Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2014 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku A. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji odwołującej A. J.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 15 lutego 2013 r. sygn. akt VIII U 3286/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lipca 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił wnioskodawczyni A. J. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy, jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołał art. 5, 12, 14, 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.). Podstawą wydania zaskarżonej decyzji było orzeczenie Komisji Lekarskiej pozwanego z dnia 12 lipca 2012 roku stwierdzające u wnioskodawczyni zdolność do pracy.

Od powyższej decyzji w ustawowym trybie i terminie odwołała się wnioskodawczyni, wnosząc o zbadanie przez sąd.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 15 lutego 2013r. Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział VIII Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. VIII U 3286/12 oddalił wniesione odwołanie.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Odwołująca A. J. urodziła się w dniu (...). Ma wykształcenie średnie techniczne (technik rolnik), nie pracowała w zawodzie, pracowała jako inspektor w (...) i kelnerka, a ostatnio jako inspektor w banku.

Od 1988 roku odwołująca pozostaje pod opieką psychiatryczną, początkowo rozpoznano u odwołującej zaburzenia nerwicowe i depresyjne nawracające, a ostatnio łagodne zaburzenia procesów poznawczych.

W okresie od 11 września 1996 roku do 26 września 1996 roku odwołująca została poddana operacji palucha koślawego. W dniu 6 listopada 1996 roku, podczas badania przed kolejną operacją mającą na celu usunięcie drutów K., u odwołującej wyhodowano gronkowca koagulazo dodatniego (...), który spowodował u odwołującej ograniczenie ruchów w stawie i deformację części stopy skutkującą zaburzeniami chodu. W związku z powyższym odwołująca po opuszczeniu szpitala była leczona ambulatoryjnie chirurgicznie i przebywała na zasiłku chorobowym.

W okresie od 7 czerwca 1997 roku do 1 czerwca 1998 roku A. J. miała przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego na mocy decyzji z dnia 26 czerwca 1998 roku odwołująca uzyskała prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 czerwca 2000 roku, którą pobierała ostatecznie do dnia 30 listopada 2009 roku.

Decyzją z dnia 16 marca 2010 roku organ rentowy odmówił A. J. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11 marca 2010 roku, która stwierdziła zdolność odwołującej do pracy. Wyrokiem z dnia 26 maja 2011 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział VIII Ubezpieczeń Społecznych w sprawie VIII U 820/10 oddalił odwołanie A. J. od powyższej decyzji.

W międzyczasie, od dnia 5 kwietnia 2000 roku do dnia 27 kwietnia 2000 roku, A. J. była hospitalizowana kardiologicznie z rozpoznaniem nadciśnienia tętniczego i dusznicy bolesnej. W 2000 roku rozpoznano u odwołującej zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego i anemię. Od dnia 6 października 2001 roku do dnia 7 października 2001 roku z powodu nieprawidłowych krwawień miesięcznych i niedokrwistości przebywała na oddziale położniczo – ginekologicznym, a w okresie od 8 października 2001 roku do dnia 19 października 2001 roku na oddziale chorób wewnętrznych. Także od dnia 2 kwietnia 2003 roku do dnia 9 kwietnia 2003 roku A. J. przebywała na oddziale chorób wewnętrznych.

W 2008 roku odwołująca została poddana operacji żylaków lewej kończyny dolnej. A. J. pozostaje pod opieką chirurgiczną w związku z dolegliwościami żył kończyn dolnych.

Odwołująca pozostaje również pod opieką okulistyczną z rozpoznaniem jaskry obu oczu astygmatyzmu krótkowzrocznego.

W okresie od dnia 3 września 2010 roku do 4 września 2010 roku A. J. była hospitalizowana z przyczyn ginekologicznych przerostu błony śluzowej jamy macicy, obfitych miesiączek, małych mięśniaków macicy. W dniu 3 września 2010 roku odwołującą poddano zabiegowi łyżeczkowania.

W dniu 19 kwietnia 2012 roku rozpoznano u odwołującej osobowość histrioniczną. Aktualnie pozostaje również pod opieką lekarza rodzinnego, leczy się w poradni ortopedycznej i neurologicznej. W dniu 31 maja 2012 roku została poddana badaniu eeg.

Orzeczeniem (...) Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 12 września 2000 roku odwołująca została zaliczona do osób niepełnosprawnych w lekkim stopniu na okres do dnia 30 września 2002 roku, przyjęto, że ustalony stopień niepełnosprawności odwołującej datuje się od 27 lipca 2000 roku, a samej daty powstania niepełnosprawności nie można ustalić.

Kolejnym orzeczeniem z dnia 7 kwietnia 2010 roku odwołująca została zaliczona do lekkiego stopnia niepełnosprawności na okres do dnia 30 kwietnia 2013 roku. Jednocześnie stwierdzono, że niepełnosprawność istnieje od 1999 roku, a ustalony stopień niepełnosprawności trwa nadal od 2002 roku.

Od dnia 11 stycznia 2010 roku A. J. jest zarejestrowana w (...) Urzędzie Pracy w S., jako osoba bezrobotna. W okresie od dnia 19 stycznia 2010 roku do 18 lipca 2010 roku pobierała zasiłek dla bezrobotnych.

W dniu 25 kwietnia 2012 roku odwołująca wniosła o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sporną decyzją organ rentowy odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy opierając się na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 12 lipca 2012 roku.

U A. J. występuje przepuklina pachwinowa prawostronna wolna, prawidłowy stan po operacji żylaków lewej kończyny dolnej, guzki krwawnicze odbytnicy, nadciśnienie tętnicze i dławica piersiowa. U odwołującej występują zaburzenia nerwicowe.

Z przyczyn chirurgicznych odwołująca nie była i nie jest niezdolna do pracy. Przepuklina pachwinowa jest łatwa do wyleczenia w ramach czasowej niezdolności do pracy.

Również z przyczyn psychiatrycznych A. J. nie jest niezdolna do pracy. Odwołująca wykazuje sprawność psychiczną, nie ujawnia ostrych zaburzeń psychicznych w sferze emocjonalnej i poznawczej ani deficytów psychicznych w tym zakresie. Także występujące u odwołującej osobowość i zaburzenia nerwicowe nie skutkują niezdolnością odwołującej do pracy. Zaburzenia nerwicowe maja charakter czynnościowy (psychogenny) i stanowią emocjonalny sposób reakcji na sprawy życiowe.

Także z przyczyn okulistycznych odwołująca nie jest osobą niezdolną do pracy. A. J. posiada w okularach prawidłową ostrość wzroku do dali i bliży, a zwężenie pola widzenia nie ogranicza zdolności do wykonywania pracy biurowej.

A. J. nie jest niezdolna do pracy także z przyczyn kardiologicznych. Wprawdzie występuje u niej nadciśnienie tętnicze, ale jest skutecznie leczona terapią hipotensyjną. Objawy dławicy piersiowej są stabilne. Brak obiektywnych cech choroby niedokrwiennej serca.

Także stan ortopedyczny i neurologiczny odwołującej nie powoduje jej niezdolności do pracy. Odwołująca jest sprawna ruchowo w zadowalającym stopniu, brak klinicznych wykładników dysfunkcji kręgosłupa i stawów obwodowych, nie występują objawy korzeniowe ani ubytkowe neurologiczne.

Mając tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie A. J. nie zasługiwało na uwzględnienie. U podstaw tego rozstrzygnięcia legła opinia zespołu biegłych specjalistów z dziedzin adekwatnych do schorzeń zgłaszanych przez odwołującą. Sąd wskazał, że mimo zarzutów odwołującej, sporządzona na potrzeby postępowania opinia biegłych jest miarodajna dla ustalenia czy pozwany organ rentowy prawidłowo ocenił stan zdrowia odwołującej pod kątem niezdolności do pracy w aspekcie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Biegli odnieśli się do wszystkich dolegliwości odwołującej i przekonywująco przedstawili argumentację uzasadniającą wyniki opinii wydanej przy uwzględnieniu zgłaszanych przez odwołującą schorzeń. W rezultacie Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania oceny stanu zdrowia A. J..

Jako podstawy rozstrzygnięcia w sprawie Sąd Okręgowy przywołał treść następujących przepisów: art. 12 ust. 1 i 3, art. 13, art. 57, art. 58 ust. 1 pkt 5), art. 59 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm. – t.j.). Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie bezspornym pozostawało, iż odwołująca udowodniła wymagany okres składkowy i nieskładkowy, przy czym wobec faktu, iż ostatnim okresem ubezpieczenia odwołującej był okres pobierania przez nią zasiłku dla bezrobotnych do dnia 18 lipca 2010 roku, dla przyznania prawa do renty niezbędne było wykazanie przez A. J. istnienia przynajmniej częściowej niezdolności do pracy jeszcze przed dniem 19 stycznia 2012 roku. Zatem rzeczą Sądu pozostawało ustalenie, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, czy odwołująca ma naruszoną sprawność organizmu w stopniu powodującym całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy i czy rokuje odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (czy jest całkowicie niezdolna do pracy) lub też, czy odwołująca w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji, a jeżeli tak to, na jaki okres.

Sąd Okręgowy stwierdził, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym dokumentacja medyczna oraz opinia biegłych sądowych: internisty okulisty, chirurga, neurologa, ortopedy, chirurga i psychiatry wskazuje, iż występujące u odwołującej schorzenia nie skutkują ani całkowitą ani częściową niezdolnością do pracy. Oznacza to, że A. J. nie jest osobą niezdolna do pracy ani całkowicie, ani częściowo.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c. oraz wskazanych przepisów prawa materialnego Sąd Okręgowy oddalił odwołanie A. J..

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła A. J..

Zaskarżając wyrok w całości wskazała, iż wnosi o jego zmianę poprzez przyznanie jej prawa do renty, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji z uwzględnieniem rozpoznania nowej choroby opisywanej symbolem G54 (zaburzenia korzeni i splotów nerwowych).

Uzasadniając swoją apelację, A. J. wskazała, iż w trakcie postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji, Sąd nie uwzględnił następujących okoliczności:

- nie odniósł się do wniesionych przez nią zastrzeżeń do opinii lekarskich sporządzonych przez biegłych sądowych z dnia 22.10.2012 r. i 25.10.2012r.;

- nie ustosunkowania się do treści zaświadczenia z dnia 21.01.2013r. wydanego przez Urząd Pracy, potwierdzającego przebywanie na półrocznym zwolnieniu lekarskim;

- nie uwzględnił w swoich rozważaniach treści opinii biegłych z dnia 18.01.2001 r. gdzie biegli uznali, że jest ona osobą niezdolną do pracy;

- nie uwzględnił treści wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu Wydział I Cywilny, który: „stwierdził ograniczenie ruchów w stawie w następstwie degeneracji jaka się dokonała na skutek operacji”;

- nie uwzględnił istniejących u niej schorzeń, przede wszystkim nerwicy i depresji, które utrudniają jej funkcjonowanie w życiu codziennym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Sąd Apelacyjny stwierdza, że zarzuty apelacji są bezzasadne, a zatem podlegają oddaleniu.

Sąd I instancji prawidłowo i wyczerpująco przeprowadził postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny w pełni przychyla się do powyższych ustaleń oraz do dokonanej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonego materiału dowodowego, przyjmując je za własne, bez konieczności ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998r., sygn. akt I PKN 339/98, OSNAPiUS 1998/24/776, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2000r., sygn. akt I CKN 356/98, Lex nr 50863).

Sąd Apelacyjny podkreśla, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń zarówno roszczenia ubezpieczonego, jak i możliwości rozstrzygnięć sądu ograniczone są kontrolnym charakterem postępowania, które sprowadza się do badania prawidłowości lub zasadności decyzji wydanej przez organ rentowy (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2012 r., II UK 275/11, Lex nr 1215286; z dnia 26 stycznia 2012 r., I UK 310/11, Lex nr 1215418). Zatem dokonanie oceny zapadłej decyzji odbywać się może tylko w odniesieniu do stanu faktycznego istniejącego w dacie jej wydania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił odwołującej przyznania prawa do renty decyzją z dnia 18 lipca 2012 r. Jednocześnie z uwagi na fakt, że ostatnim okresem ubezpieczenia odwołującej, był okres pobierania przez nią zasiłku dla bezrobotnych do dnia 18 lipca 2010 r. Sąd Okręgowy słusznie wskazał, że dla przyznania prawa do renty niezbędne było wykazanie przez A. J. istnienia przynajmniej częściowej niezdolności do pracy przed dniem 19 stycznia 2012r., tj. w ciągu 18 miesięcy od ustania pobierania zasiłku dla bezrobotnych (art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

Sąd Okręgowy przywołał właściwą podstawę prawna rozstrzygnięcia, tj. art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity – Dz.U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353 ze zm.; dalej ustawa emerytalna lub ustawa o emeryturach i rentach z FUS), zgodnie, z którym, świadczenie rentowe z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Za osobę niezdolną do pracy uważa się osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 cyt. ustawy emerytalnej). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 cyt. ustawy emerytalnej).

Zatem osobie, która łącznie spełnia warunki określone w art. 57 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 cyt. ustawy przysługuje:

1.  renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2.  renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

W przedmiotowej sprawie, jak i w sprawach podobnych, ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych - opinii biegłego z zakresu medycyny (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r., II UK 106/09, Lex nr 558589). Stąd też ocena Sądu w tym zakresie musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych lekarzy o specjalnościach adekwatnych do stwierdzonych schorzeń wnioskodawcy. Jednocześnie, należy pamiętać, że w sprawach tego typu, dowód z opinii biegłych jest dowodem głównym i nie może być on zastępowany innymi dowodami, takimi jak zeznania świadków, stron itp.

Sąd I instancji, słusznie w przedmiotowej sprawie zasięgnął opinii biegłych lekarzy specjalności adekwatnych do schorzeń deklarowanych przez odwołującą. Z łącznej opinii lekarzy: neurologa, ortopedy, kardiologa, okulisty, chirurga i psychiatry wynika, iż u A. J. występują następujące schorzenia: przepuklina pachwinowa prawostronna wolna, stan po operacji żylaków lewej kończyny dolnej, guzki krwawnicze odbytnicy, nadciśnienie tętnicze i dławica piersiowa, nadto zaburzenia nerwicowe. Mimo wielości schorzeń biegli stwierdzili jednak, że nie skutkują one ani całkowitą, ani częściową niezdolnością do pracy.

Apelująca zarówno w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i w treści apelacji podkreślała, że Sąd winien uwzględnić zastrzeżenia wniesione przez nią do przedmiotowej opinii i powołać inny zespół biegłych (najlepiej w innym województwie), a nadto winien skierować ją na badania lekarskie i laboratoryjne, które potwierdzą jej zły stan zdrowia. Jak wskazała apelująca, czuje się ona bardzo chora i wydana opinia biegłych lekarzy stwierdzająca, że nie jest ona niezdolna do pracy jest dla niej krzywdząca. Jednocześnie A. J. w treści pisma, w którym wniosła zastrzeżenia do opinii biegłych podkreślała, iż powołany przez Sąd zespół biegłych już raz ją badał i wówczas wydał równie krzywdzącą opinię. W związku z tym podważała ona wiarygodność tychże biegłych.

Odnosząc się do argumentów podniesionych w apelacji, wskazać należy, że wbrew temu, co twierdzi odwołująca, Sąd Okręgowy w Poznaniu w treści uzasadnienia odniósł się do treści pisma z dnia 23 stycznia 2013 r., w którym A. J. wniosła wskazane powyżej zastrzeżenia do opinii biegłych z dnia 22.10.2012 r. i 25.10.2012 r. i wyjaśnił, dlaczego oddalił jej wniosek o powołanie kolejnego zespołu biegłych. Niniejszy Sąd Apelacyjny całkowicie zgadza się z argumentami przedstawionymi przez Sąd I instancji. Zarzuty apelującej skierowane do opinii stanowiły jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z wnioskami zawartymi w opinii i nie miały charakteru wniosków miarodajnych popartych uzasadnioną argumentacją. Wskazać należy, że dokumentacja medyczna przedłożona przez odwołującą, albo dotyczyła innej osoby, albo stanowiła kopie dokumentacji medycznej już znajdującej się w aktach sprawy. Zatem nie wskazała ona na okoliczności, które biegli, bądź Sąd nie uwzględnili w sprawie. Jednocześnie nie może być tak, że to Sąd za odwołującą szuka dowodów mających potwierdzić jej zły stan zdrowia i w tym celu kieruje ją na stosowne badania lekarskie i laboratoryjne. Sąd oczywiście może dopuścić dowód niewskazany przez stronę, jednakże przede wszystkim ciężar przeprowadzenia dowodu – czyli przedłożenia dokumentów lub dowodów uzasadniających dane stanowisko – spoczywa na stronie (w tym przypadku odwołującej), która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 323 k.p.c.).

W tym miejscu podkreślić także należy, że sama okoliczność, iż strona nie jest zadowolona z treści opinii, nie znaczy, że należy powołać zespół kolejnych biegłych. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Jak wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i Sądu Apelacyjnego, potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii (por. wyrok SN z 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, niepubl., Lex nr 7404 oraz wyrok SN z 18 lutego 1974 r., sygn. II CR 5/74, Biuletyn SN 1974 r., Nr 4, poz. 64, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2013 r. sygn. I ACa 382/13, Lex nr 1339348, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 905/12, Lex nr 1280926). Nie może także wynikać z subiektywnego przekonania o złym stanie własnego zdrowia. Niewątpliwie odwołująca jest osobą cierpiącą na poważne schorzenia, jednak jak wskazują biegli objawy chorób nie uniemożliwiają jej podjęcia pracy i są one leczone na bieżąco. Stwierdzić należy, zatem, że przyjęcie odmiennej koncepcji obligowałoby Sąd do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki niezłożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne.

W przedmiotowej sprawie brak jest także podstaw do przyjęcia, że biegli sporządzający opinie byli nieobiektywni w stosunku do stanu zdrowia odwołującej. Sąd Apelacyjny stwierdza, zatem, że niezasadny jest podniesiony przez apelującą zarzut braku bezstronności biegłych, do którego Sąd Okręgowy także odniósł się w swoim uzasadnieniu. Sam fakt, że ci sami biegli badali odwołującą w sprawie VIII U 820/10, jak i w przedmiotowym postępowaniu, nie wpływa w żaden sposób na ich obiektywność. Biegli badają i oceniają stan zdrowia badanego w kontekście zaleceń zawartych w treści postanowienia o powołaniu biegłego, w którym Sąd wskazuje im, jaki okres czasu podlega ich analizie i z uwzględnieniem przedłożonej im dokumentacji medycznej. W badaniu przedmiotowym i podmiotowym uwzględniany jest, więc konkretny stan zdrowia odwołującej, a wyniki poprzednich badań i wnioski zawarte w innych opiniach stanowią jedynie odnośnik pozwalający ocenić biegłym, czy stan zdrowia badanego uległ polepszeniu, bądź pogorszeniu. Dlatego też niezasadny jest również zarzut apelującej odnoszący się do nie uwzględnienia przez Sąd Okręgowy treści opinii biegłych sądowych z dnia 18 stycznia 2001r. Sam fakt, że w roku 2001 biegli uznali, że odwołująca jest osobą częściowo niezdolną do pracy nie oznacza, że stan ten stwierdzony jest na stałe. Częściowa niezdolność do pracy stwierdzana jest w przypadkach, gdy dana osoba utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i na daną chwilę nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Nie oznacza to jednak, że nie rokuje w ogóle na wyzdrowienie. W przywołanej przez apelującą opinii biegli stwierdzili, że częściowa niezdolność do pracy odwołującej ma charakter okresowy – do końca roku 2001 i stwierdzona jest „w celu dalszego leczenia lewej kończyny dolnej i kręgosłupa”. Przyznana wówczas odwołującej renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy pobierała była przez nią do dnia 30 listopada 2009r. i każdorazowa decyzja, przedłużająca jej to prawo, poprzedzona była stosowną kontrolą jej stanu zdrowia, który ostatecznie uległ poprawie, czego wyrazem jest wydana w przedmiotowej sprawie ostatnia – najbardziej aktualna – opinia o stanie zdrowia odwołującej.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu apelującej, Sąd apelacyjny stwierdza, że sam fakt, iż odwołująca przebywała na długim zwolnieniu lekarskim również automatycznie nie oznacza, że jest ona całkowicie niezdolna do pracy. Istotą zwolnienia lekarskiego jest to, aby dać pracownikowi potrzebny czas na leczenie. Zatem istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., II UK 316/11, Lex nr 121515.). Stwierdzić, zatem należy, że Sąd Okręgowy słusznie wskazał, że dokumenty dotyczące pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie dotyczy przedmiotu postępowania i okoliczności przebywania na zwolnieniu lekarskim pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Bez znaczenia dla niniejszego rozstrzygnięcia jest również treść uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 10 marca 2004r. sygn. I C 1849/99. Sąd w treści uzasadnienia wskazał jedynie na istniejące i potwierdzone u odwołującej schorzenia, które biegli badający odwołującą w przedmiotowej sprawie uwzględnili w swoich rozważaniach. Wskazać także należy, że przedmiotowa sprawa dotyczyła pozwu o odszkodowanie za nieprawidłowo przeprowadzoną operację, zatem przedmiotem rozważań Sądu nie była kwestia zdolności, bądź niezdolności odwołującej do pracy.

Reasumując Sąd Apelacyjny stwierdza, że jego zdaniem brak jest zasadnych przesłanek dla dyskwalifikowania konkluzji zawartych w opinii biegłych powołanych przez Sąd I instancji, a co za tym idzie zasadności i zgodności wniosków opinii z rzeczywistym stanem rzeczy. Sprawozdania z przedmiotowego badania i wywiadu od badanej zawarte w opinii świadczą o tym, że badanie i analiza dokumentacji medycznej była wnikliwa. Wydana opinia jest zgodna z zaleceniami Sądu i uwzględnia wskazane przez odwołującą schorzenia i objawy. Nadto nie można pominąć, że opinia została sporządzona w oparciu o bezpośrednie badanie odwołującej oraz z uwzględnieniem okazanej przez nią dokumentacji medycznej. Dlatego też w ocenie Sądu powołany zespół biegłych wydał opinię, która jest przekonująca, obiektywna, logiczna, wewnętrznie spójna i wyczerpująca. Sąd Apelacyjny podkreśla, że opinia biegłych w postępowaniu przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomem wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (postanowienie Sądu Najwyższego, z dnia 7 listopada 2000r., sygn. I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Wytyczne te nie tylko Sąd Apelacyjny, ale i również Sąd I instancji miał na uwadze. Sąd Okręgowy trafnie, zatem oddalił wniosek odwołującej o powołanie innego zespołu biegłych, bowiem opinia wydana na potrzeby niniejszego procesu w zupełności wyczerpała potrzebę dowodową, a powołanie kolejnych biegłych spowodowałoby wyłącznie przedłużanie procesu, co jest sprzeczne z zasadą ekonomiki procesowej.

Niniejszy Sąd nie mógł także uwzględnić wniosku apelującej o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w związku z pojawieniem się u niej nowej jednostki chorobowej, tj. choroby zaburzeń korzeni nerwów rdzeniowych i splotów nerwowych. Jak wskazano powyżej w przedmiotowej sprawie oceniany był stan zdrowia odwołującej na czas przypadający jeszcze przed dniem 19 stycznia 2012r., natomiast z zaświadczenia przedstawionego przez odwołującą wynika, iż choroba została stwierdzona w dniu 25 czerwca 2013 r., a więc już po dacie ogłoszenia wyroku w przedmiotowej sprawie. Raz jeszcze Sąd Apelacyjny pragnie zwrócić uwagę na fakt, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny i służy badaniu prawidłowości i legalność decyzji organu rentowego według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania. Tym samym nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Z tego powodu Sąd, co do zasady nie może we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, a ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, Lex nr 276245). W związku z powyższym oraz z uwagi na treść przepisu art. 381 k.p.c., Sąd Apelacyjny pominął twierdzenia apelującej o pojawieniu się u niej nowej jednostki chorobowej.

Ubocznie Sąd Apelacyjny wskazuje jednak, że odwołująca w razie pogorszenia stanu zdrowia, może złożyć w organie rentowym nowy wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy z powodu pojawienia się nowych schorzeń, które uniemożliwiają jej podjęcie pracy.

Mając powyższe ustalenia i rozważania na uwadze w świetle szczegółowych wyjaśnień biegłych zaprezentowanych w sporządzonej opinii, Sąd Apelacyjny stwierdza, że zarzuty podniesione przez A. J. w apelacji są nietrafne i stanowią jedynie bezzasadną polemikę z wnioskami zawartymi w opinii i argumentami Sądu I instancji przedstawionymi w uzasadnieniu decyzji. Należy pamiętać, że nie każdy gorszy stan zdrowia i sprawności oraz subiektywne przeświadczenie strony o swojej niezdolności do pracy oznacza, że niezdolność ta częściowa bądź całkowita rzeczywiście występuje.

Zatem wobec uznania, że zarzuty apelacyjne były bezzasadne na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił wniesioną apelację.