Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2013 r. w Gdańsku

sprawy A. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji A. H.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. akt IV U 223/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1521/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w E. dokonał miesięcznego rozliczenia renty A. H. w związku z przychodem osiągniętym w poszczególnych miesiącach 2010 r. i zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia w kwocie 2.186,11 zł.

A. H. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, w którym podnosił, że prawo do renty uzyskał z dniem 10 lipca 2009 r., natomiast osiągnięty przez niego w 2010 r. przychód w łącznej kwocie 9.537,45 zł uzyskany od Zakładów (...) S.A. w E. w upadłości został wypłacony w 2010 r. z tytułu pracy wykonywanej
w 2005 r., a zatem przed datą uzyskania prawa do świadczenia rentowego. Dodatkowo wskazał, że organ rentowy uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, albowiem nie dokonał stosownego pouczenia wnioskodawcy o braku podstaw do pobierania świadczenia w sytuacji, gdy wynagrodzenie za pracę wypłacane jest przez byłego pracodawcę po upływie kilku lat
od ustania stosunku pracy.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Elblągu wyrokiem z dnia
28 czerwca 2012 r. oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji.

Skarżący A. H. od 15 lutego 1992 r. ma ustalone prawo do renty inwalidzkiej, a następnie prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Wszystkie decyzje,
w tym decyzja o przyznaniu renty inwalidzkiej, jak i późniejsze decyzje zawierały pouczenie dotyczące zawieszenia i zmniejszenia świadczeń w związku z uzyskiwanym pierwotnie dochodem, a od 1 stycznia 1999 r. przychodem. W decyzjach zawarte było również pouczenie – osiągnięcie jakiego dochodu, a następnie przychodu powoduje zawieszenie wypłaty przysługującego świadczenia. A. H. zawiadamiał organ rentowy od 1994 r.
o wysokości uzyskanego dochodu, a następnie przychodu.

W dniu 20 lutego 2006 r. A. H. złożył do organu rentowego informację podpisaną przez Syndyka Masy Upadłości Zakładów (...) S.A w E.,
z której wynikało, że w 2005 r. zostało wypłacone ubezpieczonemu wynagrodzenie brutto
w wysokości 8.170,43 zł, ponad otrzymał on z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wynagrodzenie w kwocie 5.353,26 zł brutto oraz odprawę z tytułu zwolnień grupowych w wysokości 5.676,66 zł brutto.

Skarżący złożył w 2011 r. zaświadczenia o dochodach osiągniętych w 2010 r.:

- wystawione przez Hurtownię (...), z którego wynikało,
że uzyskał w 2010 r. wynagrodzenie w wysokości 23.694,93 zł,

- wystawione przez Zakład (...) Spółka z o.o.
w G., z którego wynika, że w 2010 r. uzyskał przychodów z umowy o pracę w łącznej wysokości 5.093,95 zł,

- wystawione przez Syndyka Masy Upadłości (...) S.A. w E., z którego wynikało, że A. H. w 2010 r. otrzymał zaległe wynagrodzenie za 2005 r. w kwocie 9.537,45 zł brutto (6.202,61 zł netto) oraz zaległą odprawę z tytułu zwolnień grupowych w 2005 r.
w wysokości 1.891,72 zł brutto (1.532,78 zł netto) według ostatecznego plany podziału funduszu masy.

Jednocześnie pozwany ustalił w kompleksowym systemie informacyjnym, że skarżący uzyskał przychód w 2010 r. z tytułu wypłat zaległego wynagrodzenia za 2010 r., kwotę 8.901,95 zł i taką kwotę dochodu przyjął organ rentowy. Skarżący potwierdził, że wskazane w powyższych zaświadczeniach wynagrodzenia faktycznie uzyskał w 2010 r. Łączny przychód wnioskodawcy w 2010 r. uwzględniony do rozliczenia renty wyniósł 37.690,83 zł.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu, na zasadach określonych w ust. 3-8 oraz w art. 105, w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego,
o której mowa w ust. 2 oraz z tytułu służby wymienionej w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6.

1a. Dla emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność za przychód, o którym mowa w ust. 1, przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

2. Za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się zatrudnienie, służbę lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie pozarolniczej działalności, z uwzględnieniem ust. 3.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do emerytów i rencistów osiągających przychód
z tytułu działalności wykonywanej za granicą.

4. Przepisy ust. 1, 1a i 2 stosuje się również do osób wyłączonych z obowiązku ubezpieczenia społecznego z tytułu ustalenia prawa do emerytury i renty lub wykonujących działalność niepodlegającą obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z uwagi na podleganie temu obowiązkowi z innego tytułu.

5. Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do honorariów z tytułu działalności twórczej
i artystycznej.

6. Za przychód, o którym mowa w ust. 1, uważa się również kwoty pobranych zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego oraz wynagrodzenia za czas niezdolności
do pracy, wypłacanego na podstawie przepisów Kodeksu pracy, i kwoty świadczenia rehabilitacyjnego i wyrównawczego, zasiłku wyrównawczego i dodatku wyrównawczego.

7. Prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy oraz renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna osoba, ulega zawieszeniu w razie osiągania przychodu w kwocie wyższej niż 130 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

8. W razie osiągania przychodu w kwocie przekraczającej 70 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, nie wyżej jednak niż 130 % tej kwoty, świadczenie ulega zmniejszeniu o kwotę przekroczenia, nie większą jednak niż kwota maksymalnego zmniejszenia obowiązująca w dniu 31 grudnia 1998 r. w wysokości:

1)24 % kwoty bazowej obowiązującej przy ostatniej waloryzacji w 1998 r. - dla emerytury lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy;

2)18 % kwoty bazowej, o której mowa w pkt 1 - dla renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy;

3)20,4 % kwoty bazowej, o której mowa w pkt 1 - dla renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna osoba.

9. Kwoty maksymalnych zmniejszeń, o których mowa w ust. 8, podlegają podwyższeniu, przy zastosowaniu wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w kolejnych terminach waloryzacji.

10. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”:

1)w terminie do 14 dnia roboczego drugiego miesiąca każdego kwartału kalendarzowego - kwoty przychodu, o których mowa w ust. 7 i 8, z zaokrągleniem w górę do pełnych
10 groszy;

2)w terminie do 14 roboczego dnia listopada - kwoty graniczne przychodu dla mijającego roku kalendarzowego.

Sąd I instancji podał, że niższa kwota graniczna za rok 2010 wynosi 27.093,40 zł, kwota przekroczenia przychodu wynosi wiec 10.597,43 zł. 18 % kwoty bazowej ustalonej dla 2010 r. wynosi 4.365,98 zł. Z powyższego wynika, iż rozliczając wnioskodawcę w stosunku rocznym, kwota do zwrotu jako nienależnie pobrane świadczenie wynosiłaby 4.365,98 zł. Organ rentowy zastosował korzystniejszy – miesięczny wariant rozliczenia z przychodu przyjmując, że wnioskodawca A. H. tylko w marcu i w listopadzie 2010 r. osiągnął przychodów uzasadniający zawieszenie świadczenia, to jest w marcu - w kwocie
11.026,14 zł, (8.901,95 zł (...) oraz 2.124,19 zł P.) oraz w listopadzie 2010 r. - w kwocie 6.084,48 zł, dlatego też do zwrotu przypisano wnioskodawcy wypłacone świadczenie za te miesiące w łącznej kwocie 2.186,11 zł. W ocenie Sądu Okręgowego kwota powyższa została ustalana w wysokości odpowiadającej prawu.

Zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 22 lipca
1992 r. w sprawie szczegółowych zasad zawieszania lub zmniejszania emerytury lub renty (Dz. U. z 1992 r., Nr 58, poz. 290 ze zm.) przy ustalaniu czy wystąpiły okoliczności uzasadniające zawieszenie lub zmniejszenie emerytury lub renty określone w art. 24 ustawy
z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw uwzględnia się wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej w ramach stosunku pracy oraz na podstawie umowy o pracę nakładczą. Zgodnie z § 1 ust.
3 cytowanego rozporządzenia za dochód osiągnięty uważa się faktyczny dochód uzyskany przez emeryta lub rencistę w danym roku kalendarzowym z zastrzeżeniem ust 5.

Dochód wypłacony z tytułu pracy o której mowa w ust. 1 wykonywanej przed miesiącem, od którego ustalono prawo do emerytury lub renty nie ma wpływu na zawieszenie ani na zmniejszenie świadczeń (§ 1 ust. 4). Przepis ten w ocenie Sądu Okręgowego nie
ma zastosowania w stosunku do skarżącego, albowiem skarżącemu przysługiwało prawo
do świadczenia rentowego nieprzerwanie od 15 lutego 1992 r.

Sąd Okręgowy odwołał się również do treści art. 138 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, który stanowi, że osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu.

2. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się:

1)świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub
w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2)świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia.

3. Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana
w decyzji tego organu.

4. Nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż
12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach - za okres dłuższy niż 3 lata, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Kwoty nienależnie pobranych świadczeń w związku z osiągnięciem przychodów, o których mowa w art. 104 ust. 1, podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy niż 1 rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie powiadomiła organ rentowy o osiągnięciu przychodu,
w pozostałych zaś przypadkach - za okres nie dłuższy niż 3 lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania tej decyzji.

6. Organ rentowy może odstąpić od żądania zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń
w całości lub w części, zmniejszyć wysokość potrąceń, ustaloną zgodnie z art. 140 ust. 4 pkt 1, lub zawiesić dokonywanie tych potrąceń na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności.

W ocenie Sądu I instancji stanowisko skarżącego, że organ rentowy uchybił obowiązkowi pouczenia o braku prawa do pobierania świadczenia, nie zasługuje
na uwzględnienie. Zawarte w decyzjach standardowe pouczenia były wystarczające, aby
w realiach konkretnej sprawy uznać, że została spełniona przesłanka z art. 138 ust. 1 pkt
1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2006 r., sygn. akt
I UK 161/05 pouczenie może polegać na przytoczeniu przepisów określających okoliczności o braku prawa do pobierania świadczenia, ale musi być na tyle zrozumiałe, aby ubezpieczony mógł je odnieść do własnej sytuacji.

W ocenie Sądu Okręgowego pouczenie było dla skarżącego A. H. zrozumiałe, pobierał on świadczenie od 1992 r. i co rok składał z własnej inicjatywy, albo
w następstwie ponaglającego pisma ZUS zaświadczenie o osiąganym przychodzie. Pouczenie zawierało również informację, że za dochód, a następnie przychód uważa się dochód, lub przychód osiągnięty w roku kalendarzowym. Skarżący również w pismach kierowanych przez organ rentowy, w których zobowiązywano go do złożenia zaświadczenia o uzyskanym przychodzie, informowany był o konieczności złożenia zaświadczenia o przychodzie uzyskiwanym w konkretnym roku.

Powyższe w ocenie Sądu I instancji pozwala na przyjęcie, że skarżący miał wiedzę
o obowiązku złożenia stosownych zaświadczeń oraz o zasadach naliczania wysokości przychodu powodującego zawieszenie lub zmniejszenie świadczenia. Należy więc przyjąć,
że wnioskodawca został należycie pouczony o okolicznościach powodujących utratę lub zawieszenie prawa do pobierania świadczenia, a zatem decyzja w przedmiocie zobowiązania skarżącego do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia odpowiada prawu.

Mając powyższe na uwadze zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. należało orzec, jak
w sentencji wyroku.

Apelację od wyroku wywiódł ubezpieczony A. H. zaskarżając go w całości
o zarzucając:

- pominięcie zarzutu postawionego w odwołaniu co do podwójnego uwzględnienia przychodów przy rozliczeniu renty tj. zarówno w 2005 r., jak i w 2010 r. przy braku podstaw, aby dwukrotnie wliczać ten sam przychód, przy ustaleniu czy wystąpiła okoliczność powodująca zawieszenie lub zmniejszenie renty, konsekwencją czego jest nierozpoznanie sprawy w tym zakresie,

- błędne ustalenie, że wnioskodawca miał ustalone prawo do renty od 1992 r. i niezasadne wyprowadzenie wniosku, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania § 1 ust.
4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 22 lipca 1992 r., podczas gdy przepis ten miał zastosowanie w niniejszej sprawie, albowiem wnioskodawca każdorazowo miał ustalane na nowo prawo do renty i nie można przyjąć, że miał przyznane prawo do renty na stałe od 1992 r.

Wobec powyższego skarżący wniósł o: zmianę wyroku poprzez uwzględnienie odwołania i ustalenie braku podstaw do zawieszenia świadczeń w poszczególnych miesiącach 2010 r. i braku podstaw do zwrotu świadczenia w wysokości 2.186,11 zł, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu I instancji, zasądzenie kosztów od strony przeciwnej i nie obciążanie wnioskodawcy żadnymi kosztami.

W uzasadnieniu apelacji wnioskodawca przytoczył argumenty na poparcie swojego stanowiska w sprawie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy A. H. podlega oddaleniu, nie zawiera bowiem zarzutów mogących skutkować uchyleniem lub zmianą zaskarżonego orzeczenia.

Przedmiotem sporu była ocena czy organ rentowy zasadnie zobowiązał ubezpieczonego do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia w kwocie 2.186,11 zł
w związku z przychodem osiągniętym w poszczególnych miesiącach 2010 r.

Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej uzasadniających ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji Sąd odwoławczy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał je za własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, opubl. OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Apelacja wnioskodawcy ma charakter wyłącznie polemiczny. Nie zawiera ona żadnych argumentów, które mogłyby prowadzić do podważenia przeprowadzonej przez Sąd
I instancji oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, poczynionych przez ten Sąd ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego sprawy, czy też dokonanej subsumcji.

Sąd Okręgowy w sposób właściwy przeanalizował zawieszenie świadczenia wnioskodawcy w kontekście art. 104 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227
ze zm.) oraz § 1 ust. 1, 3-4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 22 lipca
1992 r. w sprawie szczegółowych zasad zawieszania lub zmniejszania emerytury lub renty (Dz. U. z 1992 r., Nr 58, poz. 290 ze zm.).

Odnoszą się do pierwszego zarzutu apelacyjnego dotyczącego podwójnego uwzględnienia przychodów wnioskodawcy przy rozliczaniu renty wnioskodawcy wskazać należy, że jest on bezzasadny.

W zakresie definicji przychodu należy odwołać się przez art. 4 pkt 9 ustawy
z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze zm.) do regulacji art. 11 ust. l ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), który stanowi,
że przychodami (z zastrzeżeniem wymienionych w przepisie artykułów niedotyczących rzeczywistego stanu faktycznego) są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika
w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W literaturze i judykaturze utrwalonym jest pogląd, iż przytoczona definicja ujmuje pojęcie przychodu w kategoriach kasowych. Przychodem, co do zasady, nie jest, więc należna kwota lub wartość pieniężna, ale kwota (wartość) rzeczywiście przez podatnika osiągnięta, otrzymana bądź pozostawiona do jego dyspozycji. Otrzymanie przychodu może przy tym polegać na wręczeniu pieniędzy podatnikowi albo zwiększeniu jego rachunku bankowego o określoną wierzytelność. Samo stwierdzenie przez osobę zobowiązaną, że podatnikowi przysługuje należność w konkretnej wysokości nie stanowi jeszcze przychodu. Przychód pojawia się dopiero wtedy, gdy podatnik otrzymał pieniądze albo, kiedy pieniądze pozostawione zostały do jego dyspozycji tak,
że mógł swobodnie nimi rozporządzać (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego
z 24 lutego 1994 r., SA/Wr 1804/93, POP z 1996 r. nr 5, poz. 160 i z 3 lipca 1998 r., I SA/Gd 2096/96, niepubl. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 16 czerwca 2005 r.,
III AUa 2121/04, OSAB z 2006 r., nr l, poz. 58). Takie stanowisko zawarte zostało także
w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 7 sierpnia 2007 r., III AUa 1327/06, LEX
nr 339751.

Powtórzyć również należy przytoczony przez Sąd I instancji § 1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 22 lipca 1992 r. w sprawie szczegółowych zasad zawieszania lub zmniejszania emerytury lub renty (Dz. U. z 1992 r., Nr 58, poz. 290 ze zm.), który stanowi, że za dochód osiągnięty uważa się faktyczny dochód uzyskany przez emeryta lub rencistę w danym roku kalendarzowym, z zastrzeżeniem ust. 5 - dochód wypłacony
z tytułu pracy, służby lub działalności, o której mowa w ust. 1, wykonywanej w okresie,
w którym wypłata świadczenia była zawieszona, uważa się za dochód uzyskany w tym okresie, jeżeli jest to dla emeryta lub rencisty korzystniejsze.

Bezspornym jest, że faktycznie wypłacono wnioskodawcy przychód za 2005 r.
w 2010 r. i jako przychód w 2010 r. należało go rozliczyć. Zaskarżona decyzja dotyczy rozliczenia świadczenia ubezpieczonego za 2010 r. Nie można zatem uznać, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy.

Ponadto apelujący bezpodstawnie podnosi, że w jego sytuacji zastosować należy
§ 1 ust. 4 cytowanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 22 lipca 1992 r., który stanowi, że dochód wypłacony z tytułu pracy, służby lub działalności, o której mowa
w ust.1, wykonywanej przed miesiącem, od którego ustalono prawo do emerytury lub renty, zwanych dalej „świadczeniami”, nie ma wpływu na zawieszenie ani na zmniejszenie świadczeń.

Wnioskodawca nieprzerwanie od 15 lutego 1992 r. ma ustalone prawo do renty inwalidzkiej, a następnie do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Nie miał
on przerw w okresach pobierania renty. Wnioskodawca na zasadzie przywrócenia prawa
do renty otrzymywał je w sposób ciągły od 15 lutego 1992 r., co nie może być traktowane
za każdym razem jako ustalenie prawa do świadczenia, a przywracaniem prawa (art.
61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm./).

Dodatkowo wskazać należy, że Sąd I instancji zasadnie uznał, że organ rentowy nie uchybił obowiązkowi wynikającemu z art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS dotyczącemu szczegółowego pouczenia o zawieszenia i zmniejszenia świadczenia
w związku z uzyskiwanym dochodem. Stosowne pouczenie zawiera już decyzja z dnia
22 listopada 1994 r. (pkt III - V, k 14 a.r. nr (...)), oświadczenie emeryta - rencisty wypełnione przez wnioskodawcę w dniu 29 listopada 1994 r., gdzie pkt 2 zawiera informację, iż za dochód powodujący zawieszenie wypłaty emerytury lub renty uważa się uzyskany
w roku kalendarzowym faktyczny dochód (k. 18 a.r. nr (...)) oraz kolejne decyzje
o przeliczeniu i waloryzacji świadczenia.

Prawidłowo jest ocena, że wnioskodawca został należycie pouczony o okolicznościach powodujących utratę lub zawieszenie prawa do pobierania świadczenia, a zatem decyzja
w przedmiocie zobowiązania skarżącego do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia odpowiada prawu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy prawidłowo wskazał, że rozliczając wnioskodawcę w stosunku rocznym, kwota do zwrotu jako nienależnie pobrane świadczenie wynosiłaby 4.365,98 zł. Organ rentowy zastosował korzystniejszy – miesięczny wariant rozliczenia z przychodu przyjmując, że wnioskodawca A. H. tylko w marcu
i w listopadzie 2010 r., osiągnął przychodów uzasadniający zawieszenie świadczenia, to jest w marcu - w kwocie – 11.026,14 zł, (8.901,95 zł (...) oraz 2.124,19 zł P.) oraz w listopadzie 2010 r. - w kwocie 6.084,48 zł dlatego też do zwrotu przypisano wnioskodawcy wypłacone świadczenie za te miesiące w łącznej kwocie 2.186,11 zł.

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację wnioskodawcy, o czym orzekł sentencji wyroku.