Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w P. VIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

w składzie : Przewodniczący SSO Ewa Roszak

Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Biedermann

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2014 r. w P.

odwołania M. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

z dnia 21 maja 2014r., znak: (...)

w sprawie M. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu prawo do emerytury przy obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach począwszy od dnia 16 marca 2014r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 maja 2014 roku, znak: (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 25 marca 2014 roku, na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił M. J. przyznania prawa do emerytury.

Organ rentowy wskazał, iż powodem wydania decyzji odmownej było niespełnienie przez ubezpieczonego warunku posiadania co najmniej 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach lub wykonywania pracy o szczególnym charakterze. ZUS nie uznał jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia:

- 01.03.1977 r. do 31.08.1992 r. w F. U. C.„(...)” P.P. w P., ponieważ z przedłożonych dokumentów wynika, iż wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku łącznym, tj. spawacz – ślusarz, a wiec nie można uznać, że praca w szczególnych warunkach, tj. na stanowisku spawacz była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ponadto stanowisko nie jest wymienione w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Wnioskodawca spełnił natomiast pozostałe warunki niezbędne do przyznania emerytury przy obniżonym wieku (tj. ukończył 60 lat, posiada 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz złożył stosowny wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa).

Od powyższej decyzji w przepisanym prawem trybie i terminie odwołał się M. J., wnosząc o jej zmianę, poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu ukończenia 60 lat i posiadania ponad 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach. Odwołujący oświadczył, że pracę w (...) P. Zakład W-2 G. podjął 01.06.1976 r. i chociaż w angażu wpisano stanowisko: ślusarz, to już wówczas faktycznie był pomocnikiem spawacza. Asystując spawaczowi uczył się tego zawodu i po dziewięciu miesiącach, tj. 01.03.1977 r. pracował już jako spawacz mimo, że nie miał w tym kierunku żadnego przeszkolenia (takich przykładów w (...) P. było więcej). Odpowiedni kurs w tym zakresie ukończył dopiero 22.04.1979r. ( kurs trwał od października 1978r.). Ubezpieczony wyjaśnił również, iż nie wnosił uwag do zapisów w świadectwie pracy odnośnie określenia rodzaju stanowiska bowiem nie przypuszczał, że będzie to miało znaczenie w przyszłości, np. przy przyznaniu prawa do emerytury.

W odwołaniu wskazał także dane świadków, których zeznania mogą potwierdzić spełnienie przez niego warunków wymaganych do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych, powtarzając argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i nie znajdując podstaw do jej zmiany, wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wyjaśnił, że odwołujący, który legitymuje się ponad 25-letnim okresem składkowym i nieskładkowym, nie udowodnił jednak 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący M. J. urodził się w dniu (...)roku, wiek 60 lat ukończył w dniu 15 marca 2014 roku, z zawodu jest ślusarzem mechanikiem maszyn i urządzeń przeróbczych. Odwołujący jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednak złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku OFE, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W dniu 25 marca 2014 roku M. J. złożył w organie rentowym wniosek o emeryturę. Zaskarżoną decyzją z dnia 21 maja 2014 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P., odmówił M. J. przyznania prawa do emerytury.

Na dzień 1 stycznia 1999 roku odwołujący legitymuje się wymaganym 25 letnim stażem pracy. Okresy składkowe i nieskładkowe w wymiarze łącznym 25 lat, 1 miesiąca i 23 dni zostały ustalone na dzień 01.01.1999r. w decyzjach z dnia 04.10.2004r. i z dnia 03.04.2014r. o ponownym ustaleniu odwołującemu kapitału początkowego.

Organ rentowy nie uznał odwołującemu żadnego okres pracy w szczególnych warunkach.

W okresie od 01.06.1976 r. do 31.08.1992 r. M. J. był zatrudniony w Fabryce (...)w P. (wcześniej P. P. U. K.w P.). Zakład ten produkował wówczas głównie zbiorniki do elektrycznych podgrzewaczy wody, przeciwwagi, kosze metalowe do kabli oraz inne wielkogabarytowe elementy metalowe i prawie wszyscy zatrudniani w tym czasie byli kierowani do spawania tych zbiorników lub innych elementów, które następnie wywożono do dalszej obróbki do innego zakładu. M. J. w 1972r. ukończył 3-letnią (...) Szkołę (...) w K. w specjalności: mechanik maszyn i urządzeń przeróbczych, uzyskując kwalifikacje zawodowe jako ślusarz – mechanik. Podejmując zatrudnienie w (...) nie posiadał kwalifikacji ani formalnych uprawnień jako spawacz i w związku z tym, w początkowym okresie, odwołujący pracował asystując spawaczowi i uczył się tego zawodu. Praktycznie po kilkunastu dniach odwołujący został skierowany do wykonywania już samodzielnie prac jako spawacz. Na kurs spawalniczy został skierowany dopiero w październiku 1978r. i ukończył go w dniu 22.04.1979r., uzyskując stosowne zaświadczenie. Po ukończeniu kursu nadal wykonywał te same obowiązki i czynności spawalnicze, które wykonywał przed skierowaniem na kurs. Przez cały czas, w pełnym wymiarze, zajmował się spawaniem elektrycznym w bezpośrednim kontakcie z wysoką temperaturą, zadymieniem, napromieniowaniem, które towarzyszy spawaniu. Ubezpieczony podczas wykonywania obowiązków pracowniczych nosił standardowe ubranie ochronne oraz maskę – przyłbicę. Pracujący jako spawacze otrzymywali również dodatek szkodliwy, a także mleko i posiłki regeneracyjne. Podstawowy wymiar etatu wynosił 8 godzin dziennie, jednakże spawacze pracowali w systemie akordowym i wysokość ich wynagrodzenia zależała od ilości wykonanych elementów. Odwołujący nie miał przerw w wykonywaniu pracy spawacza w spornym okresie zatrudnienia ( służbę wojskową odbył w latach 1974-1976), natomiast korzystał w tym czasie kilkakrotnie z urlopów bezpłatnych na budowę i wykończenie domu – wg. wyliczeń zakładu pracy wskazanych w Rp-7 z 28.08.2002r. okresy urlopów bezpłatnych wyniosły: 23 dni w 1987r., 16 dni w 1990r., 22 dni w 1991r. i 13 dni w 1992r.

Wraz z odwołującym w P. P. U. K. w P. - zakładzie w G. (później przemianowanym w Fabrykę (...)) w spornym okresie pracowali: M. B. – zatrudniony w okresach: 01.05.1978r.-30.04.1983r. i 02.12.1985r. do 31.08.1992r., A. W. – zatrudniony w (...) od 30.10.1972r. do 18.10.1992r. oraz J. Ł. – zatrudniony w okresie 02.05.1973r. do 31.08.1992r.

M. B. od początku swojego zatrudnienia trafił do pracy do zakładu W-2 w G. i był tam bezpośrednim przełożonym odwołującego. W związku z powyższym potwierdził on w sposób jednoznaczny, iż w momencie rozpoczęcia swojej pracy poznał odwołującego, który już wówczas pracował w pełnym zakresie i stale jako samodzielny spawacz - podobnie jak i inni pracujący w tym zakładzie spawacze – i nie był on kierowany do żadnych innych prac, w szczególności nie wykonywał równocześnie prac jako ślusarz. Świadek ten potwierdził również, że odwołujący i inni przyjmowani w tym czasie do pracy robotnicy, kierowani byli zasadniczo do prac spawalniczych, nawet bez posiadania formalnych kwalifikacji w tym zakresie, gdyż zakład w tym czasie nastawiony był wyłącznie na produkcję bojlerów i zbiorników do podgrzewaczy wody. Z kolei A. W. pamiętał, że odwołujący przyszedł do pracy w (...), gdy on już tam pracował i przeszedł w zakładzie taką samą drogę zawodową, tzn. najpierw odwołujący został w krótkim czasie przyuczony do pracy na stanowisku spawacza, a dopiero w późniejszym czasie był kierowany na kurs spawalniczy, przy czym po ukończeniu kursu wykonywał on taką samą pracę jak i wcześniej. Poza tym A. W. potwierdził, że on także w świadectwie pracy jako wykonywaną pracę wpisane miał stanowisko „ślusarz – spawacz”, chociaż od pierwszego dnia pracy pracował przy spawaniu i zawsze jako spawacz, nie wykonując żadnej pracy jako ślusarz. Także J. Ł. potwierdził, że z odwołującym pracowali w spornym okresie na tej samej hali i to jako spawacze, przedzielały ich tylko parawany. Świadek -podobnie jak i odwołujący – z zawodu jest ślusarzem i w dokumentach pracowniczych, pomimo że od początku pracował jako spawacz, wpisane miał to właśnie stanowisko. Po odejściu z zakładu podjął działania, aby otrzymać świadectwo wykonywania pracy na stanowisku spawacza i nawet gdy dokument taki przedłożył w ZUS-ie ubiegając się o emeryturę, musiał wykonywanie pracy spawacza udowadniać również w postępowaniu sądowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- przesłuchania odwołującego M. J. (k. 25v-25v),

- zeznań świadków: M. B. (k. 25v-26), A. W. (k. 26-26v), J. Ł. (26v-26v),

- dokumentów zgromadzonych na k. 3-4,

- akt osobowych odwołującego – k. 22

- akt ZUS nr 027026639.

W ocenie Sądu na przymiot wiarygodności zasługują zeznania odwołującego oraz świadków M. B., A. W. i J. Ł.. Zeznania odwołującego należy uznać za wiarygodne albowiem były one logiczne, jasne i szczegółowe, a nadto znajdowały w pełni potwierdzenie w zeznaniach świadków oraz w zebranych w sprawie dokumentach, w szczególności dokumentach zawartych w aktach osobowych odwołującego. Z kolei wskazani świadkowie potwierdzili jednoznacznie na jakim stanowisku faktycznie pracował odwołujący od samego początku zatrudnienia w P. P. U. K. w P., opisując szczegółowo rodzaj i charakter wykonywanych przez niego obowiązków. Za ich wiarygodnością przemawia okoliczność, że świadkowie M. B., A. W. i J. Ł. byli zatrudnieni w Przedsiębiorstwo Produkcji (...) w P. razem z odwołującym w okresach, obejmujących czas jego zatrudnienia, wymagany do uzyskania emerytury na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Zeznania świadków korelowały z zeznaniami odwołującego, a nadto w zasadniczych kwestiach wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały.

Na wypadek gdyby jednak pozwany zakwestionował wartość zeznań świadków M. B., A. W. i J. Ł., które w zakresie nazwy stanowiska zajmowanego przez odwołującego, są odmiennej treści w stosunku do świadectwa pracy, i twierdził, że dowód z dokumentów (świadectwa pracy) ma prymat nad zeznaniami świadków, Sąd przytacza stanowisko Sądu Najwyższego, zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 października 2011 r., sygn. akt II UK 43/11, które w całości podziela.

Sąd Najwyższy w w/w uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z art. 245 kpc dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Z przepisu tego odczytywanego w powiązaniu z art. 253 kpc wynikają dwa domniemania, po pierwsze – że dokument jest autentyczny, a więc nie jest przerobiony ani podrobiony (domniemanie prawdziwości) oraz drugie – że oświadczenie w nim zawarte pochodzi od osoby, która dokument ten podpisała. Żadne z tych domniemań nie obejmuje jednak domniemania zgodności z prawdą zawartego w dokumencie oświadczenia. Jedynym przepisem ustanawiającym prymat dowodu z dokumentu prywatnego nad dowodem z zeznań świadków i dowodem z przesłuchania stron jest art. 247 k.p.c, który dotyczy jednak wyłącznie dokumentów obejmujących czynności prawne (oświadczenia woli). Niewątpliwie świadectwo pracy i świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach są dokumentami prywatnymi, obejmującymi oświadczenie wiedzy pracodawcy i już tylko z tego względu zgodność z prawdą ich treści może być podważana wszelkimi środkami dowodowymi.

Istotniejsze jest jednak to, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom (art. 473 k.p.c). Zatem każdy istotny fakt, w tym taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury lub ustalenia jej wysokości, może być dowodzony wszelkimi dostępnymi środkami także wówczas, gdy z dokumentu wynika co innego. Oznacza to, że treść świadectwa pracy oraz świadectwa pracy w szczególnych warunkach może być podważana w każdy sposób. Dokonana przez pracodawcę w świadectwie pracy ocena charakteru zatrudnienia pracownika nie jest dla sądu wiążąca, a dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (art. 233 § l k.p.c). Podobnie jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie. Wynikiem tej oceny jest przyznanie lub odmówienie dowodowi z dokumentu waloru wiarygodności, ze stosownymi konsekwencjami w zakresie jego znaczenia dla ustalenia podstawy faktycznej orzeczenia. Dowód z dokumentu nie ma natomiast silniejszej mocy dowodowej niż dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r., II UK IS/O nr 603168 oraz wyroki tego Sądu z dnia 3 października 2000 r., I CKN 804/98, nr 50890; z dnia 30 czerwca 2004 r., IV CK 474/03, OSNC 2005 nr 6, póz. 113; z dnia 9 kwietnia 2009 r., I UK 316/08, LEX nr 707858; z dnia 6 stycznia 2009 r., II UK 117/08, OSNP 2010 nr 13-14, póz. 167; z dnia 27 lipca 2010 r, II CSK 119/10, LEX nr 603161).

Sąd dał również wiarę zebranym w sprawie dokumentom oraz ich kserokopiom. Dokumenty urzędowe Sąd uznał za wiarygodne i miarodajne, albowiem sporządzone zostały przez organy do tego uprawnione z zachowaniem wymaganej formy. Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty zawarte w aktach pozwanego organu rentowego, które zostały sporządzone przez kompetentne organy, w zakresie przyznanych im upoważnień i w przepisanej formie. Ponieważ nie były one kwestionowane przez żadną ze stron postępowania i nie wzbudziły wątpliwości Sądu, co do ich autentyczności bądź prawdziwości zawartych w nich twierdzeń, nie było podstaw, ażeby odmówić im wiary. Za wiarygodne Sąd uznał także dokumenty prywatne stanowiące zgodnie z art. 245 k.p.c. dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Należy podkreślić, że ich wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się zasadne i zasługujące na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.) w związku z § 4 ust. 1 w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., przysługuje emerytura, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1)  osiągną wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla mężczyzn,

2)  na dzień 1.01.1999r. osiągną 25 letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

3)  nie przystąpią do OFE, a jeżeli do tego funduszu przystąpią, złożą wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W związku z powyższym, aby odwołujący mógł skutecznie domagać się przyznania mu prawa do emerytury, musiałby spełniać łącznie następujące przesłanki:

-

osiągnąć wiek emerytalny wynoszący dla niego 60 lat,

-

posiadać na dzień 01.01.1999 r. wymagany okres zatrudnienia wynoszący minimum 25 lat, w tym co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach,

-

wykonywać pracę w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A cytowanego rozporządzenia.

-

nie przystąpić do OFE, a jeżeli do tego funduszu przystąpił, winien złożyć wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Sąd po zapoznaniu się ze zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym ustalił ponad wszelką wątpliwość, iż w niniejszej sprawie odwołujący M. J. osiągnął wymagany prawem wiek (60 lat) oraz okres zatrudnienia (min. 25 lat), jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednak złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku OFE, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Okolicznością wymagającą rozważenia było natomiast czy odwołujący spełnił warunek świadczenia pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w okresie co najmniej 15 lat.

W tym zakresie sporny był okres pracy odwołującego od 01.06.1976r. do 31.08.1992r., w którym M. J. był zatrudniony w Fabryce (...) PP w P. (wcześniej: Przedsiębiorstwo Produkcji (...) w P.). Pozwany organ rentowy nie uznał odwołującemu jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia potwierdzonego wydanym przez pracodawcę świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach na stanowisku spawacza od 01.03.1977r. do 31.08.1992r. w Fabryce (...) P.P. w P., ponieważ z przedłożonych dokumentów (tj.świadectwa pracy z dnia 3.08.1992r.) wynika, iż wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku łącznym, tj. spawacz – ślusarz, a wiec nie można uznać, że praca w szczególnych warunkach, tj. na stanowisku spawacz była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jak wynika natomiast z przeprowadzonego postępowania dowodowego, a w szczególności z przesłuchania odwołującego M. J. oraz zeznań świadków M. B., A. W. i J. Ł., zatrudnienie odwołującego w spornych okresach przedstawiało się, jak wskazano w ustalonym stanie faktycznym. W szczególności postępowanie dowodowe wykazało, że odwołujący od samego początku zatrudnienia w (...) został skierowany do pracy przy spawaniu, przy czym przez okres nie przekraczający miesiąca asystował spawaczowi i uczył się tego zawodu. Po tym okresie pracował już jako samodzielny spawacz. Kurs spawalniczy ukończył w dniu 22.04.1979 r. i dopiero wówczas uzyskał formalnie uprawnienia do wykonywania pracy jako spawacz spawania elektrycznego. Po ukończeniu kursu nadal zajmował się spawaniem i to w takim samym zakresie jak uprzednio, pracując w dalszym ciągu w bezpośrednim kontakcie z wysoką temperaturą, zadymieniem, napromieniowaniem, które towarzyszy spawaniu. Ubezpieczony podczas wykonywania obowiązków pracowniczych nosił standardowe ubranie ochronne oraz maskę – przyłbicę. Z tytułu pracy w trudnych warunkach otrzymywał również dodatek szkodliwy, a także mleko i posiłki regeneracyjne. W żadnym okresie analizowanego zatrudnienia M. J. nie był kierowany do innych prac, w szczególności nie wykonywał prac ślusarskich.

Zdaniem Sądu charakter prac wykonywanych przez odwołującego - przynajmniej w okresie w okresie od 01.03.1977r. do 31.08.1992r., a więc potwierdzonym świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 27.02.2001r. wystawionym przez zakład pracy - pozwala zatem zaliczyć je do prac w szczególnych warunkach określonych w omawianym wyżej rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. Do prac w szczególnych warunkach należą bowiem prace wymienione w wykazie A, Dziale XIV pkt 12, tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym, jak również prace na stanowiskach wymienionych w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 lipca 1983 r. w sprawie stanowisk pracy w zakładach pracy resortu administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. Urz. MAGTiOŚ Nr 2, poz 3 z 1983r.) w wykazie A, dziale XIV, ust. 12, pkt 1, tj. spawacz elektryczny.

Organ rentowy nie uznał pracy wykonywanej przez odwołującego powyższym okresie podnosząc, że z dokumentów przedłożonych przez odwołującego nie wynika czy praca ta była wykonywana przez M. J. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wskazywał również, że ze złożonych przez M. J. dokumentów wynika, że w spornym okresie odwołujący wykonywał także inne prace. Ta ostatnia okoliczność nie znalazła potwierdzenia w zeznaniach świadków i odwołującego. M. J. oraz świadkowie M. B., A. W. i J. Ł. potwierdzili bowiem w swoich zeznaniach, że odwołujący w całym okresie swojego zatrudnienia w (...) wykonywał prace spawacza, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Oceniając zatem czy odwołujący spełnił ustawową przesłankę przepracowania co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, należy uznać iż organ rentowy niezasadnie odmówił zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach analizowanego okresu.

Tym samym stwierdzić należy, iż odwołujący, poza wymaganym wiekiem oraz łącznym stażem pracy i pozostałymi ww. wymaganiami, spełnił również ostatnią z przesłanek pozwalających uzyskać świadczenie emerytalne na podstawie wyżej powołanych przepisów – był zatrudniony w szczególnych warunkach przez łączny okres ponad 15 lat (biorąc pod uwagę przynajmniej okres potwierdzony świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach jako spawacz, wystawionym odwołującemu przez zakład pracy, tj. od 01.03.1977r. do zakończenia zatrudnienia w dniu 31.08.1992r. i po umniejszeniu tego okresu o ilość dni wykorzystanych przez odwołującego w ramach urlopów bezpłatnych - 23 dni w 1987r., 16 dni w 1990r., 22 dni w 1991r. i 13 dni w 1992r.).

Przepis art. 129 ust. 1 wskazanej ustawy o emeryturach i rentach stanowi, iż świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Odwołujący ukończył wymagany prawem wiek w dniu 15 marca 2014 r., a wniosek o emeryturę złożył w dniu 25 marca 2014 r. Z tego względu należało przyznać odwołującemu emeryturę od dnia 16 marca 2014 r., a więc od dnia następnego po ukończeniu przez niego 60 roku życia.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd Okręgowy, na podstawie wskazanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 21 maja 2014 roku stwierdzając, że odwołującemu M. J. przysługiwało prawo do emerytury przy obniżonym wieku od dnia 16 marca 2014 roku.

SSO Ewa Roszak