Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 86/08
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie ze skargi pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 23 maja 2006 r., sygn. akt I (…),
w sprawie z powództwa D.(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.
przeciwko M. G.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 listopada 2008 r.,
odrzuca skargę
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w G. w sprawie z powództwa „D.(...)” spółki z o.o. w S. przeciwko
M. G. o zapłatę wyrokiem z dnia 23 maja 2006 r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda
kwotę 95.952,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 24.104,21 zł – od dnia
21.08.2001 r. do dnia zapłaty; 16.616 zł – od dnia 01.09.2001 r. do dnia zapłaty; 7.000 zł
– od dnia 20.09.2001 r. do dnia zapłaty; 48.232,50 zł – od dnia 22.09.2002 r. do dnia
zapłaty i orzekł o kosztach procesu.
Pozwana wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego
wyroku, podnosząc, że jest on niezgodny z art. 117 k.c., która to niezgodność wynika z
naruszenia podstawowych zasad porządku prawa cywilnego, tj. zasady autonomii woli
stron oraz zasady przedawnienia majątkowych roszczeń cywilnoprawnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o
2
zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) stanowi jeden z instrumentów
realizacji konstytucyjnej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z
tytułu bezprawnej działalności władzy publicznej. Jako specjalny procesowy środek
prawny ma na celu badanie legalności jurysdykcyjnej działalności sądów powszechnych,
poprzez kontrolę zgodności z prawem prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji,
a wyjątkowo sądów pierwszej instancji.
W wypadku wniesienia skargi na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c. na skarżącym
ciąży między innymi obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w
drodze innych środków prawnych nie jest możliwe (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.), że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający rozpoznanie skargi od orzeczenia sądu
pierwszej instancji, a ponadto, że niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że skarżący powinien
wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje żaden środek odwoławczy ani nadzwyczajny środek zaskarżenia, bowiem
tylko w następstwie przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni
obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie jest możliwe.
Jednocześnie Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na fakt, że środkami umożliwiającymi
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia mogą być - oprócz wymienionych - także inne
środki procesowe (np. powództwo przeciwegzekucyjne lub specjalne środki
funkcjonujące w postępowaniu nieprocesowym), do których skarżący winien się odnieść
na gruncie konkretnej sprawy (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28
lutego 2006 r., I CNP 12/06, nie publ; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27
stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140; postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 17;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2005 r., I CNP 28/05, nie publ;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., I CNP 37/05, nie publ;
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2005 r., V CNP 24/05, nie
publ).
Wypadek wyjątkowy, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., zachodzi np.
w sytuacji nieskorzystania przez stronę z przysługującego jej środka zaskarżenia
z powodu ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej
3
przez pracownika sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., I
CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga nie spełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu, bez wzywania do ich usunięcia (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z 12 czerwca 2006 r., I CNP 21/06, nie publ., postanowienie Sądu
Najwyższego z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ., postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. I CNP 76/06, nie publ.).
W niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie jest możliwe. W tym zakresie
ograniczyła się do stwierdzenia, że nie skorzystała z przysługujących środków
zaskarżenia w postaci apelacji i skargi kasacyjnej z przyczyn przez siebie nie
zawinionych, a nadto, że poza niniejszą skargą, nie przysługuje żaden zwyczajny bądź
nadzwyczajny środek zaskarżenia. Skarżąca całkowicie pominęła w tym zakresie skargę
o wznowienie postępowania, nie wykazała, że wznowienie postępowania w sprawie
zakończonej zaskarżonym orzeczeniem - w świetle przepisów art. 399-4161
k.p.c. - jest
niedopuszczalne ze względu na rodzaj zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko
temu orzeczeniu nie mieszczą się w podstawach skargi o wznowienie postępowania.
Skarżąca nie wykazał również, że w niniejszej sprawie zachodzi wyjątkowy wypadek
warunkujący dopuszczalność skargi od orzeczenia sądu pierwszej instancji. Nie
przedstawiła w tym zakresie żadnych okoliczności, nietrafnie utożsamiając istnienie
wyjątkowego wypadku z niezgodnością orzeczenia z prawem, która to przesłanka
stanowi warunek zasadności, nie zaś dopuszczalności skargi.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 i 2 k.p.c.
odrzucił skargę.

IV CNP 86/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia