Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 468/12
POSTANOWIENIE
Dnia 17 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z wniosku U. W.
przy uczestnictwie A. W.
o podział majątku małżeńskiego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 17 kwietnia 2013 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika
od postanowienia Sądu Okręgowego w […]
z dnia 7 marca 2012 r., sygn. akt […],
oddala skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2011 r. Sąd Rejonowy w sprawie z
wniosku U. W. z udziałem A. W. o podział majątku wspólnego ustalił, że w skład
tego majątku wchodzą: meble oraz sprzęt AGD i RTV, samochód osobowy T.,
kwota 16.660 złotych stanowiąca część udziału wypłacanego uczestnikowi przez
spółkę „M.” spółka jawna z tytułu jego uczestnictwa w tej spółce oraz wierzytelność
byłych małżonków wobec spółki „M.” tytułem uczestnictwa A. W. w tej spółce w
kwocie 237982,16 złotych. Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że udziały byłych
małżonków w majątku wspólnym są równe i wynoszą po ½ części a ich nakłady na
majątku majątek odrębny A. W. wyniosły 21.375 złotych. Sąd Rejonowy dokonał
podziału majątku wspólnego U. W. i A. W. w ten sposób, że samochód oraz połowę
wierzytelności wobec spółki „M.” przyznał wnioskodawczyni U. W. zaś uczestnikowi
A. W. przyznał wyposażenie domu a także ½ cześć tej samej wierzytelności.
Tytułem wzajemnych dopłat została zasądzona od uczestnika na rzecz
wnioskodawczyni kwota 13.017,50 złotych.
Sąd Rejonowy ustalił, że wnioskodawczyni oraz uczestnik zawarli związek
małżeński […] 1992 r. Po ślubie zamieszkali w budynku postawionym na
nieruchomości położonej w […] przy ul. […]. Budynek ten rozbudowali na własne
potrzeby. Dnia 27 listopada 1992 r. A. W. kupił samochód P. rok. prod. 1992 za
kwotę 74.675.000,00 złotych (przed denominacją). Część ceny zakupu
odpowiadająca kwocie 60.000.000,00 złotych stanowiła jego majątek odrębny,
albowiem pochodziła ze sprzedaży samochodu V., należącego do majątku
odrębnego. Część odpowiadająca kwocie 14.650.000,00 złotych (około 19,66%)
pochodziła z majątku wspólnego – prezentów ślubnych. Dnia 1 stycznia 1995 A.
W. przystąpił do spółki cywilnej „M.” zawartej pomiędzy […]. Wniósł udział w
postaci wymienionego samochodu marki Polonez. Wspólnicy ustalili, że udział A.
W. w zyskach spółki będzie wynosił 25%. Po kilku latach, dnia 28 marca 2001 r.
wspólnicy spółki cywilnej „M.” s.c. […],podjęli uchwałę o przekształceniu spółki
cywilnej w spółkę jawną pod firmą „M.” […] i A. W. Spółka jawna. Wspólnicy ustalili,
że ich udziały będą równe. Uchwałą z dnia 21 maja 2005 r. wspólnicy przyjęli
3
oznaczony - do 28 marca 2015 r. czas trwania spółki, a nadto, że w przypadku
wypowiedzenia udziału wspólnik otrzymuje zaliczkowo kwotę 100.000 złotych w
terminie trzech miesięcy od upływu roku obrachunkowego, a ostateczne rozliczenie
nastąpi po upływie okresu na jaki spółka została zawarta, o ile wspólnicy
jednomyślnie nie postanowią inaczej. A. W. dnia 31 sierpnia 2005 r. wypowiedział
swój udział w spółce ze skutkiem na dzień 30 września 2005 r. Wartość jego
udziału na ten dzień wyniosła 1.310.489,17 złotych. W związku z wypowiedzeniem
udziału w spółce otrzymał tytułem zaliczki kwotę 100.000 złotych. Prawomocnym
wyrokiem z dnia 30 października 2006 r. Sąd Okręgowy rozwiązał przez rozwód
małżeństwo U. i A. W. Sąd Rejonowy uznał, że w skład majątku wspólnego
wchodzi kwota 19.660 złotych stanowiąca 19,66% kwoty 100.000 złotych
wypłaconej przez spółkę „M.”, którą – według ustaleń Sądu - uczestnik spożytkował
sam. Odnosząc się do pozostałej części udziału uczestnika w spółce - wobec
umowy wspólników, że zostanie on rozliczony po upływie okresu na jaki została
zawarta spółka - a więc po 28 marca 2015 r., Sąd Rejonowy przyjął, iż stanowi on
wierzytelność wobec spółki „M.” zarówno wspólnika A. W., a także
wnioskodawczyni w części w jakiej stanowił on majątek wspólny. Ustalając
ostatecznie ogólną wartość udziału uczestnika w spółce „M.” do wypłaty po 28
marca 2015 r. w kwocie 1.310.489,17 złotych, Sąd Rejonowy wskazał jednocześnie
część tego udziału przypadająca na majątek wspólny wyniosła 19.66% tej kwoty,
czyli 237.982,16 złotych. W ten sposób Sąd Rejonowy ustalił skład majątku
wspólnego. Oceniając zgłoszone w toku postępowania żądania rozliczenia
nakładów na nieruchomość położoną w […], stanowiącą w ¼ części majątek
odrębny uczestnika Sąd Rejonowy ustalił wysokość tych nakładów na kwotę
21.375 złotych. Sąd Rejonowy uznał z jednej strony za nieudowodnione roszczenie
uczestnika dotyczące rozliczenia kosztów zamieszkiwania na tej nieruchomości po
rozwodzie przez wnioskodawczynię z drugiej zaś ocenił to żądanie jako sprzeczne
z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.).
Mając na uwadze wskazane ustalenia i rozważania Sąd Rejonowy przyznał
wyłącznie wnioskodawczyni prawo własności samochodu T., a uczestnikowi
ruchomości stanowiące wyposażenie domu położnego w [….]. Sąd Rejonowy
przyznał w równych częściach wnioskodawczyni oraz uczestnikowi wchodzącą do
4
ich majątku wspólnego część wierzytelność przysługującej od spółki „M”. Wobec
takiego sposobu podziału majątku wspólnego Sąd Rejonowy zasądził od
uczestnika A. W. na rzecz wnioskodawczyni U. W. kwotę 13.017, 5 złotych tytułem
spłat i dopłat, przy rozliczeniu wypłaconej i spożytkowanej przez uczestnika części
udziału w spółce wchodzącego do majątku wspólnego (½ kwoty 19.660 złotych)
oraz rozliczeniu nakładów na nieruchomość będącą współwłasnością uczestnika
w kwocie 10.687,50 złotych.
Apelację od postanowienia Sądu Rejonowego złożyli zarówno
wnioskodawczyni, jak i uczestnik postępowania.
Wnioskodawczyni zaskarżyła postanowienie w tym zakresie, w jakim zostało
przyjęte, że tylko 19,66% wierzytelności przysługującej uczestnikowi wobec spółki
„M.” należy do majątku wspólnego oraz w zakresie rozliczenia nakładów na remont
i rozbudowę domu jednorodzinnego, nie uwzględniającego, że nakłady zostały
poczynione w całości na część domu należącą do uczestnika.
Uczestnik wniósł apelację od postanowienia ustalającego, że w skład
majątku wspólnego wchodzi kwota 19.660 złotych wypłacona uczestnikowi tytułem
części udziału w spółce „M.” oraz wierzytelność wobec spółki „M.” z tytułu udziału
uczestnika w tej spółce. W związku z tym uczestnik zaskarżył także przyznanie
wnioskodawczyni ½ tej wierzytelności oraz wynikające z tych rozstrzygnięć
zasądzenie dopłat.
Postanowieniem z dnia 7 marca 2012 r. Sąd Okręgowy oddalił obie apelacje.
Uznał, że Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wyciągnął z
nich prawidłowe wnioski. Wnioski te, Sąd Okręgowy odniósł w pierwszej kolejności
do nakładów poniesionych przez małżonków na nieruchomość położoną w […].
Oceniając zawarty w apelacji zarzut uznania przez Sąd pierwszej instancji, że
samochód P. wchodzi do majątku wspólnego w części odpowiadającej wartości
środków przeznaczonych na nabycie samochodu pochodzących z majątku
wspólnego, Sąd Okręgowy podniósł, że nawet gdyby ostatecznie podzielić pogląd
uczestnika, że środki z majątku wspólnego przeznaczone na zakup tego
samochodu stanowiły nakład z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, to nie
miałoby to znaczenia dla rozliczeń w niniejszej sprawie, albowiem obecna wartość
5
nakładu powinna być wyliczana przy zastosowaniu proporcji do ceny nabycia
samochodu a dalej do wartości udziału uczestnika w spółce „M”. Sąd Okręgowy
przyjął, że do majątku wspólnego należy odpowiednia część przyrostu wartości
spółki osobowej, której wspólnikiem jest tylko jeden z małżonków, ale wkład został
w części wniesiony ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Przemawia za
tym dopuszczenie w art. 41 § 1 k.r. i op. do dochodzenia zaspokojenia z majątku
wspólnego, pomimo iż dłużnikiem jest tylko jeden z małżonków. Okoliczności te
prowadziły Sąd Okręgowy do ostatecznego wniosku, że jeżeli wkład w spółce
cywilnej, przekształconej w spółkę jawną, pochodzi w części z majątku wspólnego
małżonków, do majątku tego należy wierzytelność z tytułu nakładu, którym pokryto
wkład. Wysokość tej wierzytelności ustala się według reguł obowiązujących przy
obliczaniu wartości udziału kapitałowego w przypadku wystąpienia wspólnika
ze spółki jawnej (art. 65 k.s.h. - tak też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 marca
2008 r., III CZP 9/08, OSNC 2009/4/54). Stanowisko to Sąd Okręgowy odniósł
także do wystąpienia uczestnika ze spółki jawnej w trakcie trwania małżeństwa oraz
rozliczenia przysługującego mu udziału po upływie okresu, na jaki spółka została
zawarta. Według Sądu Okręgowego, decydujące dla oceny, czy przedmiotowa
wierzytelność w odpowiedniej proporcji (19,66%) weszła do majątku wspólnego ma
okres, którego ona dotyczy. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości,
że do wystąpienia uczestnika ze spółki doszło w 2005 r. a zatem w czasie, kiedy
między stronami obowiązywała jeszcze wspólność małżeńska. Wprawdzie
wymagalność roszczenia o zapłatę świadczenia należnego z tytułu wystąpienia
uczestnika ze spółki została przesunięta z woli wspólników aż do 28 marca 2015 r.,
jednak dla oceny podstaw zaliczenia tej wierzytelności decydujące znaczenie ma,
kiedy podlegająca podziałowi wierzytelność została wypracowana. Ponieważ miało
to miejsce w okresie trwania wspólności ustawowej - cel i charakter ustroju
wspólności majątkowej nakazuje zaliczyć ją w odpowiedniej proporcji do majątku
wspólnego. Istotą ustroju wspólności ustawowej jest włączenie do majątku
wspólnego małżonków dochodów, jakie każde z nich osiągnęło w czasie trwania
wspólności majątkowe m. in. z majątku odrębnego. Wyłączenie z tego majątku
składnika, którego podstawy ekonomiczne powstały w czasie trwania wspólności
tylko dlatego, że zgodnie z przepisami jego wymagalność uzależniona była
6
od czynności podjętych po ustaniu wspólności, powodowałoby nieuzasadnione
umniejszenie majątku wspólnego z korzyścią dla majątku odrębnego.
Uczestnik A. W. wniósł skargę kasacyjną od postanowienia Sądu
Okręgowego w części oddalającej jego apelację od postanowienia Sądu
Rejonowego w zakresie w jakim Sąd Okręgowy uznał, że w skład majątku
wspólnego wnioskodawczyni i uczestnika wchodzi wierzytelność wobec spółki
jawnej „M.” w kwocie 237.982,16 złotych oraz, w jakim ten Sąd przyznał
wnioskodawczyni jedną drugą tej wierzytelności oraz przyznał dopłatę w wysokości
13.751,25 złotych. Uczestnik zarzucił w skardze kasacyjnej naruszenie art. 33 pkt 7
k.r. i op. przez odmowę jego zastosowania oraz art. 33 pkt 10 w związku z art. 45
k.r. i op. przez ich błędną wykładnię i uznanie, że prawo własności samochodu w
części odpowiadającej wartości środków pochodzących z majątku wspólnego,
wchodzi do tego majątku. Na podstawie wskazanej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.
uczestnik zarzucił naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. przez
sformułowanie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający prześledzenie toku
rozumowania Sądu drugiej instancji w zakresie, jakim było ustalenie, że
wierzytelność uczestnika w 19,66 % stanowi składnik majątku dorobkowego.
Powołując się na te podstawy, uczestnik wniósł o uchylenie postanowienia w
zaskarżonej części.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu obrazy przepisów
postępowania, trzeba podnieść, iż wobec odpowiedniego stosowania art. 328 § 2
k.p.c. w postępowaniu apelacyjnym (art. 391 § 1 k.p.c.) uzasadnienie sądu
apelacyjnego nie musi zawierać wszystkich elementów wymaganych dla
uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji, jednak powinno zawierać takie
elementy, które ze względu na treść apelacji i na zakres rozpoznania, są niezbędne
do rozstrzygnięcia sprawy. Uzasadnienie orzeczenia musi być zrozumiałe
i dokładnie wyjaśniać na jakich ustalonych przez sąd faktach opiera się wyrok
(postanowienie co do istoty) i w jaki sposób fakty te sąd kwalifikuje w ramach
zastosowanych przepisów prawa materialnego. Wyjaśnienie podstawy prawnej
rozstrzygnięcia w orzeczeniu sądu drugiej instancji polega na ocenie wszystkich
7
istotnych zarzutów prawnych podniesionych w apelacji (por. przykładowo
postanowienie z dnia 23 września 2010 r., III CSK 288/08, niepubl., wyrok z dnia
18 sierpnia 2010 r., II PK 46/10, niepubl.; wyrok z dnia 26 stycznia 2011 r., I PK
168/10, niepubl.).
Według dominującego poglądu judykatury, o uchybieniu przepisowi art. 328
§ 2 k.p.c. można mówić jedynie w tych wyjątkowych przypadkach,
gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie ma wszystkich koniecznych
elementów bądź zawiera kardynalne braki, które nie pozwalają na kontrolę
rozstrzygnięcia, gdy treść uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji
uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził
do wydania orzeczenia (zob. m. in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca
2011 r., I UK 325/10, niepubl.; z dnia 6 lipca 2011 r., I CSK 67/11, niepubl.; z dnia
2 czerwca 2011 r., I CSK 581/10, niepubl.).
W przedmiotowej sprawie nie ma uzasadnionych podstaw do stawiania tego
typu zarzutów Sądowi drugiej instancji. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia
zawiera niezbędne elementy, które pozwalają na dokonanie oceny rozstrzygnięcia,
jakie zapadło w drugiej instancji. Inna rzeczą jest to, czy wywody tego Sądu
wyrażone w pisemnych motywach są prawidłowe. Uchybienia te mogą być jednak
podnoszone w ramach innych zarzutów naruszenia zarówno przepisów
postępowania, jak i prawa materialnego.
Ponieważ zarzuty naruszenia przepisów postępowania okazały się
nieuzasadnione podstawę dalszej oceny naruszenia przepisów prawa materialnego
są ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku (art. 39813
§ 2
k.p.c.). Dotyczy to zwłaszcza ustaleń dotyczących pochodzenia środków na
nabycie samochodu marki P., który został następnie wniesiony przez uczestnika
jako wkład do spółki cywilnej następnie przekształconej w spółkę jawną.
Nie doszło do zarzucanego naruszenia art. 33 pkt 10 w związku z art. 46 k.r.
i op. Zastosowanie przewidzianej w art. 33 pkt 10 k.r. i op. zasady surogacji nie
budzi wątpliwości w sytuacji nabycia przez jednego z małżonków przedmiotów
majątkowych ze środków pochodzących w całości z majątku osobistego. Trudności,
które podnosi się zarówno w piśmiennictwie, jak i w judykaturze pojawiają się,
8
gdy do nabycia dochodzi tylko częściowo w zamian za składniki majątku
osobistego, a częściowo ze środków należących do majątku wspólnego. Jednym
z akceptowanych rozwiązań jest przyjęcie, przy braku odmiennej woli małżonków,
że nabyty przedmiot należy, proporcjonalnie do wartości użytych do jego nabycia
środków pochodzących z każdego z majątków, do majątku osobistego jednego lub
każdego z małżonków, w pozostałej części do majątku wspólnego (zob. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 1985 r., III CRN 119/85, OSPiKA 1988/5/131).
Ocena ta i sposób rozliczenia w odniesieniu do nabytych przedmiotów majątkowych
obejmujących, jak zgodnie przyjmuje judykatura i nauka prawa, wszelkie prawa
majątkowe, aktualny jest w stosunkach wewnętrznych, w tym przypadku w ramach
małżeńskich stosunków majątkowych. Inaczej należy te kwestie rozpatrywać
w stosunkach zewnętrznych w odniesieniu do spółki jawnej w związku z nabytym
przez jednego z małżonków udziałem w spółce cywilnej następnie przekształconej
w spółkę jawną. Wspólnikiem spółki cywilnej, a później spółki jawnej stał się tylko
ten z małżonków, który wniósł wkład do spółki. Wkład ten niezależnie od
pochodzenia środków prowadzących do jego nabycia przeszedł do łącznego
majątku wspólników spółki cywilnej a później stał się odrębnym majątkiem spółki
jawnej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2012 r., II CSK
34/12, niepubl.). Dlatego ściśle rzecz ujmując, jest to nakład na majątek łączny
wspólników lub majątek handlowej spółki osobowej. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego nie budzi kontrowersji, że do takiego wkładu można w drodze analogii
stosować art. 45 k.r. i op., a zatem traktuje się wkład do handlowej spółki osobowej
częściowo sfinansowany z majątku wspólnego małżonków jako nakład z majątku
wspólnego na majątek odrębny małżonka będącego wspólnikiem spółki (tak Sąd
Najwyższy w uchwałach z dnia 15 września 2004 r., III CZP 46/04,
OSNC 2005/9/152; z dnia 13 marca 2008 r., III CZP 9/08, OSNC 2009/4/54 oraz
w postanowieniu z dnia 17 czerwca 2010 r., III CSK 274/09 niepubl.). Rozbieżności
jakie pojawiły się w piśmiennictwie na tym tle odnosiły się do sposobu rozliczenia
tego nakładu w postępowaniu o podział majątku wspólnego. Sąd Najwyższy
w wymienionej uchwale z dnia 13 września 2008 r. zasadnie rozstrzygnął je w ten
sposób, że wysokość wierzytelności - w postaci podchodzącego z majątku
wspólnego nakładu na pokrycie wkładu w spółce cywilnej następnie przekształconej
9
w spółkę jawną - ustala się według reguł obowiązujących przy obliczaniu wartości
udziału kapitałowego w przypadku wystąpienia wspólnika ze spółki jawnej
(podobnie Sąd Najwyższy w wymienionym postanowieniu z dnia 17 czerwca
2010 r.). Dlatego też za Sądem Okręgowym można stwierdzić, że bez względu na
to, w jaki sposób oceni się częściowe sfinansowanie z majątku wspólnego wkładu
w spółce cywilnej, przekształconej później w spółkę jawną, wysokość świadczenia
należnego wnioskodawczyni będzie taka sama. Jest to wynik związania Sądu
Najwyższego dotychczasowymi ustaleniami faktycznymi dotyczącymi pochodzenia
środków na pokrycie wkładu do spółki cywilnej oraz wysokości świadczenia
należnego uczestnikowi w związku z wystąpieniem ze spółki jawnej. Wyliczenie tej
wysokości oparte na treści art. 65 k.s.h. jest w niniejszej sprawie o tyle ułatwione,
że świadczenie należne uczestnikowi w związku z jego wystąpieniem ze spółki
zostało ustalone według zasad przyjętych w spółce „M.” na podstawie postanowień
umowy spółki, a wnioskodawczyni i uczestnik nie kwestionowali tej okoliczności.
W związku z podniesieniem w skardze kasacyjnej zarzutu błędnego
niezastosowania art. 33 pkt 7 k.r. i op., należy przede wszystkim podkreślić,
że skarga kasacyjna jest środkiem kontroli prawidłowości stosowania prawa
przez sądy merytoryczne, sprawowanej przez Sąd Najwyższy na żądanie stron
i w granicach przez nie zakreślonych (art. 39813
§ 1 k.p.c.). Dlatego Sąd Najwyższy,
rozpoznając skargę kasacyjną, jest związany nie tylko przytoczonymi - w ramach
określonej podstawy – przepisami ocenianymi jako naruszone, ale także wskazaną
postacią naruszenia prawa materialnego. Nie może też sam dokonywać kwalifikacji
prawnej zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej przez konstruowanie dla nich
uzasadnienia prawnego wyraźnie w niej nie sformułowanego, gdyż wiązałoby się
to z przekroczeniem granic skargi (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia
25 czerwca 2009 r., sygn. akt III CSK 355/08, niepubl.; z dnia 5 lutego 2003 r.,
II CKN 1238/00, niepubl.).
Zgodnie ze stanem sprawy z chwili ustania wspólności majątkowej, istotnym
dla ustalenia składu majątku wspólnego, uczestnik od ponad roku nie był już
wspólnikiem spółki jawnej „M.”, a wysokość należności z tytułu udziału w spółce
została ustalona, z tym że ostateczne rozliczenie, zgodnie z postanowieniami
umowy spółki, zostało odłożone w czasie aż do dnia 28 marca 2015 r. W tych
10
szczególnych okolicznościach faktycznych nie budzi wątpliwości, że ustalona przez
Sądy wierzytelność będąca wynikiem częściowego sfinansowania z majątku
wspólnego wkładu w spółce jawnej przekształconej w spółkę jawną, została
zakwalifikowana przez ten Sąd jako wierzytelność z tytułu nakładu z majątku
wspólnego na majątek odrębny (osobisty) należąca tylko w odpowiedniej części do
majątku wspólnego. Wobec tego, że uczestnik w dacie ustania wspólności
ustawowej przestał być wspólnikiem spółki jawnej, początkowy nakład z majątku
wspólnego, który pokrywał w odpowiedniej części jego udział w spółce, odpowiada
tej samej części świadczenia, jakie ma uzyskać uczestnik w związku
z wystąpieniem ze spółki. Nie ma w związku z tym sprzeczności tego stanowiska
z zarzucanym w skardze kasacyjnej niezastosowaniem art. 33 pkt 7 k.r. i op., który
zalicza do majątku osobistego między innymi wierzytelności z tytułu innej
działalności zarobkowej jednego z małżonków. Jeszcze raz należy podkreślić,
że wbrew zarzutowi skargi kasacyjnej, Sąd nie zaliczył do majątku wspólnego tej
wierzytelności, ale wierzytelność z tytułu nakładu ze środków pochodzących
z majątku wspólnego, którymi częściowo został pokryty wkład w spółce cywilnej,
której majątek, stosownie do treści art. 26 § 4 k.s.h. (w brzmieniu obowiązującym
do dnia 14 stycznia 2004 r.) stał się majątkiem spółki jawnej (zob. uchwałę Sądu
Najwyższego z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 96/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 2
oraz wyrok z dnia 7 maja 2009 r., IV CSK 14/09, niepubl.).
Poza opisanym zarzutem niezastosowania art. 33 pkt 7 k.r. i op., w skardze
kasacyjnej nie stawia się innych zarzutów dotyczących tej normy, jak i zarzutów
dotyczących naruszenia innych przepisów regulujących małżeński ustrój
majątkowy, zwłaszcza dotyczących podmiotowej konstrukcji rozliczenia przez Sąd
wierzytelności z tytułu nakładu z majątku wspólnego na majątek osobisty
uczestnika.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak wyżej na podstawie art. 39814
k.p.c.
11
jw