Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 244/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący:

SSA Paweł Misiak

Sędziowie:

SA Piotr Feliniak

SO del. Sławomir Lerman (spr.)

Protokolant:

st.sekr.sądowy Łukasz Szymczyk

przy udziale K. G. (1), Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2014 r.

sprawy

1. J. W. (1)

oskarżonego z art. 258 §2 kk; art. 280 §1 kk i art. 189 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk; art. 280 §2 kk i art. 157 §2 kk i art. 189 §1 kk i art. 227 kk i art. 275 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i in.;

2. R. S. (1)

oskarżonego z art. 258 §2 kk; art. 280 §1 kk i art. 189 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i in.;

3. A. R. (1)

oskarżonego z art. 258 §2 kk; art. 280 §1 kk i art. 189 §1 kk i art. 275 §1 kk i art. 227 w zw. z art. 11 §2 kk i in.;

4. S. Ł. (1)

oskarżonego z art. 258 §2 kk; art. 279 §1 kk; art 288 §1 kk i in.;

5. A. F. (1)

oskarżonego z art. 280 §1 kk i art. 189 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk; art. 280 §2 kk i art. 189 §1 kk i art. 227 kk w zw. z art. 11 §2 kk;

6. P. M.

oskarżonego z art. 258 §2 i 3 kk; art. 291 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk; art. 279 §1 kk; art. 288 §1 kk i in.;

7. P. P. (1)

oskarżonego z art. 258 §2 i 3 kk; art. 288 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk i in.;

8. A. B. (1)

oskarżonego z art. 258 §1 kk; art. 280 §1 kk i 189 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i in.;

9. K. Ł. (1)

oskarżonego z art. 258 §1 kk; art. 280 §1 kk i art. 189 §1 kk i art. 275 §1 kk i art. 227 kk w zw. z art. 11 §2 kk i in.;

10. O. D.

oskarżonego z art. 258 §1 kk; art. 280 §1 i 189 §1 i 275 §1 i 227 w zw. z 11 §2 kk i in.;

11. A. G.

oskarżonego z art. 291 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk; art. 280 §1 kk i art. 189 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i in.;

12. R. R. (1)

oskarżonego z art. 258 §2 kk; art. 280 §1 kk i art. 189 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i in.;

13. L. W.

oskarżonego z art. 258 §2 kk; art. 280 §2 kk i art. 189 §1 kk, art. 227 kk w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art. 64 §1 kk i in.;

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 14 stycznia 2013 r., sygn. akt II K 58/10

na podstawie art. 437 kpk, art. 438 pkt 3 kpk, art. 624 §1 kpk i art. 636 §1 kpk

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 60 §5 kk warunkowo zawiesza wobec oskarżonego S. Ł. (1) wymierzoną mu w punkcie 63 zaskarżonego wyroku karę łączną pozbawienia wolności na okres próby lat 10 (dziesięciu);

II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części uznając apelacje obrońców pozostałych oskarżonych za oczywiście bezzasadne;

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz:

-: adw. K. P. kwotę 1505 (jeden tysiąc pięćset pięć) złotych;
-: adw. J. R. (1) kwotę 1476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych;
-: adw. J. T. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych;
-: adw. M. H. kwotę 2214 (dwa tysiące dwieście czternaście) złotych;
-: adw. Z. J. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych;
-: adw. E. D. (1) 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych;
-: adw. G. W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych;

tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu przed sądem drugiej instancji;

II. zwalnia oskarżonych J. W. (1) i A. R. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze;

III. zasądza tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

-: R. S. (1) – 4120 (cztery tysiące sto dwadzieścia) złotych;
-: A. F. (1) – 920 (dziewięćset dwadzieścia) złotych;
-: P. M. – 6020 (sześć tysięcy dwadzieścia) złotych;
-: A. B. (1) – 5620 (pięć tysięcy sześćset dwadzieścia) złotych;
-: P. P. (1) – 620 (sześćset dwadzieścia) złotych;
-: K. Ł. (1) – 4620 (cztery tysiące sześćset dwadzieścia) złotych;
-: O. D. – 3420 (trzy tysiące czterysta dwadzieścia) złotych;
-: A. G. – 3420 (trzy tysiące czterysta dwadzieścia) złotych;
-: R. R. (1) – 420 (czterysta dwadzieścia) złotych;
-: L. W. -2120 (dwa tysiące sto dwadzieścia) złotych;

IV. kosztami postępowania odwoławczego w zakresie apelacji obrońcy oskarżonego S. Ł. (1) obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II AKa 244/13

UZASADNIENIE

Aktem oskarżenia w sprawie (...)/Ś Prokuratora Rejonowego w Ciechanowie:

J. W. (1), R. S. (1), A. R. (1), S. Ł. (1), A. F. (1) zostali oskarżeni o to, że:

II. w okresie od września 1999r. do kwietnia 2002r. w miejscowości: Ż. powiat G., G. koło T., M. gmina N., D. koło G. pow. (...), T., K. gmina W., w Z. gmina P., G. gmina M., powiat (...), B. powiat (...), województwo (...), K. koło Ł., R. gmina R. województwo (...), K. województwo (...), Z. powiat (...) województwo (...), w W. przy ulicy (...) przy ulicy (...), Z. gmina C., B. gmina Z. województwo (...), D. powiat (...) województwo (...), D. powiat (...), T. gmina O., w okolicach P. województwo (...), P. gmina G. województwo (...), M. gmina S. powiat (...), M. województwo (...) i innych miejscowościach na terenie całego kraju, brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 258 § 2 k.k.

P. M. o to, że:

III. w okresie od listopada 1999 r. do stycznia 2002 r. w W., P., powiat P., województwo (...); L., gmina R., pow. (...), województwo (...) i innych miejscowościach na terenie całego kraju, kierował zorganizowaną grupą przestępczą, przy czym od maja 2001r. o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 258 § 2 i 3 k.k.

P. P. (1) o to, że:

IV. w okresie od 03 lipca 2000 r. do marca 2002 r. w W., S., w miejscowości Z., gmina R., powiat (...), województwo (...), w D., gmina G., powiat (...), województwo (...); P., powiat P., województwo (...); L., powiat (...), województwo (...) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, przy czym od maja 200lr. o charakterze zbrojnym, którą kierował od stycznia 2002r.do marca 2002r. mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowcach TIR przewożących towary znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 258 § 2 i 3 k.k.

A. B. (1), K. Ł. (1), O. D. o to, że:

V. w okresie od stycznia 2001 r. do listopada 2001 r. w W., P., powiat P., województwo (...); L., gmina R., pow. (...), województwo (...) i innych miejscowościach na terenie całego kraju, brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

A. G., P. M. o to, że:

XIX. w nocy z 25 na 26 maja 2000r. w C. powiat S. województwo (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomógł do ukrycia ciągnika samochodowego marki S. nr rej. (...) (BL) z naczepą nr rej. (...) (BL) zawierającą sprzęt AGD firmy (...) o wartości, co najmniej 89.980,00 zł. na szkodę M. C., ładunek sprzętu gospodarstwa domowego w postaci między innymi odkurzaczy, lodówek, pralek, czajników firmy (...) o łącznej wartości, co najmniej 459.712,00 zł. na szkodę firmy (...) z siedzibą w M., wiedząc, że powyższy ciągnik samochodowy wraz z naczepą oraz sprzęt gospodarstwa domowego znajdujący się na tej naczepie zostały uzyskany za pomocą czynu zabronionego

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

P. M., S. Ł. (1) o to, że:

XX. w dniu 22 listopada 1999r. w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali kradzieży z włamaniem samochodu marki I. nr rej. (...) o wartości 90.000 zł. na szkodę J. S. (1)

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

P. M., S. Ł. (1), P. P. (1) o to, że:

XXI. w nocy z 3/4 lipca 2000r. w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, zniszczyli przez podpalenie samochod osobowy marki P. nr rej. (...) o wartości 5.000 zł na szkodę L. C. (1) oraz uszkodził samochód osobowy marki P. nr rej. (...) stanowiący własność W. S., powodując tym szkodę o wartości 1.000 zł. przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. P. M. i S. Ł. (1) o przestępstwo z art. 288 § 1 k.k., natomiast P. P. (1) o przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

A. G. o to, że:

XXIII. w dniu 01 września 2000r. w C. powiat S. województwo (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomógł do ukrycia ciągnika siodłowego marki S. nr rej. (...) z naczepą o numerze rejestracyjnym (...) o wartości, co najmniej 406.810 zł. na szkodę firmy (...) z siedzibą w K. z ładunkiem telewizorów P. o łącznej wartości 223.915,46zł. na szkodę firmy (...) Spółka z o.o, wiedząc, że powyższy ciągnik samochodowy wraz z naczepą oraz telewizory znajdujące się na tej naczepie zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

P. M., S. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1), A. G. o to, że:

XXV. w dniu 07 stycznia 2001r. w S., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali napadu rabunkowego na H. P. i B. A. w ten sposób, że pod pozorem zaparkowania samochodu osobowego marki P. weszli do pomieszczenia ochrony parkingu przy ul (...), uderzyli H. P. pięścią w tył głowy, przewrócili na podłogę, zawiązali oczy, ręce i nogi taśmą samoprzylepną, bili rękami po całym ciele i kopali po plecach, grozili mu pozbawieniem życia, a następnie wepchnęli do tegoż pomieszczenia B. A., po zaparkowaniu przez niego autobusu, przewrócili na podłogę, związali ręce i nogi taśmą samoprzylepną, zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki M. nr rej. (...) -7597o wartości około 100.000 zł. na szkodę W. K. wraz z naczepą nr rej. (...) o wartości około 100.000 zł. na szkodę D. G. (1) i znajdującym się na niej kontenerem z zawartością kurtek wartości około 23045,31 zł. na szkodę firmy (...) T. T. (1) oraz 250 dolarów amerykańskich (1021,15 zł.) na szkodę B. A., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. P. M., S. Ł. (1), A. B. (1), A. G. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., natomiast P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

S. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1), A. G. o to, że:

XXVI. w dniu 06 lutego 200 lr. na trasie B.-W., przed miejscowością Z., gmina R., powiat (...), województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, ubrani w mundury policyjne, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania kierującego samochodem ciężarowym marki (...) nr rej. (...) J. R. (2), doprowadzili go do stojącego na poboczu drogi samochodu marki V. (...) upozorowanego na radiowóz, siłą wepchnęli do tego pojazdu, zakleili oczy taśmą samoprzylepna i skrępowali z tyłu ręce kajdankami, ten sposób pozbawiając wolności, wywieźli do lasu w pobliżu miejscowości J., gdzie po około dwóch godzinach pozostawili, zabrali w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki S. na szkodę PPHU (...) z.o.o w B. o wartości około 47.000 zł. z ładunkiem wyrobów alkoholowych o wartości 128.363,48 zł, dokumenty pojazdu i przewożonego towaru, działając na szkodę Przedsiębiorstwa (...) S.A. w B. przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. S. Ł. (1), A. B. (1), A. G., o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., natomiast P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. M. o to, że:

XXVII. w lutym 200lr. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, pomógł do zbycia wyrobów alkoholowych o wartości 128.363,48 zł, działając na szkodę Przedsiębiorstwa (...) S.A. w B. wiedząc, że towar ten został uzyskany w wyniku napadu rabunkowego w dniu 06 lutego 200lr. na trasie B.

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.w. zw. z art. 294 § 1 k.k.

P. M., S. Ł. (1), O. D., K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1), A. G. o to, że:

XXVIII. w dniu 08 lutego 200 lr. na trasie W. - K. w miejscowości P., powiat P., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami ubrani w mundury policyjne, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, dokonali zatrzymania kierującego samochodem ciężarowym marki L. nr rej (...) wraz z naczepą nr rej. (...) obywatela Słowacji S. A., doprowadzili go do stojącego na poboczu drogi samochodu marki V. (...) upozorowanego na radiowóz, siłą wepchnęli do tego pojazdu, skopali i pobili rękami po całym ciele, zakleili pokrzywdzonemu oczy i usta oraz skrępowali ręce taśmą samoprzylepną, pozbawiając wolności, wywieźli do lasu w pobliżu miejscowości G., gdzie pokrzywdzony był przetrzymywany przez kilka godzin, zabrali w celu przywłaszczenia samochód ciężarowym marki L. nr rej (...) wraz z naczepą nr rej. (...) o wartości około 30.000 złotych, dowody rejestracyjne pojazdu, na szkodę firmy (...) A.S. T., Słowacja z ładunkiem 24 ton kawy T. o wartości 144.000 złotych, dokumenty przewożonego towaru na szkodę (...) w B. - Słowacja, paszport, prawo jazdy, dwie karty bankomatowe, kurtkę o wartości 500 złotych na szkodę S. A. przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. P. M., S. Ł. (1), O. D., K. Ł. (1), A. B. (1), A. G. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., natomiast P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

S. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1), P. M. o to, że:

XXIX. w dniu 03 marca 2001r. w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, poprzez usunięcie kłódki i wyważenie drzwi dokonali włamania do magazynu firmy (...), skąd zabrali w celu przywłaszczenia 2363 opon marki D., M., D., G., G. o łącznej wartości 655.810,22 zł. na szkodę firmy (...) z siedzibą w P., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. S. Ł. (1), A. B. (1), P. M. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k., natomiast P. P. (1) o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

S. Ł. (1), K. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1), O. D. o to, że:

XXX. w dniu 22 marca 200lr. na drodze nr (...) w D., gmina G., powiat (...), województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu, rozrzucając na drodze ostre, metalowe kolce, spowodowali przebicie kola ciągnika samochodowego marki M. nr rej. (...) z naczepą z ładunkiem sufitów podwieszanych i kleju o nieustalonej wartości, czym spowodowali przymusowe zatrzymanie się wymienionego wyżej pojazdu i konieczność wymiany koła, po czym w trakcie wymiany koła przez kierującego tym pojazdem A. S., przemocą wyciągnęli go spod pojazdu, skuli ręce kajdankami, bili pięściami po głowie i zakleili mu oczy i usta taśmą samoprzylepną, a następnie pozbawiając wolności wywieźli go samochodem do pobliskiego lasu, gdzie ponownie bili go rękami po głowie, a następnie porzucili, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na przewożony towar trudny do zbycia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. S. Ł. (1), K. Ł. (1), A. B. (1), O. D. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., natomiast P. P. (1) o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

S. Ł. (1) o to, że:

XXXI. dniu 09 maja 2001 r. w Ż. powiat G. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S., A. O. oraz innymi osobami, ubrany w mundur policyjny, posługując się bronią palną, dokonał napadu rabunkowego na S. P., A. N. (1), G. Ł., S. G. w ten sposób, że związał ręce taśmą samoprzylepną a kajdankami S. P., a następnie po zaklejeniu oczu i skrępowaniu nóg taśmą, uderzał go twardym przedmiotem w stopy i kręgosłup, a A. N. (1), G. Ł., S. G. kopał po całym ciele, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie około 2000 zł, dwa piloty do bramy wjazdowej o łącznej wartości 140 zł. na szkodę S. P., pieniądze w kwocie 500 zł i notes na szkodę A. N. (1), telefon komórkowy o wartości 700 zł. na szkodę firmy (...)

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. Ł. (1) o to, że:

XXXII. w dniu 21 maja 2001r. w miejscowości D. gm. O., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), A. O. oraz innymi osobami, pod pozorem kontroli drogowej ubrany w mundur policyjny, dokonał zatrzymania kierującego ciągnikiem siodłowym marki V. (...) o nr rej. (...) z naczepą kontenerową o nr rej. (...) A. K. (1), doprowadził go do stojącego na poboczu drogi samochodu osobowego marki V. upozorowanego na radiowóz, siłą wepchnął na tylne siedzenie tego pojazdu, grożąc pozbawieniem życia zakleił pokrzywdzonemu oczy i skrępował z tyłu ręce taśmą samoprzylepną, pozbawiając wolności, wywiózł do opuszczonych zabudowań gospodarczych znajdujących się w odległości około 100 m. od drogi głównej P.- C., doprowadził do stojącej tam stodoły, skrępował nogi taśmą samoprzylepną, zabrał w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki V. (...) o nr rej. (...) z naczepą kontenerową o nr rej. (...) wartości 350.000 zł, 566 sztuk przewożonych rowerów wartości 88.000 zł, dokumenty przewozowe, pieniądze w ilości 1.100 DM, 8.000 zł. wszystko o łącznej wartości 438.800 zł. i 1.100 DM na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. w P., dowód osobisty, prawo jazdy i świadectwo kwalifikacyjne na szkodę A. K. (1)

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. Ł. (1) o to, że:

XXXIII. w dniu 25 maja 2001r. w miejscowości P. gmina G. województwo (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S., A. O. oraz innymi osobami, ubrany w mundur policyjny, pod pozorem przeprowadzenia przeszukania pomieszczeń Hurtowni (...), dokonał napadu rabunkowego na D. L., M. L. (1), nieletniego M. L. (2), J. M. (1), K. D., E. T., K. G. (2), Z. O., C. K. (1), A. C., T. G. w ten sposób, że grożąc im bronią palną, skrępował ręce i nogi, zabrał w celu przywłaszczenia papierosy i inne artykuły o wartości 255.796,93 zł. na szkodę właścicieli Hurtowni (...), pieniądze w kwocie 2.000 zł. na szkodę J. M. (1), telefon komórkowy marki N. (...), pieniądze w kwocie 1.700 zł., złote łańcuszki o łącznej wartości 5.500 zł. na szkodę K. D., papierosy i inne produkty o łącznej wartości 8.813 zł. na szkodę (...) S.A. Zakład (...) w P. oraz pieniądze w kwocie 1.500 zł. na szkodę Urzędu Pocztowego Nr (...) w G.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

P. M. o to, że:

XXXIV. w dniu 25 maja 2001r w W. pomógł do ukrycia, a następnie zbycia papierosów i innych artykułów o wartości 255.796,93 zł. na szkodę właścicieli Hurtowni (...) oraz papierosów i innych produktów o wartości 8.813 zł. na szkodę (...) S.A. Zakład (...) w P. wiedząc, że zostały one uzyskane w wyniku napadu rabunkowego w miejscowości P. gmina G. województwo (...) w dniu 25 maja 2001r.

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

P. M., S. Ł. (1) o to, że:

XXXV. w dniu 09 czerwca 200lr. w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S., A. O. oraz innymi osobami podając się za funkcjonariusza policji dokonali napadu rabunkowego na P. G. (1), M. G. (2) i P. R. (1) w ten sposób, że zmusili M. G. (2) i P. R. (1) do położenia się na podłodze, związali im ręce i nogi i zasłonili usta taśmą samoprzylepną, przy czym P. R. (2) uderzając twarzą o podłogę doznał obrażeń ciał w postaci rozcięcia wargi dolnej po wewnętrznej stronie, uderzając P. G. (1) po głowie i plecach wepchnęli do pomieszczenia sklepowego, a następnie przewrócili na podłogę założyli mu kajdanki na ręce, a następnie uciskając nogą skrępowali ręce i nogi oraz zasłonili oczy i usta taśmą samoprzylepną w wyniku, czego doznał on obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa, po czym zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie ok. 10.000 zł, samochód dostawczy marki V. (...) o nr. rej. (...) wartości 10.000 zł, przyczepkę marki N. nr rej (...) wartości ok. 2.500 zł, 7 sztuk stołów i 5 stolików turystycznych wartości łącznej 3.500 zł, komputer przenośny z drukarką firmy (...) wartości około 10.000 zł, namiot handlowy, kasę fiskalną wartości 2.000 zł., różne części komputerowe i akcesoria takie jak: płyty główne, procesory pamięci do komputerów, wentylatory do komputerów dyski twarde, CD ROM napędy DVD, nagrywarki, karty graficzne stacje dyskietek, napędy Zip, kieszenie do twardych dysków, karty muzyczne, karty sieciowe, modemy, tunery telewizyjne, klawiatury i inne o wartości ogółem około 150.000 zł, plecak z odtwarzaczem płyt CD, bluzą wojskową, legitymację szkolną o wartości około 1.000 zł, na szkodę (...), telefon komórkowy na szkodę M. G. (2),

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. Ł. (1), A. F. (1) o to, że:

XXXVI. w dniu 26 czerwca 2001r. w T. gm. B. woj. (...) na trasie k-8 działając wspólnie i w porozumieniu z A. O. oraz innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na osobę D. M. (1), w ten sposób, że rozrzucając na drodze ostre metalowe kolce spowodowali przebicie koła ciągnika samochodowego marki R. nr rej. (...) wraz z naczepą marki T. nr rej. (...), a następnie przymusowe zatrzymanie się tego pojazdu, po czym podczas wymiany koła przez kierującego tym pojazdem, używając przemocy polegającej na chwyceniu ręką z tyłu za szyję D. M. (1), przyciśnięciu do ziemi i zaciągnięciu do pobliskiego przydrożnego rowu, wykręceniu do tyłu rąk i skuciu ich kajdankami, zaciągnęli do pobliskiego lasu, po zdjęciu kajdanek, skrępowali nogi i ręce taśmą samoprzylepną, pozbawiając wolności na okres, co najmniej kilku godzin, zabrali w celu przywłaszczenia w/w ciągnik samochodowy z przyczepą o wartości nie mniejszej niż 80.000 zł. na szkodę D. G. (2), przewożony ładunek towaru w postaci sprzętu RTV i AGD o łącznej wartości 142.088,90 zł. na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 200 zł. na szkodę D. M. (1)

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. Ł. (1) o to, że:

XXXVII. w okresie wiosna-lato 2001r. w okolicach W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonali zaboru w celu przywłaszczenia towaru w postaci butów męskich i damskich o wartości nieustalonej na szkodę nieustalonych osób

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.

S. Ł. (1), K. Ł. (1) o to, że:

XXXVIII. w dniu 16 sierpnia 200lr. w miejscowości K. gmina G. powiat (...) województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. O. oraz innymi osobami, z zamiarem dokonania napadu rabunkowego, rozrzucili na jezdnię ostre metalowe kolce, czym spowodowali przebicie koła ciągnika samochodowego marki M. nr rej. (...) z naczepą marki T. nr rej. (...) z ładunkiem stolarki drzwiowej o nieustalonej wartości, zatrzymanie wyżej wymienionego pojazdu i konieczność wymiany koła, po czym po jego wymianie przez kierującego tym pojazdem A. R. (2), używając podstępu, wywieźli samochodem osobowym marki F. (...) do pobliskiego lasu, gdzie skuli mu ręce kajdankami i związali nogi taśmą samoprzylepną pozbawiając wolności, zabrali z kabiny kierowcy dokumenty dotyczące przewożonego towaru służące do dokonania odprawy celnej towaru, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na to, że przewożony towar był trudny do zbycia

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. Ł. (1) o to, że:

XXXIX. w dniu 19 sierpnia 2001r. w W. przy ulicy (...) na terenie Agencji (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. O. oraz innymi osobami, ubrany w mundur policyjny, z zamiarem zaboru mienia, grożąc bronią palną pracownikom ochrony Z. S. i B. D., przemocą doprowadził do dyżurki, po czym usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia samochodu ciężarowego marki M. (...) nr rej. (...) wraz z towarem w postaci sprzętu wyposażenia wnętrz o nieustalonej dotychczas wartości na szkodę firmy (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na trudności techniczne z uruchomieniem samochodu, po czym używając przemocy wobec na J. Ł. skrępował mu ręce taśmą, wyciągnął przemocą z kabiny ciągnika samochodowego marki R. zmusił go do położenia się na ziemi, skrępował mu nogi i ręce taśmą, zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik samochodowy marki R. (...) nr rej. (...) z naczepą marki S. nr rej. (...) o wartości około 400.000 zł, dokumenty pojazdu na szkodę firmy (...) oraz znajdujący się na naczepie towar w postaci odzieży damskiej o wartości 635 778 zł. i dokumenty przewozowe na szkodę firmy (...), paszport, prawo jazdy, świadectwo kwalifikacyjne, legitymację ubezpieczeniową, 250 dolarów USA, 200 DM, 300 koron szwedzkich, 900 koron norweskich i 1500 złotych na szkodę J. Ł.

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k, art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. Ł. (1), P. P. (1), A. F. (1) o to, że:

XL. w dniu 30 sierpnia 2001r. w W. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. O. oraz innymi osobami posługując się bronią palną, ubrani w mundury policyjne, pod pozorem dokonania kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki L. nr rej. (...) z naczepą marki P. o nr rej. (...) zawierającą ładunek sprzętu Komputerowego, którym kierował J. B., grożąc mu użyciem broni palnej i skuli jego ręce kajdankami, pozbawili wolności i wywieźli do lasu przy ul. (...) w W., zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki L. nr rej. (...) oraz naczepę marki P. nr rej. (...) o ogólnej wartości około 32.999 zł. na szkodę J. B. oraz sprzęt komputerowy o wartości 431.731 zł. na szkodę (...) Spółka z o.o. z siedzibą w P.

tj. w stosunku do A. F. (2) o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., natomiast w stosunku do P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

J. W. (1), R. S. (1), A. R. (1) o to, że:

XLI. w dniu 04 września 200lr. w miejscowości K., gmina W., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz inną osobą, posługując się samochodem osobowym marki V. (...) z tablicami rejestracyjnymi policyjnymi, ubrani w mundury policyjne, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki J. nr rej. (...) wraz z naczepą marki T. nr rej. (...) zawierającą ładunek proszku do prania D. i T., kierującego tym pojazdem wprowadzili A. N. (2) i pasażerkę znajdującą się w tym pojeździe J. S. (2) wprowadzili do w/w samochodu osobowego i wywieźli do lasu w okolicę wsi O. gdzie skrępowali im ręce i nogi taśmą samo przylepną, pozbawiając wolności, zabrali w celu przywłaszczenia wyżej wymieniony ciągnik samochodowy wraz z naczepą o wartości około 15.000 zł., telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 420 zł., pieniądze w kwocie 150 zł., radio marki T., telewizor i inne wyposażenie samochodu o łącznej wartości około 5.000 zł. na szkodę A. N. (2) oraz towaru w postaci proszku do prania D. i T. o wartości 22.909 zł. i dokumenty przewozowe na szkodę firmy (...) w N.

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

J. W. (1), A. R. (1), R. S. (1) o to, że:

XLII. w dniu 19 września 200lr. w Z., gmina P., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz inną osobą, posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki P., ubrani w mundury policyjne, pod pozorem dokonania kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki M. o numerze rejestracyjnym (...) z naczepą marki K. o numerze rejestracyjnym (...) z ładunkiem 265 sztuk kuchenek elektryczno- gazowych marki I., którym kierował I. A., a po doprowadzeniu go do samochodu osobowego marki P., uderzali pistoletem i rękami w wyniku czego spowodowali obrażenia w postaci rany tłuczonej z prawej strony czoła, zasinienie oka lewego, otarć naskórka w okolicach nadgarstków, stłuczenia lewego przedramienia, grożąc bronią palną, skuli ręce kajdankami, a następnie pozbawiając wolności wywieźli na teren sadu owocowego położonego w miejscowości Z. gm. W., gdzie pokrzywdzonemu po uprzednim zdjęciu kajdanek, skrępowali nogi i ręce taśmą samoprzylepną i założyli mu na głowę worek, zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik samochodowy marki M. o numerze rejestracyjnym (...) przywłaszczenia ciągnik samochodowy marki M. o numerze rejestracyjnym (...) (...) naczepę marki K. nr rej. (...), pieniądze w kwocie 1250 USD a nadto dowody rejestracyjne ciągnika samochodowego i naczepy, dokumenty przewozowe, kartę (...) na szkodę firmy (...), 265 sztuk kuchenek elektryczno -gazowych marki I. na szkodę firmy (...) LTD z siedzibą w S. Republika Bułgarii, 200 grzywien ukraińskich, paszport, dowód osobisty, prawo jazdy, dokument uprawniający do kierowania samochodami ciężarowymi, telefon komórkowy o wartości około 150 marek niemieckich oraz rzeczy osobiste o wartości około 150 marek niemieckich na szkodę I. A., wszystko o łącznej wartości nie mniejszej niż 270.000 zł,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw z art. 11 § 2 k.k.

J. W. (1), A. R. (1), R. S. (1) o to, że:

XLIII. w dniu 26 września 200 lr. w miejscowości M. gmina S. powiat (...) województwo (...), na drodze krajowej nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz innymi osobami posługując się upozorowanym na radiowóz policyjny samochodem osobowym marki P., ubrani w mundury policyjne, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki M. nr rej. (...) z naczepą marki T. nr rej. (...) z ładunkiem 13 ton orzeszków ziemnych, którym kierował J. L., zwabili go do stojącego na poboczu upozorowanego radiowozu, pozbawiając wolności, grożąc pozbawieniem życia wywieźli do lasu, gdzie, zmusili do wypicia alkoholu, po czym tak obezwładnionego pozostawili go w tym lesie, zabrali w celu przywłaszczenia w/w zestaw samochodowy, dokumenty przewozowe towaru i pojazdu, telefon komórkowy marki S. (...) o wartości około 200 zł. na szkodę firmy PPHU (...) z siedzibą w B. o łącznej wartości około 50.000 zł. oraz przewożony tym zestawem towar w postaci orzechów ziemnych na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. w K., (...) Spółka z o.o. w S., Towarzystwa (...) o łącznej wartości 190.000 zł, dowód osobisty nr (...), prawo jazdy nr (...) na szkodę J. L.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

J. W. (1), R. S. (1) o to, że:

XLIV. w dniu 30 września 200lr. w M. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na A. B. (2), w ten sposób, że grożąc użyciem broni palnej, używając przemocy polegającej na skuciu rąk kajdankami i skrępowaniu nóg taśmą klejącą zabrali w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki V. nr rej. (...) o wartości około 130.000 zł. na szkodę Firmy (...) „S. S..J. S.” z siedzibą w M., naczepę marki T. nr rej. (...) o wartości około 20.000 zł. na szkodę R. S. (2), oraz towar w postaci papierosów różnych marek o wartości 1.406.998 zł. na szkodę Fabryki (...) S.A. z siedzibą w J.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. B. (1) o to, że:

XLV. w dniu 30 września 2001r. w okolicach C., powiat (...), województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, pomógł do ukrycia samochodu ciężarowego marki V. nr rej. (...) o wartości około 130.000 zł. na szkodę Firmy (...) S.J. S. z siedzibą w M., naczepy marki T. nr rej. (...) o wartości około 20.000 zł. na szkodę R. S. (2) oraz towaru w postaci papierosów różnych marek o wartości 1.406.998 zł. na szkodę Fabryki (...) S.A. z siedzibą w J. wiedząc, że pojazd i towar zostały uzyskane w wyniku napadu

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

A. R. (1), J. W. (1), R. S. (1) o to, że:

XLVI. w dniu 23 października 200 lr. w pobliżu miejscowości R. gntma R. województwo (...) na drodze nr (...) B.- W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz innymi osobami, posługując się upozorowanym na radiowóz policyjny samochodem osobowym marki P., ubrani w mundury policyjne, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki V. (...) nr rej. (...) z naczepą marki B. nr rej. (...) z ładunkiem kawy N. C. w ilości 19,914 ton, którym kierował P. S., wyciągnęli go przemocą z kabiny, grożąc bronią palną i pozbawieniem życia skuli ręce kajdankami i założyli na głowę kominiarkę, przemocą zaciągnęli do samochodu osobowego marki P., ułożyli na podłodze pomiędzy siedzeniami, pozbawiając wolności, wywieźli do lasu a następnie po zmianie samochodu i związaniu rąk taśmą samoklejącą wywieźli w pobliże wsi, C., pozostawiając przy drodze Z.- C., zabrali w celu przywłaszczenia w/w pojazd o wartości 120.000 zł., radioodtwarzacz marki P. o wartości 700 zł., radio (...) marki P. o wartości 400 zł., pieczątki firmowe, trzy karnety TIR i polisy OC na szkodę Firmy PPHU (...) z/s w B. oraz iowar v postaci kawy o wartości 134.736,36 zi., doi imenty przewozowe na szkodę Firmy (...), a także paszport nr (...), dowód rejestracyjny samochodu osobowego marki R. (...) nr rej. (...), prawo jazdy, pieniądze w kwocie 600 zł., 400 marek fińskich, telefon komórkowy marki N. (...) o nr abonenta 608 359 592, dwie kurtki ortalionowe, koszulę i podkoszulki o ogólnej wartości około 2.000 zł. na szkodę P. S.,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

J. W. (1), R. S. (1), A. R. (1) o to, że:

XLVII. w dniu 20 listopada 200lr. w miejscowości T., gmina O., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz innymi osobami, ubrani w mundury policyjne posługując się samochodem osobowym marki V., pod pozorem dokonania kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki S. nr rej. (...) z naczepą nr rej. (...) z ładunkiem kawy W., którym kierował M. W. (1), używając przemocy wepchnęli do samochodu V., skuli ręce kajdankami, założyli kaptur na głowę, pozbawiając wolności wywieźli do lasu, zmusili do wypicia alkoholu, zabrali w celu przywłaszczenia w/w ciągnik samochodowy marki S. wraz z naczepą i towarem w postaci kawy o ogólnej wartości 112.863 zł. na szkodę (...) Spółka z o.o. z/s w O. oraz portfel z pieniędzmi w kwocie 160 zł., prawo jazdy seria (...) nr (...), dowód rejestracyjny samochodu osobowego marki F. (...), karty płatnicze i inne dokumenty na szkodę M. W. (1),

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. R. (1), J. W. (1), R. S. (1) o to, że:

XLVIII. w dniu 22 listopada 200 lr. na trasie nr 10 P.-W., około 5 km od P. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz inną osobą, posługując się bronią palną, ubrani w mundury policyjne posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki F. (...), pod pozorem dokonania kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki S. nr rej. Z- (...) z naczepą marki S. nr rej. (...) z ładunkiem żarówek, którym kierował J. M. (2), skuli ręce kajdankami, założyli na głowę kominiarkę, ułożyli na podłodze upozorowanego radiowozu, pozbawiając wolności i zmusili do picia wódki, wywieźli w okolicę miejscowości P. powiat R., zabrali w celu przywłaszczenia wyżej wymieniony ciągnik samochodowy marki S. wraz z naczepą o łącznej wartości ok. 20.000 zł. na szkodę J. M. (2) oraz towar w postaci żarówek z kontenerem o wartości ok. 70.000 zł. i dokumenty przewozowe na szkodę (...) Spółka z o.o. z/s w P., a nadto torebkę skórzaną koloru czarnego, dowód osobisty, dowody rejestracyjne ciągnika samochodowego marki S. nr rej. Z- (...), naczepy marki S. nr rej. (...), samochodu osobowego marki P. nr rej. (...), kluczyki od samochodu osobowego marki P., świadectwo kwalifikacyjne, prawo jazdy, pozwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na szkodę J. M. (2),

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

P. M., S. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1) o to, że:

XLIX. w dniu 26 listopada 200 lr. na trasie K-61 O.- Ł., w okolicy miejscowości L., powiat (...), województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. O. oraz inną osobą dokonali napadu rabunkowego na R. D., w ten sposób, że rozrzucając na drodze ostre metalowe kolce spowodowali przebicie koła ciągnika samochodowego marki I. nr rej. (...) wraz z naczepą marki T. nr rej. (...), a następnie przymusowe zatrzymanie się tego pojazdu, po czym podczas wymiany koła przez kierującego tym pojazdem R. D., używając przemocy polegającej na chwyceniu ręką z tyłu za szyję, przyciśnięciu do ziemi, wykręcili do tyłu ręce i skuli je kajdankami, zaciągnęli do lasu w pobliżu miejscowości L., po czym, po zdjęciu kajdanek, skrępowali mu nogi i ręce taśmą samoprzylepną, pozbawiając wolności na okres, co najmniej kilku godzin, zabrali w celu przywłaszczenia wymieniony wyżej ciągnik samochodowy z przyczepą o wartości nie mniejszej niż 80.000 zł. na szkodę (...) Republika Litewska, przewożony ładunek towaru w postaci materiałów pirotechnicznych o łącznej wartości około 40.000 zł. na szkodę firmy (...) Łotwa przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. P. M., S. Ł. (1), A. B. (1), A. G., o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., natomiast P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw z art. 64 § 1 k.k.

S. Ł. (1) o to, że:

L. w dniu 17 grudnia 2001r. w miejscowości (...) koło B. woj. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, ubrani w mundury policyjne, posługując się bronią palną, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą marki S. nr rej. (...) którym kierował T. B. przemocą wepchnęli go do stojącego na poboczu drogi samochodu marki V. (...) bili go rękoma po całym ciele, kopali oraz oddając dwa strzały z broni palnej zmusili T. B. do wydania kluczyków od samochodu, wywieźli go do lasu i pozbawili wolności zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą marki S. nr rej. (...) o łącznej wartości 130.000,00 zł. wraz z ładunkiem w postaci 352 sztuk telewizorów marki P. o wartości 197.135,00 zł. na szkodę firmy (...) z siedzibą w P.epublice Czeskiej oraz T. B.

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. R. (1), J. W. (1), R. S. (1) o to, że:

LI. w dniu 04 lutego 2002r. w miejscowości G., gmina M., powiat. (...), województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz innymi osobami, ubrani w mundury policyjne posługując się bronią palną i upozorowanym na radiowóz policyjny samochodem osobowym marki V., pod pozorem kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki S. nr rej. (...) z naczepą marki A. (...) nr rej. (...) z ładunkiem w postaci artykułów cukierniczych, którym kierował K. J. (1), przemocą wepchnęli do samochodu osobowego marki V., założyli na głowę kominiarki, skuli ręce kajdankami, ułożyli na podłodze, pozbawiając wolności, zmusili do picia wódki, wywieźli do lasu w okolicę S. przy drodze Ż.- M., zabrali w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki S. (...) T. nr rej. (...) z naczepą typu A. F. (...)rej. (...) o łącznej wartości 100.000 zł. na szkodę Zakładu Handlowo Usługowo Produkcyjnego (...) Krajowa i (...) i A. L. T. (1) oraz towar w postaci artykułów cukierniczych, wszystko o wartości nie mniejszej niż 82.517,05 zł. na szkodę L. T. (1), a także dowód osobisty, prawo jazdy i dowód rejestracyjny na szkodę K. J. (2), przy czym M. G. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. R. (1), J. W. (1), R. S. (1) o to, że:

LII. w dniu 12 lutego 2002r. w miejscowości Ż. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz inną osobą, ubrani w mundury policyjne, posługując się bronią palną, samochodem osobowym marki V. (...) upozorowanym na radiowóz policyjny, pod pozorem dokonania kontroli drogowej zatrzymali ciągnik siodłowy marki (...) nr rej. (...) z naczepą marki T. o nr rej. (...), którym kierował R. S. (3), używając przemocy wepchnęli go do radiowozu, założyli kajdanki i zakleili oczy, grożąc pozbawieniem życia i posługując się bronią palną pozbawili wolności, wywieźli do lasu w okolicę J., gdzie zmusili R. S. (3) do spożywania alkoholu, zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki J. (...)/1 o numerze rejestracyjnym (...) z naczepą marki T. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości około 150.000 zł. a nadto towar w postaci 18 palet batonów (...) o wartości 50.848 zł. 6 palet (...) kokosowej o wartości 12.731 zł. 8 palet (...) mlecznej o wartości 19.364,82 zł, radioodtwarzacz i pieniądze w kwocie 4.288 zł, wszystko o łącznej wartości 237.364,69 zł. na szkodę (...) S.A. Oddział w P. a nadto usunęli dokumenty należące do R. S. (3): dowód osobisty serii (...), prawo jazdy (...) o numerze (...), świadectwo kwalifikacji o numerze (...), dowód rejestracyjny na samochód osobowy marki P. o numerze rejestracyjnym (...), dowód rejestracyjny na samochód marki J. o numerze rejestracyjnym (...) dowód rejestracyjny na naczepę o numerze rejestracyjnym (...) wraz z dowodami ubezpieczenia tych pojazdów, klucze do mieszkania i działki, a nadto karty do tankowania paliwa BP telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 300 zł, kurtkę ortalionową o wartości 75 zł. na szkodę R. S. (3),

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

S. Ł. (1) o to, że:

LIII. w nocy z 15/16 lutego 2002r. w O., gm. G., pow. (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, ubrany w mundur policyjny, grożąc V. P. użyciem broni palnej oraz używając przemocy polegającej na wykręceniu rąk do tylu, uderzaniu ręką po twarzy, wywiózł go do lasu, pozbawił wolności przywiązując do drzewa, po czym zabrał w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki I. nr rej. (...) wraz z naczepą marki K. nr rej. (...) o wartości 300.000,00 zł, dokumenty przewozowe i pojazdów, ponadto karnet TIR sztuk 2 o numerach (...), (...) oraz ładunek w postaci 3 lodówek marki B., 244 pralek automatycznych marki B. oraz 23 pralek automatycznych marki S., wszystko o łącznej wartości 83.736,18 euro na szkodę firmy (...) z siedzibą w A. Republika Litewska, kurtkę, bieliznę, 300 dolarów USA, telefon komórkowy marki P., odtwarzacz samochodowy, radiostację samochodową, wszystko o wartości około 700 dolarów USA na szkodę V. P.

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. R. (1), R. S. (1), J. W. (1) o to, że:

LVII. w dniu 28 lutego 2002r. w miejscowości B. gmina Z. województwo (...) na trasie nr 14, działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz inną osobą, ubrani w mundury policyjne posługując się samochodem osobowym marki F. (...) upozorowanym na radiowóz, pod pozorem dokonania kontroli drogowej dokonali zatrzymania samochodu ciężarowego marki M. numer rejestracyjny (...) z ładunkiem papierosów, którym kierował P. K., grożąc użyciem broni palr ej, założyli mu na głowę kaptur, skuli ręce kajdankami, pozbawili wolności, wywieźli do lasu w okolicę K. gm. Stryków, zabrali w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki M. numer rejestracyjny (...) o wartości 107.100 zł, telefon komórkowy marki E., dokumenty pojazdu i przewozowe na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W., papierosy różnych marek o wartości 785.005 zł. na szkodę (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W., Towarzystwa (...) z siedzibą w W., (...) Spółka z o.o. z siedzibą w P., nadto zegarek, złoty sygnet z oczkiem, kurtkę skórzaną, karty bankomatowe, dowód rejestracyjny na samochód osobowy marki S. (...), dowód osobisty, pieniądze w kwocie 150 zł., prawo jazdy serii (...) nr (...), o łącznej wartości 800 zł,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. R. (1), R. S. (1), J. W. (1) o to, że:

LVIII. w dniu 11 marca 2002r. w miejscowości B., powiat G., wojewodztwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz innymi osobami, posługując się samochodem osobowym i mundurem policyjnym, pod pozorem dokonania kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki V. nr rej. (...) z naczepą marki C. nr rej. (...) z ładunkiem wyrobów czekoladowych, którym kierował K. K. (1), używając siły fizycznej i zakładając worek ha głowę, pozbawiając wolności, samochodem osobowym wywieźli w okolice miejscowości B., zmusili do picia alkoholu, zabrali w celu przywłaszczenia wyżej wymieniony ciągnik samochodowy marki V. wraz z naczepą marki C. o ogólnej wartości 70.000 zł. na szkodę A. K. (2) oraz ładunek wyrobów czekoladowych i słodyczy o wartości 173.949,25 zł. na szkodę firmy (...), a także telefon komórkowy marki N. o wartości 300 zł., dokumenty, a w tym dowód osobisty, prawo jazdy i świadectwo kwalifikacji na szkodę K. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. R. (1), R. S. (1), J. W. (1) o to, że:

LIX. w dniu 21 marca 2002r. w D. powiat Ł., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), N. S. oraz inną osobą, ubrani w mundury policyjne, posługując się bronią palną, upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki F. (...), pod pozorem dokonania kontroli drogowej, dokonali zatr /mania ciągnika samochodowego marki M. nr rej. (...) z naczepą marki S. nr rej. (...) z ładunkiem papierosów, którym kierował M. M. (2), grożąc użyciem karabinu maszynowego (...) skuli ręce kajdankami, założyli na głowę worek, pozbawiając wolności wywieźli do lasu w okolice miejscowości K., zmusili do wypicia alkoholu, zabrali w celu przywłaszczenia wyżej wymieniony ciągnik samochodowy marki M. z naczepą marki S. wraz z dowodami rejestracyjnymi o nieustalonej dotychczas wartości na szkodę (...) Spółka z o.o. z/s w W., papierosy różnych marek o wartości 1.392.742,87 zł. na szkodę (...) S.A z/s w K., a nadto portfel koloru czarnego, 101 zł., prawo jazdy nr (...) i inne dokumenty na szkodę M. M. (2),

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Aktem oskarżenia w sprawie (...)/Ś. Prokuratura Rejonowego w C.:

P. M., A. B. (1), P. P. (1), K. Ł. (1), O. D., R. R. (1), L. W. zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie od 09 maja 2001 r. do marca 2002 r. w miejscowościach: Ż. powiat (...), województwo (...); D. gmina O., O. gmina G., K. gmina G. powiat (...), województwo (...); w W.; w T. gmina B., województwo, (...), P. gmina G. województwo (...); w M. województwo (...), w (...) koło B. województwo (...), brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 2 k.k.

P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) o to, że:

II. w dniu 09 maja 2001r. w Ż. powiat G. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, będąc ubranymi w mundury policyjne, posługując się bronią palną, dokonali napadu rabunkowego na osobach S. P., A. N. (1), G. Ł., S. G. w ten sposób, że weszli na posesję S. P., związali taśmą samoprzylepną pozbawiając wolności A. N. (1), G. Ł., S. G. znajdujących się w domu S. P., skrępowali ręce kajdankami S. P., a następnie po zaklejeniu oczu i skrępowaniu nóg taśmą, uderzali go twardym przedmiotem w stopy i kręgosłup, a A. N. (1), G. Ł., S. G. kopali po całym ciele, zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie około 2000 złotych, dwa piloty do bramy wjazdowej o łącznej wartości 140 złotych na szkodę S. P., pieniądze w kwocie 500 złotych i notes na szkodę A. N. (1), telefon komórkowy o wartości 700 złotych na szkodę firmy (...), przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. K. Ł. (1), A. B. (1) o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k., art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k., art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.

P. M., K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1) o to, że:

III. w dniu 21 maja 2001 r. w miejscowości D. gmina O., powiat (...), województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, pod pozorem kontroli drogowej, będąc ubranymi w mundury policyjne Ruchu Drogowego, dokonali zatrzymania kierującego ciągnikiem siodłowym maiki V. (...) o nr rej. (...) z naczepą kontenerową o nr rej. (...) A. K. (1), doprowadzili go do stojącego na poboczu drogi samochodu osobowego marki V. upozorowanego na radiowóz, siłą wepchnęli na tylne siedzenie tego pojazdu, grożąc pozbawieniem życia zakleili pokrzywdzonemu oczy i skrępowali z tyłu ręce taśmą samoprzylepną, pozbawiając wolności, wywieźli do opuszczonych zabudowań gospodarczych znajdujących się w odległości około 100 metrów od drogi głównej P. - C., doprowadzili do stojącej tam stodoły, skrępowali nogi taśmą samoprzylepną, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki V. (...) o nr rej. (...) z naczepą kontenerową o nr rej. (...) wartości 350.000 złotych, 566 sztuk przewożonych rowerów wartości 88.000 złotych, dokumenty przewozowe, pieniądze w ilości 1.100 DM, 8.000 złotych wszystko o łącznej wartości 438.800 złotych i 1.100 DM na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. w P., dowód osobisty, prawo jazdy i świadectwo kwalifikacyjne na szkodę A. K. (1), przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. K. Ł. (1), A. B. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k., art. 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i 227 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1), O. D., L. W. o to, że:

IV. w dniu 25 maja 2001 r. w miejscowości P. gmina G. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na D. L., M. L. (1), nieletniego M. L. (2), J. M. (1), K. D., E. T., K. G. (2), Z. O., C. K. (1), A. C., T. G., będąc ubranymi w policyjne mundury pod pozorem przeprowadzenia przeszukania pomieszczeń Hurtowni (...), grożąc im bronią palną, po skrępowaniu rąk zabrali w celu przywłaszczenia papierosy i inne artykuły o wartości 255.796,93 zł. na szkodę właścicieli Hurtowni (...), pieniądze w kwocie 2.000 zł. na szkodę J. M. (1), telefon komórkowy marki N. (...), pieniądze w kwocie 1.700 zł., złote łańcuszki o łącznej wartości 5.500 zł. na szkodę K. D., papierosy i inne produkty o łącznej wartości 8.813 zł. na szkodę (...) S.A. Zakład (...) w P. oraz pieniądze w kwocie 1.500 zł. na szkodę Urzędu Pocztowego Nr (...) w G., przy czym P. P. (1) i L. W. czynu tego dopuścili się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. K. Ł. (1), A. B. (1), O. D. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a P. P. (1) i L. W. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1), O. D. o to, że:

V. w dniu 09 czerwca 2001 r. w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, podając się za funkcjonariuszy policji dokonali napadu rabunkowego na P. G. (1), M. G. (2) i P. R. (1) w ten sposób, że zmusili M. G. (2) i P. R. (3) mana do położenia się na podłodze, związali im ręce i nogi, zasłonili usta taśmą samoprzylepną, przy czym P. R. (2) uderzając twarzą o podłogę doznał obrażeń ciała w postaci rozcięcia wargi dolnej po wewnętrznej stronie, uderzając P. G. (1) po głowie i plecach wepchnęli do pomieszczenia sklepowego, a następnie przewrócili na podłogę, założyli mu kajdanki na ręce, a następnie uciskając nogą skrępowali ręce i nogi oraz zasłonili oczy i usta taśmą samoprzylepną w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa, po czym zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie ok. 10.000 złotych, samochód dostawczy marki V. (...) o nr rej. (...) wartości 10.000 złotych, przyczepkę marki N. nr rej. (...) o wartości około 2.500 złotych, 7 sztuk stołów i 5 sztuk stolików turystycznych o łącznej wartości 3.500 złotych, komputer przenośny z drukarką firmy (...) wartości około 10.000 złotych, namiot handlowy, kasę fiskalną wartości 2.000 złotych, różne części komputerowe i akcesoria takie jak: płyty główne, procesory pamięci do komputerów, wentylatory do komputerów, dyski twarde, CD ROM, napędy DVD, nagrywarki, karty graficzne, stacje dyskietek, napędy Zip, kieszenie do twardych dysków, karty muzyczne, karty sieciowe, modemy, tunery telewizyjne, klawiatury i inne o wartości ogółem około 150.000 złotych, plecak z odtwarzaczem płyt CD, bluzą wojskową, legitymację szkolną o wartości około 1.000 złotych na szkodę P. R. (1), telefon komórkowy na szkodę M. G. (2), przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. K. Ł. (1) A. B. (1), O. D. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. M., P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1), R. R. (1) o to, że:

VI. w dniu 26 czerwca 2001 r. w T. gmina B. województwo (...) na trasie (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na D. M. (1), w ten sposób, że rozrzucając na drodze ostre metalowe kolce spowodowali przebicie koła ciągnika samochodowego marki R. nr rej. (...) wraz z naczepą marki (...) nr rej. (...), a następnie przymusowe zatrzymanie się tego pojazdu, po czym podczas wymiany koła przez D. M. (1) kierującego tym pojazdem, używając przemocy polegającej na chwyceniu go ręką z tyłu za szyję, przyciśnięciu do ziemi i zaciągnięciu do pobliskiego przydrożnego rowu, wykręceniu do tyłu rąk i skuciu kajdankami, zaciągnęli do pobliskiego lasu, gdzie po zdjęciu kajdanek, skrępowali nogi i ręce taśmą samoprzylepną, pozbawiając go wolności na okres co najmniej kilku godzin, zabrali w celu przywłaszczenia w/w ciągnik samochodowy z przyczepą o wartości nie mniejszej niż 80.000 zł. na szkodę D. G. (2), przewożony ładunek towaru w postaci sprzętu RTV i AGD o łącznej wartości 142.088,90 zł na szkodę firmy (...) / o.o. z siedzibą w W., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 200 zł. na szkodę D. M. (1), przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. P. M., K. Ł. (1), A. B. (1), R. R. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1), O. D. o to, że:

VII. w okresie wiosna – lato 2001 roku w okolicach W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonali zaboru w celu przywłaszczenia towaru w postaci butów męskich i damskich o nieustalonej wartości na szkodę nieustalonych osób, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. K. Ł. (1), A. B. (1), O. D. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. P. (1), P. M. o to, że:

VIII. w dniu 16 sierpnia 2001roku w miejscowości K. gmina G. powiat (...) województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z zamiarem dokonania napadu rabunkowego, rozrzucili na jezdnię ostre metalowe kolce, czym spowodowali przebicie koła ciągnika samochodowego marki M. nr rej. (...) z naczepą marki T. nr rej. (...) z ładunkiem stolarki drzwiowej o nieustalonej dotychczas wartości, zatrzymanie się wyżej wymienionego pojazdu i konieczność wymiany koła, po czym po jego wymianie przez kierującego tym pojazdem A. R. (2), używając podstępu, wywieźli go samochodem osobowym marki F. (...) do pobliskiego lasu, gdzie skuli mu ręce kajdankami i związali nogi taśmą samoprzylepną pozbawiając wolności, zabrali z kabiny kierowcy dokumenty dotyczące przewożonego towaru służące do dokonanie odprawy celnej towaru, lecz zamierzonego ceiu nie osiągnęli z uwagi na to, że przewożony towar był trudny do zbycia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne;

tj. P. M. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § l k.k.

P. M., P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) o to, że:

IX. w dniu 19 sierpnia 2001r. w W. przy ulicy (...) na terenie Agencji (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, będąc ubranymi w mundury policyjne, grożąc bronią palną pracownikom ochrony Z. S. i B. D., przemocą doprowadzili do dyżurki po czym usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia samochodu ciężarowego marki M. (...) nr rej. (...) wraz z towarem w postaci sprzętu wyposażenia wnętrz o nieustalonej dotychczas wartości na szkodę firmy (...), lecz zamierzonego celu nie osiągnęli ze względu na trudności techniczne z uruchomieniem samochodu, po czym używając przemocy wobec na J. Ł. skrępowali mu ręce taśmą, wyciągnęli przemocą z kabiny ciągnika samochodowego marki R., zmusili go do położenia się na ziemi, skrępowali mu nogi i ręce taśmą, zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik samochodowy marki R. (...) nr rej. (...) z naczepą marki S. nr rej. (...) o wartości około 400.000 złotych, dokumenty pojazdu na szkodę firmy (...) oraz znajdujący się na naczepie towar w postaci odzieży damskiej o wartości 635 778 złotych i dokumenty przewozowe na szkodę firmy (...), paszport, prawo jazdy, świadectwo kwalifikacyjne, legitymację ubezpieczeniową, 250 dolarów USA, 200 DM, 300 koron szwedzkich, 900 koron norweskich i 1500 złotych na szkodę J. Ł., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. P. M., P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. 280 § 2 k.k., art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k., art. 227 k.k. w zw. z art.ll § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k., art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

P. M., K. Ł. (1), A. B. (1), R. R. (1) o to, że:

X. w dniu 30 sierpnia 2001 r. w W. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami posługując się bronią palną, mundurami policyjnymi, pod pozorem dokonania kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki (...) nr rej. (...) z naczepą marki (...) o nr rej. (...) zawierającą ładunek sprzętu komputerowego, grożąc J. B. użyciem broni palnej i skuli jego ręce kajdankami, pozbawili wolności i wywieźli do lasku przy ul. (...) w W., zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki (...) nr rej. (...) oraz naczepę marki (...) nr rej. (...) o ogólnej wartości około 32.999 złotych na szkodę J. B. oraz sprzęt komputerowy o wartości 431.731 złotych na szkodę (...) Spółka z o.o. z siedzibą w P.

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

K. Ł. (1) o to, że:

XI. w dniu 30 września 2001 r. w M. województwo (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na A. B. (2) grożąc użyciem broni palnej oraz używając przemocy polegającej na skuciu rąk kajdankami i skrępowaniu nóg taśmą klejącą zabrali w celu przywłaszczenia samochód ciężarowy marki V. nr rej. (...) o wartości około 130.000 zł. na szkodę Firmy (...).J. S. z siedzibą w M., naczepę marki (...) nr rej. (...) o wartości około 20.000 zł. na szkodę R. S. (2), oraz załadowany na naczepę towar w postaci papierosów różnych marek o wartości 1.406.998 zł. na szkodę Fabryki (...) S.A. z siedzibą w J.

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw z art. 11 § 2 k.k.

P. M., K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1), O. D., L. W. o to, że:

XII. w dniu 17 grudnia 2001r. w miejscowości (...) koło B. województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami posługując się bronią palną, mundurami policyjnymi, pod pozorem kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji, dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą marki (...) nr rej. (...) kierowanego przez T. B. wepchnęli go do stojącego na poboczu drogi samochodu marki V. (...) , pozbawili wolności używając przemocy poprzez zadawanie uderzeń rękoma po całym ciele oraz kopanie i popychanie jak też grożąc użyciem broni palnej i oddając z niej dwa strzały zmusili do wydania kluczyków od samochodu następnie zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą marki (...) nr rej. (...) o łącznej wartości 130.000,00 złotych wraz z ładunkiem w postaci 352 sztuk telewizorów marki P. o wartości 197.135,00 złotych na szkodę firmy (...) z siedzibą w Republice Czeskiej oraz T. B., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. P. M., K. Ł. (1), A. B. (1), O. D., L. W. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. art. 227 k.k. w zw z art. 11 § 2 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 280 § 2 i art. 189 § 1 k.k. i art. 227 k.k. w zw. z art* 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. P. (1) o to, że:

XIII. w nocy z 15/16 lutego 2002 r. w O., gmina G., powiat (...), województwo (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, posługując się mundurami policyjnymi, grożąc V. P. użyciem broni palnej oraz używając przemocy polegającej na wykręceniu rąk do tyłu, uderzaniu ręką po twarzy, wywieźli go do lasu, pozbawili wolności przywiązując do drzewa, zabrali w celu przywłaszczenia ciągnik siodłowy marki I. nr rej. (...) wraz z naczepą marki (...) nr rej. (...) o wartości 300.000,00 złotych, dokumenty przewozowe i pojazdów ponadto karnet TIR sztuk 2 o numerach (...), (...) oraz ładunek w postaci 3 lodówek marki B., 244 pralek automatycznych marki B. oraz 23 pralek automatycznych marki S., wszystko o łącznej wartości 83.736,18 euro na szkodę firmy (...) z siedzibą w A. Republika Litewska, kurtkę, bieliznę, 300 dolarów USA, telefon komórkowy marki P., odtwarzacz samochodowy, radiostację samochodową, wszystko o wartości około 700 dolarów USA na szkodę V. P., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. M. o to, że:

XIV. w okresie od listopada 1999 r. do października 2000 r. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ciągu przestępstw pomagał do ukrywania, zbywania towarów znacznej wartości, pochodzących z napadów rabunkowych na kierowców TIR, dokonywanych przez zorganizowaną grupę przestępczą o charakterze zbrojnym, kierowaną przez M. G. (1), w ten sposób, że:

- w listopadzie 1999 r. w M. woj. (...) pomógł do zbycia ponad 20 ton kawy marki N. G. o łącznej wartości nie mniejszej niż 300.000 złotych na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w R. Republika Litewska, wiedząc, że została ona uzyskana w wyniku napadu rabunkowego zaistniałego w dniu 18 listopada 1999 r. w miejscowości K. k/ Ł.,

- w grudniu 1999 r. w M. woj. (...) pomógł do zbycia około 20 ton oleju wartości około 100.000 złotych na szkodę Firmy (...) z siedzibą w R. Republika Łotewska, wiedząc, iż został on uzyskany w wyniku napadu rabunkowego w dniu 15 grudnia 1999 r. w miejscowości D. koło G., pow. (...) woj. (...),

- w styczniu 2000 r. pomógł do ukrycia w S. koło N., pow. N., woj. (...), a następnie pomógł do zbycia papierosów różnych marek o wartości około 1.720.000 złotych na szkodę Zakładów (...) w A., wiedząc, iż zostały one uzyskane w wyniku napadu rabunkowego dokonanego w dniu 25 stycznia 2000r. na trasie K. - E., woj. (...),

- w drugiej połowie maja 2000 r. pomógł do ukrycia w S. koło N. pow. N., woj. (...), a następnie pomógł do zbycia 24 palet cukierków (...), (...) o wartości 100152 zł na szkodę V. M. (...) i B. K., wiedząc iż zostały one uzyskane w wyniku napadu rabunkowego w dniu 17 maja 2000 r. na trasie (...) w miejscowości G. k/ T. woj. (...),

- w maju 2000 r. w S. koło N., woj. (...) pomógł do ukrycia, a następnie zbycia sprzęt elektroniczny RTV wartości nie mniejszej niż 420.000 złotych na szkodę Firmy (...) z siedzibą w M. wiedząc, że został on uzyskany w wyniku napadu rabunkowego dokonanego w dniu 20 maja 2000 r. na trasie nr (...) w miejscowości G. gmina C. woj. (...),

- we wrześniu 2000 r. w M. k/W. pomógł do ukrycia, a następnie do zbycia sprzęt gospodarstwa domowego marki A. wartości 251.751,44 zł. na szkodę „ (...)” S.A z siedzibą we W., wiedząc o tym, że został on uzyskany w wyniku napadu rabunkowego dokonanego w dniu 27 września 2000 r. w D. pow. (...)

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

- w okresie wiosna - lato 2001 roku w nieustalonym miejscu działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomógł do zbycia butów męskich i damskich o nieustalonej wartości wiedząc, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

P. M., R. R. (1), P. P. (1) o to, że:

XV. w dniu 30 września 2001 r. w okolicach C. powiat (...) województwo (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomogli do ukrycia samochodu ciężarowego marki V. nr rej. (...) o wartości około 130.000 zł. na szkodę Firmy (...).J. S. z siedzibą w M., naczepy marki (...) nr rej. (...) o wartości około 20.000 zł. na szkodę R. S. (2), oraz towaru w postaci papierosów różnych marek o wartości 1.406.998 zł. na szkodę Fabryki (...) S.A. z siedzibą w J. wiedząc, że pojazd i towar zostały uzyskane w wyniku napadu rabunkowego, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. P. M. i R. R. (1) o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., a P. P. (1) o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw z art. 64 § 1 k.k.

L. W., A. B. (1) o to, że:

XVI. w okresie luty - marzec 2002 r. w W., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, pomogli do zbycia trzech lodówek marki B., dwustu czterdziestu czterech pralek automatycznych marki B. i dwudziestu trzech pralek automatycznych marki S. należących do firmy (...) - Litwa, wszystko o wartości 83.736,18 euro, wiedząc, że powyższy towar został uzyskany w wyniku napadu rabunkowego na osobę V. P. w dniu 15/16 lutego 2002 r. w O., gm. G., woj. (...), przy czym L. W. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. A. B. (1) o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., a L. W. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt II K 58/10, Sąd Okręgowy w Płocku:

2. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym J. W. (1), R. S. (1) i A. R. (1) w punkcie II aktu oskarżenia w sprawie (...) ustalił, że: w okresie od września 2001 r. do marca 2002 r. w K., gmina W. oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, brali oni udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez M. G. (1), mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, co wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 10 września 1999 r. przepisy wprowadzające Kodeks karny skarbowy (Dz. U. nr 83, poz. 931) i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie karne odnośnie tego czynu umorzył, zaś kosztami procesu w tej części obciążył Skarb Państwa;

3. oskarżonego A. F. (2) uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia w sprawie (...), a kosztami procesu w tym zakresie obciążył Skarb Państwa;

4. w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu S. Ł. (1) w punkcie II aktu oskarżenia w sprawie (...):

d. oskarżonego S. Ł. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od stycznia 2001 r. do lutego 2002 r. w S. oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej do stycznia 2002 r. przez P. M., która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 4 k.k. skazał go na karę 80 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

5. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu P. M. w punkcie III aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz w punkcie I aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał go za winnego tego, że w okresie od stycznia 2001 r. do stycznia 2002 r. w S. oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, kierował zorganizowaną grupą przestępczą, która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, mającą na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

6. w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu P. P. (1) w punkcie IV aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz w punkcie I aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał go za winnego tego, że w okresie od stycznia 2001 r. do marca 2002 r. w S. oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

7. w zakresie czynów zarzucanych oskarżonym A. B. (1), K. Ł. (1) i O. D. w punkcie V aktu oskarżenia w sprawie (...)/Ś oraz w punkcie I aktu oskarżenia w sprawie (...):

a. oskarżonego A. B. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od stycznia 2001 r. do marca 2002 r. w S. oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej do stycznia 2002 r. przez P. M., która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

b. oskarżonego K. Ł. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od lutego 2001 r. do grudnia 2001 r. w miejscowości P., powiat (...) oraz w innych miejscowościach na terenie całego kr ju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez P. M., która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

c. oskarżonego O. D. uznał za winnego tego, że w okresie od lutego 2001 r. do grudnia 2001 r. w miejscowości P., powiat (...) oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez P. M., która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

19. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu P. M. w punkcie XIX aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał go za winnego tego, że w nocy z 25 na 26 maja 2000 r. w C., powiat S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomógł do ukrycia mienia znacznej wartości w postaci: ciągnika samochodowego marki S. nr rej. (...) (BL) z naczepą nr rej. (...) (BL) o wartości co najmniej 89.980 zł na szkodę N. C. oraz sprzętu AGD firmy (...) w postaci między innymi odkurzaczy, lodówek, pralek, czajników o łącznej wartości co najmniej 459.712 zł na szkodę firmy (...) z siedzibą w M. wiedząc, że powyższy ciągnik samochodowy wraz z naczepą oraz sprzęt gospodarstwa domowego, znajdujące się na tej naczepie zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, tj. popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za to na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

20. w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu A. G. w punktach XIX i XXIII aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał go za winnego tego, że w okresie od 25 maja 2000 r. do 1 września 2000 r., działając w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób, w warunkach ciągu przestępstw:

a. w nocy z 25 na 26 maja 2000 r. w C., powiat S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, pomógł do ukrycia mienia znacznej wartości w postaci: samochodu ciężarowego marki S. nr rej. (...) (BL) z naczepą nr rej. (...) (BL) o wartości co najmniej 89.980 zł na szkodę M. C. oraz sprzętu gospodarstwa domowego w postaci między innymi odkurzaczy, lodówek, pralek, czajników firmy (...) o łącznej wartości co najmniej 459.712 zł na szkodę firmy (...) w M., wadząc, że powyższy samochód ciężarowy wraz z naczepą oraz sprzęt gospodarstwa domowego znajdujące się na tej naczepie zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego,

b. w dniu 01 września 2000 r. w C., powiat S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, pomógł do ukrycia mienia znacznej wartości w postaci: ciągnika siodłowego marki S. nr rej. (...) z naczepą o numerze rejestracyjnym (...) o wartości co najmniej 406.810 zł na szkodę firmy (...) z siedzibą w K. z ładunkiem telewizorów P. o łącznej wartości 223.915,46 zł na szkodę firmy (...) Spółka z o.o., wiedząc, że powyższy samochód ciężarowy wraz z naczepą oraz telewizory znajdujące się na tej naczepie zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego i ustalając, że każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., na podstawie powołanych wyżej przepisów za każdy z tych czynów skazał go, zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 3 lat pozbawienia wolności i 80 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

21. oskarżonych P. M. i S. Ł. (1) uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w punkcie XX aktu oskarżenia w sprawie (...), z tym, że ustalił, iż działali wspólnie i w porozumieniu z inną osobą i za to: na podstawie art. 279 § 1 k.k. i art.33 § 2 k.k. skazał P. M. na kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, zaś S. Ł. (1) na podstawie art. 279 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. skazuje na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

22. oskarżonych P. M., S. Ł. (1) i P. P. (1) uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w punkcie XXI aktu oskarżenia w sprawie (...), z tym, że ustalił, iż działali wspólnie i w porozumieniu z inną osobą i za to skazał: P. M. na podstawie art. 288 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. na kary 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. P. (1) na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., zaś na podstawie art. 288 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 288 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 4 k.k. na karę 60 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

24. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym P. M., S. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1) i A. G. w punkcie XXV aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 07 stycznia 2001 r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobach H. P. i B. A. w ten sposób, że pod pozorem zaparkowania samochodu, osobowego marki P. weszli do pomieszczenia ochrony parkingu przy ul. (...), po czym używając przemocy uderzyli H. P. w tył głowy, przewrócili na podłogę, zawiązali oczy, ręce i nogi taśmą samoprzylepną, bili rękami po całym ciele i kopali po plecach, grożąc mu przy tym pozbawieniem życia, a następnie wepchnęli do tegoż pomieszczenia B. A., po zaparkowaniu przez niego autobusu, używając przemocy przewrócili go na podłogę, związali ręce i nogi taśmą samoprzylepną, po czym zabrali w celu przywłaszczenia kontener z zawartością kurtek wartości nie większej niż 23.045,31 zł na szkodę firmy (...) T. T. (1) oraz nie więcej niż 250 USD (równowartość 1.021,15 zł) na szkodę B. A., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ciągnika siodłowego marki M. nr rej. (...) o wartości nie większej niż 100.000 zł na szkodę W. K. wraz z naczepą nr rej. (...) o wartości nie większej niż 100.000 zł na szkodę D. G. (1), które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec P. M., S. Ł. (1), A. B. (1) i A. G. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: P. M. - 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, A. B. (1) i P. P. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, A. G. - 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierza karę 1 roku pozbawienia wolności;

25. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym S. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1) i A. G. w punkcie XXVI aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 6 lutego 2001 r. na trasie B. - W., przed miejscowością Z., powiat (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie J. R. (2) w ten sposób, że posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem marki V. (...), umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania kierującego samochodem ciężarowym marki (...) nr rej. (...) J. R. (2), po czym używając przemocy doprowadzili go do stojącego na poboczu drogi samochodu, siłą wepchnęli do tego pojazdu, zakleili oczy taśmą samoprzylepną i skrępowali z tyłu ręce kajdankami, a następnie wywieźli do lasu, pozbawiając w ten sposób wolności na czas niezbędny do doprowadzenia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia ładunek wyrobów alkoholowych o wartości 128.363,48 zł na szkodę przedsiębiorstwa (...) S.A. w B., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. samochodu ciężarowego o wartości nie większej niż 47.000 zł na szkodę PPHU (...) Spółka z o.o w B., który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty lub uszkodzenia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełniania przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), A. B. (1) i A. G. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: A. B. (1) i P. P. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, A. G. - 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;

26. oskarżonego P. M. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXVII aktu oskarżenia w sprawie (...), przy czym ustalił, że wyczerpuje on znamiona występku z art. 291 § 1 k.k. i za to na podstawie powołanego wyżej przepisu i art. 33 § 2 k.k. skazał go na kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

27. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym P. M., S. Ł. (1) O. D., K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1) i A. G. w punkcie XXVIII aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 8 lutego 2001 r. na trasie W. - K. w miejscowości P., powiat P., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie obywatela Słowacji Ś. A. w ten sposób, że posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem marki V. (...), umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania kierującego samochodem ciężarowym marki L. nr rej (...) wraz z naczepą nr rej. (...) obywatela Słowacji S. A., po czym używając przemocy doprowadzili go do stojącego na poboczu drogi samochodu, siłą wciągnęli do tego pojazdu, skopali i pobili rękami po całym ciele, zakleili pokrzywdzonemu oczy i usta oraz skrępowali ręce taśmą samoprzylepną, po czym wywieźli do lasu, gdzie pokrzywdzony był przetrzymywany przez czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony ładunek w postaci 24 ton kawy T. o wartości 144.000 złotych wraz z dokumentami przewożonego towaru na szkodę (...) spoi. s.r.o. w B. - Słowacja, paszport, prawo jazdy, dwie karty bankomatowe, kurtkę o wartości 500 złotych na szkodę S. A., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. samochodu ciężarowego wraz z naczepą oraz z dowodami rejestracyjnymi pojazdu o łącznej wartości nie większej niż 30.000 złotych na szkodę firmy (...) A.S. T. - Słowacja, które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec P. M., S. Ł. (1), O. D., K. Ł. (1), A. B. (1) i A. G. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: P. M. - 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, O. D. - 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, A. G. - 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, K. Ł. (1) - 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, A. B. (1) i P. P. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierza karę 1 roku pozbawienia wolności;

28.oskarżonych S. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1) i P. M. uznaje za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w punkcie XXIX aktu oskarżenia wsprawie (...)/S i za to: P. P. (1) – na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał, zaś na podstawie art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 3 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M. i A. B. (1) – na podstawie art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. skazał na kary po 3 lata pozbawienia wolności i po 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 279 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. skazał na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

29. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym S. Ł. (1), K. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1) i O. D. w punkcie XXX aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 22 marca 2001 r. na drodze nr (...) w D., gmina G., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie A. S. w ten sposób, że rozrzucając na drodze ostre, metalowe kolce, spowodowali przebicie koła samochodu ciężarowego marki M. nr rej. (...) z naczepą z ładunkiem sufitów podwieszanych i kleju o nieustalonej wartości, czym spowodowali przymusowe zatrzymanie się wymienionego wyżej pojazdu i konieczność wymiany koła, po czym w trakcie wymiany koła przez kierującego tym pojazdem A. S., przemocą wyciągnęli go spod pojazdu, skuli ręce kajdankami, bili pięściami po głowie i zakleili mu oczy taśmą samoprzylepną, a następnie wywieźli go samochodem do pobliskiego lasu, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z powodu braku przedmiotów nadających się do kradzieży, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. wobec S. Ł. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) i O. D. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: P. P. (1), K. Ł. (1) i A. B. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, O. D. - 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierzył karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

30. w zakresie czynów zarzuconych oskarżonemu S. Ł. (1) w punktach XXXI i XXXIII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. P. (1), K. Ł. (1) i A. B. (1) w punktach II i IV aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał ich za winnych tego, że w okresie od 9 maja 2001 r. do 25 maja 2001 r. w niżej wymienionych miejscowościach, działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, w warunkach ciągu przestępstw:

a) w dniu 9 maja 2001 r. w Ż., powiat G., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobach S. P., A. N. (1), G. Ł., S. G. w ten sposób, że ubrani w mundury policyjne, posługując się bronią palną, weszli na posesję S. P., po czym grożąc użyciem broni palnej zmusili ich do położenia się na podłodze, związali ręce taśmą samoprzylepną, a kajdankami skuli ręce S. P., zakleili oczy i skrępowali nogi pokrzywdzonych taśmą, a następnie używając przemocy uderzali S. P. twardym przedmiotem w stopy i kręgosłup, zaś A. N. (1), G. Ł., S. G. kopali po całym ciele, po czym zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie nie większej niż 2.000 zł, dwa piloty do bramy wjazdowej o łącznej wartości 140 zł na szkodę S. P., pieniądze w kwocie 500 zł i notes na szkodę A. N. (1), telefon komórkowy o wartości 700 zł na szkodę firmy (...) z siedzibą w G., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

b) w dniu 25 maja 2001 r. w miejscowości P., gmina G., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali napadu rabunkowego na D. L., M. L. (1), M. L. (2), J. M. (1), K. D., E. T., K. G. (2), Z. O., C. K. (2), A. C., T. G., M. T. i Ż. D. w ten sposób, że posługując się umundurowaniem policyjnym, pod pozorem przeprowadzenia przeszukania pomieszczeń hurtowni (...), używając przemocy powalili ich na podłogę pomieszczenia biurowego, zaś J. M. (1) i K. D. uderzali w głowę kolbą karabinu, a nadto grożąc ww. pokrzywdzonym bronią palną, skrępowali im ręce i nogi przy pomocy taśmy samoprzylepnej, kajdanek, opasek samozaciskowych, bandaży oraz kabli elektrycznych, po czym zabrali w celu przywłaszczenia papierosy i inne artykuły o wartości 255.796,93 zł na szkodę D. L., pieniądze w kwocie 2.000 zł na szkodę J. M. (1), telefon komórkowy marki N. (...), pieniądze w kwocie 1.700 zł, złote łańcuszki, o łącznej wartości 5.500 zł na szkodę K. D., papierosy i inne produkty o łącznej wartości 8.813 zł na szkodę (...) S.A. Zakład (...) w P. oraz pieniądze w kwocie 1.500 zł na szkodę Urzędu Pocztowego Nr (...) w G., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne i przyjmując, iż każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), K. Ł. (1) i A. B. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów za każdy z tych czynów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: K. Ł. (1) - 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. P. (1) i A. B. (1) - po 6 lat pozbawienia wolności i po 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. A. Ł. wymierzył karę 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności;

31. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu S. Ł. (1) w punkcie XXXII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. M., K. Ł. (1), A. B. (1) i P. P. (1), w punkcie III aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 21 maja 2001 r. w miejscowości D., pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie A. K. (1) w ten sposób, że pod pozorem kontroli drogowej, ubrani w mundury policyjne, dokonali zatrzymania kierującego ciągnikiem siodłowym marki V. (...) o nr rej. (...) z naczepą kontenerową o nr rej. (...) A. K. (1), a następnie doprowadzili go do stojącego na poboczu drogi samochodu osobowego marki V. (...) upozorowanego na radiowóz, używając przemocy wepchnęli na tylne siedzenie tego pojazdu, przytrzymując głowę pokrzywdzonego za kark oraz grożąc pozbawieniem życia, zakleili mu oczy i skrępowali z tyłu ręce taśmą samoprzylepną, wywieźli do opuszczonych zabudowań gospodarczych, skrępowali nogi taśmą samoprzylepną, pozbawiając go w ten sposób wolności na czas niezbędny do doprowadzenia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia ww. samochód ciężarowy z naczepą kontenerową o wartości 350.000 zł, 566 sztuk przewożonych rowerów wartości 88.000 zł, dokumenty przewozowe, pieniądze w ilości 1.100 DM (równowartość 1.959,54 zł), pieniądze w kwocie 8.000 zł na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. w P., a nadto zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 DM (równowartość 356,28 zł) i 100 zł oraz paszport, dowód osobisty, prawo jazdy i świadectwo kwalifikacyjne na szkodę A. K. (1), przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), P. M., K. Ł. (1) i A. B. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: A. B. (1) i P. P. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M. - 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, K. Ł. (1) - 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. S. Ł. (1) wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;

32. oskarżonego P. M. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXIV aktu oskarżenia w sprawie (...), przy czym ustala, że wymienione w opisie czynu artykuły stanowiły mienie znacznej wartości i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierza mu kary 3 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

33. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym P. M., S. Ł. (1) w punkcie XXXV aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1) i O. D. w punkcie V aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 9 czerwca 2001 r. w W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą dokonali rozboju na osobach P. G. (1), M. G. (2) i P. R. (2) w ten sposób, że podając się za funkcjonariuszy policji, pod pozorem dokonania przeszukania, weszli do pomieszczenia sklepu, a następnie używając przemocy wobec P. G. (1) wepchnęli go do pomieszczenia sklepowego, przewrócili na podłogę, uderzali go po głowie, plecach i w okolicach nerek, po czym założyli mu kajdanki na ręce, skrępowali nogi oraz zasłonili oczy i usta taśmą samoprzylepną, przy czym na skutek uderzeń w głowę doznał on złamania kości nosa, a nadto używając przemocy wobec M. G. (2) i P. R. (2) zmusili ich do położenia się na podłodze, związali im ręce i nogi, zasłaniając usta taśmą samoprzylepną, przy czym P. R. (2) uderzając twarzą o podłogę doznał rozcięcia wargi dolnej po wewnętrznej stronie, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie nie większej niż 20.000 zł, przyczepkę marki N. nr rej. (...) wartości nie większej niż 2.500 zł, 7 sztuk stołów i 5 stolików turystycznych wartości łącznej 3.500 zł, komputer przenośny z drukarką firmy (...) wartości nie większej niż 10.000 zł, namiot handlowy, kasę fiskalną wartości 2.000 zł, różne części komputerowe i akcesoria o łącznej wartości nie większej niż 150.000 zł na szkodę P. G. (1), a nadto plecak, odtwarzacz płyt CD, bluzę wojskową, legitymację szkolną o wartości nie większej niż 1.000 zł na szkodę P. R. (2), telefon komórkowy na szkodę M. G. (2), a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) o wartości 10.000 zł na szkodę P. G. (1), który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty, bądź uszkodzenia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) i O. D., z art. 280 § 1 k.k. wobec P. M. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: K. Ł. (1), A. B. (1) i P. P. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, O. D. - 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M. na podstawie art. 280 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierza kary - 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. S. Ł. (1) wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;

34. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu S. Ł. (1) w punkcie XXXVI aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. M., P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) i R. R. (1) w punkcie VI aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 26 czerwca 2001 r. w T., gm. B., na trasie k - 8, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie D. M. (1), w ten sposób, że rozrzucając na drodze ostre metalowe kolce spowodowali przebicie koła ciągnika siodłowego marki R. nr rej. (...) wraz z naczepą marki T. nr rej. (...), a następnie przymusowe zatrzymanie się tego pojazdu, po czym podczas wymiany koła przez kierującego tym pojazdem, używając przemocy polegającej na chwyceniu ręką z tyłu za szyję D. M. (1), przyciśnięciu do ziemi i zaciągnięciu do rowu, wykręcili mu do tyłu ręce i skuli je kajdankami, zaprowadzili go do pobliskiego lasu, a po zdjęciu kajdanek, skrępowali nogi i ręce taśmą samoprzylepną, pozbawiając go w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony ładunek w postaci sprzętu RTV i AGD o łącznej wartości 142.088,90 zł na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W., telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 200 zł na szkodę D. M. (1), a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww, ciągnika siodłowego z naczepą o wartości nie większej niż 80.000 zł na szkodę D. G. (2), który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego uszkodzenia lub utraty, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), P. M., K. Ł. (1), A. B. (1) i R. R. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: K. Ł. (1) - 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M. - 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, A. B. (1) i P. P. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, R. R. (1) - 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, zaś S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k., wymierza karę 1 roku pozbawienia wolności;

35. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu S. Ł. (1) w punkcie XXXVII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) i O. D. w punkcie VII aktu oskarżenia w sprawie (...). uznał ich za winnych tego, że w bliżej nieustalonym dniu, w okresie wiosna - lato 2001 r., w okolicach W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, ubrani w swetry policyjne, podając się za funkcjonariuszy policji, pod pozorem dokonania przeszukania pomieszczeń i zabezpieczenia znajdującego się tam towaru, przecinając kłódkę przy pomocy nożyc, włamali się do pomieszczeń stodoły, skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia znajdującego się tam towaru w postaci butów męskich i damskich produkcji chińskiej o wartości me mniejszej niż 90.000 złotych na szkodę nieustalonych osób, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 279 § 1 k.k. wobec S. Ł. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) i O. D. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2.k.k. wymierzył kary: P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1) i O. D. - po 2 lata pozbawienia wolności i po 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 279 § 1 k.k. , przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k., wymierza karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

36. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym S. Ł. (1) i K. Ł. (1): w punkcie XXXVIII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. P. (1) i P. M. w punkcie VIII aktu oskarżenia w sprawie (...) , uznał ich za winnych tego, że w dniu 16 sierpnia 2001 r. w miejscowości K., gm. G., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z zamiarem dokonania napadu rabunkowego, rozrzucili na jezdnię ostre metalowe kolce, czym spowodowali przebicie koła ciągnika samochodowego marki M. nr rej. (...) z naczepą marki T. nr rej. (...) z ładunkiem stolarki drzwiowej o nieustalonej wartości, zatrzymanie wyżej wymienionego pojazdu i konieczność wymiany koła, po czym po jego wymianie przez kierującego tym pojazdem A. R. (2), grożąc pokrzywdzonemu pozbawieniem życia udaremnili jego ucieczkę i używając podstępu, pod pozorem udzielenia pomocy, wywieźli samochodem osobowym marki F. (...) do pobliskiego lasu, gdzie grożąc pozbawieniem życia i używając przemocy w postaci przytrzymywania rękami za kark i przyciskania głowy do kolan, skuli mu ręce kajdankami i związali nogi taśmą samoprzylepną, pozbawiając w ten, sposób wolności, lecz zamierzonego celu w postaci zaboru mienia nie osiągnęli z powodu braku przedmiotów nadających się do dokonania kradzieży, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), K. Ł. (1) i P. M. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: K. Ł. (1), P. P. (1) - po 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i po 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M. - 4 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, zaś S. Ł. (1) na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierzył karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

37. w. zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu S. Ł. (1) w punkcie XXXIX aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. M., P. P. (1), K. Ł. (1) i A. B. (1) w punkcie IX aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych popełnienia dwóch przestępstw, tj. tego, że:

a) w dniu 19 sierpnia 2001 r. w W. przy ulicy (...) na terenie Agencji (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, ubrani w mundury policyjne, z zamiarem zaboru mienia, podając się za policjantów, pod pozorem dokonania przeszukania terenu agencji, skłonili pracowników ochrony Z. S. i B. D. do otwarcia bramy i zamknięcia psów, po czym grożąc im bronią palną, przemocą doprowadzili ich do dyżurki, a następnie używając przemocy wobec B. D. uderzyli go w bok, wykręcili ręce do tyłu, założyli na głowę kurtkę, skuli ręce kajdankami, a nadto leżącego na podłodze wartowni kopali po nogach i żebrach, Z. S. nakazali wskazać miejsce zaparkowania TIR-a, wykręcili mu rękę, przyciskając do kabiny pojazdu, skuli ręce kajdankami, po czym siłą doprowadzili go do pomieszczenia wartowni, gdzie rzucili na podłogę, a następnie usiłowali dokonać zaboru w celu przywłaszczenia samochodu ciężarowego marki M. (...) nr rej. (...) na szkodę M. W. (2) - właściciela firmy (...) w K. wraz z towarem w postaci sprzętu wyposażenia wnętrz o nieustalonej wartości na szkodę firmy (...) z siedzibą w W., lecz zamierzonego celu nie osiągnęli ze względu na trudności techniczne związane z uruchomieniem samochodu, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), P. M., K. Ł. (1) i A. B. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazuje ich, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: P. P. (1) - 4 lata pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M., K. Ł. (1) i A. B. (1) - po 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i po 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, zaś S. Ł. (1) na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;

b) w dniu 19 sierpnia 2001 r. w W. przy ulicy (...) na terenie Agencji (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, ubrani w mundury policyjne, dokonali rozboju na osobie J. Ł. w ten sposób, że podając się za policjantów, pod pozorem przeszukania kabiny ciągnika siodłowego marki R. (...) nr rej. (...), zaparkowanego na terenie agencji, grożąc bronią palną oraz używając przemocy wobec J. Ł. w postaci uderzeń ręką w kark oraz w brzuch, wykręcenia mu rąk do tyłu, skrępowali je taśmą, wyciągnęli przemocą z kabiny, zmusili go do położenia się na ziemi, związali mu nogi i ręce taśmą oraz paskiem, dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego z naczepą o wartości nie większej niż 400.000 zł oraz dokumenty pojazdu na szkodę firmy (...), który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty łub uszkodzenia, zabierając w celu przywłaszczenia znajdujący się na naczepie pojazdu towar w postaci odzieży damskiej o wartości 635.778 zł i dokumenty przewozowe na szkodę firmy (...) LTD sp. z o.o. C. w W., a nadto 250 USD, 200 DM, 300 koron szwedzkich, 900 koron norweskich i 1.500 złotych na szkodę J. Ł., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), P. M., K. Ł. (1) i A. B. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżei przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: P. P. (1), K. Ł. (1) i A. B. (1) po 5 lat pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M. - 6 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

38. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym S. Ł. (1) i P. P. (1) w punkcie XL aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. M., K. Ł. (1), A. B. (1) i R. R. (1) w punkcie X aktu oskarżenia w sprawie (...), uzna ł ich za winnych tego, że w dniu 30 sierpnia 2001 r. w W. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie J. B. w ten sposób, że posługując się bronią palną, umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania samochodu ciężarowego marki S. (...) nr rej. (...) z naczepą marki P. o nr rej. (...) zawierającą ładunek sprzętu komputerowego, którym kierował J. B., po czym doprowadzili go do upozorowanego na radiowóz policyjny samochodu m-ki V. (...), a następnie grożąc mu użyciem broni palnej oraz używając przemocy złapali go za ręce, siłą wepchnęli do pojazdu, przycisnęli mu głowę do kolan, założyli na nią szmatę, a potem torbę foliową, skuli ręce kajdankami, po czym tak obezwładnionego wywieźli do lasu, pozbawiając go w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, zabierając w celu przywłaszczenia przewożony przez pokrzywdzonego sprzęt komputerowy o wartości 431.731 zł na szkodę (...) Spółka z o.o. z siedzibą w P., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego oraz naczepy o wartości nie większej niż 32.000 zł na szkodę J. B., który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty lub uszkodzenia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), P. M., K. Ł. (1), A. B. (1) i R. R. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: K. Ł. (1) – 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. P. (1) i A. B. (1) - po 5 lat pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. M. - 6 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, R. R. (1) - 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności;

39. w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu A. F. (2) w punktach XXXVI i XL aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał go za winnego tego, że w okresie od dnia 26 czerwca 2001 r. do dnia 30 sierpnia 2001 r. w niżej wymienionych miejscowościach, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, w warunkach ciągu przestępstw:

a. w dniu 26 czerwca 2001 r. w P. i T., na trasie k - 8, działając w zamiarze, aby inne osoby dokonały rozboju na osobie kierowcy samochodu ciężarowego, przekazał informacje o trasie przejazdu ciągnika siodłowego marki R. nr rej. (...) wraz z naczepą marki T. nr rej. (...) i przewożonego przez niego ładunku, w ten sposób udzielając pomocy innym osobom w dokonaniu napadu rabunkowego w T., gm. B. na D. M. (1), kierującego powyższym pojazdem o wartości nie większej niż 80.000 zł, przewożącym ładunek w postaci sprzętu RTV i AGD o łącznej wartości 142.088,90 zł, stanowiącym własność firmy (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W.,

b. w dniu 30 sierpnia 2001 r. w P. i W., działając w zamiarze, aby inne osoby dokonały rozboju na osobie kierowcy samochodu ciężarowego, przekazał informacje o trasie przejazdu samochodu ciężarowego marki S. (...) nr rej. (...) z naczepą marki P. o nr rej. (...) i przewożonego przez niego ładunku, w ten sposób udzielając pomocy innym osobom w dokonaniu napadu rabunkowego w w W. na ul. (...) na J. B., kierującego powyższym pojazdem o wartości nie większej niż 32.000 zł, przewożącym ładunek w postaci sprzętu komputerowego o wartości 431.731 zł stanowiącego własność firmy (...) Spółka z o.o. w P. i przyjmując, że każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., na podstawie powołanych wyżej przepisów za każdy z tych czynów skazał go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 3 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

40. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym J. W. (1), R. S. (1) i A. R. (1) w punkcie XLI aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 04 września 2001 r. w miejscowości K., gmina W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie A. N. (2) i J. S. (2) w ten sposób, że posługując się samochodem osobowym marki V. (...) upozorowanym na radiowóz, umundurowaniem policyjnym, bronią palną, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki J. nr rej. (...) wraz z naczepą marki T. nr rej. (...), zawierającą ładunek proszku do prania D. i T., a następnie grożąc użyciem broni palnej, wprowadzili kierującego tym pojazdem A. N. (2) i pasażerkę J. S. (2) do ww. samochodu osobowego, polecili trzymać głowę na wysokości kolan i wywieźli do lasu, gdzie przemocą rzucili na ziemię, skrępowali im ręce i nogi taśmą samoprzylepną oraz tak obezwładnionych pilnowali, pozbawiając ich w ten sposób wolności na czas niezbędny do doprowadzenia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 420 zł, pieniądze w kwocie 150 zł, radio marki T., telewizor i inne wyposażenie samochodu o łącznej wartości nie większej niż 5.000 zł na szkodę A. N. (2) oraz towar w postaci proszku do prania D. i T. o wartości 22.909 zł i dokumenty przewozowe na szkodę firmy (...) w N., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia wyżej wymienionego ciągnika siodłowego z naczepą o wartości nie większej niż 15.000 zł na szkodę A. N. (2), który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec A. R. (1), zaś z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec J. W. (1) i R. S. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: A. R. (1) i J. W. (1) - po 5 lat pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, R. S. (1) - 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

41. w zakresie czynów zarzucanych oskarżonym J. W. (1), R. S. (1) i A. R. (1) w punktach: XLII, XLIII, XLVI, XLVIII, LI, LII, LVII, LVIII, LIX aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał ich za winnych tego, że w okresie od 19 września 2001 r. do 21 marca 2002 r. w niżej wymienionych miejscowościach, działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, w warunkach ciągu przestępstw:

a) w dniu 19 września 2001r. w Z., gmina P., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie I. A. - obywatela Bułgarii w ten sposób, że posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki P. oraz atrapą broni p-lnej, umundurowaniem policyjnym, pod pozorej.i kontroli drogowej dokonali zatrzymania samochodu ciężarowego marki M. o numerze rejestracyjnym (...) z naczepą marki K. o numerze rejestracyjnym (...) z ładunkiem 265 sztuk kuchenek elektryczno-gazowych marki I., którym kierował I. A., a następnie po doprowadzeniu go do samochodu osobowego, uderzyli w kark i wepchnęli do samochodu, dusili, chwytając za szyję, uderzali go po głowie i nerkach przedmiotem przypominającym pistolet oraz rękami, w wyniku czego spowodowali obrażenia w postaci rany tłuczonej z prawej strony czoła, zasinienie oka lewego, otarć naskórka w okolicach nadgarstków, stłuczenia lewego przedramienia, a nadto używając przemocy w postaci wykręcenia rąk do tyłu oraz przytrzymywania głowy do dołu, grożąc atrapą broni palnej, skuli pokrzywdzonemu ręce kajdankami, po cz/m wywieźli go na teren sadu owocowego, gdzie zdjęli mu kajdanki, skrępowali nogi i ręce taśmą samoprzylepną, założyli na głowę worek i tak obezwładnionego pilnowali, pozbawiając go w ten sposób wolności do czasu doprowadzenia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia: ładunek 265 sztuk kuchenek elektryczno - gazowych marki I. o wartości 44.283,60 EURO (równowartość 175.225,77 zł) na, szkodę firmy (...) LTD w S. w Bułgarii, a nadto pieniądze w kwocie 1.250 USD (równowartość 5.284 zł), dowody rejestracyjne samochodu i naczepy, dokumenty przewozowe, kartę DKV - wszystko na szkodę firmy (...) w S. oraz 200 hrywien ukraińskich, paszport, dowód osobisty, prawo jazdy, dokument uprawniający do kierowania samochodami ciężarowymi, telefon komórkowy oraz rzeczy osobiste o wartości nie większej niż 150 DM (równowartość ok. 300 złotych) na szkodę I. A., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego z naczepą o nieustalonej wartości na szkodę firmy (...) w S., które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

b) w dniu 26 września 2001 r. w Maszkowie, gm. S., powiat (...), na drodze krajowej nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie J. L. w ten sposób, że posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki P., umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika samochodowego marki M. nr rej. (...) z naczepą marki T. nr rej. (...) z ładunkiem 13 ton orzeszków ziemnych, którym kierował J. L., po czym używając przemocy wepchnęli go do stojącego N. poboczu rzekomego radiowozu, grożąc pozbawieniem życia polecili mu trzymać głowę na wysokości kolan, a następnie po założeniu na głowę czapki i zasłonięciu oczu, wywieźli go do lasu, gdzie zmusili do wypicia alkoholu i pilnowali go, pozbawiając w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, po czym pozostawili go w lesie, zabierając w celu p, uwłaszczenia przewożony towar w postaci orzechów ziemnych na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. w S. o łącznej wartości 133 770,61 zł, a nadto telefon komórkowy marki S. (...) o wartości nie większej niż 200 zł na szkodę firmy PPHU (...) z siedzibą w B., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. zestawu samochodowego na szkodę firmy PPHU (...) z siedzibą w B. o łącznej wartości nie większej niż 50.000 zł, który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

c) w dniu 23 października 2001 r. w pobliżu miejscowości R., województwo (...), na drodze nr (...) B. - W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie P. S. w ten sposób, że posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki P., umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania samochodu ciężarowego marki V. (...) nr rej. (...) z naczepą marki B. nr rej. (...) z ładunkiem kawy, którym kierował P. S., po czym wyciągnęli go przemocą z kabiny, grożąc atrapą broni palnej i pozbawieniem życia, skuli ręce kajdankami i założyli na głowę worek, zaciągnęli do rzekomego radiowozu, ułożyli na podłodze pomiędzy siedzeniami, a następnie wywieźli do lasu, gdzie związali mu ręce taśmą klejącą, później pozostawili przy drodze, pozbawiając go w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego na miejsce rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony towar w postaci kawy N. C. w ilości 19.914 kg o wartości 134.736,36 zł oraz dokumenty przewozowe na szkodę firmy (...) w P., a nadto radioodtwarzacz marki P. o wartości 700 zł, radio (...) marki P. o wartości 400 zł, pieczątki firmowe, trzy karnety TIR i polisy OC na szkodę firmy PPHU (...) z/s w B., a także paszport, dowód rejestracyjny samochodu osobowego, pieniądze w kwocie 600 zł, 400 marek fińskich, nie więcej niż 2.000 drahm greckich, 1.000 forintów, telefon komórkowy marki N. (...), dwie kurtki ortalionowe, koszulę i podkoszulki o ogólnej wartości nie większej niż 2.000 zł na szkodę P. S., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. samochodu ciężarowego z naczepą o wartości nie większej niż 120.000 zł na szkodę firmy PPHU (...) z/s w B., które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

d) w dniu 22 listopada 2001 r. na trasie nr 10 P. - W., około 5 km od P., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie J. M. (2) w ten sposób, że posługując się atrapą broni palnej, umundurowaniem policyjnym, samochodem osobowym marki V. (...), upozorowanym na radiowóz, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki S. nr rej. (...) z naczepą nr rej. (...) z ładunkiem żarówek, którym kierował J. M. (2), a następnie grożąc użyciem atrapy broni palnej oraz używając przemocy w postaci przytrzymywania za głowę i ręce, wykręceniu rąk do tyłu, skuli mu je kajdankami, założyli na głowę kominiarkę, ułożyli na podłodze rzekomego radiowozu, po czym tak obezwładnionego wozili po okolicznych lasach, gdzie zmusili go do wypicia wódki, aż do utraty przytomności, pozbawiając w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony towar w postaci żarówek wraz z kontenerem o wartości nie większej niż 70.000 zł i dokumenty przewozowe na szkodę firmy (...) S.A. w P., a nadto torebkę skórzaną, dowody rejestracyjne ww. ciągnika siodłowego, naczepy, samochodu osobowego, kluczyki, świadectwo kwalifikacyjne, prawo jazdy, pozwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej, radio (...), radioodtwarzacz, wszystko o wartości nie większej niż 500 zł oraz telefon komórkowy N. (...) wartości nie większej niż 100 złotych na szkodę J. M. (2), a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego wraz z naczepą o łącznej wartości nie większej niż 20.000 zł na szkodę J. M. (2), które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

e) w dniu 4 lutego 2002 r. w miejscowości G., gnu M., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie K. J. (1) w ten sposób, że ubrani w mundury policyjne, posługując się atrapą broni palnej, umundurowaniem policyjnym i samochodem osobowym marki V. (...), pod pozorem kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki S. nr rej. (...) z naczepą marki A. (...) nr rej. (...) z ładunkiem w postaci artykułów cukierniczych, którym kierował K. J. (1), a następnie używając przemocy wepchnęli go do samochodu osobowego, założyli na głowę kominiarkę, skuli ręce kajdankami, ułożyli na podłodze, jak również bijąc po całym ciele oraz grożąc użyciem atrapy broni palnej zmusili do wydania kluczyków od samochodu ciężarowego, po czym wywieźli go do lasu, gdzie zmusili do wypicia wódki, aż do utraty przytomności, pozbawiając w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony towar w postaci artykułów cukierniczych o wartości 82.517,05 zł na szkodę L. T. (2), a także pieniądze w kwocie 3.150 zł, dowód osobisty, prawo jazdy i dowód rejestracyjny na szkodę K. J. (1), a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. samochodu ciężarowego z naczepą o łącznej wartości nie większej niż 100.000 zł na szkodę (...) L. T. (2), które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

f) w dniu 12 lutego 2002 r. w miejscowości Ż., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie R. S. (3) w ten sposób, że, posługując się atrapą broni palnej, umundurowaniem policyjnym, upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki V. (...), pod pozorem kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki (...) nr rej. (...) z naczepą marki T. o nr rej. (...), którym kierował R. S. (3), a następnie używając przemocy w postaci wepchnięcia do rzekomego radiowozu, uderzenia w tył głowy, przytrzymywania jej do dołu i wykręceniu rąk, założyli mu na nie kajdanki i zakleili oczy, grożąc przy tym pozbawieniem życia przy użyciu atrapy broni palnej, po czym wywieźli go do lasu, gdzie zmusili pokrzywdzonego do spożywania alkoholu, pozbawiając go w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony towar w postaci 18 palet batonów (...) o wartości 50.848 zł, 6 palet wafli (...) kokosowa o wartości 12.731 zł, 8 palet wafli (...) mleczna o wartości 19.364,82 zł, radioodtwarzacz i pieniądze w kwocie 4.288 zł, wszystko o łącznej wartości 87.231,82 zł na szkodę (...) S.A. Oddział w P., a nadto zabrali klucze do mieszkania i działki, kartę do tankowania paliwa BP, telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 300 zł, kurtkę ortalionową o wartości 75 zł na szkodę R. S. (3) oraz dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego z naczepą o wartości nie większej niż 150.000 zł na szkodę (...) S.A. Oddział w P., które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

g) w dniu 28 lutego 2002 r. w miejscowości B., gm. Z. na trasie nr 14, działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali rozboju na osobie P. K. w ten sposób, że posługując się upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki V. (...), umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej dokonali zatrzymania samochodu ciężarowego marki M. numer rejestracyjny (...) z ładunkiem papierosów, którym kierował P. K., a następnie grożąc mu użyciem atrapy broni palnej oraz używając przemocy w postaci chwycenia za głowę i przyciśnięcia jej do dołu, założyli mu na nią kaptur, skuli ręce kajdankami, po czym wywieźli do lasu, gdzie pilnowali go do czasu dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku oraz zmusili do wypicia znacznej ilości alkoholu, aż do utraty przytomności, pozbawiając w ten sposób pokrzywdzonego wolności, a nadto grożąc użyciem atrapy broni palnej, zmusili go do podania kodów PIN kart bankomatowych, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony towar w postaci papierosów różnych marek o wartości 677.905,93 zł na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. w W., a nadto dokumenty pojazdu i przewozowe na szkodę ww. firmy, zegarek, złoty sygnet z oczkiem, kurtkę skórzaną, karty bankomatowe, dowód rejestracyjny, dowód osobisty, pieniądze w kwocie 150 zł, o łącznej wartości 800 zł oraz wypłacone na podstawie skradzionych kart bankomatowych pieniądze w kwocie 1.300 złotych na szkodę P. K. oraz dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. samochodu ciężarowego o wartości 107.100 zł na szkodę (...) Spółka z o.o. w W., który następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo jego utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

h) w dniu 11 marca 2002 r. w miejscowości B., powiat G., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie K. K. (1) w ten sposób, że posługując się samochodem osobowym marki F. (...), umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki V. nr rej. (...) z naczepą marki C. nr rej. (...) z ładunkiem wyrobów czekoladowych, którym kierował K. K. (1), a następnie używając wobec niego przemocy w postaci chwycenia za głowę i jej pochylenia w sposób uniemożliwiający obserwację, założyli mu worek na głowę, samochodem osobowym wywieźli go do pobliskiego lasu, gdzie zmusili do picia alkoholu oraz zażywania tabletek, pozbawiając w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony ładunek wyrobów czekoladowych i słodyczy o wartości 173.949,25 zł na szkodę firmy (...), a także telefon komórkowy marki N. o wartości 300 zł, dowód osobisty, prawo jazdy i świadectwo kwalifikacji na szkodę K. K. (1), a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. samochodu ciężarowego z naczepą o wartości 70.000 zł na szkodę A. K. (2), które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

i) w dniu 21 marca 2002 r. w D., powiat Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie M. M. (2) w ten sposób, że posługując się atrapą broni palnej, umundurowaniem policyjnym, upozorowanym na radiowóz samochodem osobowym marki F. (...), pod pozorem kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki M. nr rej. (...) z naczepą marki S. nr rej. (...) z ładunkiem papierosów, którym kierował M. M. (2), a następnie grożąc mu użyciem atrapy broni palnej, skuli mu ręce kajdankami, założyli na głowę torbę, po czym wywieźli do lasu, gdzie zmusili do wypicia alkoholu, pozbawiając pokrzywdzonego w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego do miejsca rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony towar w postaci papierosów różnych marek o wartości 1.392.742,87 zł na szkodę (...) S.A. w K., a nadto 101 zł na szkodę M. M. (2) oraz dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego z naczepą o nieustalonej wartości na szkodę (...) Spółka z o.o. w W., które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne i przyjmując, iż każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec A. R. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec J. W. (1) i R. S. (1), odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów za każdy z tych czynów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: A. R. (1) i J. W. (1) - po 7 lat pozbawienia wolności i po 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, R. S. (1) - 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

42. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym J. W. (1) i R. S. (1) w punkcie XLIV aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonemu K. Ł. (1) w punkcie XI aktu oskarżenia w sprawie (...), uznaje ich za winnych tego, że w dniu 30 września 2001 r. w M., województwo (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie A. B. (2), pełniącego obowiązki dozorcy placu firmy spedycyjnej „S. S..J. S.” z siedzibą w M., w ten sposób, że grożąc mu użyciem broni palnej, używając przemocy polegającej na przewróceniu na podłogę dyżurki, wykręcaniu rąk do tyłu, przytrzymywaniu za kark, skuli mu ręce kajdankami i skrępowali nogi taśmą klejącą, zmusili do wydania kluczyków do samochodu ciężarowego marki V., przy czym zabrali w celu przywłaszczenia znajdujący się na naczepie tegoż samochodu ciężarowego towar w postaci papierosów różnych marek o wartości 1.406.998 zł na szkodę Fabryki (...) S.A. z siedzibą w J., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochodu ciężarowego marki V. nr rej. (...) o wartości nie większej niż 130.000 zł na szkodę firmy spedycyjnej (...).J. S.” z siedzibą w M. wraz z naczepą marki T. nr rej. (...) o wartości nie większej niż 20.000 zł na szkodę R. S. (2), które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec J. W. (1), R. S. (1) i K. Ł. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: J. W. (1) - 5 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, R. S. (1) i K. Ł. (1) - po 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i po 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

43. oskarżonego A. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XLV aktu oskarżenia w sprawie (...), przy czym ustala, że wymienione w opisie czynu mienie stanowiło mienie znacznej wartości i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

44. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym J. W. (1), R. S. (1) i A. R. (1) w punkcie XLVII aktu oskarżenia w sprawie (...), uznaje ich za winnych tego, że w dniu 20 listopada 2001 r. w miejscowości T., gm. O., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, dokonali rozboju na osobie M. W. (1) w ten sposób, że posługując się samochodem osobowym marki V. (...), umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania ciągnika siodowego marki S. nr rej. (...) z naczepą nr rej. (...) z ładunkiem kawy W., którym kierował M. W. (1), po czym używając przemocy wepchnęli go do samochodu, wykręcili ręce do tyłu i przytrzymywali głowę między kolanami, skuli mu ręce kajdankami, założyli kaptur na głowę, a następnie wywieźli do lasu, gdzie zmusili go do wypicia alkoholu i tak obezwładnionego pilnowali, pozbawiając w ten sposób wolności na czas niezbędny do dotarcia samochodu ciężarowego na miejsce rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia przewożony towar w postaci kawy W. o ogólnej wartości 112.863 zł na szkodę firmy (...) Spółka z o.o. w O. oraz portfel z pieniędzmi w kwocie 160 zł na szkodę M. W. (1), a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego z naczepą na szkodę (...) Spółka z o.o. w O., które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym A. R. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec A. R. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec J. W. (1) i R. S. (1) i za to na podstawie odpowiednio powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: A. R. (1) i J. W. (1) - po 5 lat pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, R. S. (1) - 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

45. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym P. M., S. Ł. (1), P. P. (1) i A. B. (1) w punkcie XLIX aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 26 listopada 2001 r. na trasie (...) O. - Ł., w okolicy miejscowości L. wiec, powiat (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie R. D., w ten sposób, że rozrzucając na drodze ostre metalowe kolce spowodowali przebicie koła ciągnika samochodowego marki I. nr rej. (...) z naczepą marki T. nr rej. (...), a następnie zatrzymanie się tego pojazdu, po czym podczas wymiany koła przez kierowcę R. D., używając przemocy polegającej na chwyceniu ręką za szyję, wykręcili mu ręce i skuli je kajdankami, przewieźli do lasu, po czym po zdjęciu kajdanek, skrępowali mu nogi i ręce taśmą samoprzylepną, przywiązali do drzewa, pozbawiając w ten sposób wolności na okres co najmniej kilku godzin, niezbędny do dotarcia - samochodu ciężarowego na miejsce rozładunku, przy czym zabrali w celu przywłaszczenia ww. ciągnik siodłowy z naczepą o wartości 17.900 USD (równowartość 74.106 zł) zł na szkodę (...) Republika Litewska oraz przewożony ładunek w postaci materiałów pirotechnicznych o łącznej wartości 27.630,36 zł (netto) na szkodę firmy (...) Łotwa, a nadto pozostawione w kabinie ciągnika siodłowego pieniądze w kwocie 4.450 litów i 40 złotych oraz dokumenty przewozowe towaru na szkodę R. D., przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec P. M., S. Ł. (1) i A. B. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: P. M. - 5 lat pozbawienia wolności i 80 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. P. (1) i A. B. (1) - po 4 lata pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;

46. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu S. Ł. (1) w punkcie L aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonym P. M., K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1), O. D. i L. W. w punkcie XII aktu oskarżenia w sprawie (...) uznał ich za winnych tego, że w dniu 17 grudnia 2001 r. w miejscowości (...) koło B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie T. B. w ten sposób, posługując się bronią palną, umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej dokonali zatrzymania ciągnika siodłowego marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą marki S. nr rej. (...), którym kierował T. B., a następnie przemocą wepchnęli go do stojącego na poboczu drogi samochodu marki V. (...), bili go rękoma po całym ciele, kopali oraz oddając dwa strzały z broni palnej zmusili go do wydania kluczyków od samochodu, po czym wywieźli go do lasu, pozbawiając w ten sposób wolności oraz zabrali w celu przywłaszczenia ww. ciągnik siodłowy z naczepą o łącznej wartości 130.000 zł wraz z ładunkiem w postaci 352 sztuk telewizorów marki P. o wartości 197.135 zł na szkodę firmy (...) w P. oraz T. B., przy czym P. P. (1) i L. W. czynu tego dopuścili się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1) i L. W., zaś z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1), P. M., K. Ł. (1), A. B. (1) i O. D. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: P. M. - 6 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, K. Ł. (1) i A. B. (1) - po 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i po 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, P. P. (1) - 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, O. D. - 4 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, L. W. - 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k., S. Ł. (1) wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności;

47. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu S. Ł. (1) w punkcie LIII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz oskarżonemu P. P. (1) w punkcie XIII aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w nocy z 15/16 lutego 2002 r. w O., gm. G., pow. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali rozboju na osobie V. P. w ten sposób, że posługując się umundurowaniem policyjnym, pod pozorem kontroli drogowej, dokonali zatrzymania kierowanego przez pokrzywdzonego ciągnika siodłowego marki I. nr rej. (...) wraz z naczepą marki K. nr rej. (...) z ładunkiem sprzętu AGD marki B. i S., a następnie grożąc mu użyciem broni palnej oraz używając przemocy polegającej na wykręceniu rąk do tyłu, uderzaniu ręką po głowie oraz wepchnięciu do samochodu, wywieźli go do lasu, zakładając na głowę sweter, krępując ręce i przywiązując go do drzewa, gdzie był pilnowany do czasu dotarcia samochodu ciężarowego na miejsce rozładunku, pozbawiając go w ten sposób wolności, po czym zabrali w celu przywłaszczenia towar w postaci 3 lodówek marki B., 244 pralek automatycznych marki B. oraz 23 pralek automatycznych marki S., dokumenty przewozowe i pojazdów, 2 karnety TIR - o łącznej wartości 83.736,18 EURO (równowartość 304.799,69 zł) szkodę firmy (...) z siedzibą w A. na Litwie, a nadto kurtkę, bieliznę, 300 USD (równowartość 1.245 złotych), telefon komórkowy marki P., odtwarzacz samochodowy, radiostację samochodową, wszystko o wartości nie większej niż 700 USD (równowartość 2.905 zł) na szkodę V. P., a nadto dokonali zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. ciągnika siodłowego z naczepą o wartości nie większej niż 300.000 zł na szkodę ww. firmy (...), które następnie porzucili w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym P. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec P. P. (1), zaś z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. wobec S. Ł. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary P. P. (1) - 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, natomiast S. Ł. (1) na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności;

51. w zakresie czynów zarzucanych oskarżonym R. R. (1) i L. W. w punkcie I aktu oskarżenia w sprawie 2 Ds 276/05/S.:

a. oskarżonego R. R. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od 26 czerwca 2001 r. do 30 września 2001 r. w miejscowościach T., gm. B., W. oraz C. - powiat (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, kierowanej przez P. M., mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

b. oskarżonego L. W. uznał za winnego tego, że w okresie od 25 maja 2001 r. do marca 2002 r. w miejscowościach P. - gm. G., (...) koło B. oraz W. - powiat (...), brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, kierowanej do stycznia 2001 r. przez P. M., mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości, to jest popełnienia przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

52. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym O. D. i L. W. w punkcie IV aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w dniu 25 maja 2001 r. w miejscowości P., gmina G., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, dokonali napadu rabunkowego na D. L., M. L. (1), M. L. (2), J. M. (1), K. D., E. T., K. G. (2), Z. O., C. K. (2), A. C., T. G., M. T. i Ż. D. w ten sposób, że posługując się umundurowaniem policyjnym, pod pozorem przeprowadzenia przeszukania pomieszczeń hurtowni (...), używając przemocy przewrócili ich na podłogę pomieszczenia biurowego, zaś J. M. (1) i K. D. uderzali w głowę kolbą karabinu, a nadto grożąc ww. pokrzywdzonym bronią palną, skrępowali im ręce i nogi przy pomocy taśmy samoprzylepnej, kajdanek, opasek samozaciskowych, bandaży oraz kabli elektrycznych, po czym zabrali w celu przywłaszczenia papierosy i inne artykuły o wartości 255.796,93 zł na szkodę D. L., pieniądze w kwocie 2.000 zł na szkodę J. M. (1), telefon komórkowy marki N. (...), pieniądze w kwocie 1.700 zł, złote łańcuszki, o łącznej wartości 5.500 zł na szkodę K. D., papierosy i inne produkty o łącznej wartości 8.813 zł na szkodę (...) S.A. Zakład (...) w P. oraz pieniądze w kwocie 1.500 zł na szkodę Urzędu Pocztowego Nr (...) w G., przy czym L. W. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. wobec O. D., zaś z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec L. W. i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył kary: O. D. 4 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, L. W. - 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

53. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu P. M. w punkcie XIV aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał go za winnego tego, że:

a) w okresie od listopada 1999 r. do października 2000 r. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w warunkach ciągu przestępstw pomagał do ukrywania, zbywania towarów znacznej wartości, pochodzących z napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych, dokonywanych przez zorganizowaną grupę przestępczą o charakterze zbrojnym, kierowaną przez M. G. (1), w ten sposób, że:

- w listopadzie 1999 r. w M. pomógł do zbycia 20.023 kg kawy marki N. G. o łącznej wartości nie mniejszej niż 300.000 złotych na szkodę firmy (...) spółka z o.o. z siedzibą w R. na Litwie wiedząc, że została ona uzyskana za pomocą czynu zabronionego,

- w styczniu 2000 r. pomógł do ukrycia w S. koło N., a następnie pomógł do zbycia papierosów różnych marek o wartości nie większej niż 1.720.000 złotych na szkodę (...) S.A. w W., wiedząc, iż zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego,

- w maju 2000 r. w S. koło N., pomógł do ukrycia, a następnie zbycia sprzęt elektroniczny RTV wartości nie większej niż 420.000 złotych na szkodę firmy (...) w M. wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, .

- we wrześniu 2000 r. w M. koło W. pomógł do ukrycia, a następnie do zbycia sprzętu gospodarstwa domowego marki A. wartości 251.751,44 zł na szkodę „ (...)” S.A. we W. wiedząc o tym, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego i przyjmując, iż każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., na podstawie powołanych wyżej przepisów za każdy z tych czynów skazał go, zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 4 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

b) w okresie od grudnia 1999 r. do października 2000 r. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w warunkach ciągu przestępstw pomagał do ukrywania, zbywania towarów pochodzących z napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych, dokonywanych przez zorganizowaną grupę przestępczą o charakterze zbrojnym, kierowaną przez M. G. (1), w ten sposób, że:

- w grudniu 1999 r. w M. pomógł do zbycia około 20 ton oleju wartości nie większej niż 30.100 złotych na szkodę K. E. w R., wiedząc, iż został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

- w drugiej połowie maja 2000 r. pomógł do ukrycia w S. koło N., a następnie pomógł do zbycia 24 palet cukierków (...), (...) o wartości nie większej niż 100.152 zł na szkodę firmy (...) spółka z o.o. w T., wiedząc, iż zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego i przyjmując, iż każdy z tych czynów wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k., na podstawie powołanego wyżej przepisu za każdy z tych czynów skazał go, zaś na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu kary 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

c) w okresie wiosna - lato 2001 roku w nieustalonym miejscu działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami pomógł do zbycia butów męskich i damskich o wartości nie mniejszej niż 90.000 zł wiedząc, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego, to jest popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. i za to na podstawie powołanego wyżej przepisu i art. 33 § 2 k.k. skazał go na kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

54. oskarżonych P. M., R. R. (1) i P. P. (1) uznał za winnych popełnienia czynu zarzucanego im w punkcie XV aktu oskarżenia w sprawie (...), przy czym ustalił, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, a opisane w zarzucie mienie stanowiło mienie znacznej wartości i za to skazał: P. P. (1) na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., zaś P. M. i R. R. (1) na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., natomiast na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył im kary: P. M. i P. P. (1) po 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i po 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, R. R. (1) - 2 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

55. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym A. B. (1) i L. W. w punkcie XVI aktu oskarżenia w sprawie (...), uznał ich za winnych tego, że w okresie luty - marzec 2002 r. w W., powiat (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, pomogli do zbycia mienia znacznej wartości w postaci: 3 lodówek marki B., 244 pralek automatycznych marki B. oraz 23 pralek automatycznych marki S., wszystko o łącznej wartości 83.736,18 EURO (równowartość 304.799,69 zł) na szkodę firmy (...) z siedzibą w A. Republika Litewska wiedząc, iż mienie to pochodzi z napadu rabunkowego, przy czym L. W. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wobec L. W., zaś z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wobec A. B. (1) i za to odpowiednio na podstawie powołanych wyżej przepisów skazał ich, zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył im kary: A. B. (1) - 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych, L. W. - 2 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

60. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu J. W. (1) kary łączne 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 400 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

61. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu R. S. (1) kary łączne 7 lat pozbawienia wolności i 350 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

62. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu A. R. (1) kary łączne 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 360 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

63. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu S. Ł. (1) kary łączne 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

64. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciągi przestępstw wymierzył oskarżonemu P. M. kary łączne 11 lat pozbawienia wolności i 540 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

65. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu A. B. (1) kary łączne 10 lat pozbawienia wolności i 450 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

66. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu P. P. (1) kary łączne 8 lat pozbawienia wolności i 500 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

67. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu K. Ł. (1) kary łączne 9 lat pozbawienia wolności i 400 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

68. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu O. D. kary łączne 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

69. na podstawie art. 91 § 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa i ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu A. G. kary łączne 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności i 220 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

70. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu R. R. (1) kary łączne 4 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

71. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. za zbiegające się przestępstwa wymierzył oskarżonemu L. W. kary łączne 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i 170 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

72. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył okres ich rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie:

a. J. W. (1) - od dnia 14 lutego 2003 r. do dnia 4 kwietnia 2003 r. oraz od dnia 11 maja 2009 r. do dnia 12 sierpnia 2010 r.,

b. R. S. (1) - od dnia 12 lutego 2003 r. do dnia 20 grudnia 2004 r. oraz od dnia 29 maja 2009 r. do dnia 12 sierpnia 2010

c. A. R. (1) - od dnia 2 kwietnia 2004 r. do dnia 29 listopada 2004 r.

d. S. Ł. (1) - od dnia 2 września 2004 r. do dnia 21 listopada 2005 r.

e. P. M. - od dnia 9 listopada 2006 r. do dnia 25 czerwca 2008 r.

f. O. D. - od dnia 21 kwietnia 2004 r. do dnia 09 grudnia 2004 r.

g. R. R. (1) - od dnia 5 listopada 2004 r. do dnia 5 sierpnia 2005 r. oraz od dnia 27 listopada 2006 r. do dnia 10 stycznia 2007 r.

h. P. P. (1) - od dnia 24 marca 2009 r. do dnia 12 sierpnia 2010 r.

73. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych S. Ł. (1), A. F. (2), P. M., P. P. (1), K. Ł. (1), A. B. (1), R. R. (1) solidarnie obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. w W. Oddział w E. kwoty 127.880 zł;

74. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych S. Ł. (1), K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1), O. D. i L. W. solidarnie obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. L. kwoty 255.796,93 zł;

75. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych A. R. (1), J. W. (1) i R. S. (1) solidarnie obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. J. (1) kwoty 3.150 zł;

76. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa kasa Sądu Okręgowego w Płocku z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej oskarżonym w postępowaniu przed Sądem Okręgowym na rzecz:

- adw. K. P. kwotę 3.360 złotych plus 23 % podatku VAT od tej kwoty, za pomoc prawną udzieloną A. G. i J. W. (1);

- adw. E. D. (2) 3.360 złotych plus 23 % podatku VAT od tej kwoty, za pomoc prawną udzieloną N. S. i R. R. (1);

- adw. M. H. kwotę 5.040 złotych plus 23 % podatku VAT od tej kwoty za pomoc prawną udzieloną P. M., K. Ł. (1) i A. B. (1);

- adw. Z. J. kwotę 3.360 złotych plus 23 % podatku VAT od tej kwoty, za pomoc prawną udzieloną P. P. (1) i R. S. (1);

- adw. J. R. (1) kwotę 3.120 złotych plus 23 % podatku VAT od tej kwoty, za pomoc prawną udzieloną S. Ł. (1) i A. R. (1);

- adw. J. T. kwotę 3.360 złotych plus 23 % podatku VAT od tej kwoty, za pomoc prawną udzieloną T. S. i A. F. (2);

- adw. G. W. kwotę 3.360 złotych plus 23 % podatku VAT od tej kwoty, za pomoc prawną udzieloną L. W. i S. C. (1);

80. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych: J. W. (1) i T. S. w całości od zapłaty kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa;

81. na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonych w części koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa:

- od R. S. (1) w kwocie 13.694 zł, w tym opłatę w kwocie 4.100 zł,

- od A. R. (1) w kwocie 13.794 zł, w tym opłatę w kwocie 4.200 zł,

- od S. Ł. (1) w kwocie 10.994 zł, w tym opłatę w kwocie 1.400 zł,

- od A. F. (2) w kwocie 10.494 zł, w tym opłatę w kwocie 900 zł,

- od P. M. w kwocie 15.594 zł, w tym opłatę w kwocie 6.000 zł,

- od A. B. (1) w kwocie 14.694 zł, w tym opłatę w kwocie 5.100 zł,

- od P. P. (1) w kwocie 15.194 zł, w tym opłatę w kwocie 5.600 zł,

- od K. Ł. (1) w kwocie 14.194 zł, w tym opłatę w kwocie 4.600 zł,

- od O. D. w kwocie 3.400 zł tytułem opłaty,

- od A. G. w kwocie 12.194 zł, w tym opłatę w kwocie 3.400 zł,

- od R. R. (1) w kwocie 11.494 zł, w tym opłatę w kwocie 1.900 zł,

- L. W. w kwocie 11.694 zł, w tym opłatę w kwocie 2.100 zł;

82. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych: R. S. (1), A. R. (1), S. Ł. (1), A. F. (2), P. M., A. B. (1), P. P. (1), K. Ł. (1), O. D., A. G., R. R. (1) i L. W. w pozostałej części od zapłaty kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyli: obrońca oskarżonego J. W. (1) i oskarżonego A. G., obrońca oskarżonego R. S. (1), obrońca oskarżonego A. R. (1), obrońca oskarżonego A. F. (2) i oskarżonego T. S., obrońca oskarżonego P. M., obrońca oskarżonego P. M., oskarżonego A. B. (1) i oskarżonego K. Ł. (1), obrońca oskarżonego P. P. (1), obrońca oskarżonego O. D., obrońca oskarżonego R. R. (1), obrońca oskarżonego L. W. oraz obrońca oskarżonego S. Ł. (1).

Obrońca oskarżonego J. W. (1) oraz oskarżonego A. G. zaskarżył powyższy wyrok:

- co do oskarżonego J. W. (1) w punktach 2, 40, 41, 42, 44, 60, 72, 75, 80 i 82;

- co do oskarżonego A. G. w punktach 20, 24, 25, 27, 69, 81 i 82.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. powyższemu rozstrzygnięciu zarzucił:

na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku:

- art. 5 §i §2 k.p.k., art. 7 k.p.k. przez dokonanie istotnych ustaleń faktycznych w sprawie, niekorzystnych dla oskarżonych A. G. i J. W. (1) w oparciu o pomówienia współoskarżonych i byłych współoskarżonych, współsprawców, w szczególności osk. S. Ł. (1), osk. N. S., świadka D. M. (2) (napad w M. zarzut XLIV aktu oskarżenia), D. S. (1), L. C. (2) i innych- skutkujących uznaniem oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanych im aktem oskarżenia czynów, mimo braku innych obiektywnych dowodów wskazujących na oskarżonych jako sprawców;

- a także art. 4 k.p.k. art. 170 k.p.k. przez pomijanie inicjatyw dowodowych oskarżonych zmierzających do podważenia wiarygodności osób pomawiających ich o popełnienie przestępstw.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonych wniósł o zmianę powyższego wyroku przez uniewinnienie oskarżonych A. G. i J. W. (1) od popełnienia zarzucanych im aktem oskarżenia czynów lub uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego R. S. (1) na podstawie art. 425 § 1 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości co do rozstrzygnięcia dotyczącego R. S. (1), na jego korzyść.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1/ naruszenie prawa do obrony oskarżonego, tj. art. 6 k.p.k., które miało wpływ na treść orzeczenia, poprzez:

a/ naruszenie art. 6 k.p.k. w zw. z art. 80 k.p.k. w zw. z art. 85 k.p.k. co w konsekwencji prowadzi do uznania, iż wystąpiła bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k., polegające na prowadzeniu postępowania mimo oczywistej sprzeczności interesów oskarżonych R. S. (1) oraz P. P. (1) przy prowadzeniu ich obrony przez jednego obrońcę, co w konsekwencji prowadzi do uznania, iż oskarżony R. S. (1) nie miał obrońcy w sytuacji określonej w art. 80 k.p.k.,

b/ naruszenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 378 § 2 k.p.k. poprzez bezpodstawną odmowę uwzględnienia wniosków oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 17 marca 2011r. oraz na rozprawie w dniu 23 marca 2011r. o zmianę obrońcy z urzędu, oraz uznanie, że zaufanie oskarżonego do wyznaczonego mu obrońcy nie jest warunkiem prawidłowego pełnienia obrony przez wyznaczonego obrońcę, w sytuacji gdy obrońca z urzędu w celu prawidłowej realizacji prawa do obrony oskarżonego, musi posiadać zaufanie oskarżonego oraz jego aprobatę dla tak ważnej kwestii jaką jest linia obrony,

z daleko posuniętej ostrożności procesowej:

c/ naruszenie art. 6 k.p.k. w zw. z art. 80 k.p.k., co w konsekwencji prowadzi do uznania, iż wystąpiła bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. poprzez nieobecność prawidłowo ustanowionego obrońcy oskarżonego R. S. (1) na rozprawach w dniach 28 luty 2012 oraz 19 kwietnia 2012r. co przy obronie obligatoryjne stanowi bezwzględne uchybienie,

Ponadto, z ostrożności procesowej:

2/ obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.

d/ art. 4 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady obiektywizmu poprzez nie zbadanie i nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w tym odmowy wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznał się do stawianych mu aktem oskarżenia zarzutów, a także oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego N. S. jako typowego dowodu z pomówienia w sposób odbiegający od zasad oceny tego rodzaju dowodu,

e/ art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości w zakresie czasu, miejsca, przebiegu zdarzenia, zachowania pokrzywdzonego oraz udziału w nim oskarżonego, w tym lub przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego N. S., który raz zaprzecza raz potwierdza udział oskarżonego S. w zarzucanych przestępstwach,

w zakresie orzeczenia dotyczącego kary:

3/ obrazę przepisów art. 439 par. 2 k.p.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego R. S. (1) za czyn z pkt XLII aktu oskarżenia w sprawie (...) kary surowszej od orzeczonych w poprzednim wyroku,

4/ rażącą niewspółmierność kary łącznej wobec oskarżonego R. S. (1) w wymiarze 7 lat pozbawienia wolności i 350 stawek dziennych grzywny, przy czym wysokość jednej ustalono na kwotę 50 zł, i nie zastosowaniu w stosunku do oskarżonego z uwagi na szereg okoliczności łagodzących, które winny mieć duży wpływ na wymiar kary, zasady łączenia kar, które w efekcie doprowadziłyby do wymierzenia kary wobec oskarżonego w mniejszym wymiarze (absorpcji),

Mając na uwadze wskazane zarzuty obrońca oskarżonego R. S. (1) wniósł o:

1/ uchylenie zaskarżonego orzeczenia oraz przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

ewentualnie – z ostrożności procesowej:

2/ zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie oskarżonego S. od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Obrońca oskarżonego A. R. (1) na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 2 i 3 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonego R. w całości na jego korzyść.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów dostępowania, a w szczególności obrazę art. 4, 7, 410 i 424 § 1 k.p.k. wskutek poczynienia dowolnych i niezgodnych z rzeczywistością, więc nieprawdziwych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego judykatu, jako konsekwencja dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, pomijania oczywistych i korzystnych dla A. R. (1) okoliczności, przy jednoczesnym uznawaniu za wiarygodny odosobnionego i niekonsekwentnego dowodu pomawiającego (wyjaśnienia N. S.), który nie mógł i nie został zweryfikowany o inne dowody (tak osobowe, jak i rzeczowe, np. opinie z zakresu daktyloskopii czy osmologii), a który dla Sądu stał się jedynym dowodem winy A. R. (1) (vide s. 281 uzasadnienia) - co przede wszystkim przejawia się w:

- całkowicie dowolnej ocenie pomówień N. S., który wielokrotnie manipulował, mającymi istotne znaczenie, dla rozstrzygnięcia sprawy i kwalifikacji prawnej czynów przypisanych, okolicznościami (np. fakt posługiwania się bronią palną czy atrapą takiej broni podczas poszczególnych zdarzeń - przy czym Sąd wykluczył wiarygodność N. S. co do posługiwania się atrapą broni palnej - np. s. 334 uzasadnienia), pomijał istotne okoliczności, czy też wyjaśniał nader ogólnikowo i lakonicznie, umniejszał swoją rolę bądź wprost krył innych sprawców (zwłaszcza N. K. - vide k. 6759, czy J. S. (4) - vide k. 13488, t. LXIVa);

- faktycznym pominięciu bądź zbagatelizowaniu, przy ocenie pomówień N. S., faktu, że wyjaśnienia w/w w wielu fragmentach dotyczących poszczególnych zdarzeń pozostawały w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonych, zwłaszcza w zakresie rzeczywistej ilości napastników, co musi wzbudzać uzasadnione wątpliwości i uzasadnia pytanie czy w/w nie ukrywa rzeczywistych sprawców, tak jak początkowo starał się ukryć prawdziwą rolę N. K. i J. S. (4);

- całkowitym zbagatelizowaniu tego, że N. S. niektóre zdarzenia, o których wyjaśniał (ponoć) pamiętał doskonale, a co do niektórych - z sobie znanych tylko powodów - zasłaniał się niepamięcią bądź niewiedzą, przy czym owa niepamięć bądź niewiedza dotyczyła tylko ilości sprawców oraz ich tożsamości, więc okoliczności istotnych dla odpowiedzialności karnej osób oskarżonych w przedmiotowym procesie - nie można zaś wykluczyć, że owa niepamięć czy niewiedza była podyktowana chęcią ukrycia rzeczywistych sprawców;

- błędnym wnioskowaniu ze stwierdzonego przez Sąd faktu pominięcia przez N. S. „...obecności trzeciego napastnika w samochodzie...” (s. 339 uzasadnienia), co świadczy o świadomym ukrywaniu rzeczywistych sprawców napadu opisanego w pkt. LII aktu oskarżenia i tym samym winno skutkować odmówieniem w/w wiarygodności w zakresie wskazywanych przez niego osób, jako sprawców przypisanych mu przestępstw;

- faktycznym pominięciu tego, że żadne źródło dowodowe (tak osobowe, jak i rzeczowe) nie potwierdziło wyjaśnień N. S., co do wskazanych przez niego personaliów rzekomych sprawców (w tym A. R. (1)), przy czym często tylko niektórych sprawców (bo innych ponoć N. S. nie pamiętał bądź nie znał), a zatem osoby oskarżone mogły zostać „podstawione” w miejsce rzeczywistych sprawców, zwłaszcza, że wskazywana przez N. S. ilość sprawców różniła się często z ilością napastników wskazywanych przez pokrzywdzonych, a rysopis sprawców opisany przez świadków nie odpowiadał rysopisowi A. R. (1);

- całkowitym pominięciu tego, że żaden z pokrzywdzonych nie rozpoznał A. R. (1), jako jednego ze sprawców, mimo, że zdaniem Sądu, ten oskarżony miał brać aktywny udział w przypisanych mu czynach, stykając się bezpośrednio z pokrzywdzonymi;

- błędnej ocenie wyjaśnień A. R. (1), który od samego początku procesu negował swoje sprawstwo, co w tym zakresie koreluje z wyjaśnieniami M. G. (1), J. W. (1) i R. S. (1) - także błędnie ocenionymi przez instancję ad quo;

- niedostrzeżeniu tendencyjnego pomawiania A. R. (1) przez N. S. o udział w napadzie na kierowcę T. przewożącego rowery pod P. (zarzut XXXII), od którego to czynu zarzucanego A. R. (1) został uniewinniony;

- całkowitym zaniechaniu rozważenia wpływu zeznań (...) na ocenę wiarygodności wyjaśnień N. S., skoro świadek „...zaprzeczył, relacji N. S., jakoby przyjeżdżał po niego i M. G. (1) po napadzie...” (s. 294 uzasadnienia) na I. A., czym wprost podważył wersję zaprezentowaną przez N. S..

II. mający wpływ na treść rozstrzygnięcia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez - w ogólności - dowolne ustalenie, iż A. R. (1) dopuścił się czynów mu przypisanych w sytuacji, gdy jedynym dla Sądu dowodem winy tego oskarżonego są odosobnione, często sprzeczne z innymi dowodami i niekonsekwentne pomówienia N. S., który ukrywał rzeczywistych sprawców (a jest to nader widoczne na przykładzie „chronienia” N. K. i J. S. (4)), co zauważył także, a tym samym dopuścił taką możliwość, orzekający Sąd meriti; przy czym nie ma innych dowodów, które pozwoliłyby na weryfikację pomówień N. S. co do sprawstwa A. R. (1), albowiem ani żaden z pokrzywdzonych A. R. (1) nie rozpoznał jako jednego ze sprawców, ani żaden ze współoskarżonych, rzekomych (także pomówionych przez N. S.) współsprawców, nie wskazał A. R. (1), jako właśnie jednego ze sprawców tych przestępstw.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę skarżonego wyroku i uniewinnienie A. R. (1),

ewentualnie o

2. uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Płocku do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego A. F. (2) zaskarżył powyższy wyrok w części skazującej.

Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść, tj.:

obrazę art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez oparcie wyroku w zakresie skazującym oskarżonego A. F. (2) jedynie na dowodzie z tzw. pomówienia osoby współoskarżonej o współsprawstwo, tj. wyjaśnieniach oskarżonego R. R. (1) pomawiającego A. F. (2); pomówienia nie zostały potwierdzone żadnym innym dowodem, a ponadto R. R. (1) zmienił swoje wyjaśnienia wycofując pomówienie A. F. (2) w toku przewodu sądowego.

Mając na uwadze powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie A. F. (2) od zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego P. M. na podstawie art. 425 k.p.k., art. 427 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości co do osoby oskarżonego, tj. co do punktów: 5, 19, 21, 22, 24, 26, 27, 28, 31, 32, 33, 34, 36, 37, 38, 45, 46, 53, 54, 64, 73 i 81.

Biorąc za podstawę art. 427 § 1 i 2 K.p.k., art. 444 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi Sądu Okręgowego w Płocku zarzucił:

I. mające wpływ na wydane orzeczenie naruszenie przepisów postępowania karnego, a mianowicie, art. 117 § 2 i § 2a k.p.k. w zw. z art. 376 § 1 i 2 k.p.k. i art. 6 k.p.k. oraz naruszenie art. 42 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 3 lit c Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i art. 14 ust. 3 lit. d Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, polegające na uniemożliwienie oskarżonemu udziału w czynnościach procesowych z uwagi na zaniechanie odroczenia kolejnych terminów rozpraw i prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego mimo właściwego usprawiedliwienia przez oskarżonego jego nieobecności oraz - każdorazowego - złożenia przez oskarżonego wniosku o odroczenie rozprawy oraz bezpodstawne wydawanie postanowień o kontynuowaniu rozprawy w oparciu się na:

1/ opinii prof. dr hab. J. C., datowanej na dzień 24 stycznia 2012 r. , przy czym stwierdza ona stan możliwości stawania przed sądem i uczestniczenia w procesie na czas jej wydawania, a nie za okres czasu pomiędzy 17.03.2011 r. a styczniem 2012 r. tj. z datą wsteczną

2/ oraz opinii sądowo - psychiatrycznej z dnia 10 stycznia 2012 r., gdy od dnia 7.03.2011 r. do dnia 7 listopada 2011 r. odbyło się 31 terminów rozpraw, tj. do miesiąca stycznia 2012 r. daty sporządzenia opinii, na które to terminy rozpraw oskarżony P. M. nadsyłał zaświadczenia lekarskie lekarza sądowego, stwierdzające niemożność jego stawienia się w sądzie i usprawiedliwiające zgodnie z art. 117 § 2a k.p.k. jego nieobecność i zarazem wnosząc o odroczenie rozprawy;

i dalsze prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego - już po sporządzeniu opinii - a to wobec faktu, iż opinie te stwierdzały stan zdrowia oskarżonego na datę ich wydawania, zaś stan oskarżonego na daną chwilę po badaniu lekarskim przez lekarza sądowego dokumentowały aktualne zaświadczenia lekarzy sądowych;

a także na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

II. mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, obrazę przepisów postępowania karnego, tj. art. art. 2 § 2 k.p.k. , art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 42.4 § 1 k.p.k. polegającą na wadliwym sporządzeniu pisemnego uzasadnienia wyroku, sprowadzającym się do streszczenia dowodów - nie zaś na poczynieniu rzetelnych ustaleń faktycznych prezentujących i usuwających sprzeczności zaistniałe w treściach dowodów obciążających oskarżonych, z pominięciem indywidualnej analizy w zakresie ustaleń zamiaru istniejącego po stronie każdego ze sprawców, przy automatycznym przyjmowaniu koncepcji współsprawstwa, bez rozważania zachowań poszczególnych oskarżonych w ramach podżegania lub pomocnictwa (do czego Sąd I instancji był zobowiązany, albowiem pomimo stawianych oskarżonym zarzutów współsprawstwa ocenę prawną ich odpowiedzialności należy ocenić w granicach ustalonego zindywidualizowanego zamiaru ) i jednoczesnym pominięciu nie dających usunąć wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych;

a nadto na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 5 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu zarzutu kierowania zorganizowaną grupą przestępczą , która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny podczas , gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do ustalenia , że rola oskarżonego P. M. w zakresie kontaktu z innymi osobami występującymi w sprawie niniejszej w charakterze oskarżonych wyczerpywała bądź to znamiona pomocnictwa w zakresie popełnienia przez w/w osoby czynów przestępczych (np. w postaci udzielenia informacji o przewożonym ładunku ), bądź też sprowadzała się do pomocnictwa w zakresie ukrycia bądź zbycia przedmiotów uzyskanych za pomocą czynu zabronionego;

2. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 19 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. w nocy z dnia 25/26 maja 2000 r. w C. pomógł do ukrycia mienia znacznej wartości (działając w tym zakresie wspólnie i w porozumieniu z A. G. - czyn opisany w pkt. XIX aktu oskarżania), w sytuacji oparcia powyższego rozstrzygnięcia w winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach S. C. (str. 290 - 291 uzasadnienia), który nie tylko pomylił czyny objęte zarzutami XVII i XVIII, ale wskazał przy tym, że tylko w jednym z opisywanych przypadków miał mieć kontakt telefoniczny z P. M. (pośredniczącym pomiędzy nim, a D. S. (2)), przy czym dokładna analiza materiału dowodowego w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony P. M. miał jakikolwiek kontakt z osobą lub osobami, które były odpowiedzialne za udostępnienie pomieszczeń w miejscowości C.;

W odniesieniu do osoby oskarżonego P. M., nazwa tej miejscowości pojawia tylko w tym jednym przypadku, co wskazuje na prawdziwość wyjaśnień oskarżonego, że nie pośredniczył on, ani też nie pomagał w ukryciu w/w towaru. Dodatkowo wskazać należy na ustalenia stanu faktycznego, jakie Sąd I instancji poczynił w zakresie zarzutów XIX i XXIII w odniesieniu do osoby A. G. (k. 312 - 314) jako tego, który prowadził skradziony ciągnik siodłowy do miejscowości C. i był osobą odpowiedzialną wobec grupy M. G. (1) za przechowywanie towaru w w/w miejscu - co wynika wprost z zeznań D. S.;

3. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 21 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony miał się dopuścić przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. opisanego w pkt. XX aktu oskarżenia przy oparciu przekonania o winie oskarżonego tylko i wyłącznie na pomówieniu współoskarżonego S. Ł. (1);

4. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 22 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu współsprawstwa oskarżonego w zakresie popełnienia czynu z pkt. XXI aktu oskarżenia, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy - przy przyjęciu wartości dowodowej pomówienia oskarżonych Ł. i P. - wskazuje, że w w/w przypadku rola oskarżonego P. M. winna być oceniona w kontekście ewentualnego podżegania i pomocnictwa, nie zaś, jak przyjmuje Sąd I instancji - współsprawstwa;

5. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 24 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu sprawstwa oskarżonego z zakresie czynu opisanego w pkt. XXV aktu oskarżenia w oparciu tylko i wyłącznie na pomówieniu współoskarżonego S. Ł. (1);

6. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 26 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. pomógł do zbycia wyrobów alkoholowych, działając na szkodę Przedsiębiorstwa (...) S.A. w B. (tj. czynu opisanego w pkt. XXVII aktu oskarżenia), przy czym z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie , w tym z wyjaśnień współoskarżonego P. P. (1) wynika (k. 26083 - 26084), że wszelkie czynności w zakresie transportu, ukrycia i sprzedaży w/w towaru podejmował D. S. (2) pseudonim (...) i to z nim oskarżony P. kontaktował się bezpośrednio (wskazując przy tym na szczegóły, jak wizyta u (...) na ul. (...) w W.), przy czym oskarżonego P. M. nie było ani przy rozładunku ani też przy załadunku towaru przewożonego do pasera;

7. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 27 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu współsprawstwa oskarżonego w dokonaniu czynu opisanego w pkt. XXVIII aktu oskarżenia , przy istniejących w materiale dowodowym dwóch wzajemnie wykluczających się wersji zdarzenia wynikających z treści wyjaśnień oskarżonego S. Ł. i oskarżonego P. P. (1), który to na k. 26085 akt wprost wskazuje . że wraz z P. M. brał udział w rozładunku kawy, a polecenie w tym zakresie wydał P. M. D. S. (2) - co przeczy wersji prezentowanej przez Ł. o udziale P. M. w w/w zdarzeniu, a pozwala jedynie na możliwość przypisywania mu pomocnictwa do ukrycia towaru pochodzącego z czynu zabronionego;

8. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 28 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu współsprawstwa oskarżonego w dokonaniu czynu opisanego w pkt. XXIX aktu oskarżenia , w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika wprost, że co najwyżej oskarżonemu można przypisać pomocnictwo w postaci udostępnienia sprawcom włamania 2 samochodów, tym bardziej, że włamania oraz zbytu towarów dokonała zupełnie inna grupa przestępcza - nie znana współoskarżonym Ł. i P.;

9. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 32 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. pomógł do ukrycia, a następnie do zbycia papierosów i innych artykułów pochodzących z napadu w miejscowości P. z dnia 25 maja 2001 r. (tj. czynu opisanego w pkt. XXXIV aktu oskarżenia);

10. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 33 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dopuścił się w/w przestępstwa (tj. czynu opisanego w pkt. XXXV aktu oskarżenia), przy czym z wyjaśnień współoskarżonych N. S. oraz P. P. (1) wynika, że oskarżonego P. M. nie było na miejscu zdarzenia . nie uczestniczył on czynnie w jego przebiegu, zaś całością wykonania czynu w postaci dopuszczenia się rozboju na osobach P. G. (1), M. G. (2) i P. R. (4) kierował M. G. (1) znajdujący się wraz z członkami swojej grypy na miejscu zdarzenia i wykonujący wraz z nimi wszelkie czynności sprawcze kwalifikowane przez przepis art. 280 § 1 k.k.;

11. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 45 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dopuścił się czynu opisanego w pkt. XLIX aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy stan faktyczny w zakresie przebiegu rozboju Sąd I instancji ustala jedynie w oparciu o pomówienie współoskarżonego S. Ł. (1), albowiem wyjaśnienia drugiego ze współoskarżonych P. P. (1) nie dają żadnych podstaw dla czynienia ustaleń, co do samego przebiegu napadu, a w konsekwencji brak jest innych źródeł dowodowych pozwalających na zweryfikowanie prawdziwości twierdzeń oskarżonego S. Ł.;

12. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 31 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia , przy czym z materiału dowodowego bezspornie wynika, że P. M. nie był obecny na miejscu dokonania przestępstwa, nie mógł zatem - wbrew ustaleniom Sądu I instancji k. 403 uzasadnienia - nadzorować pozostałych oskarżonych (jest to oczywiste biorąc pod uwagę dynamikę przebiegu takich zdarzeń), zaś bezsprzecznie przebiegiem w/w napadu kierował i czynnie w nim uczestniczył M. G. (1);

13. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 34 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu czynu opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia, podczas gdy z wyjaśnień współoskarżonego P. P. (1) k.26124 - 26124 v.) wynika, że oskarżony P. M. nie wykonywał czynności bezpośrednio związanych z dokonaniem rozboju, a jedynie przemieszczał się po trasie przejazdu pozostałych sprawców ,zaś jego rola ograniczała się do pomocy w rozładunku towaru w miejscowości W.;

14. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 36 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu czynu opisanego w pkt. VIII aktu oskarżenia w oparciu o pomówienie oskarżonego S. Ł. i zeznania świadka D. M. (2), które różnią się choćby w tym zakresie, że według S. Ł. miał on skręcić nogę, a pomocy miał mu udzielać D. M. (co według Sądu I instancji uwiarygodnia tym samym wersję Ł.) podczas, gdy sam D. M. w swojej relacji na temat zdarzenia o fakcie tym, w żadnym miejscu nie wspomina;

15. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 37 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu dwóch odrębnych przestępstw (zarzuconych w pkt. IX aktu oskarżenia) ujętych w pkt. a i b zakwalifikowanych z art. 280 § 2 k.k., przy czym z treści materiału dowodowego, wynika że - przy przyjęciu treści pomawiających oskarżonego depozycji pozostałych współsprawców - zamiarem (przynajmniej w odniesieniu do osoby P. M.) obejmował on dokonanie kradzieży lub kradzieży z włamaniem;

16. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 38 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa czynu opisanego w pkt. X aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy analiza wyjaśnień P. P., S. Ł. oraz zeznań D. M. pozwala na stwierdzenie, że oskarżonego P. M. nie było na miejscu popełnienia przestępstwa nie wykonywał on żadnych czynności sprawczych, zaś depozycje związane z jego osobą w zakresie omawianego zdarzenia dotyczą jedynie jego obecności podczas rozładunku towaru, które to zachowanie - przy przyjęciu zasadności pomówienia jedynie przez P. P. (1), pozwalałoby na rozpatrywanie jego odpowiedzialności w zakresie pomocnictwa do ukrycia towaru pochodzącego z przestępstwa;

17. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 46 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa czynu opisanego w pkt. XII aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy z wyjaśnień S. Ł. (k. 21886 - 21887) wynika, że oskarżonego nie było na miejscu popełnienia przestępstwa, z wyjaśnień P. P. (1) wynika, że jedyna rola P. M. było pomocnictwo do zbycia towaru nie mógł on zatem koordynować akcji i wydawać poleceń sprawcom, z tej właśnie przyczyny, że nie był obecny na miejscu zdarzenia;

18. w zakresie czynu przypisanego w pkt. 53 i 54 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. w/w sprawstwa czynów opisanych w pkt. XIV i XV aktu oskarżenia, przy całkowitym pominięciu przez Sąd I instancji wyjaśnień złożonych przez tego oskarżonego w toku rozprawy głównej;

a ponadto, z ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. wyrok opisany powyżej zaskarżył w pkt. 64, podnosząc zarzut:

III. rażącej niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego P. M. kary pozbawienia wolności, będącej wynikiem orzeczenia rażąco niewspółmiernych do stopnia winy oraz zaangażowania oskarżonego w popełnienie czynów kar jednostkowych, a także niezastosowania w przypadku oskarżonego zasady pełnej absorpcji przy wymierzeniu orzeczonej kary łącznej, w sytuacji gdy od popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu minęło osiem lat, jego linia życiowa - stabilizacja rodzinna, prowadzenie własnej działalności gospodarczej, podjęcie leczenia i nauki, całkowite zerwanie związków ze środowiskiem przestępczym - wskazują na powrót tego oskarżonego do społeczeństwa po bardzo długim okresie izolacji (prawie 7 - letnim); brak jest zatem podstaw dla stawiania tezy o konieczności izolowania oskarżonego dla spełnienia wymogów prewencji indywidualnej.

Na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o:

1. uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

bądź ewentualnie

2. uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

bądź ewentualnie, z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w razie nie podzielenia przez sąd odwoławczy zarzutów w zakresie sprawstwa oraz obrazy przepisów postępowania wniósł o :

3. zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze poprzez umniejszenie kar jednostkowych wymierzonych za przypisane przestępstwa, z jednoczesnym zastosowaniem zasady pełnej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej.

Obrońca oskarżonego P. M., oskarżonego A. B. (1) oraz oskarżonego K. Ł. (1) zaskarżył powyższy wyrok:

- w odniesieniu do P. M. w punktach: 5, 19, 21, 22, 24, 26, 27, 28, 31, 32, 33, 34, 36, 37, 38, 45, 46, 53, 54, 64, 73, 81;

- w odniesieniu do A. B. (1) w punktach: 7a, 24, 25, 27, 28, 29, 30, 31, 33, 34, 35, 37, 38, 43, 45, 46, 55, 65, 73, 74, 81;

- w odniesieniu do K. Ł. (1) w punktach: 7b, 27, 29, 30, 31, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 42, 46, 67, 73, 74, 81.

Na podstawie art. 444, art. 427 § 2 k.p.k. art. 438 pkt 3, 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił :

I. w stosunku do oskarżonego P. M.

1. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 5 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu zarzutu kierowania zorganizowaną grupą przestępczą , która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny podczas, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego winna prowadzić do ustalenia , że rola oskarżonego P. M. w zakresie kontaktu z innymi osobami występującymi w sprawie niniejszej w charakterze oskarżonych wyczerpywała bądź to znamiona pomocnictwa w zakresie popełnienia przez w/w osoby czynów przestępczych (np. w postaci udzielenia informacji o przewożonym ładunku), bądź też sprowadzała się do pomocnictwa w zakresie ukrycia bądź zbycia przedmiotów uzyskanych za pomocą czynu zabronionego;

2. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 19 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu , że oskarżony P. M. w nocy z dnia 25/26 maja 2000 r. w C. pomógł do ukrycia mienia znacznej wartości (działając w tym zakresie wspólnie i w porozumieniu z A. G. - czyn opisany w pkt. XIX aktu oskarżenia), w sytuacji oparcia powyższego rozstrzygnięcia w winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach S. C. (str. 290 - 291 uzasadnienia), który nie tylko pomylił czyny objęte zarzutami XVII i XVIII, ale wskazał przy tym , że tylko w jednym z opisywanych przypadków miał mieć kontakt telefoniczny z P. M. (pośredniczącym pomiędzy nim a D. S. (2)), przy czym dokładna analiza materiału dowodowego w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony P. M. miał jakikolwiek kontakt z osobą lub osobami, które były odpowiedzialne za udostępnienie pomieszczeń w miejscowości C.;

W odniesieniu do osoby oskarżonego P. M. nazwa tej miejscowości pojawia tylko w tym jednym przypadku, co wskazuje na prawdziwość wyjaśnień oskarżonego, że nie pośredniczył on, ani też nie pomagał w ukryciu w/w towaru. Dodatkowo wskazać należy na ustalenia stanu faktycznego, jakie Sąd I instancji poczynił w zakresie zarzutów XIX i XXIII w odniesieniu do osoby A. G. (k. 312 — 314) jako tego, który prowadził skradziony ciągnik siodłowy do miejscowości C. i był osobą odpowiedzialną wobec grupy M. G. (1) za przechowywanie towaru w w/w miejscu - co wynika wprost z zeznań D. S.;

3. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 21 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony miał się dopuścić przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. opisanego w pkt. XX aktu oskarżenia przy oparciu przekonania o winie oskarżonego tylko i wyłącznie na pomówieniu współoskarżonego S. Ł. (1);

4. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 22 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu współsprawstwa oskarżonego w zakresie popełnienia czynu z pkt. XXI aktu oskarżenia , podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy - przy przyjęciu wartości dowodowej pomówienia oskarżonych Ł. i P. - wskazuje, że w w/w przypadku rola oskarżonego P. M. winna być oceniona w kontekście ewentualnego podżegania i pomocnictwa, nie zaś, jak przyjmuje Sąd I instancji - współsprawstwa;

5. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 24 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu sprawstwa oskarżonego z zakresie czynu opisanego w pkt. XXV aktu oskarżenia w oparciu tylko i wyłącznie na pomówieniu współoskarżonego S. Ł. (1);

6. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 26 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu , że oskarżony P. M. pomógł do zbycia wyrobów alkoholowych, działając na szkodę Przedsiębiorstwa (...) S.A. w B. (tj. czynu opisanego w pkt. ~ XXVII aktu oskarżenia), przy czym z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym z wyjaśnień współoskarżonego P. P. (1) wynika (k. 26083 – 26084), że wszelkie czynności w zakresie transportu, ukrycia i sprzedaży w/w towaru podejmował D. S. (2) pseudonim (...) i to z nim oskarżony P. kontaktował się bezpośrednio (wskazując przy tym na szczegóły, jak wizyta u (...) na ul. (...) w W.), przy czym oskarżonego P. M. nie było ani przy rozładunku ani też przy załadunku towaru przewożonego do pasera;

7. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 27 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu współsprawstwa oskarżonego w dokonaniu czynu opisanego w pkt. XXVIII aktu oskarżenia, przy istniejących w materiale dowodowym dwóch wzajemnie wykluczających się wersji zdarzenia wynikających z treści wyjaśnień oskarżonego S. Ł. i oskarżonego P. P. (1), który to na k. 26085 akt wprost wskazuje, że wraz z P. M. brał udział w rozładunku kawy, a polecenie w tym zakresie wydał P. M. D. S. (2) - co przeczy wersji prezentowanej przez Ł. o udziale P. M. w w/w zdarzeniu, a pozwala jedynie na możliwość przypisywania mu pomocnictwa do ukrycia towaru pochodzącego z czynu zabronionego;

8. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 28 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu współsprawstwa oskarżonego w dokonaniu czynu opisanego w pkt. XXIX aktu oskarżenia, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika wprost, że co najwyżej oskarżonemu można przypisać pomocnictwo w postaci udostępnienia sprawcom włamania 2 samochodów, tym bardziej, że włamania oraz zbytu towarów dokonała zupełnie inna grupa przestępcza - nie znana współoskarżonym Ł. i P.;

9. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 32 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. pomógł do ukrycia, a następnie do zbycia papierosów i innych artykułów pochodzących z napadu w miejscowości P. z dnia 25 maja 2001r. (tj. czynu opisanego w pkt. XXXIV aktu oskarżenia);

10. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 33 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dopuścił się w/w przestępstwa (tj. czynu opisanego w pkt. XXXV aktu oskarżenia), przy czym z wyjaśnień współoskarżonych N. S. oraz P. P. (1) wynika, że oskarżonego P. M. nie było na miejscu zdarzenia, nie uczestniczył on czynnie w jego przebiegu, zaś całością wykonania czynu w postaci dopuszczenia się rozboju na osobach P. G. (1), M. G. (2) i P. R. (4) kierował M. G. (1) znajdujący się wraz z członkami swojej grypy na miejscu zdarzenia i wykonujący wraz z nimi wszelkie czynności sprawcze kwalifikowane przez przepis art. 280 § 1 k.k.;

11. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 45 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony P. M. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dopuścił się czynu opisanego w pkt. XLIX aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy stan faktyczny w zakresie przebiegu rozboju Sąd I instancji ustala jedynie w oparciu o pomówienie współoskarżonego S. Ł. (1), albowiem wyjaśnienia drugiego ze współoskarżonych P. P. (1) nie dają żadnych podstaw dla czynienia ustaleń, co do samego przebiegu napadu, a w konsekwencji brak jest innych źródeł dowodowych pozwalających na zweryfikowanie prawdziwości twierdzeń oskarżonego S. Ł.;

12. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 31 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia, przy czym z materiału dowodowego bezspornie wynika, że P. M. nie był obecny na miejscu dokonania przestępstwa, nie mógł zatem - wbrew ustaleniom Sądu I instancji k. 403 uzasadnienia - nadzorować pozostałych oskarżonych (jest to oczywiste biorąc pod uwagę dynamikę przebiegu takich zdarzeń), zaś bezsprzecznie przebiegiem w/w napadu kierował i czynnie w nim uczestniczył M. G. (1);

13. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 34 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu czynu opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia, podczas gdy z wyjaśnień współoskarżonego P. P. (1) (k. 26124 - 26124 v.) wynika, że oskarżony P. M. nie wykonywał czynności bezpośrednio związanych z dokonaniem rozboju, a jedynie przemieszczał się po trasie przejazdu pozostałych sprawców, zaś jego rola ograniczała się do pomocy w rozładunku towaru w miejscowości W.;

14. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 36 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu czynu opisanego w pkt. VIII aktu oskarżenia w oparciu o pomówienie oskarżonego S. Ł. i zeznania świadka D. M. (2), które różnią się choćby w tym zakresie, że według S. Ł. miał on skręcić nogę, a pomocy miał mu udzielać D. M. (co według Sądu I instancji uwiarygodnia tym samym wersję Ł.) podczas, gdy sam D. M. w swojej relacji na temat zdarzenia o fakcie tym, w żadnym miejscu nie wspomina;

15. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 37 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa w dokonaniu dwóch odrębnych przestępstw (zarzuconych w pkt. IX aktu oskarżenia) ujętych w pkt. a i b zakwalifikowanych z art. 280 § 2 k.k., przy czym z treści materiału dowodowego, wynika że - przy przyjęciu treści pomawiających oskarżonego depozycji pozostałych współsprawców - zamiarem (przynajmniej w odniesieniu do osoby P. M.) obejmował on dokonanie kradzieży lub kradzieży z włamaniem;

16. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 38 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa czynu opisanego w pkt. X aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy analiza wyjaśnień P. P., S. Ł. oraz zeznań D. M. pozwala na stwierdzenie, że oskarżonego P. M. nie było na miejscu popełnienia przestępstwa, nie wykonywał on żadnych czynności sprawczych, zaś depozycje związane z jego osobą w zakresie omawianego zdarzenia dotyczą jedynie jego obecności podczas rozładunku towaru, które to zachowanie - przy przyjęciu zasadności pomówienia jedynie przez P. P. (1), pozwalałoby na rozpatrywanie jego odpowiedzialności w zakresie pomocnictwa do ukrycia towaru pochodzącego z przestępstwa;

17. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 46 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. współsprawstwa czynu opisanego w pkt. XII aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy z wyjaśnień S. Ł. (k. 21886 - 21887) wynika, że oskarżonego nie było na miejscu popełnienia przestępstwa, z wyjaśnień P. P. (1) wynika, że jedyna rola P. M. było pomocnictwo do zbycia towaru, nie mógł on zatem koordynować akcji i wydawać poleceń sprawcom, z tej właśnie przyczyny, że nie był obecny na miejscu zdarzenia;

18. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 53 i 54 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu P. M. w/w sprawstwa czynów opisanych w pkt. XIV i XV aktu oskarżenia, przy całkowitym pominięciu przez Sąd I instancji wyjaśnień złożonych przez tego oskarżonego w toku rozprawy głównej.

Ponadto, w stosunku do oskarżonego P. M., jego obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła rażącą obrazę przepisów postępowania karnego tj. art. 117 § 2 i § 2a k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez zaniechanie odroczenia kolejnych terminów rozpraw i prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego mimo właściwego usprawiedliwienia przez oskarżonego jego nieobecności oraz - każdorazowego - złożenia przez oskarżonego wniosku o odroczenie rozprawy, przy czym zważyć należy, iż :

- opinia biegłego prof. dr hab. J. C. datowana jest na dzień 24 stycznia 2012r., przy czym stwierdza ona stan możliwości stawania przed sądem i uczestniczenia w procesie na czas jej wydawania, nie zaś na okres czasu pomiędzy 17.03.2011 r. a styczniem 2012 r. tj. z datą wsteczną

- opinia sądowo - psychiatryczna została sporządzona w dniu 10 stycznia 2012 r.

do miesiąca stycznia 2012 r. odbyło się 31 terminów rozpraw od dnia 17.03.2011 r. do dnia 7 listopada 2011 r., na które oskarżony nadsyłał zaświadczenia lekarskie lekarza sądowego stwierdzające niemożność jego stawienia się w sądzie usprawiedliwiając w świetle art. 117 § 2a k.p.k. swoją nieobecność i wnosząc o odroczenie rozprawy;

podobnie należy traktować dalsze prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego - już po sporządzeniu opinii - a to wobec faktu, iż stwierdzały one stan na datę ich wydawania, zaś stan oskarżonego mógł ulegać wielokrotnym zmianom, co dokumentowały stosowne zaświadczenia lekarzy sądowych;

Ponadto, w stosunku do oskarżonego P. M., z ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. wyrok opisany powyżej jego obrońca zaskarżyła w pkt. 64

- zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności, będącej wynikiem orzeczenia rażąco niewspółmiernych do stopnia winy oraz zaangażowania oskarżonego w popełnienie czynów kar jednostkowych, a także niezastosowania w przypadku oskarżonego zasady pełnej absorpcji przy wymierzeniu orzeczonej kary łącznej, w sytuacji gdy od popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu minęło osiem lat, jego linia życiowa - stabilizacja rodzinna, prowadzenie własnej działalności gospodarczej, podjęcie leczenia i nauki, całkowite zerwanie związków ze środowiskiem przestępczym - wskazują na powrót tego oskarżonego do społeczeństwa po bardzo długim okresie izolacji (prawie 7 - letnim); brak jest zatem podstaw dla stawiania tezy o konieczności izolowania oskarżonego dla spełnienia wymogów prewencji indywidualnej.

II. w stosunku do oskarżonego A. B. (1) opisanemu powyżej wyrokowi jego obrońca zarzuciła:

1. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 7 a błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. przy oparciu rozstrzygnięcia na pomówieniu współoskarżonych S. Ł. i P. P. (1), którzy to oskarżeni depozycje swoje złożyli działając w celu umniejszenia własnej odpowiedzialności karnej, zaś ich wyjaśnienia w wielu istotnych szczegółach różnią się w opisie przebiegu zdarzeń i nie zostały ponadto zweryfikowane przez żadne obiektywne źródła dowodowe, w szczególności źródła osobowe, które wskazywałyby poprzez rozpoznanie na tego oskarżonego, jako członka grupy przestępczej dokonującej napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych;

2. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 24 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. XXV aktu oskarżenia, przy oparciu przekonania o sprawstwie tego oskarżonego jedynie na podstawie pomówienia S. Ł. (1), który przedstawił w toku postępowania przygotowawczego dwie wersje zdarzenia, z całą pewnością jednak nie uczestniczył w jego przebiegu , zaś wersji tego oskarżonego przeczą wyjaśnienia oskarżonego P. P. (1) - w zakresie składu osobowego;

3. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 25 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. XXVI aktu oskarżenia przy oparciu przekonania o sprawstwie tego oskarżonego jedynie na podstawie pomówienia współoskarżonych składających wyjaśnienia tj. S. Ł. i P. P., przy czym wersje przedstawione przez obu tych oskarżonych różnią się od siebie, w zakresie składu osobowego osób rzekomo dokonujących tego napadu;

4. w zakresie czynów przypisanych mu w pkt. 27, 28, 29 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. XXVIII , XXIX i XXX aktu oskarżenia po raz kolejny w oparciu li i jedynie o niezweryfikowane przez obiektywne źródła dowodowe pomówienia współoskarżonych Ł. i P.;

5. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 43 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. XLV aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy zarówno P. P. (1), jak i świadek D. M. (2) nie wspominają o udziale tego oskarżonego w rozładunku papierosów, a obciążają go jedynie wyjaśnienia R. R. (1), który całkowicie odmiennie od w/w wskazanych przedstawił kwestie dotyczące dojazdu sprawców na miejsce rozładunku oraz składu osobowego ; wskazać przy tym należy, że uważna analiza wyjaśnień R. R. składanych w toku całego postępowania wskazuje, że oskarżony ten co do żadnej okoliczności, na którą był słuchany - kilkukrotnie - nigdy nie udzieli tożsamej i spójnej wypowiedzi , trudno zatem , przy dwóch dowodach przeciwstawnych czynić depozycje R. R. podstawą ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa A. B. (1);

6. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 45 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. XLIX aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy z wyjaśnień S. Ł. (1) w żaden sposób nie wynika, jaką rolę miał na tym napadzie pełnić oskarżony A. B. (1) (zaś co do pozostałych oskarżonych S. Ł. podaje pełnione przez nich role), przy czym z wyjaśnień oskarżonego P. P. wynika, że samochodem ciężarowym z ładunkiem przyjechał na miejsce rozładunku W. C., co z kolei nie współgra z czynionymi przez Sąd I instancji ustaleniami, że A. B. pełnił w grupie rolę kierowcy;

7. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 30 w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. II i IV aktu oskarżenia, w sytuacji gdy ponownie sprawstwo oskarżonego Sąd I instancji ustala jedynie w oparciu o pomówienia współoskarżonych, przy czym w zakresie czynu opisanego w pkt. 30 b, nawet w razie przyjęcia obecności A. B. (1) w pobliżu miejsca zdarzenia, nie sposób przypisywać temu oskarżonemu współsprawstwa w popełnieniu czynu z art. 280 § 2 k.k. ze względu na przebieg zdarzenia opisany przez oskarżonych, a w szczególności wyjaśnienia N. S., który wyraźnie podał, że broń została przywieziona bezpośrednio przed napadem, zatem osoby będące w innym miejscu nie mogły mieć wiedzy, co do jej użycia w opisywanym napadzie; a nadto z wyjaśnień pozostałych oskarżonych wynika . że nie było A. B. (1) na terenie hurtowni ani w jej pomieszczeniach, zaś na teren hurtowni - jako kierowca - wjechał W. C.; co do obecności A. B. (1) nie był również w stanie wypowiedzieć się P. P. (1);

8. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 33 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. V aktu oskarżenia na podstawie pomówienia współoskarżonych mających interes procesowy w złożeniu wyjaśnień zgodnych z linią oskarżenia;

9. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 34 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy żaden z pomawiających tj. S. Ł., P. P., jak również D. M. nie wskazują na role , jaka miał pełnić A. B. (1) w przedmiotowym napadzie, przy czym:

- oskarżony S. Ł. praktycznie nie pamiętał żadnych szczegółów dotyczących napadu;

- P. P. podał, że T. (...) jechali R. G. i W. C., F. (...) jechali D. M., K. Ł., A. B. i A. O.

- z kolei świadek D. M. podał, że on wraz z K. Ł., S. Ł. oraz A. O. poruszali się V. (...), tym samym D. M. zaprzeczył, aby A. B. podróżował wspólnie z nim

- A. B. (1) z całą pewnością nie brał udział w zatrzymaniu tir-a i pilnowaniu kierowcy

- za kierownicą skradzionego tira zasiadł W. C.

- ponadto P. P. (1) nie wymienia A. B. (1), jako osoby obecnej przy rozładunku, co koresponduje z ustaleniem, że kierowcą wiozącym towar na dziuplę był W. C.;

Mając powyższe szczegóły na uwadze stwierdzić należy, że poza ogólnym stwierdzeniem, że A. B. (1) brał udział w napadzie, to nie sposób ustalić z kim oskarżony miał jechać, jakim pojazdem oraz jakie czynności miał wykonywać w ramach zarzucanego mu czynu;

10. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 35 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. VII aktu oskarżenia, w sytuacji, gdy sam opis zarzucanego oskarżonemu czynu nie dawał możliwości na jego zweryfikowanie z uwagi na niemożność ustalenia jakichkolwiek danych dotyczących w/w włamania;

11. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 37, 38, 46, 55 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu A. B. (1) czynu opisanego w pkt. IX , X , XII , XVI aktu oskarżenia przy oparciu przekonania o winie na podstawie wyjaśnień pomawiających współoskarżonych, nie poddanych weryfikacji obiektywnych źródeł dowodowych;

Ponadto, w stosunku do oskarżonego A. B. (1), z ostrożności procesowej, jego obrońca na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. wyrok opisany powyżej zaskarżyła w pkt. 65 zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności, będącej wynikiem orzeczenia rażąco niewspółmiernych do stopnia winy oraz zaangażowania oskarżonego w popełnienie czynów kar jednostkowych, a także niezastosowania w przypadku oskarżonego zasady pełnej absorpcji przy wymierzeniu orzeczonej kary łącznej;

III. w stosunku do oskarżonego K. Ł. (1) opisanemu powyżej wyrokowi jego obrońca zarzuciła:

1. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 7 b błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. przy oparciu rozstrzygnięcia na pomówieniu współoskarżonych S. Ł. i P. P. (1), którzy to oskarżeni depozycje swoje złożyli działając w celu umniejszenia własnej odpowiedzialności karnej, zaś ich wyjaśnienia w wielu istotnych szczegółach różnią się w opisie przebiegu zdarzeń i nie zostały ponadto zweryfikowane przez żadne obiektywne źródła dowodowe, w szczególności źródła osobowe, które wskazywałyby poprzez rozpoznanie na tego oskarżonego, jako członka grupy przestępczej dokonującej napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych;

2. w zakresie czynów przypisanych mu w pkt. 27 i 29 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. XXVIII oraz XXX aktu oskarżenia jedynie w oparciu o pomówienie współoskarżonego S. Ł. (1);

3. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 36 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. XXXVIII aktu oskarżenia, przy odmiennych w swej treści wyjaśnieniach S. Ł. i zeznaniach D. M., który to D. M. nie potwierdził udziału K. Ł. (1) w/w napadzie;

4. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 30 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. II i IV aktu oskarżenia, przy czym :

- odnośnie czynu przypisanego w pkt. 30 lit. a) wskazać należy, że współoskarżony S. Ł. (1) nie wskazał na osobę K. Ł. (1), jako współsprawcy tego napadu. Jest to tym bardziej istotne, że na k. 329 uzasadnienia Sąd I instancji konstatuje „S. Ł. (1) z uwagi na niekwestionowaną pewność składanych wyjaśnień, ich relatywną precyzyjność i unikanie umniejszania własnej odpowiedzialności karnej, był swego rodzaju probierzem weryfikującym pozostałe osobowe źródła dowodowe spośród sprawców, którzy zdecydowali się składać wyjaśnienia lub zeznania” - jednocześnie, właśnie z uwagi na taką ocenę wyjaśnień Ł. Sąd I instancji uniewinnia od powyższego czynu O. D. i to pomimo wyraźnego wskazania przez D. M., że był on na miejscu przestępstwa, zaś K. Ł. (1) skazuje - jednocześnie przyjmując na k. 397 uzasadnienia, że nie jest możliwe ustalenie jako to rolę miał pełnić ten oskarżony w w/w napadzie;

- odnośnie czynu przypisanego w pkt. 30 lit. b) wskazać należy, że nie sposób przypisywać temu oskarżonemu współsprawstwa w popełnieniu czynu z art. 280 § 1 k.k. ze względu na przebieg zdarzenia opisany przez oskarżonych, a w szczególności wyjaśnienia N. S., który wyraźnie podał, że broń została przywieziona bezpośrednio przed napadem, zatem osoby będące w innym miejscu nie mogły mieć wiedzy, co do jej użycia w opisywanym napadzie;

Jednocześnie wskazać należy, że N. S. wyraźnie wskazuje, że na napad wiózł go I. G., który pomagał mu ładować mundury i broń do samochodu, nie wspomina przy tym w żadnym miejscu, że sprzęty te otrzymał on od D. M. (2). Z D. M. (2) oskarżony spotkał się z D. M. dopiero w okolicach G.. Za niewiarygodne należy uznać zatem twierdzenia M., że broń i mundury pochodziły od grypy P. M., tym bardziej że grupa M. G. (1) swój zbrojny charakter utrzymywała aż do września 2001 r. - nie potrzebowała zatem pożyczać akcesoriów posiadała bowiem własne;

5. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 31 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia jedynie w oparciu o niespójne wyjaśnienia pomawiających współoskarżonych, w sytuacji, gdy pomimo wskazania przez świadka D. M. w zakresie sprawstwa O. D. (z podaniem jego roli w napadzie) Sąd I instancji uniewinnia tego oskarżonego powołując się nie dające się usunąć wątpliwości;

6. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 33 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. V aktu oskarżenia podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego pozwalałaby co najwyżej na przypisanie oskarżonemu podżegania do popełnienia w/w czynu i ewentualnie pomocnictwa do zbycia towaru i to w sytuacji wzajemnie się wykluczających wyjaśnień P. P. i S. Ł. i niejasnych zeznań D. M. w zakresie roli przypisywanej oskarżonemu w przedmiotowym napadzie;

7. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 34 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia w oparciu o nieprecyzyjne wyjaśnienia pomawiających współoskarżonych i zeznania D. M., które różnią się pomiędzy sobą chociażby tak istotnymi szczegółami jak to jakimi pojazdami mieli poruszać się sprawcy, kto z kim podróżował wspólnie, a nawet wątpliwym jest skład osobowy - bowiem D. M. podaje np. że udział w przedmiotowym napadzie brał O. D., podczas gdy oskarżony ten nie stawał pod w/w zarzutem;

8. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 35 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. VII aktu oskarżenia w sytuacji, gdy sam opis zarzucanego oskarżonemu czynu nie dawał możliwości na jego zweryfikowanie z uwagi na niemożność ustalenia jakichkolwiek danych dotyczących w/w włamania;

9. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt. 37, 38, 42, 46 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu K. Ł. (1) sprawstwa w popełnieniu czynu opisanego w pkt. IX, X, XI, XII aktu oskarżenia na podstawie pomówienia współoskarżonych mających interes procesowy w złożeniu wyjaśnień zgodnych z linią oskarżenia;

Ponadto , w stosunku do oskarżonego K. Ł. (1), z ostrożności procesowej, na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. jego obrońca wyrok opisany powyżej zaskarżyła w pkt. 67

- zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności, będącej wynikiem orzeczenia rażąco niewspółmiernych do stopnia winy oraz zaangażowania oskarżonego w popełnienie czynów kar jednostkowych, a także niezastosowania w przypadku oskarżonego zasady pełnej absorpcji przy wymierzeniu orzeczonej kary łącznej, w sytuacji gdy od popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu minęło osiem lat, jego linia życiowa - stabilizacja rodzinna, podjęcie nauki i pracy, całkowite zerwanie związków ze środowiskiem przestępczym - wskazują na powrót tego oskarżonego do społeczeństwa po bardzo długim okresie izolacji; brak jest zatem podstaw dla stawiania tezy o konieczności izolowania oskarżonego dla spełnienia wymogów prewencji indywidualnej.

Ponadto, na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonego zarzuciła:

obrazę przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia, zwłaszcza zaś art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na wadliwym sporządzeniu pisemnego uzasadnienia wyroku, sprowadzającym się do streszczenia dowodów - nie zaś na poczynieniu rzetelnych ustaleń faktycznych prezentujących i usuwających sprzeczności zaistniałe w treściach dowodów obciążających oskarżonych, z pominięciem indywidualnej analizy w zakresie ustaleń zamiaru istniejącego po stronie każdego ze sprawców, przy automatycznym przyjmowaniu koncepcji współsprawstwa, bez rozważania zachowań poszczególnych oskarżonych w ramach podżegania lub pomocnictwa (do czego Sąd I instancji był zobowiązany, albowiem pomimo stawianych oskarżonym zarzutów współsprawstwa ocenę prawną ich odpowiedzialności należy ocenić w granicach ustalonego zindywidualizowanego zamiaru) i jednoczesnym pominięciu nie dających usunąć wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych.

Wskazując na powyższe zarzuty obrońca oskarżonych wniosła o :

1. uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów względnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

z ostrożności procesowej zaś, w razie niepodzielenia przez Sąd odwoławczy zarzutów w zakresie sprawstwa oraz obrazy przepisów postępowania wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze poprzez umniejszenie kar jednostkowych wymierzonych za przypisane przestępstwa, z jednoczesnym zastosowaniem zasady pełnej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej.

Obrońca oskarżonego P. P. (1) na podstawie art. 444 k.p.k. zaskarżyła powyższy wyrok w części dotyczącej kary.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi powyższemu zarzuciła rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego P. P. (1) poprzez niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wynikającego z art. 60 § 3 k.k. i wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez znaczne obniżenie kary przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k.

Obrońca oskarżonego O. D. na podstawie art. 425 k.p.k., art. 427 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok na korzyść oskarżonego, w całości co do jego osoby, tj. co do punktów: 7c, 27, 29, 33, 35, 46, 52, a tym samym i do punktów 68, 74 i 81.

I. Biorąc za podstawę art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 444 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 7 c. tj. z art. 258 § 2 k.k. naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 4 § 1 k.k. i art. 101 pkt 4) k.k., przewidującego dla występków zagrożonych karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą trzech lat (a więc także występku z art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 1 maja 2004 r.), pięcioletni okres przedawnienia, który z uwagi na treść art. 102 k.k. w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania przez Sąd, uległ przedłużeniu o kolejne 5 lat, by upłynąć w listopadzie 2011 r. i polegające na błędnym przyjęciu, iż oskarżony O. D. w okresie od lutego 2001 roku do grudnia 2001 roku w miejscowości P., powiat (...) oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez P. M., która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, mającej na celu popełnienie przestępstw przeciwko zdrowiu, wolności i mieniu, a zwłaszcza dokonywanie napadów rabunkowych na kierowców samochodów ciężarowych przewożących towary znacznej wartości (- czyn opisany w pkt V aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz w pkt I aktu oskarżenia w sprawie (...)) poprzez niezastosowanie art. 101 pkt 4) k.k. i art. 4 § 1 k.k. w związku z art. 102 k.k. co do czynu z pkt V aktu oskarżenia w sprawie (...)/Ś, tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i nie umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 6) k.p.k. co do czynu opisanego w pkt V aktu oskarżenia w sprawie (...) z uwagi na ostateczne przedawnienie karalności tego czynu w listopadzie 2011 r. tj. w trakcie trwania przewodu sądowego przed wydaniem orzeczenia i jednoczesny brak pouczenia oskarżonego i jego obrońcy o możliwości połączenia czynu z pkt V aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz czynu z pkt i aktu oskarżenia w sprawie (...) w jeden czyn i zmiany kwalifikacji na art. 258 § 2 k.k. czynu z pkt V aktu oskarżenia w sprawie (...), co narusza przepisy postępowania, tj. art. 399 § 1 k.p.k., mając niewątpliwie wpływ na treść wydanego wyroku i wymierzonej kary jednostkowej, a w rezultacie i kary łącznej.

II. a nadto na podstawie art. 438 pkt 2) i 3) k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. 7 c, tj. z art. 258 § 2 k.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający niewątpliwie wpływ na treść wydanego orzeczenia, wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu brania udziału w okresie od lutego 2001 roku do grudnia 2001 roku w miejscowości P., powiat (...) oraz w innych miejscowościach na terenie całego kraju w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez P. M., która począwszy od maja 2001 r. miała charakter zbrojny, będący następstwem dokonanych naruszeń prawa procesowego, mających wpływ v na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., polegających na wadliwej ocenie materiału dowodowego dokonanej z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez oparcia się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, oraz na^ruszeniem zasady domniemania niewinności i stanowiącej jej gwarancję reguły, że wszystkie nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a realizacja wskazanych zasad procesowych winna prowadzić do ustalenia, że oskarżony O. D. nie popełnił zarzucanego mu czynu;

2. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. 27, tj. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 189 § k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający niewątpliwie wpływ na treść wydanego orzeczenia, wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony O. D. w dniu 8 lutego 2001 roku na trasie W. w miejscowości P. dokonał rozboju na osobie obywatela Słowacji S. A. (działając w tym zakresie wspólnie i w porozumieniu z P. M., S. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1) i A. G. - czyn opisany w pkt. XXVIII aktu oskarżenia w sprawie (...)), będący następstwem dokonanych naruszeń prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., polegających na wadliwej ocenie materiału dowodowego dokonanej z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez oparcia się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez oparcie powyższego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach - pomówieniach - współoskarżonego S. Ł. (1) przy braku innych środków dowodowych, potwierdzających lub nawet uprawdopodobniających te wyjaśnienia i tym samym .naruszeniem zasady domniemania niewinności i stanowiącej jej gwarancję reguły, że wszystkie nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i realizacja wskazanych zasad procesowych winna prowadzić do ustalenia, że oskarżony O. D. nie popełnił zarzucanego mu czynu;

3. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. 29, tj. z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający niewątpliwie wpływ na treść wydanego orzeczenia, wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony miał się dopuścić w dniu 22 marca 2001 roku na drodze nr (...) w D. usiłowania przestępstwa rozboju na osobie A. S. (działając w tym zakresie wspólnie i w porozumieniu z S. Ł. (1), K. Ł. (1), P. P. (1), A. B. (1) - czyn opisany w pkt. XXX aktu oskarżenia w sprawie (...)), będący następstwem dokonanych naruszeń prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., polegających na wadliwej ocenie materiału dowodowego dokonanej z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez oparcia się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez oparcie powyższego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach - pomówieniach - współoskarżonego S. Ł. (1) przy braku innych środków dowodowych, potwierdzających lub nawet uprawdopodobniających te wyjaśnienia i tym samym naruszenie zasady domniemania niewinności i stanowiącej jej gwarancję reguły, że wszystkie nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i realizacja zasad procesowych winna prowadzić do ustalenia, że oskarżony O. D. nie popełnił zarzucanego mu czynu;

4. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. 33 tj. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 289 § 2 w zw. z art. 11 § 2 k.k., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający niewątpliwie wpływ na treść wydanego orzeczenia, wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony miał się dopuścić w dniu 9 czerwca 2001 roku w W. przy ulicy (...) rozboju na osobach P. G. (1), M. G. (2) i P. R. (2) (działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), P. M., N. S., S. Ł. (1), A. O. z pkt XXXV aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz z pkt V aktu oskarżenia w sprawie (...) z K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1)), będący następstwem dokonanych naruszeń prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., polegających na wadliwej ocenie materiału dowodowego dokonanej z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez oparcia się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez oparcie powyższego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach - pomówieniach - współoskarżonego S. Ł. (1) i zeznaniach D. M. (2) przy braku innych środków dowodowych, potwierdzających lub nawet uprawdopodobniających te wyjaśnienia i tym samym naruszenie zasady domniemania niewinności i stanowiącej jej gwarancję reguły, że wszystkie nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i realizacja zasad procesowych winna prowadzić do ustalenia, że oskarżony O. D. nie popełnił zarzucanego mu czynu, albowiem nie było go na miejscu zdarzenia i nie uczestniczył on w jakikolwiek sposób w tym czynie, w tym z pewnością nie z P. M. i innymi osobami;

5. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. 35, tj. z art. 279 § 1 k.k.,

a/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający niewątpliwie wpływ na treść wydanego orzeczenia, wyrażający się w przyjęciu, iż oskarżonego w bliżej nieustalonym dniu w okresie wiosna-lato 2001 r. w okolicach W. dokonał kradzieży z włamaniem po przecięciu kłódki do stodoły, skąd zabrał w celu przywłaszczenia znajdujący się tam towar na kwotę nie mniejszą niż 90.000,- złotych na szkodę nieustalonych osób działając wspólnie i w porozumieniu z S. Ł. (1), A. O. z pkt XXXVII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz z pkt VII aktu oskarżenia w sprawie (...) z K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1)), będący następstwem dokonanych naruszeń prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., polegających na wadliwej ocenie materiału dowodowego dokonanej z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez oparcia się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez oparcie powyższego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach - pomówieniach - współoskarżonego S. Ł. (1) i zeznaniach D. M. (2) przy braku innych środków dowodowych, potwierdzających lub nawet uprawdopodobniających te wyjaśnienia i tym samym naruszenie zasady domniemania niewinności i stanowiącej jej gwarancję reguły, że wszystkie nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i realizacja zasad procesowych winna prowadzić do ustalenia, że oskarżony O. D. nie popełnił zarzucanego mu czynu;

b/ a także naruszenie prawa materialnego art. 1 § 1 k.k. w związku z art. 115 § 1 k.k. w zw. z art. 6 k.k. w związku z art. 279 § 1 k.k., polegające na niedookreśloności czasu i miejsca oraz braku osoby pokrzywdzonej na szkodę , której dokonano włamania i kradzieży mienia o wartości nie mniejszej niż 90.000,- złotych i tym samym skutkujące naruszeniem przepisów postępowania, mające niewątpliwie wpływ na treść orzeczenia tj. art. 6 k.p.k. poprzez pozbawienie oskarżonego prawa do realnej obrony z uwagi na wskazaną powyżej niedookreśloność zarzucanego mu czynu co do znamion miejsca, czasu oraz braku osoby pokrzywdzonej,

6. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. 46, tj. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający niewątpliwie wpływ na treść wydanego orzeczenia, wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu O. D. współsprawstwa dokonania w dniu 17 grudnia 2001 r. w miejscowości (...) koło B., posługując się bronią palną rozboju na osobie T. B. (działając wspólnie i w porozumieniu z S. Ł. (1) z pkt L aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz z pkt XII aktu oskarżenia w sprawie (...) z P. M., K. Ł. (1), A. B. (1), P. P. (1) i L. N.), będący następstwem dokonanych naruszeń prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., polegających na wadliwej ocenie materiału dowodowego dokonanej z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez oparcia się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez oparcie powyższego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach - pomówieniach - współoskarżonego S. Ł. (1) i zeznaniach D. M. (2) przy braku innych środków dowodowych, potwierdzających lub nawet uprawdopodobniających te wyjaśnienia, skutkujące naruszeniem zasady domniemania niewinności i stanowiącej jej gwarancję reguły, że wszystkie nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i realizacja zasad procesowych winna prowadzić do ustalenia, że oskarżony O. D. nie popełnił zarzucanego mu czynu;

7. w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. 52, tj. z art. 280 § 2 k.k., błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wyrażający się w przypisaniu oskarżonemu O. D. we współsprawstwie z L. W. -'pkt IV aktu oskarżenia w sprawie (...)/ dokonania w dniu 25 maja 2001 roku w miejscowości P., gmina G. i innymi osobami napadu rabunkowego na hurtownię (...), grożąc pokrzywdzonym bronią palną, będący następstwem dokonanych naruszeń prawa procesowego, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., polegających na wadliwej ocenie materiału dowodowego dokonanej z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, bez oparcia się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez oparcie powyższego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego jedynie na nieprecyzyjnych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach - pomówieniach - współoskarżonych S. Ł. (1), P. P. (1) i zeznaniach D. M. (2), przy braku innych środków dowodowych, potwierdzających lub nawet uprawdopodobniających te wyjaśnienia i tym samym naruszenie zasady domniemania niewinności i stanowiącej jej gwarancję reguły, że wszystkie nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i realizacja zasad procesowych winna prowadzić do ustalenia, że oskarżony O. D. nie popełnił zarzucanego mu czynu;

III. a, nadto na podstawie art. 438 pkt. 2) k.p.k., obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenia prawa procesowego, mające niewątpliwie wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 5 k.p.k. polegające na wadliwym sporządzeniu pisemnego uzasadnienia wyroku, sprowadzającym się do streszczenia dowodów - nie zaś na poczynieniu rzetelnych ustaleń faktycznych prezentujących i usuwających sprzeczności zaistniałe w treściach osobowych środków dowodowych obciążających oskarżonego, przy braku innych środków dowodowych, potwierdzających lub nawet uprawdopodobniających te dowody oraz pominięciem przez Sąd indywidualnej analizy w zakresie ustaleń zamiaru istniejącego po jego stronie, jednocześnie automatyczne przyjmowanie koncepcji współsprawstwa, bez rozważania zachowań oskarżonego w ramach podżegania lub pomocnictwa (co było obowiązkiem Sądu I instancji, ponieważ pomimo stawianych oskarżonemu zarzutów współsprawstwa ocenę prawną jego odpowiedzialności należy ocenić w granicach ustalonego zindywidualizowanego zamiaru) przy pominięciu nie dających usunąć daleko posuniętych wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego.

Na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o:

- umorzenie na podstawie art. art. 17 § 1 pkt 6) k.p.k. postępowania w zakresie czynu z pkt V aktu oskarżenia w sprawie (...)tj. czynu z art. 258 § 1 k.k., ustalonego przez Sąd w ramach czynu z pkt 7 c.

- uniewinnienie oskarżonego w zakresie pozostałych zarzucanych mu czynów,

bądź ewentualnie

- uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego R. R. (1) na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżyła powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Na podstawie art. 438 pkt 4 wyrokowi w zaskarżonej części zarzuciła rażącą niewspółmierność – surowość orzeczonych wobec oskarżonego R. R. (1) kar jednostkowych za poszczególne przestępstwa i tym samym kary łącznej w rozmiarze 4 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy mając na względzie okoliczności sprawy, przyznanie się do winy przez oskarżonego, złożenie szczegółowych wyjaśnień, podrzędną rolę jaką pełnił w grupie oraz ilość zarzucanych czynów – zasadnym byłoby rozważenie przez sąd możliwości wymierzenia kar jednostkowych niższych niż orzeczone i tym samym kary łącznej w wymiarze niższym niż została wymierzona.

Na podstawie art. 437 k.p.k. obrońca oskarżonego wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie R. R. (1) kar jednostkowych za poszczególne przestępstwa niższych niż orzeczone i tym samym wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze niższym niż orzeczona.

Obrońca oskarżonego L. W. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonego L. W. – w całości.

Na zasadzie art. 427 § 2 i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 7 k.p.k. wyrażającą się bezkrytycznej ocenie dowodów w postaci zeznań D. M. (2) i wyjaśnień S. Ł. (1) co skutkowała stwierdzeniem, iż oskarżony L. W. dopuścił się zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów mimo wątpliwości w tym względzie wynikających z wyjaśnień pozostałych oskarżonych, a w szczególności P. P. (1) w przypadku, gdyby Sąd odwoławczy nie podzielił słuszności powyższego zarzutu na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. wyrokowi w części dot. czynu opisanego w pkt IV aktu oskarżenia w sprawie sygn. akt (...) Prokuratora Rejonowego w C. zarzucam obrazą prawa materialnego, przez błędne zakwalifikowanie czynu opisanego w w/w zarzucie jako udziału w rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia tj. przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., mimo, że ustalonego stanu faktycznego wynika, iż oskarżony L. W. mógł dopuścić się przestępstwa opisanego w art. 286 § 1 k.k.w. zb. z art. 227 k.k.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dot. oskarżonego L. W. przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w części dot. udziału oskarżonego w napadzie na hurtownie (...) w dniu 25 maja 2001 r. i zakwalifikowanie tego czynu jako przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.w. zb. z art. 227 k.k. i wymierzenie oskarżonemu L. W. kary pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przy przyjęciu, iż działał on warunkach powrotu do przestępstwa, nadto wnoszę o warunkowe zawieszenie orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego S. Ł. (1) w części dotyczącej orzeczenia o karze w całości na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

Mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

1. obrazę art. 4 i 7 k.p.k. wskutek niewłaściwej (gdyż nie znajdującej odbicia w wysokości orzeczonych kar jednostkowych za poszczególne czyny przypisane, a zwłaszcza w orzeczonej bezwzględnej łącznej karze pozbawienia wolności) oceny postawy S. Ł. (1) w toku całego procesu i ogromnego wpływu jego wyjaśnień na poczynione ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie, a przede wszystkim przebiegu poszczególnych zdarzeń i udziału w nich konkretnych oskarżonych (s. 190 - 191, 390, 395 uzasadnienia), albowiem S. Ł. (1) nie tylko zadenuncjował sam siebie, ale opisał także zasady funkcjonowania zorganizowanej grupy, której był członkiem, udział w zdarzeniach innych oskarżonych, nie umniejszał przy tym swojej roli (np. s. 17, 175, 193, 200, 217, 219 uzasadnienia), szczegółowo opisując, co robił, a w sytuacjach gdy nie był pewien niektórych faktów, bądź nie pamiętał pewnych okoliczności, to wprost otwarcie to przyznawał, nie chcąc bezpodstawnie obciążać innych osób, narażając się na zarzut kłamliwości - a taką swoją postawą zerwał jakiekolwiek więzi ze środowiskiem przestępczym, zamykając sobie definitywnie dostęp do niego (co n.b. zauważył Sąd Okręgowy - vide s. 122 uzasadnienia) - przy czym taka postawa tego oskarżonego winna skutkować warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności z uwagi na istnienie pozytywnej przesłanki kryminologicznej w odniesieniu do osoby S. Ł. (1).

2. obrazę art. 4, 7 i 424 § 2 k.p.k. jako konsekwencja wewnętrznej niesprawiedliwości wyroku wskutek wymierzenia S. Ł. (1) i N. S. takich samych kar jednostkowych, w tej samej wysokości za te same czyny popełnione wspólnie i w porozumieniu w warunkach ciągu przestępstw (zarzut XXXI i XXXIII - kary 2 lata i 11 miesięcy pozbawienia wolności - pkt. 30 wyroku, s. 110) oraz za czyny analogiczne, tak samo kwalifikowane prawnie (np. zarzut XL - S. Ł. (1) - art. 280 § 2 k.k. i in. kara 2 lat pozbawienia wolności - s. 124 wyroku; zarzut XIII N. S. - art. 280 § 2 k.k. i in. kara 2 lat pozbawienia wolności - s. 85 wyroku) mimo, że S. Ł. (1) czynów przypisanych mu skarżonym wyrokiem nie popełnił w warunkach art. 64 § 1 k.k., bo nigdy wcześniej nie był ani karany ani nie odbywał kar pozbawienia wolności, w przeciwieństwie do N. S., a zatem biorąc pod uwagę wysokość poszczególnych kar jednostkowych, a następnie rozmiar kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej temu ostatniemu oskarżonemu oraz jego sytuację procesową (tj. działanie N. S. w warunkach powrotu do przestępstwa i większą ilość czynów przypisanych, w tym z podstawy art. 280 § 2 k.k.), to wysokość kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonych S. Ł. (1) jawią się jako rażąco surowe i niesprawiedliwe, bowiem kary te zbliżone są w swej wysokości do kar wymierzonych N. S..

II. Rażącą niewspółmierność kary wskutek orzeczenia bezwzględnej kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, bez warunkowe zawieszenia jej wykonania, jako konsekwencja:

- faktycznego zignorowania pozytywnej zmiany, jaka zaszła w życiu S. Ł. (1), albowiem od momentu zaistnienia ostatniego przypisanego temu oskarżonemu przestępstwa (z. LIII, 15/16 lutego 2002 r.) nie wchodził on w konflikt z prawem, a jego postawa w toku całego procesu - przyznanie się do wszystkich zarzucanych mu czynów, złożenie w trakcie śledztwa wyczerpujących wyjaśnień, także na okoliczności czynów nieznanych wówczas organom ścigania (vide k. 21888), dzięki którym możliwe było ustalenie przebiegu poszczególnych przestępstw i osób biorących w nich udział, wyrażenie żalu i skruchy - pozwoliła Sądowi I instancji na postawienie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec tego oskarżonego (vide s. 397 uzasadnienia), która jest uzasadniona także tym, że S. Ł. (1) posiada pozytywną opinię w miejscu zamieszkania, podjął stałą pracę i rozpoczął naukę (również pochlebne opinie), co jest wyraźnym sygnałem pozytywnych zmian jakie zaszły w jego życiu oraz świadczy o tym, że nie jest on osobą zdemoralizowaną, lekceważącą porządek prawny, lecz normalnym obywatelem, który przestrzega prawa, a zatem nie ma potrzeby odizolowania go od społeczeństwa, albowiem aktualnie brak przesłanek świadczących o tym, że wstąpi on z powrotem na drogę przestępstwa - wcześniejsze zaś łamanie prawa przez w/w było konsekwencją błędów młodości, z czego S. Ł. (1) już dawno wyciągnął właściwe wnioski;

- pominięcia wysoce dyscyplinującego i jednoznacznego w swym wyrazie efektu prawie 15 - cio miesięcznego tymczasowego aresztowania w toku śledztwa S. Ł. (1), albowiem stosowanie tego środka przez tak długi okres czasu należy uznać za faktyczne odbywania przez w/w kary pozbawienia wolności (kary wówczas nie orzeczonej jeszcze), co spowodował to, że wobec w/w cele kary zostały już osiągnięte, czego wyraźnym symptomem są zmiany jakie zaszły w zachowaniu S. Ł. (1) po opuszczeniu aresztu śledczego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o zmianę skarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia wobec S. Ł. (1) kary łącznej pozbawienia wolności poprzez warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres 10 lat tytułem próby.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Wszystkie wniesione apelacje, za wyjątkiem apelacji obrońcy oskarżonego S. Ł. (1) (o czym szczegółowo niżej), są bezzasadne w stopniu upoważniającym do stwierdzenia ich oczywistej bezzasadności w rozumieniu przepisu art. 457 § 2 k.p.k.

Mając na uwadze podjęte przez Sąd Apelacyjny w Łodzi rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż z oczywistą bezzasadnością apelacji mamy do czynienia w sytuacji, gdy sąd odwoławczy stwierdza w sposób jednoznaczny i stanowczy, że w sprawie poddanej kontroli instancyjnej nie wystąpiło żadne z tego rodzaju uchybień procesowych, które bezwzględnie powinno skutkować uchyleniem zapadłego w sprawie orzeczenia (art. 439 § 1 k.p.k.), ani nie zachodzą inne, względne naruszenia zarzucane we wniesionym środku odwoławczym, które skutkować by musiały uchyleniem bądź zmianą podjętego rozstrzygnięcia (art. 438 k.p.k.). Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, podnieść należy, iż opisana sytuacja polegająca na niewystąpieniu tego rodzaju uchybień, które skutkować by musiały zmianą lub uchyleniem wyroku sądu pierwszej instancji, zaistniała w odniesieniu do skazania oskarżonych za przestępstwa w przypisanej im postaci, zarówno co do opisu czynów zabronionych, jak i ich kwalifikacji prawnej. Podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych zarzuty zmierzające do podważenia tego orzeczenia stanowią w istocie polemikę z oceną wartości i znaczenia zebranych dowodów i dokonanymi na ich podstawie ustaleniami faktycznymi, które z osobna i w logicznym powiązaniu ze sobą doprowadziły sąd orzekający do powzięcia uzasadnionego przekonania, że oskarżeni byli współsprawcami przypisanych im czynów zabronionych.

Jednocześnie wskazać należy, iż częściowa tożsamość zarzutów zawartych we wszystkich wniesionych środkach odwoławczych uzasadnia łączne ich rozważenie. Metoda sporządzenia skarg apelacyjnych bowiem, polegająca w dużej mierze na wyjątkowej rozbudowie zarzutów obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia oraz zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego rozstrzygnięcia, wywołuje konieczność odniesienia się do nich w pewnym zakresie w sposób zbiorczy, uwzględniający poszczególne rodzaje zarzutów, co jest niezbędne dla uzyskania czytelności sporządzonego uzasadnienia, ale również jego precyzyjności i możliwej zwięzłości argumentacyjnej. Nie można przy tym zapomnieć o tym, iż obowiązkiem sądu odwoławczego, odnoszącym się do sporządzenia pisemnych motywów wyroku, jest respektowanie wymogów wynikających z dyspozycji przepisów art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k., jednakże nie oznacza to bezwzględnej konieczności szczegółowego odnoszenia się przez ten sąd do każdego podniesionego we wniesionym środku odwoławczym argumentu, a zwłaszcza odnoszenia się do argumentów podnoszących kwestie o marginalnym znaczeniu dla istoty skarżonego rozstrzygnięcia, w szczególności gdy sąd drugiej instancji w pełni podziela stanowisko sądu pierwszej instancji i dokonaną przez ten sąd ocenę dowodów.

Rozważania powyższe są niezbędne, gdy weźmie się pod uwagę, iż motywy wniesionych środków odwoławczych wskazują wprost, iż ich autorzy prezentują własny pogląd na całą sprawę, a tym samym własną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, opartą na selektywnej i jednokierunkowej analizie, polemizując jednocześnie z ustaleniami faktycznymi oraz oceną dowodów niekorzystnych dla ich mandantów, dokonaną przez sąd pierwszej instancji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez sąd meriti art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, podniesionego w apelacjach: obrońcy oskarżonego J. W. (1) i oskarżonego A. G., obrońcy oskarżonego A. R. (1), obrońcy oskarżonego A. F. (2) oraz obrońcy oskarżonego L. W.:

Trzeba przypomnieć, iż to sąd pierwszej instancji jest organem właściwym do rozstrzygania sprawy i do oceny dowodów. Zgodnie z art. 7 k.p.k. kształtuje on przy tym swoje przekonanie co do sprawy na zasadzie swobodnej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Co przy tym ważne – ocena swobodna nie jest równoznaczna z oceną dowolną, jako że musi ona zostać przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Co więcej – przeprowadzając ocenę materiału dowodowego sąd jest z urzędu zobowiązany do tego, aby badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Przy tym podkreślić należy, iż możliwość nadania waloru wiarygodności jednym dowodom, przy jednoczesnym odmówieniu tego przymiotu innym jest uprawnieniem orzekającego w sprawie sądu, wynikającym wprost ze statuowanej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów i pozostaje pod pełną kodeksową ochroną.

Wbrew zarzutom podniesionym przez autorów wniesionych środków zaskarżenia stwierdzić należy, że Sąd meriti dokonał wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która znalazła odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd okręgowy w pisemnych motywach zapadłego rozstrzygnięcia przedstawił swój tok rozumowania, który w sposób przekonujący oraz zgodny z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego uzasadnił, co zdaniem sądu apelacyjnego pozostaje pod pełną ochroną statuowanej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów. Uważna analiza rozważań sądu pierwszej instancji zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku upoważnia sąd apelacyjny do stwierdzenia, iż sąd okręgowy dokonał analizy wszystkich zaistniałych w sprawie okoliczności, przy czym, co należy z pełną mocą podkreślić, wziął pod uwagę implikacje wynikające z poszczególnych dowodów we wzajemnym powiązaniu – rozważając tym samym nie tylko każdy dowód z osobna, ale również wszystkie łącznie jako tworzące pewną całość – wspólny i jednolity obraz stanu faktycznego w sprawie. Tego rodzaju uwag nie można zaś poczynić w wyniku analizy zarzutów podniesionych we wszystkich wniesionych apelacjach, których autorzy, oceniając poszczególne dowody w oderwaniu od pozostałych, zgodnie zarzucają sądowi pierwszej instancji wadliwą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zaś bezkrytyczną ocenę dowodów z pomówień (wyjaśnień oskarżonych: R. R. (1), P. P. (1), N. S., S. Ł. (1), S. C. (1) oraz zeznań świadka D. M. (2)). Jednocześnie nie umyka uwadze sądu odwoławczego, iż argumenty obrońców oskarżonych w głównej mierze stanowią podjęcie próby przedstawienia własnego oglądu i wartościowania zebranych dowodów, w sposób forsujący odmienne wnioski od wywiedzionych przez sąd pierwszej instancji, a sprowadzające się do postawienia tezy, że źródłowy materiał poznawczy nie dostarczył wystarczająco stanowczych przesłanek do uznania zawinionego sprawstwa przypisanych oskarżonym czynów przestępczych.

Podnoszony we wniesionych środkach zaskarżenia zarzut naruszenia, wyrażonej w art. 7 k.p.k., jednej z naczelnych zasad procesowych sprowadzał się do próby podważenia dokonanej przez sąd okręgowy oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonych: R. R. (1), P. P. (1), N. S., S. Ł. (1), S. C. (1) oraz zeznań świadka D. M. (2). Obrońcy oskarżonych zgodnie podnosili, iż powyższe dowody są odosobnione, nie znajdują potwierdzenia w żadnych innych dowodach, a nadto, iż pomawiający mieli interes prawny w składaniu obciążających współoskarżonych depozycji.

Tymczasem analiza pisemnych motywów skarżonego rozstrzygnięcia prowadzi sąd apelacyjny do wniosku, iż z prezentowanym przez obrońców oskarżonych J. W. (1), A. G., A. R. (1), A. F. (2) oraz L. W., stanowiskiem nie sposób się zgodzić.

Sąd Okręgowy w Płocku, dając wiarę wyjaśnieniom i zeznaniom pomawiających, dowody te poddał dokładnej, wszechstronnej i krytycznej analizie, bez jakiegokolwiek naruszenia przepisów procedury karnej, w tym art. 7 k.p.k. W obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku drobiazgowo i z właściwą wnikliwością opisał w jakim zakresie i dlaczego wyjaśnienia i zeznania poszczególnych pomawiających uznał za wiarygodne. Sąd meriti zwrócił przy tym uwagę na utrwalone w tej materii orzecznictwo, zgodnie z którym pewna szczególność i wyjątkowość, jaką odznacza się dowód z pomówienia wymaga, aby dowód ten poddać specjalnej kontroli. Z treści pisemnego uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji wynika, iż takiej właśnie specjalnej kontroli zostały poddane wszystkie dowody z pomówień stanowiące podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W przypadku dowodu z wyjaśnień oskarżonego N. S. sąd okręgowy zwrócił uwagę na spontaniczność jego wypowiedzi, brak wpływu innych osób na treść składanych wyjaśnień, niepomawianie osób, co do których oskarżony nie miał pewności o ich udziale w inkryminowanych czynach. Sąd meriti zwrócił uwagę na fakt udziału N. S. w licznych wizjach lokalnych, w trakcie których wskazywał on miejsca popełnienia poszczególnych przestępstw. Nadto sąd zauważył, iż wyjaśnienia te nie miały charakteru obliczonych na osiągnięcie pewnych wymiernych korzyści w procesie, a także iż zostały potwierdzone w treści depozycji współoskarżonych, którzy również zdecydowali się na złożenie obszernych wyjaśnień w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do dowodu z wyjaśnień oskarżonego S. Ł. (1), sąd pierwszej instancji podkreślił, iż oskarżony ten złożył liczne wyjaśnienia, w których dokładnie opisał przebieg szeregu przestępstw, a także skład i funkcjonowanie grupy, do której sam należał – miał więc właściwą wiedzę dotyczącą tożsamości i roli współsprawców. Sąd meriti zwrócił przy tym uwagę na to, iż S. Ł. (1) rozpoczął współpracę z organami ścigania dopiero w listopadzie 2005 roku, toteż upływ czasu od inkryminowanych zdarzeń odcisnął się na precyzji opisu poszczególnych przestępstw. Nadto oskarżony w toku przewodu sądowego potwierdził wszystkie złożone wcześniej wyjaśnienia, nie próbując umniejszyć swojej roli w zarzuconych mu czynach przestępczych.

Oceniając dowód z zeznań D. M. (2) sąd meriti wskazał, iż świadek ten złożył najpierw obszerne wyjaśnienia w sprawie, w której występował jako oskarżony (sygn. akt (...) Sądu Okręgowego w P.), następnie zaś szczegółowe zeznania w niniejszej sprawie, w których potwierdził wcześniejsze relacje. Sąd zwrócił przy tym uwagę, iż świadek M. dysponował bardzo dobrą pamięcią co do przebiegu poszczególnych czynów przestępczych, a także, iż jego depozycje znalazły potwierdzenie w pozostałych osobowych źródłach dowodowych. Pomimo niedysponowania statusem świadka koronnego D. M. (2) – jak słusznie zauważył sąd pierwszej instancji – wykazał się odwagą obciążając swoimi, wpierw wyjaśnieniami, a następnie zeznaniami, oskarżonych, z którymi współdziałał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, nie obawiając się ich zemsty – trzeba mieć bowiem na względzie, iż w ramach takiej grupy panują pewne szczególne stosunki pomiędzy jej członkami, które mogą prowadzić do realizacji różnego rodzaju kar za zdradę – jaką niewątpliwie jest denuncjacja przed organami ścigania. Sąd okręgowy zważył nadto, iż świadek był kategoryczny w swoich wypowiedziach, nie umniejszał swojego udziału w poszczególnych czynach, odpowiadał na liczne pytania oskarżonych i ich obrońców, wykazując się wyjątkową pamięcią co do szczegółów opisywanych zdarzeń. Jego depozycje znalazły potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonych, którzy również zdecydowali się na pomówienie – S. Ł. (1), N. S., a także – w zakresie w jakim sąd uznał je za wiarygodne – w wyjaśnieniach P. P. (1) i R. R. (1). Sąd pierwszej instancji zaakcentował przy tym, iż wyjaśnienia powyższych oskarżonych i zeznania świadka D. M. (2) były relacjonowane w podobny, a nie identyczny sposób – co dodatkowo świadczy o tym, iż brak jest możliwości przyjęcia, iż doszło do uzgodnienia przez w/wym. wspólnej wersji wydarzeń. Oceniając wiarygodność zeznań świadka D. M. (2), sąd okręgowy wziął ponadto pod uwagę opinię biegłych psychiatrów, która pozwoliła na konstatację, iż świadek nie posiada zdolności do konfabulacji, a także nie istnieją wątpliwości, co do jego stanu psychicznego, które podważałyby dokonaną ocenę jego zeznań.

W przypadku dowodu z wyjaśnień oskarżonego P. P. (1) sąd meriti natomiast wskazał, iż oskarżony ten przedstawił relacje, które uzupełniły i potwierdziły wyjaśnienia oskarżonego S. Ł. (1), zeznania świadka D. M. (2), wyjaśnienia oskarżonego N. S. oraz oskarżonego R. R. (1). Sąd przy tym wskazał, iż P. P. (1) swoimi wyjaśnieniami dąży do umniejszenia swojej odpowiedzialności, a także, iż próbował „ochronić” oskarżonych L. W. oraz O. D. – co czyni jego depozycje w tym zakresie niewiarygodnymi. Oceniając dowody sąd nie jest zatem bezkrytyczny, analizuje je bowiem we wzajemnym powiązaniu i wyciąga prawidłowe i logiczne wnioski.

Dokonując rozważań odnośnie poszczególnych czynów, oceniając zgromadzone w ich zakresie dowody, sąd pierwszej instancji dodatkowo wyjaśniał, które depozycje oskarżonych i świadków uznał za wiarygodne, którym tego waloru odmówił, jednocześnie zaznaczając argumenty przemawiające za tak przyjętym stanowiskiem. W szczególności, w zakresie eksponowanej w apelacjach obrońców oskarżonych A. F. (2) i A. B. (1) częściowej zmiany wyjaśnień oskarżonego R. R. (1) dokonanej przed sądem w zakresie sprawców napadów na bazę transportową w M. oraz napadu na tira w dniu 30 sierpnia 2001 roku, sąd meriti przekonująco ocenił motywy, jakimi kierował się oskarżony R. R. (1) chcą chronić kolegów, tj. A. F. (2) (k. 274 – 275 uzasadnienia) oraz (...) – A. B. (1) (k. 305 – 306 uzasadnienia). W ocenie sądu apelacyjnego tok rozumowania sądu okręgowego pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. i wyrażonej w nim zasady swobodnej oceny dowodów, jako prawidłowy, logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego.

Ponadto, w kontekście stawianych skarżonemu rozstrzygnięciu zarzutów, nie może umknąć uwadze, iż nie stanowi naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów danie wiary zeznaniom jednych świadków, a odmówienie wiarygodności innym, a także danie wiary wyjaśnieniom jednych oskarżonych, a uznanie za niewiarygodne wyjaśnień innych, po przeprowadzeniu analizy i dokonaniu niezbędnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu. Sąd nie podlega żadnym regułom nakazującym ustalenie stanu faktycznego na podstawie określonego gatunkowo materiału dowodowego, w tym zeznań określonej ilości świadków czy określonej ilości dowodów pozaosobowych, którym przyznał walor wiarygodności. Co za tym idzie, sąd ma prawo oprzeć swój wyrok tylko na zeznaniach świadków lub tylko wyjaśnieniach współoskarżonych, które uznał za rzetelne, miarodajne i prawdziwe, pod warunkiem jednakże, iż przekonanie sądu o sprawstwie i winie oskarżonych zostanie w sposób dostateczny umotywowane. W niniejszej sprawie – choć rozstrzygnięcie nie zostało oparte, wbrew twierdzeniom autorów wniesionych środków odwoławczych, jedynie na pomówieniach – kapitalne znaczenie miały wyjaśnienia współoskarżonych N. S., S. Ł. (1), R. R. (1), P. P. (1) oraz zeznania świadka D. M. (2), które poddano wnikliwej analizie oraz krytycznej ocenie. Nie można – na podstawie dowodów zgromadzonych w toku całego postępowania – przyznać racji skarżącym, iż dowody z pomówień stanowiły odosobniony, a jednak główny dowód winy oraz, iż nie były potwierdzone żadnymi innymi dowodami. Takie twierdzenia – w świetle analizy akt sprawy i pisemnych motywów skarżonego rozstrzygnięcia – są niczym nieuzasadnione i nie znajdują podstaw dla uwzględnienia płynących z nich zarzutów.

Uwzględniając powyższe rozważania, stwierdzić należało, iż również zarzut naruszenia art. 170 k.p.k. , podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego J. W. (1) oraz oskarżonego A. G., a mający polegać na pomijaniu inicjatyw dowodowych oskarżonych zmierzających do podważenia wiarygodności osób pomawiających ich o popełnienie przestępstw jest całkowicie niezasadny. Sąd okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie, dokonując właściwej i pełnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym dowodów z pomówień – kwestionowanych przez obrońcę w/wym. oskarżonych (patrz. powyższe rozważania nt. dokonanej przez sąd meriti oceny materiału dowodowego i zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k.). W niniejszym postępowaniu przeprowadzono szereg czynności dowodowych mających na celu wyjaśnienie mogących pojawić się wątpliwości i prowadzących do ustalenia rzeczywistego przebiegu inkryminowanych zdarzeń. Wiarygodność wszystkich współoskarżonych i świadka – która miałaby zostać podważona wskutek przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez w/wym. oskarżonych – została w sposób rzetelny i właściwy oceniona przez sąd pierwszej instancji i nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Podkreślić przy tym należy, iż dokonując oceny przeprowadzonych dowodów, sąd okręgowy – wbrew twierdzeniom skarżącego – żadnego z nich nie pominął, rzetelnie rozważając każdy z dowodów, mogący mieć wpływ na ustalenie stanu faktycznego w niniejszym postępowaniu. Jednocześnie wszelkie inicjatywy dowodowe podnoszone przez oskarżonych i ich obrońców były każdorazowo przez sąd meriti rozważane, a ich ocena nie budzi wątpliwości sądu odwoławczego.

Odnośnie zarzutu naruszenia przez sąd okręgowy art. 424 k.p.k. podniesionego w apelacjach obrońcy oskarżonego P. M., obrońcy oskarżonego P. M., oskarżonego A. B. (1) i oskarżonego K. Ł. (1), obrońcy oskarżonego O. D. i obrońcy oskarżonego S. Ł. (1), a także podniesionego łącznie z zarzutem naruszenia art. 424 k.p.k. – zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. , który pojawił się w apelacjach obrońcy oskarżonego A. R. (1) i obrońcy oskarżonego A. F. (2):

Zauważyć wypada, iż każde prawidłowo sporządzone uzasadnienie – zgodnie z wymogami zawartymi w art. 424 § 1 i 2 k.p.k. – winno wskazywać, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowonione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, winno wyjaśniać podstawę prawną oraz przytaczać okoliczności wzięte przez sąd pod uwagę przy wymiarze kary, które miały zasadniczy wpływ na jej kształt i rozmiar. Konstruując podstawę faktyczną wyroku, sąd powinien na każde ustalenie powołać dowód, na podstawie którego czyni to ustalenie a dopiero w dalszej części uzasadnienia przeprowadzić analizę wszystkich zebranych dowodów podając przyczyny uwzględnienia tych dowodów, na których oparte zostały ustalenia faktyczne i uzasadniając dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych. To dopiero czyni zadość obowiązkom sądu, wynikającym z zasady prawdy obiektywnej unormowanej w treści art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. (porównaj wyrok SN z dnia 28 lipca 2004 r., sygn. V KK 103/04 - Prok. i Prawo, z. 11-12 z 2004 r., poz. 6, a także orzecznictwo Sądów Apelacyjnych: w Katowicach - Biuletyn SA w Katowicach, z. 4/2001, s. 15, w Krakowie - KZS 2000 r., z. 4, poz. 47, w Lublinie - Biuletyn SA w Lublinie 1999 r., z. 2, poz. 12). Uzasadnienie wyroku niespełniające powyższych wymogów uniemożliwiałoby sądowi odwoławczemu przeprowadzenie kontroli skarżonego orzeczenia i ocenę zarzutów podniesionych we wniesionych środkach odwoławczych.

Ponadto zgodnie z wymogiem określonym treścią przepisu art. 410 k.p.k. wydając wyrok sąd, za podstawę swojego orzeczenia, powinien przyjmować całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a zatem przedmiotem jego rozważań powinny być wszystkie dowody przeprowadzone na rozprawie. W konsekwencji sąd nie tylko nie może opierać się na materiale nieujawnionym na rozprawie, ale też nie wolno mu wydać wyroku jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Zawsze bowiem wydanie wyroku musi być następstwem analizy całokształtu okoliczności, w tym również i tych, które jego trafność podważają. Stąd też pominięcie przy tym istotnych dla sprawy okoliczności, które mogą mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę tego przepisu.

Analiza akt postępowania oraz pisemnych motywów zapadłego rozstrzygnięcia prowadzi sąd odwoławczy do wniosku, iż sąd pierwszej instancji procedując w niniejszej sprawie nie naruszył ani przepisu art. 424 k.p.k., ani przepisu art. 410 k.p.k. Uzasadnienie skarżonego wyroku odpowiada wymogom statuowanym w przepisach prawa karnego procesowego, jest w pełni logiczne, zupełne oraz niezawierające wewnętrznych sprzeczności, które uniemożliwiałyby jego kontrolę instancyjną. Ponadto podstawę wyroku w toczącym się postępowaniu stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co uniemożliwia skuteczne zarzucenie sądowi meriti obrazę przepisu art. 410 k.p.k.

Jednocześnie wyraźnie należy podkreślić, iż stawiany przez autorów wniesionych środków zaskarżenia zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia poprzez streszczenie dowodów, zamiast ich analizy i właściwej oceny jest wręcz absurdalny i prowadzi do wniosku, iż jest wynikiem niezapoznania się w sposób właściwy z pisemnymi motywami skarżonego rozstrzygnięcia. Już bowiem pobieżna analiza pisemnego uzasadnienia powinna prowadzić autorów apelacji do konstatacji, iż uzasadnienie sądu meriti jest obszerne, prawidłowe, zawierające zarówno dokładne ustalenie stanu faktycznego, dogłębną analizę dowodów, jak i rozważania prawne odnośnie kwalifikacji zarzuconych oskarżonym czynów przestępczych. Nie może być zatem mowy o jakiejkolwiek wadliwości sporządzonego przez sąd okręgowy uzasadnienia.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 4 k.p.k. , podniesionego w apelacjach obrońcy oskarżonego J. W. (1) i oskarżonego A. G., obrońcy oskarżonego R. S. (1), obrońcy oskarżonego A. R. (1), obrońcy oskarżonego A. F. (2), obrońcy oskarżonego S. Ł. (1), a także podniesionego łącznie z zarzutem naruszenia art. 4 k.p.k. – zarzutu naruszenia art. 2 § 2 k.p.k. , który pojawił się w apelacjach obrońcy oskarżonego P. M., obrońcy oskarżonego P. M., oskarżonego A. B. (1) i oskarżonego K. Ł. (1) oraz obrońcy oskarżonego O. D..

Powyższy zarzut należy uznać za w pełni chybiony. Przepis art. 4 k.p.k. statuuje zasadę obiektywizmu, zgodnie z którą organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Jednakże zgodnie z jednolitym stanowiskiem prezentowanym tak w doktrynie, jak i orzecznictwie, wspomniana zasada obiektywizmu w swej istocie nie sprowadza się do obowiązku interpretowania zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego jedynie na korzyść oskarżonego, a polegać ma na obiektywnym, bezstronnym stosunku organu prowadzącego postępowanie do wszystkich stron procesowych oraz sprowadzać się ma do dokonania sprawiedliwej i nieuprzedzonej analizy i oceny zgromadzonych dowodów (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 20 czerwca 2012 roku, sygn. akt II AKa 98/12, opubl. LEX nr 1216340). Fakt, iż dokonana przez sąd orzekający w sprawie ocena dowodów jest sprzeczna z ich subiektywną oceną dokonaną przez strony postępowania (zwłaszcza oskarżonych i ich obrońców) nie może być wyznacznikiem naruszenia przez ten sąd zasady obiektywizmu. O naruszeniu omawianej zasady może być mowa jedynie w przypadku niezachowania przez sąd bezstronności i dokonania oceny materiału dowodowego w sposób arbitralny, subiektywny, tendencyjny, biorący pod uwagę okoliczności przemawiające tylko lub w znacznej mierze na korzyść lub niekorzyść oskarżonego przy jednoczesnym niedostrzeżeniu i pominięciu okoliczności przeciwnych.

Obrońcy oskarżonych wskazywali we wniesionych środkach odwoławczych, iż naruszenie powyższych zasad (tj. wyrażonej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu oraz wyrażonej w art. 2 § 2 k.p.k. zasady prawdy materialnej) miało polegać na niezbadaniu i nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych, a także na błędnej ocenie dowodu z pomówienia. Tymczasem analiza sporządzonego przez sąd pierwszej instancji uzasadnienia skarżonego rozstrzygnięcia prowadzi niechybnie do wniosku, iż tak stawiane zarzuty są błędne. Sąd meriti dokonał bowiem sprawiedliwego osądu wszystkich występujących w sprawie przesłanek, rozważając materiał dowodowy w sposób uwzględniający – wbrew zarzutom autorów wniesionych apelacji – okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, a skarżone rozstrzygnięcie zostało uzasadnione w sposób wszechstronny i kompletny, w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. , podniesionego w apelacjach obrońcy oskarżonego J. W. (1) i oskarżonego A. G., obrońcy oskarżonego R. S. (1), obrońcy oskarżonego A. F. (2), obrońcy oskarżonego P. M., obrońcy oskarżonego P. M., oskarżonego A. B. (1) i oskarżonego K. Ł. (1) oraz obrońcy oskarżonego O. D.:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazała na brak jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia naruszenia, wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k., zasady in dubio pro reo. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 września 2013 roku (sygn. akt II KK 223/13) wskazał, iż „reguła z art. 5 § 2 k.p.k. nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega bynajmniej na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym dopełnienie, gdy pozostałe elementy zdarzenia nie są w ogóle kwestionowane” (opubl. na stronie internetowej Sądu Najwyższego – sn.pl), w tym samym postanowieniu Sąd Najwyższy wskazał ponadto, że „w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo”. Z całą mocą należy podkreślić, że dla oceny zasadności zarzutu naruszenia zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. nie mają znaczenia podnoszone w apelacji wątpliwości strony postępowania, co do ustaleń poczynionych w sprawie. Bez znaczenia pozostają odmienne od sądu zapatrywania strony procesowej na daną okoliczność. Istotnym jest tylko, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście takowe wątpliwości powziął, których wobec braku możliwości usunięcia, nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego. Tylko w takiej sytuacji dochodzi bowiem do złamania jednej z naczelnych zasad postępowania karnego, nakazującej rozstrzyganie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. W innym przypadku – gdy sąd rozstrzygając wątpliwości daje wiarę tej bądź innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a jedynie o korzystaniu przez orzekający sąd z jednej ze swoich podstawowych prerogatyw – swobodnej oceny dowodów. Z taką sytuacją sąd apelacyjny zetknął się w niniejszym postępowaniu – to strony postępowania szerzą wątpliwości związane zwłaszcza z dokonaną przez sąd okręgowy oceną dowodów, w szczególności oceną dowodów z pomówień – wyjaśnień N. S., R. R. (1), P. P. (1), S. Ł. (1), a także z zeznań świadka D. M. (2), których to wątpliwości sąd pierwszej instancji nie powziął i – z analizy zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż – powziąć nie powinien. W świetle powyższych rozważań nie może być zatem mowy o naruszeniu w niniejszym postępowaniu przez sąd meriti zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 6 k.p.k. podniesionego w apelacjach obrońcy oskarżonego R. S. (1) oraz obrońców oskarżonego P. M.:

Obrońca oskarżonego R. S. (1) w ramach zarzutu naruszenia prawa do obrony, we wniesionym środku odwoławczym podniósł, iż sąd meriti procedując w niniejszej sprawie dopuścił się obrazy art. 80 k.p.k. w zw. z art. 85 k.p.k., co w konsekwencji doprowadziło do wystąpienia statuowanej w art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. bezwzględnej przyczyny odwoławczej, poprzez prowadzenie postępowania pomimo oczywistej sprzeczności interesów oskarżonych R. S. (1) oraz P. P. (1) przy prowadzeniu ich obrony przez tego samego obrońcę.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazać należy, iż pomiędzy oskarżonym R. S. (1), a oskarżonym P. P. (1) nie zaistniał jakikolwiek konflikt interesów. Sam bowiem fakt, iż zasiadają oni wspólnie, w tej samej sprawie, na ławie oskarżonych nie może przesądzać o takim konflikcie. Spośród bowiem wszystkich czynów zarzuconych w/wym. oskarżonym tylko jeden dotyczy tego samego zdarzenia – a mianowicie napadu, jaki miał miejsce w dniu 30 września 2001 roku w M. (zarzuty XLIV i XLV z aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz zarzuty XI i XV z aktu oskarżenia w sprawie (...)). Wskazać należy, iż ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu tego zdarzenia sąd poczynił na podstawie wyjaśnień N. S., wyjaśnień P. P. (1), zeznań D. M. (2), a także zeznań pokrzywdzonych. Jednakże sam fakt, iż P. P. (1) składał wyjaśnienia odnośnie tego czynu, mające charakter pomówień, nie świadczy o zaistnieniu konfliktu interesów jego i R. S. (1). Zauważenia wymaga bowiem, iż o udziale R. S. (1) w tym czynie wyjaśnia N. S. – który rozpoznał go zarówno w trakcie okazania na zdjęciach, jak i bezpośrednio oraz wskazał, iż rolą oskarżonego R. S. (1) było obserwowanie obiektu, a także zeznaje D. M. (2) – który również wskazuje na udział tego oskarżonego w napadzie w M.. Natomiast P. P. (1) składając wyjaśnienia odnośnie inkryminowanego czynu wskazał, iż brał udział w rozładunku skradzionych papierosów oraz wymienił pozostałych uczestników napadu – pomijając udział R. S. (1). Wyjaśnienia P. P. (1) oraz zeznania D. M. (2) są ze sobą zbieżne i prowadzą do wniosku, że w/wym. oskarżeni (tj. P. P. i R. S.) mieli zupełnie różne role w trakcie napadu i w związku z tym znajdowali się w różnych miejscach – w ogóle się ze sobą nie stykając: R. S. (1) miał pilnować i obserwować drogę, zaś P. P. (1) pomagał w rozładunku papierosów z tira w tzw. „dziupli”, do której ów tir został dowieziony. Należy przy tym podkreślić, iż skoro P. P. (1) w ogóle nie wskazuje na udział R. S. (1) w napadzie w M. – nie można z samego faktu zbieżności jego wyjaśnień z zeznaniami D. M. (2) wyprowadzać wniosku o potwierdzeniu przez P. P. (1) udziału R. S. (1) w w/wym. napadzie.

Sąd apelacyjny dostrzega fakt, iż oskarżony R. S. (1) składał wnioski o zmianę obrońcy z urzędu, jednakże z okoliczności towarzyszących ich składaniu płynie wniosek, iż miały one dla oskarżonego jedynie charakter instrumentalny – nieprowadząc do realizacji przez oskarżonego zagwarantowanego mu przez ustawę prawa do obrony, a jedynie dążąc do przedłużenia postępowania w sprawie. Otóż wskazać należy, iż obrońca oskarżonego – adw. Z. J. stwierdziła na rozprawie, iż rozmawiała z oskarżonym i nie wie, dlaczego R. S. (1) złożył taki wniosek. Obrońcy oskarżonego nie były zatem znane powody, dla których miał on nie być zadowolony z prowadzonej przez nią obrony, brak było również zastrzeżeń, co do sposobu wypełniania obowiązków przez ustanowioną obrońcę z urzędu. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „obrońcę z urzędu zwalnia się od obowiązków i wyznacza innego obrońcę na uzasadniony wniosek obrońcy lub oskarżonego, zatem wnioski, które nie są uzasadnione, nie powodują zmiany w obsadzie funkcji obrońcy z urzędu. (…) Sprzeczność oczekiwań oskarżonego i skutku osiąganego przez obrońcę ani deklaracja oskarżonego o utracie zaufania do wyznaczonego mu obrońcy nie są wystarczające do zmiany w obsadzie funkcji obrońcy” (wyrom Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 października 2002 roku, sygn. akt II AKa 287/02, opubl. KZS 2002/11/13). Zatem wniosek oskarżonego R. S. (1) o zmianę obrońcy z urzędu – jako niezawierający dostatecznego uzasadnienia – sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał za bezzasadny i go oddalił. Samo bowiem stwierdzenie oskarżonego o utracie zaufania do obrońcy, świadczące o niezadowoleniu z prowadzonej obrony nie może determinować prawidłowości jej prowadzenia i przesądzać o konieczności zmiany obrońcy z urzędu.

Obrońcy oskarżonego P. M. podnosząc zarzut naruszenia prawa do obrony wskazali na naruszenie przez sąd okręgowy przepisów: art. 117 § 2 i 2a k.p.k., art. 376 § 1 i 2 k.p.k., art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, a także art. 6 ust. 3 lit. c Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz art. 14 ust. 3 lit. d Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych wskutek nieodroczenia rozprawy i procedowania przez tenże sąd pod nieobecność oskarżonego, która to nieobecność została prawidłowo usprawiedliwiona poprzez przedłożenie stosownych zaświadczeń od lekarza sądowego.

Analiza zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym protokołów rozpraw, wniosków oskarżonego, przedkładanych zaświadczeń lekarskich, opinii biegłych prowadzi do wniosku, iż powyższy zarzut obrońców oskarżonego P. M. jest całkowicie chybiony.

P. M. złożył wyjaśnienia w niniejszej sprawie na rozprawie w dniu 28 marca 2011 roku, następnie na rozprawie w dniu 04 kwietnia 2011 roku oskarżony nie stawił się, a sąd podjął decyzję o dalszym prowadzeniu rozprawy pod nieobecność oskarżonego, stosownie do treści art. 376 k.p.k. Następnie, pomiędzy dniem 07 kwietnia 2011 roku, a dniem 07 listopada 2011 roku odbyło się 26 terminów rozpraw, na każdym z nich obecny był obrońca oskarżonego lub działająca z substytucji – upoważniona przez niego osoba. Na żadnym z powyższych terminów natomiast nie został złożony jakikolwiek wniosek o odroczenie rozprawy, pismo informujące o stanie zdrowia oskarżonego, czy zaświadczenie lekarskie. Dopiero w dniu 23 listopada 2011 roku do Sądu Okręgowego w Płocku wpłynął wniosek obrońcy P. M. – adw. M. H. o zawieszenie postępowania (k. 35 360) z uwagi na stan zdrowia oskarżonego, wraz z załączonym zaświadczeniem od lekarza sądowego (z którego wynikało, iż P. M. leczony był począwszy od dnia 09 sierpnia 2011 roku dochodząco), w dniu 24 listopada 2011 roku, za pośrednictwem faksu wpłynęło również zaświadczenie z Wojewódzkiego Szpitala (...) w W. (k. 35 368). W związku z powyższym zarządzeniem przewodniczącego z dnia 24 listopada 2011 roku odwołano termin rozprawy zaplanowany na dzień 28 listopada 2011 roku, zaś postanowieniem z dnia 29 listopada 2011 roku sąd meriti dopuścił dowód z opinii dwóch biegłych psychiatrów oraz biegłego hepatologa. W konsekwencji doszło następnie do odwołania szeregu kolejnych terminów rozprawy. Z opinii sądowo – psychiatrycznej z dnia 09 stycznia 2012 roku wynika, iż stan zdrowia psychicznego oskarżonego P. M. pozwala na jego udział w prowadzonych czynnościach procesowych oraz stawanie przed sądem (opinia k. 35 756 – 35 765). Natomiast z opinii przedłożonej przez prof. J. C. z Kliniki (...) w dniu 24 stycznia 2012 roku wynika, iż stan zdrowia P. M. – biorąc pod uwagę stopień zaawansowania choroby wątroby oraz aktualnie prowadzoną terapię przeciwwirusową – również pozwala na jego udział w prowadzonych czynnościach procesowych i stawanie przed sądem (opinia k. 35 885 – 35 888). Mając na względzie wnioski płynące z obu powyższych opinii w dniu 31 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w Płocku wydał postanowienie, którym nie uwzględnił wniosku o zawieszenie postępowania, a także nie uwzględnił wniosku o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów (postanowienie to zostało następnie utrzymane w mocy przez sąd apelacyjny). Na następne terminy rozprawy oskarżony przesyłał zaświadczenia od lekarza sądowego, zaś rozprawa prowadzona była nadal w trybie art. 376 § 2 k.p.k. Z wywiadu przeprowadzonego w dniu 08 sierpnia 2012 roku wynika, iż oskarżony P. M. pracuje czynnie zawodowo – w punkcie skupu złomu, prowadząc własną działalność gospodarczą. Oskarżony stawił się na terminie rozprawy w dniu 07 stycznia 2013 roku, wnosząc jednocześnie o powtórzenie wszystkich czynności procesowych, które przeprowadzono podczas jego nieobecności wywołanej chorobą, zaś w trakcie mowy końcowej P. M. stwierdził, iż z uwagi na ratowanie swojego zdrowia i życia został pozbawiony obrony osobistej.

Mając powyższe okoliczności na względzie, w ocenie sądu apelacyjnego, sposób procedowania sądu okręgowego uznać należy za prawidłowy. Prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego P. M. – w trybie art. 376 § 2 k.p.k. było właściwą decyzją procesową w świetle zachowania prezentowanego przez tego oskarżonego. W momencie przedłożenia przez obrońcę oskarżonego wniosku o zawieszenie postępowania i zaświadczeń zarówno od lekarza sądowego, jak ze szpitala zakaźnego, sąd niezwłocznie podjął czynności mające na celu ustalenie aktualnego stanu zdrowia oskarżonego oraz możności jego występowania w procesie. Mając na uwadze treść opinii biegłych – z których jednoznacznie wynikało, iż zarówno stan zdrowia psychicznego, jak i stopień zaawansowania choroby wątroby nie stoją na przeszkodzie dalszemu stawiennictwu P. M. na kolejnych terminach rozprawy, sąd prawidłowo każdorazowo uznawał obecność tegoż oskarżonego za nieusprawiedliwioną w rozumieniu przepisu art. 376 § 2 k.p.k. Sam fakt przedstawienia prawidłowo wystawionych zaświadczeń od uprawnionego do tego lekarza sądowego nie może od razu przesądzać o uznaniu nieobecności oskarżonego na terminie rozprawy za usprawiedliwioną. Sąd pierwszej instancji nie kwestionował bowiem zaświadczeń od lekarza sądowego per se, lecz uznał, iż podstawa ich wystawienia nie jest wystarczającą dla usprawiedliwienia nieobecności oskarżonego. Wskazać przy tym należy, iż sąd każdorazowo ma prawo, a nawet obowiązek dokonania sprawdzenia zasadności przedstawianego zaświadczenia lekarskiego, przy czym nie miał obowiązku w niniejszej sprawie dokonywania tego w trybie art. 17 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 roku o lekarzu sądowym (Dz. U. z 2007 roku, Nr 123, poz. 849 z późn. zm.) – gdyż z przedłożonych zaświadczeń jasno wynikało, na czym opierał się lekarz przy ich wystawianiu. Jednocześnie dokonując takiej weryfikacji przedstawianych zaświadczeń, sąd prawidłowo stwierdził, iż za każdym razem powodem ich wystawienia była ta sama jednostka chorobowa, a zatem z żadnego z zaświadczeń nie wynikały nowe okoliczności, które usprawiedliwiałyby nieobecność P. M. na kolejnych terminach rozprawy, a z opinii biegłego hepatologa jasno wynikało, iż ze stwierdzonym u oskarżonego schorzeniem może on uczestniczyć w czynnościach sądowych. Na domiar powyższego wskazać należy, iż sąd zlecił kuratorowi przeprowadzenie wywiadu, który dostarczył informacji, iż P. M. pracuje aktywnie zawodowo – wbrew chorobie prowadzi działalność gospodarczą i wykonuje prace fizyczne. Zatem – biorąc powyższe pod rozwagę – należało dojść do konkluzji, iż sam fakt przedłożenia przez oskarżonego zaświadczeń od lekarza sądowego nie świadczy w niniejszej sprawie o usprawiedliwionej nieobecności P. M. na kolejnych terminach rozprawy. Zachowanie oskarżonego świadczy w sposób oczywisty o zmierzaniu przez niego do wydłużenia postępowania karnego, a nie korzystaniu z procesowych uprawnień.

Dodatkowo należy w tym miejscu zauważyć – odnosząc się zarówno do zarzutów obrońcy oskarżonego R. S. (1), jak i obrońców oskarżonego P. M. – iż uprawnienia procesowe, statuowane w kodeksie, gwarantujące oskarżonemu możliwość podjęcia skutecznej obrony (do jakich niewątpliwie zalicza się prawo do korzystania z obrońcy z urzędu, możliwość wnoszenia o zmianę tego obrońcy z uzasadnionych względów, prawo do wnoszenia o odroczenie rozprawy, czy zawieszenie postępowania z powodu długotrwałej przeszkody uniemożliwiającej rozpoznanie sprawy, a także gwarancja uczestnictwa oskarżonego w rozprawie), powinny być wykorzystywane przez niego jedynie w tym celu, bowiem dla tego celu zostały zapisane w ustawie. Nieuczciwe postępowanie, prowadzące jedynie do wydłużenia, wszelkimi dostępnymi środkami prawnymi, postępowania karnego, stanowi przekroczenie udzielonych uprawnień i nie zasługuje na aprobatę sądu rozpoznającego sprawę tak w pierwszej, jak i w drugiej instancji, a co za tym idzie musi spotkać się ze zdecydowanymi reakcjami ze strony sądu orzekającego. Należy bowiem z całą mocą podkreślić, iż prawo do obrony nie może być utożsamiane z prawem do stosowania obstrukcji procesowej, zaś przekonanie o tym, iż prawo do obrony wiąże się z uprawnieniem do przewlekania procesu podważa fundamenty wymiaru sprawiedliwości, a także szkodzi interesowi społecznemu (tak: M. W., „Pojęcie „nadużycia prawa” w procesie karnym”, Prok. i Pr. nr 11/2007, str. 48 – 67). Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 lutego 2004 roku: „uprawnienia przysługujące oskarżonemu dla realizacji prawa do obrony nie mogą być nadużywane dla celów godzących w prawidłowy tok procesu karnego” (opubl. LEX nr 84462). Fakt, iż dane działanie oskarżonego formalnie mieści się w granicach prawa – nie jest bowiem sprzeczne z żadnym obowiązującym przepisem – nie zawsze spotka się z aprobatą sądu rozpoznającego sprawę. Niektóre działania bowiem – choć legalne – stanowią przekroczenie uprawnień nadanych przez prawo (ich nadużycie) i muszą spotkać się ze zdecydowanym sprzeciwem i dążeniem przez orzekający sąd do ich zniwelowania.

Jako oczywiście bezzasadny należy również ocenić zarzut naruszenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 80 k.p.k. zawarty w punkcie 1c apelacji obrońcy oskarżonego R. S. (1). Na rozprawie głównej w dniach 28 lutego 2012 roku i 19 kwietnia 2012 roku oskarżony był należycie reprezentowany, a braki formalne w aktach sprawy zostały wyjaśnione i konwalidowane przez obrońcę oskarżonego przy piśmie z dnia 16 czerwca 2014 roku (k. 38 813 – 38 814a), poprzez złożenie stosownych dokumentów.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zakazu reformationis in peius podniesionego w apelacjach obrońcy oskarżonego A. R. (1) oraz obrońcy oskarżonego R. S. (1):

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 443 k.p.k. w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego. Powyższy przepis statuuje w polskim postępowaniu karnym zakaz reformationis in peius, czyli zakaz pogarszania sytuacji oskarżonego w procesie w przypadku zaskarżenia wyroku jedynie na jego korzyść. W utrwalonym orzecznictwie zauważa się przy tym, iż „przepis art. 443 k.p.k. zezwala na wydanie przy ponownym rozpoznaniu sprawy surowszego orzeczenia jedynie w stosunku do tych rozstrzygnięć sądu pierwszej instancji, które zostały wcześniej zaskarżone na niekorzyść oskarżonego” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2011 roku, sygn. akt V KK 238/10, opubl. LEX nr 897787).

Obrońca oskarżonego A. R. (1) zaskarżył wyrok sądu meriti, zarzucając mu, iż dopuścił się naruszenia powyższego zakazu orzekając karę łączną w takiej samej wysokości, jak w poprzednio uchylonym wyroku wskutek podwyższenia kary za czyn zarzucony w punkcie XLVII aktu oskarżenia w/s (...), pomimo umorzenia postępowania w przedmiocie czynu z art. 258 k.k. A zatem – mimo iż aktualnie orzeczona kara łączna nie zawiera już kary jednostkowej za czyn z art. 258 k.k. – orzeczona została w takiej samej wysokości jak w poprzednim wyroku. Jednocześnie obrońca oskarżonego R. S. (1) zarzucił sądowi pierwszej instancji obrazę przepisu art. 439 § 2 k.p.k. poprzez orzeczenie wobec tego oskarżonego za czyn z punktu XLII aktu oskarżenia w/s (...) kary surowszej od orzeczonej w poprzednim wyroku.

Odnosząc się do powyższego, w pierwszej kolejności wyraźnie należy podkreślić, iż poprzedni wyrok Sądu Okręgowego w Płocku, który został uchylony i przekazany do ponownego rozpoznania temu sądowi przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, został zaskarżony nie tylko przez obrońców poszczególnych oskarżonych (a więc na ich korzyść), ale także w pewnej części przez prokuratora. Otóż prokurator zaskarżył ówczesny wyrok na niekorzyść: oskarżonego A. R. (1) , oskarżonego N. S., oskarżonego J. W. (1), oskarżonego R. S. (1) , oskarżonego P. G. (2) oraz oskarżonego O. D.. Zatem sąd pierwszej instancji rozpoznając ponownie sprawę nie był ograniczony zakazem reformationis in peius w zakresie orzekania o odpowiedzialności oskarżonego A. R. (1) oraz oskarżonego R. S. (1).

Nawiązując natomiast do podnoszonego zarzutu naruszenia przez sąd meriti treści przepisu art. 439 § 2 k.p.k., zgodnie z którym uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 9 – 11 (a więc m.in. w sytuacji, gdy oskarżony w postępowaniu sądowym nie miał obrońcy w wypadkach, kiedy jego obecność była obligatoryjna) może nastąpić jedynie na korzyść oskarżonego, wskazać należy, iż sąd pierwszej instancji rozpoznając ponownie sprawę wziął pod rozwagę wskazany przepis – którego możliwość złamania sugerował zresztą w mowie końcowej obrońca oskarżonego O. D. – i w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko w tej sprawie, stwierdzając dlaczego wydanie orzeczenia na niekorzyść oskarżonych A. R. (1) i R. S. (1) nie można uznać za złamanie powyższego przepisu. Na aprobatę sądu odwoławczego zasługuje przy tym podniesienie przez sąd meriti, iż w doktrynie prezentowane są dwa skrajnie odmienne poglądy, co do możliwości orzekania na niekorzyść oskarżonego w przypadku uchylenia wyroku z powodu jednej z bezwzględnych przyczyn odwoławczych statuowanych w art. 439 § 1 pkt 9 – 11 k.p.k. Zwrócić należy przy tym uwagę na fakt, iż istnienie tak różnych stanowisk prowadzi niechybnie do konieczności opowiedzenia się przez orzekający w sprawie sąd za jednym z nich. Jednocześnie wybór określonego poglądu nie może świadczyć o popełnieniu przez ten sąd błędu wynikającego z nieopowiedzenia się za stanowiskiem przeciwnym. Tym samym opowiedzenie się przez sąd okręgowy za stanowiskiem, zgodnie z którym fakt, iż zazwyczaj do uchylenia orzeczenia dochodzi już na podstawie samego stwierdzenia jednej z bezwzględnych przyczyn odwoławczych, bez rozpatrzenia argumentów podniesionych w apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego (jako przedwczesnych) nie może prowadzić do braku możliwości wydania w ponownym postępowaniu (w następstwie rozpoznania zarzutów wniesionych na niekorzyść oskarżonego, oczywiście w granicach pierwotnego zaskarżenia) orzeczenia surowszego, uznać należy za w pełni zasadne i prawidłowe.

Poza zarzutami natury procesowej, w środkach odwoławczych wniesionych przez: obrońcę oskarżonego A. R. (1), obrońcę oskarżonego P. M., obrońcę oskarżonego P. M., oskarżonego K. Ł. (1) i oskarżonego A. B. (1) oraz obrońcę oskarżonego O. D., skarżący ci podnieśli zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia.

Ustosunkowując się do powyższego w pierwszej kolejności wskazać należy na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku, wielokrotnie następnie cytowane w późniejszych rozstrzygnięciach, w którym sąd ten wskazał, iż „zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych” (sygn. akt II KR 355/75, opubl. OSNGP 9/75, poz. 84, s. 12). Ponadto zwrócić uwagę należy na wyrażony tak w judykaturze, jak i w doktrynie pogląd, zgodnie z którym „ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdy w procedurze dochodzenia do nich sąd orzekający uchybił dyrektywom z art. 7 k.p.k., to jest pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno – odwoławczej” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 06 czerwca 2013 roku, sygn. akt II AKa 159/13, opubl. na stronie internetowej orzeczenia.ms.gov.pl). Jak wyżej wskazano, sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie uchybienia zasadzie wyrażonej w art. 7 k.p.k., a co za tym idzie nie stwierdzono również popełnienia przez sąd pierwszej instancji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Argumenty skarżących podniesione we wszystkich wniesionych apelacjach, dotyczące zarzutu naruszenia tak zasady swobodnej oceny dowodów, jak i błędu w ustaleniach faktycznych, nie odnosiły się do okoliczności pominiętych lub niedostrzeżonych przez sąd okręgowy, a jedynie sprowadzały się do polemiki z ustaleniami sądu meriti i dokonaną przez ten sąd analizą i oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Wszyscy skarżący podnosząc powyższy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wskazywali bowiem przede wszystkim na niewłaściwą ocenę wyjaśnień oraz zeznań osób pomawiających, która doprowadzić miała do błędnego ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, a także, iż błąd ten polegał w ogólności na ustaleniu, iż w/wym. oskarżeni, a więc A. R. (1), P. M., K. Ł. (1), A. B. (1) oraz O. D. dopuścili się zarzuconych im czynów przestępczych. Mając na uwadze podjęte przez sąd apelacyjny rozważania odnośnie nietrafności zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy w Płocku zasady swobodnej oceny dowodów, powtarzanie powyższej argumentacji w tym miejscu uznać należy za pozbawione jakiegokolwiek sensu.

Odnieść należy się natomiast do kwestii podniesionej w apelacji obrońców oskarżonego P. M., która – podobnie jak zarzut błędnego ustalenia stanu faktycznego na podstawie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów z pomówień – również została poruszona przez skarżących obrońców oskarżonego przy okazji wytknięcia uchybień, o których mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k., a mianowicie kwestii ustalenia, iż P. M. kierował zorganizowaną grupą przestępczą.

Otóż ustalenia, co do tego zarzutu poczynione zostały na podstawie wyjaśnień oskarżonego S. Ł. (1), wyjaśnień oskarżonego P. P. (1), wyjaśnień R. R. (1) oraz zeznań D. M. (2). Sąd okręgowy szczegółowo opisał przy tym, na czym polega kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą, powołując się na rozbudowane w tej materii orzecznictwo i piśmiennictwo, a następnie dokładnie wskazał poczynione ustalenia, co do tego, na czym polegało zachowanie P. M. i jakie cechy tego zachowania przesądzają o przyjęciu, iż kierował on grupą mającą na celu popełnianie przestępstw. Sąd meriti zwrócił uwagę, iż zebrane dowody ewidentnie wskazują na to, iż oskarżony P. M. pełnił funkcję kierowniczą w zorganizowanej grupie przestępczej, a tym samym, iż jego zachowanie wypełniło znamiona przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. Przyjęte przez sąd okręgowy stanowisko zasługuje przy tym na pełną aprobatę sądu apelacyjnego, jako właściwe i prawidłowo ustalone i uzasadnione, zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. W świetle powyższego nie mają zatem racji obrońcy oskarżonego twierdząc, iż P. M. można było przypisać co najwyżej pomocnictwo w zakresie popełnienia inkryminowanych czynów przestępczych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego, podniesionego w apelacjach obrońcy oskarżonego O. D. oraz obrońcy oskarżonego L. W.:

Obrońca oskarżonego O. D. podnosząc, iż sąd meriti dopuścił się obrazy prawa materialnego, zarzucił temu sądowi naruszenie przepisów:

-: art. 4 § 1 k.k. i art. 101 § 1 pkt 4 k.k. poprzez orzekanie, co do czynów z punktu V aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz z punktu I aktu oskarżenia w sprawie 2 Ds. 276/05, pomimo upływu terminu przedawnienia karalności czynu;
-: art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 1 k.k. w zw. z art. 6 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. poprzez nieokreślenie czasu i miejsca popełnienia przestępstwa oraz brak wskazania osoby pokrzywdzonej odnośnie czynu z punktu 35 wyroku (zarzut XXXVII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz zarzut VII aktu oskarżenia w sprawie 2 Ds. 276/05).

Obrońca oskarżonego L. W. podnosząc powyższy zarzut wskazał natomiast, iż sąd meriti błędnie zakwalifikował zachowanie L. W. zarzucone mu w punkcie IV aktu oskarżenia w sprawie (...) jako wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., podczas gdy zdaniem obrońcy zachowanie oskarżonego mogło wyczerpać dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k.

Nawiązując w pierwszej kolejności do zarzutu orzekania przez sąd okręgowy, pomimo nastąpienia przedawnienia karalności czynu, wskazać należy, iż uważna analiza przedstawionych oskarżonemu O. D. zarzutów, obowiązujących przepisów oraz ustaleń dokonanych przez sąd meriti prowadzi niechybnie do wniosku, iż zarzut ten jest błędny. Uważna lektura treści uzasadnienia sądu pierwszej instancji musi prowadzić do wniosku, iż sąd ten orzekając w niniejszej sprawie miał na względnie, iż ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011r., Nr 24, poz. 130), która weszła w życie z dniem 01 maja 2004 roku, zostały zmienione ustawowe progi zagrożenia karą pozbawienia wolności za popełnienie przestępstw wyczerpujących dyspozycję art. 258 § 1 i 2 k.p.k., i że w związku z faktem, iż inkryminowana oskarżonemu O. D. działalność przestępcza miała miejsce w roku 2001 – sąd, na podstawie art. 4 § 1 k.k. zobligowany był do stosowania ustawy wcześniejszej – jako względniejszej dla sprawcy. Należy zauważyć, iż przed zmianami wprowadzonymi w/wym. ustawą, czyn z art. 258 § 1 k.k. zagrożony był karą pozbawienia wolności w rozmiarze do lat 3, a zatem termin przedawnienia karalności tego czynu – stosownie do treści art. 101 § 1 pkt 4 k.k. wynosił 5 lat, zaś czyn z art. 258 § 2 k.k. zagrożony był karą pozbawienia wolności w rozmiarze od 3 miesięcy do lat 5, a zatem termin przedawnienia karalności tego czynu – stosownie do treści art. 101 § 1 pkt 3 k.k. wynosił 10 lat. Oskarżonemu O. D. w punkcie V aktu oskarżenia w sprawie (...) zarzucono udział w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od stycznia 2001 roku do listopada 2001 roku, a zatem czyn z art. 258 § 1 k.k., zaś w punkcie I aktu oskarżenia w sprawie 2 Ds. 276/05 zarzucono mu udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym w okresie od maja 2001 roku do marca 2002 roku, a zatem czyn z art. 258 § 2 k.k. Sąd Okręgowy w Płocku, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, poczynił ustalenia faktyczne, przyjmując, iż oskarżony O. D. w okresie od lutego 2001 roku do grudnia 2001 roku brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która począwszy od maja 2001 roku miała charakter zbrojny, przyjmując tym samym – w ramach tożsamości czynu, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało dyspozycję art. 258 § 2 k.k. oraz, iż nie ma podstaw do umorzenie postępowania w jakimkolwiek zakresie. Wskazując przy tym, iż karalność przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. w stosunku do oskarżonego O. D. – z uwagi na bieg terminu z art. 101 § 1 pkt 3 k.k. i biorąc pod uwagę treść art. 102 k.k. (przewidującego wydłużenie terminu przedawnienia karalności przestępstwa w sytuacji, gdy zostało wszczęte postępowanie przeciwko osobie w czasie, o którym mowa w art. 101 § 1 pkt 3 k.k.) nie uległa jeszcze przedawnieniu, w ocenie sądu apelacyjnego nie może być w niniejszej sprawie mowy o naruszeniu przepisów prawa materialnego wskazanych w apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego O. D..

Ustosunkowując się natomiast do drugiego zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego, podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego O. D., wskazać należy, iż sąd odwoławczy nie dopatrzył się obrazy przez sąd pierwszej instancji wskazanych przepisów. Czyn zarzucony m.in. oskarżonemu O. D. w punkcie XXXVII aktu oskarżenia w sprawie (...) oraz w punkcie VII aktu oskarżenia w sprawie (...) został ustalony na podstawie zeznań świadka D. M. (2) – który ujawnił go i przedstawił jego przebieg, zanim organy ścigania powzięły jakąkolwiek wiedzę na ten temat, a także wyjaśnień oskarżonego S. Ł. (1) oraz (w znacznej części) oskarżonego P. P. (1). Wyraźnie przy tym zaznaczyć należy, iż wyjaśnienia współoskarżonych oraz zeznania świadka są w tej materii zbieżne – świadek D. M. (2) jako pierwszy przedstawił przebieg zdarzenia (jeszcze wyjaśniając w postępowaniu w charakterze podejrzanego), zaś oskarżeni S. Ł. (1) oraz P. P. (1) przyznali się do udziału w inkryminowanym zdarzeniu. Słusznie przy tym sąd okręgowy zaznacza, iż skoro trzy osoby, niezależnie od siebie, wyjaśniają w sposób zbieżny na temat przedmiotowego czynu, nie można twierdzić, iż nie ma dowodów na jego popełnienie. Jednocześnie wskazać należy, iż oczywistym jest – w świetle zasad logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego – iż skoro buty, które miały być przedmiotem kradzieży, były towarem nieoclonym, pochodzącym z nielegalnego źródła – brak było możliwości ustalenia poszkodowanego tym przestępstwem. Choć ani czas, ani miejsce popełnienia w/wym. czynu nie zostały dokładnie sprecyzowane – to jednak określono, iż oskarżeni czynu tego dopuścili się w okresie wiosna – lato 2001 roku, na terenie posesji położonej w okolicach W., w odległości około 15 kilometrów od tzw. trasy (...), za miejscowością J.. Na podstawie w/wym. osobowych źródeł dowodowych sąd ustalił również przebieg przestępstwa. Poza brakiem możliwości ustalenia pokrzywdzonych, nie budzi także wątpliwości sądu odwoławczego powód, dla którego kradzież z włamaniem nie została w ogóle zgłoszona na Policję – oskarżeni w trakcie czynu mieli na sobie swetry policyjne, zatem mężczyzna i kobieta, którzy pilnowali stodoły, z której ukradziono buty, byli przekonani, iż mają do czynienia z prawdziwymi funkcjonariuszami Policji. Poczynione przez sąd meriti ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie, dla których kapitalne znaczenie miały przede wszystkim zeznania świadka D. M. (2) (a potwierdzone przez oskarżonych Ł. i P.), w ocenie sądu apelacyjnego są wystarczające dla przyjęcia sprawstwa oskarżonych, w tym oskarżonego O. D., nie pozwalają natomiast na stwierdzenie naruszenia jakiegokolwiek przepisu prawa materialnego.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia prawa materialnego, podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego L. W., wskazać należy, iż zarzut ten również jest chybiony. W świetle właściwie i rzetelnie ustalonego stanu faktycznego w niniejszej sprawie (o czym szczegółowo była mowa przy okazji zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów) sąd meriti prawidłowo dokonał kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego L. W., jako wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 2 k.k., uzasadniając przy tym dlaczego taka kwalifikacja prawna inkryminowanego czynu jest słuszna. Sąd rozważył przy tym możliwość przypisania oskarżonemu czynu z art. 227 k.k. oraz z art. 189 § 1 k.k. i wyraźnie zaakcentował, dlaczego przyjęcie takiej kwalifikacji na kanwie niniejszej sprawy nie jest możliwe. W ocenie sądu apelacyjnego stanowisko sądu okręgowego jest słuszne. Nie ulega bowiem wątpliwości – w świetle utrwalonej judykatury i piśmiennictwa – iż istota współsprawstwa sprowadza się do tego, iż każdy ze współdziałających będzie ponosił odpowiedzialność za całość uzgodnionego i popełnionego czynu, a nie jedynie za swój własny wycinek. Ustalając, iż działanie członków zorganizowanej grupy przestępczej wypełniło znamiona przestępstwa rozboju w typie kwalifikowanym, spenalizowanego w art. 280 § 2 k.k., sąd w sposób właściwy i w pełni uzasadniony przyjął, iż również oskarżonemu L. W. należało przypisać popełnienie tego właśnie czynu – i to niezależnie od roli, jaką w przedmiotowym napadzie na hurtownię odgrywał, a zatem biorąc również pod uwagę, iż to nie on własnoręcznie posługiwał się bronią palną. W świetle powyższych rozważań wyraźnie należy zatem stwierdzić, iż brak jest jakichkolwiek przesłanek umożliwiających orzeczenie, iż zachowanie L. W. wyczerpało dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k., a nie art. 280 § 2 k.k. Powyższy zarzut apelacyjny uznać zatem należy za nietrafiony.

Ostatnim z podnoszonych przez skarżących zarzutów był zarzut kary rażąco niewspółmiernie surowej (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Zarzut taki został podniesiony w apelacjach: obrońcy oskarżonego R. S. (1), obrońcy oskarżonego P. M., obrońcy oskarżonego P. M., oskarżonego A. B. (1) i oskarżonego K. Ł. (1), obrońcy oskarżonego P. P. (1) oraz obrońcy oskarżonego S. Ł. (1).

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż nastąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k., przy czym zauważyć wypada, iż zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym tak w judykaturze, jak i w doktrynie „na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco niewspółmierną", to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowość sprawcy - a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 06 września 2012 roku, sygn. akt II AKa 269/12, opubl. LEX nr 1236120).

Spośród wszystkich w/wym. środków zaskarżenia wniesionych na korzyść oskarżonych w zakresie kary, jedynie apelacja obrońcy oskarżonego S. Ł. (1) okazała się o tyle zasadna, iż skutkowała zmianą skarżonego rozstrzygnięcia polegającą na zastosowaniu – w oparciu o art. 60 § 5 k.k. – warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej w punkcie 63 wyroku kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby lat 10.

Uzasadniając tak podjętą przez sąd apelacyjny decyzję wskazać należy, iż – co prawda – rację ma sąd pierwszej instancji, wskazując, iż oskarżony S. Ł. (1) działał w sposób wyrachowany, bezwzględny, uciekając się niejednokrotnie do stosowania przemocy fizycznej, to jednak fakt, iż przyznał się on do popełnienia zarzuconych mu czynów przestępczych, podjął współpracę z organami ścigania, nie był uprzednio karany, wyraził krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw, okazując w zasadzie jako jedyny spośród wszystkich oskarżonych w niniejszej sprawie pełną skruchę prowadzi do wniosku, iż S. Ł. (1) zasłużył na zastosowanie względem niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności statuowanej w art. 60 § 5 k.k. Podkreślić należy, iż wszystkie wymienione okoliczności łagodzące, a także ta, iż w/wym. oskarżony posiada pozytywną opinię z miejsca zamieszkania, prowadzi ustabilizowany tryb życia, podjął zatrudnienie i ukończył szkołę zostały dostrzeżone przez sąd orzekający w pierwszej instancji, który de facto sformułował samodzielnie pozytywną prognozę kryminologiczną w stosunku do S. Ł. (1). Niemniej jednak sąd meriti, choć stosował do tego oskarżonego instytucję z art. 60 § 3 k.k., to błędnie uznał, iż nie zasłużył on na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, oceniając, iż instytucja ta nie daje gwarancji spełnienia w stosunku do oskarżonego celów zapobiegawczych kary, jakim jest zapobieżenie w przyszłości powrotowi do przestępstwa. Sąd apelacyjny stoi jednakże na stanowisku, iż powyższa pozytywna prognoza kryminologiczna, w połączeniu z faktem, iż oskarżony Ł. podjął współpracę z organami ścigania, konsekwentnie wyjaśniając, co do przebiegu poszczególnych czynów, stanowiąc tym samym bardzo cenne źródło dowodowe w niniejszej sprawie, a także okazaną przez niego skruchą, prowadzą do wniosku, iż zasłużył on na zastosowanie względem niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności w oparciu o przepis art. 60 § 5 k.k., zaś długi, bo aż dziesięcioletni, okres próby będzie dostatecznym instrumentem w zakresie prewencji indywidualnej.

Ustosunkowując się natomiast do pozostałych zarzutów w zakresie kary podniesionych w pozostałych środkach zaskarżenia, wskazać należy, iż:

Obrońca oskarżonego R. S. (1) podniósł, iż sąd wymierzając mu karę łączną w rozmiarze 7 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 350 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda, nie zastosował w stosunku do oskarżonego – biorąc pod uwagę szereg okoliczności łagodzących – zasady absorpcji przy łączeniu kar, która doprowadziłaby do wymierzenia mu kary w mniejszym wymiarze, wskazał nadto, iż sąd nie wziął pod uwagę przy wymiarze kary młodego wieku sprawcy, wcześniejszej niekaralności oraz faktu, iż nie używał on przemocy. Tymczasem sąd pierwszej instancji, orzekając o karze w stosunku do oskarżonego R. S. (1), miał na względzie to, iż nie pełnił on roli pierwszoplanowej w inkryminowanych zdarzeniach, nie używał przemocy, zaś w dacie popełnienia czynów nie był wcześniej karany – wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego te okoliczności zostały zauważone przez sąd meriti. Sąd okręgowy podkreślił przy tym, iż kierując się faktem, iż oskarżony dopuścił się szeregu przestępstw na szkodę różnych pokrzywdzonych, wymierzając karę łączną kierował się zasadą asperacji, rozważając jednocześnie, dlaczego nie uwzględnił postulatu prokuratora, by wymierzyć mu karę łączną w rozmiarze 10 lat pozbawienia wolności. Jednocześnie zauważyć należy, że akurat młody wiek sprawcy nie może stanowić okoliczności przemawiającej za złagodzeniem wymiaru kary oskarżonemu R. S. (1). Jak się bowiem podnosi w orzecznictwie młody wiek sprawcy „nie uzasadnia automatycznie pobłażliwości wobec niego, bo priorytetem jest nadal sprawiedliwość kary” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 04 września 2013 roku, sygn. akt II AKa 136/13, opubl. KZS 2013/10/49). Biorąc pod uwagę rzetelnie i właściwie uzasadnione stanowisko sądu okręgowego w zakresie wymierzonej oskarżonemu R. S. (1) kary pozbawienia wolności uznać należało, iż wymierzona kara łączna nie nosi znamion kary rażąco niewspółmiernie surowej w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Obrońcy oskarżonego P. M. podnieśli, iż orzeczona wobec wskazanego oskarżonego kara pozbawienia wolności jest wynikiem orzeczenia rażąco niewspółmiernych do stopnia winy oraz zaangażowania oskarżonego w popełnienie poszczególnych przestępstw kar jednostkowych, a także, iż sąd nie zastosował w stosunku do P. M. – przy wymiarze kary łącznej – zasady pełnej absorpcji, której zastosowanie uzasadnia – zdaniem obrońców – fakt, iż od czasu popełnienia zarzuconych oskarżonemu czynów minęło osiem lat, a postawa P. M. w tym czasie uległa całkowitej zmianie: rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, ustatkował się, podjął leczenie, podjął naukę, a także zerwał związki ze środowiskiem przestępczym. Obrońca oskarżonego A. B. (1) i oskarżonego K. Ł. (1) podniósł zaś, iż orzeczona wobec wskazanych oskarżonych kara pozbawienia wolności jest wynikiem orzeczenia rażąco niewspółmiernych do stopnia winy oraz ich zaangażowania w popełnienie poszczególnych przestępstw kar jednostkowych, a także, iż sąd nie zastosował w stosunku do nich – przy wymiarze kary łącznej – zasady pełnej absorpcji.

Odnosząc się do tak sformułowanych zarzutów w zakresie surowości orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności w pierwszej kolejności wyraźnie podkreślić należy – za sądem okręgowym – iż fakt znacznego upływu czasu od inkryminowanych zdarzeń, a zatem i naturalne, wynikające z rozwoju psychofizycznego i psychospołecznego zmiany, jakie zaszły w postępowaniu oskarżonych nie mogą umniejszać wagi poprzednio popełnionych przez nich czynów, zwłaszcza, że nacechowane były on brutalnością i bezwzględnością oraz nakierowaniem jedynie na osiągnięcie korzyści majątkowej. Analiza pisemnych motywów skarżonego rozstrzygnięcia prowadzi do wniosku, iż ferując orzeczenie w zakresie kary sąd pierwszej instancji miał w polu widzenia wszystkie okoliczności istotne dla jej wymiaru, zarówno te o charakterze obciążającym, jak i te o charakterze łagodzącym, a mianowicie o korzystnej dla oskarżonych wymowie, które jednocześnie prawidłowo uwzględnił i nadał im właściwą rangę.

P. M. nie tylko dopuścił się aż 26 przestępstw, ale także objął po śmierci D. S. (2) funkcję kierowniczą w zorganizowanej grupie przestępczej – stając się tym samym inicjatorem lub głównym dowodzącym (planującym i rozdzielającym role) wielu popełnionych czynów przestępczych, objętych aktami oskarżenia w niniejszej sprawie. Wskazany oskarżony był osobą głęboko zdemoralizowaną, wcześniej karaną, która uczyniła sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu. Sąd okręgowy – wymierzając P. M. karę za popełnione przestępstwa – miał na względzie, iż aktualny w dniu orzekania wywiad środowiskowy wskazywał na prawidłowe funkcjonowanie oskarżonego w swoim miejscu zamieszkania – jednakże słusznie sąd ten zaznaczył, iż wyniki tego wywiadu nie mogą przyćmić karygodności jego czynów, a fakt nieokazania jakiejkolwiek skruchy dodatkowo świadczy o tym, iż postawa P. M. nie uległa radykalnej zmianie. Przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności sąd pierwszej instancji kierował się zasadą asperacji – mając na względzie powyższe okoliczności przemawiające w znacznej mierze na niekorzyść oskarżonego P. M.. Fakt, iż przypisane oskarżonemu przestępstwa popełnione zostały na szkodę różnych pokrzywdzonych, wszystkie skierowane były przeciwko mieniu, zaś działanie oskarżonego nastawione było na osiąganie konkretnych korzyści majątkowych, które zostały przez oskarżonego odniesione, czyni stanowisko sądu meriti o braku podstaw do wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności w niższym rozmiarze całkowicie prawidłowym i uzasadnionym.

A. B. (1) dopuścił się 19 czynów, zaś jego zachowanie tempore criminis nacechowane było znaczną brutalnością i bezwzględnością. Jedyną okolicznością przemawiającą na korzyść tego oskarżonego – jak słusznie zauważył sąd pierwszej instancji – jest pozytywny wynik przeprowadzonego w trakcie postępowania sądowego wywiadu środowiskowego. Podobnie jak oskarżony P. M., również oskarżony A. B. (1) nie okazał jakiejkolwiek skruchy, nadto jego zachowanie nastawione było jedynie na osiągnięcie korzyści majątkowych, był również wcześniej karany. Podobnie jak w przypadku oskarżonego P. M. słusznym w ocenie sądu apelacyjnego było zastosowanie przez sąd okręgowy zasady asperacji przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności.

K. Ł. (1) popełnił natomiast 15 przestępstw i jak słusznie zauważył sąd meriti – w oparciu o prawidłowo ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie – oskarżony ten był lojalnym członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, biorącym czynny udział w jej działaniach i mającym pełną świadomość, co do jej zbrojnego charakteru. W końcu podkreślić należy, iż to K. Ł. (1) był jednym ze sprawców, którzy posługując się umundurowaniem policyjnym zatrzymywali kierowców tirów i stosując wobec nich przemoc fizyczną, dokonywali rozbojów. Prawidłowo sąd pierwszej instancji wskazał, iż – pomimo jedynej okoliczności łagodzącej w postaci pozytywnych wyników wywiadu środowiskowego – brak jest podstaw do sporządzenia pozytywnej prognozy kryminologicznej w przypadku oskarżonego K. Ł. (1). Z podobnych powodów jak w przypadku oskarżonego P. M. oraz A. B. (1) (co do których zarzuty apelacyjne w tym zakresie są niemal jednobrzmiące) – również w przypadku oskarżonego K. Ł. (1) decyzja sądu pierwszej instancji o zastosowaniu zasady aspiracji przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności jest w pełni prawidłowa i słuszna.

Obrońca oskarżonego P. P. (1) podniósł, iż rażąca niewspółmierność orzeczonej przez sąd pierwszej instancji kary przejawia się w niezastosowaniu w stosunku do wskazanego oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary wynikającego z art. 60 § 3 k.k. Wskazać należy, iż wskazany zarzut jest chybiony. W ocenie sądu apelacyjnego stanowisko sądu okręgowego, zgodnie z którym brak jest w niniejszej sprawie podstaw dla zastosowania wobec oskarżonego P. P. (1) dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia orzeczonych kar, przewidzianego w art. 60 § 3 k.k., jest słuszne. Sąd ten wskazał bowiem, iż w/wym. oskarżony złożył swoje wyjaśnienia późno – bo dopiero po wpłynięciu aktu oskarżenia do sądu, a więc w czasie, kiedy miał już możliwość zapoznania się z obciążającymi go dowodami, jego wyjaśnienia zatem nie wnosiły niczego nowego do sprawy, nadto minimalizował swój udział w poszczególnych czynach, a także treścią swoich zeznań zmierzał do uchronienia oskarżonego L. W. oraz oskarżonego O. D. od ponoszenia odpowiedzialności karnej za przypisane im czyny. Wskazać należy, iż takie rozważania sądu meriti zasługują na pełną aprobatę sądu odwoławczego.

Mając powyższe rozważania na względzie wskazać należy, iż w przypadku oskarżonych: R. S. (1), P. M., A. B. (1), K. Ł. (1) oraz P. P. (1) wymierzone tym oskarżonym kary łączne nie noszą znamion kar rażąco niewspółmiernie surowych w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. i z tego względu nie podlegają zmianie przez sąd apelacyjny.

Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny w Łodzi uznał wniesione na korzyść oskarżonych J. W. (1), R. S. (1), A. R. (1), A. F. (2), P. M., P. P. (1), A. B. (1), K. Ł. (1), O. D., A. G. oraz L. W. środki odwoławcze za bezzasadne w stopniu oczywistym i związku z tym na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, zaś uznając apelację wniesioną na korzyść S. Ł. (1) za zasadną, na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 60 § 5 k.k. warunkowo zawiesił wobec w/wym. oskarżonego wymierzoną mu w punkcie 63 zaskarżonego wyroku karę łączną pozbawienia wolności na okres próby lat 10.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu przed sądem apelacyjnym orzeczono na podstawie § 2, § 14 ust. 2 pkt 5 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Sąd Apelacyjny w Łodzi zasądził na rzecz:

- adw. K. P. kwotę 1505 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu J. W. (1) oraz oskarżonemu A. G. z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym;

- adw. J. R. (1) kwotę 1476 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. R. (1) oraz oskarżonemu S. Ł. (1) z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym;

- adw. J. T. kwotę 738 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. F. (2) z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym;

- adw. M. H. kwotę 2214 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M., oskarżonemu A. B. (1) oraz oskarżonemu K. Ł. (1) z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym;

- adw. Z. J. kwotę 738 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. P. (1) z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym;

- adw. E. D. (1) kwotę 738 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu O. D. z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym;

- adw. G. W. kwotę 738 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu L. W. z urzędu w postępowaniu przed sądem odwoławczym.

W przedmiocie kosztów sądowych Sąd Apelacyjny w Łodzi orzekł w sposób następujący:

1. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych J. W. (1) oraz A. R. (1) od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla w/wym. oskarżonych zbyt uciążliwe ze względu na ich aktualną sytuację osobistą i majątkową;

2. na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonych: R. S. (1), A. F. (2), P. M., A. B. (1), P. P. (1) K. Ł. (1), O. D., A. G. oraz L. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze;

3. na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. kosztami postępowania odwoławczego w zakresie apelacji obrońcy oskarżonego S. Ł. (1) obciążył Skarb Państwa.

II AKa 244/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE