Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 20/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w
W. Spółce Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
o ochronę konkurencji i nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 13 grudnia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 listopada 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda Miejskiego Przedsiębiorstwa
Wodociągów i Kanalizacji w W. na rzecz Prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 180 (sto
osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 10 listopada 2011 r. oddalił apelację
Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w W. (powód) od wyroku
Sądu Okręgowego z dnia 30 grudnia 2010 r. w sprawie z odwołania powoda od
decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes Urzędu) z 16
2
kwietnia 2009 r. Przedmiotową decyzją Prezes Urzędu uznał za ograniczającą
konkurencję i naruszającą zakaz z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o
ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. Nr 50, poz. 331, ze zm., dalej jako
ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów) praktykę polegającą na
nadużywaniu przez powoda pozycji dominującej na lokalnym rynku zaopatrzenia w
wodę i odprowadzanie ścieków poprzez pozbawienie możliwości odpłatnego
przekazania urządzeń wodociągowych lub kanalizacyjnych przez inwestorów
niespełniających ustalonych przez powoda warunków.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Wnosząc o przyjęcie jej do rozpoznania powód powołał się na przesłanki
wymienione w art. 3989
§ 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c.
W zakresie dotyczącym istotnych zagadnień prawnych (art. 3989
§ 1 pkt 1
k.p.c.) powód wskazał na potrzebę wyjaśniania następujących problemów: 1) czy
można uznać za naruszające art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o
zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (jednolity
tekst:. Dz.U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 ze zm., dalej jako ustawa o zbiorowym
zaopatrzeniu w wodę) żądanie przez gminę lub przedsiębiorstwo wodociągowo-
kanalizacyjne ustanowienia na rzecz podmiotu przejmującego odpłatnie urządzenia
wodociągowe lub urządzenia kanalizacyjne tytułu prawnego do gruntów, na których
znajdują się te urządzenia w sytuacji, gdy przepis ten ogranicza zasadę swobody
umów jedynie w zakresie zawarcia umowy o odpłatne przekazanie powyżej
wymienionych urządzeń, czy też takie naruszenie w takim przypadku nie
następuje?; 2) czy na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w
wodę można uznać, że osoba, która wybudowała ze środków własnych urządzenia
wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne może zwrócić się do każdego z
podmiotów wymienionych w tym przepisie o przyjęcie urządzeń, czy też prawo
wyboru kontrahenta jest ograniczone wskutek istniejącego stanu własnościowego
urządzeń lub sieci na terenie gminy, a w przypadku, gdy stan ten jest
zróżnicowany, czy decydującym jest stan większościowy, czy też prawo własności
urządzeń do których przyłączane jest odpłatnie przejmowane urządzenie?; 3) czy
naruszenie art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę przez odmowę
odpłatnego przejęcia urządzeń wodociągowych lub urządzeń kanalizacyjnych przez
3
gminę lub przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne może stanowić nadużycie
pozycji dominującej na rynku w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie
konkurencji i konsumentów, w sytuacji gdy z art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym
zaopatrzeniu w wodę wynika roszczenie dla osób, które wybudowały urządzenia
wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne, które może by realizowane na drodze
postępowania sądowego i przepis ten przewiduje dwa podmioty (gminę i
przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne), które są zobowiązane do
odpłatnego przejmowania urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych, czy też w
wyniku takiej odmowy nie dochodzi do nadużycia pozycji dominującej?; 4) czy
naruszenie art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę poprzez
żądanie ustanowienia na rzecz gminy albo przedsiębiorstwa wodociągowo-
kanalizacyjnego tytułu prawnego do gruntów, na których znajdują się wybudowane
urządzenia wodociągowe i kanalizacyjne może stanowić nadużycie pozycji
dominującej w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i
konsumentów, gdy z art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę nie
wynika taki zakaz i z przepisu tego wynika wyłącznie obowiązek odpłatnego
przejmowania urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych?; 5) czy za towar w
rozumieniu art. 4 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów może być
uznany obowiązek odpłatnego przejmowania urządzeń wodociągowych i
kanalizacyjnych z art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę, czy tez
w sytuacji gdy z art. 31 ust. 1 ustawy wynika roszczenie osoby, która wybudowała z
własnych środków finansowych urządzenia wodociągowe lub urządzenia
kanalizacyjne o odpłatne przejście takich urządzeń przez gminę lub
przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, które może być realizowane na
drodze postępowania sądowego, a o jego realizacji decyduje wyłącznie osoba
uprawniona, taki obowiązek nie może być traktowany jako towar?; 6) czy w skład
zadań z zakresu zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania
ścieków wynikających z ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę, stanowiących
rynek właściwy w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o ochronie konkurencji i
konsumentów wchodzą jako ściśle z nimi powiązane roszczenia wynikające z art.
31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę, czy też wynikające z tego
przepisu roszczenia nie mogą tworzyć rynku właściwego?
4
W zakresie dotyczącym wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości
(art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.) powód odwołuje się do art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym
zaopatrzeniu w wodę i jako wątpliwości interpretacyjne wskazuje problem, kto w
pierwszej kolejności zobowiązany jest do nabycia urządzeń wodociągowych lub
kanalizacyjnych wymienionych w tym przepisie. Zdaniem powoda, wykładnia
literalna przepisu może z jednej strony prowadzić do wniosku, że roszczenia takie
powinny być kierowane do gminy. Z drugiej strony użycie słowa ”lub” może
prowadzić do konkluzji, że to osoba uprawniona decyduje o podmiocie
zobowiązanym do realizacji roszczenia, wybierając między gminą a
przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym. Także wykładnia celowościowa
przepisu prowadzi do wniosku, że wybór miedzy podmiotami zobowiązanymi może
być dokonywany swobodnie przez uprawnionego. Dlatego przepis ten budzi
poważne wątpliwości w kwestii kolejności realizacji wynikającego z niego
roszczenia.
W zakresie dotyczącym oczywistej zasadności skargi kasacyjnej (art. 3989
§
1 pkt 4 k.p.c.) powód wywodzi, że Sąd Apelacyjny oddalił apelację nie rozpoznając
jej zarzutów, pominął lub oddalił wnioski dowodowe co do faktów mających dla
rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, w konsekwencji czego błędnie ustalił i
rozstrzygnął, że powód naruszył art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i
konsumentów. W ten sposób Sąd Apelacyjny dopuścił się naruszenia art. 378 § 1
k.p.c. w związku z art. 386 § 1 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. (co opisano w pkt 4 skargi
kasacyjnej); art. 217 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 278 k.p.a. w związku z art. 391 §
1 k.p.c., art. 382 k.p.c. w związku z art. 217 § 2 k.p.c., art. 47912
§ 1 k.p.c., art. 328
§ 2 k.p.c., w związku z art. 391 § 1 k.p.c., art. 385 k.p.c., art. 386 § 1 i 4 k.p.c.; art.
31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę; art. 4 pkt 7 i 9 i art. 9 ust. 1
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Zdaniem powoda, uchybienia Sądu
Apelacyjnego mają charakter kwalifikowany, ponieważ Sąd drugiej instancji 1)
naruszył podstawowy obowiązek w zakresie rozpoznania sprawy w granicach
apelacji, 2) w uzasadnieniu wyroku nie odniósł się i nie uzasadnił swego stanowiska
w odniesieniu do poszczególnych zarzutów apelacyjny, 3) bezzasadnie oddalił
wnioski dowodowe powoda, przedstawił na s. 6-26 uzasadnienia ustalenia prawne i
rozwiązania prawne Sądu Okręgowego, których to ustaleń wyrok Sądu
5
Okręgowego nie zawierał; 4) przedstawił własną interpretację sposobu rozumienia
rzeczywistych ustaleń i rozważań zawartych w wyroku Sądu Okręgowego zamiast
cytatów z uzasadnienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Odnosząc się do podniesionej przez powoda potrzeby rozpoznania aż
sześciu zagadnień prawnych należy przypomnieć, że w świetle utrwalonego
orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego tej przesłanki przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., twierdzenie o
występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest uzasadnione tylko wtedy, kiedy
przedstawiony problem prawny nie został jeszcze rozstrzygnięty przez Sąd
Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy doktryny w tym zakresie,
wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to zagadnienie (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2012 r., III SK 6/12 i cytowane
tam orzecznictwo). Pełnomocnik skarżącego ma obowiązek przedstawienia
odpowiedniego wywodu zbliżonego do tego, jaki jest przyjęty przy przedstawieniu
zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2012 r., III SK 17/12 i
cytowane tam orzecznictwo). Same zaś zagadnienia prawne muszą nawiązywać do
podstaw skargi kasacyjnych oraz do założeń interpretacyjnych leżących u podstaw
skarżonego orzeczenia (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września
2012 r., III SK 8/12).
Przechodząc do oceny potrzeby przyjęcia skargi kasacyjnej powoda do
rozpoznania, celem rozstrzygnięcia poszczególnych zagadnień prawnych, Sąd
Najwyższy stwierdza, że wskazany przez powoda jako pierwszy problem tego, czy
sprzeczne z art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę jest żądanie
ustanowienia na rzecz podmiotu przejmującego odpłatnie urządzenia wodociągowe
lub urządzenia kanalizacyjne tytułu prawnego do gruntów, na których znajdują się
te urządzenia, nie ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jako że sprzeczność
6
zachowania przedsiębiorcy z przepisami obowiązującego prawa nie stanowi
samoistnej przesłanki zastosowania zakazu nadużywania pozycji dominującej do
zakwestionowanego przez Prezesa Urzędu zachowania. Istotne jest jedynie, jakie
skutki na rynku (wśród konkurentów lub klientów) wywołuje takie zachowanie.
Kwestia zgodności zachowania przedsiębiorcy z przepisami innych ustaw może
mieć znaczenie z punktu widzenia dopuszczalności zastosowania przepisów
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (art. 3) lub uzasadnienia zachowania
kwalifikowanego jako praktyka ograniczająca konkurencję. Dlatego za
bezprzedmiotowe w niniejszej sprawie należy uznać pierwsze i trzecie ze
sformułowanych przez powoda zagadnień prawnych.
Analogicznie należy potraktować drugie ze sformułowanych przez powoda
zagadnień prawnych. Problem tego, do kogo osoba, która wybudowała urządzenia
wodociągowe i urządzenia kanalizacyjne, ma zwrócić się z żądaniem przejęcia
urządzeń, oderwany od przesłanek zakazu nadużywania pozycji dominującej, także
nie ma znaczenia dla oceny merytorycznej poprawności wyroku Sądu drugiej
instancji.
Czwarte ze zgłoszonych przez powoda zagadnień prawnych ma zbliżoną
treść do pierwszego. Różnica polega na połączeniu w treści przedmiotowego
zagadnienia art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę z art. 9 ust. 1
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Jednakże także i w tym przypadku
powód akcentuje decydujące znaczenie zgodności lub sprzeczności zachowania
przedsiębiorcy z art. 31 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę, co jak
wskazano powyżej jest irrelewantne z punktu widzenia art. 9 ust. 1 ustawy o
ochronie konkurencji i konsumentów. Z kolei odpowiedź na istotę czwartego
zagadnienia podniesionego w skardze kasacyjnej (czy żądanie ustanowienia na
rzecz podmiotu przejmującego instalację wodociągowo-kanalizacyjną tytułu
prawnego do gruntów, na których znajdują się wybudowane urządzenia
wodociągowe i kanalizacyjne może stanowić nadużycie pozycji dominującej w
rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów?) jest
oczywista, skoro brak przepisów wyłączających zastosowanie art. 9 ust. 1 ustawy o
ochronie konkurencji i konsumentów. Ponadto, czwarte zagadnienie prawne
dotyczy raczej kwestii zastosowania art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i
7
konsumentów w określonym stanie faktycznym. Sąd Najwyższy wyjaśniał już, że
kwestia subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod określoną normę prawną nie
stanowi istotnego zagadnienia prawnego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 21 września 2010 r., III UK 95/10 – LEX nr 694244).
Dwa ostatnie z podniesionych w skardze powoda zagadnień prawnych
odnoszą się do pojęcia rynku właściwego. W pierwszej kolejności powód poddaje
pod rozwagę Sądu Najwyższego rozstrzygnięcie problemu, czy obowiązek
odpłatnego przejmowania urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych z art. 31 ust.
1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę jest towarem w rozumieniu art. 4 pkt 7
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, a w drugiej kolejności czy
roszczenia wynikające z art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
wchodzą w skład rynku właściwego złożonego z zadań z zakresu zbiorowego
zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków. Zagadnienia te powód,
jak można domniemywać, konstruuje na podstawie fragmentu uzasadnienia wyroku
Sądu Apelacyjnego oddalającego zarzut naruszenia art. 4 pkt 7, 9 i 10 ustawy o
ochronie konkurencji i konsumentów (uzasadnienie wyroku, s. 40-41). Powód
zarzucał bowiem Sądowi Okręgowemu naruszenie tych przepisów, poprzez błędne
uznanie obowiązku odpłatnego przejęcie urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych
za towar i wadliwe ustalenie rynku właściwego. Sąd Apelacyjny przedmiotowego
zarzutu nie podzielił, zaś obowiązek wynikający z art. 31 ust. 1 ustawy o
zaopatrzeniu w wodę uznał za powiązany z usługami świadczonymi przez powoda
w takim stopniu, że „mamy do czynienia z tym samym rynkiem właściwym w
aspekcie przedmiotowym, jak i geograficznym”. Z uzasadnienia wyroku Sądu
Apelacyjnego nie wynika jednak wprost, że uznał on obowiązek odpłatnego
przejęcia urządzeń za samoistny towar tworzący rynek właściwy, na którym powód
ma pozycję dominującą lub rynek, na którym powód nadużywa swojej pozycji
dominującej. Sąd Apelacyjny wskazał, że powód świadczy usługi w zakresie
zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków. Usługi te
świadczy na lokalnym rynku zaopatrzenia w wodę (uzasadnienie, s. 40). Na tak
wyznaczonym rynku powód posiada pozycję dominującą (uzasadnienie, s. 36) i
jednocześnie dopuszcza się jej nadużycia poprzez „pozbawienie możliwości
odpłatnego przekazania urządzeń wodociągowych lub kanalizacyjnych przez
8
inwestorów nie spełniających ustalonych przez powoda warunków do opłatnego
przekazania wybudowanych z własnych środków urządzeń wodociągowych lub
kanalizacyjnych”. W tej sytuacji bezprzedmiotowe z punktu widzenia prawidłowości
osądzenia sprawy przez Sąd Apelacyjny są zawarte w skardze kasacyjnej powoda
dywagacje na temat kwalifikacji obowiązku odpłatnego przejmowania urządzeń, czy
też roszczenia wynikającego z art. 31 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu w wodę jako
towaru wpływającego na wyznaczenie rynku właściwego w jego wymiarze
produktowym. Rynkiem tym jest bowiem lokalny rynek zaopatrzenia w wodę i
odprowadzania ścieków. W rezultacie nawet jeżeli uznać za błędne wywody Sądu
Apelacyjnego w przedmiocie kwalifikacji przedmiotowego obowiązku / roszczenia
jako towaru w rozumieniu art. 4 pkt 7 ustawy o ochronie konkurencji i
konsumentów, nie wpływa to w żaden sposób na ewentualną ocenę zaskarżonego
wyroku.
Skarga kasacyjna powoda nie zasługuje także na przyjęcie jej do
rozpoznania z uwagi na powołaną w niej potrzebę wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
(art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.). Jak już wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu
Najwyższego, powołując się na tę przesłankę skarżący ma obowiązek określenia
przepisów wymagających owej wykładni oraz wskazania poważnych wątpliwości
związanych ze stosowaniem tych przepisów wraz z podaniem doktrynalnego lub
orzeczniczego źródła tych wątpliwości lub rozbieżności w orzecznictwie sądów
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2012 r., III SK 17/12 i
cytowane tam orzecznictwo). Wątpliwości te (lub rozbieżności) należy opisać
wskazując dodatkowo argumenty, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych.
Dodatkowo należy przedstawić własną, odpowiednio uzasadnioną, propozycję
interpretacji powołanych przepisów, a także wpływ tej wykładni na rozstrzygnięcie
sprawy.
Powód powołuje się na potrzebę wykładni art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym
zaopatrzeniu w wodę, wskazując jako wątpliwość interpretacyjną kwestię wpływu
kolejności wymienienia w tym przepisie podmiotów, wobec których można
występować z roszczeniami objętymi zakresem tego przepisu, na wybór podmiotu,
wobec którego roszczenia takie zostaną zgłoszone. W uzasadnieniu powód
9
przedstawił dwa warianty wykładni językowej tego przepisu, następnie wykładnię
celowościową (wskazująca na poprawność jednego wariantu interpretacji
językowej), by skonkludować, że „uzasadniona jest wykładnia, iż co do zasady
wybór pomiędzy podmiotami zobowiązanymi do opłatnego przejęcia urządzeń na
podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę powinien być
swobodnie dokonywany przez osobę uprawnioną z tego przepisu do skierowanie
przedmiotowego żądania”. Powyższy wywód, zgodny z zapatrywaniami
wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie daje żadnych podstaw dla
uznania przez Sąd Najwyższy, że wykładnia przepisu art. 31 ust. 1 ustawy o
zbiorowym zaopatrzeniu w wodę budzi poważne wątpliwości interpretacyjne
wskazane przez powoda.
Brak również podstaw do uznania skargi kasacyjnej powoda za oczywiście
zasadną. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że powołanie się
na przesłankę przedsądu wymienioną w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. wymaga od
skarżącego sformułowania w uzasadnieniu wniosku odpowiednich wywodów
potwierdzających tę okoliczność, gdyż skarga jest oczywiście uzasadniona
wówczas, jeżeli zaskarżone tą skargą orzeczenie zapadło wskutek oczywistego
naruszenia prawa, zaś oczywiste naruszenie prawa powinno być rozumiane jako
widoczna, bez potrzeby dokonywania pogłębionej analizy jurydycznej, sprzeczność
wykładni lub stosowania prawa z jego brzmieniem albo powszechnie przyjętymi
regułami interpretacji (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego
2012 r., III SK 34/11 i z dnia 4 kwietnia 2012 r., III SK 39/11 i powołane tam
orzecznictwo). Oczywista zasadność skargi kasacyjnej ma miejsce tylko wówczas,
gdy naruszenie przepisu prawa materialnego lub procesowego jest z góry widoczne
dla każdego prawnika, bez potrzeby głębszej analizy prawniczej, gdy jest zupełnie
pewne i nie może ulegać żadnej wątpliwości, gdy podniesione zarzuty naruszenia
wskazanych przepisów są zasadne prima facie, bez dokonywania głębszej analizy
tekstu tych przepisów i bez doszukiwania się ich znaczenia, bądź gdy orzeczenie
jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami prawa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2012 r.,
III SK 39/11 i powołane tam orzecznictwo). Powołanie się przez autora skargi
kasacyjnej na oczywistą zasadność tej skargi zobowiązuje go do przedstawienia
10
wywodu prawnego zmierzającego do wykazania takiej kwalifikowanej postaci
naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2012 r., III SK 39/11 i powołane tam orzecznictwo).
Wniosek o przyjęcie do rozpoznania skargi kasacyjna powoda nie zawiera
wywodu spełniającego powyższe wymogi. Oczywistej zasadności skargi powód
upatruje w naruszeniu kilkunastu przepisów prawa procesowego i materialnego.
Już sama ta okoliczność wskazuje na wadliwe zrozumienie przesłanki przedsądu, o
której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., gdyż trudno wyobrazić sobie takie
nagromadzenie „ewidentnych” uchybień procesowych w działaniu Sądu drugiej
instancji. Z wywodu powoda towarzyszącego wyliczeniu tych przepisów wynika, że
ich naruszenia upatruje w pominięciu lub oddaleniu wniosków dowodowych
powoda, bez wykazywania że takie pominiecie lub oddalenie konkretnego wniosku
w oczywisty sposób naruszało konkretny przepis prawa procesowego. Ponadto, w
warstwie dotyczącej przepisów prawa materialnego powód zarzuca Sądowi drugiej
instancji oczywiste naruszenie przepisów, na podstawie których konstruuje
zagadnienia prawne oraz potrzebę wykładni. Doszukiwanie się zaś w sprawie
istotnego zagadnienia prawnego dotyczącego chociażby art. 31 ustawy o
zbiorowym zaopatrzeniu w wodę wyklucza oczywistą dla każdego prawnika
sprzeczność zaskarżonego wyroku z tym przepisem.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 398⁹ § 2 k.p.c. orzeczono jak w
sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto stosownie do art.
108 § 1 w związku z art. 398²¹ k.p.c. oraz § 12 ust. 4 pkt 2 w związku z § 14 ust. 3
pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).