Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku E. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

o prawo do wypłaty odsetek

na skutek odwołania E. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

z dnia 25 czerwca 2014r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 5306/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 czerwca 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił wnioskodawczyni E. M. prawa do odsetek od świadczenia rentowego wypłaconego za okres od dnia 1 września 2009 roku .

Odwołanie od tej decyzji w dniu 3 lipca 2014 roku złożyła E. M., wnosząc o przyznanie odsetek od świadczenia rentowego z okres od 1 września 2009 roku do 31 stycznia 2014 roku.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił,

co następuje:

wnioskodawczyni E. M. w okresie od 16 sierpnia 2006 roku do 31 sierpnia 2009 roku była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (dowód: decyzje ZUS z dnia 24 października 2006 roku k. 122, 21 lutego 2007 roku k. 144, 27 września 2007 roku k. 148, 9 maja 2008 roku k. 164 oraz 9 września 2008 roku k. 178 w aktach organu rentowego).

W dniu 2 lipca 2009 roku E. M. złożyła wniosek o ustalenie dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (dowód: wniosek o rentę k. 76 w aktach organu rentowego).

Orzeczeniem z dnia 29 lipca 2009 roku, lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawczyni jest częściowo okresowo niezdolna do pracy do dnia 30 listopada 2010 roku. Taki wniosek wywiódł ze stopnia zaawansowania rozpoznanych u niej schorzeń w postaci: przewlekłego zespołu bólowo-dysfunkcyjnego odcinka szyjnego kręgosłupa, stanu po operacji dysku C5/C6 w 2007 roku, zawroty głowy oraz zespół bólowy odcinka LS kręgosłupa w przebiegu zmian zwyrodnieniowych (dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 29 lipca 2009 roku z dokumentacją medyczną k. 82, 56 w aktach organu rentowego).

Od powyższego orzeczenia podniósł zarzut wadliwości Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika ZUS, w wyniku czego sprawę skierowano do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 26 sierpnia 2009 roku uznała, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy. Po ponownym badaniu zdiagnozowano u wnioskodawczyni: nienasilony zespół dysfunkcyjno-bólowy kręgosłupa szyjnego, stan po operacji kręgosłupa szyjnego – przepukliny jądra miażdżystego C5/C6 w 2007 roku, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa oraz pooperacyjną niedoczynność tarczycy w trakcie leczenia substytucyjnego (dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 26 sierpnia 2009 roku z dokumentacją medyczną k. 88, 56 w aktach organu rentowego).

Mając na uwadze powyższe orzeczenie komisji Lekarskiej ZUS, decyzją z dnia 31 sierpnia 2009 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił E. M. przyznania dalszego prawa renty z tytułu niezdolności do pracy (dowód: decyzja ZUS k. 188 w aktach rentowych).

Od decyzji tej wnioskodawczyni odwołała się do Sądu Okręgowego – Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim. Sąd Okręgowy prowadził postępowanie dowodowe celem ustalenia, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy i w jakim stopniu. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy: onkologa D. P., neurologa B. M. (1), endokrynologa E. K.. Z uwagi na zgłoszone przez organ rentowy zarzuty do złożonych opinii, Sąd Okręgowy dopuścił w sprawie dowód z opinii kolejnego biegłego neurologa A. N. (1), a następnie biegłego psychiatry J. C. i neurologa M. D. (1).

Biegły D. P., biegła E. K., biegły A. N. (1), biegły psychiatra J. C. byli zgodni, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej. Natomiast biegła neurolog B. M. (1) i biegła M. D. (1) uznały wnioskodawczynię za częściowo niezdolną do pracy okresowo, przy czym biegła B. M. od 1 września 2009 roku do 1 września 2010 roku, a biegła M. D. (1) od 16 sierpnia 2006 roku na okres dwóch lat (dowód: odwołanie k. 2, postanowienia o dopuszczeniu dowodów z opinii biegłych
k. 5, 45, 59 opinie biegłych k.10-11, 20-21, 31-32verte, 51-52verte, k. 62-63verte, 71-73 w aktach sprawy VU 1360/09).

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2010 roku, wydanym w sprawie VU 1360/09, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżona decyzję w ten sposób, że przyznał E. M. dalsze prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2009 roku do 31 sierpnia 2011 roku (dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. k. 89 w aktach sprawy
VU 1360/09).

Apelację od powyższego wyroku złożył pełnomocnik organu rentowego (dowód: apelacja k. 99-103 w aktach sprawy VU 1360/09).

Sąd Apelacyjny w Łodzi, rozpoznając apelację wyrokiem z dnia 22 czerwca 2011roku, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb. do ponownego rozpoznania. Uchylając przedmiotowy wyrok, Sąd Apelacyjny miał na uwadze okoliczność, iż w Sąd pierwszej instancji nie dokonał prawidłowej weryfikacji opinii biegłych z zakresu neurologii i w konsekwencji dokonał nieprawidłowych ustaleń faktycznych na okoliczność zdolności wnioskodawczyni do pracy zarobkowej.

Motywując powyższe wskazał, że w rozpoznawanej sprawie został dopuszczony dowód z opinii trzech biegłych z zakresu neurologii: B. M., A. N. i M. D.. Za podstawę rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy przyjął dowód z opinii biegłych B. M. i M. D. na tej podstawie, że są one zgodne w zakresie wniosków końcowych, co do częściowej okresowej niezdolności wnioskodawczyni do pracy, nadto są fachowe, wyczerpujące i przekonujące. Natomiast opinię biegłego A. N., który uznał wnioskodawczynię za zdolną do pracy, Sąd Okręgowy ocenił jako nieprzekonującą. Dokonując weryfikacji opinii omawianych biegłych, Sąd pierwszej instancji oparł się na kryterium wiarygodności, uznając za przekonujące opinie korzystne dla wnioskodawczyni i pominął przy tej ocenie, że są one przeciwstawne w zakresie wniosków orzeczniczych. W ocenie Sądu Apelacyjnego, tak przeprowadzona ocena materiału dowodowego w sprawie nie mogła się ostać. Sąd Apelacyjny uznał, że w przedmiotowej sprawie sprzeczne wnioski opinii biegłych dotyczyły kwestii zdolności wnioskodawczyni do pracy, mającej istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd rozpoznający sprawę nie wyjaśnił tych rozbieżności z uwzględnieniem prawidłowych kryteriów oceny dowodu z opinii biegłego, poprzestając na stwierdzeniu, że opinia biegłego A. N. nie jest przekonująca. Nie wskazał przy tym żadnych powodów, dla których odmówił tej opinii wartości dowodowej, nie zakwestionował fachowości biegłego ani dokładności przeprowadzonych badań.

Sąd Apelacyjny wskazał, że wyjaśnienia wymagają rozbieżności w zakresie rozpoznanego u wnioskodawczyni przewlekłego zespołu bólowego szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego oraz oceny wpływu tego schorzenia na zakres narządów ruchu, a w konsekwencji zdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Koniecznym jest doprecyzowanie, czy stwierdzone schorzenie neurologiczne może być leczone w ramach zasiłku chorobowego, zwłaszcza z uwagi na stwierdzenie opinii biegłej B. M., że wymaga ono kontynuacji leczenia neurologicznego i rehabilitacji (dowód: wyrok k. 118 akt VU 1360/09, uzasadnienie k. 119-122verte akt VU 1360/09).

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w trakcie ponownego rozpoznawania sprawy dopuścił w sprawie dowód z pisemnych opinii uzupełniających biegłych lekarzy neurologów B. M. i M. D. (1) na okoliczność, czy postawione przez biegłych rozpoznanie w zakresie istniejącego u wnioskodawczyni schorzenia są tożsame, czy też rozbieżne, a jeśli tak to dlaczego, czy stwierdzone schorzenia mogą być leczone jedynie w ramach zasiłku chorobowego, dlaczego biegłe określiły inny okres przewidywanego trwania niezdolności do pracy; ponadto w razie podtrzymania wniosku co do istnienia u wnioskodawczyni częściowej niezdolności do pracy biegłe wniosek ten szczegółowo uzasadnią, mając na uwadze nie tylko stan zdrowia wnioskodawczyni, ale i wiek wnioskodawczyni oraz jej kwalifikacje zawodowe i obiektywną możliwość podjęcia innego zatrudnienia w ramach tych kwalifikacji (dowód: postanowienie k. 130 akt VU 1360/09).

Biegła B. M. (1) w swojej opinii uzupełniającej wskazała, że rozpoznanie co do istniejącego stanu zdrowia postawione zarówno prze nią jak i biegłą M. D. (1) są zbieżne, a jedynie odległe w czasie, w związku z powyższym biegła podtrzymała swoją opinię, że wnioskodawczyni jest częściowo okresowo niezdolna do pracy w okresie od 1 września 2009 roku do 31 sierpnia 2011 roku (dowód: opinia biegłej B. M. k. 136 akt VU 1360/09).

Natomiast biegła M. D. (1) w swoje opinii uzupełniającej wskazała, że stan zdrowia wnioskodawczyni uległ pogorszeniu w porównaniu do stanu, jaki istniał w dacie pierwszej opinii. Ponadto biegła uznał, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy na stałe (dowód: opinia uzupełniająca biegłej M. D. (1) k. 141-141verte).

Do powyższych opinii zarzuty zgłosił organ rentowy. Biegłe neurolog B. M. i M. D. wydały kolejne opinie uzupełniające, w których podtrzymały ww. opinie (dowód: zastrzeżenia organu rentowego k. 154-155 akt VU 1360/09, opinie k. 171 i k. 184-185).

Kolejne zastrzeżenia organu rentowego skutkowały dopuszczeniem przez Sąd dowodu z opinii ustnych biegłych A. N. (3) i B. M. (1) (dowód: zastrzeżenia organu rentowego k. 192-193, opinia ustna biegłego A. N. k. 205-206, opinia biegłej B. M. k. 205verte).

Sąd dopuścił również w sprawie dowód z opinii biegłego neurochirurga W. P., który uznał wnioskodawczynię za częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 września 2009 roku na stałe (dowód: postanowienie k. 206 akt VU 1360/09, opinia biegłego k. 216-218 i opinia uzupełniająca k. 246 akt VU 1360/09).

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 roku, wydanym w sprawie VU 768/11, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał E. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 września 2009 roku na stałe (dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. k. 265 w aktach sprawy VU 1360/09, uzasadnieni k. 271-278 VU 1360/09 ).

Apelacje od powyższego wyroku złożył organ rentowy (dowód: apelacja k. 281-285 VU 1360/09).

Sąd Apelacyjny w Łodzi, wyrokiem z dnia 15 listopada 2013 roku, wydanym
w sprawie III AUa 281/13, oddalił apelację organu rentowego (dowód: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi k. 306 VU 1360/09).

Pełnomocnik organu rentowego w dniu 18 listopada 2013 roku wniósł
o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego. Wniosek ten wpłynął do Sądu Apelacyjnego w Łodzi w dniu 21 listopada 2013 roku (dowód: wniosek k. 307, koperta k. 309 w aktach sprawy VU 1213/10).

Odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi waz z uzasadnieniem został wysłany organowi rentowemu w dniu 13 grudnia 2013 roku. Organ rentowy otrzymał go w dniu 19 grudnia 2013 roku (dowód: potwierdzenia odbioru k. 318 akt VU 1360/09).

Pismem z dnia 8 stycznia 2014 roku organ rentowy zwrócił się do Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w L. oraz Powiatowego Urzędu Pracy w R. w celu uzyskania informacji o wysokości wypłaconych wnioskodawczyni świadczeń. ZUS uzyskał informację z Powiatowego Urzędu Pracy w R. w dniu 9 stycznia 2014 roku (k-143,144 akt ZUS), zaś z Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w L. dniu 15 stycznia 2014 roku (k-145 akt ZUS).

Akta rentowe zostały zwrócone Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w dniu 10 marca 2014 roku. Organ rentowy otrzymał je w dniu 18 marca 2014 roku (dowód: pismo o zwrocie k. 325 w aktach sprawy VU 1360/09, potwierdzenie odbioru k. 326 akt VU 1360/09).

W dniu 20 stycznia 2014 roku organ rentowy, w wykonaniu powyższego orzeczenia, wydał decyzję o przyznaniu wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2009 roku i wypłacił wnioskodawczyni należne wyrównanie za okres od 1 września 2009 roku do dnia 31 stycznia 2014 roku (dowód: decyzja ZUS z dnia 20.01.2014r. k. 148 w aktach rentowych).

We wniosku z dnia 18 lutego 2014 roku, E. M. wniosła o wypłatę odsetek od świadczenia rentowego od 1 września 2009 roku. W wyniku rozpoznania tego wniosku ZUS wydał zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję (dowód: wniosek k. 156 akt rentowych, decyzja ZUS z dnia 25. (...). k. 178 akt rentowych).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w ustalaniu świadczeń z ubezpieczenia emerytalno-rentowego określa art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku
o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. 2009, Nr 205, poz. 1585 ze zm.), który stanowi, iż jeżeli Zakład (Ubezpieczeń Społecznych) – w terminach przewidzianych
w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych
z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, iż zawarte w art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych określenie: „nie ustalił prawa do świadczenia” oznacza zarówno niewydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2001 r., II UKN 402/00 – OSNP 2002, nr 20, poz. 501), a zatem w tym ostatnim przypadku chodzi o sytuacje, w których organ rentowy odmawiając świadczenia naruszył przepisy prawa materialnego określające przesłanki nabycia prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego, przy czym dla powstania obowiązku wypłaty odsetek konieczne jest stwierdzenie naruszenia prawa przez organ rentowy prawomocnym wyrokiem zmieniającym decyzję organu rentowego i przyznającym prawo do tego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2004 r.,
II UK 485/03 – OSNP 2005, nr 10, poz. 147).

Zasady przyznawania i wypłacania świadczeń emerytalno-rentowych reguluje ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz.U. 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Zgodnie z art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Przepis art. 118 ust. 1a ostatnio powołanej ustawy stanowi natomiast, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Warunkiem zapłaty odsetek jest zatem wypłacenie świadczenia po upływie 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Przez wyjaśnienie ostatniej niezbędnej okoliczności należy rozumieć rozstrzygnięcie ostatniej kwestii, koniecznej do ustalenia uprawnień (lub ich braku) osoby ubezpieczonej. Za dzień wyjaśnienia tej okoliczności można uznać dzień wpływu do organu rentowego prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nieustalenie tych okoliczności organ ten nie ponosi odpowiedzialności.

W świetle powyższych unormowań podkreślić należy, że wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji należy do organu rentowego. Nie zmienia tego faktu wejście w życie art. 118 ust. 1a ustawy. Przepis ten ma bowiem wąski zakres przedmiotowy. Sens wyrażonej w tym przepisie normy prawnej jest następujący: „Za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, uznaje się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia, o ile za nie ustalenie tych okoliczności odpowiedzialności nie ponosi organ rentowy” (tak: K. Ślebzak artykuł w Przeglądzie Sądowym 2006/2/94). Podobnie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia
11 września 2007 roku w sprawie P 11/07, OTK-A 2007/8/97, w którym stwierdził, że przepis art. 118 ust. 1a jest zgodny z Konstytucją, ale tylko pod warunkiem ściśle określonej jego interpretacji. Ma on być rozumiany w ten sposób, że za dzień wydania ostatniej decyzji uznaje się dzień wpływu do ZUS prawomocnego orzeczenia sądu, gdy postępowanie nie było zawinione przez organ rentowy. W związku z tym w sytuacji, gdy uprawniony występuje
z roszczeniem o zapłatę odsetek, obowiązkiem sądu jest ustalenie, czy za opóźnienie
w ustaleniu lub wypłacie świadczenia odpowiedzialność ponosi organ rentowy.

W będącej przedmiotem osądu sprawie, wnioskodawczyni nabyła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy dopiero w wyniku postępowania sądowego, zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15 listopada 2013 roku sygn. akt III AUa 281/13 oddalającym apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 20 grudnia 2012 roku w sprawie VU 768/11 który zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 20 grudnia 2012 roku i przyznał E. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dna 1 września 2009 roku na stałe. Wyroku w sprawie VU 768/11 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Wprawdzie brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy, nie pozbawia osoby ubezpieczonej prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia, ale wówczas to na ubezpieczonym zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa ciężar wykazania tej okoliczności (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11 – OSNP 2011, nr 19-20, poz. 255).

Odnośnie odpowiedzialności organu rentowego i obowiązku zapłaty odsetek
w wyniku zmiany jego decyzji w postępowaniu sądowym wypowiedział się Sąd Najwyższy
w wyroku z dnia 21 kwietnia 2009 r., I UK 345/08 (OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293) wskazując, iż organ rentowy nie ma obowiązku wypłaty odsetek od świadczenia rentowego przyznanego w terminie 30 dni od wpływu prawomocnego wyroku sądu zmieniającego uprzednią decyzję tego organu odmawiającą prawa do renty, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy
w postępowaniu odwoławczym uzasadnione było ustaleniami, które nie były i nie mogły być znane organowi z uwagi na ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu przed tym organem. W tym miejscu należy podkreślić, iż ocena niezdolności do pracy
w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych – opinii biegłego z zakresu odpowiedniej specjalności medycznej. Istotnym jest przy tym, że ostateczna ocena, czy osoba ubezpieczona jest niezdolna do pracy musi uwzględniać takie elementy jak: poziom kwalifikacji zawodowych ubezpieczonej, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy, wskazać należy, iż przy ustalaniu prawa wnioskodawczyni do renty z tytułu niezdolności do pracy wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20 grudnia 2012 roku jest drugim wyrokiem wydanym w sprawie odwołania wnioskodawczyni od decyzji z dnia 31 sierpnia 2009 roku, bowiem poprzedni, z dnia 22 listopada 2010 roku, w sprawie VU 1360/09, został przez Sąd Apelacyjny w Łodzi, wyrokiem z dnia 22 czerwca 2011 roku, uchylony i sprawa została przekazana Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb., zarówno w sprawie VU 1360/09, jak i w sprawie 768/11, dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu psychiatrii, onkologii, endokrynologii, którzy w oparciu o wyniki badań bezpośrednich ubezpieczonej oraz analizę dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy nie uznali jej za niezdolną do pracy. Natomiast dwóch biegłych neurologów z trzech dopuszczonych w sprawie uznało wnioskodawczynię za częściowo niezdolną do pracy. Tym samym opinie biegłych neurologów nie były jednoznaczne, co do stanu zdrowia wnioskodawczyni i ten brak jednoznaczności i zgodności był podstawą do uchylenia pierwszego wyroku Sądu Okręgowego w sprawie odwołania wnioskodawczyni od decyzji z dnia 31 sierpnia 2009 roku. Dopiero w trakcie ponownego rozpoznawania sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił w sprawie dowód z uzupełniających opinii biegłych neurologówB. M. (1) i M. D. – opinii pisemnych oraz ustnych biegłych B. M. oraz A. N., a także dowód z opinii biegłego neurochirurga W. P. (2). Tak przeprowadzone postępowanie dowodowe umożliwiło Sądowi Okręgowemu w Piotrkowie Tryb. wydanie wyroku, który po merytorycznej kontroli Sądu Apelacyjnego w Łodzi, został uznany za prawidłowy.

W takiej sytuacji, organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie wyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji zgodnej z prawem. Wyjaśnienie tej okoliczności wymagało przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego jeszcze na etapie postępowania apelacyjnego. Ostatnią zaś okolicznością niezbędną do wydania decyzji przez ZUS było uzyskanie informacji z Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w L., która wpłynęła do ZUS w dniu 15 stycznia 2014 roku (k-145 akt ZUS). Organ rentowy wydał decyzję o przyznaniu wnioskodawczyni prawa do renty w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego w dniu 20 stycznia 2014 roku. Tym samym zachował 30-dniowy termin określony w art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Skoro tak, to bezzasadnym jest twierdzenie, że zaistniało opóźnienie w przyznaniu świadczenia, uzasadniające przyznanie odsetek.

Z tych wszystkich względów, w ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do wypłaty wnioskodawczyni odsetek od wyrównania renty i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak sentencji wyroku.