Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Maciej Świergosz (spr)

Sędziowie: SSA Marek Hibner

SSO del. do SA Sławomir Siwierski

Protokolant: st.sekr.sąd. Magdalena Ziembiewicz

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Marka Rote

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014r. sprawy :

R. W. (1) ( (...)) i M. J. (1) ( (...))

oskarżonych z art.201 § 1 dkk i art.205 § 1 dkk w zw. z art.11 § 1 dkk
i art.205 § 1 dkk w zw. z art.58 dkk i inne

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców ww. oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 4.04.2014r.

( sygn. akt III K 164/11 )

1.  odnośnie oskarżonego M. J. (1) na podstawie art.17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art.439 § 1 pkt 9 kpk uchyla zaskarżony wyrok w pkt 6 i umarza postępowanie o czyn z art.270 § 1 kk przypisany temu oskarżonemu,

2.  zmienia zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonego M. J. (1) w ten sposób, że :

a)  w pkt 5 przyjmuje, że:

⚫

czyn oskarżonego wyczerpał znamiona występku
z art.205 § 1 dkk w zw. z art.58 dkk,

⚫

eliminuje z opisu czynu znamię mienia znacznej wartości,

⚫

podstawą wymiaru kary są przepisy art.205 § 1 dkk
i art.36 § 2 i 3 dkk,

⚫

wymiar kary ustala na 1 ( jeden ) rok i 3 ( trzy ) miesiące pozbawienia wolności oraz 5.000 zł; ( pięć tysięcy ) grzywny, którą na wypadek nieuiszczenia w terminie zamienia – na podstawie art.37 § 1 dkk – na zastępczą karę pozbawienia wolności, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny grzywnie w kwocie 50 zł; ( pięćdziesiąt ),

b)  uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w pkt 7,

c)  orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary w pkt 8 odnosi się do kary pozbawienia wolności orzeczonej za czyn opisany w pkt 5 zaskarżonego wyroku, a jego podstawę prawną stanowią przepisy art.73 § 1 i 2 dkk oraz art.74 § 1 dkk,

d)  podstawą orzeczenia o zaliczeniu okresu zatrzymania
i tymczasowego aresztowania w pkt 13b jest przepis art.83 § 3 dkk a nadto przyjmuje, jeden dzień aresztu za równoważny grzywnie w kwocie 50 zł; ( pięćdziesiąt ), uznając tym samym karę grzywny za wykonaną w całości,

e)  podstawą orzeczenia o naprawieniu szkody w pkt 14b jest przepis art.75 § 2 pkt 1 dkk,

3.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

4.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. J. kwotę 738 zł; (siedemset trzydzieści osiem), w tym VAT, z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej nawet w części pomocy prawnej udzielonej oskarżonym M. J. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

5.  zwalnia obu oskarżonych z obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,
a w części umarzającej postępowanie – za obie instancje – obciąża nimi Skarb Państwa.

Sławomir Siwierski Maciej Świergosz Marek Hibner

UZASADNIENIE

R. W. (1), M. J. (1), J. G. (1) i J. N. stanęli przed Sądem oskarżeni o popełnienie następujących przestępstw :

R. W. (1) o to, że:

I. w okresie od lutego 1994 roku od listopada 1994 roku w P., B., P. i Z. działając przestępstwem ciągłym poprzez wprowadzenie w błąd co do wiarygodności prowadzonych firm
i obietnice regulowania należności za pobrany towar w późniejszym terminie, doprowadził sprzedawców do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz zagarnął mienie społeczne:

⚫

w dniach 2 i 4 lutego 1994 r. w B. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), J. G. (1) i Z. R. zagarnął 5133 kg pianki poliuretanowej
o wartości 30.207,71 zł na szkodę Zakładów (...) w B.,

⚫

w dniu 10 lutego 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) i Z. R. zagarnął meble o łącznej wartości 46.851,66 zł na szkodę Przedsiębiorstwa (...) w P.,

⚫

w dniach 24 i 25 lutego 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), J. G. (1) i Z. R. wyłudził 50 maszyn do szycia marki (...)
i 40 maszyn do pisania marki (...) o łącznej wartości 35.699,64 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...) W. R. z siedzibą w R.,

⚫

w dniu 25 lutego 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) i Z. R. wyłudził kserokopiarkę marki (...) i cztery tonery o łącznej wartości 3.843 zł na szkodę (...) sp. z o. o. z siedzibą
w W., Oddział w P.,

⚫

w marcu 1994 r. w Z. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) oraz innym, nieustalonym mężczyzną, usiłowali wyłudzić różnego rodzaju materiały budowlane o wartości około 80.000 zł na szkodę (...) Centrum (...) z siedzibą w Z..

⚫

w dniach 05, 06 i 12 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1), Z. R. i K. C. (1) wyłudził 8 telewizorów marki (...) o łącznej wartości 20.699,70 zł na szkodę spółki z o.o. (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 6 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1), J. G. (1) i Z. R. wyłudził sprzęt komputerowy o łącznej wartości 6.989,38 zł na szkodę Biura Studiów i (...) spółka z o.o. z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 14 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził sprzęt komputerowy o wartości 16.890,66 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 19 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził dwie kserokopiarki marki C. wraz z osprzętem o łącznej wartości 9.438,20 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo - Usługowego (...) spółki cywilnej z siedzibą
w P.,

⚫

w dniu 20 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził sprzęt komputerowy o łącznej wartości 9.198,80 zł na szkodę Biura Handlowego (...) z siedzibą
w P.,

⚫

w dniu 06 października 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1), Z. R. i G. J. wyłudził sprzęt komputerowy o łącznej wartości 4.727,50 zł na szkodę spółki z o. o. (...).D." z siedzibą w P.,

⚫

w dniach 13 i 14 października 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził 41 telewizorów marki (...) i (...) o łącznej wartości 25.579,43 zł na szkodę sp.
z. o. o. (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 9 listopada 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1), Z. R. i G. J. wyłudził sprzęt komputerowy o wartości 19.349,34 zł na szkodę spółki cywilnej (...) z siedzibą w P.,

łącznie dokonując zagarnięcia i wyłudzenia mienia o wartości co najmniej 219.475,02 zł i usiłując zagarnąć i wyłudzić mienie o wartości co najmniej 80.000 zł na szkodę ww. pokrzywdzonych,

tj. o przestępstwo z art. 201 dkk i art. 205 § 1 dkk w zw. z art. 11 § 1 dkk i art. 205 § 1 dkk w zw. z art. 58 dkk

J. G. (1) o to, że:

II. w okresie od lutego 1994 roku do listopada 1994 roku w P., B., L., G. W.., K., B. działając przestępstwem ciągłym poprzez wprowadzenie w błąd co do wiarygodności prowadzonych firm i obietnice regulowania należności za pobrany towar
w późniejszym terminie, doprowadził sprzedawców do niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz zagarnął mienie społeczne:

⚫

w dniach 2 i 4 lutego 1994 r. w B. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), R. W. (1) i Z. R. zagarnął 5133 kg pianki poliuretanowej
o wartości 30.207,71 zł na szkodę Zakładów (...) w B.,

⚫

w dniach 24 i 25 lutego 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), R. W. (1) i Z. R. wyłudził 50 maszyn do szycia marki Ł. i 40 maszyn do pisania marki Ł. o łącznej wartości 35.699,64 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...) W. R. z siedzibą w R.,

⚫

w dniach 05, 06 i 12 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), Z. R. i R. W. (1) wyłudził 8 telewizorów marki O. o łącznej wartości 20.699,70 zł na szkodę spółki z o. o. (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 6 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1), R. W. (1) i Z. R. wyłudził sprzęt komputerowy o łącznej wartości 6.989,38 zł na szkodę Biura Studiów i (...) spółki z o.o. z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 14 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził sprzęt komputerowy o wartości 16.890,66 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowego (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 19 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził dwie kserokopiarki marki C. wraz z osprzętem o łącznej wartości 9.438,20 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...) spółki cywilnej z siedzibą
w P.,

⚫

w dniu 20 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził sprzęt komputerowy o łącznej wartości 9.198,80 zł na szkodę Biura Handlowego (...) z siedzibą
w P.,

⚫

w dniu 24 czerwca 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną podającym się za K. G. usiłowali wyłudzić 70 palet ananasów o łącznej wartości 107.049,24 zł na szkodę Biura Handlowego (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 28 czerwca 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1) wyłudzili tytułem przedpłaty na zakup truskawek pieniądze w kwocie 30.000 zł na szkodę (...) sp. z o. o. z siedzibą w S.,

⚫

w dniu 4 lipca 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) wyłudzili tytułem przedpłaty na zakup cukru pieniądze w kwocie 17.750 zł na szkodę Hurtowni (...) spółki cywilnej z siedzibą w G. W..,

⚫

w dniach 5, 6 i 7 lipca 1994 r. we W. i L. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) i G. J. wyłudził 113.960 kg cukru o łącznej wartości 80.913,38 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowego (...) J. G. (2) z siedzibą w G. W..,

⚫

w dniu 21 lipca 1994 r. w P. i K. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) posługując podrobionym przelewem bankowym zagarnęli 125.000 kg cukru
o łącznej wartości 100.312,50 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Państwowego Cukrownia (...) z siedzibą w K.,

⚫

w dniu 26 lipca 1994 r. w G. W.. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1) wyłudził tytułem przedpłaty na zakup cukru pieniądze w kwocie 18.000 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Handlowego (...)
z siedzibą w G. W..,

⚫

w dniu 26 sierpnia 1994 r. w B. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1), M. M. (2) i G. J. posługując się podrobionym dowodem przelewu bankowego wyłudził 50 ton cukru o wartości 53.500 zł na szkodę Firmy (...) z siedzibą w B. oraz usiłował wyłudzić dalsze 150 ton cukru o wartości 160.500 zł na szkodę ww. firmy jednakże z uwagi rozwagę pokrzywdzonego nie zdołał pobrać tak znacznej ilości towaru,

⚫

w dniu 06 października 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1), Z. R. i G. J. wyłudził sprzęt komputerowy o łącznej wartości 4.727,50 zł na szkodę sp. z o.o. „(...)" z siedzibą w P.,

⚫

w dniach 13 i 14 października 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i Z. R. wyłudził 41 telewizorów marki (...) i (...) o łącznej wartości 25.579,43 zł na szkodę sp.
z o.o. (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniu 9 listopada 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i Z. R. i G. J. wyłudził sprzęt komputerowy o wartości 9.349,34 zł na szkodę spółki cywilnej (...) z siedzibą w P.,

łącznie dokonując zagarnięcia i wyłudzenia mienia o wartości co najmniej 469.256,24 zł i usiłując wyłudzić mienie o wartości co najmniej 267.549,24 zł na szkodę ww. pokrzywdzonych,

tj. o przestępstwo z art. 201 dkk i art. 205 § 1 dkk w zw. z art. 11 § 1 dkk i art. 205 § 1 dkk i art. 265§ 1 dkk i art. 10§ 2 dkk w zw. z art. 58 dkk

M. J. (1) o to, że:

III. w okresie od czerwca do listopada 1994 r. w P., W., P. i N. działając przestępstwem ciągłym poprzez wprowadzenie w błąd co do wiarygodności prowadzonej firmy i obietnice regulowania należności za pobrany towar w późniejszym terminie oraz wpłacanie zaliczek i nieregulowanie należności głównej doprowadził sprzedawców do niekorzystnego rozporządzenia mieniem:

⚫

w dniu 28 czerwca 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z G. J. i L. J., wyłudził materiały krawieckie o łącznej wartości 6.470,67 zł na szkodę Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) SA z siedzibą w Z.,

⚫

w okresie od czerwca do lipca 1994 r. w P. działając nadto
wspólnie i w porozumieniu z G. J. i L.
J. wyłudził piwo o łącznej wartości 29.562,24 zł na szkodę
Sp. z o.o. (...) z siedzibą w W.,

⚫

w okresie od 11 do 20 lipca 1994 r. w N. działając nadto
wspólnie i w porozumieniu z G. J., L. J. i B. D. wyłudził betonowe elementy stropowe o łącznej wartości 3.800 zł na szkodę (...) Zakładu (...) T. K. z siedzibą w N.,

⚫

w dniach 25 lipca i 5 sierpnia 1994 r. w P. działając
nadto wspólnie i w porozumieniu z G. J.
i L. J. wyłudził napoje chłodzące o łącznej wartości 37.367,39 zł na szkodę (...) SA z siedzibą w P.,

⚫

w dniach 12 i 21 października 1994 r. w P. działając nadto
wspólnie i w porozumieniu z G. J., L.
J., J. L. (1) i Z. B. (1) wyłudził armaturę łazienkową, urządzenia sanitarne i kocioł centralnego ogrzewania o łącznej wartości około 30.000 zł na szkodę spółki (...) z siedzibą w P.,

⚫

w dniach 21 i 28 listopada 1994 r. w W. i P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z L. J., M. P., Z. B. (1), J. L. (1)
i J. N. wpłacając zaliczkę w kwocie 25.000 zł wyłudził 258 telewizorów (...) o łącznej wartości 195.403,01 zł na szkodę firmy (...) LTD z siedzibą
w W.,

łącznie dokonując wyłudzenia mienia o ogólnej wartości 302.603,31 zł na szkodę ww. pokrzywdzonych,

tj. o przestępstwo z art. 205 § 1 dkk w zw. z art. 58 dkk

IV.  w dniu 5 września 1994 r. w T. P. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z L. J. posługiwał się podrobionym aneksem do umowy dzierżawy budynków magazynowo-biurowych wiedząc, iż na dokumencie tym znajduje się podrobiony podpis J. G. (3),

tj. o przestępstwo z art. 265 § 1 dkk

J. N. o to, że:

V.  w dniach 21 i 28 listopada 1994 r. w W. i P. działając wspólnie i w porozumieniu z L. J., M. P., Z. B. (1), J. L. (1)
i M. J. (1) wpłacając zaliczkę w kwocie 25.000 zł wyłudził 258 telewizorów (...) o łącznej wartości 195.403,01 zł na szkodę firmy (...) LTD z siedzibą w W.,

tj. o przestępstwo z art. 205§ 1 dkk

VI.  w grudniu 1994 r. w P. posługiwał się podrobionymi fakturami VAT nr (...) stwierdzającymi,
iż telewizory marki T. zostały sprzedane przez (...)
ul. (...) w W. wiedząc o tym, iż firma taka nie istnieje w rzeczywistości,

tj. o przestępstwo z art. 265 § 1 dkk

*****************

Wyrokiem z dnia 4.04.2014r. Sąd Okręgowy w Poznaniu ( III K 164/11 ) orzekł co następuje :

1)  Oskarżonego R. W. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od lutego 1994 roku od listopada 1994 roku w P., B., P. i Z. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu
z góry powziętego zamiaru, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami poprzez wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za pobrany towar doprowadził lub usiłował doprowadzić pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 289.475,02 zł i tak:

⚫

w dniach 2 i 4 lutego 1994 r. w B. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), J. G. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził Zakłady (...) w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci 5133 kg pianki poliuretanowej o wartości 30.207,71 zł

⚫

w dniu 10-11 lutego 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) i i inną ustaloną osobą doprowadził Przedsiębiorstwo (...) w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci mebli o łącznej wartości 46.851,66 zł

⚫

w dniach 24 i 25 lutego 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), J. G. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził W. R. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) z siedzibą w R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 50 maszyn do szycia marki (...) i 40 maszyn do pisania marki (...) o łącznej wartości 35.699,64 zł

⚫

w dniu 25 lutego 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził (...) sp. z o. o. z siedzibą w W., Oddział
w P., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kserokopiarki marki (...) i czterech tonerów o łącznej wartości 3.843 zł

⚫

w marcu 1994 r. w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) oraz innym, nieustalonym mężczyzną, usiłowali doprowadzić (...) Centrum (...) z siedzibą w Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci różnego rodzaju materiałów budowlanych o wartości około 80.000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagę na odmowę zawarcia transakcji przez pokrzywdzonego,

⚫

w dniach 05, 06 i 12 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził spółkę z o.o. (...) z siedzibą
w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci
8 telewizorów marki (...) o łącznej wartości 20.699,70 zł,

⚫

w dniu 6 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1), J. G. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził Biuro Studiów i (...) spółka z o.o. z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego o łącznej wartości 6.989,38 zł,

⚫

w dniu 14 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził M. O. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego o wartości 16.890,66 zł,

⚫

w dniu 19 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził R. R. współwłaściciela Przedsiębiorstwa Handlowo - Usługowego (...) spółki cywilnej z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci dwóch kserokopiarek marki C. wraz z osprzętem o łącznej wartości 9.438,20 zł,

⚫

w dniu 20 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził B. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Biuro Handlowe (...)
z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci sprzętu komputerowego o łącznej wartości 9.198,80 zł,

⚫

w dniu 06 października 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1),
i dwoma innymi ustalonymi osobami doprowadził spółkę z o. o. „(...)" z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego o łącznej wartości 4.727,50 zł,

⚫

w dniach 13 i 14 października 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził sp. z. o. o. (...) z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 41 telewizorów marki (...) i (...) o łącznej wartości 25.579,43 zł,

⚫

w dniu 9 listopada 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1), K. C. (1)
i dwoma innymi ustalonymi osobami doprowadził W. P. i K. W. wspólników (...) sp. cywilnej z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci sprzętu komputerowego o wartości 9.349,34 zł;

tj. przestępstwa z art. 286§1 kk i art. 13§ 1 kk w zw. z art. 286§ 1 kk
w zw. z art. 294§ 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 14§ 1 kk i art. 294§1 k.k. oraz art.33§2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, na podstawie art.33§3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych.

2)  Na podstawie art.69§1 i §2 k.k. oraz art.70§1 pkt.1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu R. W. (1) kary pozbawienia wolności na okres 5 (pięciu) lat próby.

3)  Oskarżonego J. G. (1) uznał za winnego tego, że
w okresie od lutego 1994 roku do listopada 1994 roku w P., B., L., G. W.., K., B. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami poprzez wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za pobrany towar doprowadził lub usiłował doprowadzić pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 736.805,48 zł i tak:

⚫

w dniach 2 i 4 lutego 1994 r. w B. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), R. W. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził Zakłady (...) w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci 5133 kg pianki poliuretanowej o wartości 30.207,71 zł,

⚫

w dniach 24 i 25 lutego 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), R. W. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) W. R. z siedzibą w R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 50 maszyn do szycia marki Ł. i 40 maszyn do pisania marki Ł. o łącznej wartości 35.699,64 zł,

⚫

w dniach 05, 06 i 12 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1), R. W. (1) inną ustaloną osobą doprowadził spółkę z o. o. (...) z siedzibą
w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci
8 telewizorów marki O. o łącznej wartości 20.699,70 zł,

⚫

w dniu 6 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1), R. W. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził Biuro Studiów i (...) spółkę z o.o. z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego o łącznej wartości 6.989,38 zł

⚫

w dniu 14 kwietnia 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził M. O. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego o wartości 16.890,66 zł,

⚫

w dniu 19 i 20 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził R. R. właściciela Przedsiębiorstwo Handlowo - Usługowe (...) spółkę cywilną z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci dwóch kserokopiarek marki C. wraz z osprzętem
o łącznej wartości 9.438,20 zł,

⚫

w dniu 20 kwietnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził B. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Biuro Handlowe (...)
z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci sprzętu komputerowego o łącznej wartości 9.198,80 zł,

⚫

w dniu 24 czerwca 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną podającym się za K. G. usiłował doprowadzić A. M. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Biuro Handlowe (...) z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 70 palet ananasów o łącznej wartości 107.049,24 zł, ale zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę wydania towaru przez pokrzywdzoną

⚫

w dniu 28 czerwca 1994 r. w P. działając nadto wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1) doprowadził (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30.000 zł uiszczonych przez pokrzywdzonego tytułem przedpłaty na zakup truskawek,

⚫

w dniu 4 lipca 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) doprowadził D. P. wspólnika Hurtowni (...) spółki cywilnej z siedzibą
w G. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 17.750 zł uiszczonych przez pokrzywdzonego tytułem przedpłaty na zakup cukru,

⚫

w dniach 5, 6 i 7 lipca 1994 r. we W. i L. działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził Przedsiębiorstwo Handlowe (...) J. G. (2) z siedzibą w G. W.. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 113.960 kg cukru o łącznej wartości 80.913,38 zł

⚫

w dniu 21 lipca 1994 r. w P. i K. działając wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1) posługując podrobionym przelewem bankowym doprowadził Przedsiębiorstwo Państwowe Cukrownia (...) z siedzibą w K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 125.000 kg cukru o łącznej wartości 100.312,50 zł,

⚫

w dniu 26 lipca 1994 r. w G. W.. działając wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1) doprowadził Przedsiębiorstwo Handlowe (...) z siedzibą w G. W.. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci pieniędzy w kwocie 18.000 zł uiszczonych przez pokrzywdzonego tytułem przedpłaty na zakup cukru,

⚫

w dniu 26 sierpnia 1994 r. w B. działając wspólnie
i w porozumieniu z K. C. (1), M. M. (2) i inną ustaloną osobą posługując się podrobionym dowodem przelewu bankowego doprowadził W. G. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firmę (...) z siedzibą w B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 50 ton cukru o wartości 53.500 zł oraz usiłował wyłudzić dalsze 150 ton cukru o wartości 160.500 zł na szkodę ww. firmy jednakże z uwagi odmowę pokrzywdzonego nie zdołał pobrać tak znacznej ilości towaru,

⚫

w dniu 06 października 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1), oraz innymi ustalonymi osobami doprowadził sp. z o. o. (...).D." z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego o łącznej wartości 4.727,50 zł;

⚫

w dniach 13 i 14 października 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) i inną ustaloną osobą doprowadził sp. z o.o. (...) z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
w postaci 41 telewizorów marki (...) i (...) o łącznej wartości 25.579,43 zł;

⚫

w dniu 9 listopada 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z R. W. (1), K. C. (1) oraz innymi ustalonymi osobami doprowadził W. P.
i K. W. wspólników (...) sp. cywilna z siedzibą
w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego o wartości 9.349,34 zł;

tj. przestępstwa z art. 286§1 kk i art. 13§ 1 kk w zw. z art. 286§ 1 kk
w zw. z art. 294§ 1 kk i art. 270 §1 kk w zw. z art. 11§ 2 kk i art. 12 kk
i za to na podstawie art. 14§1 kk i art. 294§1 k.k. w zw. z art. 11§ 3 kk oraz art.33§2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 200 (dwustu) stawek dziennych, na podstawie art.33§3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych,

4)  Na podstawie art.69§1 i §2 k.k. oraz art.70§ 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu J. G. (1) kary pozbawienia wolności na okres 5 (pięciu) lat próby,

5)  Oskarżonego M. J. (1) uznał za winnego tego,
że w okresie od czerwca do listopada 1994 r. w P., W., P. i N. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami poprzez wprowadzenie pokrzywdzonych w błąd co do zamiaru i możliwości zapłaty za pobrany towar doprowadził pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 302.603,31 zł i tak:

⚫

w dniu 28 czerwca 1994 r. w P. działając wspólnie
i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, doprowadził Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe (...) SA z siedzibą w Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci materiałów krawieckich o łącznej wartości 6.470,67 zł;

⚫

w okresie od czerwca do lipca 1994 r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami doprowadził Sp. z o.o. (...) z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci piwa o łącznej wartości 29.562,24 zł

⚫

w okresie od 11 do 20 lipca 1994 r. w N. działając wspólnie
i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami doprowadził T. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci betonowych elementów stropowych o łącznej wartości 3.800 zł

⚫

w dniach 25 lipca i 5 sierpnia 1994 r. w P. działając nadto wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami doprowadził (...) SA z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci napoi chłodzących o łącznej wartości 37.367,39 zł

⚫

w dniach 12 i 21 października 1994 r. w P. działając nadto
wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami doprowadził spółkę (...) z siedzibą w P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci armatury łazienkowej, urządzeń sanitarnych i kotła centralnego ogrzewania o łącznej wartości około 30.000 zł,

⚫

w dniach 21 i 28 listopada 1994 r. w W. i P. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami wpłacając zaliczkę w kwocie 25.000 zł doprowadził (...) LTD z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 258 telewizorów (...)
o łącznej wartości 195.403,01 zł,

tj. przestępstwa z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§ 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 294§1 k.k. oraz art.33§2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 200 (dwustu) stawek dziennych, na podstawie art.33§3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 30 (trzydziestu) złotych,

6)  Oskarżonego M. J. (1) uznał za winnego czynu opisanego w pkt IV wyroku tj. przestępstwa z art. 270§ 1 kk i za to na podstawie art. 270§ 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

7)  Na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk wymierzone oskarżonemu M. J. (1) kary pozbawienia wolności połączył
i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

8)  Na podstawie art. 69§1 i §2 k.k. oraz art. 70§ 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu M. J. (1) kary łącznej pozbawienia wolności na okres 5 (pięciu) lat próby,

9)  W ramach czynu opisanego wyżej w punkcie V wyroku J. N. uznał za winnego tego, że w okresie od listopada do grudnia 1994 r. w P. pomagał w zbyciu 258 telewizorów (...) o łącznej wartości 195 403,01 zł poprzez wyszukiwanie
i znajdowanie nabywców tych telewizorów, wiedząc, że telewizory te pochodzą z przestępstwa na szkodę firmy (...) LTD z siedzibą w W., tj. przestępstwa z art. 291 § 1 kk i za to na podstawie art. 291 § 1 kk oraz art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w liczbie 128 (stu dwudziestu ośmiu) stawek dziennych, na podstawie art.33§3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 50 (pięćdziesiąt) złotych,

10)  Oskarżonego J. N. uznał za winnego czynu opisanego
w pkt VI wyroku tj. przestępstwa z art. 270§ 1 kk i za to na podstawie art. 270§ 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

11)  Na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk wymierzone oskarżonemu J. N. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

12)  Na podstawie art. 69§1 i §2 k.k. oraz art.70§ 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu J. N. kary łącznej pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby,

13)  Na podstawie art.63§1 k.k. zaliczył :

a)  oskarżonemu J. G. (1) na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie od 28.11.1994r. do 7.03.1995r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny i uznając karę grzywny za wykonaną w całości,

b)  oskarżonemu M. J. (1) na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie 22.02.1995r. do 1.06.1995r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny i uznając karę grzywny za wykonaną w całości,

c)  oskarżonemu J. N. na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w okresie 21.02.1995r. do 25.04.1995r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny i uznając karę grzywny za wykonaną w całości,

d)  oskarżonemu R. W. (1) na poczet kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. zatrzymanie w dniu 28.11.1994r. przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny i uznając karę grzywny za wykonaną co do 2 stawek dziennych.

14)  Na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązał oskarżonych do naprawienia szkody w części w terminie 4 lat od uprawomocnienia się wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych następujących kwot:

• a)  J. G. (1) i R. W. (1) w kwocie po:

  ⚫

  1500 zł na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (poprzednia nazwa Biuro (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.),

  ⚫

  3000 zł na rzecz M. O. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowe (...) z siedzibą w P.,

  ⚫

  2500 zł na rzecz R. R. wspólnika Przedsiębiorstwa Handlowo Usługowego (...) sp. cywilna z siedzibą w P.,

  ⚫

  3750 zł solidarnie na rzecz W. P. i K. W. wspólników (...) s.c. z siedzibą w P.,

b)

• b)  M. J. (1) w kwocie:

  ⚫

  9400 zł na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.,

  ⚫

  900 zł na rzecz T. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w N.,

  ⚫

  6000 zł na rzecz (...)" sp. z o.o. spółka komandytowa
  z siedzibą w P. (poprzednio Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o.)

  ⚫

  2.000 zł na rzecz (...) LTD sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w W.,

15)  Na podstawie §14 ust.2 pkt 3,4,5, §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz: adw. S. J. kwotę 8.309,88 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną z urzędu oskarżonemu M. J. (1).

16)  Na podstawie §14 ust.2 pkt 3,4,5, §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz: adw. T. G. kwotę 8.309,88 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną z urzędu oskarżonemu J. N..

17)  Na podstawie §14 ust.2 pkt.5, § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz: adw. Ł. M. kwotę 1.623,60 złotych brutto tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną z urzędu oskarżonemu J. G. (1).

18)  Na podstawie art. 624 §1 kpk zwolnił wszystkich oskarżonych od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych i na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił ich od opłaty.

*****************

Z wyrokiem tym nie zgodzili się obrońcy oskarżonych R. W. (1), M. J. (2) i J. N.. W stosunku do J. G. (1) nie wywiedziono apelacji i w tym zakresie powyższe orzeczenie uprawomocniło się w I instancji.

Obrońca oskarżonego R. W. (1) z wyboru adw. R. K. ( vide: k.12987-12991 ) na podstawie art.444 kpk i art.425 § 1-3 kpk zaskarżył go w całości.

Powołując się na treść art.427 § 2 kpk oraz art.438 pkt 3 kpk zarzucił temu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu,
że R. W. (1) dopuścił się zarzuconego czynu, w sytuacji gdy ustalenia Sądu Okręgowego w przedmiocie winy oskarżonego opierają się
w przeważającym zakresie na pomówieniach K. C. (1), które nie spełniają kryteriów wiarygodności, są niespójne oraz niezgodne
z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie,
a w szczególności z wyjaśnieniami R. W. (1), który w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do winy.

Reasumując, na podstawie art.427 § 1 kpk i art.437 § 1 i 2 kpk skarżący ten wniósł o :

⚫

zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa,

ewentualnie,

⚫

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Poznaniu.

Obrońca oskarżonego M. J. (1) z urzędu adw. S. J. ( vide: k.12993-12999 ), który powołując się na treść art.425 § 1 kpk w zw. z art.444 kpk zaskarżył istotny wyrok w części dot. ww. oskarżonego na jego korzyść.

Na podstawie art.438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił temu orzeczeniu :

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności :

a)  art.2 § 2 kpk w zw. z art.410 kpk, wyrażającą się naruszeniem wymogu opierania wszelkich rozstrzygnięć na prawdziwych ustaleniach faktycznych, a więc na takich, które zostały udowodnione,

b)  art.5 § 2 kpk w zw. z art.410 kpk, przejawiającą się rozstrzygnięciem niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

c)  art.7 kpk w zw. z art.410 kpk, polegającą na dowolnej, sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania ocenie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, będący rezultatem powyższych naruszeń prawa procesowego, w zakresie ustalenia, iż oskarżony M. J. (1) popełnił zarzucane mu przestępstwa, pomimo braku wystarczających ku temu podstaw w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Powołując się na treść art.437 § 1 kpk apelujący ten wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji a nadto zasądzenie na jego rzecz kosztów obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze. Na rozprawie apelacyjnej obrońca wniósł – jako wniosek zasadniczy – o zmianę wyroku
i uniewinnienie oskarżonego ( vide: k.13082 ).

Obrońca oskarżonego J. N. z urzędu adw. T. G. ( vide: k.13018-13021 ) zaskarżył przedmiotowy wyrok
w części dot. ww. oskarżonego.

Powołując się na treść art.438 pkt 3 kpk apelujący zarzucił temu orzeczeniu :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu,
że oskarżony wiedział, że telewizory przy których zbyciu pomagał pochodziły z czynu zabronionego,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu,
że oskarżony wiedział, że firma (...) nie istnieje
a w konsekwencji, że był świadomy, że faktury VAT o nr (...) nie zostały wystawione przez firmę (...).

Reasumując, obrońca wniósł o :

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi
I instancji do ponownego rozpoznania,

2.  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kosztów obrony
z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

W dniu 9.09.2014r. do Sądu Okręgowego w Poznaniu wpłynęło pismo oskarżonego J. N. zatytułowane „apelacja” ( vide: k.13007-13008 ). Z uwagi na brak podpisu wezwano ww. do usunięcia braków formalnych. Mimo upływu zakreślonego terminu oskarżony braku nie usunął aż do dnia dzisiejszego.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 13.11.2014r. sprawę J. N. wyłączono, na podstawie art.34 § 3 kpk w zw. z art.458 kpk , do odrębnego rozpoznania przez sąd odwoławczy. W dalszej części sąd odwoławczy odnosić się będzie więc wyłącznie do sprawy R. W. (1) i M. J. (1).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacje obrońców oskarżonych R. W. (2) i M. J. (1) okazały się bezzasadne. Ta ostatnia umożliwiła jedynie sądowi odwoławczemu korektę zaskarżonego orzeczenia w zakresie prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego opisanego w pkt 5 i stwierdzenia przedawnienia karalności czynu przypisanego ww. w pkt 6.

Na wstępie należy zauważyć, iż sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone wystarczająco dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w zakresie obu ww. oskarżonych nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie wyroku odpowiada, co do zasady, wymogom art.424 § 1 i 2 kpk i w dostateczny sposób pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Do czynu przypisanego oskarżonemu
R. W. sąd I instancji zastosował właściwą kwalifikację prawną
i należycie ją uzasadnił. Wobec braku rozważań z art.4 § 1 kk refleksji takiej zabrakło odnośnie drugiego z oskarżonych. Spowodowało to przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego M. J. w pkt 5.

Przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów obu apelacji Sąd Apelacyjny pragnie przypomnieć, że zgodnie z treścią art.439 § 1 pkt 9 kpk niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art.17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11 kpk. Sytuacja taka miała miejsce
w przedmiotowej sprawie, albowiem doszło do przedawnienia karalności czynu z art.270 § 1 kk przypisanego oskarżonemu M. J. (1) w pkt 6 zaskarżonego wyroku ( art.17 § 1 pkt 6 kpk ).
Sąd Okręgowy w Poznaniu przypisał ww. oskarżonemu sprawstwo w zakresie czynu z art.270 § 1 kk, popełnionego w dniu 5.09.1994r. ( pkt IV w zw. z pkt 6 zaskarżonego wyroku ). Ustalenia sądu I instancji w zakresie czasu
w jakim miało miejsce to zdarzenie są prawidłowe. Uwzględniając ww. datę należało określić termin przedawnienia karalności tych czynów, mając przy tym na uwadze zarówno treść art.4 § 1 kk, jak i art.15 pwkk. Ten ostatni stanowi bowiem, że do czynów popełnionych przed wejściem w życie Kodeksu karnego z 1997r. stosuje się przepisy tego kodeksu o przedawnieniu
i zatarciu skazania, chyba że termin przedawnienia już upłynął. Odpowiednikiem przestępstwa z art.270 § 1 kk był w kodeksie karnym
z 1969r. przepis art.265 § 1 dkk. Zważywszy na fakt, że aktualnie obowiązujący przepis jest względniejszy pod względem zagrożenia ustawowego od tego obowiązującego tempore criminis Sąd Apelacyjny miał na względzie cytowane uprzednio regulacje zawarte w Kodeksie karnym
z 1997r. W art.101 § 1 pkt 3 kk ustawodawca przyjął, że karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło 10 lat. Dotyczy to występków zagrożonych – jak w niniejszej sprawie – karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata, a nie przekraczającą 5 lat. Okres ten ulega wydłużeniu o kolejne 10 lat, jeżeli w okresie przewidzianym w art.101 kk wszczęto postępowanie in personam. Fakt ten zaistniał w przedmiotowej sprawie, a więc czyn zarzucany oskarżonemu w pkt IV i przypisany mu w pkt 6 objęty był 20 letnim okresem przedawnienia karalności. Zważywszy,
że czyn ten miał miejsce w dniu 5.09.1994r. uznać należy, iż z dniem 6.09.2014r. ( a więc już po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy ale jeszcze przed przekazaniem sprawy sądowi odwoławczemu ) nastąpiło przedawnienie jego karalności. Konstatacja ta doprowadzić musiała do uchylenia zaskarżonego wyroku odnośnie M. J. (1) w pkt 6 i umorzenia wobec niego postępowania karnego z art.270 § 1 kk. Jednocześnie sąd odwoławczy zobligowany był uchylić zbędne już orzeczenie o karze łącznej
( pkt 7 zaskarżonego wyroku ) i wskazać, że rozstrzygnięcie dot. warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności ( pkt 9 zaskarżonego wyroku ) odnosi się do kary jednostkowej orzeczonej w pkt 5.

Oceniając zarzuty podniesione w apelacjach obrońców obu oskarżonych Sąd Apelacyjny stwierdził, że są one oparte de facto na podobnych podstawach, związanych z kwestionowaniem wiarygodności osób obciążających ich mandantów. Z tego też powodu zostaną omówione wspólnie, oczywiście z uwzględnieniem istniejących różnic.

Odnosząc się do zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego M. J. (1) zarzutów naruszeń proceduralnych to należy zauważyć, iż zgodnie z art.438 pkt 2 kpk orzeczenie podlega uchyleniu ( lub zmianie ) jedynie w razie takiej obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść tego wyroku. W realiach niniejszego procesu skarżący poprzestał de facto jedynie na ich wyliczeniu i przywołaniu orzecznictwa, nie podejmując nawet trudu i próby wykazania ewentualnego rzeczywistego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Takie działanie nie może oczywiście skutkować powodzeniem apelacji. W aspekcie przyczyn odwoławczych określonych w art.438 pkt 2 kpk w środku odwoławczym mogą być podnoszone także zarzuty niezgodności przebiegu postępowania z wymogami prawa procesowego, i to zarówno te błędy, które polegają na zaniechaniu wypełnienia konkretnych nakazów przepisów prawa procesowego ( errores in omittendo ), jak i te które sprowadzają się do działania sprzecznego
z konkretnymi przepisami procedury ( errores in faciendo ). Przepisy procedury statuują też fundamentalne metody oceny dowodów, z zatem takie naruszenie tych zasad, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, może stanowić podstawę zarzutu środka odwoławczego. Należy pamiętać o tym, że wpływ danego uchybienia na treść orzeczenia zależy ściśle od realiów konkretnej sprawy ( vide: „Kodeks postępowania karnego – Komentarz” pod. red. Z. Gostyńskiego wyd. ABC W-wa 1998 tom II, str.460-461 tezy 13, 15 ).

Przechodząc do tych zarzutów cyt. powyżej apelacji dotyczących naruszenia przepisu art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego M. J. (1) to uznać należy, że nie są one zasadne. Jak zauważył Sąd Najwyższy
w uzasadnieniu wyroku z dnia 25.06.1991r. ( vide: RW 107/91, publ. OSNKW 1992/1-2/14 ), wszelkie wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych powinny być wyjaśnione i usunięte przez wszechstronną i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Kategorycznie należy podkreślić, że ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez sąd I instancji w niniejszej sprawie doprowadziła do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, usuwając przy tym ewentualne wątpliwości co do sprawstwa oraz winy ww. oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 5 zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy stanowczo stwierdza, że Sąd Okręgowy w Poznaniu orzekając w tym zakresie uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Wypada nadto zauważyć, że rażąco nietrafny i niefortunny jest zarzut złamania zakazu rozstrzygania na niekorzyść oskarżonego wątpliwości nie dających się usunąć, gdy rzecz sprowadza się do odmówienia wiary niektórym dowodom, służącym obronie oskarżonego. Nie ma to nic wspólnego ze stanem owych wątpliwości, a polega na wybraniu przez sąd wiarygodnych informacji dowodowych. Stan owych wątpliwości zachodziłby, gdyby dowodów nie było lub nie dało się rozstrzygnąć, którym z nich należy uwierzyć ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie w sprawie
II AKa 90/97, publ. Prok. i Pr. 1998/1/24 ). Sąd Najwyższy wskazuje też,
że stwierdzenie istnienia stanu „nie dających się usunąć wątpliwości” zależy od rezultatów analizy dowodów, prowadzonej z respektowaniem kryteriów ocen wskazanych w art.4 kpk oraz art.7 kpk, i w tym znaczeniu stan ten daje się zobiektywizować. Nie jest natomiast możliwe ustalenie jego istnienia
( i stwierdzanie naruszenia art.5 § 2 kpk ) wyłącznie w oparciu o oceny
i subiektywne przekonania wyrażane w polemice z ustaleniami faktycznymi sądu, w istotnej mierze w celu wprowadzenia tej polemiki do postępowania odwoławczego. Nawet istnienie różnych wersji zdarzenia nie jest równoznaczne z możliwością automatycznego stwierdzenia takiego stanu
i zobowiązuje sąd do dokonania ustaleń w granicach swobodnej oceny dowodów ( vide: wyrok Sądu Najwyższego w sprawie V KKN 292/96, publ. Prok. i Pr. 1997/9/7 ). Ponadto stwierdza, że stan określany przez ustawodawcę jako „nie dające się usunąć wątpliwości” powstaje – jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej – dopiero
w następstwie oceny dowodów ( vide: art.7 kpk ). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest w wątpliwości albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów ( tzw. lojalności wobec faktów ) ( vide: wyrok Sądu Najwyższego w sprawie
IV KKN 714/98, publ. Prok. i Pr. 2000/4/8 ). W niniejszej sprawie sąd I instancji, dokonując wnikliwej i wszechstronnej oceny materiału dowodowego i ustalając w sposób bezsporny wszelkie okoliczności czynu, przede wszystkim nie popadł w takie wątpliwości, które nie mogłyby być usunięte, a zatem nie naruszył zasady in dubio pro reo. Apelujący nie zauważył, że sąd I instancji nie mógł naruszyć treści art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego w sytuacji gdy takich wątpliwości w przedmiotowej sprawie po prostu nie było.

Dalsza argumentacja zawarta w obu przedmiotowych apelacjach sprowadza się w pierwszym rzędzie do nieuzasadnionej, bezpodstawnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego w Poznaniu. Zasadza się ona na innej, niż przyjęta przez sąd I instancji ocenie materiału dowodowego. Podkreślić przy tym należy, że zaproponowana przez obrońców obu podsądnych ocena materiału dowodowego jest całkowicie dowolna i nie znajduje żadnego uzasadnienia w prawidłowo zebranym materiale dowodowym, który jak już wspomniano został należycie rozważony. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji, jak
i zarzuty naruszenia przepisów art.7 kpk czy też art.2 § 2 kpk i art.410 kpk należało rozpoznać wspólnie, albowiem są one ze sobą ściśle związane. Zarzut ten może być tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych, w toku postępowania sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają jednak poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Reasumując należy więc przyjąć, że przekonanie sądu
o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art.7 kpk wówczas gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak
i niekorzyść oskarżonych, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego ( vide: wyroki Sądu Najwyższego z 20.02.1975r., II KR 355/74, publ. OSNKW 1975/9/84;
z 22.01.1975r, I KR 197/74, publ. OSNKW 1975/5/58; z 5.09.1974r., II KR 114/74, publ. OSNKW 1975/2/28; z 22.02.1996r., II KRN 199/95, publ. PiPr. 1996/10/10; z 16.12.1974r., Rw 618/74, publ. OSNKW 1975/3-4/47). Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art.7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie
z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem
( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11.1990r., publ. OSNKW 1991/9/41 ), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy m. in. gdy:

⚫

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy ( art.410 kpk ) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art.2 § 2 kpk ),

⚫

stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art.4 kpk ),

⚫

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku
( art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk ).

Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art.7 kpk.
Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem skarżących co do oceny wyjaśnień obu oskarżonych i zeznań przesłuchanych świadków. Wywody te są nie tylko przekonywująco przez sąd I instancji uzasadnione ale i obszerne, tak więc nie ma powodu by je powielać ponownie w tym miejscu. Należy jedynie podkreślić, że uwadze obrońców uszło i to, że twierdzenie ww. osób Sąd Okręgowy weryfikował ze należytą starannością, natomiast sugestie apelujących, że ocena ta nosi znamiona dowolnej, jest całkowicie bezpodstawna. Obrońca R. W. (1) koncentrował swoją uwagę na ocenie wyjaśnień ww. oskarżonego i zeznaniach świadka K. C. (1), obciążającego go swoimi zeznaniami w śledztwie, wywodząc
w konkluzji, iż te ostatnie nie zasługują na wiarygodność, albowiem są jedynym takim źródłem dowodowym. Ten sposób argumentacji,
z oczywistych wprost powodów nie może być skuteczny, albowiem twierdzenia te znajdowały potwierdzenie także w zeznaniach innych osób. Sąd Okręgowy wskazał na twierdzenia J. L. (2), M. M. (2), Z. B. (2) i J. D.. Do tych dowodów obrońca nawet nie próbował się odnosić, stąd też nie sposób uznać, że mógł podważyć racjonalnie tok rozumowania i logikę sądu I instancji. Warto w tym miejscu przypomnieć, że dowodem w postępowaniu karnym może być wszystko co służy do wyrobienia przez sąd orzekający przekonania o winie lub niewinności oskarżonego, jeżeli zostanie przeprowadzone w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Dowodem są więc także wyjaśnienia współsprawców pod warunkiem, że sąd dokona wszechstronnej analizy
i w uwzględnieniu innych dowodów, zaś swoje stanowisko rzeczowo
i logicznie uzasadni. W sprawie tej wymóg te został spełniony a pogląd sądu I instancji w kwestii wiarygodności dowodów pozostaje pod ochroną art.7 kpk ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2004r., V KK 158/04, publ. OSNKW 2004/11-12/107 ). Nie można też podzielić stanowiska tego skarżącego co do tego, że na skutek zmiany zeznań przez K. C. przed Sądem meriti nie można uznać za wiarygodne jego wcześniejszych twierdzeń. W tym miejscu wypada więc powtórzyć za Sądem Apelacyjnym
w Katowicach ( vide: uzasadnienie wyroku z dnia 30.12.2004r., II AKa 435/04 ), że jest oczywistym, iż w razie sprzeczności w zeznaniach
( analogicznie wyjaśnieniach ) osób występujących w procesie karnym wartość dowodowa zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego jest taka sama jak zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Decyzja, którą ze sprzecznych wersji uznać za wiarygodną, należy do sądu orzekającego. Wbrew twierdzeniom apelującego na winę oskarżonego R. W. wskazują nie tylko określone twierdzenia K. C. enumeratywnie wyliczone przez Sąd Okręgowy ale i zeznania świadków, którzy zostali powyżej wymienieni. Twierdzenia skarżącego – że wyjaśnienia samego oskarżonego jak i zeznania K. C. w zakresie w jakim zaprzeczali zarzutom stawianym R. W. są akurat szczere
i wiarygodne – są nadużyciem, a zatem pozbawione są racji bytu. Sąd I instancji poddał dogłębnej analizie i interpretacji ( s.50-52 uzasadnienia ) jasne oraz logiczne wypowiedzi K. C. z początkowej fazy postępowania a następnie skonfrontował je z tymi składanymi później. Trafnie przy tym te drugie zdyskwalifikował jako wiarygodny materiał dowodowy, mając na względzie także pozostałe przytoczone źródła dowodowe.

Uwagi te odnoszą się rzecz jasna także i do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego M. J. (1) . W ¾ części składa się ona de facto z samych cytatów orzecznictwa i treści przepisów. Sąd Apelacyjny
w Poznaniu z troską zauważa, że praktyka masowego „podpierania” się przez apelujących orzecznictwem lub poglądami doktryny bez uwzględniania – jak w niniejszej sprawie – realiów danego postępowania jest wysoce chybiona
i nie służy bynajmniej celom założonym przez autorów takich ułomnych środków odwoławczych. Oczywistym jest, że liczba cytowanych tez nie świadczy bowiem jeszcze o trafności podniesionych zarzutów, ani tym bardziej o zasadności wniosków apelacji – wręcz przeciwnie niejednokrotnie dowodzi braku samodzielności w myśleniu czy też niedostatku rzetelnej argumentacji osadzonej w rzeczywistym materiale dowodowym. Zarzuty in meritum zajmują niewielka część uzasadnienia apelacji. Podobnie jak
i u poprzedniego apelującego one również nakierowane zostały na zwalczanie głównego źródła dowodowego, w postaci twierdzeń L. J., który obciążał ww. Także i ten skarżący tendencyjnie pominął w swoich rozważaniach inne dowody wspierające wywód sądu meriti, a mianowicie zeznania B. S., P. M., L. K., A. S., P. K., T. B., Z. B. (1), J. S., B. M., P. P. (2), T. K. czy W. K.. Brak odniesienia do tych dowodów, jak i dokumentów, na które Sąd Okręgowy powoływał się w swojej argumentacji dezawuuje zarzuty apelującego. Oczywistym przy tym jest, że niemożność bezpośredniego przesłuchania L. J. ma charakter obiektywny i niezależny zarówno od sądu I instancji, jak i obrony. Fakt ukrywania się ww. przed wymiarem sprawiedliwości nie uszedł jednak uwagi Sądu Okręgowego. Wykorzystanie tego dowodu było – w zaistniałej sytuacji – jak najbardziej prawidłowe
i przewidziane przez ustawodawcę. Trafnie zatem przyjął Sąd zasadę szczególnej ostrożności przy ocenie twierdzeń ww. Miał też na względzie sytuację procesową w jakiej L. J. składał swoje wyjaśnienia
w śledztwie i nie traktował wyjaśnień tych bezkrytycznie. Z kolei odmienne dywagacje obrońcy nie wytrzymują krytyki i pozostają w sprzeczności
z wywodami na s.48-50. Stanowisko to sąd odwoławczy w pełni podziela
i akceptuje. Oceniając wyjaśnienia L. J. Sąd Okręgowy słusznie miał na uwadze zasady przytoczone m.in. w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7.10.1998r. II AKa 187/98 ( vide: KZS 1998/11/37 ), iż : „Kontrola dowodu z wyjaśnień współoskarżonego
( w praktyce zwanych „pomówieniami”, niezbyt trafnie ze względu na analogię z jedną z form przestępczego zniesławienia ), a zresztą każdego dowodu osobowego, polega na sprawdzeniu:

⚫

czy informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego,

⚫

czy są potwierdzone innymi dowodami, choćby w części,

⚫

czy są spontaniczne, złożone wkrótce po przeżyciu objętych nimi zaszłości, czy też po upływie czasu umożliwiającego uknucie intrygi,

⚫

czy pochodzą od osoby bezstronnej, czy też zainteresowanej obciążeniem pomówionego,

⚫

czy są konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania, czy też zawierają informacje sprzeczne, wzajemnie się wykluczające bądź inne niekonsekwencje,

⚫

czy pochodzą od osoby nieposzlakowanej czy też przestępcy, zwłaszcza obeznanego z mechanizmami procesu karnego,

⚫

czy udzielający informacji sam siebie również obciąża, czy też tylko przerzuca odpowiedzialność na inną osobę, by siebie uchronić przed odpowiedzialnością”.

Uwzględniając wskazane powyżej przesłanki Sąd meriti trafnie dał wiarę cyt. twierdzeniom we wskazanym przez siebie zakresie. Twierdzenia te korelowały także z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami, które zostały zresztą przytoczone powyżej. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje także stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do znikomej wartości wyjaśnień oskarżonego M. J. (1) i dowodów na które powoływał się autor apelacji. Sąd Okręgowy precyzyjnie i przystępnie wyjaśnił dlaczego wersję tę uznał jedynie za wybieg mający umożliwić ww. oskarżonemu uniknięcie odpowiedzialności.

Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez sąd ustaleń faktycznych na określonej i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów i jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku, w sytuacji gdy zgodnie z treścią art.424 § 1 pkt 1 kpk, Sąd Okręgowy w Poznaniu wskazał jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku sąd I instancji uczynił zadość wymaganiom wskazanego wyżej przepisu, dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wskazując precyzyjnie jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Sąd ten odpowiednio wskazał w jakich częściach uznał ww. dowody za wiarygodne, a w jakich za nie zasługujące na wiarę ( lub są nieistotne ), przy czym stanowisko swoje logicznie i przekonywująco uzasadnił. Dowody te pozwoliły przypisać oskarżonym winę i sprawstwo
w zakresie zarzucanych im czynów.

Jednocześnie z urzędu ( art.455 kpk ) sąd odwoławczy wskazał prawidłową kwalifikację prawną przestępstwa, o którym mowa w pkt 5 zaskarżonego wyroku. Przypisując w tym miejscu oskarżonemu M. J. (1) winę i sprawstwo z art.286 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.12 kk Sąd Okręgowy pominął dyrektywę wynikającą z art.4 § 1 kk,
o której Sąd Apelacyjny wspominał już powyżej na s.25 niniejszego uzasadnienia. Przepis ten przyjmuje bowiem zasadę, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje inna ustawa niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Sytuacja taka miała miejsce niewątpliwie w niniejszej sprawie odnośnie ww. oskarżonego. Przypisane mu przestępstwo popełnione zostało bowiem w okresie od 28.06.1994r. do 28.11.1994r. a więc pod rządami kodeksu karnego z 1969r. Czyn oskarżonego zakwalifikowano wówczas jako przestępstwo z art.205 § 1 dkk w zw. z art.58 dkk, które zagrożone było karą pozbawienia wolności
w wymiarze od 6 miesięcy do lat 5. Stosując ustawę nową ( i to w typie kwalifikowanym z art.286 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.12 kk ) Sąd Okręgowy nie dostrzegł, że jest ona niewątpliwie znacznie surowsza, albowiem przewiduje karę pozbawienia wolności w wymiarze od roku do lat 10. Uwadze sądu I instancji umknęło także i to, że typ kwalifikowany oszustwa w kodeksie karnym z 1969r. ( art.205 § 2 ¹ dkk ) zaczął obowiązywać dopiero od dnia 31.12.1994r. a więc nie mógł już stanowić punktu odniesienia na tle art.4 § 1 kk. Zważywszy na fakt, że przestępstwo oszustwa nawet w typie podstawowym ( art.286 § 1 kk ) w kodeksie karnym
z 1997r. jest mniej korzystnie zagrożone od swojego odpowiednika
w kodeksie karnym z 1969r. należało więc zastosować ustawę obowiązującą w dacie popełnienia czynu przez oskarżonego. W tej sytuacji procesowej obowiązkiem sądu odwoławczego było poprawienie błędnej kwalifikacji prawnej tego czynu wraz ze wszystkimi konsekwencjami dot. kary zastępczej ( pkt 5 ), podstaw warunkowego zawieszenia wykonania kary ( pkt 8 ), zaliczenia tymczasowego aresztowania ( pkt 13b ), czy też zobowiązania do naprawienia szkody ( pkt 14b ).

Zważywszy, iż zgodnie z art.447 § 1 kpk apelację co do winy uważa się za zwróconą także co do rozstrzygnięcia o karze sąd II instancji dokonał weryfikacji – co do obu oskarżonych – również w zakresie przewidzianym w art.438 pkt 4 kpk. Sąd Okręgowy jednakże precyzyjnie wyważył okoliczności wpływające na wymiar kary, ustalając go na poziomie adekwatnym do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonych oraz stopnia ich zawinienia – prawidłowo spełniając tym samym dyrektywy prewencji ogólnej jak i szczególnej zawarte w art.53 kk. Uwzględniając przesłanki przyjęte przez sąd I instancji dokonano jedynie niewielkiej korekty kar pozbawienia wolności i grzywny wobec oskarżonego M. J. (1), co było następstwem wyłącznie zastosowania względniejszej kwalifikacji prawnej jego czynu. Zważywszy na ustawowe zagrożenie przestępstwa oszustwa uznać należy, iż wymierzone obu oskarżonym kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia ich wykonania mają niemalże charakter symboliczny, tak więc nie sposób uznać, że są „rażąco niewspółmierne”. Uwagi te odnoszą się także do orzeczenia
o grzywnie i obowiązku naprawienia szkody.

*******************

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny uchylił i zmienił zaskarżony wyrok jedynie w wyżej wskazanym zakresie, nie znajdując jakichkolwiek podstaw do dalszej jego modyfikacji czy też uchylenia wyroku do ponownego rozpoznania. W pozostałej części wyrok sądu I instancji utrzymano więc
w mocy.

********************

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.29 ust.2 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze ( tj. Dz.U. Nr 16, poz. 124 z późn.zm. ) i § 1 pkt 1 i 3,
§ 2 ust.1-3, § 14 ust.2 pkt 5, § 19 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. Nr 163, poz.1348 z późn.zm. ).
Z tego też tytułu sąd zasądził na rzecz adw. S. J. kwotę 738 zł; ( w tym podatek VAT ).

********************

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.624 § 1 kpk, zwalniając obu oskarżonych od ich ponoszenia, albowiem jak słusznie zauważył sąd I instancji istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla ww. ze względu na ich aktualną sytuację majątkową i nałożone obowiązki. Jednocześnie w części umarzającej postępowanie, na podstawie art.632 pkt 2 kpk, kosztami za obie instancje obciążono Skarb Państwa.

Sławomir Siwierski Maciej Świergosz Marek Hibner