Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 27 STYCZNIA 2011 R.
I KZP 26/10
Normatywne doprecyzowanie właściwości sądu poprzez wskazanie
rodzaju wydziału, w którym ma być rozpoznawana sprawa, choćby wydział
taki był określany mianem „sądu”, nie czyni z niego sądu w znaczeniu pro-
cesowym, o którym mowa w art. 35 § 1 k.p.k.
Przewodniczący: sędzia SN S. Zabłocki.
Sędziowie SN: J. Matras (sprawozdawca), D. Rysińska.
Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Herzog.
Sąd Najwyższy w sprawie Jacka K., po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 27 stycznia 2011 r., przedstawionego na podstawie
art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Okręgowy w S., postanowieniem z dnia 29
października 2010 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej
wykładni ustawy:
„Czy wobec regulacji prawnej, przyjętej w art. 75 ust. 2 i 4 ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr
167, poz. 1191 w brzmieniu obowiązującym od dnia 17.06.2010 r.), sądem
właściwym do rozpoznania odwołania od orzeczenia komisji dyscyplinarnej
jest wydział karny sądu okręgowego właściwego według siedziby kancelarii
obwinionego komornika ?
a w razie odpowiedzi negatywnej:
Czy wobec regulacji prawnej, przyjętej w art. 75 ust. 2 i 4 ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr
167, poz. 1191 w brzmieniu obowiązującym od dnia 17.06.2010 r.), sądem
2
właściwym do rozpoznania odwołania od orzeczenia komisji dyscyplinarnej
jest sąd pracy i ubezpieczeń społecznych sądu okręgowego właściwego
według siedziby kancelarii obwinionego komornika czy też wydział cywilny
takiego sądu okręgowego?”
p o s t a n o w i ł odmówić podjęcia uchwały.
U Z A S A D N I E N I E
Zagadnienie prawne przedstawione do rozstrzygnięcia przez Sąd
Najwyższy zaistniało na tle następującej sytuacji procesowej.
Wobec komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w G. Jacka K.
było prowadzone, z wniosku Ministra Sprawiedliwości, postępowanie dys-
cyplinarne o czyn określony w art. 71 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997
r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191
ze zm. – ustawa dalej określana jako „u.k.s.e.”). W dniu 12 maja 2010 r.
orzeczenie w pierwszej instancji wydała w tej sprawie Komisja Dyscypli-
narna przy Krajowej Radzie Komorniczej w W. Odwołanie od tego orze-
czenia, na niekorzyść komornika, wniósł w dniu 25 czerwca 2010 r. Mini-
ster Sprawiedliwości, wskazując jako sąd właściwy do jego rozpoznania
Sąd Okręgowy w S. W uzasadnieniu odwołania Minister Sprawiedliwości
podniósł, że zważywszy na treść art. 5 ustawy z dnia 12 lutego 2010 r. o
zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 40, poz.
228), która weszła w życie w dniu 17 czerwca 2010 r., postępowanie odwo-
ławcze powinno być kontynuowane przed sądem według przepisów ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji po nowelizacji. Powołując się zaś na
zapis ujęty w art. 75 ust. 4 u.k.s.e. po nowelizacji, zawierający nakaz sto-
sowania przepisów kodeksu postępowania karnego w zakresie nieuregu-
3
lowanym w ustawie, Minister Sprawiedliwości wskazał, że sądem rozpo-
znającym odwołanie będzie wydział karny sądu okręgowego właściwego
dla siedziby kancelarii obwinionego. Odwołanie zostało przesłane przez
Komisję Dyscyplinarną przy Krajowej Radzie Komorniczej w W. do Sądu
Okręgowego w S. i zostało w dniu 16 lipca 2010 r. zarejestrowane w Wy-
dziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Postanowieniem z dnia 29 lipca
2010 r. Sąd Okręgowy w S. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
uznał się niewłaściwym i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w W.
Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, by następnie w dniu 4
sierpnia 2010 r., po dostrzeżeniu zmiany w u.k.s.e. w zakresie właściwości
sądu rozpoznającego odwołanie, uchylić swoje postanowienie; wydanym
tego dnia zarządzeniem sprawę przekazano do Wydziału Karnego Sądu
Okręgowego w S. W dniu 27 sierpnia 2010 r. sprawa trafiła do Wydziału
Karnego Sądu Okręgowego w S., ale na skutek pisma przewodniczącego
tego wydziału, zawierającego sugestię przekazania sprawy o charakterze
sprawy odwoławczej do wydziału odwoławczego, Prezes Sądu Okręgowe-
go w S. zarządzeniem z dnia 30 sierpnia 2010 r. zdecydował o przekazaniu
sprawy do Wydziału Odwoławczego. Sprawa została zarejestrowana w
Wydziale Karnym w dniu 1 września 2010 r., zaś termin jej rozpoznania na
rozprawie wyznaczono na dzień 15 października 2010 r. W trakcie tej roz-
prawy przewodnicząca zarządziła przerwę celem narady nad kwestią wła-
ściwości sądu karnego, a po naradzie rozprawę odroczono, cyt.: „celem
zwrócenia się na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. do Sądu Najwyższego w
Warszawie z pytaniem prawnym w przedmiocie właściwości sądu karnego
do rozpoznania przedmiotowej sprawy”. Postanowieniem z dnia 29 paź-
dziernika 2010 r., Sąd Okręgowy w S., Wydział Karny, przekazał na pod-
stawie art. 441 § 1 k.p.k. Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne wy-
magające zasadniczej wykładni ustawy w postaci dwóch pytań przedsta-
wionych powyżej.
4
W uzasadnieniu swego postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, że
zgodnie z treścią art. 35 § 1 k.p.k. zobowiązany jest do badania z urzędu
kwestii właściwości, a realizując ten nakaz doszedł do wniosku, iż zostały
spełnione przesłanki do wystąpienia z pytaniem prawnym, a to dlatego, że
rysują się dwie możliwości ustalenia właściwego do rozpoznania odwołania
sądu. Z jednej strony – z uwagi na zapis art. 75 ust. 4 u.k.s.e., nakazujący
odpowiednie stosowanie do postępowania dyscyplinarnego przepisów Ko-
deksu postępowania karnego – dostrzegł podstawy do przyjęcia, że to wła-
śnie wydział karny, stosujący taką procedurę, będzie właściwy do rozpo-
znania odwołania. Zdaniem tego sądu, stanowisko to wynikać może rów-
nież z tego, że poprzednio obowiązujący przepis art. 75 u.k.s.e. wyraźnie
wskazywał sąd okręgowy – sąd pracy i ubezpieczeń społecznych jako sąd
odwoławczy i określał, iż do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego, a uzasadnienie projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (druk 1810) wskazuje na
odmienne określenie zarówno procedury jak i właściwości miejscowej są-
du. Wnioskowi, że to wydział karny sądu okręgowego właściwego według
siedziby kancelarii obwinionego komornika będzie funkcjonalnie właściwy
do rozpoznania odwołania, przeciwstawił także pogląd odmienny, iż to in-
ny, niż wydział karny sądu okręgowego, wydział sądu powszechnego
mógłby rozpoznawać takie odwołanie. Pogląd ten oparł na regulacji zawar-
tej w ustawie z dnia 7 maja 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorzą-
dzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz
o nadzorze publicznym (Dz. U. Nr 77, poz. 649) oraz tezie, uzasadnionej
przepisami ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, że właściwość
wydziałów sądów powszechnych nie jest określana przez kryterium stoso-
wanej procedury, ale przez wskazanie przedmiotowego charakteru sprawy.
Prezentując również takie stanowisko dostrzegł następnie, że sprawa dys-
cyplinarna komornika może mieć charakter sprawy cywilnej, skoro jego od-
5
powiedzialność określana jest z reguły w oparciu o przepisy prawa cywil-
nego, jakim miał uchybić, albo też sprawy z zakresu prawa pracy, tak jak
przyjmowano to do czasu nowelizacji przepisu art. 75 u.k.s.e.
Zajmując stanowisko na piśmie co do zagadnienia prawnego, proku-
rator Prokuratury Generalnej wniósł o odmowę podjęcia uchwały. W uza-
sadnieniu wniosku podkreślił, że z uprawnienia określonego w art. 441 § 1
k.p.k. może skorzystać również ten sąd, który bada z urzędu swoją właści-
wość funkcjonalną, ale analiza treści sformułowanego zagadnienia praw-
nego nie dotyczy w rzeczywistości tej sfery, albowiem dotyczy właściwości
wydziału sądu okręgowego. Wskazując dalej, że przepisy ustawowe doty-
czą właściwości sądu, zaś poszczególne wydziały są organizacyjnymi czę-
ściami jednego sądu, podniósł, iż w przypadku wątpliwości co do wydziału
właściwego do rozpoznania sprawy, wydział ten, stosownie do przepisu §
55 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r.
– Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249 ze
zm.) wyznacza prezes sądu. Reasumując, prokurator skonstatował, że po-
wołanie się na przepis art. 35 § 1 k.p.k., w odniesieniu do wydziału sądu,
jest błędne, zaś w istocie pytanie prawne dotyczy problemu o charakterze
organizacyjnym, także i z tego powodu, iż rozpoznanie odwołania przez
niewłaściwy wydział danego sądu okręgowego nie skutkuje zaistnieniem
uchybienia określonego w art. 439 § 1 pkt 3 lub 4 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W sprawie nie zostały spełnione warunki do podjęcia uchwały w try-
bie określonym w art. 441 § 1 k.p.k. O ile kwestia właściwości funkcjonalnej
danego sądu do rozpoznania środka odwoławczego może być przedmio-
tem pytania prawnego skierowanego do Sądu Najwyższego (por. uchwała
SN z dnia 23 lutego 1999 r., I KZP 35/98, OSNKW 1999, z. 3-4, poz. 13;
postanowienia SN z dnia 29 listopada 2006 r., I KZP 27/06 i 28/06,
OSNKW 2006, z. 12, poz. 110 i 111), to jest oczywiste, że chodzi tu o wła-
6
ściwość sądu jako jednostki sądownictwa powszechnego, nie zaś wydziału
właściwego sądu, a przecież to do właściwości wydziału sprowadza się
zagadnienie prawne ujęte w obu pytaniach. Trafnie wskazał prokurator we
wniosku, że powołanie się przez występujący z tzw. pytaniem prawnym sąd
na przepis art. 35 § 1 k.p.k. jest w realiach procesowych niniejszej sprawy
zupełnie chybione. Treść przepisu art. 35 § 1 k.p.k. wskazuje przecież, że
w przypadku gdy sąd stwierdzi swą niewłaściwość, to przekazuje sprawę
właściwemu sądowi lub innemu organowi. Tylko więc w przypadku gdyby
Sąd Okręgowy w S. powziął wątpliwość co do swojej właściwości w zakre-
sie rozpoznania odwołania i dostrzegałby właściwość innego sądu, to przy
spełnieniu pozostałych przesłanek, określonych w przepisie art. 441 § 1
k.p.k., mógłby wystąpić do Sądu Najwyższego w tym trybie. Stosownie do
zapisu art. 177 Konstytucji RP to sądy powszechne sprawują wymiar spra-
wiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo za-
strzeżonych dla właściwości innych sądów (domniemanie kompetencji). W
sferze wymiaru sprawiedliwości ujmuje się także funkcję kontrolną sądów,
a więc sytuację gdy nie rozstrzygają one sprawy od samego początku, ale
sprawują kontrolę nad orzecznictwem organów quasi-sądowych (uzasad-
nienie wyroku TK z dnia 8 grudnia 1998 r., K 41/97, OTK 1998, z. 7, poz.
117; L. Garlicki: Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Warszawa
2000, s. 350). Konstytucyjną regulację powtarza, w art. 1 § 2, ustawa z
dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr
98, poz. 1070 ze zm. – dalej: u.s.p.), dodając także i to, że sądy po-
wszechne wykonują również zadania z zakresu ochrony prawnej powierzo-
ne w drodze ustaw (art. 1 § 3). Zgodnie z u.s.p. sądami powszechnymi są
sądy rejonowe, sądy okręgowe oraz sądy apelacyjne (art. 1 § 1), a wydzia-
ły są wewnętrznymi jednostkami tych sądów (art. 11 § 1, art. 12 § 1, art. 13
§ 1, art. 16 § 1 i art. 18 § 1). Nawet jeśli przepisy u.s.p. określają niektóre
wydziały nazwami sądów (np. sąd grodzki, sąd pracy, sąd gospodarczy,
7
sąd pracy i ubezpieczeń społecznych), to jest to jedynie kwestia związana
z wyodrębnieniem rozpoznawania spraw w poszczególnych wydziałach, a
zatem regulacje te odnoszą się do wewnętrznego podziału czynności w
danym sądzie i nie tworzą ustrojowych jednostek sądownictwa powszech-
nego. Oznacza to, że wydziały jako wewnętrzne jednostki organizacyjne
(części składowe) sądu, nie mogą być traktowane jako sądy o odrębnej
właściwości procesowej (J. Gudowski red.: Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych, Warszawa 2010, s. 72, 76; Ł. Korozs, M. Sztorc: Ustrój są-
dów powszechnych. Komentarz, Warszawa 2002, s. 33, 35 i 36). Zrozu-
miałe jest zatem, że wydziały tego samego sądu nie mogą toczyć sporów o
właściwość (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5
maja 1999 r., II AKo 151/99, Lex 38183), a sprawy wadliwie skierowane do
danego wydziału powinny być przekazywane do właściwego wydziału nie
na podstawie postanowienia o uznaniu swojej niewłaściwości, ale na pod-
stawie zarządzeń o charakterze porządkowym (por. uchwała SN z dnia 14
marca 1989 r., III PZP 45/88, OSNCP 1989, z. 11, poz. 67; uchwała SN z
dnia 22 lipca 1994 r., III CZP 87/94, OSNC 1995, z. 1, poz. 5). Nie zmienia
niczego w ustrojowej pozycji wydziału danego sądu to, że przed nowelą z
dnia 12 lutego 2010 r. w u.k.s.e. właściwość sądu przypisano sądowi okrę-
gowemu – sądowi pracy i ubezpieczeń społecznych (art. 75 ust. 2). Norma-
tywne doprecyzowanie właściwości sądu, poprzez wskazanie rodzaju wy-
działu, w którym ma być rozpoznawana sprawa, choćby wydział taki był
określany mianem „sądu”, nie czyni z niego sądu w znaczeniu proceso-
wym, o którym mowa w art. 35 § 1 k.p.k. Wydział taki dalej jest od strony
organizacyjnej częścią sądu. Oczywiste jest i to, na co zwrócił uwagę w
swym wniosku prokurator, że rozpoznanie sprawy przez niewłaściwy wy-
dział właściwego sądu nie stanowi uchybienia określonego w treści art. 439
§ 1 pkt 3 lub 4 k.p.k., a w przypadku sporów kwestię tę – jako leżącą w sfe-
rze wewnętrznej organizacji danego sądu – rozstrzyga prezes sądu na
8
podstawie § 55 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23
lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. Nr
38, poz. 249 ze zm.). Tak więc udzielenie odpowiedzi na sformułowane w
obu pytaniach zagadnienie prawne nie ma żadnego znaczenia dla roz-
strzygnięcia odwołania Ministra Sprawiedliwości. Co więcej, sprawa wła-
ściwości wydziału została już rozstrzygnięta zgodnie z prawem przez pre-
zesa sądu. W układzie gdy Sąd Okręgowy w S. problem właściwości do
rozpoznania odwołania postrzegał tylko przez pryzmat właściwego wydzia-
łu tego sądu, to na rozprawie w dniu 15 października 2010 r. nie miał on w
ogóle, z uwagi na treść art. 35 § 2 k.p.k., formalnych podstaw do odrocze-
nia z tego powodu rozprawy, co niestety uczynił. Wywód powyższy obrazu-
je także i to, że nie istnieje problem natury prawnej, który wymagałby za-
sadniczej wykładni ustawy. Z tych powodów należało odmówić podjęcia
uchwały w odniesieniu do kwestii ujętych w obu pytaniach.
W tym kontekście za tym bardziej nieudaną należy uznać podjętą w
uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego w S. próbę wykazania, że
przepis art. 75 ust. 2 u.k.s.e., w brzmieniu obowiązującym od 17 czerwca
2010 r., wcale nie wyklucza tego, że to dalej wydział pracy i ubezpieczeń
społecznych może być właściwy do rozpoznania sprawy. Przepis art. 75
ust. 2 u.k.s.e. w poprzednio obowiązującym brzmieniu wskazywał przecież,
że właściwym do rozpoznania odwołania jest sąd okręgowy – sąd pracy i
ubezpieczeń społecznych, zaś po zmianie wprowadzonej przepisem art. 1
pkt 13 ustawy z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 40, poz. 228) ujmuje, iż odwołanie przy-
sługuje do sądu okręgowego, właściwego według siedziby kancelarii obwi-
nionego komornika. Zaaprobowanie takiego wnioskowania Sądu odwoław-
czego musiałoby oznaczać aprobatę dla stwierdzenia, że pomimo zmiany
treści tego przepisu, nie uległa zmianie norma w nim zawarta, na co nie
pozwalają zarówno reguły logiki (zakaz wykładni synonimicznej) jak i praw-
9
ny charakter nowelizacji przepisu (§ 85 ust. 1 i § 87 ust. 1 załącznika do
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w
sprawie „Zasad techniki prawodawczej” – Dz. U. Nr 100, poz. 908). Druga
uwaga musi dotyczyć kwestii procedury. Rację ma Sąd odwoławczy, że
określenie przepisów w oparciu o które następuje rozpoznanie sprawy nie
kreuje właściwości sądu. Trzeba jednak mieć na względzie to, że w syste-
mie prawa określającego właściwość sądów orzekających w postępowaniu
dyscyplinarnym, dominuje model powiązania właściwości sądu ze stoso-
waną przez ten sąd procedurą. Model taki ukształtowano ustawą z dnia 23
listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.),
wzorem regulacji wprowadzonej do ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. –
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 764 ze zm.), ustawą z dnia
18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy – Karta Nauczyciela oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 19, poz. 239). W przepisach rozdziału
VIII ustawy o Sądzie Najwyższym znowelizowano przepisy 13 ustaw korpo-
racyjnych (art. 74, 76-83, 86-88, 90-91) w taki sposób, że od orzeczeń wy-
danych przez korporacyjne organy orzekające w drugiej instancji w spra-
wach dyscyplinarnych, odwołanie przysługiwało do sądu apelacyjnego –
sądu pracy i ubezpieczeń społecznych, który rozpoznawał odwołanie we-
dług przepisów Kodeku postępowania cywilnego o apelacji. Odmiennie po-
zostawiono uregulowania w zakresie zawodów prawniczych i uczyniono to
w sposób świadomy, o czym przekonuje uzasadnienie projektu ustawy o
Sądzie Najwyższym (pkt. XI druku sejmowego nr 496 – Sejm IV kadencji).
Tak więc różnica pomiędzy ustawą o komornikach sądowych i egzekucji w
kształcie obowiązującym do dnia 16 czerwca 2010 r. a innymi ustawami
korporacyjnymi, w zakresie przepisów określających właściwość sądów do
orzekania w postępowaniu dyscyplinarnym, polegała tylko na tym, że po-
stępowanie dyscyplinarne co do komorników, asesorów komorniczych i
aplikantów komorniczych było postępowaniem dwuinstancyjnym, a więc
10
sąd powszechny orzekał już w drugiej instancji; w takim układzie zrozumia-
łym było, że właściwym do rozpoznania odwołania był sąd okręgowy – sąd
pracy i ubezpieczeń społecznych (wcześniej – sąd wojewódzki), a nie taki
wydział sądu apelacyjnego. Natomiast konsekwentnie ustawodawca okre-
ślał procedurę w oparciu o którą następowało rozpoznanie odwołania.
Wskazując bowiem na wydział pracy i ubezpieczeń społecznych określo-
nego sądu (okręgowego lub apelacyjnego), jednocześnie dostosowywał do
niego procedurę (przepisy Kodeksu postępowania cywilnego), tak aby była
to procedura, która stosowana jest przy rozpoznawaniu właściwych rodza-
jowo dla tego wydziału spraw. Tak więc, wprowadzenie nowelą z dnia 12
lutego 2010 r. do art. 75 u.k.s.e. ustępu 4 i określenie w nim, że do postę-
powania dyscyplinarnego w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje
się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego stanowi istotną,
bo wynikającą z wykładni systemowej zewnętrznej, wskazówkę dla okre-
ślenia, który wydział sądu okręgowego właściwego według siedziby kance-
larii obwinionego komornika, winien rozpoznawać odwołanie uprawnionego
podmiotu. Z uzasadnienia rządowego projektu ustawy z dnia 12 lutego
2010 r. wynika, że zmiana procedury stosowanej do rozpoznawania spraw
dyscyplinarnych w postępowaniu odwoławczym miała na celu zapewnienie
pełnych gwarancji dla stron postępowania (druk 1810 – Sejm VI kadencji).
Nie może dziwić, że realizując ten cel wyeliminowano zapis o właściwości
wydziału pracy i ubezpieczeń społecznych, skoro przy rozpoznawaniu
spraw z tego zakresu procedura karna nie ma zastosowania. Fakt, że w
przypadku jednego aktu prawnego, tj. ustawy z dnia 7 maja 2009 r. o bie-
głych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do bada-
nia sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. Nr 77,
poz. 649) naruszono schemat powiązania wskazanego wydziału z właści-
wą procedurą, stosowaną przy rozpoznawaniu w tym wydziale innych
spraw (art. 41 ust. 1 i art. 46 – por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia
11
30 września 2010 r., I KZP 11/10, OSNKW 2010, z. 10, poz. 85), nie może
prowadzić do wniosku, iż określenie przepisów procesowych, w oparciu o
które sąd okręgowy będzie rozpoznawał odwołanie od orzeczenia komisji
dyscyplinarnej, nie ma znaczenia przy określaniu właściwego do rozpozna-
nia sprawy wydziału.
Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w postanowieniu.