Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 17/11
POSTANOWIENIE
Dnia 7 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Marta Romańska
SSA Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Energa Operator Spółki Akcyjnej
przy uczestnictwie Izabeli N. i in. ,
o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 7 października 2011 r.,
skargi kasacyjnej uczestników postępowania Izabeli N., Krzysztofa N., Ryszarda N.
i Eugenii P.
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 10 czerwca 2010 r.,
1. oddala skargę kasacyjną;
2. oddala wniosek wnioskodawcy i Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa o przyznanie kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2009 roku, Sąd Rejonowy w K. stwierdził,
że Skarb Państwa nabył z dniem 24 grudnia 1982 roku przez zasiedzenie udział
wynoszący 2/8 części w prawie własności zabudowanej nieruchomości położonej w
K. przy Alei Wolności nr 8, objętej księgą wieczystą Kw nr /.../, prowadzoną przez
Sąd Rejonowy, co do którego jako właściciel wpisany był Jan B.
Po rozpoznaniu apelacji uczestniczki Izabelli N., reprezentującej także
uczestników Ryszarda N., Krzysztof N. i Henrykę P., Sąd Okręgowy
postanowieniem z dnia 10 czerwca 2010 r. zmienił zaskarżone postanowienie o
tyle, że stwierdził nabycie własności przez Skarb Państwa z dniem 1 maja 1981
roku, apelację uczestniczki oddalił w całości i zasądził od niej na rzecz
wnioskodawcy koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 1800 zł, opierając
swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i wypływających z
nich wnioskach.
Zabudowana nieruchomość położona przy A. nr 8 stanowiła własność Jana
B. w 2/8 części, Doroty B. w 2/8 części, Izraela S. w 1/8 części, Szlamy S. w 1/8
części i Gminy Miasta K. w 2/8 części. Całą nieruchomość objął w 1948 roku w
posiadanie Zakład Energetyczny, będący wówczas przedsiębiorstwem
państwowym, który do 30 kwietnia 1951 r. płacił czynsz spadkobiercom Jana B.
Od 1 maja 1951 roku zaprzestał uiszczania tych należności, powołując się
w korespondencji z następcami prawnymi Jana B. na istniejące niejasności
charakteru prawnego oraz zajmowanie ¼ części nieruchomości na podstawie
decyzji Prezydium Miejskiej Rady Narodowej z dnia 4.10.1948 roku. W 1955 roku
Zakład Energetyczny odrzucił, z powodu braku środków finansowych, ofertę
Henryki P. sprzedaży udziałów we współwłasności nieruchomości, należących do
spadkobierców Jana i Doroty B.
W 1958 roku Zakład Energetyczny został wpisany do ewidencji gruntów jako
władający, płacił należne od tej nieruchomości daniny publicznoprawne oraz czynił
na niej rozległe nakłady.
Postanowieniem z dnia 2 grudnia 1972 r w sprawie I Ns 773/72 z wniosku
Zakładów Energetycznych, Sąd Rejonowy stwierdził, że Skarb Państwa nabył przez
zasiedzenie własność 6/8 części zabudowanej nieruchomości położonej przy A. nr
8, objętej księgą wieczystą nr /.../ prowadzoną przez PBN, w miejsce Jana B.,
3
Doroty B., Izraela S. i Szlamy S. w trybie przepisów dekretu z dnia 8 marca 1946 r.
o majątkach opuszczonych i poniemieckich.
Sąd Wojewódzki wyrokiem z dnia 30.09.1998 roku w sprawie I C 1062/98
wznowił powyższe postępowanie w sprawie I Ns 773/72 w części dotyczącej
stwierdzenia zasiedzenia udziału 2/8 części należącego do Jana B. i oddalił
powództwo w przedmiocie stwierdzenia nabycia tego udziału przez Skarb Państwa
w trybie przepisów dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i
poniemieckich.
Wcześniej, Sąd Wojewódzki wyrokiem z dnia 30.12.1994 roku w sprawie I C
211/94 wznowił powyższe postępowanie w sprawie I Ns 773/72 także w części
dotyczącej stwierdzenia zasiedzenia udziału 2/8 części należącego do Doroty B. i
oddalił powództwo w przedmiocie stwierdzenia nabycia tego udziału przez Skarb
Państwa w trybie przepisów dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach
opuszczonych i poniemieckich. Udział ten został następnie, w 1995 roku, zbyty
przez spadkobierców Doroty B. na rzecz wnioskodawcy.
Na podstawie powyższych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I
instancji oraz uzupełnionych w postępowaniu apelacyjnym, Sąd Okręgowy
stwierdził, że Skarb Państwa był samoistnym posiadaczem w złej wierze
przedmiotowej nieruchomości w zakresie udziału Jana B., poczynając od dnia 1
maja 1951 roku, to jest od momentu zaprzestania uiszczania na rzecz
spadkobierców Jana B. czynszu najmu. Przy uwzględnieniu 30 -letniego terminu
przedawnienia, nabył więc, z dniem 1 maja 1981 roku, prawo własności w zakresie
udziału należącego do Jana B.
Ustalone w sprawie okoliczności faktyczne, takie jak objęcie nieruchomości
w posiadanie przez przedsiębiorstwo państwowe - Zakłady Energetyczne,
korzystanie z niej przez dziesiątki lat z wyłączeniem innych podmiotów, zwłaszcza
właścicieli, dysponowanie nieruchomością, uiszczanie danin publicznoprawnych,
czynienie nakładów, świadczą, zdaniem Sądu II instancji, o samoistnym
charakterze posiadania nieruchomości przez Skarb Państwa.
Uczestnicy postępowania obalili natomiast skutecznie domniemanie dobrej
wiary Skarbu Państwa (art. 7 k.c.), skoro Skarb Państwa wszedł w posiadanie
samoistne nieruchomości w sytuacji, w której jego przekonanie o przysługującym
4
mu prawie własności, z wyłączeniem znanych mu spadkobierców Jana B., z
którymi zresztą prowadził korespondencję w sprawie tej nieruchomości, nie było
usprawiedliwione towarzyszącymi temu okolicznościami.
Sąd II instancji uznał przy tym, że uczestnicy niniejszego postępowania -
spadkobiercy Jana B., nie wykazali zaistnienia po ich stronie przeszkód do
dochodzenia wydania nieruchomości lub podjęcia innych czynności, powodujących
zawieszenie biegu zasiedzenia nieruchomości przez Skarb Państwa, w
szczególności siły wyższej w rozumieniu art. 121 punkt 4 k.c. w związku z art. 175
k.c.
W skardze kasacyjnej od powyższego postanowienia uczestnicy zarzucili
naruszenie prawa materialnego, polegające na niewłaściwym zastosowaniu art.
172 § 1 i art. 336 k.c. skutkującym zakwalifikowaniem władztwa Skarbu Państwa
sprawowanego nad nieruchomością jako posiadania samoistnego oraz
niezastosowaniu art. 337, 338 oraz 339 k.c. podczas gdy poprzednicy prawni
uczestników nie utracili posiadania samoistnego, a Skarb Państwa był do roku 1951
posiadaczem zależnym, a następnie dzierżycielem nieruchomości, zaś uczestnicy
obalili domniemanie samoistnego posiadania nieruchomości przez Skarb Państwa.
Skarżący zarzucili także naruszenie art. 123 § 1 punkt 1 k.c., art. 121 punkt 4
k.c. w związku z art. 172 § 1 i 2 k.c. oraz art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r.
o zmianie ustawy – Kodeks cywilny przez ich nie zastosowanie w sytuacji, w której
skarga o wznowienie postępowania w sprawie I Ns 773/72 złożona w sprawie I C
1092/98 przerwała bieg terminu zasiedzenia nieruchomości w zakresie udziału
Jana B., zaczął on biec na nowo w 1999 roku i jeszcze nie upłynął.
Doszło także, w ocenie skarżących do naruszenia przepisów postępowania,
a mianowicie art. 328 § 2 k.p.c. i 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.,
a ponadto art. 234 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. związku z art. 13 § 2 k.p.c.
i art. 382 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c., jak też art. 378 §1 k.p.c. w związku
z art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 231 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. , albowiem Sąd
II instancji nie rozważył wszystkich zarzutów apelacji, nie skorzystał z domniemania
faktycznego, nie uwzględnił obalenia przez uczestników postępowania
domniemania samoistnego posiadania przez Skarb Państwa udziału
5
w nieruchomości, a nadto pominął wskazany w skardze kasacyjnej materiał
dowodowy z dokumentów i zeznań świadków.
Formułując powyższe zarzuty skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i orzeczenie
co do istoty sprawy przez oddalenie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia i
obciążenie wnioskodawcy kosztami postępowania za wszystkie instancje.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności rozważenia wymagały zarzuty sformułowane
w ramach podstawy kasacyjnej unormowanej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. jako
zmierzające do zakwestionowania prawidłowości ustaleń faktycznych przyjętych
przez Sąd II instancji za podstawę rozstrzygnięcia sprawy.
Nadając skardze kasacyjnej charakter nadzwyczajnego środka zaskarżenia,
przysługującego od prawomocnych orzeczeń sądów II instancji, ustawodawca
dokonał istotnych zmian w stosunku do kasacji, jedną z nich jest wyraźne
wyłączenie możliwości oparcia jej na zarzutach dotyczących ustalenia faktów lub
oceny dowodów (art. 3983
§ 3 k.p.c.).
W ten sposób doszło do ścisłego zharmonizowania podstaw kasacyjnych
z charakterem postępowania kasacyjnego i zakresem rozpoznania skargi,
oznaczonym w art. 39813
§ 2 k.p.c.
Nie polega więc rozpoznaniu sformułowany w skardze kasacyjnej
uczestników postępowania, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., w związku z art.
391 § 1 k.p.c., w związku z art. 13 § 2 k.p.c. (por. postanowienie SN z dnia
15.05.2009 r., III CSK 338/08, Lex nr 519331, uzasadnienie postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05, OSNC 2006 r. nr 4, poz.
76, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2008 r., V CSK 579/07, Lex nr
393889).
Art. 3983
§ 3 k.p.c. wprawdzie nie wskazuje przepisów, których naruszenie,
w związku z ustalaniem faktów i przeprowadzaniem oceny dowodów, nie może być
przedmiotem zarzutów wypełniających drugą podstawę kasacyjną, nie ulega jednak
wątpliwości, że obejmuje on art. 233 k.p.c., skoro ten właśnie przepis określa
6
kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 26 kwietnia 2006 r. V CSK 11/06 LEX nr 230204).
Ustalone fakty nie podlegają więc kontroli kasacyjnej (art. 39813
§ 2 k.p.c.)
i niedopuszczalne są również zarzuty kwestionujące zgodność z przepisami
postępowania prowadzącego do tych ustaleń, o ile zarzut naruszenia prawa kryje
de facto odmienną ocenę tych ustaleń, dokonywaną przez skarżącego.
Sąd II instancji zaakceptował ustalenia faktyczne Sądu I instancji,
uzupełniając je o własne ustalenia, poczynione na podstawie materiału
zgromadzonego w aktach sprawy. Niezasadnie zarzucają skarżący pominięcie
materiału wskazującego na istnienie złej wiary Skarbu Państwa i naruszenie art.
234 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c., skoro Sąd Okręgowy
przyjął jednoznacznie w swoim orzeczeniu, że uczestnicy postępowania obalili
domniemanie posiadania przez Skarb Państwa nieruchomości w dobrej wierze (art.
7 k.c.), uznając w konsekwencji, że Skarb Państwa był posiadaczem samoistnym
nieruchomości w zakresie udziału Jana B. w złej wierze.
Kolejny wskazany przez skarżących, jako naruszony przez Sąd II instancji,
przepis art. 328 § 2 k.p.c., wymienia konstrukcyjne elementy uzasadnienia wyroku
i odnosi się do postępowania przed sądem pierwszej instancji, a w postępowaniu
odwoławczym stosowany jest jedynie odpowiednio (stąd prawidłowo skarżący łączą
go z art. z art. 391 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c.).
Niemniej jednak może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych
okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji nie
posiada wszystkich wymaganych elementów, uniemożliwia całkowicie dokonanie
rekonstrukcji toku rozumowania Sądu II instancji i w rezultacie czyni niemożliwym
przeprowadzenie kontroli tego orzeczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
24.04.2008 r. IV CSK 48/08, z dnia 10.11.1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999 r.
nr 4, poz. 83, z dnia 27.06. 2007 r. II CSK 122/07, niepubl., z dnia 27.06.2001 r.,
II UKN 446/00, OSNAPiUS 2003, nr 7, poz. 182; z dnia 5.09.2001 r., I PKN 615/00,
OSNAPiUS nr 15, poz. 352).
Takich zaś zarzutów z pewnością nie można postawić uzasadnieniu
zaskarżonego postanowienia Sądu Okręgowego, skoro Sąd II instancji wskazał
i omówił dowody, na podstawie których poczynił uzupełniające ustalenia faktyczne
7
i przytoczył argumentację prawną, skutkującą wydaniem orzeczenia
reformatoryjnego.
Nie znajduje także uzasadnienia zarzut naruszenia art. 382 k.p.c. w związku
z art. 13 § 2 k.p.c., albowiem wbrew jego treści, Sąd II instancji orzekł na
podstawie całości zgromadzonego w sprawie materiału.
Bezzasadność zarzutów naruszenia prawa procesowego skutkuje
rozważeniem sformułowanych w apelacji zarzutów naruszenia prawa materialnego
w odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego przez Sąd II instancji.
Zarzuty te uznać należy za pozbawione uzasadnionych podstaw.
Prawidłowo bowiem ustalił Sąd Okręgowy, że poczynając od 1948 roku
Skarb Państwa był, w zakresie władania udziałem w nieruchomości należącym do
Jana B., najpierw posiadaczem zależnym (uiszczał czynsz jego następcom
prawnym), a następnie od dnia 1 maja 1951 roku posiadaczem samoistnym z
uwagi na zamanifestowany w sposób jednoznaczny i zauważalny wobec
następców prawnych Jana B. oraz otoczenia, zamiar zmiany charakteru posiadania
z zależnego na samoistny (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z 13 marca
1971 r., III CRN 516/70, OSPiKA 1971, nr 11, poz. 207; z 17 grudnia 1999 r., III
CKN 9/99, nie publ.; z 29 września 2004 r., II CK 550/03, nie publ.).
Kwalifikacja władania nieruchomością przez Skarb Państwa jako posiadania
samoistnego, stanowiącego przesłankę zasiedzenia nieruchomości, nie jest
uzależniona od okoliczności uzyskania przez Skarb Państwa władania rzeczą
(w ramach imperium czy dominium), lecz wyłącznie od sposobu władania rzeczą.
Podlega więc ocenie w kontekście przesłanek określonych w art. 336 k.c.,
czyli fizycznego władztwa nad rzeczą (corpus) i woli władania rzeczą dla siebie -
cum animo rem sibi habendi (por. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu
Najwyższego z 26 października 2007 r., III CZP 30/07 OSNC 2008, nr 5, poz. 43,
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.06.2011 r., III CSK 1/11, Lex nr
86400).
Ustalone w sprawie okoliczności faktyczne, takie jak objęcie nieruchomości
w posiadanie przez przedsiębiorstwo państwowe - Zakłady Energetyczne,
korzystanie z niej przez dziesiątki lat z wyłączeniem innych podmiotów, zwłaszcza
właścicieli, dysponowanie całą nieruchomością, uiszczanie od niej danin
8
publicznoprawnych, czynienie na nią znacznych nakładów, świadczą o samoistnym
charakterze posiadania nieruchomości przez Skarb Państwa, co czyni
niezasadnym sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 172 k.c.
w związku z art. 336 i 339 k.c.
Wbrew stanowisku skarżących, Sąd II instancji nie naruszył także art. 338
k.c., zgodnie z którym dzierżycielem jest osoba, która nie przejawia zamiaru
posiadania rzeczy dla siebie, lecz włada faktycznie rzeczą za kogo innego.
Uczestnicy postępowania w żaden sposób nie udowodnili, aby Skarb
Państwa w okresie od 1 maja 1951 roku władał nieruchomością za następców
prawnych Jana B., nie mając woli posiadania tej nieruchomości dla siebie. Nie
wskazali bowiem jakichkolwiek faktów mogących o tym świadczyć.
Nie obalili także wynikającego z art. 339 k.c. domniemania posiadania
samoistnego nieruchomości przez Skarb Państwa.
Wprost przeciwnie, jeszcze raz wypada powtórzyć, że ustalony w sprawie,
trwający wiele lat stan faktyczny, jednoznacznie przesądza o trafności przyjęcia
przez Sąd II instancji, iż Skarb Państwa był samoistnym posiadaczem
nieruchomości w złej wierze.
Prawidłowo ocenił bowiem Sąd Okręgowy, że Zakład Energetyczny, będący
w okresie biegu zasiedzenia przedsiębiorstwem państwowym, wykonywał zarząd
sporną nieruchomością w imieniu Skarbu Państwa jako posiadacza samoistnego.
Stan posiadania samoistnego, o którym mowa w art. 336 k.c., tworzy nie
tylko fizyczny element władania rzeczą, ale również intelektualny element zamiaru
władania rzeczą dla siebie. Przy ustalaniu charakteru posiadania trzeba więc
kierować się manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem
posiadacza.
Dla przyjęcia samoistności posiadania konieczne jest wykonywanie przez
posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty
i niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Wszystkie dyspozycje posiadacza
powinny zatem swą treścią odpowiadać dyspozycjom właściciela i tak właśnie
zachowywał się Skarb Państwa w odniesieniu do spornej nieruchomości.
Skarb Państwa, a ściślej Zakład Energetyczny, władał sporną
nieruchomością, utrzymywał ją, sprawował zarząd, wynajmował znajdujące się na
9
tej nieruchomości lokale. Stan taki trwał w ciągu całego, długiego terminu
zasiedzenia. Współwłaściciele nie żądali dopuszczenia ich do współposiadania
nieruchomości, ani w inny sposób nie przejawiali zamiaru korzystania z przedmiotu
swojego prawa. Okoliczności sprawy pozwalają zatem stwierdzić, że całą sporną
nieruchomością Skarb Państwa władał w sposób samodzielny i niezależny od woli
właścicieli, działania, jakie podejmował względem nieruchomości odpowiadały
dyspozycjom właściciela, jednocześnie wyrażały po jego stronie właścicielską wolę
władania rzeczą. Jako właściciela nieruchomości postrzegały go też inne osoby
Pozbawiony podstaw jest także kolejny sformułowany w skardze kasacyjnej
zarzut naruszenia art. 121 punkt 4 k.c. w związku z art. 172 §1 i 2 k.c. i art. 175 k.c.
Wbrew jego treści, uczestnicy postępowania nie wykazali istnienia okoliczności
wyłączających możliwość skutecznego dochodzenia przez nich jako następców
prawnych Jana B., przysługujących im praw do nieruchomości i powodujących
zawieszenie biegu zasiedzenia.
Nie było w tym zakresie wystarczające powołanie się przez uczestników na
konieczność opuszczenia przez rodzinę B. w latach pięćdziesiątych należącej do
nich kamienicy przy ul. P. (do której rodzina zresztą powróciła w 1966 roku), na fakt
nie poruszania „w okresie stalinowskim” kwestii przedmiotowej nieruchomości w
rozmowach między członkami rodziny, czy też ogólnie na ówczesny ustrój
polityczny.
Można przyjąć istnienie siły wyższej jako przeszkody w dochodzeniu przez
właściciela zwrotu nieruchomości bezprawnie zajętej przez Państwo w okresie po
drugiej wojnie światowej, gdy właściciel wykaże, iż ze względu na swoją
indywidualną sytuację lub przynależność do określonej grupy społecznej, nie mógł,
obiektywnie rzecz oceniając, liczyć na skuteczność dochodzenia roszczeń
w okresie PRL lub przez jakiś inny oznaczony czas (por. postanowienie SN z dnia
30.10.2008 r., II CSK 241/08, Lex nr 528222, postanowienie SN z dnia
25.11.2009 r., II CSK 246/09, Lex nr 560545).
W uzasadnieniu uchwały Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia
26 października 2007 r. (III CZP 30/07, OSNC 2008, nr 5, poz. 43) wskazano, że
zastosowanie art. 121 pkt 4 k.c. w związku z art. 175 k.c. ma rację „tylko w razie
ustalenia, iż osoba uprawniona do skutecznego dochodzenia roszczenia o wydanie
10
nieruchomości rzeczywiście była tej możliwości pozbawiona.” (…) „Konieczne jest
wykazanie, że w ówczesnych warunkach ustrojowych i w stanie prawnym wówczas
obowiązującym skuteczne dochodzenie roszczenia nie było możliwe, bądź ze
względu na niedostępność środków prawnych, które pozwoliłyby podważyć wadliwe
akty władzy publicznej, bądź ze względu na to, że powszechna praktyka
stosowania obowiązujących wówczas przepisów – obiektywnie biorąc – nie
stwarzała realnych szans uzyskania korzystnego dla uprawnionego rozstrzygnięcia.
Jest to istotne, gdyż wykazanie tych okoliczności powinno zapobiec
niebezpieczeństwu nadmiernej subiektywizacji w ujmowaniu siły wyższej”.
Wskazana wyżej uchwała Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 2007 roku jest
podsumowaniem poglądów wyrażanych w tej materii w orzecznictwie, a Sąd
Okręgowy, rozpoznając apelację uczestników postępowania uwzględnił zawarte w
niej stanowisko.
Nie sposób przyjąć z góry założenia, że aż do czerwca 1989 roku, to znaczy
do demokratycznych wyborów w Polsce, stanowiących o realnej zmianie ustroju
politycznego, wszyscy uprawnieni byli pozbawieni możliwości zgłaszania roszczeń
windykacyjnych lub odszkodowawczych, związanych z ich nieruchomościami,
pozostającymi bezpodstawnie we władaniu Skarbu Państwa.
Skarżący nie przedstawili dowodów na to, aby znajdowali się w sytuacji
szczególnie dolegliwej w porównaniu z innymi obywatelami, uniemożliwiającej im
choćby podjęcie prób wystąpienia z roszczeniami wobec Skarbu Państwa.
Z zeznań Izabeli N. wynika, że jej ojciec był osobą znaną w K., dyrektorem
placówek oświatowych, członkiem partii i długoletnim przewodniczącym Frontu
Jedności Narodu ).
Na koniec należy stwierdzić, że nie doszło także do naruszenia przez Sąd II
instancji art. 123 §1 punkt 1 k.c. w związku z art. 175 k.c., albowiem wbrew
stanowisku uczestników postępowania, skarga o wznowienie postępowania,
złożona przez Andrzeja F. w dniu 6 listopada 1995 roku (w sprawie I C 1062/08
Sądu Wojewódzkiego) nie przerwała biegu zasiedzenia, albowiem złożona została
już po upływie 30 - letniego okresu samoistnego posiadania nieruchomości przez
Skarb Państwa i nabyciu przez niego, z dniem 1 maja 1981 roku, w drodze
11
zasiedzenia prawa własności nieruchomości w zakresie udziału przysługującego
Janowi B. (jego następcom prawnym).
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
k.p.c. orzekł jak
w sentencji, nie obciążając skarżącej kosztami postępowania kasacyjnego.
db