Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku H. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania H. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 19 maja 2014 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy H. K. prawo do emerytury poczynając od dnia (...) roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. na rzecz wnioskodawcy H. K. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 5159/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 maja 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy H. K. prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawca nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Od decyzji powyższej H. K. odwołał się w dniu 3 czerwca 2014 roku. Wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, iż przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych. W piśmie procesowym z dnia 1 października 2014 roku wnioskodawca sprecyzował odwołanie, wnosząc o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 2 września 1971 roku do 25 października 1973 roku w Gminnej Spółdzielni (...) w Ż. w charakterze ucznia piekarstwa oraz okresu zasadniczej służby wojskowej od dnia 1 stycznia 1975 roku do 7 października 1976 roku.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

H. K., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 6 maja 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawcy w warunkach szczególnych wynosi 13 lat, 8 miesięcy i 14 dni. ZUS zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia od 8 października 1976 roku do 4 kwietnia 1989 roku w Gminnej Spółdzielni (...) w Ż. na stanowisku piekarza oraz okres odbywania zasadniczej służby wojskowej od 26 października 1973 roku do 31 grudnia 1974 roku.

Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 2 września 1971 roku do 4 kwietnia 1989 roku H. K. był zatrudniony w Gminnej Spółdzielni (...) w Ż.. W świadectwie pracy pracodawca wskazał, że wnioskodawca w okresie od 2 września 1971 roku do 30 czerwca 1974 roku był uczeniem nauki zawodu, a w okresie od 1 lipca 1974 roku do 4 kwietnia 1989 roku pracował na stanowisku piekarza.

(dowód: świadectwo pracy k. 9 w aktach ZUS)

W okresie od 2 września 1971 roku do 20 czerwca 1973 roku wnioskodawca uczęszczał do (...) Szkoły Zawodowej (...) w R.. Szkołę tę ukończył w dniu 20 czerwca 1973 roku uzyskując uprawnienia do wykonywania zawodu piekarza. Jako uczeń ww. szkoły wnioskodawca przez 2 dni uczył się (w poniedziałki i wtorki), a przez 4 dni miał praktyki zawodowe w piekarni. Po ukończeniu szkoły wnioskodawca otrzymał świadectwo ukończenia zasadniczej szkoły zawodowej.

(dowód: świadectwo ukończenia szkoły k. 18, częściowo zeznania świadków J. C. i F. R. k. 25-26, k. 28, częściowo zeznania wnioskodawcy k. 26 odwrót, 27, k. 28 w aktach sprawy)

W Gminnej Spółdzielni (...) w Ż. wnioskodawca pracował na stanowisku piekarza co najmniej w okresie od 3 września 1973 roku (2 września to była niedziela) do 22 października 1973 roku oraz od 8 października 1976 roku do 4 kwietnia 1989 roku. Jako piekarz wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy wypieku pieczywa. Wnioskodawca był piecowym, wsadzał chleb i bułki do pieca węglwego i wyjmował je z niego. Przesadzał także pieczywo do komór. Wnioskodawca dokładał także opał do pieca. Wnioskodawca nie był nigdy ciastowym i nie przyuczał się do wykonywania tego zawodu. Praca w piekarni była wykonywana w systemie 3-zmianowym.

(dowód: częściowo zeznania świadków J. C. i F. R. k. 25-26, k. 28, częściowo zeznania wnioskodawcy k. 26 odwrót, 27, k. 28 w aktach sprawy)

W okresie od 26 października 1973 roku do 7 października 1976 roku H. K. odbywał zasadniczą służbę wojskową.

(dowód: kserokopie wpisów w książeczce wojskowej wnioskodawcy k. 11 w aktach ZUS)

Przed skierowaniem do odbywania służby wojskowej wnioskodawca pracował w Gminnej Spółdzielni (...) w Ż. na stanowisku piekarza. Po odbyciu służby wojskowej wnioskodawca wrócił do pracy w spółdzielni na to samo stanowisko.

(dowód: częściowo zeznania świadków J. C. i F. R. k. 25-26, k. 28, częściowo zeznania wnioskodawcy k. 26 odwrót, 27, k. 28 w aktach sprawy)

Gminna Spółdzielnia (...) w Ż. wystawiła wnioskodawcy świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazała, że pracował on w takich warunkach w okresie od 2 września 1971 roku do 4 kwietnia 1989 roku na stanowisku piekarza.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 6 w aktach ZUS)

Przy zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 3 września 1973 roku do 22 października 1973 roku oraz okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 1 stycznia 1975 roku do 7 października 1976 roku, staż pracy wnioskodawcy, w takich warunkach, łącznie z okresem niekwestionowanym przez organ rentowy, wynosi ponad 15 lat.

(okoliczności niesporne)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, w dniu(...) roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy uznał że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych co najmniej przez 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem do stażu pracy w takich warunkach winien być zaliczony okres zatrudnienia od 2 września 1971 roku do 25 października 1973 roku w Gminnej Spółdzielni (...) w Ż. w charakterze ucznia piekarstwa oraz okres zasadniczej służby wojskowej od dnia 1 stycznia 1975 roku do 7 października 1976 roku.

Organ rentowy zakwestionował świadectwo pracy w warunkach szczególnych wystawione wnioskodawcy przez ww. spółdzielnię.

W ocenie Sądu okres zatrudnienia wnioskodawcy od 2 września 1971 roku do 20 czerwca 1973 roku w Gminnej Spółdzielni (...) w Ż. w charakterze ucznia piekarstwa nie może zostać zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych.

W tym zakresie wskazać należy, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace, o jakich mowa w rozporządzeniu (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W przedmiotowej sprawie nie sposób przyjąć, że wnioskodawca będąc pracownikiem młodocianym w okresie od 2 września 1971 roku do 30 czerwca 1973 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace piekarza. Jak wynika bowiem z zeznań świadków J. C. i F. R. oraz zeznań samego wnioskodawcy, w okresie powyższym był on jednocześnie uczniem (...) Szkoły Zawodowej (...) w R.. Wnioskodawca 2 dni w tygodniu uczył się w szkole, a przez 4 dni miał praktyki w piekarni.

W świetle powyższego uznać, że organ rentowy prawidłowo zanegował w części treść wystawionego wnioskodawcy przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Okres zatrudnienia w charakterze pracownika młodocianego nie podlega bowiem uwzględnieniu jako okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 marca 2006 roku, III AUa 3271/04, OSA w Katowicach 2006/4/6).

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadków i wnioskodawcy, w zakresie w jakich wynika z nich, że po zajęciach w zasadniczej szkole zawodowej, które odbywały się w poniedziałki i wtorki, wnioskodawca następnie pracował całą zmianę w piekarni. Zeznania te są bowiem sprzeczne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Trudno bowiem racjonalnie zakładać, że pracodawca z obejściem obowiązujących wówczas przepisów dotyczących zatrudnienia pracowników młodocianych zatrudniał wnioskodawcę w pełnym wymiarze pracy, zaś wnioskodawca godził się wykonywać pracę za wynagrodzenie należne pracownikowi młodocianemu, które było znacznie mniejsze aniżeli wynagrodzenie należne normalnym pracownikom.

W oparciu o powyższe zeznania zasadne jest jednakże przyjęcie, że już co najmniej od 3 września 1973 roku, to jest po wakacjach przypadających po ukończeniu szkoły zawodowej, wnioskodawca pracował w Gminnej Spółdzielni (...) w Ż. jako piekarz. Faktu, że praca piekarza podlega zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych ZUS nie kwestionował.

Ponadto zdaniem Sądu zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych podlegał cały okres odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej, a nie jak to nieprawidłowo przyjął organ rentowy, jedynie okres od 26 października 1973 roku do 31 grudnia 1974 roku.

W tym zakresie wskazać należy, że art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 roku) stanowił, że okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Od 1 stycznia 1975 roku wskazany przepis otrzymał natomiast treść, zgodnie z którą czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby.

Wydane na podstawie art. 108 ust. 4 powołanej ustawy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318) regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. Zgodnie z § 5 powołanego rozporządzenia żołnierzowi, który podjął zatrudnienie wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie Z powyższego wynika, że wlicza się także uprawnienia wynikające z systemu zabezpieczenia społecznego w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie, a zatem również wynikające z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Przepisy te, na podstawie których przerwę w wykonywaniu zatrudnienia w ramach stosunku pracy wywołaną odbywaniem zasadniczej służby wojskowej zalicza się – z zachowaniem ciągłości pracy – do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy w danym zakładzie lub gałęzi pracy oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie, należy tłumaczyć tak, że okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem pracy na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do służby, a poborowy odbywający służbę uważany jest za pracownika (por. także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2010 roku, I UK 333/09, LEX nr 585739, z dnia 6 kwietnia 2006 roku III UK 5/06, OSNP 2007/7-8/10, z dnia 25 lutego 2010 roku. II UK 219/09, LEX nr 590248 oraz z dnia 17 maja 2012 roku w sprawie I UK 399/11, LEX Nr 1211140).

Stanowisko to znajduje pełne potwierdzenie w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013 roku w sprawie II UZP 6/13 Biul.SN 2013/10/24, zgodnie z którą czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 1974 roku) zalicza się – na warunkach wynikających z tego przepisu – do okresu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Zdaniem Sądu Okręgowego wskazane stanowisko należało także zastosować do okresu służby wojskowej odbywanej przez wnioskodawcę po dniu 1 stycznia 1975 roku.

Powyższe potwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 lutego 2014 roku, II UK 299/13, LEX Nr 1441180, w którym stwierdził, że zmiana art. 108 ustawy z 1967 roku z dniem 1 stycznia 1975 roku wynikała z wejścia w życie Kodeku pracy (została dokonana na podstawie art. X ust. 2 pkt c ustawy z 26 czerwca 1974 roku Przepisy wprowadzające Kodeks pracy – Dz. U. Nr 24, poz. 142 z późn. zm.). Zmiana art. 108 ustawy z 1967 roku nie wprowadziła jednakże wówczas w nim radykalnie nowej treści, która uzasadniałaby stwierdzenie, że zasadnicza służba wojskowa nie podlega już zaliczeniu do okresu pracy w szczególnych warunkach. Przepis art. 108 ust. 1 dalej stanowił, że „Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby”. Nadal więc ustawodawca potwierdzał wliczanie pracownikowi okresu służby wojskowej do zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem. Kolejna zmiana w ustawie z 1967 roku nastąpiła dopiero na podstawie ustawy z 28 czerwca 1979 roku o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 15, poz. 97).

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie powinno zatem budzić żadnych wątpliwości, że cały okres odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej podlegał zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych.

W związku z tym, że wykazany przez wnioskodawcę okres pracy w warunkach szczególnych wynosi więcej niż 15 lat, stwierdzić należało, iż spełnia on wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie „1” sentencji. Prawo do emerytury zostało przyznane wnioskodawcy od dnia (...) roku, tj. od daty ukończenia przez niego 60 lat.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego znajduje uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c. oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 490).