Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku E. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o podjęcie wypłaty emerytury i odsetki

na skutek apelacji E. G. i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 29 lipca 2013 r. sygn. akt VIII U 1993/13

1.  oddala apelację odwołującej;

2.  oddala apelację pozwanego w zakresie żądania zmiany zaskarżonego wyroku poprzez określenie daty końcowej odsetek na 19 luty 2014r.;

3.  w pozostałym zakresie postępowanie apelacyjne wywołane apelacją pozwanego umarza.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2013r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P., powołując się na art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku E. G., odmówił uchylenia decyzji z dnia 29 września 2011r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesza, na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010r. Nr 257, poz. 1726) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) prawo do emerytury za okres od dnia 1 października 2011r. do dnia 21 listopada 2012r.

Od powyższej decyzji E. G. złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 29 lipca 2013 r. zmieniono zaskarżoną decyzję oraz decyzję z 3.10.2011 r. i stwierdzono brak podstaw do wstrzymania wypłaty emerytury odwołującej za okres od dnia 1 października 2011r. do dnia 21 listopada 2012r. przyznając prawo do odsetek ustawowych od świadczeń należnych za okres 1.10.2011 r. – 21.11.2012 r. od dnia 16 stycznia 2013r. do dnia zapłaty (punkt 1.), w pozostałym zakresie odwołanie oddalono (punkt 2.).

U podstaw powołanego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

E. G. urodziła się w dniu (...) W dniu 17 maja 2010r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Od 1996 r. jest nieprzerwanie zatrudniona w Urzędzie Skarbowym P.-W..

Decyzją z dnia 28 maja 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. przyznał odwołującej prawo do emerytury od dnia 1 maja 2010r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Zakład ustalił termin płatności świadczenia na 15 dzień każdego miesiąca. Decyzją z dnia 29 września 2011r. pozwany wstrzymał z urzędu wypłatę emerytury odwołującej od dnia 1 października 2011r., powołując się na art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw. Organ rentowy wskazał, że wypłata emerytury uległa zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie przez odwołującą zatrudnienia.

W dniu 27 listopada 2012r. E. G., powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12.1.2012 r. K 2/12 , złożyła w organie rentowym wniosek o wznowienie wypłaty zawieszonego decyzją z dnia 29 września 2011r. świadczenia emerytalnego i wypłatę świadczeń zaległych . Decyzją z dnia 28 grudnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu powyższego wniosku, wznowił wypłatę emerytury od dnia 22 listopada 2012r., tj. od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

W tak ustalonym bezspornym stanie faktycznym sąd uznał odwołanie za uzasadnione.

Sąd wskazywał, że zgodnie z treścią art. 145a kpa gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, można żądać wznowienia postępowania i to w terminie 1 miesiąca licząc od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału. Jeżeli organ rentowy stwierdzi, że zachodzą podstawy do uchylenia wcześniejszej decyzji na podstawie art. 145a kpa uchyla decyzję dotychczasową i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy (art. 151 § 1 kpa). Istota sporu sprowadzała się zatem do rozstrzygnięcia kwestii prawnej – czy istnieją podstawy do zawieszenia odwołującej wypłaty świadczenia emerytalnego za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. D. F. domagała się zmiany zaskarżonej decyzji z dnia 28 marca 2013r. i podjęcia wypłaty emerytury za powyższy okres wraz z odsetkami. Odwołująca powoływała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r. wydany w sprawie sygn. akt K 2/12. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej . Przepisy te stanowiły podstawę prawną decyzji organu rentowego z dnia 3 października 2011r. o wstrzymaniu odwołującej wypłaty emerytury od dnia 1 października 2011r.

W myśl art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Przepis powyższy wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2011r., na podstawie art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010r., Nr 257, poz. 1726).

Z kolei w odniesieniu do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie ustawy przepis art. 103 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stosowany był od dnia 1 października 2011r. - zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw.

Sąd I instancji wskazywał, że analogiczne rozwiązanie do rozwiązania przyjętego w art. 103 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ujęte było w art. 103 ust. 2a powyższej ustawy i zostało uchylone z dniem 8 stycznia 2009r. przez ustawę z dnia 21 listopada 2008r. o emeryturach kapitałowych (Dz. U. z 2008r., Nr 228, poz. 1507).

Powyższe oznaczało, że osoby, które nabyły prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r., czyli w czasie obowiązywania regulacji niezawierającej wymogu rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą, dla uzyskania świadczenia emerytalnego, miały możliwość kontynuowania zatrudnienia na podstawie dotychczasowej umowy o pracę i jednoczesnego pobierania emerytury wyłącznie do końca września 2011r. Od dnia 1 października 2011r. zastosowanie wobec tych osób miał przepis art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prawo do emerytury tych osób ulegało zawieszeniu, począwszy od dnia 1 października 2011r., jeżeli nie rozwiązały stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r. w sprawie o sygn. K 2/12 oznaczał, że z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw utracił moc art. 28 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2010r. w zakresie, w jakim przewidywał stosowanie art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Tym samym - od dnia ogłoszenia powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw - obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą, jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury, nie ma zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny zaznaczył, że przepis art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pozostaje nadal w obrocie prawnym i znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w momencie jego wejścia w życie i później, tj. od 1 stycznia 2011r., a rozpatrywana przez Trybunał Konstytucyjny sprawa nie dotyczyła istoty rozwiązania zawartego w art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd podkreślał, że odwołująca nabyła prawo do emerytury od dnia 1 kwietnia 2009r, a więc w okresie od 8 stycznia 2009r. do 31 grudnia 2010r., kiedy to, jak wskazano wyżej, dla uzyskania świadczenia emerytalnego, nie było wymogu rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosił się więc do sytuacji, w której znalazła się odwołująca.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania podnosząc, że decyzja o wstrzymaniu wypłaty emerytury z dnia 3 października 2011r. została wydana na podstawie obowiązującego przepisu, a orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego powodują utratę mocy obowiązującej aktu prawnego jedynie na przyszłość.

Stanowisko to sąd I instancji uznał za niezasadne.

Wskazywał, że na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Przepis ten oznacza, że akt normatywny uznany za niekonstytucyjny traci moc obowiązującą jedynie na przyszłość, a więc jego moc obowiązująca rozciąga się na stany faktyczne powstałe przed ogłoszeniem orzeczenia Trybunału, bądź ustalonym przez sam Trybunał innym terminem utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Z powyższego nie można jednakże wyciągać wniosku, że do tego momentu akt ten powinien być bez zastrzeżeń stosowany do stanów faktycznych powstałych przed ogłoszeniem orzeczenia lub innym terminem ustalonym przez Trybunał. Orzecznictwo Sądu Najwyższego co do tego, że uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją przepis nie może być stosowany przez sądy w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, jest jednolite, a Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę w pełni je podzielił (por. postanowienie z dnia 7 grudnia 2000r., III ZP 27/00, OSNAPiUS 2001 Nr 10, poz. 331, wyrok z dnia 5 września 2001r., II UKN 542/00, OSNP 2003 Nr 11, poz. 276, z dnia 12 czerwca 2002r., II UKN 419/01, OSNAPiUS 2002 Nr 23, poz. 580, z dnia 27 września 2002r., II UKN 581/01, OSNAPiUS 2002 Nr 23, poz. 581 oraz z dnia 18 grudnia 2002r., I PKN 668/01, OSNP 2004 Nr 3, poz. 47).

W myśl art. 190 ust. 4 Konstytucji orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Przepis ten zatem wskazuje na wyraźną wolę ustrojodawcy, aby sprawa prawomocnie rozstrzygnięta na podstawie przepisu niezgodnego z Konstytucją była rozstrzygnięta w zgodzie z wartościami i zasadami konstytucyjnymi. W nowym stanie prawnym, ukształtowanym w następstwie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, rozpatrzenie sprawy jest nie tylko dopuszczalne, ale możliwość taka jest ujęta jako podmiotowe, konstytucyjne prawo uprawnionego.

Jak wskazano wyżej, wstrzymanie wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r. nastąpiło na podstawie przepisu art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, uznanego następnie przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 listopada 2012r. za niezgodny z Konstytucją RP. Niezgodność ww. przepisu z art. 2 Konstytucji dotyczyła osób, które nabyły prawo do świadczenia emerytalnego przed 1 stycznia 2011 r., a więc również odwołującej. Tym samym odwołującej niezasadnie zawieszono wypłatę emerytury za okres od 1 października 2011r. do 21 listopada 2012r.

W odniesieniu do żądania odsetek ustawowych od wstrzymanego świadczenia sąd naprowadzał, że na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009r., Nr 205, poz. 1585 ze zmianami) jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności. Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że do daty publikacji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw w dniu 22 listopada 2012r. organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności, gdyż stosował normę prawa obowiązującego porządku prawnego. Dopiero orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego uznające daną normę za sprzeczną z Konstytucją powinno spowodować odpowiednie działanie ze strony pozwanego.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. W myśl ust. 5 wypłata świadczenia wynikająca z decyzji, o której mowa w ust. 4, następuje w najbliższym terminie płatności świadczenia albo w następnym terminie płatności, jeżeli okres między datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji a najbliższym terminem płatności jest krótszy niż 30 dni.

Z kolei na podstawie uregulowań § 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń, z uwzględnieniem ust. 2-5. Okres opóźnienia w ustaleniu prawa do świadczeń i ich wypłacie, dla których przepisy określające zasady ich przyznawania i wypłacania przewidują termin na wydanie decyzji, liczy się od dnia następującego po upływie terminu na wydanie decyzji. Okres opóźnienia w wypłaceniu świadczeń okresowych liczy się od dnia następującego po ustalonym terminie ich płatności.

Przenosząc powyższe unormowania na grunt niniejszej sprawy sąd uznał, że 30-dniowy termin na wydanie decyzji rozpoczął swój bieg w dniu 29 listopada 2012r., a zakończył w dniu 28 grudnia 2012r., zaś najbliższy termin płatności po tej dacie przypadał na 15 stycznia 2013r. Z uwagi na powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i powołanych przepisów prawa materialnego zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 24 kwietnia 2013r. w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do spłaty emerytury za okres od dnia 1 października 2011r. do dnia 21 listopada 2012r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2013r. (tj. od dnia następującego po najbliższym terminie płatności świadczenia ) do dnia zapłaty.

Jednocześnie oddalono odwołanie w pozostałym zakresie na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c.

Apelację od powołanego wyroku wniósł pozwany organ rentowy domagając się zmiany orzeczenia i oddalenia odwołania.

Zarzut apelacji objął naruszenie art.103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. K 2/12.

W uzasadnieniu wniesionego środka zaskarżenia apelujący naprowadzał , że art.190 ustawy zasadniczej jest niejasny i nieprecyzyjny. Utrata mocy obowiązującej przepisów następuje z chwilą wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego , orzeczenie ma bowiem charakter konstytutywny. Utrata mocy obowiązującej nie oznacza unieważnienia

Pismem z dnia 3 kwietnia 2014 r. pozwany organ rentowy cofnął apelację w części zaskarżającej prawo do świadczenia i jego wypłaty od dnia 1.10.2011 r. do 21.11.2012 r., w pozostałym zakresie wnosząc o zmianę daty końcowej prawa do odsetek poprzez jej określenie na 19 lutego 2014 r.

Apelację od orzeczenia odnośnie punktu 2 wywiodła odwołująca, domagając się zmiany wyroku poprzez przyznanie prawa do ustawowych odsetek od świadczeń należnych za okres od 1.10.2011 r. do 21.11.2012 r. poczynając od 16 listopada 2012 r. do dnia zapłaty.

Zarzuty apelacji objęły naruszenie prawa materialnego to jest art.118 ust.1-3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz niewłaściwe zastosowanie art.477 ^14§ §1 k.p.c.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 391§ § 2 k.p.c. w razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. Wobec treści pisma pozwanego organu rentowego z dnia 18 marca 2014 r. , w którym pozwany dokonał czynności procesowej polegającej na cofnięciu apelacji w części zaskarżającej prawo do świadczenia i jego wypłaty na rzecz odwołującej w okresie od dnia 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. orzeczono jak w pkt 1 kierując się wskazaniami powołanej na wstępie normy prawnej.

Odnośnie żądania apelacji pozwanego organu rentowego w zakresie zmiany zaskarżonego orzeczenia apelacja musi być uznana za bezzasadną.

Apelujący domagał się ostatecznie ograniczenia prawa do odsetek wyłącznie do dnia 19 lutego 2014 r. to jest daty wejścia w życie ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o ustaleniu i wypłacie emerytur, do których prawo uległo zawieszeniu w okresie od dnia 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. (Dz.U. z 2014 r. poz.169).

Wniosek ten przesądza zakres środka zaskarżenia – apelujący nie kwestionował uprawnienia do wypłaty na rzecz odwołującej odsetek od świadczenia emerytalnego, domagając się jedynie zmiany co do daty końcowej biegu odsetek.

Tak sformułowane żądanie musi zostać ocenione jako bezzasadne.

Słusznie sąd I instancji uzasadniał obowiązek zapłaty odsetek od świadczeń z ubezpieczeń społecznych brzmieniem przepisu art. 85 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 ze zm.), który stanowi, że jeżeli Zakład – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Z kolei – co warto podkreślić za sądem I instancji – w ramach delegacji ustawowej wydane zostało rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych. (Dz.U. 1999/12/104).

Rozporządzenie to określa szczegółowe zasady wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub w wypłaceniu świadczeń, do których przyznawania i wypłacania są zobowiązani Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz płatnicy składek.

Zgodnie z § 2 powołanego rozporządzenia odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń.

Powyższe przesądza uznanie za bezzasadne i dowolne żądanie ograniczenie prawa do odsetek do daty wcześniejszej (zgodnie z treścią pisma pozwanego – do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r.).

Argumenty przywołane wyżej stanowić muszą o oddaleniu apelacji pozwanego organu rentowego w tej mierze.

Apelację E. G. także uznać należy za bezzasadną .

Sąd Apelacyjny w całości akceptuje ustalenia i rozważania prawne poczynione na etapie postępowania pierwszo instancyjnego odnośnie przyznanych wyrokiem ustawowych odsetek.

Bezzasadnie powołuje odwołująca na poparcie swej apelacji treść normy art.118 ust.1-3 ustawy emerytalnej. Zgodnie z tym przepisem organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.(ust.1)

W myśl ust.1a. w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust. 1.(ust.2)

Zgodnie zaś z ust.3 jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów.

Przepis ten – wbrew stanowisku apelującej – nie został naruszony przy orzekaniu w niniejszej sprawie. Słusznie wskazał Sąd I instancji, że ostatnią okolicznością niezbędną dla wydania decyzji był fakt publikacji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. K 2/12 w dzienniku urzędowym .

Nie można – jak tego oczekuje apelująca- zarzucać pozwanemu , że ten stosuje przy wydawaniu decyzji zawieszającej wypłatę świadczenia emerytalnego przepis wówczas obowiązujący w porządku prawnym, stanowiący prawo powszechnie wiążące organy państwa w tym ZUS przy wydawaniu decyzji . Dopiero wejście w życie orzeczenia TK stwierdzającego niezgodność tej normy z ustawą zasadniczą rodzi po stronie pozwanego obowiązek wydania decyzji sanującej skutki wywołane przez niekonstytucyjną normę w stosunku do ubezpieczonych będących w kręgu adresatów orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego.

Mając na uwadze całość przywołanej argumentacji orzeczono o oddaleniu apelacji odwołującej zgodnie z brzmieniem art.385 k.p.c.