Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SO 1/11
POSTANOWIENIE
Dnia 9 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z wniosku A. W.
o wyłączenie sędziów Sądu Apelacyjnego oraz Sędziów Sądów Okręgowych […]
delegowanych do orzekania w Sądzie Apelacyjnym od orzekania w sprawie /.../,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 marca 2011 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na zarządzenie Sądu Najwyższego - Izby Pracy,
Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
z dnia 13 grudnia 2010 r., oraz wniosku o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Najwyższy zarządzeniem z 13 grudnia 2010 r. na podstawie art. 130 § 5
k.p.c. w związku z art. 871
k.p.c. zwrócił wniosek A. W. o wyłączenie sędziów Sądu
Apelacyjnego oraz Sędziów Sadów Okręgowych […] delegowanych do orzekania w
Sądzie Apelacyjnym. A. W. wniosła do Sądu Najwyższego zażalenie na to
zarządzenie, domagając się stwierdzenia nieważności zaskarżonego orzeczenia.
Złożyła jednocześnie „wniosek o przyznanie pełnomocnika z urzędu z prawem do
jego wyboru” do wniesienia zażalenia na zarządzenie z 13 grudnia 2010 r.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Dopuszczalność poszczególnych środków odwoławczych lub innych
środków zaskarżenia jest wyczerpująco uregulowana w przepisach Kodeksu
postępowania cywilnego. Ich wniesienie jest możliwe tylko wówczas, gdy akt ten
dopuszcza oznaczony środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia.
Kwestię dopuszczalności wnoszenia do Sądu Najwyższego zażaleń normuje
art. 394¹ k.p.c. Instytucja zażalenia do Sądu Najwyższego podlega odrębnej od art.
394 k.p.c. regulacji, ograniczającej ją do wypadków wymienionych w tym przepisie,
który wykładany jest restrykcyjnie (postanowienia SN z 12 października 2007 r., IV
CZ 28/07, OSNC 2008, nr 2, poz. 29, z 14 grudnia 2007 r., III CZ 61/07, Biul. SN
2008, nr 4, poz. 12, z 15 lipca 2008 r., III UZ 3/08, LEX nr 497695, z 7 października
2009 r., III UZ 3/09, LEX nr 560877 i z 20 stycznia 2010 r., II PZ 29/09, LEX nr
577837). Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego nie przewidują więc
możliwości wniesienia jakiegokolwiek środka odwoławczego od orzeczenia Sądu
Najwyższego (postanowienie SN z 21 września 2010 r. III PO 4/10, niepubl.).
Brak środków odwoławczych od orzeczeń Sądu Najwyższego wynika także z
ustrojowego usytuowania tego Sądu jako naczelnego organu sądowego
sprawującego nadzór nad działalnością sądów powszechnych w zakresie orzekania
(art. 183 Konstytucji RP oraz art. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie
Najwyższym, Dz.U. Nr 240, poz. 2052). W każdej procedurze musi występować
najwyższy organ procesowy, którego orzeczenia są ostateczne. Takim organem w
polskim postępowaniu cywilnym jest Sąd Najwyższy (postanowienia SN z 3 marca
2010 r., III SO 1/10 i z 4 lipca 2000 r., II UZ 82/00, oba niepubl.).
Wobec powyższego bezprzedmiotowy był wniosek skarżącej o ustanowienie
pełnomocnika, który miałby wnieść zażalenie na zarządzenie Sądu Najwyższego.
Z powyższych przyczyn zażalenie zostało odrzucone, na podstawie 3941
§ 3
oraz art. 39821
w związku z art. 370 i 373 k.p.c.

III SO 1/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia