II BP 12/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-06-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II BP 12/11
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa T. P.
przeciwko P.G. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą V. Autokarowe
Usługi Transportowe
o wynagrodzenie i należności z tytułu podróży służbowych ,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 13 października 2011 r.,
na skutek skargi powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 24 czerwca 2010 r.,
1. odrzuca skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku,
2. zasądza od T. P. na rzecz P. G. prowadzącego działalność
gospodarczą pod firmą V. Autokarowe Usługi Transportowe
kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł. tytułem kosztów zastępstwa
procesowego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, działając jako sąd pierwszej instancji, wyrokiem z dnia 24
czerwca 2010 r., oddalił powództwo T. P. (powód) przeciwko P. G. prowadzącemu
działalność gospodarczą pod nazwą V. o zapłatę równowartości kwoty 7980,27
GBP z tytułu podróży służbowych odbywanych poza granicami kraju oraz tytułu
niewypłaconego wynagrodzenia za pracę oraz kwoty 1218 z tytułu wynagrodzenia
za pracę w ramach podróży służbowej wraz z ustawowymi odsetkami.
2
Powód pismem z dnia 11 kwietnia 2011 r. zaskarżył powyższy wyrok
w całości skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem. Wykonując dyspozycję
art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. pełnomocnik powoda argumentuje, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie jest możliwe,
ponieważ brak ustawowej podstawy do wznowienia postępowania, zaś
przedmiotowy wyrok nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną. Pełnomocnik
powoda wywodzi, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególny przypadek, o którym
mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Zaskarżone orzeczenie narusza bowiem jedną
z podstawowych zasad porządku prawnego, jakim jest prawo do wynagrodzenia za
wykonaną pracę, będące z kolei podstawową zasadą prawa pracy wyartykułowaną
w art. 13 k.p. Zaskarżone orzeczenie pozbawia bowiem powoda dodatków do
wynagrodzenia, które przysługiwały mu z tytułu podróży służbowych poza
granicami kraju, zaś wydając zaskarżone orzeczenie Sąd Okręgowy zaakceptował
stosowane przez pozwanego praktyki, które należy uznać za niezgodne
z powyższą podstawową zasadą prawa pracy.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zasadniczo skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem służy zaskarżaniu
prawomocnych wyroków sądów drugiej instancji kończących postępowanie
w sprawie. Wyjątkowo natomiast, zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., skarga służy także
od prawomocnego wyroku sądu pierwszej instancji, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. Jeżeli zatem skargę wniesiono w sytuacji
określonej w art. 4241
§ 2 k.p.c., w skardze tej powinno znaleźć się bliższe
uzasadnienie tego, że występuje właśnie wyjątkowy wypadek uzasadniający
wniesienie skargi (postanowienia SN z dnia 18 marca 2007 r., IV CNP 48/07,
niepublikowane; z 23 stycznia 2009 r., I CNP 107/08, Lex Nr 738071; z dnia
22 czerwca 2011 r., II BP 7/11, niepublikowane).
Wstępnym warunkiem zastosowania przepisu art. 4241
§ 2 k.p.c. jest
zaistnienie owego „wyjątkowego wypadku”. Za taki w dotychczasowym
orzecznictwie uznaje się między innymi nieskorzystanie przez stronę
3
z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby, katastrofy,
klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej przez pracownika sądu
(postanowienia SN z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC z 2006 r., Nr 6, poz.
113; z dnia 22 czerwca 2011 r., II BP 7/11). Pojęcie „wyjątkowego wypadku” odnosi
się do szczególnych okoliczności i przyczyn usprawiedliwiających nieskorzystanie
przez stronę z przysługujących jej zwykłych środków prawnych (postanowienia SN
z dnia 23 stycznia 2009 r., I CNP 107/08; z dnia 9 maja 2008 r., I CNP 19/08,
niepublikowane). Natomiast podjęcie czynności procesowych nieadekwatnych do
należytej ochrony interesów strony nie pozwala przyjąć, że do niezaskarżenia
kwestionowanego w skardze orzeczenia doszło na skutek wyjątkowych
okoliczności w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c. (wyrok SN z dnia 24 czerwca 2009 r.,
I CNP 28/09, niepublikowane).
Skarga powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu
Okręgowego nie spełnia powyższych wymogów. Nie zawiera bowiem w części
dotyczącej przesłanki, o której mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., żadnego wywodu
pozwalającego przekonać Sąd Najwyższy o zaistnieniu takiej wyjątkowej sytuacji w
sytuacji, gdy powód nie skorzystał za zwykłego środka prawnego zaskarżenia
wyroku Sądu pierwszej instancji w postaci apelacji (postanowienie SN z dnia 16
czerwca 2011 r., I CNP 1/11, niepublikowane).
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c. orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa T. P.
przeciwko P.G. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą V. Autokarowe
Usługi Transportowe
o wynagrodzenie i należności z tytułu podróży służbowych ,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 13 października 2011 r.,
na skutek skargi powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W.
z dnia 24 czerwca 2010 r.,
1. odrzuca skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku,
2. zasądza od T. P. na rzecz P. G. prowadzącego działalność
gospodarczą pod firmą V. Autokarowe Usługi Transportowe
kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł. tytułem kosztów zastępstwa
procesowego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, działając jako sąd pierwszej instancji, wyrokiem z dnia 24
czerwca 2010 r., oddalił powództwo T. P. (powód) przeciwko P. G. prowadzącemu
działalność gospodarczą pod nazwą V. o zapłatę równowartości kwoty 7980,27
GBP z tytułu podróży służbowych odbywanych poza granicami kraju oraz tytułu
niewypłaconego wynagrodzenia za pracę oraz kwoty 1218 z tytułu wynagrodzenia
za pracę w ramach podróży służbowej wraz z ustawowymi odsetkami.
2
Powód pismem z dnia 11 kwietnia 2011 r. zaskarżył powyższy wyrok
w całości skargą o stwierdzenie niezgodności z prawem. Wykonując dyspozycję
art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. pełnomocnik powoda argumentuje, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie jest możliwe,
ponieważ brak ustawowej podstawy do wznowienia postępowania, zaś
przedmiotowy wyrok nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną. Pełnomocnik
powoda wywodzi, że w niniejszej sprawie zachodzi szczególny przypadek, o którym
mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Zaskarżone orzeczenie narusza bowiem jedną
z podstawowych zasad porządku prawnego, jakim jest prawo do wynagrodzenia za
wykonaną pracę, będące z kolei podstawową zasadą prawa pracy wyartykułowaną
w art. 13 k.p. Zaskarżone orzeczenie pozbawia bowiem powoda dodatków do
wynagrodzenia, które przysługiwały mu z tytułu podróży służbowych poza
granicami kraju, zaś wydając zaskarżone orzeczenie Sąd Okręgowy zaakceptował
stosowane przez pozwanego praktyki, które należy uznać za niezgodne
z powyższą podstawową zasadą prawa pracy.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zasadniczo skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem służy zaskarżaniu
prawomocnych wyroków sądów drugiej instancji kończących postępowanie
w sprawie. Wyjątkowo natomiast, zgodnie z art. 4241
§ 2 k.p.c., skarga służy także
od prawomocnego wyroku sądu pierwszej instancji, gdy niezgodność z prawem
wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela. Jeżeli zatem skargę wniesiono w sytuacji
określonej w art. 4241
§ 2 k.p.c., w skardze tej powinno znaleźć się bliższe
uzasadnienie tego, że występuje właśnie wyjątkowy wypadek uzasadniający
wniesienie skargi (postanowienia SN z dnia 18 marca 2007 r., IV CNP 48/07,
niepublikowane; z 23 stycznia 2009 r., I CNP 107/08, Lex Nr 738071; z dnia
22 czerwca 2011 r., II BP 7/11, niepublikowane).
Wstępnym warunkiem zastosowania przepisu art. 4241
§ 2 k.p.c. jest
zaistnienie owego „wyjątkowego wypadku”. Za taki w dotychczasowym
orzecznictwie uznaje się między innymi nieskorzystanie przez stronę
3
z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby, katastrofy,
klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej przez pracownika sądu
(postanowienia SN z dnia 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC z 2006 r., Nr 6, poz.
113; z dnia 22 czerwca 2011 r., II BP 7/11). Pojęcie „wyjątkowego wypadku” odnosi
się do szczególnych okoliczności i przyczyn usprawiedliwiających nieskorzystanie
przez stronę z przysługujących jej zwykłych środków prawnych (postanowienia SN
z dnia 23 stycznia 2009 r., I CNP 107/08; z dnia 9 maja 2008 r., I CNP 19/08,
niepublikowane). Natomiast podjęcie czynności procesowych nieadekwatnych do
należytej ochrony interesów strony nie pozwala przyjąć, że do niezaskarżenia
kwestionowanego w skardze orzeczenia doszło na skutek wyjątkowych
okoliczności w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c. (wyrok SN z dnia 24 czerwca 2009 r.,
I CNP 28/09, niepublikowane).
Skarga powoda o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu
Okręgowego nie spełnia powyższych wymogów. Nie zawiera bowiem w części
dotyczącej przesłanki, o której mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c., żadnego wywodu
pozwalającego przekonać Sąd Najwyższy o zaistnieniu takiej wyjątkowej sytuacji w
sytuacji, gdy powód nie skorzystał za zwykłego środka prawnego zaskarżenia
wyroku Sądu pierwszej instancji w postaci apelacji (postanowienie SN z dnia 16
czerwca 2011 r., I CNP 1/11, niepublikowane).
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1
k.p.c. orzekł jak w sentencji.