Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka (spr.)

Sędziowie:SSA Lucyna Guderska

SSO del. Romuald Kompanowski

Protokolant: sekr. sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2012 r. w Łodzi

sprawy F. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o emeryturę,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Płocku

z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. akt: VI U 974/11;

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 708/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 sierpnia 2011. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w P. odmówił F. J. prawa do emerytury, ponieważ nie udowodnił on 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 lutego 2012r. Sąd Okręgowy w Płocku oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygniecie na następujących ustaleniach i rozważaniach:

F. J. urodził się (...)., w dniu 28 stycznia 2011r. złożył wniosek o emeryturę. Na dzień 1.01.1999r. udowodnił łącznie 27 lat 4 miesiące i 3 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Od 8 września 1975r. do 15 września 1981r. odwołujący zatrudniony był w Gminnej Spółdzielni (...) w P. na stanowisku montera punktu mechaniki pojazdowej. Swoją pracę wykonywał na terenie warsztatu, gdzie znajdowały się kanały remontowe. Wnioskodawca wykonywał wszystkie prace przy naprawie samochodów, przeważnie w kanałach remontowych. Zajmował się montażem i demontażem silników, naprawą przednich zawieszeń, tylnych mostów, skrzyń biegów w takich samochodach, jak: Ż., N., Tarpan. Wykonywał też prace spawalnicze i blacharskie związane z remontem tych samochodów. Naprawy te odbywały się też na poziomie zerowym. Zakład pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym stwierdził, że F. J. w okresie od 8 września 1975r. do 15 września 1981r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych, lakierowanie natryskowe na stanowisku montera punktu mechaniki pojazdowej, które to prace są wymienione w załączniku do Uchwały Zarządu Głównego (...) z 25.09.1983r. w dziale XIV poz. 12, 15 i 17 pkt 1,1, 2.

Od 15 września 1981r. do 31 października 1993r. F. J. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) spółka z o.o. w O.. Wykonywał tam pracę mechanika samochodowego, zajmował się głównie spawaniem i pracami blacharskimi. Nie pracował w sposób ciągły w kanale remontowym i nie pracował w ten sposób przy pracach spawalniczych. Zakład pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym stwierdził, że F. J. w okresie 15 września 1981r. do 31 października 1993r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku mechanik samochodowy – blacharz-spawacz przy naprawie pojazdów samochodowych i lakierowanie natryskowe.

Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom świadków i odwołującego. Wynika z nich, że odwołujący zajmował się wszelkimi naprawami pojazdów, poza tym wykonywał prace spawalnicze i blacharskie przy tych naprawach. Nie świadczył pracy tylko w kanałach. Z opinii biegłego z zakresu bhp wynika, że proces technologiczny naprawy samochodów nie wymaga ciągłego przebywania w kanale, za wyjątkiem smarowania sworzni układu kierowniczego, naprawy drążków kierowniczych, wymiany oleju. Z opinii biegłego ds. techniki samochodowej wynika, że odwołujący jako mechanik samochodowy zmuszony był być wielozadaniowy i wykonywać wszystkie prace przy przydzielonej mu do remontu jednostce, w tym prace w kanale i poza nim.

Sąd Okręgowy uznał i ocenił opinie biegłych jako rzetelne, jasne, spójne i zawierające kompleksową odpowiedź na pytanie sądu. Biegły ds. bhp kategorycznie stwierdził, że praca wykonywana przez wnioskodawcę nie była pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia RM z 7.02.1983r. Biegły wniosek ten oparł na analizie rodzaju i charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę oraz w oparciu o akty resortowe. Z uwagi na zastrzeżenia wnioskodawcy Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego ds. techniki samochodowej, który potwierdził wnioski biegłego ds. bhp. Z opinii tej jednoznacznie wynika, że wnioskodawca nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach remontowych.

Za niezgodne ze stanem rzeczywistym Sąd Okręgowy uznał świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez obu pracodawców.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał odwołanie za niezasadne. Powołał się na art. 184, ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenie RM z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wnioskodawca spełnił warunki do nabycia wcześniejszej emerytury za wyjątkiem warunku 15 lat pracy w warunkach szczególnych. W ocenie Sądu Okręgowego, organ rentowy zasadnie zakwestionował świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Z materiału dowodowego sprawy wynika, że odwołujący nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac przy naprawie pojazdów mechanicznych w kanale remontowym ( Wykaz A, dział XIV poz. 16), jak również prac przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym (Wykaz A, dział XIV poz. 12), czy lakierowania ręcznego niezhermetyzowanego (Wykaz A, dział XIV poz. 17). Wnioskodawca wykonywał wszystkie prace związane z naprawą i remontem pojazdów, szereg wykonywanych czynności odbywało się z poziomu zerowego i dlatego nie można zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy uznać, że łącznie wykonywane przez niego prace stanowiły zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł F. J..

Wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 184 ustawy emerytalnej i przepisów rozporządzenia RM z 7.02.1983r. poprzez przyjęcie, że tylko wykonywanie czynności jednego rodzaju wymienionych w rozporządzeniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy uprawnia do ubiegania się o przyznanie wcześniejszej emerytury. Zarzucił ponadto przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez oparcie wyroku na opiniach biegłych sądowych, które sporządzone są w sposób sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa albowiem dotyczą zagadnień, co do których wyłącznie sąd może rozstrzygać i orzekać oraz nie uwzględnienie korzystnych dla skarżącego zgodnych zeznań świadków, z których wynika, że oprócz prac w kanale remontowym wykonywał czynności spawalnicze, blacharskie i lakiernicze, które stanowią pracę w warunkach szczególnych i uprawniają do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu wskazał, że w spornych okresach wykonywał prace wymienione w Wykazie A dział XIV poz. 12, 14, 16, 17 i 13.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu albowiem Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawnych i ustalonym przez Sąd Okręgowy stanie faktycznym.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie zaś z treścią par. 4 ust. 1 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Pracą w warunkach szczególnych jest przy tym praca świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach wskazanych w załączniku A do rozporządzenia z 7.02.1983r. (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Normatywne rodzaje prac w szczególnych warunkach wyróżnia kryterium merytoryczne i formalne; pierwsze dotyczy wykonywania stale i w pełnym wymiarze takiej pracy, warunkiem drugiego jest wymienienie jej w rozporządzeniu z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Praca która nie spełnia łącznie obu kryteriów nie uprawnia do emerytury w niższym wieku emerytalnym określonym w tym rozporządzeniu. ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z 2009-02-10, II UK 199/08). Nawet jeżeli pracodawca uznał pracę na danym stanowisku za pracę w szczególnych warunkach, taki pracownik może nie otrzymać wcześniejszej emerytury. ZUS odmówi jej bowiem, gdy nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z 2011-10-05, II UK 43/11; wyrok SN z 2010-05-25, I UK 3/10). Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. ( por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2010-06-01, II UK 21/10, Opubl: Legalis). Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 2011-10-17, I UK 174/11, Legalis).

Wynikające z wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji, jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1272). ( por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2010-06-01, II UK 21/10, opubl. Legalis).

Przenosząc powyższe ustalenia ogólne na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wnioskodawca nie pracował ani w okresie od 8 września 1975r. do 15 września 1981r., ani w okresie od 15 września 1981r. do 31 października 1993r. w warunkach szczególnych. Sąd Apelacyjny podziela bowiem ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy i przyjmuje je za własne.

Z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika, że ZUS nie uznał żadnego okresu pracy wnioskodawcy jako pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca natomiast wniósł o uznanie, że w warunkach szczególnych pracował od 8 września 1975r. do 15 września 1981r. oraz od 15 września 1981r. do 31 października 1993r. Do wymaganych 15 lat konieczne jest zatem łączne zaliczenie obu okresów, choć nie w całości. Żaden okres pojedynczo nie obejmuje bowiem 15 lat. Dokonując ustaleń odnośnie pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w powyższych okresach Sąd Okręgowy przesłuchał świadków, wnioskodawcę i dopuścił dowód z opinii biegłych i doszedł do trafnego wniosku, że ubezpieczony nie pracował stale i pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia z dnia 7.02.1983r. W powyższych okresach wnioskodawca pracował w Gminnej Spółdzielni (...) w P. na stanowisku montera punktu mechaniki pojazdowej oraz w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) spółka z o.o. w O., gdzie wykonywał pracę mechanika samochodowego. Obaj pracodawcy wystawili wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Spółdzielnia wpisała, że wnioskodawca jako monter punktu mechaniki pojazdowej wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych i lakierownie natryskowe, które to prace są wymienione w Uchwale Zarządu Głównego (...) z 25.07.1983r. dziale XIV poz. 12, 15 i 17 pkt 1,1,2. (...) wpisał, że wnioskodawca pracował na stanowisku mechanika samochodowego i wykonywał prace naprawcze i remontowe przy naprawie pojazdów mechanicznych w kanale lub prace spawalnicze blacharskie, które to prace są wymienione w wykazie A dział XIV poz. 12 pkt 8 i 16 pkt 1 Zarządzenia Ministra Przemysłu Hutniczego i Maszynowego z dnia 30.03.1985r.

Tymczasem z materiału dowodowego sprawy nie wynika, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał tylko prace wymienione w świadectwach wykonywania pracy w warunkach szczególnych, czy też prace wymienione w wykazie A do rozporządzenia z 7.02.1983r. W apelacji wnioskodawca starał się przekonać Sąd Apelacyjny, że w spornych okresach jako mechanik samochodowy wykonywał tylko prace w warunkach szczególnych, dodając do prac wskazanych przez pracodawców jeszcze prace z działu XIV poz.14 i 13. Twierdzenia te są jednak gołosłowne i niewiarygodne.

Z wyjaśnień wnioskodawcy złożonych na rozprawie w dniu 19.10.2011r. wynika, że pracując w GS (...) wszystkie prace remontowe przy samochodach wykonywał tylko w kanale oraz, że zajmował się spawaniem i te prace wykonywał poza kanałem. Dalej wyjaśniając wnioskodawca zeznał, że robił „wszystko przy naprawie danego pojazdu”. Z zeznań świadka A. W. wynika, że wnioskodawca jako mechanik wykonywał wszystkie prace jakie były potrzebne, wszystkie prace jakie mu polecono i wykonywał je w kanale oraz na zewnątrz i wewnątrz samochodów. Z zeznaniami tymi korespondują zeznania świadka A. M., który zeznał, że wnioskodawca pracował jako mechanik w warsztacie i zajmował się naprawą samochodów na terenie warsztatu, pracował poza kanałem i w kanale, a poza tym spawał elementy do samochodu albo „coś dla GS”. Ponadto z zaświadczenia z dnia 24.02.1989r. ( znajdującego się w aktach osobowych wnioskodawcy) wynika, że F. J. w ramach czynności montera mechaniki samochodowej między innymi zajmował się spawaniem i blacharstwem. Z pisma z dnia 1.11.1975r. (znajdującego się w aktach osobowych wnioskodawcy) wynika, że wnioskodawca zajmował się usługami na rzecz jgu i dla ludności.

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak zatem przekonywujących dowodów na to, że w okresie od 8 września 1975r. do 15 września 1981r. F. J. pracował stale i pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. Zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że odwołujący się w powyższym okresie wykonywał wszystkie prace jakie były konieczne w procesie naprawy pojazdów. Pracował zatem w kanale i poza nim, spawał, ale też wykonywał inne prace niezbędne, które nie były pracami w warunkach szczególnych. Niewątpliwie część wykonywanych przez wnioskodawcę prac była pracami w warunkach szczególnych ( prace w kanale, spawalnicze, lakiernicze), ale nie wszystkie. Stanowisko Sądu Apelacyjnego znajduje potwierdzenie w opinii biegłego ds. bhp. i w opinii biegłego w zakresie techniki samochodowej. W opiniach tych biegli opisali zawód mechanika samochodowego i wskazali jakie czynności mechanik w praktyce wykonuje oraz jakimi urządzeniami się posługuje. Porównując wymienione tam prace z Wykazem A do rozporządzenia RM z 7.02.1983r., należy dojść do wniosku, że nie wszystkie prace należące do procesu naprawczego, są pracami w warunkach szczególnych. Wszystkie prace wykonywane poza kanałem, a nie będące jednocześnie wymienione w dziale XIV ( do tego działu odnosi się wnioskodawca) nie są pracami wykonywanymi w warunkach szczególnych. To, że wnioskodawca był uniwersalny i wykonywał wszystkie prace naprawcze wynika z zeznań świadków i wnioskodawcy. Wynika też z liczby osób zatrudnionych w warsztacie ( w sumie 3) i konieczności wykonywania przez wszystkich niezbędnych prac bez żadnej specjalizacji. Oznacza to zatem jednoznacznie, że wnioskodawca nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Tożsama ocena charakteru pracy i czynności wykonywanych przez wnioskodawcę odnosi się też do okresu zatrudnienia w (...) od 15 września 1981r. do 31 października 1993r. Tu także, co wynika z zeznań świadka A. W., M. C. i samego wnioskodawcy, wnioskodawca wykonywał wszystkie prace w procesie naprawy pojazdów, wśród których, co wynika z opinii biegłych, nie wszystkie są wykonywane w warunkach szczególnych. Brak zatem podstaw aby zaliczyć ten okres pracy do pracy w warunkach szczególnych.

Apelujący zawarł w apelacji własne ustalenia i własną ocenę stanu faktycznego. Ustalenia te i ocena mijają się jednak nie tylko z zeznaniami świadków, ale także z zeznaniami odwołującego się złożonymi na rozprawie w dniu 19.10.2011r. Początkowo bowiem wnioskodawca zeznał, że pracował tylko w kanale, a poza nim wykonywał tylko prace spawalnicze. Potem natomiast, że wykonywał wszystkie prace przy naprawie pojazdu. W apelacji natomiast wskazał, że wykonywał tylko prace przy spawaniu, przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych, w kanałach remontowych, lakierowanie ręczne lub natryskowe, obsługa urządzeń i narzędzi wibracyjnych lub udarowych. Tymczasem z opinii biegłego w zakresie techniki samochodowej wynika, że w pracy mechanik samochodowy wykorzystuje narzędzia monterskie takie, jak klucze monterskie, wkrętaki, młotki, płasko-szczypce, narzędzia pomiarowe takie jak suwmiarki, śruba mikrometryczna, ciśnieniomierze, szczelinomierze. Nie ma dowodów aby uznać, że wnioskodawca jako mechanik samochodowy, poza kanałem wykonywał tylko prace, które wymienił w apelacji i nie pracował przy użyciu narzędzi, którymi wszyscy mechanicy się posługują. W ocenie Sądu Apelacyjnego zawarte w apelacji twierdzenia co do zakresu i rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w obu spornych okresach nie znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Skarżący nie wyjaśnił przy tym, nawet w apelacji, na czym polegały prace blacharskie, które wykonywał, a podnieść należy, że prace te nie są wymienione w wykazie A w dziale XIV.

Za niezasadny zatem należy uznać zarzut naruszenia prawa materialnego art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zeznania świadków odnośnie prac wykonywanych przez wnioskodawcę w spornych okresach i prawidłowo ustalił, że w okresach tych wnioskodawca nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji wszechstronnie rozważył zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz dokonał jego oceny według takich kryteriów jak : zgodność z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej bez przekroczenia granic wyznaczonych przepisem art. 233 par. 1 kpc, a skarżący choć zarzucił Sądowi Okręgowemu obrazę prawa procesowego, to nie wskazał jakie kryteria sędziowskiej oceny dowodów zostały naruszone. Zarzuty pod adresem opinii biegłych są o tyle bezzasadne, że rozstrzygnięcie w sprawie tak naprawdę nie wymagało widomości specjalnych. Ostatecznie Sąd Okręgowy dokonał ustaleń odnośnie rodzaju prac wykonywanych w spornych okresach przez wnioskodawcę przede wszystkim na podstawie zeznań świadków i wnioskodawcy. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, bo wynikało z nich, że odwołujący zajmował się wszelkimi naprawami pojazdów, a poza tym wykonywał czynności blacharskie i spawalnicze przy tych naprawach oraz, że nie pracował wyłącznie w kanale. Podkreślić trzeba, że opinie biegłych miały charakter uzupełniający, a nie decydujący i jak wynika z ich treści, wnioski końcowe opinii sprecyzowane zostały także na podstawie zeznań w/w osób. Dlatego też w pełni zaaprobować należy stanowisko tego Sądu, że z zebranego materiału dowodowego nie wynika aby wnioskodawca przez 15 lat pracował w warunkach szczególnych. Apelujący w żaden sposób nie podważył oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji, a przedstawił jedynie własne stanowisko w sprawie, które jego zdaniem jest jedynie słuszne. Własne stanowisko w sprawie apelujący opiera na tym samym materiale dowodowym, ale wyciąga z niego wnioski odmienne aniżeli uczynił to Sąd Okręgowy. Jeżeli jednak z zebranego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 2006-03-14, I UK 203/05). W sprawie brak jednak materiału dowodowego pozwalającego na wysnucie wniosku, ze F. J. pracował 15 lat w warunkach szczególnych.

Zważywszy na powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację.