więc można skutecznie tylko wówczas, gdy prowadzone przed Sądem I instancji postępowanie dowodowe nie objęło jakiejkolwiek okoliczności, której uwzględnienie było konieczne z uwagi na krąg przesłanek finalnego rozstrzygnięcia sprawy.

W niniejszej sprawie zarzutu takiego skutecznie postawić nie można. Zgodnie bowiem z art. 68 § 1 k.k., sąd podejmuje postępowanie karne, jeżeli sprawca w okresie próby popełnił przestępstwo umyślne, za które został prawomocnie skazany. Przepis ten – w przypadku stwierdzenia, że sprawca istotnie w okresie próby takie przestępstwo popełnił – czyni obligatoryjnym orzeczenie o podjęciu postępowania. Nie uzależnia takiego rozstrzygnięcia ani od postawy sprawcy, jego sytuacji materialnej i osobistej, ani od stanowiska pokrzywdzonego. Dlatego też jedyną istotną okolicznością w rozumieniu art. 366 k.p.k., która w postępowaniu dowodowym w tego typu sprawach wymaga ustalenia, jest prawomocne skazanie za przestępstwo umyślne popełnione w okresie próby. Sąd Rejonowy ustaleń w tym zakresie dokonał, uzyskując odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie z dnia 15 kwietnia 2013 roku, sygn. akt XIV K 1372/12/S. Zapadłe rozstrzygnięcie opierało się na tym ustaleniu i nie wymagało żadnych innych okoliczności.

Zauważyć przy tym należy, że wskazane przez obrońcę okoliczności mogłyby mieć znaczenie, gdyby Sąd I instancji podejmował decyzję o podjęciu warunkowo zawieszonego postępowania na podstawie art. 68 § 2 k.k., który to przepis przewiduje fakultatywność, nie zaś obligatoryjność takiego rozstrzygnięcia. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało jednak podjęte wskutek zawiadomienia o zapadnięciu przeciw oskarżonemu prawomocnego wyroku skazującego, co jednoznacznie wskazywało, że w pierwszej kolejności rozważone musi zostać istnienie przesłanki z art. 68 § 1 k.k. W razie stwierdzenia przez Sąd, że rzeczywiście została ona spełniona, rozważanie przesłanek z art. 68 § 2 k.k. byłoby całkowicie irrelewantne. Dopiero wówczas, gdyby postępowanie dowodowe wykazało, że art. 68 § 1 k.k. nie może mieć w sprawie zastosowania, Sąd Rejonowy byłby zobligowany do badania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia na podstawie art. 68 § 2 k.k. W niniejszej sprawie spełnienie przesłanki z art. 68 § 1 k.k. było oczywiste z chwilą uzyskania przez Sąd I instancji odpisu prawomocnego wyroku skazującego, a tym samym okoliczności istotne dla ustalenia przesłanek z art. 68 § 2 k.k. musiały pozostawać poza kręgiem zainteresowania Sądu Rejonowego.

Trzeba również wskazać, że obrońca błędnie podnosi, że Sąd I instancji zaniechał wezwania pokrzywdzonego i wysłuchania jego stanowiska. Sąd ten zawiadomił bowiem o terminie posiedzenia wszystkich pokrzywdzonych. Obecność na tym posiedzeniu, zgodnie z art. 550 § 2 k.p.k. w zw. z art. 98 § 1 k.p.k., jest prawem pokrzywdzonych, nie zaś ich obowiązkiem. Tym samym brak ich stawiennictwa wobec prawidłowego zawiadomienia oraz nieistnienia okoliczności wskazanych w art. 117 § 2 k.p.k. nie stoi na przeszkodzie przeprowadzeniu posiedzenia oraz wydaniu postanowienia.

Na marginesie zauważyć należy, że obrońca błędnie wskazał przepisy, które były przedmiotem zarzutu. Orzeczenie o podjęciu warunkowo zawieszonego postępowania karnego następuje na podstawie przepisów k.p.k., a ściślej rozdziału 57 tej ustawy. Nie jest więc zasadne powołanie w treści zarzutu odwołania do art. 1 § 2 k.k.w., skoro postępowanie to na podstawie przepisów kodeksu karnego wykonawczego się nie toczy.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w orzeczeniu bezwzględnych przyczyn odwoławczych. Wobec niezasadności zarzutu obrońcy, należało zatem zaskarżone orzeczenie na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymać w mocy.

Na podstawie art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku – Prawo o adwokaturze oraz § 19 oraz § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Sąd Okręgowy rozstrzygnął o przyznaniu obrońcy oskarżonego od Skarbu Państwa kwoty 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. Natomiast na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od poniesienia kosztów niniejszego postępowania odwoławczego, uznając, że wymagają tego względy słuszności.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.

SSO Lidia Haj SSO Krzysztof Chodak SSR del. Łukasz Sajdak

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)