Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 22 MARCA 2012 R.,
SNO 12/12
Przewodniczący: sędzia SN Piotr Hofmański.
Sędziowie SN: Bogusław Cudowski (sprawozdawca), Józef Iwulski.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem protokólanta w
sprawie X. Y. sędziego Sądu Rejonowego po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2012 r. zaża-
lenia sędziego na uchwałę Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 21 stycznia
2012 r., sygn. akt ASDo (...), w przedmiocie przeniesienia sędziego na inne miejsce służ-
bowe na podstawie art. 75 § 2 pkt 3 u.s.p.
uchwalił:
1) u c h y l i ć zaskarżoną u c h w a ł ę w c z ę ś c i o z n a c z e n i a n o w e g o
m i e j s c a s ł u ż b o w e g o s ę d z i e g o i w t y m z a k r e s i e p r z e -
k a z a ć sprawę d o p o n o w n e g o r o z p o z n a n i a Sądowi Apelacyjnemu
– Sądowi Dyscyplinarnemu;
2) utrzymać zaskarżoną uchwałę w mocy w pozostałym zakresie i w tej części obcią-
żyć Skarb Państwa kosztami postępowania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny uchwałą z dnia 20 grudnia 2011 r. przeniósł
X. Y. – sędziego – Sądu Rejonowego w A. na inne miejsce służbowe, tj. na stanowisko
sędziego Sądu Rejonowego w B., gdyż wymaga tego wzgląd na powagę stanowiska.
W uzasadnieniu uchwały stwierdzono przede wszystkim, że Kolegium Sądu Okrę-
gowego podjęło dnia 23 listopada 2011 r. uchwałę, w której jednogłośnie, pozytywnie
zaopiniowało wniosek Prezesa Sądu Rejonowego w A., jednocześnie wnosząc do Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego o przeniesienie X. Y. sędziego Sądu Rejonowego
na inne miejsce służbowe, ponieważ wymaga tego wzgląd na powagę stanowiska sędzie-
2
go (art. 75 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszech-
nych – Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.; dalej u.s.p.).
W dalszej części uzasadnienia podniesiono, że zebrany w sprawie materiał dowo-
dowy wskazuje, że atmosfera w Sądzie Rejonowym w A. jest bardzo napięta. Istnieje
konflikt, którego uczestnikami są sędziowie tego Sądu, w tym jego Prezes oraz pracowni-
cy administracyjni.
Pismem z dnia 23 lutego 2011 r. Prezes Sądu Rejonowego w A. zwróciła się do X.
Y. sędziego Sądu Rejonowego z żądaniem zaprzestania praktyk noszących znamiona mo-
bbingu, a polegających na szykanowaniu pracowników sekretariatu, rzucaniu aktami,
zwracaniu się do sekretarzy „na ty", używaniu wulgaryzmów oraz na różnicowaniu pra-
cowników. Dodała, że uprzednio zwracała uwagę sędziemu na takie zachowania. Sędzia
Sądu Rejonowego – X. Y. złożył odpowiedź na powyższe pismo. Zaprzeczył stawianym
mu zarzutom. Jednocześnie sędzia zwrócił się do Prezesa Sądu Okręgowego o wszczęcie
postępowania wyjaśniającego w sprawie pisma pani Prezes z dnia 23 lutego 2011 r.
Na początku 2011 r. w Sądzie Rejonowym w A. została przeprowadzona przez Pań-
stwową Inspekcję Pracy kontrola, która wykazała istnienie szeregu uchybień w funkcjo-
nowaniu jednostki, w tym możliwość występowania mobbingu. Anonimowe informacje
na temat sytuacji panującej wśród pracowników Sądu Rejonowego w A. docierały rów-
nież do Prezesa Sądu Apelacyjnego. Prezes Sądu Apelacyjnego zwrócił się z odpowied-
nimi zaleceniami do Prezes Sądu Rejonowego w A. Swoje uwagi Prezesowi Sądu Apela-
cyjnego przedstawił również X. Y. – sędzia Sądu Rejonowego.
Po powrocie, po długotrwałej nieobecności w pracy (choroba, urlop), sędzia X. Y. –
sędzia Sądu Rejonowego złożył m. in. wniosek o wyłączenie go od rozpoznawania w 19
sprawach, z uwagi na to, że jednym z biegłych psychiatrów opiniujących w tych sprawach
był mąż sędziego E. D.-Z. Przewodniczącej II Wydziału Karnego, w którym pracuje rów-
nież sędzia X. Y. Sąd Rejonowy w A., któremu przewodniczyła Prezes tego Sądu, odmó-
wił wyłączenia sędziego. Krytyczne uwagi wobec treści zapadłych postanowień X. Y. –
sędzia Sądu Rejonowego zawarł w piśmie z dnia 21 listopada 2011 r. skierowanym do
Prezesa Sądu Apelacyjnego.
Złożono zawiadomienie w prokuraturze o podejrzeniu popełnienia przestępstwa
przez X. Y. – sędziego Sądu Rejonowego, polegającego na nadużyciu przez tego sędziego
stosunku zależności i doprowadzeniu S. L. – pracownika administracyjnego Sądu Rejo-
3
nowego w A. do poddania się innej czynności seksualnej. Postępowanie zostało umorzone
wobec braku znamion czynu zabronionego. Prokurator dokonał oceny zebranego materia-
łu dowodowego, uznając, że zachowanie sędziego nie stanowi przestępstwa z art. 199 § 1
k.k. Jego zachowania mogą wypełniać znamiona występku prywatnoskargowego (art. 217
§ 1 k.k.). Prokurator stwierdził także, że postępowanie sędziego w relacjach służbowych
może nosić cechy deliktu dyscyplinarnego. Prokurator ustalił m. in., że kilkakrotnie miały
miejsce incydenty, podczas których X. Y. – sędzia Sądu Rejonowego dotykał panią S. L.
w różne miejsca, wypytywał ją o życie prywatne, wysyłał do niej sms-y, w których dopy-
tywał się o jej wolny czas oraz proponował spotkanie, a także zachowywał się wobec niej
arogancko, nieuprzejmie, lekceważąco. Z wyjaśnień X. Y. – sędziego Sądu Rejonowego
oraz z treści wniosku Prezes Sądu Rejonowego w A. wynika, że pani S. L. wniosła zaża-
lenie na postanowienie o umorzeniu śledztwa. Sędzia X. Y. wniósł do Prokuratora Gene-
ralnego skargę na postanowienie umarzające postępowanie przygotowawcze.
Sytuacja panująca w Sądzie Rejonowym w A., w tym zarzuty skierowane wobec X.
Y. – sędziego tego Sądu, a dotyczące wulgarnych i napastliwych zachowań oraz mole-
stowania seksualnego, stały się przedmiotem publikacji prasowych. Sędzia X. Y. podjął
polemikę ze stawianymi mu zarzutami na łamach Dziennika (...).
Pismem z dnia 16 listopada 2011 r. zawiadomił Prokuraturę Rejonową o podejrzeniu
popełnienia przestępstwa przez panią S. L. (art. 238 k.k. i art. 233 § 1 k.k.).
Pismem z dnia 5 grudnia 2011 r., niektórzy sędziowie Sądu Rejonowego w A., w
tym X. Y. – sędzia tego Sądu, wnieśli skargę do Prezes Sądu Apelacyjnego. W jej treści
sformułowali zarzuty wobec Prezes Sądu Rejonowego w A., konkludując, że nie widzą
możliwości dalszej współpracy z Prezesem tego Sądu.
Dnia 5 grudnia 2011 r. wpłynęło do Sądu Apelacyjnego pismo z dnia 30 listopada
2011 r., do którego została dołączona informacja Prokuratora Okręgowego z dnia 28 li-
stopada 2011 r., z której wynika, że prokuratury rejonowe okręgu (...) prowadziły pięć
postępowań dotyczących pracowników Sądu Rejonowego w A. Jednocześnie, prokurator
przedłożył m. in. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez panią S.
L., złożone przez sędziego X. Y.
Dnia 13 grudnia 2011 r. wpłynęło do Sądu Apelacyjnego pismo datowane na dzień 7
grudnia 2011 r., opatrzone podpisem „Z wyrazami szacunku większość pracowników Są-
du Rejonowego w A.”. Pismo to, stanowi kolejny anonim, informujący o negatywnej sy-
4
tuacji panującej w Sądzie Rejonowym w A., a w szczególności wskazuje na nieprawidło-
we zachowania pani Prezes tego Sądu oraz pani S. L.
Aktualnie, przed Zastępcą Rzecznika Dyscyplinarnego w Sądzie Okręgowym toczy
się postępowanie wyjaśniające na skutek wniosku Prezesa Sądu Okręgowego, jak również
na skutek zawiadomienia X. Y. – sędziego Sądu Rejonowego. Z wnioskiem o skierowanie
przeciwko sędziemu Sądu Rejonowego postępowania dyscyplinarnego wystąpiła Prezes
Sądu Rejonowego w A. Kolegium Sądu Okręgowego jednogłośnie, pozytywnie zaopi-
niowało wniosek Prezes o skierowanie sprawy X. Y. – sędziego Sądu Rejonowego do
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w dalszej części
uzasadnienia podniósł, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz poglądy
doktryny (uchwała SN z 9 kwietnia 2008 r., SNO 17/08, OSNKW 2008, z. 8, poz. 63; T.
Ereciński, J. Gudowski, J. Iwulski, Prawo o ustroju sądów powszechnych, Ustawa o Kra-
jowej Radzie Sądownictwa, Komentarz, Warszawa 2010, s. 258), że powaga stanowiska
sędziowskiego, choć jest związana z określonymi zachowaniami sędziego, jednocześnie
jest niezależna od subiektywnej oceny jego postępowania. Podkreślono, że w sprawie Sąd
Dyscyplinarny abstrahował od oceny trafności zarzutów podniesionych wobec X. Y. –
sędziego Sądu Rejonowego, zarówno w toczącym się postępowaniu karnym, jak i w po-
stępowaniu prowadzonym przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego. Poza przedmio-
tem zainteresowania Sądu Dyscyplinarnego pozostała kwestia zasadności zarzutów doty-
czących molestowania pani S. L., jak i nagannego traktowania innych pracowników sądu.
W szczególności, Sąd Dyscyplinarny nie badał zawinienia sędziego X. Y. Istotnym ele-
mentem, poddanym analizie i badaniu przez Sąd Dyscyplinarny, była „kwestia obiektyw-
nego wydźwięku konglomeratu różnorodnych sytuacji faktycznych, w które został uwi-
kłany X. Y. – sędzia Sądu Rejonowego w kontekście powagi zajmowanego przez niego
stanowiska sędziowskiego”.
Stwierdzono, że niewątpliwie sędzia X. Y. jest uwikłany w liczne spory faktyczne i
prawne. Dotyczą one relacji sędziego z pracownikami administracyjnymi Sądu Rejono-
wego w A., w tym z panią S. L., a także relacji pomiędzy nim a Prezes Sądu Rejonowego
w A. Bez względu na to, czy ten stan rzeczy stanowi pochodną klasycznej obrony przed
niesłusznymi zarzutami, czy też jest to swoista „obrona przez atak" wobec innych osób,
którym też można przypisać określone naganne zachowania, został on uwikłany w okre-
5
ślone sytuacje faktyczne i prawne. Konflikt, którego uczestnikiem stał się X. Y. – sędzia
Sądu Rejonowego przekroczył granice Sądu Rejonowego w A. Wiedza na temat „konflik-
tu (...)” i zarzutów stawianych sędziemu X. Y., poprzez doniesienia prasowe, stała się
powszechna.
Stanowisko zajmowane przez sędziego X. Y. zostało stygmatyzowane zarzutami do-
tyczącymi molestowania, zarzutami innych negatywnych zachowań wobec personelu są-
du, toczącymi się postępowaniami karnym i wyjaśniającym przed Zastępcą Rzecznika
Dyscyplinarnego, zainteresowaniem mediów, zainteresowaniem Prokuratora Generalne-
go, wdaniem się w spór z Prezes Sądu Rejonowego w A.
Wskazane okoliczności, abstrahując od kwestii winy po stronie sędziego, a nawet
bez względu na zależność określonych faktów od sędziego, naraziły i narażają w dalszym
ciągu zajmowane przez niego stanowisko na brak powagi. Sąd Dyscyplinarny jednocze-
śnie zdaje sobie sprawę z tego, że zaistniała w Sądzie Rejonowym w A. „złożona” sytua-
cja jest wynikiem wielu przyczyn, w tym również stanowi pochodną zachowań i postę-
powania innych osób. Konstatacja ta nie wyklucza jednakże stwierdzenia obiektywnego
uszczerbku, jakiego doznała powaga stanowiska, zajmowanego przez sędziego X. Y.
X. Y. – sędzia Sądu Rejonowego powinien objąć stanowisko sędziego w Sądzie Re-
jonowym w B. Sąd ten znajduje się w odpowiednio znacznej odległości od Sądu Rejono-
wego w A., co spowoduje, że nowe miejsce pracy sędziego nie będzie wiązane z nega-
tywnymi konsekwencjami naruszenia powagi uprzednio zajmowanego przez niego sta-
nowiska. Odległość od miejsca zamieszkania sędziego (G.) do siedziby Sądu Rejonowego
w B., choć niemała, nie jest przy tym na tyle znaczna, aby uniemożliwiała sędziemu wła-
ściwe pełnienie obowiązków służbowych.
Na uchwałę Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 20 grudnia 2011 r.
zażalenie do Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego złożył X. Y. – sędzia Sądu Re-
jonowego. Na podstawie art. 128 u.s.p. w związku z art. 425 § 1 k.p.k. zaskarżono orze-
czenie w całości. Wskazując art. 427 § 1 k.p.k. w związku z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. w
związku z art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 440 k.p.k., uchwale zarzucono: 1) za-
istnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej w postaci udziału w wydaniu orzeczenia
osób nieuprawnionych, poprzez obrazę przepisów postępowania dyscyplinarnego, tj. art.
110 § 3 u.s.p., wobec przyjęcia, że Sąd Apelacyjny jest Sądem Dyscyplinarnym właści-
wym do rozstrzygnięcia sprawy sędziego Sądu Okręgowego w Sądzie Rejonowym w A.,
6
mimo że w związku z zajmowanym stanowiskiem służbowym sądem takim powinien być
inny Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny, wyznaczony przez Pierwszego Prezesa SN; 2)
obrazę przepisów postępowania dyscyplinarnego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.
art. 75 § 2 pkt 3 i § 3 u.s.p., wobec przyjęcia, że Sąd Apelacyjny w X. jako Sąd Dyscypli-
narny, orzekając w tym trybie o przeniesieniu do orzekania w innym sądzie, posiadał
kompetencję do wskazania konkretnego sądu, mimo że uprawnienie w tym zakresie przy-
sługuje wyłącznie Ministrowi Sprawiedliwości; 3) błąd w ustaleniach faktycznych przyję-
tych za podstawę orzeczenia, mający zasadniczy wpływ na jego treść, poprzez uznanie, że
okoliczności ustalone w sprawie spełniają przesłankę do przeniesienia do orzekania w
innym sądzie przez wzgląd na powagę Sądu Rejonowego w A., o której mowa w art. 75 §
2 pkt 3 u.s.p., 4) rażącą niesprawiedliwość orzeczenia poprzez przeniesienie do orzekania
w Sądzie Rejonowym w B., oddalonym o ponad 90 km od miejsca zamieszkania skarżą-
cego.
Na podstawie art. 437 k.p.k. wniesiono o uchylenie zaskarżonej uchwały w całości i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez właściwy sąd dyscyplinarny lub w
przypadku nieuwzględnienia zażalenia o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez prze-
niesienie sędziego do pełnienia czynności sędziego pobliżu swojego miejsca zamieszka-
nia, tj. w SR w X., G. lub w W. stosownie do postanowień art. 95 § 1 i 2 u.s.p.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
W zażaleniu podniesione zostały cztery różnego rodzaju zarzuty.
Po pierwsze podniesiony został zarzut nieważności postępowania ze względu na na-
ruszenie art. 110 § 3 u.s.p., mające polegać na przyjęciu, że Sąd Apelacyjny w X. nie był
właściwy do rozstrzygnięcia sprawy. Zarzut ten jest związany z powołaniem przeniesio-
nego sędziego na stanowisko sędziego okręgowego w Sądzie Rejonowym w A. Zgodnie z
art. 110 § 3 u.s.p. jeżeli sprawa dotyczy sędziego sądu okręgowego właściwy miejscowo
nie jest sąd dyscyplinarny, w okręgu którego pełni służbę sędzia objęty postępowaniem
ale inny sąd dyscyplinarny, wyznaczony na wniosek rzecznika dyscyplinarnego przez
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Zasadniczo problem ten sprowadza się do roz-
strzygnięcia o statusie sędziego objętego postępowaniem, który uzyskał tzw. awans po-
ziomy. Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia tego problemu mają przepisy ustawy z
dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz
7
niektórych innych ustaw, (Dz. U. z 2009 r., Nr 1, poz. 4). Ustawa ta zniosła możliwość
awansu poziomego sędziów. Natomiast w jej przepisie art. 4 pkt 1 uregulowany został
status tych sędziów, którzy uzyskali awans poziomy. Zgodnie z nim, z dniem wejścia w
życie ustawy sędziowie powołani na stanowisko sędziego sądu okręgowego w sądzie re-
jonowym stają się sędziami sądów rejonowych, które stanowią ich miejsce służbowe, za-
chowując prawo do nabytego wynagrodzenia. W związku z powyższym przepisem należy
przyjąć, że sędziowie ci mają obecnie status sędziów sądów rejonowych. Nie zmienia te-
go, że niektórzy z nich zostali powołani, na podstawie wcześniej złożonych wniosków, na
stanowisko sędziego okręgowego (w sądzie rejonowym) już po dniu wejścia ustawy w
życie (22 stycznia 2009 r.). Problem właściwości został zauważony w niniejszym postę-
powaniu przez Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w X., który uznał się za właściwy,
czego wnoszący zażalenie nie kwestionował, co odnotowano w protokóle. W uzasadnie-
niu zażalenia podniesione zostały argumenty dotyczące niekonstytucyjności powyższego
przepisu. Można zgodzić się z tym, że przepisy znoszące awans poziomy i określające
status sędziów wprowadziły wiele wątpliwości i kontrowersji. Między innymi dotyczą
one konstytucyjności przepisu art. 4 pkt 1 ustawy. Prezydent RP skierował w tej sprawie
wniosek do Trybunału Konstytucyjnego, który nie został do tej pory rozpatrzony. Tak
więc przepis powyższy korzysta z domniemania zgodności z Konstytucją. Można więc
jedynie zauważyć, że we wniosku Prezydenta do TK stwierdza się, że akt powołania sę-
dziego, w ramach awansu poziomego, po wejściu w życie przepisu art. 4 ustawy jest de
facto aktem pustym. Oznacza to więc, że sędziemu temu przysługuje dotychczasowy sta-
tus sędziego. Ponadto zarówno Prokurator Generalny, jak i Sejm RP wyrazili zgodne sta-
nowisko, że art. 4 pkt 1 ustawy nie jest niezgodny z art. 2, 178 ust. 2, 179 i 180 ust. 2
Konstytucji RP w zakresie, w jakim stanowi, że sędziowie, o których mowa w tym prze-
pisie, stają się odpowiednio sędziami sądów rejonowych i okręgowych, które stanowią ich
miejsca służbowe. Podobne stanowisko prezentował też Sąd Najwyższy w sprawach,
związanych z zastosowaniem tego przepisu, o wynagrodzenie sędziów (uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 15 września 2011 r., II PZP 2/11, LEX nr 95124; wyrok z dnia 12
maja 2011 r., II BP 23/10 – niepublikowany). Z tych względów zarzut powyższy (oraz
stanowisko Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego) okazał się chybiony, co oznacza, że
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny w X. był sądem właściwym i w tym zakresie nie
naruszył on przepisu art. 110 § 3 u.s.p.
8
Kolejny zarzut dotyczy naruszenia art. 75 § 2 pkt 3 i § 3 u.s.p. poprzez wskazanie w
orzeczeniu o przeniesieniu do konkretnego sądu. Także i ten zarzut okazał się nieuzasad-
niony. Zgodnie bowiem z poglądami doktryny (T. Ereciński, J. Gudowski, J. Iwulski:
Prawo o ustroju sądów powszechnych. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa. Komen-
tarz, Warszawa 2009, s. 261) oraz orzecznictwem Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 22
lipca 2009 r., SNO 47/09, OSND 2009, poz. 283) należy przyjąć, że w przypadku prze-
niesienia sędziego na podstawie art. 75 § 2 pkt 3 u.s.p. sąd dyscyplinarny określa to miej-
sce, tj. konkretny sąd (por. także wyroki Sądu Najwyższego w sprawach SNO 31/05,
OSND 2005, poz. 77 oraz SNO 34/06, OSND 2006, poz. 201 i SNO 37/07, OSND 2007,
poz. 220).
Kolejny zarzut dotyczył naruszenia art. 75 § 2 pkt 3 u.s.p. mającego polegać na bra-
ku przesłanek do orzeczenia o przeniesieniu. Również i ten zarzut nie okazał się uzasad-
niony. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny właściwie uzasadnił bowiem przesłanki
(okoliczności faktyczne) zastosowania powyższego przepisu. Zasadne było także powoła-
nie się na orzecznictwo Sądu Najwyższego w tej kwestii. Zgodnie z nim przeniesienie
sędziego na inne miejsce służbowe bez jego zgody na podstawie art. 75 § 2 pkt 3 u.s.p.
nie wiąże się z jakimkolwiek nagannym zachowaniem sędziego i następuje w wyniku
stwierdzenia okoliczności niezależnych od sędziego, których zaistnienie prowadzi do
przyjęcia, że jest to niezbędne przez wzgląd na powagę stanowiska sędziego (uchwała
Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2008 r., SNO 17/08, OSNKW 2008, nr 8, poz. 63).
Tak więc przyczyny uzasadniające przeniesienie sędziego na inne miejsce służbowe mogą
dotyczyć np. utraty wiarygodności na skutek zdarzeń na które sędzia w ogóle nie miał
wpływu lub były niezależne od jego zachowań (por. uwagi w cytowanym wyżej komenta-
rzu, s. 258 – 259).
Uzasadniony natomiast okazał się zarzut naruszenia art. 75 § 2 pkt 3 u.s.p. w zakre-
sie orzeczenia o przeniesieniu sędziego do Sądu Rejonowego w B. Przepis powyższy po-
winien być interpretowany zgodnie z jego celem i funkcją. Należy zgodzić się z tym, że w
odróżnieniu od kary dyscyplinarnej, przeniesienie to nie ma charakteru sankcji i ma na
celu zapewnienie powagi stanowiska sędziego. Taki tryb przeniesienia jest jednak porów-
nywalny z dolegliwością dyscyplinarnej kary przeniesienia. Nie ulega jednak wątpliwo-
ści, że określenie konkretnego sądu może być dla przeniesionego sędziego dolegliwe w
różnym stopniu. Tak więc Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny powinien wziąć pod
9
uwagę zarówno konieczność zapewnienia powagi stanowiska, jak i również stopień dole-
gliwości przeniesienia. W każdym razie okoliczności powyższe powinny znaleźć swoje
odzwierciedlenie w uzasadnieniu uchwały. Jako niewystarczające należało ocenić stwier-
dzenie Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego, że odległość od miejsca zamieszka-
nia sędziego, choć niemała, nie jest na tyle znaczna, aby uniemożliwiła właściwe pełnie-
nie obowiązków służbowych.
Przeniesienie w trybie art. 75 § 2 pkt 3 u.s.p. powinno więc stanowić możliwie naj-
mniejszą dolegliwość dla sędziego. Konieczne jest w związku z tym uwzględnienie
wszystkich, mających na to wpływ, okoliczności. Można tu przykładowo wskazać na od-
ległość od miejsca zamieszkania, stopień uciążliwości dojazdu, sytuację zdrowotną, mate-
rialną i osobistą (rodzinną) sędziego. Z drugiej jednak strony nie oznacza to, że zdaniem
Sądu Najwyższego przeniesienie powinno zostać dokonane do sądu najbliższego (do Są-
du Rejonowego w G. lub X.). Ze względu na okoliczności sprawy i ich upublicznienie
konieczne wydaje się przeniesienie sędziego do sądu poza okręgiem (...). Być może jed-
nak, po rozważeniu całokształtu okoliczności, możliwe okaże się przeniesienie sędziego
do innego sądu rejonowego, które byłoby mniej uciążliwe niż przeniesienie do Sądu Re-
jonowego w B.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak w uchwa-
le.