Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Wojciech Wójcik

Sędzia SO Monika Kuźniar (spr.)

Sędzia SR del. Krzysztof Kremis

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa G. R.

przeciwko Województwu D.– (...) we W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu

z dnia 17 grudnia 2012r.

sygn. akt VI C 311/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 6061 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 813/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2012 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt VI C 311/12 Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków VI Wydział Cywilny zasądził od pozwanego Województwa D.– (...)we W. na rzecz powoda G. R. kwotę 66.057,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

-

1.530,50 zł od dnia 29 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

4.357 zł od dnia 29 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

4.317 zł od dnia 29 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.042 zł od dnia 29 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

1.953 zł od dnia 29 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.228 zł od dnia 30 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

1.967 zł od dnia 30 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.578 zł od dnia 30 VI 2011 r. do dnia zapłaty;

-

4.172 zł od dnia 1 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

4.262 zł od dnia 1 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

4.470 zł od dnia 1 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.207 zł od dnia 1 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.223 zł od dnia 1 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

1.794 zł od dnia 1 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

4.042 zł od dnia 4 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

4.232 zł od dnia 4 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.220 zł od dnia 4 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.228 zł od dnia 4 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.200 zł od dnia 4 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.203 zł od dnia 4 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.052 zł od dnia 4 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.274 zł od dnia 5 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

2.602 zł od dnia 5 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

-

1.904 zł od dnia 5 VII 2011 r. do dnia zapłaty;

i orzekł o kosztach procesu.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013 roku, wydanym na skutek apelacji pozwanego w sprawie o sygnaturze akt II Ca 367/13, Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Na powyższe rozstrzygnięcie zażalenie do Sądu Najwyższego w trybie art. 394 ¹ § 1 ¹ k.p.c. złożył powód.

Postanowieniem z dnia 8 maja 2014 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt V CZ 31/14 Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego zostało zaparte na następujących ustaleniach faktycznych:

Strony w dniu 27 września 2010 r. zawarły umowę nr (...), której przedmiotem było przygotowanie i przeprowadzenie przez powoda szkolnych wycieczek edukacyjnych dla 250 szkół z województwa d.dla (...). W § 6 umowy ustalono odpowiedzialność wykonawcy za niewykonanie lub nienależyte wykonanie przedmiotu umowy poprzez zapłatę kar umownych. W przypadku zerwania umowy lub odstąpienia od umowy przez wykonawcę, wykonawca zobowiązał się zapłacić zamawiającemu karę umowną w wysokości 20% całkowitej wartości przedmiotu umowy. W przypadku nie wykonania części przedmiotu umowy, wadliwego wykonania części umowy lub nie dochowania należytej staranności przy wykonaniu przedmiotu umowy, zamawiający był uprawniony do zmniejszenia kwoty wynagrodzenia o 25% ceny brutto uwidocznionej na fakturze skierowanej do zapłaty. Jeśli płatność została już uregulowana kwota ta miała zostać odliczona od faktury wystawionej po następnej zrealizowanej wycieczce. W przypadku realizacji wycieczki z naruszeniem terminu ujętego w harmonogramie wycieczek, o którym mowa w paragrafie 2 umowy, wykonawca zobowiązał się zapłacić zamawiającemu karę umowną za każdy dzień zwłoki w wysokości 0,5% wartości wycieczki, w przypadku której termin nie został dotrzymany. Pozwany zarzucił powodowi nienależyte wykonywanie zobowiązań i nałożył na powoda kary umowne w wysokości przewidzianej § 6 umowy, a następnie stosownie do not obciążeniowych od nr (...) do (...), dokonał potrącenia kar umownych z należnościami powoda przypadającymi od pozwanego. Powód w dniu 13 lipca 2011r. przesłał dziewięć pism datowanych na 11 lipca 2011r., w których zakwestionował zasadność obciążenia go karami umownymi. Pozwany potraktował je jako wniosek o miarkowanie kar umownych. Pozwany nie przywołał okoliczności związanych z wykonywaniem umowy przez powoda z uwagi na rozległą dokumentacją wykonawczą tj. 1,3 mb mierzone po grzebiecie akt bez dokumentacji księgowej. Należność z tytułu wystawionych przez powoda faktur za wykonane usługi wynosiła łącznie 66.057,50 zł z odsetkami liczonymi od dat wymagalności poszczególnych faktur.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany nie kwestionował wysokości wystawionych przez powoda faktur a jedynie oświadczył o potrąceniu kar umownych z należnościami powoda. Treść umowy łączącej strony nie była kwestionowana. W przypadku umów rezultatu to wierzyciel powinien wykazać, że przyrzeczony w umowie skutek nie został osiągnięty. W niniejszej sprawie to zatem na wierzycielu, czyli pozwanym ciążył obowiązek wykazania, że dłużnik realizował umowę w sposób nienależyty. Tymczasem pozwany nie sprostał ciężarowi dowodowemu, przedstawione przez niego dokumenty prywatne w postaci ewaluacji, nie stanowiły bowiem wystarczającego dowodu, stanowiąc jedynie indywidualne i subiektywne oceny uczestników. Pozwany nie wykazał zatem podstaw faktycznych do naliczenia kary umownej dającej możliwość dokonania potracenia.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zarzucając:

1) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z zebranym materiałem dowodowym m.in. poprzez przyjęcie, że:

- pozwany nie przywołał okoliczności związanych z wykonaniem umowy przez powoda z uwagi na rozległą dokumentację podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego jak i z treści sprzeciwu jednoznacznie wynika, że pozwany w sprzeciwie od nakazu nie powołał wszystkich okoliczności związanych z realizacją umowy przez powoda nie chcąc gmatwać przedmiotu sporu, zastrzegając jednak możliwość ich powołania w późniejszym terminie w zależności od przebiegu postępowania;

- należność, z tytułu wystawionych przez powoda faktur za wykonane usługi wynosiła łącznie 66.057,50 zł wraz z odsetkami liczonymi od dat wymagalności poszczególnych faktur,

które to ustalenia miały wpływ na rozstrzygniecie sprawy;

2) rażącą obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na:

- nie zastosowaniu w rozstrzyganej sprawie przepisów art. 21 ustawy o rachunkowości w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 483 k.c.

- nie zastosowaniu w rozpoznawanej sprawie art. 355 § 2 k.c. w zw. z art. 484 § 1 k.c. w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 2 oraz art. 16a ustawy o usługach turystycznych, w zw. z art. 6 k.c. przez przeniesienie ciężaru dowodu prawidłowego wykonania świadczenia niepieniężnego na stronę pozwaną;

3) naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na rozstrzygniecie sprawy, tj.:

- art. 217 § 2 k.p.c. poprzez pominięcie środka dowodowego bez wydania postanowienia w tej kwestii i jego uzasadnienia tj. nie rozpoznania wniosku pełnomocnika strony pozwanej zawartego w treści pkt 4) sprzeciwu od nakazu zapłaty o przesłuchanie stron na okoliczności związane z realizacją przedmiotu umowy przez pozwanego;

- art. 244 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz w związku z § 12 pkt 10 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 8 listopada 2001 roku w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki, poprzez przyjęcie, że dokumenty sprawozdawcze z wykonania planu edukacyjnego wycieczki, sporządzone przez kierowników – opiekunów wycieczek szkolnych są dokumentami prywatnymi pozwanego, a w konsekwencji, że pozwany mimo iż wywodził z tych dokumentów określone skutki prawne nie udowodnił, że świadczenia niepieniężne powoda zostały wykonane nieprawidłowo;

- art. 328 § 2 k.p.c., zaniechanie precyzyjnego uzasadnienia wyroku w tym wskazania podstawy rozstrzygnięcia, uzasadnienia dlaczego dowodom oferowanym w postępowaniu przez stronę pozwaną odmawia wiarygodności i mocy dowodowej oraz jednoznacznego wskazania podstawy prawnej wyroku miarkującego karę umowną o 100% podczas gdy treść żądania pozwu, jak i jednoznaczne wystąpienie pełnomocnika powoda wyraźnie odnosiły się do roszczenia o zapłatę na podstawie faktur.

Powołując się na powyższe zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie o oddaleniu powództwa oraz o rozstrzygniecie o kosztach sądowych w tym kosztach zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się oczywiście bezzasadna i podlegała oddaleniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o dowody właściwie ocenione, przy zachowaniu przesłanek określonych w treści art. 233 § 1 k.p.c. a zaskarżony wyrok jest trafny i w pełni odpowiada prawu.

W pierwszej kolejności należy zgodzić się z zarzutami strony pozwanej dotyczącymi braku wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Uchybienie to nie miało jednak wpływu na treść zaskarżonego wyroku, nie uniemożliwiało kontroli instancyjnej i stąd nie mogło stanowić skutecznego zarzutu apelacji. Jednocześnie, jako oczywiście nieuzasadniony należy ocenić podniesiony przez stronę pozwaną zarzut braku „jednoznacznego wskazania podstawy prawnej wyroku miarkującego karę umowną o 100%”. Sąd I instancji w niniejszym procesie nie rozstrzygał bowiem w ogóle kwestii miarkowania kary umownej. Jak strona pozwana sama trafnie zauważa w treści apelacji, treść żądania pozwu, jak i oświadczenia powoda wyraźnie odnosiły się do roszczenia o zapłatę na podstawie faktur i nie zawierały żądania miarkowania kary umownej. Sąd I instancji nie był zatem nawet uprawniony do rozstrzygania w tej kwestii, należy bowiem mieć na uwadze, że do miarkowania przez sąd kary umownej konieczne jest zgłoszenie konkretnie sprecyzowanego przez dłużnika żądania, wskazującego na fakty, które pozwolą ocenić przesłankę rażącego wygórowania kary umownej. Taka sytuacja nie zachodzi w wypadku zgłoszenia żądania nieuwzględnienia zarzutu pozwanego dokonania potrącenia, ponieważ nie ma ono w istocie żadnego związku z karą umowną i nie wynika z kwestionowania jej co do wysokości (Wyrok SN z dnia 23 lipca 2014 r., V CSK 503/2013). Tymczasem, logicznym jest, że powód, wnosząc pozew o zaległe wynagrodzenie, nie mógł jednocześnie wnosić o miarkowanie kar umownych, skoro uznał, że kary umowne w ogóle co do zasady zostały nieprawidłowo potrącone z jego należnością przez stronę pozwaną.

Odnosząc się do podstawy prawnej rozstrzygnięcia, zasadnie podnosiła strona pozwana, że do zawartej pomiędzy stronami umowy zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o usługach turystycznych. Zgodnie z treścią art. 1 cytowanej ustawy, określa ona bowiem warunki świadczenia przez przedsiębiorców usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także za granicą, jeżeli umowy z klientami o świadczenie tych usług są zawierane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Klientem, w rozumieniu ustawy, jest osoba, która zamierza zawrzeć lub zawarła umowę o świadczenie usług turystycznych na swoją rzecz lub na rzecz innej osoby, a zawarcie tej umowy nie stanowi przedmiotu jej działalności gospodarczej, jak i osobę, na rzecz której umowa została zawarta, a także osobę, której przekazano prawo do korzystania z usług turystycznych objętych uprzednio zawartą umową (art. 3 pkt 11 ustawy).

Czynnością kreującą powstanie wierzytelności w niniejszej sprawie było zawarcie, w trybie przewidzianym przez ustawę z dnia 29 stycznie 2004 roku Prawo zamówień publicznych, umowy, mającej za przedmiot świadczenie usług turystycznych, przez (...) – jednostkę budżetową samorządu województwa (...), a zatem, podmiot nie prowadzący w tym zakresie działalności gospodarczej, na rzecz małoletnich uczniów szkół na terenie województwa (...).

Prawidłowo również wskazywała strona pozwana na przepisy tej ustawy, tj. art. 11a i 16a jako określające odpowiedzialność organizatora za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych. Jednocześnie, z uwagi na fakt, że przepisy wskazanej powyżej ustawy ustalają jedynie odpowiedzialność organizatora imprezy turystycznej, nie zawierając szczegółowych rozwiązań dotyczących zasad ponoszenia tej odpowiedzialności, nie regulują kwestii kar umownych, zastosowanie znajdą tu przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące skutków niewykonania zobowiązań, w szczególności art. 483 i art. 484 § k.c.

W toku procesu, strona pozwana podniosła zarzut potrącenia wierzytelności powoda z wierzytelnością przysługującą jej od powoda z tytułu naliczonej na podstawie § 6 umowy kary umownej. Istotą sporu było zatem ustalenie czy podnoszony przez stronę pozwaną zarzut potrącenia z tytułu kar umownych, ujętych w przedłożonych notach obciążeniowych, był uzasadniony tj. czy powód rzeczywiście nie wykonał części przedmiotu umowy, wadliwie wykonał część umowy lub nie dochował należytej staranności przy wykonaniu przedmiotu umowy, co zgodnie z treścią § 6 umowy uprawniałoby stronę pozwaną do naliczenia kary umownej.

Zgodnie z naczelną zasadą postepowania dowodowego, wyrażoną w art. 6 Kodeksu cywilnego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W niniejszej sprawie to zatem strona pozwana powinna w sposób precyzyjny wykazać zasadność podnoszonego przez siebie zarzutu tj. wykazać, że pozwany w sposób nienależyty wykonywał umowę a zastrzeżenia strony pozwanej w tym zakresie znajdowały potwierdzenie w rzeczywistości.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji w sposób prawidłowy uznał, że strona pozwana nie wykazała podstaw faktycznych do naliczenia kary umownej dającej możliwość potrącenia. Zaoferowane przez stronę pozwaną na tę okoliczność dowody w postaci tak not obciążeniowych jak i ankiet ewaluacyjnych nie pozwoliły na ustalenie tych okoliczności. Podkreślić należy, że, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, oba wskazane powyżej dowody stanowią dokumenty prywatne i zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. stanowią dowód tego, że osoba które je podpisała złożyła oświadczenie w nich zawarte. Noty obciążeniowe, choć spełniają wymogi formułowane przez przepisy ustaw wskazanych przez powoda w apelacji, nie stanowią dowodów urzędowych, w rozumieniu art. 244 k.p.c. Podobnie ankiety ewaluacyjne, niezależnie od uregulowań wskazanego przez apelującego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 8 listopada 2001 r. w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki, nie mogą stanowić takiego dowodu, już chociażby z tego względu, że sporządzane były przez opiekunów wycieczek, którzy nie są powołanym w tym celu organem władzy publicznej ani innym organem państwowym. Powołane przez stronę pozwaną rozporządzenie nie wskazuje również formy tych dokumentów, nakładając jedynie w § 12 pkt 10 na kierownika wycieczki obowiązki w zakresie podsumowania, oceny i rozliczenia finansowego wycieczki po jej zakończeniu; nie można zatem stwierdzić również, aby tego rodzaju dokument sporządzony został w przepisanej formie.

Sąd I instancji w sposób trafny, oceniając wiarygodność i moc dowodów, wskazał też na indywidualny i subiektywny charakter ocen zawartych w ankietach ewaluacyjnych, a w konsekwencji ich ograniczoną przydatność do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. W ocenie Sądu Odwoławczego, należy podzielić w całości ocenę Sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w tym zakresie, a ponadto na marginesie dodać, że przedłożone przez stronę pozwaną ankiety w przeważającej części zawierały pozytywne oceny zorganizowanych przez powoda wycieczek, a ewentualne zarzuty stanowiące subiektywne odczucia osób je sporządzających formułowane były ogólnikowo, co uniemożliwiało ich weryfikację i ocenę czy realizacje przez stronę powodową umowy w istocie miała charakter nienależyty. Sąd Odwoławczy, analizując szczegółowo treść ankiet, zauważył, że jedynie trzy spośród przedłożonych ankiet dotyczyły wycieczek zorganizowanych w okresie objętym żądaniem pozwu, za które powód dochodził zapłaty. Sąd I instancji słusznie zatem ustalił, że strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie udowodniła, że powód nienależnie wykonał obciążające go zobowiązanie, co uzasadniałoby naliczenie kary umownej. Poza opisanymi powyżej dokumentami prywatnymi, strona pozwana na okoliczność nienależytego wykonania przez powoda zobowiązania nie przedłożyła szczegółowych planów wycieczek (które nota bene istniały, gdyż były objęte obowiązkiem umownym), nie powołała dowodu z zeznań świadków czy innych dowodów obrazujących sposób wykonania przez powoda świadczenia z umowy, pozbawiając się tym samym możliwości wykazania w jakim zakresie powód zrealizował obciążające go zobowiązania i czy w istocie zasadnym było obciążenie go karą umowną.

Odnosząc się w końcu do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia przepisów postępowania poprzez pominięcie środka dowodowego i nierozpoznanie wniosku pełnomocnika strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 299 k.p.c. dowód ten sąd może dopuścić jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione istotne fakty dla rozstrzygnięcia sprawy i w celu ich wyjaśnienia. W niniejszej sprawie przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe wyjaśniło okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, brak było zatem konieczności sięgania przez Sąd do tego środka dowodowego. Uznać należy twierdzenie apelującego, ze Sąd I instancji powinien uzasadnić swoją decyzję procesową w kwestii pominięcia wnioskowanego przez stronę pozwaną dowodu z uwzględnieniem argumentów, które o tym zadecydowały. Podkreślić jednak należy, że uchybienie to nie miało wpływu na treść zaskarżonego wyroku, jak wskazano bowiem powyżej, przeprowadzone postępowanie dowodowe przez Sądem I instancji wyjaśniło bowiem wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności. Na uwadze należy mieć również ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, zgodnie z którym nieprzesłuchanie strony może stanowić naruszenie przepisów postępowania tylko wówczas, gdy mogło ono wpłynąć na wynik sprawy, rozumiany jako wyjaśnienie wszystkich istotnych i spornych okoliczności dotyczących stosunków prawnych pomiędzy stronami sporu lub gdy dowód z przesłuchania strony był jedynym dowodem, którym dysponował sąd (por. SN z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 369/09, LexPolonica nr 2440311, SN z 7 lutego 2001 r., V CKN 176/00, niepubl.).

O kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Z uwagi na fakt, że strona pozwana przegrała w całości postępowanie wywołane wniesieniem apelacji, zobowiązana była zwrócić powodowi poniesione przez niego w tym postępowaniu koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zgodnie z § 3 wskazanego przepisów do celowych kosztów należało zaliczyć wynagrodzenie adwokata reprezentującego powoda, którego wysokość Sąd ustalił na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Na wysokość zasądzonych kosztów na rzecz powoda złożyły się kwoty: 1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda za prowadzenie sprawy w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Okręgowym, ustalona w oparciu o § 13 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 6 pkt 6 opisanego powyżej rozporządzenia; kwota 1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda za prowadzenie sprawy w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Najwyższym, ustalona w oparciu o § 13 ust. 2 pkt. 1 w zw. z § 6 pkt 6 opisanego powyżej rozporządzenia; kwota 1.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda za ponowne prowadzenie sprawy w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Okręgowym, ustalona w oparciu o § 13 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 6 pkt 6 opisanego powyżej rozporządzenia a także kwota 661 zł tytułem poniesionej przez powoda opłaty od zażalenia na uchylenie przez Sąd drugiej instancji wyroku sądu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.