Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 września 2013 roku wydanym w sprawie
o sygn. akt II Ns 614/12 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1.  ustalił, iż w skład spadku po R. C. wchodzi odrębna własność lokalu mieszkalnego nr (...) położnego w L. przy ulicy (...), wraz z udziałem we współwłasności związanym z własnością lokalu w części budynku i innych urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz wraz z udziałem we współużytkowaniu wieczystym gruntu, dla którego Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą (...), o wartości 129.600 zł.;

2.  dokonał działu spadku po R. C. w ten sposób, że nieruchomość opisaną w pkt 1. przyznał na własność M. C.;

3.  zasądził od M. C. na rzecz P. C. kwotę 31.628,87 zł. tytułem spłaty płatną w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia;

4.  zasądził od M. C. na rzecz A. C. kwotę 15.841,44 zł. tytułem spłaty płatną w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia;

5.  zasądził od M. C. na rzecz H. C. kwotę 15.841,44 zł. tytułem spłaty płatną w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia;

6.  przyznał i wypłacił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz adw. J. I. kwotę 4.428 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu;

7.  przyznał i wypłacił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz adw. M. W. kwotę 4.428 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu;

8.  przyznał i wypłacił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika P. C. wynagrodzenie w kwocie 900 zł.;

9.  nakazał ściągnąć od P. C. z roszczenia zasądzonego w pkt 3 na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 864,47 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

10.  nakazał ściągnąć od A. C. z roszczenia zasądzonego w pkt 4 na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 432,23 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

11.  nakazał ściągnąć od H. C. z roszczenia zasądzonego w pkt 5 na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Lodzi kwotę 432,23 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

12.  nie obciążył wnioskodawcy obowiązkiem uiszczenia kosztów sądowych;

13.  ustalił wartość przedmiotu działu na kwotę 129.600 zł.

Apelację od powyższego postanowienia złożył pełnomocnik wnioskodawcy, w której zaskarżył postanowienie w części, to jest w zakresie punktu 2, 3, 4 i 5. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania cywilnego, mającego wpływ na wynik sprawy, to jest:

1.  naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez dowolną i swobodną ocenę materiału dowodowego polegającą na:

a)  niedostatecznym rozważeniu oświadczenia woli J. C. zawartego w treści aktu notarialnego. Wskazano, iż Sąd rozpoznając sprawę nie dostrzegł, że stanowi on wyraz uzewnętrznionej woli przekazania M. C. w całości udziału w lokalu stanowiącym spadek po ich matce,

b)  nie uwzględnieniu dowodów, że wnioskodawca poniósł znaczne koszty na utrzymanie mieszkania, w tym koszty jego wykupu, które powinny być rozliczone z wysokością spłat, a w efekcie doprowadziłoby to niezasądzania spłat na rzecz uczestników,

2.  naruszenie art. 227 k.p.c., art. 232 k.p.c. i art. 217 § 1 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodu z zeznań wnioskowanego świadka T. P. (1) na podawane przez uczestnika okoliczności.

W oparciu o powyższe pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie pkt 3, 4, i 5 tegoż orzeczenia. Złożył również wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa na swoją rzecz kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu za postępowanie przed Sądem II instancji oświadczając, iż koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

Pismem z dnia 17 grudnia 2013 roku pełnomocnik wnioskodawcy oświadczył, iż zaskarża przedmiotowe postanowienie w części, w zakresie pkt 3, 4 i 5.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oparł swoje rozstrzygnięcie
na następujących ustaleniach faktycznych:

W dniu 8 lutego 1994 roku zmarła R. C.. Spadek po niej na podstawie ustawy nabyli synowie J. C. i M. C. po ½ części spadku każdy z nich. R. C. przysługiwało prawo własności samodzielnego lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...), dla którego to prawa w Sądzie Rejonowym dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi prowadzona jest księga wieczysta numer (...). (...). W dniu 18 kwietnia 2002 roku J. C. udzielił pełnomocnictwa M. C. w formie aktu notarialnego. W treści pełnomocnika wskazano, iż wnioskodawca został upoważniony do zbycia udziału J. C. wynoszącego ½ części w nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny numer (...) znajdujący się na pierwszym piętrze budynku położonego w Ł. przy ulicy (...) , objęty księgą wieczystą Kw nr (...) prowadzoną w Sądzie Rejonowym w Łodzi. Nadto wnioskodawca został upoważniony do dokonania zbycia przedmiotowego udziału w powyższej nieruchomości lokalowej pod dowolnym tytułem prawnym na rzecz osób przez siebie ustalonych i na dowolnych warunkach. Pełnomocnik upoważniony został również do przeniesienia tego udziału według swego uznania na samego siebie lub na siebie i osoby sobie bliskie. Wskazano również, że pełnomocnik jest upoważniony w zakresie tego pełnomocnictwa do przeprowadzenia sprawy o dział spadku po R. C., na warunkach przez siebie ustalonych, bez jakichkolwiek spłat na rzecz J. C.. Ponadto jest upoważniony do zarządu i administrowania nieruchomością lokalową, włącznie z prawem wynajmowania mieszkania na rzecz osób i na warunkach przez siebie ustalonych. Jest upoważniony do występowania w sprawach objętych pełnomocnictwem przed różnymi osobami, urzędami, sądami, bankami, i gdziekolwiek gdzie zajdzie tego potrzeba oraz do składania w imieniu Stawającego wszelkich niezbędnych oświadczeń. J. C. zmarł w dniu 12 czerwca 2002 roku zaś spadek po nim nabyli na podstawie ustawy nabyli syn P. C. w ½ części oraz wnuczki A. C. i H. C. po ¼ części spadku każda z nich z dobrodziejstwem inwentarza. Wartość prawa do przedmiotowego lokalu wynosi 129.600 złotych. Wnioskodawca ma klucze do tegoż lokalu od sierpnia 2010 roku i wyłącznie włada tym lokalem. Za życia, spadkodawczyni podnajmowała część lokalu. Po jej śmierci nadal lokal był wynajmowany. Najemca ponosił koszty eksploatacyjne do sierpnia 2010 roku. Nie płacił czynszu. Wnioskodawca poniósł koszty opisane w załączniku do pisma z 23 stycznia 2013 roku, począwszy od września 2010 roku. Koszty paliwa samochodu wyliczone w tym piśmie obejmują koszty dojazdu od miejsca zamieszkania wnioskodawcy do mieszkania przy Sukienniczej celem dbania o mieszkanie, pobierania czynszu najmu. Są tam uwzględnione również częściowe koszty do Administracji. W rubryce „miesięczny czynsz za niewynajęte mieszkanie” jest umieszczona kwota kosztów eksploatacji za okres, kiedy mieszkanie nie było wynajmowane. W roku 2010 mieszkanie nie było wynajmowane miesiąc, tak jak w roku 2011, 2012 i 2013. Najemcy płacili opłaty związane z mieszkaniem plus czynsz. Wnioskodawca określił wysokość wynagrodzenia za administrowanie na podstawie rozmów z administratorem. Uiszczał podatek od dochodów z najmu w wysokości 8,5 %. Poniósł koszty ogłoszeń dotyczących poszukiwania najemców. Kwota 3248 złotych wskazana w opłatach i rachunkach dotyczy zarówno okresu, kiedy mieszkanie było wynajmowane jak i niewynajmowane. Mieszkanie było wykupione w latach 70- tych za pieniądze wnioskodawcy i jego małżonki za kwotę 52.882 starych złotych. Wnioskodawca otrzymuje emeryturę w wysokości 1.400 złotych. Pozostaje we wspólności z żoną, której emerytura wynosi 1.000 złotych. Koszty utrzymania mieszkania są wyższe stosunku do tych o których pisał składając wniosek o zwolnienie od kosztów. Wnioskodawca leczy na serce, nadciśnienie, kręgosłup, miał raka tarczycy, cierpi na prostatę. Przeszedł operację, ale istnieje ryzyko kolejnej. Ostatnio na leki wydał 70 złotych, czasami wydaje więcej, czasami mniej . Wnioskodawcę obciąża jeszcze 25 tysięcy złotych kredytu, rata miesięczna to 1100 złotych. Wnioskodawca nie ma nikogo na utrzymaniu. Żona wnioskodawcy powinna wydawać na leki 1500 złotych. Razem wydają na leki około 70 złotych. Żona wnioskodawcy choruje na serce, kręgosłup, ma osteoporozę. Wnioskodawca nie ma żadnych oszczędności. W okresie niewynajmowania lokalu w latach 2010-2013 wnioskodawca poniósł koszty opłat eksploatacyjnych w wysokości 1.335 złotych. Nadto poczynił szereg nakładów rzeczowych na lokal w postaci poniesienia kosztów naprawy kanalizacji, wymiany rur kanalizacyjnych i zlewozmywaka, naprawy odpływu wanny i spłuczki w sumie na kwotę 400 złotych. Nadto wymienił zawór przed wodomierzem za kwotę 64,20 złotych, zamek za kwotę 29,50 złotych, klamkę za kwotę 19 złotych, okucie za kwotę 22 złote. M. C. podniósł koszty podatku od nieruchomości w kwocie 43 złote, opłatę do (...) w kwocie 41,56 złotych, koszty energii elektrycznej w kwocie 869,46 złotych oraz koszty gazu w kwocie 44,86 złotych.

Sąd Rejonowy uzasadniając oddalenie wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka T. P. (2) wskazał, iż wnioskodawca kilkakrotnie w swoich pismach wnosił o przesłuchanie tego świadka. Ostatecznie w toku rozprawy z dnia 17 września 2013 roku pełnomocnik wnioskodawcy oświadczył, że wnosi o przesłuchanie tego świadka na okoliczności wskazane we wniosku ( tj. na okoliczność „potwierdzenia faktów i zachowań poszczególnych osób tak aby Sąd mógł poznać przyczyny i prawdę obiektywną”) oraz istnienia testamentu po J. C., jego treści oraz wskazania osoby, która ten testament przejęła, na okoliczność wskazania nieprawidłowości w opinii sporządzonej na temat P. C. sporządzonej przez organy opieki społecznej. Sąd I instancji wskazał, iż powyższe okoliczności nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy w ramach czynionych rozważań wskazał, iż:

W postępowaniu o dział spadku po R. C. należało ustalić skład spadku po niej oraz aktualną wartość składników tego spadku, jaki stanowiła nieruchomość położona przy ul. (...). Jedynym właścicielem lokalu mieszkalnego była R. C.. W zakresie dotyczącym sposobu dokonania działu spadku uwzględniono wnioskowany sposób, z uwagi na brak sprzeciwu ze strony uczestników. Wobec powyższego przyznano na rzecz wnioskodawcy prawo do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...). Zastosowany sposób podziału pociąga jednak za sobą na podstawie art. 212 § 2 i 3 k.c. konieczność orzeczenia o spłatach wobec tego współwłaściciela, który nie otrzymał żadnego ze składników majątku. Uczestnikom przysługuje spłata pieniężna od wnioskodawcy na podstawie art. 212 § 2 k.c. w zw. z art. 1035 k.c. Skoro łączna wartość aktywów spadku wynosi 129.600 zł, to wnioskodawcy powinien przypaść w wyniku działu spadku przedmiot majątkowy o wartości 64.800 złotych, uczestnikowi P. C. o wartości 32.400 złotych ( (...)), zaś uczestnikom A. C. i H. C. o wartości po 16.200 zł ( 129.600 x 1/8 ). Wnioskodawca wniósł o uwzględnienie nakładów poczynionych na majątek spadkowy oraz faktu, iż koszty wykupienia lokalu zostały pokryte przez wnioskodawcę i jego żonę. Z treści art. 686 k.p.c. wynika, że w toku postępowania działowego sąd rozstrzyga także o istnieniu zapisów, jak również o wzajemnych roszczeniach pomiędzy współspadkobiercami z tytułu posiadania poszczególnych przedmiotów spadkowych, pobranych pożytków i innych przychodów, poczynionych na spadek nakładów i spłaconych długów spadkowych. Brak jest podstaw prawnych do działania w tym zakresie przez sąd z urzędu co oznacza, że uczestnik postępowania formułujący jedno z roszczeń objętych art. 686 k.p.c. powinien wskazać jego treść (tj. w szczególności określić wysokość sumy pieniężnej będącej przedmiotem roszczenia) i podstawę faktyczną, jak również przedstawić dowody dla wykazania prawdziwości twierdzeń stanowiących podstawę faktyczną zgłoszonego roszczenia. Wnioskodawca wniósł o uwzględnienie jako nakładu czynszu za niewynajęte mieszkanie w wysokości 1.335 złotych, kosztów administrowania lub pracy w wysokości 3.350 złotych, kosztów paliwa do samochodu w wysokości 2.860 złotych, podatku od wynajmu w wysokości 1.387 złotych, koszty ogłoszeń w wysokości 226 złotych, opłat i rachunków w wysokości 3.248 złotych. Nadto wskazał koszt wykupu mieszkania na kwotę 52.882 starych złotych. Załączył do akt sprawy paragony, dowody wpłaty i oświadczenia mające dokumentować poniesione nakłady. Nakładem, który należy brać pod uwagę w powyższych rozliczeniach jest kwota uiszczona tytułem opłat eksploatacyjnych w kwocie 1.335 złotych w okresie, w którym nie znajdowała ona pokrycia w kwocie uiszczanej przez najemcę, a ponoszonej przez wnioskodawcę. Nadto uwzględniono kwotę 534,70 złotych tytułem nakładów rzeczowych poniesionych przez wnioskodawcę w postaci naprawy kanalizacji, wymiany rur kanalizacyjnych i zlewozmywaka, naprawy odpływu wanny i spłuczki w sumie na kwotę 400 złotych, wymiany zaworu przed wodomierzem za kwotę 64,20 złotych, zamka za kwotę 29,50 złotych, klamki za kwotę 19 złotych oraz okucia za kwotę 22 złote. Uwzględniono również kwotę 998,80 złotych tytułem udokumentowanych dowodami wpłat opłat w postaci podatku od nieruchomości w kwocie 43 złote, opłatę do (...) w kwocie 41,56 złotych, koszty energii elektrycznej w kwocie 869,46 złotych oraz koszty gazu w kwocie 44,86 złotych. W pozostałym zakresie Sąd I instancji nie rozliczył zgłaszanych nakładów wskazując, iż przede wszystkim wnioskodawca nie wykazał dokładnie co składa się na kwotę wskazaną w swoim zestawieniu pod pozycją opłaty i rachunki (3.248 zł). Wnioskodawca złożył do akt sprawy paragony na następujące przedmioty i usługi: płyta – 27,62, dorobienie klucza 7 zł, odbitka 17,60 zł, pranie dywany chodnika, mycie okien sprzątanie mieszkania 350 zł, pranie dywanu 50 zł, mycie okien 200 zł, wersalka i dywan 300 zł, koszty ogłoszeń, wkrętak 9,90, farba ( nieczytelna kwota). Nie wykazał jednak w żaden sposób, aby zakup tych przedmiotów i usług był związany z nakładami poczynionymi na przedmiotowy lokal. Wnioskodawca nie wykazał również, aby wynagrodzenie za zarząd nieruchomością odpowiadało żądanej kwocie 3350 złotych oraz żądanym kosztom paliwa do samochodu na kwotę 2.860 złotych. W powyższych rozliczeniach Sąd Rejonowy nie uwzględnił również kwoty 1.387 złotych tytułem podatku od wynajmu, kosztów ogłoszeń ma kwotę 226 złotych wskazując, że są to koszty poniesione wyłącznie w związku z wynajmem mieszkania, a zatem nie są związane z nakładami na majątek spadkowy. Wreszcie Sąd I instancji podniósł, iż dokonane przez wnioskodawcę pokrycie kosztów wykupu lokalu nie stanowi nakładu na majątek spadkowy. Tego rodzaju przysporzenie dokonane za życia spadkodawczyni może być rozważane jedynie w kontekście stosunków prawnych pomiędzy wnioskodawcą, jego małżonką i spadkodawczynią. Strona wnioskująca nie wykazała jednak jaką umowę zawarły wówczas strony odnośnie poniesionych kosztów wykupu lokalu. W dalszej części rozważań powołując się na przepis art. 207 k.c. in fine oraz wielkość udziałów przysługujących każdej ze stron postępowania rozliczono nakład na majątek spadkowy w łącznej kwocie 2868,50 złotych uczyniony przez wnioskodawcę. W konsekwencji obniżono spłaty należne uczestnikom i zasądzono od M. C. na rzecz P. C. kwotę 31.682,87 zł, zaś na rzecz A. C. i H. C. kwotę po 15.841,44 zł tytułem spłaty płatną w terminie 12 (dwunastu) miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia.

W ramach rozważań prawnych czynionych w niniejszej sprawie Sąd I instancji odniósł się również co do aktu notarialnego z dnia 18 kwietnia 2002 roku zawierającego oświadczenie J. C.. Wskazał przy tym, iż pełnomocnik wnioskodawcy podniósł, że z uwagi na treść pełnomocnictwa udzielonego przez J. C. żądanie zasądzenia spłaty przez uczestników jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wnioskodawca wielokrotnie podnosił, iż jego zdaniem powyższa czynność prawna przesądza o przejściu prawa „do całości mieszkania”. W ocenie Sądu Rejonowego powyższa czynność zarówno w treści jak i formie stanowi pełnomocnictwo. Treść ta wyraźnie wskazuje na umocowanie wnioskodawcy i upoważnienie go do dokonania szeregu czynności, a nie przeniesienie udziału we współwłasności na wnioskodawcę. Nie jest to darowizna, albowiem umowa darowizny jest czynnością dwustronną, a z uwagi na przedmiot, oświadczenia obydwu stron winny być złożone w formie aktu notarialnego. Powyższa czynność nie stanowi również zwolnienia z długu wnioskodawcy wynikającego z obowiązku spłaty. W treści pełnomocnictwa znalazło się zdanie: „Pełnomocnik jest upoważniony w zakresie tego pełnomocnictwa do przeprowadzenia sprawy o dział spadku po R. C., na warunkach przez siebie ustalonych, bez jakichkolwiek spłat na rzecz J. C.”. Zgodnie z art. 508 k.c. zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Jednak z powyższego zapisu wynika, że sformułowanie „bez jakichkolwiek spłat na rzecz stawającego” jest elementem pełnomocnictwa. Wskazuje na to wyraźnie sformułowanie znajdujące się na początku tego zdania „Pełnomocnik jest upoważniony w zakresie tego pełnomocnictwa…”. Wobec faktu, iż J. C. zmarł pełnomocnictwo na podstawie art. 101 § 2 k.c. wygasło. Sąd I instancji podniósł, iż nie można zasadnie twierdzić, iż treść powyższego pełnomocnictwa przemawia za niezasądzaniem spłaty na rzecz uczestników, a żądanie spłaty stanowi nadużycie prawa i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wskazał przy tym, iż podziela zapatrywania wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2000 roku (I CKN 320/98). W treści tego orzeczenia stwierdzono, iż poza zniesieniem współwłasności gospodarstwa rolnego, w postępowaniu o zniesienie współwłasności i dział (podział) mas majątkowych, do których mają odpowiednie zastosowanie przepisy o zniesieniu współwłasności (art. 1035 k.c., art. 46 k.r.o.), nie jest dopuszczalne, w szczególności na podstawie art. 5 k.c., obniżenie spłaty należnej osobie uprawnionej do jej otrzymania. Nie można przyjąć, że zasady współżycia społecznego mogą uzasadniać pozbawienie spłaty lub dopłaty w całości czy choćby w części. Doszłoby wówczas do pozbawienia substratu majątkowego odpowiadającego prawu własności uczestnika w majątku wspólnym (udziałowi w tym majątku), co godziłoby w prawo własności gwarantowane przez Konstytucję RP. Gwarancji tej nie można przeciwstawić zasad współżycia społecznego i z powołaniem się na nie zniweczyć bądź ograniczyć jej działanie. W dalszej części uzasadnienia powołano przepisy, na podstawie których rozliczono koszty postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlegała oddaleniu.

W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je jako własne.

Odnosząc się do zarzutów apelacji Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd I instancji wskazanych przepisów proceduralnych.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie naruszył zasady zawartej w przepisie art. 233 § 1 k.p.c.. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą dla siebie skutki prawne. Wielokrotnie Sąd Najwyższy wskazywał, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujących się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie, a w szczególności wskazanie jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie zebranych dowodów. Tylko w przypadku gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego i nie uwzględnia jednoznacznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Skarżący nie wskazał w apelacji, z których faktów Sąd I instancji wywiódł nielogiczne wnioski, ani na czym miałoby polegać przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy Sąd I instancji słusznie uznał, iż brak jest podstaw do ustalenia, że oświadczenie J. C. zawarte w akcie notarialnym z dnia 18 kwietnia 2002 roku zwalnia wnioskodawcę od rozliczenia się z uczestnikami niniejszego postępowania w ramach działu spadku po R. C.. Sąd Rejonowy wszechstronnie ocenił oświadczenie J. C. złożone przed notariuszem, a zawarte w przedmiotowym akcie notarialnym. Sąd Okręgowy potwierdza słuszność tych rozważań. Zarzut apelacji w tym zakresie nie wskazuje na czym miałoby polegać uchybienie Sądu I instancji, który oceniając charakter przedmiotowego aktu notarialnego doszedł do przekonania, że oświadczenie J. C. zawarte w spornym dokumencie nie przeniosło na wnioskodawcę udziału w prawie współwłasności lokalu jaki mu przysługiwał, tudzież w inny sposób zwolniło wnioskodawcę z obowiązku spłaty uczestników postępowania. W tym miejscu zauważyć należy wewnętrzną sprzeczność stanowiska wnioskodawcy, który z jednej strony z przedmiotowego aktu notarialnego chce wywieść określone przez siebie skutki, a z drugiej strony powołuje okoliczności wykazujące nieprawidłowości w jego sporządzeniu. W ocenie Sądu Okręgowego przepis art. 233 k.p.c. nie został również naruszony przez Sąd I instancji rozpoznający niniejszą sprawę przy ocenie kwestii nakładów zgłoszonych przez wnioskodawcę. Sąd Rejonowy odniósł się do poszczególnych nakładów w sposób szczegółowy i skrupulatny. Każda pozycja zgłoszonych nakładów z powołaniem obowiązujących przepisów prawa została omówiona wnikliwie. Sąd Okręgowy podziela w pełni te rozważania, również co do nakładu w postaci przekazania spadkodawczyni środków na „wykup mieszkania”. Okoliczność przekazania przez wnioskodawcę i jego żonę środków pieniężnych spadkodawczyni, która następnie przeznaczyła je na ten cel, automatycznie nie może prowadzić do uznania, że świadczenia to ma charakter nakładu na majątek spadkowy. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji strona wnioskująca nie wykazała z jakiego tytułu środki te przekazała, czy, a jeżeli tak jaką umowę zawarto ze spadkodawczynią. Wreszcie podnieść należy, iż zarzut apelacji w tej części (pkt I b) jest nieprecyzyjny, albowiem apelujący nie wskazał, których dowodów Sąd nie uwzględnił przy tym rozliczeniu.

Również zarzut zawarty w pkt I c) apelacji, a dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 227 k.p.c., art. 232 k.p.c. i 217 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka T. P. (1) jest chybiony. Okoliczności na jakie miał zeznawać ten świadek, a mianowicie na okoliczność istnienia ewentualnego testamentu oraz co do opinii dotyczącej P. C. sporządzonej przez organy opieki społecznej, są prawnie indyferentne w niniejszej sprawie, a z normy art. 227 k.p.c. wprost wynika, że przedmiotem dowodu są jedynie fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.

Z tych wszystkich względów Sąd oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c..

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 postanowienia zapadło w oparciu o § 19 i § 20 w zw. z § 13 oraz § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 461).